Καλησπέρα σε όλους τους φαν της αιρετικής, αστρολογικής στήλης “BLAME IT ON THE STARS”!!! (αμ δε που θα είναι καλή η εσπέρα..)
BLAME IT ON THE STARS…(I am back!!!)
31 Monday Mar 2014
Posted BLAME IT ON THE STARS
in31 Monday Mar 2014
Posted BLAME IT ON THE STARS
inΚαλησπέρα σε όλους τους φαν της αιρετικής, αστρολογικής στήλης “BLAME IT ON THE STARS”!!! (αμ δε που θα είναι καλή η εσπέρα..)
31 Monday Mar 2014
Posted Ars & Vita
in
28 Friday Mar 2014
Posted Κριτική Βιβλίου
inTags
Κώστας Ακρίβος
Αλλάζει πουκάμισο το φίδι
Μυθιστόρημα, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2013
Του Γιώργου Λίλλη*
Διαβάζοντας τις κριτικές στον τύπο για το βιβλίο του Κώστα Ακρίβου, Αλλάζει πουκάμισο το φίδι, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο διαπίστωσα μια αμηχανία να κατανοήσουν τον λόγω ύπαρξης του μυθιστορήματος αυτού. Μερικοί επικεντρώθηκαν στο ζήτημα της κρίσης που έθιγε το βιβλίο, άλλοι, αναρωτιόνταν αν ήταν αυτοβιογραφικό χρονικό, ή τελικά μυθιστόρημα. Μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, το βιβλίο του Ακρίβου είναι μια μαρτυρία που αναζητά όχι τα αίτια της οικονομικής κρίσης, αλλά της ηθικής κρίσης του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Γι΄ αυτό και ο ίδιος πολύ εύστοχα καταγράφει μαρτυρίες από άλλους συγγραφείς του παρελθόντος στο μυθιστόρημά του. Στην αρχή, ομολογώ, δεν κατάλαβα γιατί θέλησε να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια, αλλά μετά, διαβάζοντας το βιβλίο, κατανόησα πως ο Ακρίβος συναρμολογούσε σιγά σιγά το παζλ της ιστορίας μας. Παρέθετε αποδεικτικά στοιχεία από το παρελθόν, από συγγραφείς που τον είχαν επηρεάσει, για να μας δώσει την ευκαιρία, να στοχαστούμε κι εμείς μαζί του. Το οδοιπορικό του, δεν στοχεύει στην εξερεύνηση τόπων, αλλά ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο που το ταξίδι του στην ενδοχώρα, είναι ένα ταξίδι αναζήτησης της εθνικής μας ταυτότητας. Ένα μωσαϊκό προσωπικών βιωμάτων από ανθρώπους που γνωρίζει και επιθυμεί να ερευνήσει τις ζωές τους για να διδαχτεί. Να διδαχτεί όμως τι; Θα έλεγα πως ο ρόλος του ως συγγραφέα εδώ είναι κοινωνιολογικός. Αναζητά απαντήσεις στις ερωτήσεις που τον βασανίζουν, καθώς έχει διαπιστώσει με λύπη, πως η χώρα και ο λαός του έχασαν στην πορεία τους την εθνική τους ταυτότητα. Ο 21ος αιώνας, μας βρίσκει σε απόλυτη αμηχανία με τα ιδεώδη και τα πιστεύω μας. Ο Ακρίβος, με ακρίβεια και απόλυτη ειλικρίνεια, δεν παραβλέπει το παραστράτημα αυτό. Απεναντίας το εκθέτει. Βασανίζεται και ο ίδιος, σαν ένας τυφλός που έχει χαθεί στις ατραπούς των ημερών. Με χαμένη την έμπνευση, με την χώρα του υπό διάλυση, ζώντας από κοντά κοσμοϊστορικά γεγονότα, χωρίς όμως να είναι σίγουρος γι΄ αυτό που βιώνει σε προσωπικό επίπεδο, αναζητά στο συλλογικό απαντήσεις για να ξεκαθαρίσει μέσα του την κρίση του να υπάρχουμε σ΄ ένα κόσμο τόσο ακατανόητο όπως ο σημερινός. Οι ήρωες που συναντά του μοιάζουν. Βιώνουν την μοναξιά που βιώνει και ο ίδιος. Ανησυχούν όσο κι αυτός. Γνωρίζει πως η κρίση, που τόσο πολύ εκθειάστηκε στις μέρες