Το μνημείο του Άγνωστου Ειδώλου (Ποιητικό Χρονογράφημα)

«Η γοητεία της φήμης είναι τόσο μεγάλη

που βρίσκουμε ελκυστικό καθετί

που έχει σχέση με αυτήν, ακόμα και τον θάνατο»

Blaise Pascal, 1623-1662, Γάλλος στοχαστής

Χειρότερο ακόμα, απ’ τον κανιβαλισμό της ζωής

είναι να «καρνιβαλίζεις» το θάνατο

ενός ανθρώπου γνωστού σ’ ένα κοινό

ευρύτερο του μέσου όρου

ή στ’ αλήθεια ευρύτατου, δεν έχει σημασία.

Πριν προλάβει,  να ενταφιαστεί το σώμα

μακρινοί φίλοι και τυχαίοι γνωστοί

καρατομούν όλες τις σπάνιες στιγμές

μοιράζοντας αφειδώς, προσωπικές αναμνήσεις

έναντι του ιδιωτικού τους αυτόγραφου.

Απαλλαγμένοι απ’ το φόβο της διάψευσης

προσθαφαιρούν  τις υποκειμενικές τους  διαστάσεις

στον χαρακτήρα του πολυαγαπημένου θανόντος

στάθηκε αδύνατο, ενόσω βρισκόταν εν ζωή

στον βαθύτερο εαυτό του, να εντρυφήσουν.

Πριν προλάβει το πνεύμα ν’ αναπαυτεί

εξεγείρονται οι πιο αδιάκριτες ερωτήσεις. 

 Ήταν καλός, πάντα είναι καλοί οι νεκροί

– ποιος τους υπολογίζει;–

ήταν χαρισματικός, ταλαντούχος, ξεχωριστός

– ο ανταγωνισμός έχει πια εκλείψει–

ήταν πονόψυχος, φιλάνθρωπος, αλτρουιστής

–         πανομοιότυπη  η υστεροφημία τους-

ήταν πάντα εκεί…

 ότι στην ευχή κι αν σημαίνει, τούτη η δήλωση.

Δεν υπάρχουν ανιδιοτελείς κριτικές.

Είναι πολύ δύσκολο , να διαχωριστεί

ο  άνθρωπος  απ’ το μύθο

ο  καλλιτέχνης  από τα πάθη.

Μόνη δικαίωση των εκλιπόντων

η, εκ των υστέρων,  διαχρονικότητα.

Ο χρόνος που περνά, έχει την τάση

ν’ αποθεώνει οτιδήποτε γνήσιο, το κενό

να καταβαραθρώνει.

Ανήμερα της ταφής, έρχεται η -κατά μέτωπο- οδύνη.

Αλί και τρισαλί!  εμείς δεν χάσαμε συνεργάτη!

δεν αποχωριζόμαστε φίλο! δεν  αποχαιρετάμε συγγενή!

έσβησε το φως των ματιών μας!

στέρεψε το άλας της ζωής!

λιγόστεψε της ανάσας μας, τ’ οξυγόνο!

Ατέρμονος ο διαγωνισμός της υπερβολής.

Νικητής, όποιος κερδίσει τελικά  

τις τηλεοπτικές εντυπώσεις.

Ο τάδε βαλάντωσε στο κλάμα

ο δείνα πενθούσε αξιοπρεπώς

πίσω από σινιέ γυαλιά ηλίου

εδώ κι εκεί, όλο και κάποιος τυχάρπαστος

εθεάθη, να φλερτάρει  άσκοπα με την κάμερα.

Αλί και τρισαλί, σ’ αυτούς που πονούν επί της ουσίας

δεν γράφει καθόλου καλά στο γυαλί

η παραμόρφωση της αληθινής συντριβής.

Μετά  το παραχώσιμο στη νέα του κατοικία

και την ολοκλήρωση

κάθε σχετικής και πλεονάζουσας ιεροτελεστίας

έρχεται η ώρα της ποπ νεκρολογίας.

Σ’ ετοιμότητα τα φανταχτερά  σκηνικά.

Τηλεοπτικά πλατό πάσης φύσεως – απούσας αισθητικής

καλούν τους ειδικούς, για να λύσουν τον γρίφο.

Παίρνουν φωτιά τα ζάρια στα καφενεία

οι θαμώνες δεν αστειεύονται με τα κοσμικά

στα κομμωτήρια ίδια αναμπουμπούλα

θα ραγίσουν τακούνια  

προκειμένου ν’ αποκαλυφθούν

της απώλειας, τα πιπεράτα παρασκήνια.

Το εις, εις θάνατον, γίνεται δις, τρεις…

χιλιάδες φορές θα τον στήσουν στον τοίχο

ώσπου ν’  αντικατασταθεί η σωρός

απ’ έναν, πιο επίκαιρο θάνατο.

Αποκλειστικά φωτογραφικά ντοκουμέντα

home video  στιγμές

μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις

όλες του οι δηλώσεις στο φως

–       μαζί  τα σωστά με τα άκυρα-

ο σκοπός αν και συγκεχυμένος, θα επιτευχθεί

συμβαίνει πάντα μεταθανάτια

η δοκιμασία της διάρκειας.

Με την απουσία του θα εξαγνιστεί

ή  στο τέλος θα ταΐσουν μ’ αυτή τα λιοντάρια;

Ως αδικοχαμένος, στο τέλος έτσι θα καθιερωθεί

στις φιλοθεάμονες συνειδήσεις

ότι θεωρείται για τους  άσημους

αναπόδραστο πεπρωμένο

για τους επιφανείς είναι – όπως η ίδια η  φήμη–

ευχή μαζί  και κατάρα.

Πόσοι και πόσοι, φαινομενικά ευτυχείς

βρέθηκαν, να επιπλέουν στο μπάνιο τους, σαν φελλοί.

Χιλιάδες αυτοί, που  νικήθηκαν

στον  άνισο πόλεμο, με τις έξεις τους.

Ολέθριος ο απολογισμός των πεσόντων

χαροπάλεψαν μέχρις εσχάτων

με την επάρατη νόσο, αδύνατον να ξεπεράσει κανείς

τη δική της παγκόσμια επιτυχία

η σκιά της θα εξαπλώνεται ραγδαία

όσο η ψυχική μας υγεία,  συνεχώς τσαλακώνεται.

Όταν τα φώτα της ράμπας σιγήσουν

ότι έδωσες, μην περιμένεις, να πάρεις πίσω.

Όταν το  μελάνι σταματήσει την ξέφρενη πορεία του

και το κίτρινο του τύπου, γίνει πάλι λευκό

ίσως οι πιο δυνατοί, κερδίσουν τον επουράνιο παράδεισο.

Κρίμα που δεν μπορείς ν’ ακούσεις

τόσα παχιά λόγια, αμφιβάλλω, αν θα τα πίστευες.

Ξέρω καλά πως μονάχα η ανασφάλεια κι η ατέρμονη λύπη σου

καθόρισαν τα έργα και τις ημέρες σου.

Γι’ αυτό μην χολοσκάς, ακόμα κι αν είχες μια δεύτερη ευκαιρία

κάπως έτσι – Δον Κιχωτικά –   

τα χρόνια της ακμής σου,  θα σπαταλούσες.

Κάθε Άνοιξη, στο Μνημείο του Άγνωστου Ειδώλου

θα καταθέτω για σένα, ένα μαγιάτικο στεφάνι

πλεγμένο μ’ αγριολούλουδα.

“ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ”

Φωτογραφία:  https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts

Ω Καπιτάν…my Captain (ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Το πρώτο μου όνομα ήταν Γούντι.

Ζούσα καλά.

Όταν ήμουν ακόμα μικρός και χαριτωμένος.

Με λάτρευαν τ’ αφεντικά και τα θορυβώδη παιδιά τους.

Μου μιλούσαν τρυφερά και μ’ άφηναν να ξαπλώνω

στα χνουδωτά μαξιλάρια τους.

Όσο περνούσε ο καιρός 

έχανα σταδιακά τη χάρη του κουταβιού

μαζί με τα προνόμια της άγνοιας.

Τα χάδια άρχισαν, να λιγοστεύουν επικίνδυνα

οι φωνές ενθουσιασμού, ξαφνικά

μετατράπηκαν σε φωνές πανικού

κάθε φορά που αποτύγχανα στην αποστήθιση

των κανόνων καλής συμπεριφοράς

ενός καθώς πρέπει κατοικίδιου.

Είχε έναν ήλιο βαρύ

τη μέρα, που εγκαταλείφθηκα

σ’ ένα απροσδιόριστο δάσος

ήμουν ελάχιστα μεγαλύτερος

κι άμαθος στο να επιβιώνω.

Μετά απ’ αξιοσημείωτη περιπλάνηση, ξαναβρέθηκα στον πολιτισμό.

Άγνωστα πρόσωπα με κοιτούσαν συγκαταβατικά, ενίοτε με προσποιητή καλοσύνη.

Χέρια διστακτικά με θώπευαν στο κεφάλι 

κάποια υψώνονταν προς το μέρος μου απειλητικά, όπως τότε 

που λέρωνα το μεγάλο χαλί στο σαλόνι.

Σε μια τυφλή στροφή, παραλίγο να συγκρουστώ

μ’ ένα αυτοκινούμενο «τέρας» από λαμαρίνες..

Μέσα απ’ τα’ όχημα ξεχύθηκε ένα θολό σώμα

παρόμοιο με τα προηγούμενα.

Μ’ αγκάλιασε στοργικά κι άρχισε πάλι το παραμύθι.

Το δεύτερο μου όνομα, ήταν Ρομπέν, άργησα κάπως να το συνηθίσω.

Τα καινούργια παιδιά, ήταν λιγότερο άγαρμπα

με προφανή διάθεση να με συμπεριλάβουν

στο καθημερινό τους παιχνίδι.

Έτρεχα στο γρασίδι, ανέμελος

καλωσορίζοντας, τ’ απροσδόκητο γύρισμα της τύχης.

Μια μέρα απ’ υπερβάλλουσα χαρά

έτρεξα με φόρα, να επιστρέψω στην πιο μικροσκοπική φιγούρα

ένα γαλάζιο μπαλάκι, μου το πετούσε για πρώτη φορά

κι ήθελα οπωσδήποτε να το πιάσω.

Πολλά βιαστικά πόδια κι άλλα τόσα σπασμωδικά χέρια

άρχισαν να συνωστίζονται πάνω μου – πάνω του

φωνάζοντας ρυθμικά μια άγνωστη λέξη 

«αίμα…αίμα…αίμα…»

έρρεαν οι λέξεις, κοφτές κι ακαταλαβίστικες.

“Τον έριξε κάτω…τον δάγκωσε…κακό σκυλί Ρομπέν

κακό σκυλί”.

Ποτέ δεν κατάλαβα που έφταιξα, ήθελα μόνο να παίξω.

Τη δεύτερη φορά που εγκαταλείφθηκα, δεν ήταν σε δάσος.

Στοιβάχτηκα μαζί με άλλους ατυχείς συναδέλφους

σ’ αυτά τα μικρά κουτιά που ζουν τα πουλιά

ένας φίλος, πιο έμπειρος από μένα, είπε πως τα λένε κλουβιά.

Είχα φαγητό, είχα νερό, είχα καινούργιους φίλους

δεν είχα τίποτα παραπάνω.

Κανείς δεν με φώναζε Γούντι, κανένας Ρομπέν

σε κανέναν δεν έλειπα.

Διαπερνούσαν το κλουβί μου αόριστες φωνές

και μετά έσβηναν στον ορίζοντα, μαζί με τα συγκεχυμένα τους είδωλα.

Νόμιζα πως όλα θα τέλειωναν εκεί

όταν μπήκε στη ζωή μου ο κύριος με το καπέλο και την καραμπίνα.

Δεν με χάιδεψε αυτός. Ούτε στην αρχή, ούτε μετά.

Είπε μόνο – τον θέλω- και με πήρε.

Πήγαμε σε πολλά μέρη μαζί.

Είδα μαζεμένα όσα βουνά κι όσα ποτάμια

δεν είχα φανταστεί ποτέ, ότι υπάρχουν.

Γίναμε αχώριστοι. Εκείνος πυροβολούσε στον αέρα

κι εγώ περιχαρής, του κουβαλούσα τη λεία.

Ήμουν πια, σύμφωνα με τα λεγόμενα του

ένα πολλά υποσχόμενο, κυνηγόσκυλο.

Περνούσε ο καιρός, ανεξέλεγκτα.

Άρχισαν να με βαραίνουν τα σκυλίσια μου χρόνια

-μετρούν πιο πολύ απ’ τα ανθρώπινα –

οι χειρονομίες τ’ αφεντικού μου, με βάραιναν περισσότερο.

Μια μέρα, που η ομίχλη είχε βάψει γκρίζα τα δέντρα

τον είδα να στρέφει προς το μέρος μου, την καραμπίνα.

