• About

ΑΛΛΙΩΣ

~ Το ηλεκτρονικό περιοδικό για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό

ΑΛΛΙΩΣ

Monthly Archives: June 2014

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΑΤΖΟΓΙΑ “ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΕΙ” ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ, ΕΚΛΕΠΤΥΣΜΕΝΟ ΧΙΟΥΜΟΡ & ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟ ΦΟΥΛ!!

30 Monday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

 Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α      

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΑΤΖΟΓΙΑ


τη στήλη γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου


 

         Πόσα χρόνια ασχολείσαι με το θέατρο και πως προέκυψε η σχέση σου        με αυτό;

           Ήμουνα στη Δευτέρα Λυκείου, 28η Οκτωβρίου θυμάμαι, πριν κάποια  χρόνια… στο «δεύτερο παρελθόν» (γελώντας!) κι η φιλόλογος μου επειδή ήμουν καλή μαθήτρια, μου έδωσε ένα ποίημα να απαγγείλω για τη σημαία… συμπτωματικά είχα και πρόβλημα με το λαιμό μου (φαρυγγολαρυγγίτιδα)  γιατί ήμουν σε μια πορεία και φώναζα, πολιτικοποιημένη τότε στην ΚΝΕ, αλλά το ποίημα νομίζω το είπα πάρα πολύ καλά, γιατί μετά ήρθε  η φιλόλογος ενθουσιασμένη και μου είπε «στη ζωή σου εσύ δεν πρέπει να ασχοληθείς με τίποτα άλλο εκτός από το θέατρο. Θα το πω και στον πατέρα σου. Να δώσεις Πανελλήνιες , αλλά πηγαίνοντας στην Αθήνα, θα πρέπει να κάνεις μόνο θέατρο!». Δίνω Πανελλήνιες, περνάω Νοσηλευτική, Παιδαγωγική Ακαδημία ήθελα δεν έχει σημασία , την τελείωσα μετά κι αυτή. Έρχομαι Αθήνα, περνώντας στη Νοσηλευτική κι από τότε ξεκίνησε η αναζήτηση μου για να πάω σε κάποια Δραματική Σχολή, όπως και έκανα και… έτσι είμαστε εδώ που είμαστε αυτή τη στιγμή!

          Έχεις σκεφτεί ποτέ υπό πίεση να εγκαταλείψεις το θέατρο; Αν ναι, τι σε κράτησε;

             Έχω σκεφτεί πολλές φορές να το εγκαταλείψω. Θα πω κάτι που εκφράζει νομίζω, όλους τους «καλλιτέχνες», όλα τα παιδιά που έχουμε περάσει απ’ τις Δραματικές Σχολές, θεωρώ τον εαυτό μου παιδί, γι’ αυτό θέλω να με λένε παιδί… Ο πρώτος μας «στραγγαλισμός» ήταν μέσα στις Δραματικές Σχολές. Εκεί κατέβηκα πολλές σκάλες Δραματικών Σχολών, γι’ αυτό και άλλαξα κάμποσες, ξανανέβηκα βέβαια άλλες σκάλες, κατάφερα κι έμεινα σε κάποια «οροφή» και πήρα κι εγώ ένα Δίπλωμα όπως όλοι μας… Στο χώρο μετά όταν μπήκα επαγγελματικά, είναι αυτά που περνάμε οι περισσότεροι από κάποιους σκηνοθέτες, που λέγονται ή μάλλον θέλουν να λέγονται καλλιτέχνες, αλλά δεν είναι, γιατί δυστυχώς δεν υπηρετούν για μένα το «διδάσκετε τους άλλους σαν να γνώριζαν αυτό που θέλετε να τους πείτε κι απλά το είχαν ξεχάσει». Δεν θέλω να θεωρηθώ χριστιανή εδώ, με την έννοια της κατήχησης, αλλά είναι πολύ σοφά λόγια αυτά από τη Γραφή: «Αλίμονο σας Νομοδιδάσκαλοι, βρήκατε το κλειδί της Γνώσης και μπήκατε μέσα κι αυτούς που θέλησαν να μπουν, τους εμποδίσατε». Αυτό είναι το βίωμα μου και νομίζω ότι αντικατοπτρίζει τα βιώματα των περισσότερων ηθοποιών και δη καλλιτεχνών… Άντεξα όμως και κρατήθηκα και πάλι και πάλι, γιατί είναι βαθιά η φωνή της ψυχής που σου λέει, ότι όλες αυτές τις αξίες και τα πιστεύω σου πρέπει να τα καταθέσεις και επειδή δεν είχα άλλο τρόπο να τα εκφράσω, η μόνη μου ελπίδα αγκίστρωσης μέσα σε όλο αυτό το σύστημα ήταν το θέατρο, γι’ αυτό λοιπόν και δεν το εγκατέλειψα. Για να κρατήσω κι εγώ την έννοια της λέξης άνθρωπος. υπηρετώντας πια σαν αξία το θέατρο.

        Ηθοποιό στην Ελλάδα σε κάνει μόνο το θέατρο; Πιστεύεις στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο;

Θεωρώ ότι περισσότερο σε κάνει ηθοποιό το θέατρο. Είναι καταρχήν από αρχαιοτάτων χρόνων στην πυραμίδα της Τέχνης, το πρώτο. Είναι μέσα από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Έχεις αμεσότητα όταν είσαι στο θέατρο, κάτι που δεν συμβαίνει στον κινηματογράφο. Φυσικά είναι τεράστια κι η Τέχνη του κινηματογράφου. Είναι αστείρευτη, ανεξάντλητη, ζωντανή, αλλά νομίζω ότι αυτό το να κοιτάς στα μάτια και να καταθέτεις την ψυχή σου και να παίρνεις από τις ψυχές των άλλων, είναι αυτό που σε βάζει τελικά μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο, μέσα στην ίδια την εξέλιξη, μέσα στην ίδια την κοινωνία και εντέλει στην ίδια την Τέχνη. Πιστεύω στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, πάρα πολύ και χαίρομαι, που ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουμε συμμετοχές σe Διεθνή Φεστιβάλ. Θα ήθελα πω κάτι σ’ αυτό το σημείο για έναν μεγάλο Έλληνα σκηνοθέτη (ισχύει βέβαια και για άλλους εν ζωή μεγάλους σκηνοθέτες )που σέβομαι κι αγαπώ εξαιρετικά,  τον αδικοχαμένο Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας έχουμε παρακολουθήσει και ξεχωρίζουμε τις ταινίες του, αλλά θα πρέπει κάποια στιγμή, να ξεφύγουμε από τη σκιά του. Είναι αυτή η σχολή του συμβολικού, του μελαγχολικού Αγγελόπουλου (και όχι μόνο), που την είδαμε, την ξαναείδαμε, την βιώσαμε, αλλά υπάρχουν νέοι άνθρωποι, με πολύ ταλέντο, με όραμα, πιστεύω ότι ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος έχει όραμα, μου αρέσει που είναι ανατρεπτικός, αφαιρετικός, δεν έχει κλισέ και βγαίνει περισσότερο μέσα από το σήμερα. Θίγει προβλήματα της καθημερινότητας μας: χάσμα γενεών, σεξισμός, διαπροσωπικές σχέσεις, ρατσισμός, κοινωνία, πολιτική κ.λ.π. και νομίζω ότι αν προσέξουν λίγο οι Έλληνες, δεν το παίζω ειδήμων, απλά τι εισπράττω καταθέτω. Η αφηγηματική δομή,  θα πρέπει να προχωρήσει πέρα από την «ηρωποίηση», το ανθρωποκεντρικό δηλαδή στοιχείο,  το οποίο το έχει πολύ έντονα, στέκεται στον ήρωα, αυτό το κάνει. Αυτό που ίσως λείπει είναι μια ευρύτερη ματιά, προς το τι γίνεται γύρω μας, στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.  Τα οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικά προβλήματα γύρω μας, είναι τεράστια και πολυσύνθετα και τείνουν να γίνουν μάστιγα για την σύγχρονη, ελληνική κοινωνία. Εκεί νομίζω ότι πρέπει να χτυπήσει ο ελληνικός κινηματογράφος, τη ρίζα ακριβώς του δέντρου αυτού και νομίζω ότι τα κλαδιά μετά θα είναι πελώρια, αν κι απ’ ότι γνωρίζω δεν υπάρχει το budget, σήμερα για τον ελληνικό κινηματογράφο στην Ελλάδα, δυστυχώς. Δεν έχει τίποτα επί της ουσίας να ζηλέψει από τον ξένο και θα πρέπει να παίζει καθοριστικό ρόλο στα διεθνή Φεστιβάλ, χωρίς κανένα κόμπλεξ κατωτερότητας.

 katerinaki 1

Κι η τηλεόραση; Σε αφορά; Θα ήθελες με τις παρούσες συνθήκες (οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές) να παίξεις σε κάποιο σήριαλ; Παρακολουθείς κάποιο απ’ αυτά που παίζονται αυτή τη στιγμή;

 

Νομίζω ότι για να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση, πρέπει να ορίσουμε πρώτα την έννοια της ποιότητας. Αλλά η λέξη ποιότητα, μιλάει από μόνη της. Δεν παρακολουθώ τηλεόραση γιατί δεν έχω χρόνο. Θεωρώ ότι είναι λίγα τα σήριαλ, τα οποία είναι ποιοτικά σήμερα και φυσικά θα ήθελα να παίξω σε κάποιο απ’ αυτά. Δεν το έχω κυνηγήσει βέβαια, δεν το έχω πολυψάξει, έχω πάει σε κάποια casting, αλλά δεν έχει κάτσει κάτι, για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους, που όλοι τελικά ξέρουμε. Αλλά αυτό που θα ήθελα, θα το πω λίγο χιουμοριστικά και σατιρικά και σίγουρα θα καταλάβετε τι εννοώ «Αχ θα ήθελα να παίξω σε κάτι που θα έχει 99% σεξ και 1 % σκέψη». Δυστυχώς αυτό προβάλλετε σήμερα, το 99% είναι σεξ και το 1% είναι η σκέψη, ο προβληματισμός, η ποιότητα, η αναζήτηση, κάτι… Τα περισσότερα σήριαλ αυτή τη στιγμή προβάλλουν τις… πως να το χαρακτηρίσω, τις «ανικανοποίητες» ανάγκες, μην θεωρηθώ εδώ προσβλητική δεν εννοώ τις βιολογικές, ακάλυπτες ανάγκες ψυχοσωματικές των περισσότερων σκηνοθετών, αυτή είναι η αλήθεια. Πρέπει να την δούμε κατάματα, γιατί μόνο αυτή θα μας οδηγήσει στην αλήθεια. Μόνο η πραγματικότητα θα μας μάθει, πως την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

Τι “ζηλεύεις» στους ξένους συναδέλφους σου; Θεωρείς ότι υπερτερούν από άποψης παιδείας και υποδομών σε σχέση με τους Έλληνες; 

Θα ξεκινήσω με μία εισαγωγή σ’ αυτήν την ερώτηση, που νομίζω ότι δίνει και την απάντηση, εκ των προτέρων. Σε μια κοινωνία, που όλα υπερτερούν και είναι μπροστά σε εξέλιξη, θα υπερτερεί και η Τέχνη φυσικά και σύμφωνα μ’ αυτά που γνωρίζουμε, πρόκειται για κοινωνίες προόδου. Εμείς, για να πω το πιο απλό, ψάχνουμε έναν σωστό γιατρό ή αντίστοιχα έναν δάσκαλο για να εμπιστευτούμε την υγεία και τη γνώση του παιδιού μας. Ψάχνουμε και ψάχνουμε και ψάχνουμε… Εκεί είναι τα περισσότερα πράγματα δεδομένα. Μέσα στο πλαίσιο της ανάπτυξης και μιας άλλης κουλτούρας. Αφού λοιπόν η πολιτισμική συνθήκη είναι διαφορετική, διαφορετικός θα είναι κι ο τρόπος παιξίματος κι η παιδεία τους όλη. Φυσικά και ζηλεύω με την καλή έννοια γιατί δεν υπάρχει ανταγωνισμός στον βαθμό που υπάρχει εδώ. Εδώ υπερτερεί ο ανταγωνισμός κι αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβανόμαστε όλοι, βλέποντας συνεχώς να ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, παντού, αυτό δεν είναι τυχαίο. Επίσης, εκεί υπάρχει τεχνική υποδομή. Από το πιο απλό γύρισμα και το πως πρέπει να κρατάς ένα ποτήρι, μέχρι πώς να κάνεις ένα φόνο, χρησιμοποιώντας τα αντίστοιχα αντικείμενα. Ή το πώς θα βγάλεις αυτό το εσωτερικό παίξιμο, που κι εδώ το διδασκόμαστε, αλλά εκεί είναι διαφορετικό γιατί είναι άλλη κουλτούρα, άλλη η αίσθηση, η αισθαντικότητα… Ικανοί άνθρωποι και ταλέντα υπάρχουν, αλλά δυστυχώς μόνο αυτό δεν επαρκεί πάντα.

Είσαι πολιτικοποιημένη;

Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος, οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος. Θα ήθελα εδώ να διαχωρίσω την έννοια πολιτικοποιημένος, από την έννοια κομματικοποιημένος, Δυστυχώς η ευτυχώς υπάρχουν τα κόμματα, τα οποία κόμματα μέσα από τα «αποκόμματα» μας κάνουν κι εμάς τελείες και παύλες! Και γινόμαστε φερέφωνα του ενός ή του άλλου,  γιατί όπου υπάρχει ένας κι άλλος ένας δεύτερος, νομίζω δεν υπάρχει η φωνή του τρίτου. Αναγκάζεσαι ν’ ακολουθήσεις τη γραμμή που σου χαράζει το κάθε κόμμα και αυτό δεν είναι σωστό. Γιατί έτσι δεν μπορείς να έχεις ελεύθερη κρίση κι ούτε να βλέπεις την αλήθεια κατάματα. Αυτό για να επιτευχθεί θέλει μια μεγάλη και ευρεία αντίληψη, και ανεξαρτητοποίηση και κριτική ικανότητα. Πρέπει να έχεις ξεκάθαρη  κρίση και δεν μπορείς να την έχεις όταν είσαι πίσω από κάποια σημαία.

katerinaki 4

Κρύβονται πολιτικά συμφέροντα πίσω από κάποιους καλλιτεχνικούς οργανισμούς; Πιστεύεις ότι ανέκαθεν και πόσο μάλλον εν μέσω κρίσης προωθούνται συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες; 

Είναι προφανές ότι η μετριότητα και η ιδιοτέλεια έχουν εισχωρήσει δυστυχώς και στους καλλιτεχνικούς χώρους και δεν αφήνουν έτσι, ούτε μια χαραμάδα, στον σκεπτόμενο άνθρωπο, που ψάχνεται τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά. Εγώ αυτό πιστεύω και το αποδεικνύει πολύ απλά το γεγονός, ότι θα περιμέναμε να δούμε όλο και περισσότερα  καινούργια πρόσωπα, παντού, αλλά…. Αλλά…

Ποιοι άνθρωποι σε διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά; Ποιοι σε στήριξαν στα πρώτα σου βήματα; 

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου και αγαπημένος μου, που είναι ακόμα και σήμερα μαζί μου κάθε μέρα σχεδόν αν και δεν την βλέπω τόσο συχνά, επειδή τα τελευταία χρόνια μένει στην Καρδίτσα, είναι η Μάρθα Μακρή  – ζωγράφος, σκηνογράφος και ενδυματολόγος – με σπουδές πολλών χρόνων στην Ρωσία και μ’ ένα πολύ πλούσιο βιογραφικό, το οποίο δεν μας φτάνει ο χρόνος για να το αναφέρω. Εξαίρετος άνθρωπος, εξαίρετη σκηνογράφος, εξαίρετη ζωγράφος, με την οποία μοιράστηκα από την πρώτη στιγμή την ανάγκη μου να ασχοληθώ με το θέατρο. Οι πρώτες μου δουλειές μου ήταν μαζί της, η πρώτη μου δασκάλα στο θέατρο ήταν εκείνη και με στηρίζει ακόμα και σήμερα. Πρόσφατα μας έκανε και τα σκηνικά στο ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Ο αμέσως επόμενος, πιο  αγαπημένος μου άνθρωπος και σύντροφος είναι ο άνδρας μου, ο Δημήτρης Καλογεράς, εξαίρετος μουσικός και δάσκαλος κι εκείνος, με παρότρυνε να βγω από το σπίτι και να κάνω πράγματα… όντας 18- 19 χρονών και μετά 22, και παρόλο που είχα κι ένα μωρό στην αγκαλιά,  με τη δική του στήριξη άρχισα να δημιουργώ ακατάπαυστα. Πραγματικά με βοήθησε και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Μετά είναι κάτι λιγότερο χειροπιαστό, αλλά εξίσου σημαντικό για μένα, η  ποίηση. Όλα αυτά που διάβαζα από παιδί. Γιατί διάβαζα από πολύ μικρή ποίηση, γενικότερα λογοτεχνία. Ρίτσο, Λειβαδίτη, Σεφέρη, Ελύτη, Βρεττάκο, Δημουλά και ξένη ποίηση, διάβαζα γενικά, ότι κι αν έπεφτε στα χέρια μου από ποίηση, το ξεκοκάλιζα και τώρα όταν γράφω, έτσι ταπεινά το λέω, κι οι συγγραφικές μου απόπειρες, είναι μέσα από ένα πρίσμα καθαρά ποιητικό. Η ζωή μου όλη, νομίζω ότι είναι μια ποίηση, έτσι νιώθω. Λάτρευα μικρή και τον Κάρολο Ντίκενς. Ταυτιζόμουν με τις ηρωίδες του. Πότε γινόμουν η Πιερίνα, πότε η Ροζαλίνα, ήταν οι αγαπημένες μου ηρωίδες και μου άρεσε πολύ να τις μιμούμαι… ακόμα και στον ύπνο μου (γελάει σαν μικρό παιδί!)

Ποια είναι η σχέση σου με τα Social Media;  Έχει τύχει να προσβληθείς ή ν’ απειληθείς ποτέ διαδικτυακά; 

Έχω μια ισορροπημένη σχέση. Τόσο, όσο. Στην εποχή μας, κακά τα ψέματα, δεν μπορείς ν’ απέχεις τελείως, ειδικά όταν κινείσαι στον καλλιτεχνικό χώρο. Απ’ εκεί και πέρα είναι θέμα προσωπικής ευθύνης. Παντού τα πάντα, όπως και στην αληθινή ζωή. Νομίζω, ότι επειδή βάζω κάποια όρια στην ζωή μου σαν άνθρωπος, όσο μπορώ γιατί κανείς μας δεν είναι τέλειος και κάποια στιγμή ξεπερνάμε δυστυχώς τα όρια μας – αλλά δεν πειράζει – πέφτουμε για να ξανασηκωθούμε, δεν έχει να τύχει να προσβληθώ ή ν’ απειληθώ μέσα από τα social media. Προσέχω, απλά αυτό, όσο μπορώ. Νομίζω ότι μόνο έτσι περνάς το σωστό  μήνυμα.

 Υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι ρόλοι από το εγχώριο ή διεθνές ρεπερτόριο, τους οποίους θα ήθελες να υποδυθείς;

Το πρώτο θεατρικό έργο που διάβασα ήταν «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ» του Τσέχωφ. Ήμουν μόλις δεκαεπτά χρονών. Με συνεπήρε! Μετά πήρα όλα τα έργα του Τσέχωφ και τα διάβασα και βυθίστηκα ακόμα περισσότερο στον κόσμο του. Τον αγάπησα πάρα πολύ μέσα από τα έργα του και μου άρεσε υπερβολικά και η φράση που είχε πει «η ιατρική είναι η νόμιμη γυναίκα μου και το θέατρο είναι η ερωμένη μου. Όταν με κουράζει η μία, κάνω έρωτα με την άλλη». Η άλλη φυσικά η φοβερά δοτική, φλογώδης ερωμένη,  δεν είναι άλλη από το θέατρο. Και πόνεσα μαζί του. Πονούσα μέσα από αυτούς τους ρόλους. Νομίζω ότι είναι διαχρονικός, αγαπώ όλους τους ήρωες και τις ηρωίδες του και θα ήθελα, να τις παίξω όλες.

katerinaki 3

Ποια είναι η γνώμη σου για την τάση-μόδα γνωστοί άνδρες ηθοποιοί να υποδύονται όλους τους γυναικείους ρόλους σ’ ένα έργο, σημειώνοντας μάλιστα μεγάλη επιτυχία;

Κάθε επιτυχία αυτών των ηθοποιών που λέμε,  δεν συνιστά απαραίτητα επιτυχία, γιατί το κοινό, πολλάκις – συχνάκις έχει απατηθεί, κι αυτό -συγχωρείστε με γι’ αυτό που θα πω- σε πολλές περιπτώσεις οφείλεται σ’ ένα έλλειμμα πνευματικότητας και καλλιέργειας, με αποτέλεσμα κάθε παρουσία «διαφορετικότητας» να το θαμπώνει κι αυτό λοιπόν κάποιοι, να το καρπώνονται. Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε έτσι για επιτυχία,  γιατί αυτό είναι πλάνη. Γιατί η βασική αξία της Τέχνης δεν είναι να κάνει ο άνδρας τη γυναίκα και το αντίθετο, είναι κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό, ασχέτως φύλου.

 Θεωρείς ότι και οι γυναίκες ηθοποιοί θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο; Θα είχαν την ίδια απήχηση στο κοινό;

Και μπορούν και δεν μπορούν. Είναι δηλαδή ένα ερώτημα που θα ήθελα να το απαντήσω πιο γενικά. Επειδή σήμερα η κοινωνία μας βρίσκεται σε σύγχυση και έχει χάσει τα όρια της, γι’ αυτό και δημιουργούνται τέτοια ερωτήματα. Αν μπορούν οι γυναίκες να κάνουν τους άντρες ή το αντίστροφο. Είναι καθαρά λόγω της γενικής σύγχυσης που επικρατεί. Αυτή είναι η απάντηση μου.

Φέτος έφερες σε πέρας έναν άκρως απαιτητικό μονόλογο, βασισμένο σε δύο πολύ γνωστά έργα της Κωστούλας Μητροπούλου «ΤΟ ΡΙΣΚΟ» και «ΤΟ ΤΕΛΟΣ», τα οποία στην ουσία «έδεσες» σ’ ένα ενιαίο κείμενο με τον τίτλο «ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ». Μίλησε μας λίγο γι’ αυτή την εμπειρία. 

Θέλησα πέρυσι το καλοκαίρι ν’ ανεβάσω ένα έργο μόνη μου, να κάνω εγώ η ίδια την παραγωγή. Προβληματίστηκα με πάρα πολλά κείμενα. Ο Πατάκης και η Πολιτεία με είχαν κάνει θαμώνα, γιατί ήμουν κάθε απόγευμα εκεί και η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν πάρα πολύ, να είναι καλά. Το τρίτο έργο που διάβασα, ήταν το « ΕΞΙ ΡΟΛΟΙ ΓΙΑ ΣΟΛΙΣΤΕΣ» της Κωστούλας Μητροπούλου. Είχα ξαναδιαβάσει Μητροπούλου, αλλά όχι αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο. Διάβασα πολλές φορές όλους τους μονολόγους και κόλλησα στο ΡΙΣΚΟ και στο ΤΕΛΟΣ. Μετά από έναν μήνα κι αφού διάβασα κι άλλα έργα, ξαναγύρισα στην αρχική μου επιλογή. Είπα τελείωσε,  αυτό θ’ ανεβάσω, «ΤΟ ΡΙΣΚΟ» και «ΤΟ ΤΕΛΟΣ», θα κάνω μια συρραφή και θα το ανεβάσω. Με συγκινεί βαθιά σαν κείμενο, αν και αρχικά είχα κάποιους ενδοιασμούς γιατί δεν είναι ακριβώς το στιλ μου. Συνήθως επιλέγω πιο σύνθετα έργα, με κάποιο κοινωνικό μήνυμα και προεκτάσεις φιλοσοφικές. Βλέποντας όμως μια άλλη πλευρά του εαυτού μου και των γυναικών γύρω μου, που οι περισσότερες είναι εγκλωβισμένες μέσα σε προβληματικές σχέσεις και ψάχνουν απεγνωσμένα, να βρουν έναν άνθρωπο να μοιραστούν την ψυχή τους, τη ζωή τους, τα όνειρα τους, την ανάγκη τους για μητρότητα. Όχι ότι δεν υπάρχουν άνδρες σωστοί, προς Θεού, που να μπορούν να αποδεχτούν όλον αυτό τον χείμαρρο της γυναικείας φύσης, αλλά θα το πω. Είναι λίγοι και εκλεκτοί. «Πολλοί πιστοί…» όπως έλεγε κι ο Απόστολος Παύλος « και λίγοι οι εκλεκτοί».  Πόνεσα για τη γυναικεία φύση και με βάση αυτό το συναίσθημα, που είναι πρωταρχικά συναίσθημα, αλλά εγώ το θεωρώ αξία και δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον έρωτα, αποφάσισα να εστιάσω εκεί. Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα με διττή προσωπικότητα και μου άρεσε, που όλο αυτό που ζει το παρουσιάζει μέσα από έναν ρόλο. Ο ρόλος μου και η ζωή μου μαζί, ξαφνικά εντελώς μαζί και απόλυτα ίδια κι εκεί μπερδεύεται πάνω στην σκηνή. Το βίωμα της είναι αληθινό; Είναι αποκύημα της φαντασίας της; Ο έρωτας της είναι προϊόν εξιδανίκευσης; Γιατί όλοι θέλουμε στη ζωή μας ένα ιδανικό πρόσωπο. Θέλουμε την επιβεβαίωση.  Νομίζω ότι είμαστε συναισθηματικά ακάλυπτοι, περισσότερο οι γυναίκες, γι’ αυτό κι έχουμε όλα αυτά τα συμπλέγματα, τις ανασφάλειες, τους φόβους. Οι περισσότερες ζουν με ηρεμιστικά, δυστυχώς. Κι αυτό το βλέπω πρακτικά, μέσα από την άλλη μου ιδιότητα, της νοσηλεύτριας. Με πονάει πολύ αυτό. Αυτή ήταν η «ένεση», που λειτούργησε μέσα μου,  σαν φάρμακο. Έτσι ξεκίνησε την πορεία του όλο αυτό το μαγικό, αυτοαναλυτικό, ερωτικό, διαδραστικό, υπαρξιακό, βιωματικό κείμενο που «συνέθεσα», το οποίο ως παράσταση λειτούργησε πολύ αποτελεσματικά και σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, μπορώ να μιλήσω για μια αναπάντεχη επιτυχία. Τολμώ, να πω ότι πήγε εξαιρετικά καλά, τουλάχιστον από την αίσθηση που εισέπραξα από το κοινό και την δική μου, όταν ήμουν στην σκηνή και κατέθετα… ότι είχα και δεν είχα μέσα μου. Συγκλονιστική εμπειρία! Ήταν η δεύτερη φορά που έκανα μονόλογο. Είχα ξανακάνει το «ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ» στο θέατρο Κέα. Δύσκολος κι εκείνος ο μονόλογος, αφορούσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Εκεί συμμετείχε χορός κι εγώ είχα τον βασικό ρόλο, αλλά δεν συγκρίνεται με αυτό, το τελευταίο «ρίσκο». Αυτό ήταν ολοκληρωτικά δικό μου. Ήταν δική μου επιλογή το κείμενο, δική μου η συρραφή, η επιλογή των συντελεστών, ένα θεατρικό παιδί μου.   Τώρα που φτάσαμε στο τέλος, ειλικρινά πονάω. Μου έρχεται να κλάψω, που θ’ αποχωριστώ αυτό τον ρόλο. Δεν με νοιάζουν τα χρήματα. Μακάρι να μπορούσαν όλες οι γυναίκες – κι όχι μόνο – να δουν την συγκεκριμένη παράσταση… νομίζω ότι την επόμενη χρονιά μπορεί να το κάνω με ελεύθερη είσοδο, για να μπορούν, να έρθουν κι όσοι δεν το έχουν δει… και να το μοιραστούμε σαν ένα κοινό μυστικό… να το επικοινωνήσουμε και στους άλλους… τους αμύητους…

 katerinaki2

Αν για κάποιο λόγο δεν μπορούσες να παίξεις πια στο θέατρο, ποια άλλη μορφή τέχνης θα μπορούσες ή θα ήθελες να υπηρετήσεις; 

Το τραγούδι!!!

 Είναι δύσκολο για μια ηθοποιό να συνδυάσει τη μητρότητα με μία επιτυχημένη καλλιτεχνική σταδιοδρομία;

Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Θέλω, μπορώ, προχωρώ …αυτό…

Τι θα έλεγες σ’ έναν νέο άνθρωπο που θέλει ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική ή την τέχνη γενικότερα σ’ επαγγελματικό επίπεδο;

Θα του έλεγα να το κάνει. Αλλά να είναι προετοιμασμένος και για κάτι πιο «εμετικό» από αυτό που έχει αρχικά ονειρευτεί. Δεν υπάρχουν αυθεντίες στο χώρο, αυτό εννοώ συμβολικά και επίσης ότι πολλοί από τους λεγόμενους μεγάλους, φτασμένους θεατρανθρώπους, που φαντάζουν στα μάτια των ρομαντικών νέων, αγέρωχοι και παντογνώστες, από κάτω είναι σάπιοι. Δυστυχώς κάπου στην πορεία έχασαν την ικανότητα να πατούν τα πόδια τους, σε φτωχικά, γυμνά σανίδια και να δίνουν στον κόσμο σαν την ύψιστη μορφή τέχνης, την αλήθεια. Θα πρέπει λοιπόν οι νέοι καλλιτέχνες να εξασκηθούν σ΄αυτό που λέει κι ένα τραγούδι  «ακούμπα τα πόδια σου γυμνά σε φτωχικά σανίδια και δώσε στους άλλους σαν πνοή της τέχνης την αλήθεια. Να μάθουνε στο διάβα τους, την τέχνη σαν κοιτάζουν, να συναντούν την ίδια τη ζωή και να την αγκαλιάζουν». Αυτό μόνο. Και να κάνουν αυτό που αγαπούν, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ότι «θεοί» δεν υπάρχουν, έχουν πέσει αυτοί από τα βάθρα τους.

Ποιο είναι το στήριγμα σου στα δύσκολα; 

Το στήριγμα μου στα δύσκολα είναι η πίστη μου στο Θεό, η βοήθεια του Δημήτρη σε όλα, είναι ο άλλος μου εαυτός, δεν ξέρω τελικά τι είναι αυτός ο Δημήτρης: πατέρας, αδελφός, σύντροφος, σύζυγος, είναι όλα, αυτή είναι η αλήθεια και η φίλη μου η Μάρθα. Ο Θεός, ο Δημήτρης και η Μάρθα και μετά θα βάλω την πίστη στον εαυτό μου ή μπορεί και να τη βάλω πρώτη δεν ξέρω. Αντλώ κι απ’ αυτό, νομίζω ότι είναι ανεξάντλητο κι όλο αυτό που έχω μέσα μου, αλλά δεν θέλω να το λέω, δεν είναι βοηθητικό. Όμως είναι αλήθεια, ότι τραβάω κι από μέσα μου πολλά πράγματα. Αστείρευτη, πάντα.

 O έρωτας είναι τυφλός και τα συναφή; Στον έρωτα «ρισκάρεις» κι ας έρθει το όποιο «τέλος»; 

Η σάρκα μάχεται το πνεύμα. Αδιαμφισβήτητο, αληθινό μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Απ’ τη μία λες τι όμορφο είναι αυτό που ζω, τι ωραίο, να πάρω το ρίσκο; Απ’ την άλλη υπάρχουν πράγματα που όταν τα γνωρίζεις δεν πρέπει να το κάνεις. Είναι αυτό που έλεγε ο Απόστολος Παύλος «γνωρίζω τι πρέπει να κάνω, αλλά δεν μπορώ να το κάνω». Εκεί χωλαίνουμε όλοι νομίζω, στην πράξη, αλλά τελικά ρισκάρουμε όλοι. Γνωρίζουμε και ποιο είναι το τέλος, εμπλεκόμαστε και με άτομα ακατάλληλα για μας, το ξέρουμε από την αρχή, από την πρώτη στιγμή,  αλλά δεν ξέρω γιατί, συνήθως  υποκύπτουμε. Ίσως να πρέπει να το ζήσουμε για να πάμε παρακάτω, ίσως…

 Πιστεύεις ότι όντως βγήκαμε από την κρίση και είμαστε σε μια φάση ανάπτυξης ή βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ στο σκοτάδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά; 

«…ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος, άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν, σαν έρθει ο Θέρος, προτιμά να θερίζουν τα δρεπάνια, σ’ άλλο χωράφι.» Κάπως έτσι λοιπόν είναι κι η κρίση σήμερα.  Η κρίση όπως την έχουμε βαφτίσει,  που είναι μια κρίση που μια χαρά οι ερπύστριες των αλληγορικών τανκς έχουν φροντίσει να την περνάνε, όχι ανώδυνα, κοτζάμ ερπύστριες είναι, μια χαρά θορυβώδεις, απλά πιο υπόκωφα, γι’ αυτό κι  εμείς δεν το παίρνουμε είδηση. Μας έχουν αποχαυνώσει εντελώς και δεν νομίζω ότι θα βγούμε σύντομα από την κρίση.  Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε απαισιόδοξοι, καταλήγοντας να μην ζούμε, να μην αντιδρούμε, να μην δημιουργούμε, εντέλει να μην αναπνέουμε. Προσπαθούν να μας ρίξουν όλο και πιο βαθιά στο τούνελ της απελπισίας, το οποίο δεν έχει φως, άρα θα πρέπει να κάνουμε εμείς κάτι για να βγούμε απ’ αυτό το αδιέξοδο, αρχικά ατομικά και μετά σε συλλογικό επίπεδο. Ψάχνοντας, αμφισβητώντας, αναθεωρώντας, αλλά ας μην μείνουμε άλλο στάσιμοι. Έχουμε ήδη υποστεί πολλά: ανεργία, απάνθρωπα νομοσχέδια, υποβάθμιση των εργασιακών συνθηκών, απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, διαθεσιμότητες, όλα αυτά τα χτυπήματα στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό. Οι κινήσεις τους είναι λες κι έχουν στόχο να μας γυρίζουν πίσω στο Μεσαίωνα, στον σκοταδισμό. Νιώθω ειλικρινά πολύ περήφανη για τους συμπολίτες μου, γιατί θεωρώ πολύ σημαντικό ότι κατορθώνουμε, να επιβιώνουμε καθημερινά κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες, ο καθένας προσωπικά και όλοι μαζί σαν κοινωνία. Μακάρι να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να μπορέσουμε να αντισταθούμε. Θέλει αφύπνιση, αντίσταση και γιατί όχι επανάσταση. Όταν λέω επανάσταση, δεν εννοώ να βγούμε στους δρόμους με τα γιαταγάνια. Μιλώ για μια εσωτερική επανάσταση, που πρέπει να κάνει ο καθένας μας. Να βγούμε επιτέλους από το καβούκι μας και να μην μαζέψουμε άλλο τ’ αγκάθια μας, αλλά να τα ανοίξουμε σαν τον σκαντζόχοιρο, έτοιμοι ν’ αμυνθούμε στις επιθέσεις του εχθρού, που είναι ορατότατος. Θέλω να τελειώσω με ένα στίχο του Βάρναλη «…είναι φωτιά της κόλασης που ασάλευτον κρατείμαι, αχ έλα θύμηση παλιά και πες μου συ, ποιος είμαι».

 Μίλησε μας για τα μελλοντικά σου σχέδια. Τι θα ήθελες πολύ, μα πάρα πολύ, να κάνεις; 

…και για πρώτη φορά έρχεται στο μυαλό μου ένας αετός, που τα φτερά του μοιάζουν με σπαθιά, σπαθιά που λάμπουν στον ήλιο. Δεν έβρεξε, δεν χιόνισε, δεν φύσηξε στη ζωή μου, δεν έριξε κεραυνούς, αν κρίνω από τα φτερά μου που μοιάζουν με σπαθιά, θα ήθελα να είναι ανοιχτά πάντα, πάντα αυτά τα φτερά μου, μέσα σε μια σκηνή, αυτό είναι το όνειρο μου. Θέλω συνέχεια να παίζω. Να τελειώνει ένα έργο και να αρχίζει κάτι άλλο. Να περνάω κάθε φορά ένα διαφορετικό μήνυμα. Να είμαι εκεί όμως, εκεί. Πάντα ζωντανή. Όπως τα φυτά έχουν ανάγκη τη φωτοσύνθεση για ν’ αναπτυχθούν και να καρπίσουν, έτσι και για μένα είναι αυτό. Είναι πια ανάγκη,  δεν είναι καθήκον, ούτε επιλογή. Είναι ζωή!

katerinaki 5


Η Κατερίνα Γκατζόγια είναι ένας λαμπερός

αυτόφωτος άνθρωπος

και μια ανεξάντλητη πηγή θετικής ενέργειας

γι’ αυτό και την επέλεξα  για την επίσημη “πρεμιέρα” 

των ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΩΝ.

Εκείνη πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη “ΤΟ ΡΙΣΚΟ”

να υποβληθεί πρώτη στις είκοσι “ανελέητες” ερωτήσεις μου

 μιλώντας (…& ποζάροντας) χωρίς φόβο και με ασίγαστο πάθος

για όλα όσα την αφορούν, την προβληματίζουν, τη συγκινούν και φυσικά την εμπνέουν!

Σίγουρα αυτό δεν θα είναι “ΤΟ ΤΕΛΟΣ” της καλλιτεχνικής μας συνάντησης… 

Έτσι κι αλλιώς η Κατερίνα  τόσο στη ζωή

όσο και στην Τέχνη

πιστεύει μόνο στην…αρχή!!!

 
 
 
 
 
 

 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 

 



 
 
 










Κασετίνα, Σωτήρης Σελαβής

29 Sunday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Κριτική Βιβλίου

≈ Leave a comment

Tags

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

 

Σωτήρης Σελαβής

Κασετίνα

Εκδόσεις Περισπωμένη

 

 

Του Γιώργου Λίλλη*

 

 

Το δηλώνω ευθύς εξαρχής πως αυτό δεν είναι ένα κριτικό σημείωμα. Ο Σελαβής, εκτός από εκδότης μου, είναι και πολύ καλός μου φίλος. Η φιλία μας κρατά εδώ και δέκα χρόνια, πράγμα σπάνιο στον χώρο μας, όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Τον Σελαβή τον σέβομαι και τον αγαπώ πολύ πριν αποφασίσει να εκδώσει το βιβλίο μου. Και τα ποιήματα της συλλογής του τα είχα διαβάσει ήδη από το 2006 όταν τα έγραφε. Θαυμάζω την δουλειά του, γιατί είναι από τους λίγους στην Ελλάδα που δουλεύουν με προσοχή και επιμονή για χρόνια ένα έργο. Εξάλλου η Κασετίνα δεν είναι συλλογή ποιημάτων, αλλά μια σύνθεση φιλόδοξη, πολυεπίπεδη, όπου φανερώνει αμέσως την κοπιαστική δουλειά του δημιουργού της. Σπάνια πια γράφονται συνθέσεις, και ακόμα πιο σπάνια, έργα τόσο φιλόδοξα. Θα μου πείτε πως μιλώ υποκειμενικά. Δεν διαφωνώ. Αλλά στον Σελαβή βρίσκω ξανά τους ρομαντικούς σε μια μοντέρνα φυσικά εκδοχή, το πάθος ενός Ελύτη, όταν έγραφε για δώδεκα χρόνια το Άξιον Εστί. Η ποιητική καταγωγή του Σελαβή είναι στους ρομαντικούς γερμανούς ποιητές. Δεν είναι τυχαίο που έχει μεταφράσει τον Ρίλκε και μάλιστα πολύ καλά. Θαυμάζω το έντονο λυρικό στοιχείο στην ποίησή του. Η Κασετίνα βρίθει από στίχους που συγκλονίζουν. Καταγράφω ενδεικτικά:

 

Λιώνουν τ΄ άστρα στον βορρά

μετακινείται ο πόλος, τρίζει η σκιά

θα ναι των νεκρών το καραβάνι

που ξυπνά ξανά για να πεθάνει

 

ή

 

Πάει καιρός κι αίμα δεν έμαθες τι πάει να πει.

Πόνος σημαίνει αρχή. Μίλησε – δεν είναι αργά.

Για το αδιέξοδο αίμα, τη φιμωμένη σου φωνή

για την αξιοπρέπεια που υπηρετείς σιωπηλά.

 

Θα μπορούσα να παραθέσω πολλούς στίχους που με κάνουν να ριγώ από την αμεσότητα και διαύγεια τους. Ένας ποιητής που ξέρει να χειρίζεται τον λόγο σε τέτοιο βαθμό που είμαστε παρόντες στην μυθική του διάσταση. Ο Σελαβής επιθυμεί την λευκότητα. Την καθαρότητα. Αναζητά το πεπρωμένο του μέσα στον έρωτα. Ο έρωτας όμως σαν μια φιλοσοφική αναζήτηση της ψυχικής ομορφιάς και της αγνότητας. Στο έργο του φαίνεται ξεκάθαρα η αγωνία του να ταχθεί με το μέρος των αθώων και το καταφέρνει γιατί ο ίδιος πιστεύει πως αν θέλεις να παραμείνεις αξιοπρεπής πρέπει να μάθεις να σέβεσαι και να αφουγκράζεσαι την συνείδηση. Να τελείς την ιεροτελεστία της αυτογνωσίας. Να παλεύεις και να μάχεσαι με τον εαυτό σου. Να αναζητάς χωρίς σταματημό.

