*«Μὰ φτάνουν πάντα στὸ «νησί»
τὰ νέα παιδιὰ ὁλοένα.
Στὴν ἄδεια θέση σου ζητοῦν τῆς ζωῆς τὸ ἐλεγεῖο.
Σοῦ φέρνουνε στὰ μάτια τους δυὸ δάκρυα παρθένα
καὶ τῆς καινούριας σου Ἐποχῆς τὸ πλαστικὸ ἐκμαγεῖο.»
Τι είναι αυτό, που ενστικτωδώς λαχταρά
η ορμήτων εφήβων
οι γηραιότεροι με πίκρα, τ’ αναπολούν
πεισματικά αποφεύγουν, της ψηφιακής εποχής
οι νεοανέραστοι;

Είναι η συστολή του πρωτάρη.
Η έξαψη του καινούργιου.
Το πάθος, που γεννιέται, όπως οι άνθρωποι
για να πεθάνει.
Η γνωστή ταχυπαλμία, πριν το παρθενικό ραντεβού.
Ο αρχικός καυγάς
ο καυγάς της συνήθειας
ο καυγάς πριν το τέλος.
Είναι η δριμύτατη ερωτική συνεύρεση
π’ έπεται της επανασύνδεσης.
Η αγωνία της απόλυτης αφοσίωσης.
Τ΄ αγαπημένο κορμί – ποτέ δεν θα έπρεπε να διχάζεται-
πως μπορεί, όμως,  κανείς
ν’ αποτινάξει απ’ τα φτερά του
ατσάλινες προκαταλήψεις ;
Tα πρότυπα κατασκεύαζονται
από τις πιο εκλεκτές αυταπάτες.

Είναι κι η ηδονή.
Πολλοί αντιλαμβάνονται την έννοια της λέξης
ελάχιστοι γνωρίζουν την γεύση
της υπέρτατης κορύφωσης.
**«Η ηδονή στον κρόταφο»;
Ένα όπλο ο έρωτας, έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει;
Πόσες ζωές, θυσία, στο βωμό τ’ απροσδιόριστου.
Ανήλικοι, παράνομοι, καταραμένοι, ανεκπλήρωτοι
καταδικασμένοι εν τη γενέσει, στην τέχνη και τη ζωή
οι ερωτευμένοι…
τ’ ανέφικτου σχολαστικοί απουσιολόγοι.

Μ’ έχεις ή σ’ έχω; Θα νικήσουμε ποτέ την ιδιοκτησία;
***«Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω
ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα
όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.»
Κι αν μ’ αποκτήσεις, μην επαναπαυτείς
επαναστατώ στο μοτίβο της επανάληψης
πες με λοξή, πες με περίεργη
μόνο μην θελήσεις κι εσύ, να μ’ απομυθοποιήσεις.
Είναι πόλεμος ο έρωτας, μη ζητάς καταφύγιο
σε στιγμιαίους συμβιβασμούς
διέσχισε το χωμάτινο ναρκοπέδιο κι αν ζήσεις
κλάψε βουβά, για το προμελετημένο μας έρεβος.

Η ****«Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών»
δεν ξημέρωσε ακόμη.
Οι ψευδομάρτυρες, μιας δίκης σικέ
βάζουν στην έλξη ταμπέλες
φυλακίζοντας τους ανάρμοστους εραστές
στα γκέτο της ηθικής.
Ο* Μάξ αγαπούσε στ’ αλήθεια τον *Χόρστ
όσες φορές κι αν τουφεκιστούν
δεν θα πάψουν ποτέ ν’ ανασταίνονται.
Δεν χωράνε οι συγκλονιστικοί έρωτες
κάτω απ’τις ταφόπλακες του Νταχάου.

*****«Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης
κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο
για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν
η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.»
Άσε με
να φτιάξω ρομάντζα, πλασματικά
σ’ έναν κόσμο, που δεν συγχωρεί
τις ρομαντικές μου εξάρσεις.
Άσε με…
να πιστέψω σε γυμνά, ροδομάγουλα βρέφη
να σημαδέψουν την καρδιά σου, μάλλον έχουν ξεχάσει.
Άσε με…
να κάνω τάματα, σ’ αμφιλεγόμενους Άγιους
επικηρυγμένους απ’ τα Ιερά και τ’ Ανθρώπινα.
Omniavincitamor…κι αν όχι…
ας ηττηθώ…απ΄ αγάπη.




(*στίχοι από το ποίημα «του Καρυωτάκη» της Μαρίας Πολυδούρη

**τίτλος βιβλίου της Ζυράννας Ζατέλλη

***στίχοι από το ερωτικό ποίημα του Κων/νου Καβάφη
«Μισή Ώρα»

****νύχτα κατά την οποία θανατώθηκαν μαζικά, ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης- ο Μαξ κι ο Χορστ είναι οι κεντρικοί ήρωες του θεατρικού έργου Bent,  του Martin Sherman. 
Το έργο πραγματεύεται την αντιμετώπιση των ομοφυλοφίλων στη ναζιστική Γερμανία, μετά την αιματηρή Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (1934). 


*****στίχοι από το ερωτικό ποίημα του Κων/νου Καβάφη «Μισή Ώρα»)

“ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ’
φωτογραφία: