Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Α ν ν ί τ α Α δ ά μ ο υ
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Τι (εξ)ωθεί έναν άνθρωπο να γίνει ηθοποιός; Είναι έμφυτη κλίση ή επίκτητη ανάγκη και συνειδητή επιλογή;
Νομίζω, ότι αυτό που ωθεί-εξωθεί κάποιον να γίνει ηθοποιός, είναι μια βαθιά ανάγκη έκφρασης, που ενυπάρχει σε όλους μας, αλλά ο καθένας την εκδηλώνει διαφορετικά. Στην δική μου περίπτωση είναι κατάθεση ψυχής και πηγάζει από την ανάγκη μου, ν’ αγαπάω και ν’ αγαπιέμαι πολύ. Εγώ προσωπικά είχα έμφυτη κλίση την οποία με τα χρόνια, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα την καλλιεργούσα. Μπορεί βέβαια για άλλους ανθρώπους, να είναι μια ανάγκη εντελώς επίκτητη, δεν ισχύει το ίδιο για όλους, έτσι κι αλλιώς ο καθένας διαμορφώνει αυτό που είναι, ανάλογα με τις εμπειρίες και τις συνθήκες της ζωής του. Βέβαια, δεν είναι τυχαίο, που συνήθως ο κάθε άνθρωπος επιλέγει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ή τον ελκύουν συγκεκριμένα πράγματα. Γενικά, πιστεύω ότι η ευαισθησία απέναντι στην Τέχνη, κληροδοτείται από τη στιγμή που γεννιέται κανείς και ύστερα όλα εξαρτώνται, από την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου.
Αν κάποιος σου ζητούσε να ζωγραφίσεις τι σημαίνει για σένα το θέατρο, τι θα έφτιαχνες και γιατί;
Πολύ ωραία ερώτηση αυτή. Θα έφτιαχνα ένα λευκό πουλί. Μου ήρθε στο μυαλό ο γλάρος Ιωνάθαν, ίσως για να αποδώσει το αχαλίνωτο πάθος της ελευθερίας, την επανάσταση του πνεύματος, την κατάργηση των προκαταλήψεων, την αντίσταση απέναντι σε παγιωμένους θεσμούς και αντιλήψεις. Η Τέχνη πιστεύω πως είναι το πιο ισχυρό όπλο του ανθρώπου, απέναντι στην παντοδυναμία της ύλης – κατ’ επέκταση των υλικών αγαθών – που τείνει ν’ αφανίσει το πνεύμα του.
Έχεις πέσει ποτέ θύμα αθέμιτου ανταγωνισμού; Ισχύει ότι οι γυναίκες είναι πιο ανταγωνιστικές απ’ τους άνδρες, στο θέατρο και γενικότερα;
Είμαι σχετικά νέα στο χώρο, οπότε δεν θα έλεγα, ότι μου έχει συμβεί κάτι σε έντονο βαθμό. Μάλλον προστατεύω τον εαυτό μου από τέτοιες καταστάσεις, επιλέγοντας να συνεργαστώ με ανθρώπους, που δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά ή εγωκεντρικά. Δεν είναι βέβαια πάντα εφικτό. Ίσως στο θέατρο οι γυναίκες να είναι πιο ανταγωνιστικές, αλλά πιστεύω πως στη ζωή οι άντρες είναι κι αυτοί εξίσου ανταγωνιστικοί και μπορεί σε κάποιους τομείς, να είναι και περισσότερο απ’ τις γυναίκες.