μας, δεν είναι φαινόμενο σημερινό, αλλά έχει τις απαρχές του στις αρχές του 20ου αιώνα ίσως και πιο παλιά. Ομολογώ πως βγήκα κερδισμένος από την ανάγνωση του βιβλίου αυτού. Συγκινήθηκα, προβληματίστηκα, διαπίστωσα πως δεν είναι και τόσο απλό το ζήτημα να εξηγήσεις τα βαθύτερα αίτια μια κρίσης. Ο Ακρίβος είναι πολύ συγκεκριμένος στην άποψη αυτή. Δεν το παίζει διανοούμενος που τα ξέρει όλα, αλλά προβληματίζεται και ο ίδιος. Μέσα στην πορεία του προσωπικού του οδοιπορικού, μπορεί να μην βρίσκει πάντα απαντήσεις, αλλά τουλάχιστον επηρεάζεται και διαμορφώνεται. Δεν με ενδιαφέρει αν το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό, μαρτυρία, ή μυθιστόρημα. Αυτό που με συναρπάζει είναι η καθαρή του ματιά και η αλήθεια που εκθέτει.
*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας, Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές.
Έργα του: ‘Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).
27 Thursday Mar 2014
Posted Ars & Vita
inΔείτε το
trailer εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=yQpcrt8vctY27 Thursday Mar 2014
Posted "Το κορίτσι της Δύσης"
inΜη βλέπεις που χαμογελάω, τα πρωινά.
24 Monday Mar 2014
Posted BLAME IT ON THE STARS
in20 Thursday Mar 2014
Posted Κριτική Βιβλίου
inTags
Βασίλης Ζηλάκος
Ξύλο ξανθό π΄ αφράτεψε στο στόμα
Εκδόσεις Οδός Πανός
Του Γιώργου Λίλλη*
Με ενδιαφέρει μόνο εκείνη η ποίηση που σε απογειώνει. Που είναι αισθαντική και μιλά κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη. Που εμπεριέχει ένα μύθο. Δεν με γοήτευσε ποτέ η ποίηση που είναι μεγαλόφωνη και το παίζει μοντέρνα, μόνο και μόνο για να διαφοροποιείται, χωρίς όμως αντίκρισμα. Το ξέρω, μιλώ υποκειμενικά, σύμφωνα με τα γούστα μου, αλλά για μένα αληθινή και μεγάλη ποίηση, είναι εκείνη που μαγεύει, που διδάσκει χωρίς όμως να γίνεται κήρυγμα, που εμπερικλείει τον άνθρωπο στο κέντρο της, που δημιουργεί με μια απέριττη απλότητα έναν ολοκληρωμένο κόσμο. Διαβάζοντας την συλλογή του Βασίλη Ζηλάκου, Ξύλο Ξανθό π΄ αφράτεψε στο στόμα, ένιωσα αυτό το πρωτόγνωρο ρίγος, το ερωτικό θα έλεγα, όταν ανακαλύπτεις έναν καινούργιο κόσμο ποιητικά δομημένο. Αρκούσε μόνο η παρακάτω στροφή, για να τον εντάξω στους αγαπημένους μου ποιητές:
Όπως όταν ο θάνατος μπαινοβγαίνει στα μάτια του
και πολλά περιχύνονταν γύρω τα πουλιά με το
λυγμό τους τεντωμένο στη στάχτινη σιωπή των
σπόρων
Και δεν είναι μόνο αυτοί οι μοναδικοί στίχοι, μεγάλης εμβέλειας και υποδειγματικού λυρισμού που με συνάρπασαν. Υπάρχουν σε όλο το βιβλίο ποιήματα – διαμάντια, που ορίζουν μια κοσμογονία. Ο Ζηλάκος δημιουργεί ένα μανιφέστο του σύγχρονου ανθρώπου, ενός εξόριστου που πασχίζει να ανακαλύψει την φύση του μέσα στο χάος των εννοιών. Η διεισδυτική του ματιά είναι καίρια. Ο ίδιος ο ποιητής, βιώνει την τέχνη του, σαν ένα δύσβατο δρόμο στο άγνωστο, και γι΄ αυτό αγωνιά να τον οριοθετήσει. Το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιες εικόνες, ένας λόγος μεστός, γεμάτος πάθος, με την αίσθηση του ρυθμού καλά δομημένη ανάμεσα σε φιλοσοφικές αναζητήσεις και σκέψεις.