 

Και τι είναι αληθινό; Αυτό που είσαι

ή εκείνο που θα θελες να είσαι;

 

Στη φρεναπάτη μιας επίλεκτης σιωπής

πριν βυθιστείς οριστικά και πάψεις

σκέψου: Με τα λόγια μόνο δεν μπορείς

να λυγίσεις το σκοτάδι και να γράψεις.

 

Έξω από τον πόνο, την ιδέα, την ψυχή

στο ορφανό περίσσευμα του κόσμου

πριν η ελπίδα γίνει αδέξια προσευχή

και η ολιγωρία τίμημα του νόστου

 

εκεί στο τελευταίο σκαλί της αντοχής

αγρίμι απ΄ τη νοσταλγία να σηκωθείς.

 

Ένας αναγκαίος ποιητής; Είμαι απόλυτα πεπεισμένος. Και ένας αξιόλογος τεχνίτης της ποίησης. Με τους στίχους του ανακατασκευάζει τον κόσμο. Μας δίνει την δύναμη να πιστέψουμε στις εσωτερικές μας δυνάμεις. Να σταθούμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε την φθορά. Ο Σελαβής με αυτή την σύνθεση έβαλε τον πήχη ψηλά. Και τον ζηλεύω.

 

*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας,Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. 

Έργα του: ‘Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).

Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΤΗΛΗ ARS & VITA ΕΓΚΑΙΝΙΑΖΕΙ ΤΙΣ…

27 Friday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment


<!–[if gte vml 1]>

  Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Ε Σ

<![endif]–>

         Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Ε Σ

Με την πρόθεση ν’ αναδειχτούν προσωπικότητες απ’ τον χώρο της Τέχνης, που υπηρετούν με ήθος και συνέπεια το ευρύτερο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι 
η πολιτιστική στήλη ARS & VITA εγκαινιάζει τις ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ.
Μέσα από τις ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ θα φωτίζεται η ξεχωριστή προσωπικότητα του εκάστοτε καλλιτέχνη, ο οποίος θα έχει τη δυνατότητα να μιλήσει πάντα με παρρησία κι άνευ…λογοκρισίας, για όλα αυτά που τον απασχολούν σχετικά με την Τέχνη
αλλά και για όσα τον καθορίζουν σαν άνθρωπο.
Οι ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ  θα περιλαμβάνουν μια εκ βαθέων, live συζήτηση (το προτιμώ από το συνέντευξη) και μια «ανεπιτήδευτη» φωτογράφιση 
σε αγαπημένα μέρη της Αθήνας
τα οποία θα σημαίνουν κάτι για τον καλεσμένο μας
δίνοντας έτσι έναν πιο προσωπικό τόνο στην κάθε συνάντηση.
Για την «επίσημη πρεμιέρα» της στήλης επέλεξα μία ηθοποιό, απεριόριστης θετικής ενέργειας, με μακρά πορεία στο χώρο του θεάτρου (και όχι μόνο), η οποία συμβολίζει όλα αυτά που
χαρακτηρίζουν έναν αυθεντικό καλλιτέχνη
κι έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο:
Την πολυτάλαντη Κατερίνα Γκατζόγια.
Μην χάσετε την χειμαρρώδη «συζήτηση» που παραχώρησε στην πρώτη ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ της στήλης, αλλά και το φωτογραφικό αφιέρωμα, που αποκαλύπτει την εκφραστικότητα, την ικανότητα της να μεταμορφώνεται, την παιδικότητα 
και το πηγαίο χιούμορ της. 

Μ’  αυτά τα πολύτιμα “όπλα” αντιμετωπίζει η Κατερίνα 
τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της ζωής 
και κατ’ επέκταση της Τέχνης
αποτελώντας μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης
για τους ανθρώπους που την γνωρίζουν
αλλά και για όσους είχαν την τύχη 
να την απολαύσουν στο θέατρο.

ARS & VITA – ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ 

ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΙΟΥΝΙΟΥ

ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ 
                           ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ NEWSPROJECT24…



_____________________________

ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ
Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ….(ARS & VITA ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ)

25 Wednesday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Το Φεστιβάλ Αθηνών προσφέρει φέτος μια σειρά εκδηλώσεων 
που έχουν ελεύθερη είσοδο.
Μια σειρά από γοητευτικές βραδιές, ξεκίνησε στον Κήπο της Πειραιώς 260 που στόχο έχουν να ομορφύνουν τις βραδιές σας μετά τις παραστάσεις με μουσική, ποτό και χαλαρή διάθεση….
Από την Παρασκευή 27/6 έως και την Κυριακή 29/6,  το Αθηναΐκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει  μια παράσταση-έκπληξη από τον Αυστριακό Μίκαελ Κλίεν, στο ανοιχτό χώρο Α της Πειραιώς με τους θεατές ελεύθερους, να μπούνε και να βγούνε από το δρώμενο. Έναρξη στις 7. 

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
Κυριακή 29 Ιουνίου
Ρεμπέτικη βραδιά με τη Σοφία Εμφιετζή, ώρα έναρξης 22.30
Με αφετηρία την Αθηναϊκή Κομπανία και φτάνοντας μέχρι το «Καφέ Αμάν» του Κώστα Φέρρη, το «Τραγούδι για την Κοκκινιά» και το «Ταξίδι» του συγκροτήματος Δρόμος, η Σοφία Εμφιετζή διεκδικεί επάξια τον τίτλο της αυθεντικής λαϊκής ερμηνεύτριας. Με παρακαταθήκη την πολυετή πείρα της θα μας ξεναγήσει σε παλιά και νεώτερα λαϊκά μονοπάτια υπό την ενορχήστρωση και το μπουζούκι του Νώε Ζαφειρίδη  και μια ομάδα εκλεκτών μουσικών. Αποσκευές τους το μεράκι και η αγάπη τους για το καλό λαϊκό τραγούδι.
Συντελεστές:
Νώε Ζαφειρίδης  – μπουζούκι 

Κώστας Τσεκούρας-κιθάρα
Δημήτρης Γκίνης-ακορντεόν
Θοδωρής Κουέλης-μπάσο
Μιράν  Τσαλικιάν-μπαγλαμάς
Τρίτη 1 Ιουλίου
 Rast Hitzaz & Λένα Κιτσοπούλου, ώρα έναρξης 22.30
Στράτος Γκρίντζαλης (τρίχορδο μπουζούκι, φωνή)
Μπάμπης Παπαδημητρίου (μπαγλαμάς, τρίχορδο μπουζούκι, φωνή)
Γιάννος Περλέγκας (κιθάρα, φωνή)
Συμμετέχουν: Δημήτρης Παπαδάμης (ακορντεόν), Νικόλας Καραολάνης (βιολί), Λένα Κιτσοπούλου (φωνή).

Δευτέρα 7 Ιουλίου
«Ο Αγγελος Παπαδημητρίου και η Ελένη Κοκκίδου ξεχνάνε…» ώρα έναρξης 23.00
Αγγελος Παπαδημητρίου: τραγούδι
Ελένη Κοκκίδου: τραγούδι
Νίκος Πλάτανος, Βάλια Πλαϊνη : πιάνο
_________________________________

           27-29 Ιουνίου Πειραιώς 260 Κτήριο Α            
Ωρα έναρξης 7 το απόγευμα – Είσοδος Ελεύθερη
Περφόμανς

Μίκαελ Κλίεν

Jerusalem – Choreography for Greece

Χορογραφία: Michael Kliën
Μουσική: Volkmar Klien
Δραματουργία: Steve Valk
Καλλιτεχνικοί συνεργάτες: Jeffrey Gormly, Βικτώρια Κοτσάλου
Εικαστικός συνεργάτης του Φορσάιθ και χορογράφος ο Αυστριακός Μίκαελ Κλίεν παρουσιάζει για πρώτη φορά δουλειά 





Ο Funtastico στο Αλλιώς

24 Tuesday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Συνεντεύξεις

≈ Leave a comment

Συνέντευξη
στον Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο 

Ποτέ μου δεν είχα ασχοληθεί με μαγικά κόλπα. Ούτε καν είχα παρακολουθήσει κάποια παράσταση με μάγους. Μονάχα, σε χολιγουντιανά έργα είχα δει κάποιες σκηνές με ταχυδακτυλουργούς. Αυτή ήταν η μόνη επαφή μου με το είδος.
Όταν μου έτυχε αυτή η συνέντευξη ένοιωσα κάπως αμήχανα. Τι θα ρωτούσα τον συνεντευξιαζόμενο; Πως αντιμετωπίζεις έναν μάγο;
Όλη αυτή η συστολή εξαφανίστηκε,  μόλις ήρθα σε επαφή με τον Funtastico.  Η ενέργειά του, ο ενθουσιασμός και η αγάπη του γι’ αυτό που κάνει,  σε παρασέρνει κι εσένα σ’ ένα μαγικό κόσμο.
Περιττό να σας πω πως έγινα φανατικός οπαδός του είδους…


  •    Τι είναι η ταχυδακτυλουργία και ποια η διαφορά της από την μαγεία;
Η τέχνη με την οποία ασχολούμαι· είναι μια από τις αρχαιότερες τέχνες στον κόσμο και πάντα ονομαζόταν «Η Τέχνη της Μαγείας» (The Art of Magic). Ο σκοπός που εξυπηρετεί είναι να ψυχαγωγήσει, αλλά και να αγγίξει -όταν το θέλει- τις ψυχές των θεατών. Να τους κάνει να πιστέψουν ότι όλα είναι πιθανά να συμβούν και για μια στιγμή να τους βοηθήσει να δραπετεύσουν από την καθημερινότητα και να ταξιδέψουν σε έναν άλλο κόσμο, όπου όλοι οι νόμοι της φυσικής αψηφούνται. Η λέξη «Ταχυδακτυλουργία», από την άλλη, είναι απλά μια λάθος διατύπωση/μεταφορά, η οποία από τη φύση της μειώνει πάρα πολύ το θέαμα, αλλά και το συναίσθημα που γεννά η Τέχνη της Μαγείας. Είναι σαν να αποφασίζαμε να δώσουμε ένα άλλο όνομα στην υποκριτική και να την λέγαμε «Αποστήθιση θεατρικών κειμένων»! Δεν λέω, το να μάθεις το σενάριο μιας παράστασης απέξω είναι πολύ σημαντικό, αλλά το να «παίξεις» έναν ρόλο είναι σίγουρα κάτι πολύ πιο περίπλοκο. Κάπως έτσι είναι και στη δική μας περίπτωση, μιας και ένα μαγικό νούμερο περιέχει μελέτη και δουλειά ετών, καθώς και πολλές ώρες προσωπικής κούρασης, εξάσκησης και αφοσίωσης.
  •    Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ταχυδακτυλουργία/ μαγεία;
Η αλήθεια είναι πως έγινε κάπως τυχαία! Όταν ήμουν 17 χρονών ήθελα να βρω ένα νέο χόμπι για να ασχοληθώ και παρόλο που μου άρεσε πολύ να βλέπω θέατρο ή να ακούω μουσική, τίποτα από όλα αυτά δεν με γέμιζε στο να ασχοληθώ εγώ. Τότε θυμήθηκα ένα φίλο μου, που μου είχε παρουσιάσει μερικά μαγικά και είπα «αυτό φαίνεται εντυπωσιακό». Κάπως έτσι άρχισα να ψάχνω για να βρω ένα μέρος με σκοπό να γίνω μάγος.
  •    Είναι εξοικειωμένο το ελληνικό κοινό με τέτοιου είδους παραστάσεις;
Όσο περνάνε τα χρονιά το κοινό έρχεται όλο και πιο κοντά στην τέχνη μας και (από την προσωπική μου εμπειρία) φαίνεται να την αγκαλιάζει και να την εκτιμά. Πιστεύω, πως μέσα στα επόμενα χρόνια οι μαγικές παραστάσεις θα αυξηθούν και το κοινό θα εξοικειωθεί ακόμα περισσότερο.

 

  •    Είναι ένα σόου μόνο για παιδιά;
Από τη δική μου οπτική γωνία, όλοι είμαστε παιδιά! Ανεξάρτητα με τι σωματική μας ηλικία, όλοι έχουμε την ανάγκη να απαλλαγούμε από τα άγχη της καθημερινότητας και να ονειρευτούμε. Όλοι θέλουμε να γελάσουμε και όλοι θέλουμε να συγκινηθούμε. Οπότε ναι! Είναι ένα σόου για παιδιά! Για παιδιά από 5 έως 105 ετών!
  •   Πως γίνεται κάποιος μάγος;
Στην Ελλάδα ο μοναδικός τρόπος, που προσωπικά γνωρίζω, είναι να βρει έναν επαγγελματία, ο οποίος εκπαιδεύει μάγους. Αυτό έκανα και εγώ άλλωστε. Ταυτόχρονα μπορεί κάποιος να παρακολουθεί και σεμινάρια, που κατά καιρούς γίνονται από διάφορους Έλληνες μάγους.


 

  •   Ποιο είναι το αγαπημένο σας κόλπο;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο «ένα», δυστυχώς. Αγαπώ το κάθε νούμερο που δημιουργώ ξεχωριστά. Είναι όλα κομμάτια του εαυτού μου και της προσωπικότητας μου.
  •   Θυμάστε καμιάν «άτυχη στιγμή» πάνω στην σκηνή;
Ναι μια φορά, πριν πολλά χρόνια, στο θέατρο Broadway στο κέντρο της Αθήνας, μου είχε πέσει ένα ραβδί στο πάτωμα την ώρα της παράστασης. Ευτυχώς το αντιμετώπισα πολύ ψύχραιμα. Το έπιασα, θυμάμαι, προσποιούμενος ότι ήταν μέρος της παράστασης και –ευτυχώς- οι θεατές δεν το κατάλαβαν. O αυτοσχεδιασμός είναι μεγάλος βοηθός των μάγων σε τέτοιες καταστάσεις!!!
  •   Ποιοι είναι οι πιο γνωστοί ταχυδακτυλουργοί στην Ελλάδα;
Υπάρχουν μάγοι όπως ο Sankara ή o Valtasar που έχουν κάνει αρκετές τηλεοπτικές εμφανίσεις στο παρελθόν. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως υπάρχει κάποιος μάγος «celebrity».
  •   Μπορεί κάποιος να ζήσει μονάχα από αυτή τη δραστηριότητα;
Αν το αγαπάς πραγματικά, ναι! Ως τώρα αυτό μου έχει δείξει η εμπειρία μου. Όταν αγαπάς κάτι το κυνηγάς και το κυνήγι είναι αυτό που φέρνει το αποτέλεσμα, είτε αυτό είναι υλικό είτε απλά ένα αίσθημα ικανοποίησης/ευτυχίας, που σε κάνει να ξυπνάς με χαμόγελο το πρωί.
  •   Αυτή την περίοδο που μπορούμε να συναντήσουμε τον Funtastico;
Αυτή την περίοδο κάνω, κατά κύριο λόγω, μεμονωμένες παραστάσεις. Από το Σεπτέμβριο θα μπορείτε να με δείτε κάθε Παρασκευή στο μουσικό μεζεδοπωλείο «Πάμε Αλλιώς», στα Μελίσσια.
  •   Απ’ ότι ξέρω διαχειρίζεστε δύο σελίδες στο διαδίκτυο. Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτή σας την ενασχόληση;
Φυσικά, η μια είναι η προσωπική μου σελίδα www.funtasticomagic.gr, όπου έχω υλικό από κάποιες από τις παραστάσεις που έχω κάνει (φωτογραφίες, βιογραφικό, τηλέφωνα επικοινωνίας κ.λ.π.), και η άλλη είναι μια σελίδα στο facebook που λέγεται «ΟΜΑΓΟΣ», όπου είναι ένα είδος forum που ασχολειται με 4 θέματα «Τέχνη, Κοινωνία, Σάτιρα, Φιλοσοφία» και στο οποίο ανεβάζω διάφορα post ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
  •   Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Δεν μπορώ να σας τα πω όλα γιατί είναι αρκετά. Μπορώ να μοιραστώ μαζί σας ένα από τα αγαπημένα μου σχεδία, όμως, που είναι μια θεατρική παράσταση με μαγικά την οποία ετοιμάζω από καιρό και είναι κοντά στο να υλοποιηθεί.

Η ΣΤΗΛΗ ARS & VITA…"ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ" ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ & ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ 2014…

24 Tuesday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Το φετινό καλοκαίρι ξεκίνησε πολύ δυναμικά την πολιτιστική του δραστηριότητα, η οποία όπως κάθε χρόνο κορυφώνεται κατά τους μήνες Ιούλιο & Αύγουστο. Παραστάσεις, συναυλίες και πολλές ακόμα καλλιτεχνικές εκδηλώσεις διεκδικούν την προσοχή μας, προσπαθώντας να μας δελεάσουν με τρανταχτά ονόματα και διεθνείς συμπαραγωγές.
Η πολιτιστική στήλη ARS & VITA,  από την αρχή της δημιουργίας της, κινείται σ’ ένα διαφορετικό μήκος κύματος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείει συγκεκριμένα θεάματα ή καλλιτέχνες, αλλά υπερασπιζόμενη το δικαίωμα στην επιλογή, ειδικά μέσα από μια σωρεία προτάσεων ψυχαγωγίας, επιλέγει κάθε φορά, να φωτίσει το καινούργιο, το διαφορετικό, το ανατρεπτικό.
Είναι αλήθεια, ότι έχω ευχηθεί πολλές φορές, να είχα τη δυνατότητα να βρίσκομαι σε διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα, ώστε να παρακολουθώ και κατ’ επέκταση να γράφω για όλες τις αξιόλογες δουλειές που παρουσιάζονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα,  αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο είναι ανθρωπίνως αδύνατον!
Ειδικά για το 2014, μελετώντας διεξοδικά το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, το οποίο παρ’ όλες τις καλλιτεχνικές ή άλλες αντιρρήσεις μου, παρακολουθώ ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, εντόπισα τουλάχιστον 10 παραστάσεις που εμπεριέχουν «το κάτι παραπάνω», που αναζητά η στήλη, τις οποίες θα ήθελα οπωσδήποτε να παρακολουθήσω και στη συνέχεια να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. Οι χώροι διεξαγωγής του Φεστιβάλ, γνωστοί και αγαπημένοι, με τους: Πειραιώς 260, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, & φυσικά την Επίδαυρο να πρωταγωνιστούν, ενώ διάφοροι άλλοι, εξίσου σημαντικοί και με προοπτική χώροι, διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στην πλούσια καλλιτεχνική παραγωγή της συγκεκριμένης περιόδου.   
Η πρώτη παράσταση που θα παρακολουθήσω φέτος στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών,  είναι  μια πολύ ξεχωριστή δουλειά, φέρει τον τίτλο «Η ιστορία της Αυτοθυσίας» και τα νήματα πίσω απ’ αυτή κινεί το Skrow Theater Group. Σ’ έναν άκρως εναλλακτικό χώρο, οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να λάβουν μέρος σε μια ενδελεχή «έρευνα»,  για τα αίτια και τις συνέπειες της αυτοθυσίας, αυτής της ακραίας και άρα αμφιλεγόμενης στάσης ζωής. Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω link: http://www.greekfestival.gr/gr/event515-skrow-theater-group.htm.
Εύχομαι ολόψυχα  το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, να κρύβει περισσότερες ευχάριστες εκπλήξεις απ’ ότι δυσάρεστες (δυστυχώς τα τελευταία χρόνια ακούω πολλούς ανθρώπους του χώρου να μιλούν με απογοήτευση για το γενικότερο επίπεδο των θεαμάτων). Όπως και να’ χει όμως θεωρώ, ότι θα πρέπει να το στηρίξουμε, στο μέτρο που δύναται ο καθένας από εμάς, για να διατηρηθεί ένας θεσμός πολύ σημαντικός για τα ελληνικά, πολιτιστικά δρώμενα, που με τις όποιες ελλείψεις ή παραλείψεις του, δίνει μια ευκαιρία συνάντησης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, βοηθώντας στην ανάδειξη νέων θεατρικών ή άλλων σχημάτων, αναδεικνύοντας και τονώνοντας παράλληλα, τρία από τα πιο χρήσιμα «όπλα» της πατρίδας μας: την Ιστορία, τον Πολιτισμό και  τον Τουρισμό.
                              __________________________________
         Μείνετε συντονισμένοι στο NEWSPROJECT24
& τη στήλη ARS & VITA…επί  σκηνής…
επί της οθόνης…& επί της ουσίας!
Διαβάστε εδώ το αναλυτικό πρόγραμμα
 του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 2014
http://www.greekfestival.gr/gr/program?df=01%2f07%2f2014+00%3a00%3a00&et=all&t=2&v=-1






ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ 
Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ

Ιπποκράτους 15, Θωμάς Ιωάννου

23 Monday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Κριτική Βιβλίου

≈ Leave a comment

Tags

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Θωμάς Ιωάννου

Ιπποκράτους 15

Εκδόσεις Σαιξπηρικόν

 

Του Γιώργου Λίλλη*

 

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Παραλήπτης ενός δώρου

που ακόμα δε μου επιτρέπεται

να ανοίξω

 

Χρειάζεται να φτάσω στην ηλικία

που θα μπορώ να αναλάβω τις ευθύνες μου

έναντι των παραλείψεων του θεού

 

Στερημένος από ταχυδακτυλουργικά

να ονειρεύομαι με ημερομηνία λήξεως

δεν βρίσκω ησυχία στις θέσεις των θεατών

 

Θα παραφυλάω

να κοιμηθούν οι φύλακες

να δοκιμάσω τον απαγορευμένο καρπό

 

Μια μέρα θα πάρω

το παιχνιδάκι της ζωής

στα χέρια μου

και θα το σπάσω.

 

Παραθέτω εδώ το ποίημα, σαν εισαγωγή σ΄ αυτή μου την ανάγνωση της συλλογής Ιπποκράτους 15 του Θωμά Ιωάννου, για να δείξω τον άμεσο τρόπο που πραγματεύεται τα θέματά του, αλλά και για να φανερωθεί του λόγου το αληθές, ότι η ποίησή του, είναι μια φιλοσοφική αναζήτηση. Στο ποίημα αυτό, ο Ιωάννου, όπως και σε όλα τα ποιήματά του, ψάχνει τα αίτια της φθοράς, αλλά και τα αίτια κάθε πνευματικής ήττας. Καίριος, ξεκάθαρος, απλός, αλλά όχι απλοϊκός, ο λόγος του δυναμιτίζει τις σκέψεις περί αυτογνωσίας. Με την πρώτη αυτή ποιητική συλλογή ο Ιωάννου, έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά. Όλα τα ποιήματά του είναι καθρέφτες που ψάχνουν στο κάτοπτρο που απεικονίζουν την αλήθεια. Μια ξεκάθαρη όμως αλήθεια. Όχι θαμπή, ούτε σκοτεινή. Με το πάθος ενός ανθρώπου που θέλει να μάθει τα όριά του, να κρίνει την ζωή του και μάθει από τα λάθη του, οι στίχοι του είναι ένα μανιφέστο που προωθεί την σκέψη, την περισυλλογή, την αναζήτηση. Τα ποιήματα του Ιωάννου δεν είναι πρωτόλεια. Αυτό σημαίνει πως πριν εκδώσει, έχει σπουδάσει πάνω στην ποιητική τέχνη, με έναν τρόπο που φανερώνει αγάπη για το αντικείμενο και ταπεινότητα, μιας και μαθαίνει τις λεπτομέρειες αυτής της δύστροπης τέχνης, ψηλαφητά, αναγνωρίζοντας την σπουδή του πάνω σε παλιούς ποιητές, αλλά χωρίς να τους μιμείται. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια εντελώς δική του φωνή. Και αυτό είναι το σπουδαίο σε έναν ποιητή που μόλις τώρα ξεκινά. Βρίσκω στον Ιωάννου όλες τις αρετές εκείνες που κάνουν την τέχνη της ποίησης να κερδίζει, και εμάς τους αναγνώστες να βγαίνουμε το ίδιο κερδισμένοι από την εμπειρία της ανάγνωσης. Ο λυρισμός του προσεγμένος, όχι υπερβολικός, η φωνή του σταθερή, οι εικόνες που περιγράφει καίριες, αισθαντικές, οι σκέψεις του προκαλούν την σκέψη:

 

Άσε με να πλησιάσω προς το φως

με την βραδυπορία του ανθρώπου

που το στερήθηκε για χρόνια

και τώρα που το ξαναβρήκε τον τυφλώνει

κι αργεί να συνηθίσει

ή ίσως αντιστέκεται

γιατί στο βάθος ξέρει πως κάθε φως

δεν είναι παρά μια προαναγγελία σκότους.

 

Ο Ιωάννου είναι ουμανιστής. Τον ενδιαφέρει ο άνθρωπος αλλά και η ζωή του στο κέντρο του κόσμου. Γνωρίζει πως την ποίηση, έχει βρει έναν τρόπο να εστιάζει στις λεπτομέρειες που συνθέτουν το είναι μας. Αποφεύγει όμως στην αισθηματολογία. Γι΄ αυτό και ο λόγος του είναι στιβαρός. Έχουμε ανάγκη τους ποιητές εκείνους που μας δίνουν ένα μέσο να συλλογιστούμε σε βάθος την ανθρώπινη υπόσταση. Ο Ιωάννου το πετυχαίνει αυτό απόλυτα:

 

Έρχομαι δίχως το μέλλον μου.

 

*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας, Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές.

Έργα του: ‘Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).

CHAIR’S TRAGEDY…Η ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΙΚΗ «ΤΡΑΓΩΔΙΑ» ΜΙΑΣ CASTA DIVA! (ARS & VITA ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ)

22 Sunday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment


τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

Ημέρα Παρασκευή,  20 Ιουνίου κι ας επιμένει ο καιρός «φθινοπωρινά», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 
ή αλλιώς… η μαγεία του χορού!
 
 
Η γνωστή χορογράφος και σκηνοθέτης Φένια Αποστόλου κατάφερε και πάλι να μιλήσει στο μυαλό και τις αισθήσεις του απόλυτα αφοσιωμένου κοινού της, αυτή τη φορά, χωρίς λόγια. Η «ηθική αυτουργός» της φετινής θεατρικής επιτυχίας «Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ» του Στρίντμπεργκ (BETON7 & ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ),  μαζί με δύο από τους χορευτές της ομάδας «ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ», κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα θέαμα υψηλής αισθητικής με πραγματικά πρωτότυπες χορογραφίες και ευφυέστατα σκηνοθετικά ευρήματα.
 
Η  Φένια Αποστόλου τοποθέτησε έντεχνα, έναν άνδρα και μία γυναίκα σε μια αόρατη αρένα, ασπρόμαυρη κι υποβλητικά φωτισμένη. Το σκηνικό, όπως και τα κοστούμια ήταν μεν μινιμαλιστικά, αλλά παράλληλα αρκούντως εύστοχα και εντυπωσιακά (Ευδοκία Βεροπούλου – Νικόλαος Ζαβαλιάρης – Κρίνα Βροντή). Το ζευγάρι των  χορευτών, αξιοποίησε τόσο τα σόλο του, όσο και τις στιγμές της σκηνικής του συνάντησης. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι αέναα κινούμενοι Σίλια Καρφοπούλου και Θανάσης Μεγαλόπουλος, με ξεκάθαρες και σαφείς υποκριτικές κινήσεις, ενίσχυαν κλιμακωτά τη δύναμη του χορού τους, ενώ οι σιωπές που τους επέβαλλε η σκηνοθεσία γέμιζαν με προσμονή το κοινό, που παρακολουθούσε με φοβερή προσήλωση την σκηνική τους μεταμόρφωση.  Με μοναδικό μέσο επικοινωνίας το εύπλαστο και εκφραστικό τους σώμα και τους ήχους που αυτό παρήγαγε, οι δύο ταλαντούχοι καλλιτέχνες ζωντάνεψαν επί σκηνής μια δραματική, χορευτική performance για τις σχέσεις των δύο φύλων, μέσα από τις οποίες προκύπτει η σχέση που έχει ο καθένας από εμάς με το σώμα του, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα του, την όποια εκ γενετής ή επίκτητη «συναισθηματική αναπηρία» του  και όλα όσα απορρέουν από τις επιταγές ενός μεταμφιεσμένου σε φιλελευθερισμό, κοινωνικοπολιτικού πουριτανισμού. Ο άνδρας – σύμβολο προσεγγίζει με όλους τους τρόπους – βίαια, τρυφερά, επιθετικά –  την απρόσιτη θηλυκότητα της καθήμενης & καθηλωμένης γυναίκας-σύμβολο, αναγκάζοντας την ν΄ αποκαλυφθεί σ’ όλη της τη γύμνια.
 
Δραματική, εύθραυστη, ρομαντική, θυμωμένη, προκλητική, ερωτική, μπερδεμένη, η σύγχρονη γυναίκα βάλλεται καθημερινά από πρότυπα τελειότητας, ενώ το σώμα της  χρησιμοποιείται συχνά σαν αντικείμενο ηδονής, άψυχο και αναλώσιμο. Η γυναίκα που έπλασε η Φένια Αποστόλου, θα μπορούσε να είναι θύμα trafficking, θύμα βιασμού, θύμα της ίδιας της ανατροφής της, του συζύγου της, των παιδιών της (γεννημένων & αγέννητων), θύμα των προσωπικών της επιλογών. Εκεί κατά τη γνώμη μου κρύβεται κι όλο το νόημα της παράστασης. Στο γεγονός ότι οι θεατές ανάλογα με τα προσωπικά τους βιώματα και την αντιληπτική τους ικανότητα, μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το λευκό, αψεγάδιαστο σώμα της χορεύτριας και το στιβαρό, δωρικό σώμα του χορευτή,  για να προβάλουν επάνω σκηνές από τη δική τους ατομική «τραγωδία», που αναπόφευκτα συνδέεται και με την πανανθρώπινη.  Η γυναίκα – σύμβολο έκρυβε τελικά μέσα της μια αρχέγονη δύναμη και παρακολουθώντας τη φιγούρα της Σίλιας Καρφοπούλου να πάλλεται και να σπαράζει επί σκηνής, το μόνο που δεν σου έρχεται στο μυαλό, να την χαρακτηρίσεις, είναι θύμα. Αντίθετα, μετά από κάποιο σημείο, δίνει την αίσθηση ότι σπάει τα δεσμά της, αποδέχεται τη φύση της και επαναστατεί απέναντι σ’ οτιδήποτε την καταπιέζει και την περιορίζει, είτε αυτό λέγεται  κοινωνία ή… το καλοραμμένο φουστάνι μια «ντίβας». Απέναντι σε μια τέτοια γυναίκα, ο άνδρας – σύμβολο επανεξετάζει αναγκαστικά και τις δικές του αξίες, ανοίγοντας τον δρόμο για μία επί της ουσίας ισότητα,  η οποία θα βασίζεται στην αποδοχή της διαφορετικότητας και την ανάγκη των δύο φύλων για αλληλοσεβασμό.
 
Καθοριστικό ρόλο στον αισθησιασμό και την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της «CHAIR’ S TRAGEDY» που ενορχήστρωσε η Φένια Αποστόλου, έπαιξε η εξαιρετική, πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη. Υπό τους ήχους της «υπερκόσμιας» CASTA DIVA από τη Νόρμα του Vincenzo Bellini, δύο εύφλεκτα σώματα αναμετρήθηκαν πάνω στην εντυπωσιακή σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Τελικός νικητής η Τέχνη!
 
Δυστυχώς για το Αθηναϊκό κοινό, η παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ήταν μία και ανεπανάληπτη. Στο πλαίσιο όμως του 13ου Φεστιβάλ Χορού, του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, όσοι την έχασαν,  θα έχουν δύο  ευκαιρίες να την παρακολουθήσουν και στο Θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη, όπου θα παρουσιαστεί στις 25 & 26 Ιουνίου αντίστοιχα.
 
Να μια καλή ευκαιρία για ένα ταξίδι στη συμπρωτεύουσα, προς το τέλος του πιο αλλοπρόσαλλου καιρικά μήνα, ο οποίος απ’ ότι δείχνουν οι πολυάριθμες εκδηλώσεις και τα αντίστοιχα Φεστιβάλ, θα μας αποζημιώσει τουλάχιστον καλλιτεχνικά.
_________________________________
Διαβάστε περισσότερα για το 13ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΥ
 
http://www.choreographers.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=118&Itemid=2&lang=el



_______________



 

ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ…ΓΕΜΑΤΟΣ ΕΙΚΟΝΕΣ & ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ (ARS & VITA ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ)