Είσαι μια νέα και εμφανίσιμη κοπέλα. Σου έχουν προτείνει κατά καιρούς να παίξεις ρόλους αφελούς ενζενί ή μοιραίας γυναίκας, ας πούμε; Ή να κάνεις γυμνό αντίστοιχα. Αν ναι, σε ενόχλησε αυτό ή το βρήκες λογικό και γιατί όχι, υποκριτικά ενδιαφέρον;
Ναι αρκετά συχνά θα έλεγα. Φέτος για παράδειγμα, που ήμουν για αρκετό καιρό στο Λος Άντζελες και έπαιξα σε μια παράσταση στο Χόλυγουντ, έκανα πολλαπλούς ρόλους, ανάμεσα στους οποίους και το ρόλο της ωραίας και χαζής. Δεν το θεωρώ καθόλου εύκολο να κάνεις τη χαζή και πραγματικά αν πρόκειται για μια αξιόλογη και ενδιαφέρουσα δουλειά, δεν θα με πείραζε καθόλου να κάνω την ενζενί ή την μοιραία, ή οτιδήποτε παρεμφερές. Όσο για το γυμνό, μου έχει γίνει πάνω από μια φορά πρόταση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το θεώρησα απαραίτητο και γι’ αυτό δεν το έκανα. Αν μου το πρότεινε τώρα κάποιος σαν τον Λαρς Φον Τρίερ, για μια ταινία σαν το Nymphomaniac, πιστεύω πως θα το τολμούσα! Γενικά δεν έχω πρόβλημα με το γυμνό. Θεωρώ πολύ όμορφο θέαμα ένα περιποιημένο ανθρώπινο σώμα κι αν έβρισκα, ότι έχει καλλιτεχνικό λόγο ύπαρξης, γιατί όχι;
Εκτός απ’ το θέατρο, ποιες άλλες «τέχνες», σου κινούν το ενδιαφέρον, σε βαθμό που θα σκεφτόσουν ακόμα και ν’ ασχοληθείς αποκλειστικά μ’ αυτές επαγγελματικά, κάποια στιγμή στο μέλλον;
Το μεγαλύτερο μου πάθος νομίζω ότι είναι ο κινηματογράφος, ίσως επειδή ανήκω και στη γενιά της εικόνας και η εικόνα εκτείνεται στο άπειρο και οδηγεί στο απόλυτο. Μου ήρθε στο μυαλό αυτό που έχει πει ο Παζολίνι, συνδυάζοντας τον κινηματόγραφο – μια κινηματογραφική ταινία – με το θάνατο. Όπως όταν πεθαίνουμε, περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μας οι πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας, έτσι και στον κινηματογράφο το μοντάζ κάνει στην ταινία, αυτό που επιτελεί ο θάνατος στη ζωή, δηλαδή επιλέγει τις καλύτερες εικόνες κι αυτό βλέπουμε στο τέλος. Γενικότερα με γοητεύει περισσότερο ο κινηματογράφος, αν και το θέατρο το θεωρώ ίσως πιο σημαντικό. Αυτή η αμεσότητα και η επικοινωνία με το κοινό, που στην ουσία γίνεται συνδημιουργός, είναι αναμφισβήτητα κάτι μαγικό και αναντικατάστατο. Όλες τις τέχνες τις λατρεύω! Το χορό, τη ζωγραφική, τη μουσική, την performance art και ασχολούμαι με όλες, λιγότερο ή περισσότερο, όχι απαραίτητα επαγγελματικά, αλλά κυρίως στο πλαίσιο εμπλουτισμού της υποκριτικής μου.
Είναι γνωστό ότι για τα ελληνικά δεδομένα, η έννοια του καλλιτεχνικού μάνατζερ, ή δεν υφίσταται καθόλου ή συχνά «δυσλειτουργεί», δρώντας αν όχι υπονομευτικά, πάντως όχι προωθητικά, ειδικά για τους νέους καλλιτέχνες. Θα ένιωθες πιο σίγουρη και πιο απελευθερωμένη δημιουργικά αν κάποιος άλλος αναλάμβανε τη διαμεσολάβηση ή τα διαδικαστικά μιας παραγωγής;
Όντως…είναι ακριβώς όπως το έθεσες. Λειτουργούν και υπονομευτικά ακόμα, πράγμα που είναι πολύ λυπηρό. Κρίνοντας κι από την εμπειρία μου στο Εξωτερικό, έχω δει ότι μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων αυτών, των λεγόμενων καλλιτεχνικών μάνατζερ, δεν έχουν ουδεμία σχέση με την τέχνη, δεν έχουν καμία φαντασία ή καλλιτεχνικό ένστικτο. Για παράδειγμα θαυμάζουν τη Μέρυλ Στριπ, αλλά αν εμφανιζόταν μια “νέα” Μέρυλ Στριπ μπροστά τους, πιστεύω ότι δεν θα μπορούσαν, να την αναγνωρίσουν ή να την αναδείξουν. Πραγματικά αν έβρισκα έναν αξιόλογο άνθρωπο, που να τον εμπιστεύομουν και να μοιραζόμασταν το ίδιο όραμα για την Τέχνη, θα προτιμούσα την εκπροσώπηση, γιατί δεν είμαι καθόλου καλή στα διαδικαστικά, οικονομικά κλπ, οπότε σίγουρα θα με διευκόλυνε.
Απέχει πολύ η πραγματικότητα της επαγγελματία ηθοποιού, από τα όνειρα που έκανες όταν ήσουν ακόμα στη Δραματική Σχολή; Η ανάγκη για την επιβίωση, σκοτώνει τον ρομαντισμό;
Αν είσαι ανυποψίαστος ναι, σίγουρα απέχει. Διαφορετικά οι Δραματικές Σχολές είναι μια μικρογραφία του επαγγελματικού χώρου. Έχω πάει σε τρεις σχολές στο Εξωτερικό -στη Νέα Υόρκη συγκεκριμένα – και σε μία εδώ στην Ελλάδα. Δεν έχω πάρει χαρτί από καμία και κάθε φορά επέλεγα εγώ με ποιους καθηγητές θα κάνω μάθημα, γιατί πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν πολύ άγρια τα πράγματα στο πλαίσιο των δραματικών σχολών. Είναι γνωστό, ότι ο χώρος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, όπως κανένας χώρος ενδεχομένως, όπως η ζωή η ίδια και υπάρχουν πολλοί καλοθελητές, αλλά στη σχολή είναι λίγο πιο δημιουργικό το κλίμα. Βέβαια εγώ έμαθα πολύ περισσότερα από τα βιβλία που διάβασα, παρά από τις σπουδές μου. Τώρα αν θες να ζήσεις αποκλειστικά απ’ αυτό το επάγγελμα, ίσως χρειαστεί να κάνεις πολλές “εκπτώσεις”, γι’ αυτό θα πρέπει ή να επιλέξεις να ασχοληθείς παράλληλα με κάτι άλλο, πράγμα που μπορεί να είναι πολύ δύσκολο. Να τα συνδυάσεις εννοώ…Στη δική μου περίπτωση για παράδειγμα, επειδή θέλω να κάνω μόνο ότι με εκφράζει, επέλεξα να μη ζω απ’ αυτό το επάγγελμα.
Τι αγαπάς πιο πολύ στη δουλειά σου;
Αγαπώ το γεγονός, ότι είναι πολύ δημιουργική, ότι συνεχώς ψάχνεσαι κι εξελίσσεσαι, δεν επαναπαύεσαι, μπαίνεις στο «πετσί» διαφορετικών ανθρώπων και φυσικά αγαπώ το γεγονός ότι η Τέχνη βοηθά τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, προσδίδει ομορφιά, εξευγενίζει τον άνθρωπο. Σε μια κοινωνία που αποζητά τη σταθερότητα, ο καλλιτέχνης ψάχνει για την απόλυτη αλήθεια.
Παρακολουθείς τελετές απονομής Βραβείων; Ξεκινώντας από τα Όσκαρ, διανύοντας όλη την ενδιάμεση διαδρομή και καταλήγοντας στο δικό μας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ή τα αντίστοιχα θεατρικά βραβεία που δίνονται κάθε χρόνο σε Έλληνες ηθοποιούς. Θεωρείς ότι όντως επηρεάζουν σημαντικά την καριέρα των βραβευθέντων και κατ’ επέκταση την εισπρακτική πορεία της ταινίας ή της παράστασης;
Ναι παρακολουθώ και Τελετές Βραβείων και Φεστιβάλ. Έχω βρεθεί στα κινηματογραφικά Φεστιβάλ των Καννών, της Βενετίας, του Βερολίνου και φυσικά στα δικά μας. Τα βραβεία τα θεωρώ μια γιορτή και επιβράβευση της προσπάθειας του καλλιτέχνη. Κατά τ’ άλλα δεν είναι πάντα αξιοκρατικά, κρύβονται διάφορα συμφέροντα από πίσω στις περισσότερες των περιπτώσεων. Πιστεύω, ότι μετά από μία μεγάλη προβολή ή βράβευση, χρειάζεται πολύ καλή διαχείριση της φήμης και των μετέπειτα επιλογών, γιατί μπορεί στο τέλος, να γυρίσει μπούμερανγκ. Όσον αφορά την εισπρακτική πορεία, σίγουρα την επηρεάζουν, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο φτάνουν, σ΄ ένα ευρύτερο κοινό.