Ο τρόμος του θηρευτή κι ο τρόμος του θηράματος
είναι και οι δυο απαλλαγμένοι από κάθε αμαρτία
Γι΄ αυτό, δύσκολα τον έναν από τον άλλο ξεχωρίζεις:
Το ίδιο πυρακτωμένο πουκάμισο φοράνε
που υφάναν τα χέρια της Αγάπης!
Ο Λάουθ πίστευε ότι το ποίημα είναι καθρέφτης ο οποίος, αντί να αντικατοπτρίζει τη φύση, απεικονίζει το άδυτο νου του δημιουργού του. Διαβάζοντας τα ποιήματα του Ζηλάκου συμφωνώ με τον παραπάνω συλλογισμό. Το άδυτο του δημιουργού μας αποκαλύπτεται με απόλυτη ειλικρίνεια, σαν μια ξεκάθαρη και σημαντική αλήθεια. Μας βάζει στο παιχνίδι ο ποιητής. Μας ενσωματώνει στα άδυτα της ψυχής του. Γινόμαστε μέτοχοι της αγωνίας του και του πάθους του για ζωή. Γι΄ αυτό και μίλησα παραπάνω για αισθαντική ποίηση. Στον Ζηλάκο, βρίσκω όλα τα αρχέγονα υλικά που χτίζουν την ανθρώπινη υπόσταση. Την μαγεία του λόγου που είναι ιαματική, ειδικά στις μέρες μας, όπου η πεζότητα εξορίζει τον ποιητή από την πολιτεία της, όπως έκανε κάποτε ο Πλάτωνας. Η ιδανική πατρίδα του ποιητή είναι η υπέρβαση. Η αγάπη για το άπιαστο. Ο έρωτας για το μικρό θαύμα που όταν το νιώσουμε αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε και αισθανόμαστε. Τα ποιήματα του Ζηλάκου, ώριμα, μεστά, δυναμικά, μιλούν για την ζωή και το θάνατο, την χαρά και την λύπη, την ομορφιά και την ασχήμια, ξεδιπλώνοντας την κοσμοθεωρία ενός αράγιστου οικοδομήματος που για μένα έχει μεγάλη σημασία, ενάντια στην φθορά των υλικών και των ιδεών, ενάντια στο εφήμερο και το ψεύτικο. Είναι ένας δρόμος που οδηγεί ακριβώς στο κέντρο των αισθήσεων, πράγμα που μας λυτρώνει και μας βοηθά να πιστέψουμε ξανά στις βαθύτερες ανθρώπινες ιδιότητες, εξευγενίζοντας την θνητή μας ταυτότητα.
Έτσι που να μπορώ γρήγορα απ΄ τους καρπούς να
τρώω της κομμένης μου ψυχής και το ένα μετά τ΄
άλλο τα σύννεφα να τεμαχίζω στο μεσημέρι των
πετεινών
ή έτσι όπως καταλήγει το ποίημα Οι ισημερίες
Δεν γνώριζα κι ένα ξέφωτο στο δάσος δεν υπήρχε
τις παλάμες μου εκεί ν΄ ανοίξω
να μάθω στον εαυτό μου να διαβάζει την αλήθεια.
Ένας σπουδαίος ποιητής, με οραματικούς ακέραιους στίχους που τον προτείνω ανεπιφύλακτα.
*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας, Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές.
Έργα του: ‘Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).
20 Thursday Mar 2014
Posted "Το κορίτσι της Δύσης"
in17 Monday Mar 2014
Posted BLAME IT ON THE STARS
in16 Sunday Mar 2014
Posted Ars & Vita
in