20 Friday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment


Η Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία και η Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: “Μηδενική Ανοχή” παρουσιάζουν στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ το τριήμερο φεστιβάλ «Άγνωστη Χώρα της Αναπηρίας».
Πρόγραμμα φεστιβάλ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/6/2014
18:00 Έναρξη
Χαιρετισμός από Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία, Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: “Μηδενική Ανοχή”, Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ.
18:30 Αφιέρωμα στο διεθνές φεστιβάλ “EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και αναπηρία”
• Το τίμημα της ζωής / DV8: The cost of living
Λόιντ Νιούσον│Μεγάλη Βρετανία│2004│34 λεπτά | EP2008+2009
Ο Ντέιβιντ και ο Έντι ζουν σε μια παραθαλάσσια πόλη και ασχολούνται με το θέατρο δρόμου. Στο “Τίμημα της Ζωής” τούς ακολουθούμε καθώς δουλεύουν, διαφωνούν, περνούν ερωτικές απογοητεύσεις και καβγαδίζουν με παλιούς φίλους, σε μια ταινία που συνδυάζει χορό και θέατρο. Όλες οι ιστορίες μιλούν για το σεβασμό με τον οποίο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Το “Τίμημα της Ζωής” είναι η τέταρτη ταινία της ομάδας DV8. Χορογραφήθηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Λόιντ Νιούσον. Η δουλειά της ομάδας DV8 είναι τολμηρή αισθητικά και στοχεύει στην ανεπιτήδευτη εξωτερίκευση ιδεών και συναισθημάτων
• MasterPiece – Μέρος Ι / MasterPiece – Part Ι
Στέφανος Μονδέλος | Ελλάδα | 2007 | 25 λεπτά | EP2007
«Masterpiece» είναι ο Στέλιος Πάγιας γιατί, εκτός από το ενδιαφέρον που μας προκαλεί η όρεξη ενός ανθρώπου με σπαστική τετραπληγία για ζωή, μας δίνει και τη δυνατότητα να σκεφτούμε και να επανεξετάσουμε τους κοινά αποδεκτούς κανόνες της αισθητικής. Εφόσον η αναπηρία φαίνεται εξ ορισμού να μην ανταποκρίνεται σ’ αυτούς, ο Στέλιος μας προκαλεί να ανακαλύψουμε νέους όρους, έτσι ώστε η αναπηρία και η ομορφιά να μην αποκλείουν κατ’ ανάγκη η μία την άλλη.
• Όνειρα πέρα από την όραση / Dreaming sideways
Χάιντι Βίλκμαν│Μ. Βρετανία│2005│22 λεπτά | EP2007
Ενα πειραματικό ντοκιμαντέρ για τρεις ασυνήθιστους τρόπους όρασης. Γυρισμένη με κάμερα Super 8 και 16mm, η ταινία εξερευνά τον κόσμο και τα όνειρα τριών τυφλών καλλιτεχνών, με μια ευφάνταστη χρήση ήχου, εικόνας και κινουμένων σχεδίων. Πρόκειται για τα όνειρα και τις εμπειρίες τριών ανθρώπων των οποίων τα πρωταρχικά βιώματα δεν υπήρξαν ποτέ οπτικά.
19:50 WORKSHOP
• Κατανόηση της κουλτούρας Κωφών, Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (ΕΝΓ).
Βενέττα Λαμπροπούλου, Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής, διευθύντρια της Μονάδας Ειδικής Αγωγής και Μελετών για Κωφούς του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών, Πρόεδρος του Παγκόσμιου Συνεδρίου Εκπαίδευσης Κωφών Παιδιών).
• Πρόσβαση στο περιεχόμενο της τέχνης
– Ακουστική περιγραφή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης
Θανάσης Παπαντωνόπουλος, Παραγωγός ΑΚΤΙΣ AV team
– Οι Αρχές του Υποτιτλισμού SDH
Εμμανουέλλα Πατηνιωτάκη, Imperial College London – University College London
21:45 Αφιέρωμα στο διεθνές φεστιβάλ «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και αναπηρία»
• Με άλλα μάτια / A shift in perception
Νταν Μονσώ│Αυστραλία│2006│16 λεπτά | EP2007
Μια πειραματική, ανθρώπινη και αποκαλυπτική εξερεύνηση της ζωής με τύφλωση. Οι δημιουργοί της ταινίας πειραματίζονται με διάφορα εκφραστικά μέσα και τεχνικές για να δραματοποιήσουν τις συζητήσεις τριών γυναικών με τύφλωση από την Αυστραλία. Ο θεατής καλείται να απολαύσει την ομορφιά του κόσμου όπως τον αντιλαμβάνονται αυτές οι γυναίκες. Η ταινία χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό Realtime On Screen ως «οπτική απόλαυση».
22:00 Παράσταση – Θέατρο Κωφών Ελλάδος
ΚΑΡΒΟΥΝΟ | 75 λεπτά
Ο έρωτας ενός ζευγαριού στα χρόνια του Εμφυλίου. Το 1947, με τον εθνικό διχασμό να καταστρέφει τη χώρα και να καθορίζει τις τύχες των ανθρώπων, ένας άνδρας και μια γυναίκα παρακολουθούν την κοινή τους ζωή να διαλύεται και τον έρωτά τους να καλείται να επιλέξει πλευρά, για να αντιμετωπίσει την εμφύλια σύγκρουση.
Το Θέατρο Κωφών Ελλάδος δοκιμάζει τη συνύπαρξη κωφών και ακουόντων ηθοποιών μαζί στη σκηνή. Μοιράζονται τους ίδιους ρόλους συμπράττοντας σε ένα πείραμα που στόχο έχει την απόλυτη ενσωμάτωση και συνεργασία κωφών και ακουόντων καλλιτεχνών.
23:15 Αφιέρωμα στο διεθνές φεστιβάλ «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και αναπηρία»
• Αναζητώντας το ρυθμό / Born without a beat: The journey of a deaf raver
Όλιβερ Ράιλι-Σμιθ│Μεγάλη Βρετανία│2009│12 λεπτά | EP2007
Η Λένι λατρεύει τη μουσική και το χορό, αλλά λόγω της κώφωσής της αισθανόταν πάντοτε άβολα όταν έμπαινε σε κάποιο κλαμπ. Τώρα ταξιδεύει στην Ολλανδία για να παρευρεθεί σ’ ένα ρέιβ πάρτι για κωφούς. Σ’ έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο με δονούμενη πίστα, κωφούς χορευτές και έναν ντι-τζέι που «μιξάρει», εκτός από τη μουσική, και αρώματα, η Λένι μπορεί πλέον μαζί με αντίστοιχους κωφούς κλάμπερς να ζήσει το όνειρό της.
• Chip & Οvi
Παναγιώτης Ευαγγελίδης | Ελλάδα | 2007 | 46 λεπτά | EP2007
Ο Τσιπ και ο Όβι γνωρίστηκαν σ’ ένα ορφανοτροφείο κοντά στην πόλη Κλουζ-Ναπόκα της Ρουμανίας σε εφηβική ηλικία. Είναι ανάπηροι, ο ένας στα χέρια εκ γενετής και ο άλλος στο πόδι από πολιομυελίτιδα. Οι μητέρες τους τους εγκατέλειψαν λίγο μετά τη γέννα και τους ανέλαβαν κρατικά ορφανοτροφεία. Εδώ και ενάμιση χρόνο είναι ζευγάρι και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τη φτώχεια και τις δυσκολίες της ζωής, αλλά και τα γυρίσματα της σχέσης τους. Ονειρεύονται την κοινωνική διάκριση: ο Όβι θέλει να γίνει επαγγελματίας κάμεραμαν και ο Τσιπ ιδιοκτήτης πετρελαιοπηγών στο Τέξας. Ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης γύρισε την ταινία σε δέκα μέρες στην Κλουζ, με μόνους βοηθούς τον Τσιπ και τον Όβι, χωρίς οργάνωση παραγωγής ή κάποια χρηματική ή τεχνική βοήθεια.
• Χτυπημένος από νάρκη / Something like my eyes (Mine)
Χουσάν Μιρζέ│Ιράν│2007│30 λεπτά | EP2009
Ένα αγόρι μάχεται να επανακτήσει τη θέση του στη ζωή μετά από ένα περιστατικό που συνέβη όταν ήταν στην πρώτη δημοτικού. Μια νάρκη που εξερράγη στα χέρια του είχε ως αποτέλεσμα την τύφλωση του και τον ακρωτηριασμό των χεριών του. Σήμερα, έξι χρόνια αργότερα, είναι ο καλύτερος μαθητής του σχολείου και έχει μάθει να διαβάζει το αλφάβητο Μπρέιλ χρησιμοποιώντας τα χείλη του. Η λατρευτή του γιαγιά και ο αγαπημένος του δάσκαλος τον βοηθούν να επιβιώσει και να βλέπει τη ζωή με θετικό τρόπο κάτω απ’ τις δυσκολότερες συνθήκες διαβίωσης.
• Δεν χρειάζονται φτερά για να πετάξεις / Hero: Wings are not necessary to fly
Άνχελ Λόθα | Ισπανία | 2007 | 25 λεπτά | EP2008
Ο Πασκάλ Κλέιμαν γεννήθηκε χωρίς χέρια, αλλά το γεγονός αυτό δεν τον εμπόδισε να σταδιοδρομήσει ως ντιτζέι τέκνο μουσικής. Η περίπτωσή του αποδεικνύει ότι η δύναμη της θέλησης είναι ισχυρότερη από οποιοδήποτε εμπόδιο, όποιο κι αν είναι αυτό. Η ταινία εξηγεί πως «δεν χρειάζονται φτερά για να πετάξεις».
ΣΑΒΒΑΤΟ 21/6/2014
14:30 – 17:00 Βιωματικό σεμινάριο «Το “άλλο” σώμα» από τον Γιώργο Χρηστάκη και το χοροθέατρο ΔΑΓΙΠΟΛΗ.
«Η έκπληξη της συνάντησης με το “άλλο” σώμα μετουσιώνεται σε συνεργασία και εξελίσσεται σ’ ενα ταξίδι εξερεύνησης νέων κινητικών τοπίων .Το σώμα που ακούει, που μαθαίνει, που κατανοεί, που δρα και αντιδρά, που αισθάνεται, που εμπιστεύεται. Το απογυμνωμένο σώμα που φανερώνει τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του και τα μετουσιώνει σε αφετηρίες αναζήτησης νέων κινητικών λεξιλογίων. Το σώμα που αναζητά τρόπους προσέγγισης στο “νέο” “άλλο” σώμα. Απογυμνωνόμαστε, αναζητούμε, εξερευνούμε, συνεργαζόμαστε για να εκπαιδεύσουμε και να εκπαιδευτούμε. Ένα βιωματικό σεμινάριο συναντήσεων, εξερευνήσεων, δράσεων, αναθεωρήσεων για πολλά από όσα γνωρίζαμε.»
Το υλικό που θα προκύψει από το σεμινάριο και οι συντελεστές του θα παρουσιαστούν στην βραδινή παράσταση του χοροθεάτρου ΔΑΓΙΠΟΛΗ.
18:00 Αφιέρωμα στο διεθνές φεστιβάλ «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και αναπηρία»
• Τα μάτια μου / My eyes / Inden for mine øjne
Έρλεντ Μο │ Δανία │2006 │ 19 λεπτά | EP2007
Η Κάτια, δεκαέξι χρόνων, και η Κάθριν, οκτώ, έχουν αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, τη φύση και γενικότερα με τις αισθήσεις. Η Κάτια και η Κάθριν είναι τυφλές, αλλά έχουν αναπτύξει τις υπόλοιπες αισθήσεις τους σε τέτοιο βαθμό, που –σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους– τις βιώνουν με πρωτοφανή ενθουσιασμό. Ο σκηνοθέτης Έρλεντ Μο μας παρουσιάζει τα δύο κορίτσια δίνοντάς μας την εικόνα που έχουν για τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις τους: έναν κόσμο εξίσου πλούσιο αλλά και διαφορετικό από τον δικό μας. Οι θεατές της ταινίας έχουν την ευκαιρία να «ξανα-ανακαλύψουν» τον κόσμο μέσα από μια ποιητική εμπειρία.
• Απαγορευμένες πράξεις / Forbidden Acts
Τοντ Χέρμαν│ΗΠΑ│2006│12 λεπτά | EP2009
Ο σκηνοθέτης Τοντ Χέρμαν παρουσιάζει με εξαιρετικά λυρικό τρόπο τρία ποιήματα του μαύρου συγγραφέα με αναπηρία Λίροϊ Μουρ. Η κινηματογραφική δεινότητα του Herman συνδυάζεται έξοχα με την ποίηση του Mουρ, επιτυγχάνοντας ενα εύστοχο σχόλιο πάνω στην εικόνα του ανάπηρου σώματος και της σεξουαλικότητάς του. Μέσω μιας οπτικοποιημένης ποιητικής προσέγγισης, ο Μουρ ασκεί κριτική πάνω στα κοινωνικά στερεότυπα που δεν επιτρέπουν στα άτομα με αναπηρία να εκφράσουν ελεύθερα τις βαθύτερες ερωτικές τους επιθυμίες. Μια δυνατή ταινία που χωρίς αμφιβολία βλέπει πολύ μακρύτερα απ’ τα δυσδιάκριτα σύνορα αναπηρίας και σεξουαλικότητας.
• Η φάκα / The trap
Μαρίνα Δανέζη│Ελλάδα│2009│23 λεπτά | EP2009
Όταν ανυποψίαστος πιαστείς στη “φάκα”, είναι σχεδόν βέβαιο ότι έφτασε το τέλος. “Η φάκα” αποτελεί μα ταινία τεκμηρίωσης για την αποκατάσταση των αναπήρων (και όχι μόνο). Ψυχιατρεία – αποθήκες ανθρώπων και ξενώνες που βρίσκονται σε κίνδυνο, στην χριστουγεννιάτικη Αθήνα του 2009. Ο Διονύσης είναι 34 χρόνων και ζει με τη μητέρα του. Είναι τετραπληγικός και έχει ελαφρά νοητική καθυστέρηση. Αγαπά τις κυριακάτικες βόλτες, το τραγούδι, να μιλά στο τηλέφωνο και να πίνει κρυφά κόκα κόλα! Το μέλλον του είναι αβέβαιο. Όπως λέει και ο ίδιος: «Είναι πάρα πολύ δύσκολα στη σημερινή κοινωνία που ζούμε. Καλά, οι γονείς μας θα φύγουνε, αλλά εμείς, τα παιδιά, τί έχουμε να δούμε;»
• Ανάδυση / Resurface
Αλέξανδρος Παπανικολάου & Έμιλυ Γιαννούκου | Ελλάδα | 2007 | 67 λεπτά | EP2007
Ο Άλεξ είναι είκοσι πέντε χρονών. Είναι τετραπληγικός ύστερα από ένα ατύχημα που είχε στη θάλασσα πριν από τέσσερα χρόνια. Από τότε κολυμπά για να μπορέσει να έρθει σε ισορροπία με τον εαυτό του. Για να μετατρέψει την αναπηρία του σε ευκαιρία, λαμβάνει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Στο κολυμβητήριο, η Μαρία τον προπονεί σκληρά πρωί και βράδυ. “Έχει αγωνία και συγκινείται εύκολα όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσει κάποιες δυσκολίες, θέλει όμως να πιστέψει σε ένα μετάλλιο. Ο Άλεξ, πιο συγκρατημένος, είναι ρεαλιστής. Η οικογένεια αλλά και οι φίλοι του είναι πάντα στο πλάι του, τον βοηθάνε και τον στηρίζουν. Θα καταφέρει να κατακτήσει το μετάλλιο που όλοι περιμένουν;
20:00 Συζήτηση – Συντονισμός :Κίνηση καλλιτεχνών με αναπηρία
• Αυτόνομη διαβίωση: όνειρο θερινής νύχτας ή ρεαλιστική διεκδίκηση
Γεωργία Φύκα, κοινωνική λειτουργός.
Αλέξανδρος Ταξιλδάρης, Παραολυμπιονίκης ,πρόεδρος «ΠΕΡΠΑΤΩ».
• Οι δικαιωματικές – νομικές διεκδικήσεις των καλλιτεχνών με αναπηρία
• Δικαιώματα των κρατουμένων με αναπηρία
• Π.Δ 370 και άλλες ιστορίες ρατσιστικού προσανατολισμού
– Ανοικτό μικρόφωνο/παρεμβάσεις
22:00 Παράσταση – Χοροθέατρο ΔΑΓΙΠΟΛΗ
ΠΝΕΙ (Έχει πνοή) | 60 λεπτά
Εμπνευσμένη από REM (Rapid Eye Movement), όνειρα ακρωτηριασμένων αγαλμάτων και σωμάτων με αναπηρία. Η αλληλουχία του ωραίου με το “ελλειμματικό” και αντίστροφα.
Το στερεότυπο του ωραίου σε αντίστιξη με το ατελές, το διαφορετικό.
Η μη γραμμική αλληλουχία μπερδεύει και δημιουργεί σύγχυση η οποία ενίοτε αλλοιώνει τις αρχικές πεποιθήσεις δημιουργώντας νέες φόρμες αποτύπωσης της ανθρώπινης ύπαρξης.
23:00 LIVE – Lost Bodies
ΚΥΡΙΑΚΗ 22/6/2014
12:00
Ο δρόμος προς την ευτυχία / Road to Happiness
Θανάσης Παπαντωνόπουλος | Ελλάδα | 52 λεπτά
Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με κούκλες για παιδιά ηλικίας από 3 και άνω.
Η ιστορία μας αφορά τη ζωή δυο φίλων που αναζητούν την ευτυχία. Το ταξίδι τους γίνεται μια μεγάλη περιπέτεια και στο δρόμο τους συναντούν ενα σωρό εκπλήξεις.
13:00 – 16:00
«Κράτα με να σε κρατώ, ν΄ανεβούμε στο Βουνό…»
Εργαστήρι Ελεύθερης Έκφρασης και Δημιουργικής Επικοινωνίας
(work in progress)
E-mail: cultivatingthearts@gmail.com
Πρόκειται για ένα ταξίδι, μια εκδρομή δημιουργικής συνύπαρξης, ένα παιχνίδι, χωρίς αποκλεισμούς. στη διάρκεια του οποίου οι συμμετέχοντες δοκιμάζουν την ανάγκη τους να παίξουν, να πειραματιστούν, να ονειρευτούν, να νοιώσουν την εσωτερική και εξωτερική μουσική των σωμάτων και να την εκφράσουν με το δικό τους τρόπο. Όταν οι άνθρωποι ανοίγονται, έτσι, τα τεχνητά σύνορα/αγκυλώσεις, που τους χωρίζουν, γκρεμίζονται σα χάρτινοι πύργοι! Ταξιδεύουν ελεύθερα δρόμους ποιητικούς, δρόμους καρδιάς, δικούς τους δρόμους. Ο κόσμος, που χτίζουν, μαζί, τους υπερβαίνει, αλλάζει, και τότε όλα είναι δυνατά… Απαραίτητη προϋπόθεση η διάθεσή τους να ταξιδέψουν, για λίγο, κάπου αλλού, κάπου όπου το παιχνίδι επιτρέπεται, με ενδυμασία που διευκολύνει την ελευθερία κίνησης ή ακινησίας, σα να ήταν στο σπίτι τους και, ταυτόχρονα, μακριά απ΄ αυτό. Γιατί, «Η ποίηση είναι σαν ένα είδος σκασιαρχείου, σαν ένα όνειρο μέσα στο όνειρο της ζωής, ένα αγριολούλουδο που φύτρωσε ανάμεσα στο στάρι», όπως σημειώνει μια άγνωστη παιδαγωγός.
«Η μεγαλοσύνη του ανθρώπου θα τον οδηγεί πάντα να αναδημιουργεί τη ζωή του, να αναδημιουργεί αυτό που του έχει δοθεί, να πλάθει αυτό που υφίσταται. Μέσω της εργασίας προεκτείνει τη φυσική του ύπαρξη. Μέσω της επιστήμης αναδημιουργεί το σύμπαν δια μέσου συμβόλων. Μέσω της τέχνης, αναδημιουργεί τη συμμαχία ανάμεσα στο σώμα του και την ψυχή του».
WEIL, S. (1952: 157), Gravity and Grace. London: Routiledge & Kegan Paul
Συμμετέχουν όσες/οι δηλώσουν, με σειρά προτεραιότητας, μάξιμουμ 20, από 16 ετών και πάνω, ανεξάρτητα από ειδικές γνώσεις, επ άγγελμα, εθνικότητα, αναπηρία ή όποια άλλη διαχωριστική γραμμή. Αν θέλουν φέρνουν μαζί τους ένα παρεό ή ένα μαγικό χαλί, για να κάθονται άνετα στο πάτωμα ή για τις φανταστικές τους πτήσεις, γευστικά κεράσματα, για το τέλος του εργαστηρίου, και ότι άλλο κρίνουν απαραίτητο για το ταξίδι τους.
Εμψυχώτρια: Χαρά Γ. Αλεξάκη – Δραματοπαιδαγωγός
(M.Ed Drama and the Creative Arts in Education)
16:00 – 18:00
Ανθρώπινη Βιβλιοθήκη / Human Library
Στα “ράφια” της θα βρείτε ανθρώπους με υπέροχες αντιρατσιστικές ιστορίες.
18:00 Αφιέρωμα στο διεθνές φεστιβάλ «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και αναπηρία»
• Γεννημένος νεκρός / Born dead
Γιάσεκ Πιοτρ Μπλάβουτ│Πολωνία│2004│53 λεπτά | EP2007
O 24χρονος Ρόμπερτ βρίσκεται στα σωφρονιστικά ιδρύματα της Κρακοβίας από τα δεκαπέντε του. Εντάσσεται σ’ ένα πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης που οργανώνουν οι φυλακές σε συνεργασία με ένα ίδρυμα για παιδιά με νοητική καθυστέρηση. Σιγά σιγά, δουλεύοντας καθημερινά με τα παιδιά και τους εφήβους, ο Ρόμπερτ, νευρικός και ζορισμένος στην αρχή, ανακαλύπτει μια ζωή διαφορετική από την παγερή σιωπή της φυλακής. Είναι αυστηρός όταν πρέπει, αλλά επίσης τραγουδά, χορεύει και κρατά τα παιδιά από το χέρι στο παιχνίδι. Ανακαλύπτει τον κόσμο των αισθημάτων και κυρίως τη συγκίνηση που προσφέρει η επαφή και επικοινωνία με την ανθρώπινη ποικιλομορφία.
• “Αιγαίου κύματα” / “Waves of the Aegean”
Αντώνης Ρέλλας│Ελλάδα│2005│59 λεπτά | EP2009
Ένας αγώνας με τα αιγαιοπελαγίτικα κύματα. Κόντρα στη χέρσα κοινωνική νηνεμία. Η προετοιμασία πέντε ελλήνων κολυμβητών με αναπηρία και των δύο προπονητών τους χωρίς αναπηρία για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Το Αιγαίαθλον, ο κολυμβητικός μαραθώνιος του Αιγαίου (από το Σούνιο έως τη Μήλο), διεξήχθη ένα χρόνο πριν από την έναρξη των Παραολυμπιακών της Αθήνας. Οι δυσκολίες του εγχειρήματος έμοιαζαν ανυπέρβλητες. Με την ταινία αυτή καταρρίπτεται ο ρατσιστικός μύθος που θέλει τον άνθρωπο με αναπηρία εξ ορισμού δυστυχή. Αφιερώνεται σ’ εκείνους που έχουν τη δύναμη να μοιραστούν και να γιορτάσουν. Σ’ εκείνους που αποζητούν κολύμπι διάρκειας υπό συνθήκες υψίστης ορατότητας. Εν δυνάμει για όλους… Υπάρχει έλλειμμα καθοριστικό της ταυτότητας του άλλου; Μόνο αν εστιάσει η ματιά σ’ αυτό. Μόνο αν η ματιά λειτουργεί ταγμένη να εντοπίζει το έλλειμμα του άλλου. Μόνο εάν η ματιά είναι ελλειμματική η ίδια
20:00 Συζήτηση – Συντονισμός: : Κίνηση Χειραφέτησης ΑμεΑ: “Μηδενική Ανοχή”
Αναπηρία, ΜΜΕ, Ναζισμός και Τέχνη
– Σύγχρονοι θεσμοί τέχνης/πολιτισμού και αναπηρία στον ελληνικό χώρο – Στρατηγική αποτίμηση.
– Η συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και ο ρόλος των καλλιτεχνών με αναπηρία.
– Ανοικτό μικρόφωνο/παρεμβάσεις.
21:30 Αφιέρωμα στο διεθνές φεστιβάλ «EMOTION PICTURES – Ντοκιμαντέρ και αναπηρία»
• Αγώνας των τυφλών / Struggle of the blinds
• Μαίρη Παπαλιού | Ελλαδα | 1977 | 90 λεπτά
Το 1976, με το σύνθημα “ψωμί, παιδεία και όχι επαιτεία”, 300 περίπου άνθρωποι με προβλήματα όρασης καταλαμβάνουν τον «Οίκο Τυφλών» και με σειρά δυναμικών και οργανωμένων κινητοποιήσεων αξιώνουν την αλλαγή του καθεστώτος διοίκησης και διαχείρισης, του οποίου τον αποκλειστικό έλεγχο είχε έως τότε η Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Οι οικότροφοι του ιδρύματος και οι συμπαραστάτες τους καταγγέλουν δημόσια τη διοίκηση για κακοδιαχείριση και ανάλγητη συμπεριφορά και υπερβαίνοντας, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την περιθωριοποίηση των ανθρώπων με αναπηρία, διεκδικούν με συγκεντρώσεις, καταλήψεις και δικαστικούς αγώνες την παρέμβαση του κράτους, αλλά και την ενεργοποίηση των υπολοίπων πολιτών, σχετικά με τα αδιέξοδα της καθημερινής τους διαβίωσης. «Αξιώστε όλα σας τα δικαιώματα», μηνύει ο Μενέλαος Λουντέμης από τη μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου νοσηλεύεται, ο άγώνας πλέον έχει αναγορευτεί σε σπουδαία κοινωνική υπόθεση. Λίγες μέρες μετά, 20.000 και πλέον άνθρωποι δίνουν το «παρών» στο γήπεδο του Πανιωνίου εκφράζοντας έμπρακτα τη συμπαράστασή τους στους αγωνιζόμενους τυφλούς. Στο πλευρό των εξεγερμένων και ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί (όπως το BBC και η Deutsche Welle) δίνουν στο θέμα διεθνή διάσταση.
Με εργαλείο το ντοκιμαντέρ-ντοκουμέντο της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού «Ο αγώνας των τυφλών» που ολοκληρώθηκε μέσα στο 1977 και έκτοτε έκανε τον γύρο της Ευρώπης, τα δίκαια αιτήματα των Ελλήνων τυφλών έγιναν υπόθεση όλου του πολιτισμένου κόσμου. Σαρτρ, Μποβουάρ, Φουκό, Σινιορέ, Βεργόπουλος, Πουλαντζάς, Μοντάν, Γαβράς, Ζέη, Πετρόπουλος, Φασιανός, οι πλέον επώνυμοι από τους συμπαραστάτες. Το 1979, τρία χρόνια μετά τη λήξη της κατάληψης του Οίκου Τυφλών και τη συμφωνία του Οκτώβρη ’76, ολοκληρώνεται η διαδικασία δημοσιοποίησης και η μετατροπή του σε Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών.
• Πρόσκληση σε χορό / Invitation to the Dance – Body and taboo / Einladung zum Tanz – Körper und Tabus
Γκέρχαρντ Σικ│Γερμανία │2006│89 λεπτά | EP2007
Η 39χρονη χορεύτρια και χορογράφος Γκέρντα Καίνιχ από την Κολωνία πάσχει από ατροφία των μυών. Επειδή ο οργανισμός της δεν μπορεί να δημιουργήσει μυϊκό ιστό, δεν έχει καμιά δύναμη στα χέρια και στα πόδια. Εξαρτάται από το ηλεκτρικό της αμαξίδιο. Ωστόσο, όταν ανεβαίνει στη σκηνή, συναρπάζει το κοινό. Η ταινία παρουσιάζει τις φάσεις δημιουργίας της χορευτικής παράστασης “Countercircles” στο Ναϊρόμπι, δίνοντας μια ασυνήθιστη εικόνα της σκληρής κοινωνικής πραγματικότητας και της κουλτούρας της ανατολικής Αφρικής. Στην παράσταση συμμετέχουν πέντε χορευτές (με και χωρίς αναπηρία) οι περισσότεροι εκ των οποίων προέρχονται από τις φτωχογειτονιές του Ναϊρόμπι. Μαζί τους εμφανίζονται και δύο χορευτές από την ομάδα της Γερμανίας.
• Ανάξιος για να ζήσει / Unworthy of Living / Lebensunwert
Ρόμπερτ Κριγκ | Γερμανία | 2005 | 45 λεπτά | EP2007
Η ντροπή ποτέ δεν έκανε τον Πάουλ Μπρούνε να σωπάσει. Ήταν ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που, σύμφωνα με τους ρατσιστικούς νόμους των Ναζί, κρίθηκαν «ανάξιοι για να ζουν». Ωστόσο ήταν και είναι ένας από τους ελάχιστους που πολέμησε δημόσια για την αποκατάστασή του. Ο ψυχίατρος Δρ Χάινριχ Στόλτσε, μέλος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος κατά τη ναζιστική περίοδο και υπεύθυνος για τη μεταφορά των βασανισμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης στο πλαίσιο της «Καμπάνιας Ευθανασίας», αποφάσισε ότι ο μικρός Πάουλ δεν έπρεπε να ζήσει. Βασιζόμενος στο γεγονός ότι η μητέρα του Πάουλ ήταν «επιληπτική με ψυχικό νόσημα» έκρινε ότι «λόγω διαπιστωμένης αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ο Πάουλ δεν είναι δυνατόν να παραμείνει στο σχολείο ούτε στο ορφανοτροφείο». Έτσι ο μικρός μεταφέρθηκε σε ένα στρατόπεδο εξόντωσης. Ο Πάουλ Μπρούνε κατάφερε να επιζήσει. Εστιάζοντας στην ιστορία του Μπρούνε, η ταινία αποκαλύπτει ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία της γερμανικής ψυχιατρικής, που δεν έκλεισε τελείως το 1945.
• Erotica Italiana: Το Καμασούτρα των ατόμων με αναπηρία / Erotica Italiana: The Disabled Person’s Kamasutra
Αλμπέρτο ντ’ Ονόφριο│Ιταλία│2008│53 λεπτά | EP2009
Η αναπηρία του Γκαμπριέλε Βίτι, που μεγάλωσε σ’ ένα μικρό χωριό στην ευρύτερη περιοχή του Αρέτσο, δεν στάθηκε εμπόδιο στις σχέσεις του στο φιλικό και οικογενειακό του περιβάλλον. Μεγαλώνοντας, αποφασίζει να υπερασπιστεί τα σεξουαλικά δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία και αρχίζει να λαμβάνει μέρος σε συνέδρια γύρω απ’ αυτό το θέμα. Αυτή του η ανησυχία τον ωθεί να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο “Το Καμασούτρα των ατόμων με αναπηρία”, όπου υποστηρίζει με θέρμη τις απόψεις του. Στο φακό εξομολογείται τις σεξουαλικές του «εξερευνήσεις», από την πρώτη του σχέση με μια «φυσιολογική» κοπέλα μέχρι το ραντεβού του στη Ρώμη με μια γαλλίδα συνοδό.
Η είσοδος είναι ελεύθερη. Η διεύθυνση του θεάτρου: Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή, Αθήνα
Το θέατρο ΕΜΠΡΟΣ είναι φιλικό για ΑμεΑ