Θα ήθελες να γίνεις πολύ διάσημη μέσα από τη δουλειά σου, ή για να το θέσω πιο κομψά, σ’ ενδιαφέρει η δημοσιότητα; Είσαι ματαιόδοξη;
Σαφέστατα, ωστόσο δεν είναι αυτοσκοπός μου. Πρέπει να είναι κανείς έτοιμος για τη δημοσιότητα, γιατί κρύβει πολλούς κινδύνους και παγίδες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στηρίζεται κάποιος μόνο σ’ αυτήν ή στην γνώμη που έχουν οι άλλοι για τον ίδιο και τη δουλειά του. Έχουμε δει πολύ συχνά – συμβαίνει γύρω μας κατά κόρον – να καταστρέφονται άνθρωποι και καριέρες από την υπερβολική έκθεση στα φώτα της δημοσιότητας. Πιστεύω, ότι αυτό συμβαίνει ειδικά όταν δεν συνάδει με την αξία και το ταλέντο του εκάστοτε καλλιτέχνη και είναι χωρίς λόγο στην ουσία. Είμαι ματαιόδοξη. Παλιότερα ήμουν πολύ περισσότερο, τώρα μάλλον διανύω την λιγότερο ματαιόδοξη φάση της ζωής μου και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό…
Έχω ακούσει πολλούς ηθοποιούς να λένε ότι φοβούνται την υπερβολικά μεγάλη επιτυχία ενός project, ίσως γιατί πολλές φορές αυτό τους δεσμεύει απέναντι στο κοινό, το οποίο σίγουρα θα περιμένει την αμέσως επόμενη, η οποία όμως μπορεί και να μην έρθει, όχι στην ίδια κλίμακα τουλάχιστον Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό;
Το θεωρώ πολύ λάθος σκεπτικό! Κάθε δημιουργό πρέπει, να τον ενδιαφέρει η καλλιτεχνική επιτυχία ενός project κι όχι η εισπρακτική ή το αν θα τύχει μεγάλης ή μικρότερης προβολής. Κάθε δημιουργός θα πρέπει, να στοχεύει στο να μιλήσει στην καρδιά των ανθρώπων, του ενός, των δέκα, εκατό, χιλίων δεν έχει σημασία…κι όχι στην επιτυχία με τη στενή έννοια του όρου.
Πρόσφατα είχα την τύχη να σε δω στην παράσταση «ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ», η οποία βασίστηκε στο πασίγνωστο και πολυδιαβασμένο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Φόνισσα» και παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ», που διοργανώνει τα τελευταία χρόνια το BETON7. Μου έκανε εντύπωση, πέρα από την ερμηνευτική σου ωριμότητα, η άνεση με την οποία χειριζόσουν τον τόσο ιδιαίτερο λόγο του συγγραφέα, αλλά και η ολική μεταμόρφωση, το «τσαλάκωμα», όπως λέμε, της εξωτερικής σου εικόνας. Αυτοί είναι οι ρόλοι που σε συγκινούν; Οι δύσκολοι, οι απαιτητικοί;
Σίγουρα ναι. Η εικόνα μου δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν είμαι μοντέλο, ούτε πιστεύω ότι διαθέτω κάτι πολύ εντυπωσιακό για να προβάλλω (η υπογράφουσα τη στήλη διαφωνεί, αλλά πάντα υποκλινόμαστε στη σεμνότητα).
Αυτό που με ενδιέφερε στη συγκεκριμένη παράσταση ήταν να μπω στο πετσί των γυναικών της εποχής του Παπαδιαμάντη, είτε αυτών που διηγούνταν τις ιστορίες στη μητέρα του, ή αντίστοιχα αυτών που πρωταγωνιστούσαν σ’ αυτές. Ήταν κάτι πραγματικά δύσκολο κι απαιτητικό, το οποίο το πάλεψα, όσο καλύτερα μπορούσα. Ο λόγος του παρότι ιδιαίτερος, δεν με δυσκόλεψε τόσο πολύ τολμώ να πω. Πιθανότατα έχει να κάνει και με τη γραφή του, που είναι τόσο σαφής, περιεκτική, απλή. Μ’ ενδιαφέρουν πολλοί οι ρόλοι βιωματικών γυναικών, όπως των γυναικών του Παπαδιαμάντη και σίγουρα όσο πιο απαιτητικός είναι ένας ρόλος, τόσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση για έναν ηθοποιό. Γενικά, αυτό που μ’ ενδιαφέρει, δεν είναι να είμαι άρτια τεχνικά, γιατί δεν είμαι τεχνίτης. Μ’ ενδιαφέρει να είμαι καλλιτέχνης. Θα ήθελα ιδανικά, μέσα από τη δουλειά μου, να καταφέρω έστω στιγμιαία, ν’ αγγίξω τις πιο ευαίσθητες χορδές των ανθρώπων.
Παλιότερα, η τηλεόραση πρόβαλλε ελληνικές σειρές που άφησαν ιστορία: Αστροφεγγιά, Το Μινόρε της Αυγής, Οι Πανθέοι, ο Συμβολαιογράφος, Κίτρινος Φάκελος, Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά κ.α., για να έρθουμε και στα πιο σύγχρονα: Το Κόκκινο Φεγγάρι, Αναστασία, Λόγω Τιμής, Μη φοβάσαι τη Φωτιά, Στο Παρά Πέντε, Είσαι το ταίρι μου, Το νησί κ.λ.π. Πιστεύεις ότι με την πιπίλα της κρίσης στο στόμα των περισσότερων τηλεοπτικών παραγωγών, θα μπορέσουμε να δούμε αντίστοιχες σειρές στο μέλλον;
Το πιστεύω και το εύχομαι! Άλλωστε πιστεύω ακράδαντα, ότι η λεγόμενη κρίση είναι μια ευκαιρία να δούμε κάπως αλλιώς τα πράγματα, υπό δημιουργικότερη σκοπιά. Είναι εξάλλου μια κρίση πνευματική κι όχι τόσο οικονομική, γιατί έχω την αίσθηση ότι είχαμε γίνει αθεράπευτα υλιστές, οπότε νομίζω ότι έχουμε να δούμε πολύ καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Είμαι σίγουρη!
Έχεις παρακολουθήσει ποτέ τα cult πια, Τουρκικά σήριαλ, που προβάλλονται σωρηδόν, απ’ όλα σχεδόν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα; Αν σου πρότειναν, να παίξεις σε κάποιο απ’ αυτά, θα δεχόσουν;
Δεν τα έχω παρακολουθήσει ποτέ. Δεν βλέπω γενικά τηλεόραση τελευταία κι αυτό δεν το λέω, για να την σνομπάρω ή για να πω ότι δεν υπάρχουν κι αξιόλογες παραγωγές, απλά ίσως σε μικρότερη ηλικία είχα περάσει πολύ χρόνο απ’ τη ζωή μου, παρακολουθώντας τηλεόραση και τώρα βρίσκομαι σε μια τελείως διαφορετική φάση. Όχι, δεν νομίζω ότι θα δεχόμουν, γιατί πολύ απλά δεν με εκφράζουν ως καλλιτέχνη. Μ’ αυτό το σκεπτικό σίγουρα θ’ αναγκαζόμουν, ν’ αρνηθώ.
Ποια είναι τα πράγματα που σε θυμώνουν πιο πολύ, κοινωνικά και πολιτικά κυρίως; Τι θα ήθελες να αλλάξεις στον κόσμο, αν είχες τη δύναμη;
Κοινωνικά, με θυμώνει η ανισότητα, ο ρατσισμός κι η ομοιογένεια, με την έννοια ότι το διαφορετικό είναι δακτυλοδεικτούμενο και μη αποδεκτό από τις νόρμες. Όχι απαραίτητα π.χ. η έκφραση της σεξουαλικότητας του καθενός, αλλά και οι διαφορετικές επιλογές, απ’ αυτό που θεωρείτε κοινωνικά αποδεκτό. Πολιτικά τι να πρωτοπώ; Η αισχρότητα, η αναξιοκρατία, η υποκρισία, η αισχροκέρδεια, αυτή η ασίγαστη δίψα για εξουσία…
Στον κόσμο θ’ άλλαζα τις παγιωμένες αντιλήψεις που κάνουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους κι εννοείται ότι θα πάλευα για ισότητα και ενότητα, για να γίνουμε αυτό, που πιστεύω ότι είμαστε έτσι κι αλλιώς, δηλαδή ένα.
Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων – ως επί το πλείστον νέων – που δηλώνει «απολιτίκ» ή απέχει σταθερά από τα εκλογικά της καθήκοντα, θεωρώντας ότι ψηφίζοντας τον ένα ή τον άλλο δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Εσύ πως λειτουργείς πολιτικά;
Μάλλον ανήκω κι εγώ – δυστυχώς – σ’ αυτήν την κατηγορία. Δεν το θεωρώ σωστό βέβαια. Δεν είμαι όσο πολιτικοποιημένη θα ήθελα και σίγουρα δεν είμαι κομματικοποιημένη. Δεν με εκφράζει κανένας αρχηγός ή πολιτικό κόμμα, ωστόσο ψηφίζω, δεν απέχω από τα καθήκοντα μου, που είναι παράλληλα και δικαιώματα, στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Λυπάμαι, που πολλές φορές αναγκάζεται κάποιος, εξαιτίας αυτού του πολιτικού αδιεξόδου, να καταφύγει στο ρητό “ στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος”…
Πιστεύεις σ’ αυτό που λέμε «μαθήματα ζωής», «άνθρωποι σταθμοί», «καθοριστικές εμπειρίες»; Συνέβη ποτέ στη ζωή σου κάτι πραγματικά συνταρακτικό, ικανό να σε κάνει ν’ αλλάξεις κοσμοθεωρία;
Πιστεύω 100%! Μου κάνει μεγάλη εντύπωση, που μου κάνεις αυτή την ερώτηση και σ’ ευχαριστώ. Έχουν υπάρξει και υπάρχουν ακόμα σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου και μου έχουν συμβεί, αρκετά θα έλεγα, συνταρακτικά γεγονότα. Είμαι για όλα πολύ ευγνώμων, γιατί με έκαναν καλύτερο και πιο ουσιαστικό άνθρωπο και φυσικά πιο δυνατή. Εδώ ισχύει το κλασικό «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» . Είμαι της γνώμης, ότι η ζωή μας στέλνει συνήθως, αυτό που μπορούμε ν’ αντέξουμε, οπότε όσα περισσότερα μπορείς ν’ αντέξεις, τόσο πιο δύσκολα πράγματα, ενδέχεται να εμφανιστούν στο δρόμο σου. Πάντα πρέπει να κρατάμε και κάτι θετικό απ όλα αυτά και να στηριζόμαστε στα πόδια μας. Δεν χρειάζεται να είμαστε διαρκώς κλεισμένοι στον δικό μας μικρόκοσμο και να νομίζουμε, ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά να βοηθάμε, να στηρίζουμε και να νοιαζόμαστε για τους άλλους και ίσως αυτό βοηθήσει κι εμάς να βγούμε νικητές στο τέλος, όποια κι αν είναι τα εμπόδια, που θα κληθούμε, να υπερπηδήσουμε. Επίσης, αυτές οι εμπειρίες βοηθάνε πολύ, ώστε να μην παγιδεύεσαι σ’ έναν φαύλο κύκλο συμπεριφορών και συναισθημάτων, αλλά να προχωράς και να εξελίσσεσαι. Πιστεύω πια με σιγουριά, ότι το μόνο που έχει αξία στη ζωή είναι η αγάπη.
Πρόσφατα είδα για δεύτερη φορά μια μοντέρνα, κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού έργου του Τολστόι «ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ» (με τους Κίρα Νάιτλι, Τζουντ Λο κτλ), η οποία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα μεν, αλλά κι άκρως στυλιζαρισμένη και «χολιγουντιανή». Σου αρέσει αυτού του είδους η «ιλουστρασιόν» προσέγγιση κλασικών έργων της διεθνούς και εγχώριας λογοτεχνίας;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Δεν καταφέρνουν, να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον. Συνήθως τις βρίσκω, όπως είπες, υπερβολικά στυλιζαρισμένες, βαρετές και εντέλει αποτυχημένες. Τη συγκεκριμένη δεν την έχω δει, οπότε δεν έχω γνώμη, αλλά για παράδειγμα το GREAT GATSBY, που είδα πρόσφατα, με πρωταγωνιστή το Λεονάρντο Ντι Κάπριο, μου φάνηκε πολύ κακό. Νομίζω, ότι είναι και πολύ δύσκολη η μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων στον κινηματογράφο και σπάνια καταφέρνει κάποιος, να μεταφέρει τη μαγεία ενός κλασικού βιβλίου στη Μεγάλη Οθόνη, ειδικά όταν το προσεγγίζει με τον χολιγουντιανό τρόπο.
Είθισται η τελευταία μου ερώτηση να έχει πάντα να κάνει με τα μελλοντικά σχέδια του εκάστοτε καλλιτέχνη που προσωπογραφώ, αλλά μαζί σου, μου βγήκε αυθόρμητα να σπάσω τη νόρμα. Οπότε σε ρωτάω τώρα. Που θα είσαι φέτος, τι σχεδιάζεις καλλιτεχνικά;
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συνεχιστεί η παράσταση “ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ, σε διαφορετικό χώρο. Επίσης, φέτος είναι πολύ πιθανό, να βγει και μια ταινία μικρού μήκους, που έχω γυρίσει εδώ κι αρκετό καιρό, βασισμένη σ’ ένα διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, με τίτλο Βερενίκη και εξετάζω και κάποιες προτάσεις, προκειμένου να συμμετέχω σε ταινία μεγάλου μήκους, στο άμεσο μέλλον.
Φτάσαμε αισίως στο τέλος και σκέφτηκα να ολοκληρώσουμε τη συνάντηση μας…μελωδικά…Θα ήθελα λοιπόν να επιλέξεις τρία αγαπημένα σου τραγούδια…για να ντύσουμε μ’ αυτά την σημερινή μας συνάντηση. Οι μουσικές αυτές επιλογές θα ενσωματωθούν στην ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ σου, δίνοντας στον λόγο και την εικόνα έναν όμορφο ήχο, εντελώς προσωπικό…
Λοιπόν…έχω διαλέξει τρία από τα αγαπημένα μου. Το ένα είναι το THE BITTER SWEET SYMPHONY των THE VERVE, το δεύτερο είναι το I HAVE SEEN IT ALL της Bjork και θα επιλέξω κι ένα πολύ αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι…τη ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ του Χρήστου Θηβαίου…
______________________________________________
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αννίτα Αδάμου, που μου εμπιστεύθηκε την σκιαγράφηση της Προσωπογραφίας της.
Ο χρόνος που πέρασα μαζί της, ήταν μια πολύτιμη εμπειρία για μένα. Ο λόγος και η εικόνα της, ήταν γεμάτα εναλλαγές κι ευχάριστες εκπλήξεις, ενώ οι τοποθετήσεις της πάνω στα δύσκολα ερωτήματα που της έθεσα, καίριες και διαφωτιστικές. Είμαι σίγουρη, ότι διαβάζοντας το “πορτραίτο” της δεν θα μπορέσετε, παρά να συμφωνήσετε μαζί μου. Τα μάτια και το χαμόγελο ενός ανθρώπου, δεν λένε ποτέ ψέματα.
Επίσης, ένα μεγάλο ευχαριστώ και από τις δυο μας στους υπεύθυνους της καφετέριας
“ΕΝΤΕΧΝΟ”
(Ακτή Θεμιστοκλέους 154 – Πειραιάς)
για την θερμή φιλοξενία
και την απεριόριστη ελευθερία
που μας παραχώρησαν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης και της (εσωτερικής) φωτογράφισης. Οι εξωτερικές λήψεις έγιναν στα περίφημα (και ενίοτε επικίνδυνα) βράχια της Πειραϊκής, όπου η Αννίτα απέδειξε ότι διαθέτει και ικανόνητες κασκαντέρ! (…από δίπλα κι εγώ με βράχο-βράχο το φακό μου…)