Άρχισα να τρέχω, όπως ποτέ πρώτα, χωρίς να νοιάζομαι, προς τα που.

Ένιωσα, πως έπρεπε, να ξεφύγω από την κάννη του

από κυνηγός, έγινα η λεία.

Την τρίτη φορά που εγκαταλείφθηκα

ήταν μέσα στο ίδιο μου το αίμα.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, εκείνη ήταν το πρώτο φως, που είδα.

Ένα σώμα κυρτό, σκυμμένο πάνω από μια κατσαρόλα που άχνιζε

μιλούσε σε κάποιον χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά

στην αρχή σκέφτηκα πως είναι αδύνατον

ν’ απευθύνεται σε μένα, όμως αυτή την φορά, ήταν όλα αλήθεια.

Η μυρωδιά της, δεν μου θύμιζε καμία άλλη.

Σιγα-σιγά άρχισα να ξαναπερπατάω

με μια κάποια αστάθεια στην αρχή.

Η επιμονή της, επέβαλλε στο χαμένο μου κουράγιο

σταδιακά να επανεμφανίζεται. 

Ξυπνούσαμε νωρίς το πρωί 

πηγαίναμε στα χωράφια

μάζευε χόρτα, βότανα και καμιά φορά τα πιο όμορφα αγριολούλουδα.

Εγώ λιαζόμουν, ξαπλωμένος στης γης τα σεντόνια.

Επιτέλους ελεύθερος, μετρούσα τα σύννεφα

τα πουλιά, τ’ ουρανού το γαλάζιο.

Πριν κοιμηθούμε τα βράδια, ψήναμε κάστανα.

Ποτέ δεν μου ζήτησε τίποτα. Μαζί της ήμουν απλά ο Καπιτάν.

Μ’ ονόμασε έτσι προς τιμήν ενός “συναδέλφου” απ’ την Αργεντινή.

Κάθε τόσο, μου ξανάλεγε την ίδια ιστορία.

Για τον Καπιτάν, τον σκύλο φαινόμενο

έγινε διάσημος για την εξαιρετική του φιλανθρωπία.

Έξι χρόνια κοιμόταν σ’ έναν μαρμάρινο τάφο

συντροφιά με τον «κολλητό» του.

Της απάντησα, πως το ίδιο θα’ κάνα κι εγώ

αν και δεν καταλάβαινα απόλυτα, τι σήμαιναν

οι λέξεις “κολλητός” και “τάφος”.

Ένα ηλιόλουστο πρωί 

-πριν κοιμηθεί μου είπε πως επιτέλους ήρθε η Ανοιξη –  

ξυπνήσαμε μαζί, όπως πάντα. 

“Ω Καπιτάν…my captain”…μουρμούρισε

και για τελευταία φορά, με χάιδεψε.

Μάταια έγλειφα το πρόσωπο.

Άδικα τράβαγα τα μανίκια της ρόμπας.

Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. 

Ξάπλωσα δίπλα της, αποφασισμένος να περιμένω

ώσπου ν’ ανοίξει τα μάτια.

Την τελευταία φορά που εγκαταλείφθηκα…τη ζω και την ξαναζώ…

“Ω Καπιτάν…my Captain…”…άραγε…τι να εννοούσε;

“ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ”

Φωτογραφίες: https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts

OMNIA VINCIT AMOR (ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ)

*«Μὰ φτάνουν πάντα στὸ «νησί»

τὰ νέα παιδιὰ ὁλοένα.
Στὴν ἄδεια θέση σου ζητοῦν τῆς ζωῆς τὸ ἐλεγεῖο.
Σοῦ φέρνουνε στὰ μάτια τους δυὸ δάκρυα παρθένα
καὶ τῆς καινούριας σου Ἐποχῆς τὸ πλαστικὸ ἐκμαγεῖο.»

Τι είναι αυτό, που ενστικτωδώς λαχταρά

η ορμήτων εφήβων

οι γηραιότεροι με πίκρα, τ’ αναπολούν

πεισματικά αποφεύγουν, της ψηφιακής εποχής

οι νεοανέραστοι;

Είναι η συστολή του πρωτάρη.

Η έξαψη του καινούργιου.

Το πάθος, που γεννιέται, όπως οι άνθρωποι

για να πεθάνει.

Η γνωστή ταχυπαλμία, πριν το παρθενικό ραντεβού.

Ο αρχικός καυγάς

ο καυγάς της συνήθειας

ο καυγάς πριν το τέλος.