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΘΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ…ΜΟΥΣΙΚΗ! (ARS & VITA ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ)

20 Friday Jun 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment


Μια μεγάλη μουσική γιορτή,  εξαπλώνεται σε όλη την Αθήνα και το Λεκανοπέδιο, στο πλαίσιο της Ευρωπαικής Ημέρας της Μουσικής. Μελωδίες όμορφες, μελωδίες γνωστές κι αγαπημένες, που θα ταξιδέψουν τις αισθήσεις μας, μελωδίες που θα μας κάνουν να νιώσουμε λίγο πιο “ανάλαφροι”…
Σήμερα Παρασκευή 20/6 το πρόγραμμα περιλαμβάνει Δελφικό­ Ωδείο στους Αμπελόκηπους (από 6 μ.μ. ), Εθνικό Κήπο ξανά, events στις οδούς Εμπεδοκλέους, Πρόκλου και Παρμενίδου, στους πεζόδρομους Ηρακλειδών και Θησέως, στις πλατείες Βαρνάβα και Συντάγματος και, φυσικά, όλα τα προαναφερθέντα μπαρ συν το εστιατόριο «Βυρίνης» (με λαϊκο-ρεμπέτικα ), το «Κλουβί» (με soul, funk και garage ), το τζαζίστικο και σουινγκάτο «Ψιτ!», το «Boiler Bar» (κυρίως με indie, garage, punk ), το «Chelsea Hotel», το rock «Medez Cafe», το έντεχνο/παραδοσιακό«Tintinnabulum» και το «Terraza». Την ίδια ημέρα ο Ιανός εγκαινιάζει το μουσικό του κατάστημα με πολλούς καλλιτέχνες να περνούν ως προσκεκλημένοι από τη γιορτή του.  
Το Σάββατο 21/6, που είναι και τυπικά –κατά τη γαλλική παράδοση– η Ημέρα της Μουσικής, μπαίνουν στο παιχνίδι τόσο το Αρχαιολογικό όσο και το Βυζαντινό Μουσείο (με πρόγραμμα που δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη ), ανοίγει ο Λόφος του Φιλοπάππου –από την πλευρά της Διονυσίου Αρεοπαγίτου– με big band swing κατά τις 7 μ.μ., ενώ η Αδριανού τζαζίζει μία ώρα μετά σε συνεργασία με το Ωδείο Athenaeum. Ταυτόχρονα στην Πνύκα ανεβαίνει μια συμφωνική ορχήστρα, ενώ κάτι ηλεκτρονικό παίζει και στον Λυκαβηττό. Στο Μέγαρο Μουσικής την ίδια ώρα εκλεκτά σχήματα (Camerata Junior, Big Band κ.λπ. ) αρχίζουν να διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ ενεργοί παραμένουν όλοι οι πεζόδρομοι, τα μπαρ και τα στέκια που προαναφέραμε. Στη γιορτή επίσης συμμετέχουν οι δήμοι Φαλήρου, Μοσχάτου (με τριήμερο πάρτι στην παραλία ), Βύρωνα και Αγίου Δημητρίου, όπως και το Διεθνές Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα στο www.europeanmusicday.gr
INFO
Η Ημέρα της Μουσικής άρχισε να γιορτάζεται στο Παρίσι το 1982, με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Πολιτισμού Ζακ Λανγκ, ενώ το 1985 ο θεσμός εξαπλώθηκε έξω από τα γαλλικά σύνορα. Η Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1985, ήταν η πρώτη εκτός Γαλλίας χώρα στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή της Μουσικής.
Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ημέρα της Μουσικής έφτασε να είναι ένας πραγματικός θεσμός, ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πολιτιστικό γεγονός που διεξάγεται κάθε 21 Ιουνίου σε περισσότερες από 22 χώρες, από την Ιρλανδία μέχρι το Καζακστάν και από τις Βαλτικές χώρες μέχρι την Κύπρο.
Ερασιτέχνες και επαγγελματίες μουσικοί κατακλύζουν δημοτικούς χώρους, πλατείες, δρόμους, σταθμούς, πάρκα και διάφορους άλλους χώρους, παρουσιάζοντας αφιλοκερδώς συναυλίες απ’ όλο το μουσικό φάσμα. Δίνεται, έτσι, η ευκαιρία για μία ευρωπαϊκή πολιτιστική γιορτή που συμβάλλει ώστε να αναπτυχθούν πολιτιστικές ανταλλαγές και συνεργασίες ανάμεσα σε νέους και καθιερωμένους καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες.

 ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ

·                                 EuropeanMusicDay.eu
·                                 EuropeanMusicDay.gr

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/92#ixzz35ASo9s7q





← Older posts

Subscribe

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archives

  • July 2022
  • April 2022
  • July 2021
  • June 2021
  • March 2021
  • January 2021
  • November 2020
  • October 2020
  • September 2020
  • July 2020
  • May 2020
  • December 2019
  • June 2019
  • March 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • April 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013

Categories

  • "Το κορίτσι της Δύσης"
  • Ars & Vita
  • BLAME IT ON THE STARS
  • Αγαπητό μου ημερολόγιο…
  • Βαλκανιογνωμόνιο
  • Εικαστικά
  • Η πραγματικότητα αλλιώς…
  • Κριτική Βιβλίου
  • Λογοτεχνικά Κείμενα
  • Μουσικό Καφενείο
  • ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
  • Συνεντεύξεις
  • Σεκάνς
  • Τέχνες
  • Splendide mendax
  • Uncategorized

Meta

  • Register
  • Log in

Create a free website or blog at WordPress.com.

Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Following
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Join 54 other followers
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Customize
    • Follow Following
    • Sign up
    • Log in
    • Report this content
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Collapse this bar
 

Loading Comments...