Είναι η δριμύτατη ερωτική συνεύρεση

π’ έπεται της επανασύνδεσης.

Η αγωνία της απόλυτης αφοσίωσης.

Τ΄ αγαπημένο κορμί – ποτέ δεν θα έπρεπε να διχάζεται-

πως μπορεί, όμως,  κανείς

ν’ αποτινάξει απ’ τα φτερά του

ατσάλινες προκαταλήψεις ;

Tα πρότυπα κατασκεύαζονται

από τις πιο εκλεκτές αυταπάτες.

Είναι κι η ηδονή.

Πολλοί αντιλαμβάνονται την έννοια της λέξης

ελάχιστοι γνωρίζουν την γεύση

της υπέρτατης κορύφωσης.

**«Η ηδονή στον κρόταφο»;

Ένα όπλο ο έρωτας, έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει;

Πόσες ζωές, θυσία, στο βωμό τ’ απροσδιόριστου.

Ανήλικοι, παράνομοι, καταραμένοι, ανεκπλήρωτοι

καταδικασμένοι εν τη γενέσει, στην τέχνη και τη ζωή

οι ερωτευμένοι…

τ’ ανέφικτου σχολαστικοί απουσιολόγοι.

Μ’ έχεις ή σ’ έχω; Θα νικήσουμε ποτέ την ιδιοκτησία;

***«Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.»

Κι αν μ’ αποκτήσεις, μην επαναπαυτείς

επαναστατώ στο μοτίβο της επανάληψης

πες με λοξή, πες με περίεργη

μόνο μην θελήσεις κι εσύ, να μ’ απομυθοποιήσεις.

Είναι πόλεμος ο έρωτας, μη ζητάς καταφύγιο

σε στιγμιαίους συμβιβασμούς

διέσχισε το χωμάτινο ναρκοπέδιο κι αν ζήσεις

κλάψε βουβά, για το προμελετημένο μας έρεβος.

Η ****«Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών»

δεν ξημέρωσε ακόμη.

Οι ψευδομάρτυρες, μιας δίκης σικέ

βάζουν στην έλξη ταμπέλες

φυλακίζοντας τους ανάρμοστους εραστές

στα γκέτο της ηθικής.

Ο* Μάξ αγαπούσε στ’ αλήθεια τον *Χόρστ

όσες φορές κι αν τουφεκιστούν

δεν θα πάψουν ποτέ ν’ ανασταίνονται.

Δεν χωράνε οι συγκλονιστικοί έρωτες

κάτω απ’τις ταφόπλακες του Νταχάου.

*****«Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.»

Άσε με

να φτιάξω ρομάντζα, πλασματικά

σ’ έναν κόσμο, που δεν συγχωρεί

τις ρομαντικές μου εξάρσεις.

Άσε με…

να πιστέψω σε γυμνά, ροδομάγουλα βρέφη

να σημαδέψουν την καρδιά σου, μάλλον έχουν ξεχάσει.

Άσε με…

να κάνω τάματα, σ’ αμφιλεγόμενους Άγιους

επικηρυγμένους απ’ τα Ιερά και τ’ Ανθρώπινα.

Omniavincitamor…κι αν όχι…

ας ηττηθώ…απ΄ αγάπη.

(*στίχοι από το ποίημα «του Καρυωτάκη» της Μαρίας Πολυδούρη

**τίτλος βιβλίου της Ζυράννας Ζατέλλη

***στίχοι από το ερωτικό ποίημα του Κων/νου Καβάφη

«Μισή Ώρα»

****νύχτα κατά την οποία θανατώθηκαν μαζικά, ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης- ο Μαξ κι ο Χορστ είναι οι κεντρικοί ήρωες του θεατρικού έργου Bent,  του Martin Sherman. 

Το έργο πραγματεύεται την αντιμετώπιση των ομοφυλοφίλων στη ναζιστική Γερμανία, μετά την αιματηρή Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (1934). 

*****στίχοι από το ερωτικό ποίημα του Κων/νου Καβάφη «Μισή Ώρα»)

“ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ’

φωτογραφία: 

https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts

Αστεροειδής 114 – Κασσάνδρα (ποιητικό χρονογράφημα)

Απ’ το γένος του Πριάμου,  η πιο δυστυχισμένη

να βλέπεις το αύριο, χωρίς περιθώριο

πριν γίνει σήμερα, να το εμποδίσεις.

Κανένας, δεν βρέθηκε να πιστέψει

στις φοβερές και τρομερές προφητείες

για μοιραίους ομορφονιούς & μακροχρόνιες πολιορκίες.

Το ταραγμένο σου θυμικό,  απειλούσε  κατάφορα

τη νηνεμία της άγνοιας.

«Το ξύλινο  άλογο των Ελλήνων

κυοφορεί στην κοιλιά του τον όλεθρο…»

τότε σ’ είπαν τρελή, κάπως έτσι ρημάζονται οι τόποι…

Μιλούσες για τα πάθη των Ανθρώπων

τις επερχόμενες, αριστοκρατικές κτηνωδίες

γλιστρούσαν απ’ το στόμα σου,  αμαρτίες ηρώων.

Προσπαθώντας, ν’ αντισταθείς στο μοιραίο

περισσότερο τυλιγόσουν στους ιστούς των  δεινών

οικείων & αλλότριων.

Ολόφωτη απ’  το θείο σου χάρισμα, στην πορεία κατάρα

τριγυρνούσες στ’  Ίλιον πριγκίπισσα

υπόδουλη στ’ Άργος– ανίερο λάφυρο του κατακτητή – 

ξυπόλητη και γυμνή, παραμιλούσες τ’ ανείπωτα.

Σ’ απέφευγαν οι αγαπημένοι του παλατιού  

οι εχθροί τρομοκρατημένοι

μη τυχόν και μολύνεις την καθεστηκυία τάξη τους.

Μόνο στις κλίκες των απανταχού ειδημόνων

μνημονεύεσαι  ακόμα, ένας σκουρόχρωμος αστεροειδής

ανάμεσα σε φωτεινούς γαλαξίες

τ’ όνομα σου αναφέρεται, με παραποιημένο το μύθο 

σε τσιτάτα πολιτικάντηδων

ή σ’ εκφράσεις κλισέ των  δημοσιογράφων

– διαψεύστηκαν οι Κασσάνδρες! –

τι κι αν ποτέ δεν λάθεψες

τι κι αν οι προφητείες σου αποδείχτηκαν

πέρα για πέρα  αληθινές

κανένας δεν είναι έτοιμος,  να πιστέψει.

Απ’  τα τραγικά πρόσωπα, η πιο παρεξηγημένη

να προειδοποιείς για  τα προσεχώς

χωρίς την παραμικρή ανταμοιβή

μόνο απαξίωση και χλεύη.

Στο τέλος, ο πέλεκυς τ’ άνομου ζευγαριού

βαμμένος με τον τελευταίο  φόνο

έμελλε να’ ναι ο δικός σου.

Αν, όμως, μελετούσες  ζωδιακούς αστερισμούς

αν ήσουν άσος στην ρίψη των ταρώ

αν μπορούσες να δεις

μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα της μάγισσας 

αυτό,  που ο  καθένας φαντάζεται για τον εαυτό του

θ’ άλλαζε μεμιάς  η υστεροφημία της δαιμονισμένης

επιτέλους, θα ζούσες λαοπρόβλητη,  δαφνοστολισμένη.

Όλοι τιμούν  τους αγγελιοφόρους χαρμόσυνων ειδήσεων.

Χρήματα  υπάρχουν

διαφάνεια  υπάρχει

η δικαιοσύνη είναι τυφλή

υπάρχει μεταθανάτια ζωή

οι μεγάλοι έρωτες κρατούν για πάντα

οι άρρωστοι  θα γιατρευτούν

οι «νεοέλληνες» δεν θα ν’ αναγκαστούν, να  ξενιτευτούν

υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα – βλακείας –

ο ρατσισμός είναι μόνο μια λέξη

ζήτω ο ελληνικός πολιτισμός

ζήτω η ελληνική φιλοξενία

ξανά μπρος την δόξα,  θα μας τραβήξουν!

Μόνο εσύ θα εκλείψεις

στιγματισμένη,   απ’ το Σύνδρομο της Κασσάνδρας.

Αμετανόητη θιασώτης της λογικής σου, παραφροσύνης

κάθε τόσο θα εκτελείσαι δημοσία δαπάνη.

Ένα σβησμένο  αστέρι, σ’ ένα ετερόφωτο πλήθος

έτοιμη να προβλέψεις την επόμενη συμφορά

όταν τριγύρω σου οι περισσότεροι

μακάριοι και τω πνεύματι, πτωχοί.

“ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ”
φωτογραφία:https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts