• About

ΑΛΛΙΩΣ

~ Το ηλεκτρονικό περιοδικό για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό

ΑΛΛΙΩΣ

Monthly Archives: July 2014

Η ΑΝΝΙΤΑ ΑΔΑΜΟΥ…ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ… (ARS & VITA ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ)

28 Monday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ 2 Comments

 

Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α

 

Α ν ν ί τ α      Α δ ά μ ο υ

τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

 
Τι (εξ)ωθεί έναν άνθρωπο να γίνει ηθοποιός; Είναι έμφυτη κλίση ή επίκτητη ανάγκη και συνειδητή επιλογή;
        Νομίζω, ότι αυτό που ωθεί-εξωθεί κάποιον να γίνει ηθοποιός, είναι μια βαθιά ανάγκη έκφρασης, που ενυπάρχει σε όλους μας, αλλά ο καθένας την εκδηλώνει διαφορετικά. Στην δική μου περίπτωση είναι κατάθεση ψυχής και πηγάζει από την ανάγκη μου, ν’ αγαπάω και ν’ αγαπιέμαι πολύ. Εγώ προσωπικά είχα έμφυτη κλίση την οποία με τα χρόνια, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα την καλλιεργούσα. Μπορεί βέβαια για άλλους ανθρώπους, να είναι μια ανάγκη εντελώς επίκτητη, δεν ισχύει το ίδιο για όλους, έτσι κι αλλιώς ο καθένας διαμορφώνει αυτό που είναι, ανάλογα με τις εμπειρίες και τις συνθήκες της ζωής του. Βέβαια, δεν είναι τυχαίο, που συνήθως ο κάθε άνθρωπος επιλέγει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ή τον ελκύουν συγκεκριμένα πράγματα. Γενικά, πιστεύω ότι η ευαισθησία απέναντι στην Τέχνη, κληροδοτείται από τη στιγμή που γεννιέται κανείς και ύστερα όλα εξαρτώνται, από την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου.
Αν κάποιος σου ζητούσε να ζωγραφίσεις τι σημαίνει για σένα το θέατρο, τι θα έφτιαχνες και γιατί;
Πολύ ωραία ερώτηση αυτή. Θα έφτιαχνα ένα λευκό πουλί. Μου ήρθε στο μυαλό ο γλάρος Ιωνάθαν, ίσως για να αποδώσει το αχαλίνωτο πάθος της ελευθερίας, την επανάσταση του πνεύματος, την κατάργηση των προκαταλήψεων, την αντίσταση απέναντι σε παγιωμένους θεσμούς και αντιλήψεις.  Η Τέχνη  πιστεύω πως είναι το πιο ισχυρό όπλο του ανθρώπου, απέναντι στην παντοδυναμία της ύλης – κατ’ επέκταση των υλικών αγαθών –  που τείνει ν’ αφανίσει το πνεύμα του.
Έχεις πέσει ποτέ θύμα αθέμιτου ανταγωνισμού; Ισχύει ότι οι γυναίκες είναι πιο ανταγωνιστικές απ’ τους άνδρες, στο θέατρο και γενικότερα;
Είμαι σχετικά νέα στο χώρο, οπότε δεν θα έλεγα, ότι μου έχει συμβεί κάτι σε έντονο βαθμό. Μάλλον προστατεύω τον εαυτό μου  από τέτοιες καταστάσεις, επιλέγοντας να συνεργαστώ με ανθρώπους, που δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά ή εγωκεντρικά. Δεν είναι βέβαια πάντα εφικτό. Ίσως στο θέατρο οι γυναίκες να είναι πιο ανταγωνιστικές, αλλά πιστεύω πως στη ζωή οι άντρες είναι κι αυτοί εξίσου ανταγωνιστικοί και μπορεί σε κάποιους τομείς, να είναι και περισσότερο απ’ τις γυναίκες.
Είσαι μια νέα και εμφανίσιμη κοπέλα. Σου έχουν προτείνει κατά καιρούς να παίξεις ρόλους αφελούς ενζενί ή μοιραίας γυναίκας, ας πούμε; Ή να κάνεις γυμνό αντίστοιχα. Αν ναι, σε ενόχλησε αυτό ή το βρήκες λογικό και γιατί όχι, υποκριτικά ενδιαφέρον;
Ναι αρκετά συχνά θα έλεγα. Φέτος για παράδειγμα, που ήμουν για αρκετό καιρό στο Λος Άντζελες και έπαιξα σε μια παράσταση στο Χόλυγουντ, έκανα πολλαπλούς ρόλους, ανάμεσα στους οποίους και το ρόλο της ωραίας και χαζής. Δεν το θεωρώ καθόλου εύκολο να κάνεις τη χαζή και πραγματικά αν πρόκειται για μια αξιόλογη και ενδιαφέρουσα δουλειά, δεν θα με πείραζε καθόλου να κάνω την ενζενί ή την μοιραία, ή οτιδήποτε παρεμφερές. Όσο για το γυμνό, μου έχει γίνει πάνω από μια φορά πρόταση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν το θεώρησα απαραίτητο και γι’ αυτό δεν το έκανα. Αν μου το πρότεινε τώρα κάποιος σαν τον Λαρς Φον Τρίερ, για μια ταινία σαν το Nymphomaniac, πιστεύω πως θα το τολμούσα! Γενικά δεν έχω πρόβλημα με το γυμνό. Θεωρώ πολύ όμορφο θέαμα ένα περιποιημένο ανθρώπινο σώμα κι αν έβρισκα, ότι έχει καλλιτεχνικό λόγο ύπαρξης, γιατί όχι;
Εκτός απ’ το θέατρο, ποιες άλλες «τέχνες», σου κινούν το ενδιαφέρον, σε βαθμό που θα σκεφτόσουν ακόμα και ν’ ασχοληθείς αποκλειστικά μ’ αυτές επαγγελματικά, κάποια στιγμή στο μέλλον;
Το μεγαλύτερο μου πάθος νομίζω ότι είναι ο κινηματογράφος, ίσως επειδή ανήκω και στη γενιά της εικόνας και η εικόνα εκτείνεται στο άπειρο και οδηγεί στο απόλυτο. Μου ήρθε στο μυαλό αυτό που έχει πει ο Παζολίνι, συνδυάζοντας τον κινηματόγραφο – μια κινηματογραφική ταινία –  με το θάνατο. Όπως όταν πεθαίνουμε,  περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μας οι πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας, έτσι και στον κινηματογράφο το μοντάζ κάνει στην ταινία, αυτό που επιτελεί ο θάνατος στη ζωή, δηλαδή επιλέγει τις καλύτερες εικόνες κι αυτό βλέπουμε στο τέλος. Γενικότερα με γοητεύει περισσότερο ο κινηματογράφος, αν και το θέατρο το θεωρώ ίσως πιο σημαντικό.  Αυτή η αμεσότητα και η επικοινωνία με το κοινό, που στην ουσία γίνεται συνδημιουργός, είναι αναμφισβήτητα κάτι μαγικό και αναντικατάστατο. Όλες τις τέχνες τις λατρεύω!  Το χορό, τη ζωγραφική, τη μουσική, την performance art και ασχολούμαι με όλες, λιγότερο ή περισσότερο, όχι απαραίτητα επαγγελματικά, αλλά κυρίως στο πλαίσιο εμπλουτισμού της υποκριτικής μου.
Είναι γνωστό ότι για τα ελληνικά δεδομένα, η έννοια του καλλιτεχνικού μάνατζερ, ή δεν υφίσταται καθόλου ή συχνά «δυσλειτουργεί», δρώντας αν όχι υπονομευτικά, πάντως όχι προωθητικά, ειδικά για τους νέους καλλιτέχνες. Θα ένιωθες πιο σίγουρη και πιο απελευθερωμένη δημιουργικά αν κάποιος άλλος αναλάμβανε τη διαμεσολάβηση ή τα διαδικαστικά μιας παραγωγής;
Όντως…είναι ακριβώς όπως το έθεσες. Λειτουργούν και υπονομευτικά ακόμα, πράγμα που είναι πολύ λυπηρό. Κρίνοντας κι από την εμπειρία μου στο Εξωτερικό, έχω δει ότι μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων αυτών, των λεγόμενων καλλιτεχνικών μάνατζερ, δεν έχουν ουδεμία σχέση με την τέχνη, δεν έχουν καμία φαντασία ή καλλιτεχνικό ένστικτο. Για παράδειγμα θαυμάζουν τη Μέρυλ Στριπ, αλλά αν εμφανιζόταν μια “νέα” Μέρυλ Στριπ μπροστά τους, πιστεύω ότι δεν θα μπορούσαν, να την αναγνωρίσουν ή να την αναδείξουν. Πραγματικά αν έβρισκα έναν αξιόλογο άνθρωπο, που να τον εμπιστεύομουν και να μοιραζόμασταν το ίδιο όραμα για την Τέχνη, θα προτιμούσα την εκπροσώπηση, γιατί δεν είμαι καθόλου καλή στα διαδικαστικά, οικονομικά κλπ, οπότε σίγουρα θα με διευκόλυνε.
Απέχει πολύ η πραγματικότητα της επαγγελματία ηθοποιού,  από τα όνειρα που έκανες όταν ήσουν ακόμα στη Δραματική Σχολή; Η ανάγκη για την επιβίωση, σκοτώνει τον ρομαντισμό;
Αν είσαι ανυποψίαστος ναι, σίγουρα απέχει. Διαφορετικά οι Δραματικές Σχολές είναι μια μικρογραφία του επαγγελματικού χώρου. Έχω πάει σε τρεις σχολές στο Εξωτερικό -στη Νέα Υόρκη συγκεκριμένα –  και σε μία εδώ στην Ελλάδα. Δεν έχω πάρει χαρτί από καμία και κάθε φορά επέλεγα εγώ με ποιους καθηγητές θα κάνω μάθημα, γιατί πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν πολύ άγρια τα πράγματα στο πλαίσιο των δραματικών σχολών. Είναι γνωστό, ότι ο χώρος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, όπως κανένας χώρος ενδεχομένως, όπως η ζωή η ίδια και υπάρχουν πολλοί καλοθελητές, αλλά στη σχολή είναι λίγο πιο δημιουργικό το κλίμα. Βέβαια εγώ έμαθα πολύ περισσότερα από τα βιβλία που διάβασα, παρά από τις σπουδές μου. Τώρα αν θες να ζήσεις αποκλειστικά απ’ αυτό το επάγγελμα, ίσως χρειαστεί να κάνεις πολλές “εκπτώσεις”, γι’ αυτό θα πρέπει ή να επιλέξεις να ασχοληθείς παράλληλα με κάτι άλλο, πράγμα που μπορεί να είναι πολύ δύσκολο. Να τα συνδυάσεις εννοώ…Στη δική μου περίπτωση για παράδειγμα, επειδή θέλω να κάνω μόνο ότι με εκφράζει, επέλεξα να μη ζω απ’ αυτό το επάγγελμα. 
Τι αγαπάς πιο πολύ στη δουλειά σου;
Αγαπώ το γεγονός, ότι είναι πολύ δημιουργική, ότι συνεχώς ψάχνεσαι κι εξελίσσεσαι, δεν επαναπαύεσαι, μπαίνεις στο «πετσί» διαφορετικών ανθρώπων και φυσικά αγαπώ το γεγονός ότι η Τέχνη βοηθά τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, προσδίδει ομορφιά, εξευγενίζει τον άνθρωπο. Σε μια κοινωνία που αποζητά τη σταθερότητα, ο καλλιτέχνης ψάχνει για την απόλυτη αλήθεια.
Παρακολουθείς τελετές απονομής Βραβείων;  Ξεκινώντας από τα  Όσκαρ, διανύοντας όλη την ενδιάμεση διαδρομή και καταλήγοντας στο δικό μας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ή τα αντίστοιχα θεατρικά βραβεία που δίνονται κάθε χρόνο σε Έλληνες ηθοποιούς. Θεωρείς ότι όντως επηρεάζουν σημαντικά την καριέρα των βραβευθέντων και κατ’ επέκταση την εισπρακτική πορεία της ταινίας ή της παράστασης;
Ναι παρακολουθώ και Τελετές Βραβείων και Φεστιβάλ. Έχω βρεθεί στα κινηματογραφικά Φεστιβάλ των Καννών, της Βενετίας, του Βερολίνου και φυσικά στα δικά μας. Τα βραβεία τα θεωρώ μια γιορτή και επιβράβευση της προσπάθειας του καλλιτέχνη. Κατά τ’ άλλα δεν είναι πάντα αξιοκρατικά, κρύβονται διάφορα συμφέροντα από πίσω στις περισσότερες των περιπτώσεων. Πιστεύω, ότι μετά από μία  μεγάλη προβολή ή βράβευση, χρειάζεται πολύ καλή διαχείριση της φήμης και των μετέπειτα επιλογών, γιατί μπορεί στο τέλος,  να γυρίσει μπούμερανγκ. Όσον αφορά την εισπρακτική πορεία, σίγουρα την επηρεάζουν, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο φτάνουν, σ΄ ένα ευρύτερο κοινό.
Θα ήθελες να γίνεις πολύ διάσημη μέσα από τη δουλειά σου, ή για να το θέσω πιο κομψά, σ’ ενδιαφέρει η δημοσιότητα; Είσαι ματαιόδοξη;
Σαφέστατα, ωστόσο δεν είναι αυτοσκοπός μου. Πρέπει να είναι κανείς έτοιμος για τη δημοσιότητα, γιατί κρύβει πολλούς κινδύνους και παγίδες. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στηρίζεται κάποιος μόνο σ’ αυτήν ή στην γνώμη που έχουν οι άλλοι για τον ίδιο και τη δουλειά του. Έχουμε δει πολύ συχνά –  συμβαίνει γύρω μας κατά κόρον – να καταστρέφονται άνθρωποι και καριέρες από την υπερβολική έκθεση στα φώτα της δημοσιότητας. Πιστεύω, ότι αυτό συμβαίνει ειδικά όταν δεν συνάδει με την αξία και το ταλέντο του εκάστοτε καλλιτέχνη και είναι χωρίς λόγο στην ουσία. Είμαι ματαιόδοξη. Παλιότερα ήμουν πολύ περισσότερο, τώρα μάλλον διανύω την λιγότερο ματαιόδοξη φάση της ζωής μου και χαίρομαι ιδιαίτερα γι’ αυτό…
Έχω ακούσει πολλούς ηθοποιούς να λένε ότι φοβούνται την υπερβολικά μεγάλη επιτυχία ενός project, ίσως γιατί πολλές φορές αυτό τους δεσμεύει απέναντι στο κοινό, το οποίο σίγουρα θα περιμένει την αμέσως επόμενη, η οποία όμως μπορεί και να μην έρθει, όχι στην ίδια κλίμακα τουλάχιστον Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό;
Το θεωρώ πολύ λάθος σκεπτικό! Κάθε δημιουργό πρέπει, να τον ενδιαφέρει η καλλιτεχνική επιτυχία ενός project κι όχι η εισπρακτική ή το αν θα τύχει μεγάλης ή μικρότερης προβολής. Κάθε δημιουργός θα πρέπει, να στοχεύει στο να μιλήσει στην καρδιά των ανθρώπων, του ενός, των δέκα, εκατό, χιλίων δεν έχει σημασία…κι όχι στην επιτυχία με τη στενή έννοια του όρου.
Πρόσφατα είχα την τύχη να σε δω στην παράσταση «ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ», η οποία βασίστηκε στο πασίγνωστο και πολυδιαβασμένο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Φόνισσα» και παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ», που διοργανώνει τα τελευταία χρόνια το BETON7. Μου έκανε εντύπωση, πέρα από την ερμηνευτική σου ωριμότητα,  η άνεση με την οποία χειριζόσουν τον τόσο ιδιαίτερο λόγο του συγγραφέα, αλλά και η ολική μεταμόρφωση, το «τσαλάκωμα», όπως λέμε, της εξωτερικής σου εικόνας. Αυτοί είναι οι ρόλοι που σε συγκινούν; Οι δύσκολοι, οι απαιτητικοί;
Σίγουρα ναι. Η εικόνα μου δεν με απασχολεί καθόλου. Δεν είμαι μοντέλο, ούτε πιστεύω ότι διαθέτω κάτι πολύ εντυπωσιακό για να προβάλλω (η υπογράφουσα τη στήλη διαφωνεί, αλλά πάντα υποκλινόμαστε στη σεμνότητα).
Αυτό που με ενδιέφερε στη συγκεκριμένη παράσταση ήταν να μπω στο πετσί των γυναικών της εποχής του Παπαδιαμάντη, είτε αυτών που διηγούνταν τις ιστορίες στη μητέρα του, ή αντίστοιχα αυτών που πρωταγωνιστούσαν σ’ αυτές. Ήταν κάτι πραγματικά δύσκολο κι απαιτητικό, το οποίο το πάλεψα, όσο καλύτερα μπορούσα. Ο λόγος του παρότι ιδιαίτερος, δεν με δυσκόλεψε τόσο πολύ τολμώ να πω. Πιθανότατα έχει να κάνει και με τη γραφή του, που είναι τόσο σαφής, περιεκτική, απλή. Μ’ ενδιαφέρουν πολλοί οι ρόλοι βιωματικών γυναικών, όπως των γυναικών του Παπαδιαμάντη και σίγουρα όσο πιο απαιτητικός είναι ένας ρόλος, τόσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση για έναν ηθοποιό. Γενικά, αυτό που μ’ ενδιαφέρει,  δεν είναι να είμαι άρτια τεχνικά, γιατί δεν είμαι τεχνίτης. Μ’ ενδιαφέρει να είμαι καλλιτέχνης. Θα ήθελα ιδανικά, μέσα από τη δουλειά μου, να καταφέρω έστω στιγμιαία,  ν’ αγγίξω τις πιο ευαίσθητες χορδές των ανθρώπων. 
Παλιότερα, η τηλεόραση πρόβαλλε ελληνικές σειρές που άφησαν ιστορία: Αστροφεγγιά, Το Μινόρε της Αυγής, Οι Πανθέοι, ο Συμβολαιογράφος, Κίτρινος Φάκελος, Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά κ.α., για να έρθουμε και στα πιο σύγχρονα: Το Κόκκινο Φεγγάρι, Αναστασία, Λόγω Τιμής, Μη φοβάσαι τη Φωτιά, Στο Παρά Πέντε, Είσαι το ταίρι μου, Το νησί κ.λ.π. Πιστεύεις ότι με την πιπίλα της κρίσης στο στόμα των περισσότερων τηλεοπτικών παραγωγών, θα μπορέσουμε να δούμε αντίστοιχες σειρές στο μέλλον;
Το πιστεύω και το εύχομαι! Άλλωστε πιστεύω ακράδαντα, ότι η λεγόμενη κρίση είναι μια ευκαιρία να δούμε κάπως αλλιώς  τα πράγματα, υπό δημιουργικότερη σκοπιά. Είναι εξάλλου μια κρίση πνευματική κι όχι τόσο οικονομική, γιατί έχω την αίσθηση ότι είχαμε γίνει αθεράπευτα υλιστές, οπότε νομίζω ότι έχουμε να δούμε πολύ καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Είμαι σίγουρη!
Έχεις παρακολουθήσει ποτέ τα cult πια, Τουρκικά σήριαλ, που προβάλλονται σωρηδόν, απ’ όλα σχεδόν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα; Αν σου πρότειναν, να παίξεις σε κάποιο απ’ αυτά, θα δεχόσουν;
Δεν τα έχω παρακολουθήσει ποτέ. Δεν βλέπω γενικά τηλεόραση τελευταία κι αυτό δεν το λέω, για να την σνομπάρω ή για να πω ότι δεν υπάρχουν κι αξιόλογες παραγωγές, απλά ίσως σε μικρότερη ηλικία είχα περάσει πολύ χρόνο απ’ τη ζωή μου, παρακολουθώντας τηλεόραση και τώρα βρίσκομαι σε μια τελείως διαφορετική φάση. Όχι, δεν νομίζω ότι θα δεχόμουν, γιατί πολύ απλά δεν με εκφράζουν ως καλλιτέχνη. Μ’ αυτό το σκεπτικό σίγουρα θ’ αναγκαζόμουν, ν’ αρνηθώ.
Ποια είναι τα πράγματα που σε θυμώνουν πιο πολύ, κοινωνικά και πολιτικά κυρίως; Τι θα ήθελες να αλλάξεις στον κόσμο, αν είχες τη δύναμη;
Κοινωνικά, με θυμώνει η ανισότητα, ο ρατσισμός κι η ομοιογένεια, με την έννοια ότι το διαφορετικό είναι δακτυλοδεικτούμενο και μη αποδεκτό από τις νόρμες. Όχι απαραίτητα π.χ. η έκφραση της σεξουαλικότητας του καθενός, αλλά και οι διαφορετικές επιλογές, απ’ αυτό που θεωρείτε κοινωνικά αποδεκτό. Πολιτικά τι να πρωτοπώ; Η αισχρότητα, η αναξιοκρατία, η υποκρισία, η αισχροκέρδεια, αυτή η ασίγαστη δίψα για εξουσία…
Στον κόσμο θ’ άλλαζα τις παγιωμένες αντιλήψεις που κάνουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους κι εννοείται ότι θα πάλευα για ισότητα και ενότητα,  για να γίνουμε αυτό, που πιστεύω ότι είμαστε έτσι κι αλλιώς, δηλαδή ένα.
Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων – ως επί το πλείστον νέων – που δηλώνει «απολιτίκ» ή απέχει σταθερά από τα εκλογικά της καθήκοντα, θεωρώντας ότι ψηφίζοντας τον ένα ή τον άλλο δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. Εσύ πως λειτουργείς πολιτικά;
Μάλλον ανήκω κι εγώ – δυστυχώς – σ’ αυτήν την κατηγορία. Δεν το θεωρώ σωστό βέβαια. Δεν είμαι όσο πολιτικοποιημένη θα ήθελα και σίγουρα δεν είμαι κομματικοποιημένη. Δεν με εκφράζει κανένας αρχηγός ή πολιτικό κόμμα, ωστόσο ψηφίζω, δεν απέχω από τα καθήκοντα μου, που είναι παράλληλα και δικαιώματα, στο πλαίσιο της δημοκρατίας. Λυπάμαι, που πολλές φορές αναγκάζεται κάποιος, εξαιτίας αυτού του πολιτικού αδιεξόδου,  να καταφύγει στο ρητό “ στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος”…
Πιστεύεις σ’ αυτό που λέμε «μαθήματα ζωής», «άνθρωποι σταθμοί», «καθοριστικές εμπειρίες»; Συνέβη ποτέ στη ζωή σου κάτι πραγματικά συνταρακτικό, ικανό να σε κάνει ν’ αλλάξεις κοσμοθεωρία;
Πιστεύω 100%! Μου κάνει μεγάλη εντύπωση, που μου κάνεις αυτή την ερώτηση και σ’ ευχαριστώ. Έχουν υπάρξει και υπάρχουν ακόμα σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου και μου έχουν συμβεί,  αρκετά θα έλεγα, συνταρακτικά γεγονότα. Είμαι για όλα πολύ ευγνώμων, γιατί με έκαναν καλύτερο και πιο ουσιαστικό άνθρωπο και φυσικά πιο δυνατή. Εδώ ισχύει το κλασικό «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» . Είμαι της γνώμης, ότι η ζωή μας στέλνει συνήθως, αυτό που μπορούμε ν’ αντέξουμε, οπότε όσα περισσότερα μπορείς ν’ αντέξεις, τόσο πιο δύσκολα πράγματα, ενδέχεται να εμφανιστούν στο δρόμο σου. Πάντα πρέπει να κρατάμε και κάτι θετικό απ όλα αυτά και να στηριζόμαστε στα πόδια μας. Δεν χρειάζεται να είμαστε διαρκώς κλεισμένοι στον δικό μας μικρόκοσμο και να νομίζουμε, ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, αλλά να βοηθάμε, να στηρίζουμε και να νοιαζόμαστε  για τους άλλους και ίσως αυτό βοηθήσει κι εμάς να βγούμε νικητές στο τέλος, όποια κι αν είναι τα εμπόδια, που θα κληθούμε, να υπερπηδήσουμε.  Επίσης, αυτές οι εμπειρίες βοηθάνε πολύ, ώστε να μην παγιδεύεσαι σ’  έναν φαύλο κύκλο συμπεριφορών και συναισθημάτων, αλλά να προχωράς και να εξελίσσεσαι.  Πιστεύω πια με σιγουριά,  ότι το μόνο που έχει αξία στη ζωή είναι η αγάπη.
Πρόσφατα είδα για δεύτερη φορά μια μοντέρνα, κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού έργου του Τολστόι «ΑΝΝΑ ΚΑΡΕΝΙΝΑ» (με τους Κίρα Νάιτλι, Τζουντ Λο κτλ), η οποία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα μεν, αλλά κι άκρως στυλιζαρισμένη και «χολιγουντιανή». Σου αρέσει αυτού του είδους η «ιλουστρασιόν» προσέγγιση κλασικών έργων της διεθνούς και εγχώριας λογοτεχνίας;
Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Δεν καταφέρνουν, να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον. Συνήθως τις βρίσκω, όπως είπες, υπερβολικά στυλιζαρισμένες, βαρετές και εντέλει αποτυχημένες. Τη συγκεκριμένη δεν την έχω δει, οπότε δεν έχω γνώμη, αλλά για παράδειγμα το GREAT GATSBY, που είδα πρόσφατα, με πρωταγωνιστή το Λεονάρντο Ντι Κάπριο, μου φάνηκε πολύ κακό. Νομίζω, ότι είναι και πολύ δύσκολη η μεταφορά λογοτεχνικών βιβλίων στον κινηματογράφο και σπάνια καταφέρνει κάποιος, να μεταφέρει τη μαγεία ενός κλασικού βιβλίου στη Μεγάλη Οθόνη, ειδικά όταν το προσεγγίζει με τον χολιγουντιανό τρόπο.
Είθισται η τελευταία μου ερώτηση να έχει πάντα να κάνει με τα μελλοντικά σχέδια του εκάστοτε καλλιτέχνη που προσωπογραφώ, αλλά μαζί σου, μου βγήκε αυθόρμητα να σπάσω τη νόρμα. Οπότε σε ρωτάω τώρα. Που θα είσαι φέτος, τι σχεδιάζεις καλλιτεχνικά;
Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συνεχιστεί η παράσταση “ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ, σε διαφορετικό χώρο. Επίσης, φέτος είναι πολύ πιθανό, να βγει και μια ταινία μικρού μήκους, που έχω γυρίσει εδώ κι αρκετό καιρό, βασισμένη σ’ ένα διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, με τίτλο Βερενίκη και εξετάζω και κάποιες προτάσεις, προκειμένου να συμμετέχω σε ταινία μεγάλου μήκους, στο άμεσο μέλλον.

 

Φτάσαμε αισίως στο τέλος και σκέφτηκα να ολοκληρώσουμε τη συνάντηση μας…μελωδικά…Θα ήθελα λοιπόν να επιλέξεις τρία αγαπημένα σου τραγούδια…για να ντύσουμε μ’ αυτά την σημερινή μας συνάντηση. Οι μουσικές αυτές επιλογές θα ενσωματωθούν στην ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ σου, δίνοντας στον λόγο και την εικόνα έναν όμορφο ήχο, εντελώς προσωπικό…
Λοιπόν…έχω διαλέξει τρία από τα αγαπημένα μου. Το ένα είναι το THE BITTER SWEET SYMPHONY των THE VERVE, το δεύτερο είναι το I HAVE SEEN IT ALL της Bjork  και θα επιλέξω κι ένα πολύ αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι…τη ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ του Χρήστου Θηβαίου…
______________________________________________

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αννίτα Αδάμου, που μου εμπιστεύθηκε την σκιαγράφηση της Προσωπογραφίας της.
Ο χρόνος που πέρασα μαζί της, ήταν μια πολύτιμη εμπειρία για μένα. Ο λόγος και η εικόνα της, ήταν γεμάτα εναλλαγές κι ευχάριστες εκπλήξεις, ενώ οι τοποθετήσεις της πάνω στα δύσκολα ερωτήματα που της έθεσα, καίριες και διαφωτιστικές.  Είμαι σίγουρη, ότι διαβάζοντας το “πορτραίτο” της δεν θα μπορέσετε, παρά να συμφωνήσετε μαζί μου. Τα μάτια και το χαμόγελο ενός ανθρώπου, δεν λένε ποτέ ψέματα. 






Επίσης, ένα μεγάλο ευχαριστώ και από τις δυο μας στους υπεύθυνους της καφετέριας 

“ΕΝΤΕΧΝΟ” 
(Ακτή Θεμιστοκλέους 154 – Πειραιάς) 

για την θερμή φιλοξενία 
και την απεριόριστη ελευθερία
που μας παραχώρησαν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης και της (εσωτερικής) φωτογράφισης. Οι εξωτερικές λήψεις έγιναν στα περίφημα (και ενίοτε επικίνδυνα) βράχια της Πειραϊκής, όπου η Αννίτα απέδειξε ότι διαθέτει και ικανόνητες κασκαντέρ! (…από δίπλα κι εγώ με βράχο-βράχο το φακό μου…)


 

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΣΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΣΚΙΑ, ΝΙΚΟΣ ΕΡΗΝΑΚΗΣ

28 Monday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Κριτική Βιβλίου

≈ Leave a comment

Tags

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

 

ΝΙΚΟΣ ΕΡΗΝΑΚΗΣ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΣΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΣΚΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

 

Του Γιώργου Λίλλη*

Όταν διάβασα πρώτη φορά ποίηση του Ερηνάκη, την συλλογή, ” Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου“, από τις εκδόσεις Ροές, ανακάλυψα όχι μια σπουδαία πένα, αλλά και έναν συνοδοιπόρο που είχαμε τις ίδιες καλλιτεχνικές και υπαρξιακές ανησυχίες και που μέσα στα γραπτά μας, φαινόταν ξεκάθαρα αυτή η συγγένεια. Εκείνος είχε βγάλει το πρώτο του βιβλίο το 2009, ενώ εγώ ένα χρόνο πριν τα Όρια του λαβύρινθου, ένα βιβλίο εμπνευσμένο από την σύγχρονη πραγματικότητα, με στίχους θα έλεγα σκληρούς, αφήνοντας πίσω τον λυρισμό των προηγούμενων βιβλίων μου. Σ΄ αυτά τα δυο βιβλία υπάρχουν εκλεκτικές συγγένειες, αλλά όχι επιρροές. Ο καθένας μας στόχευε να μιλήσει για την κοινωνία και τα προβλήματα που μας απασχολούσαν. Μετά ήρθε η κρίση και τα σάρωσε όλα, επιβεβαιώνοντας τους στίχους που είχαμε γράψει. Εγώ κατόπιν έγραψα μερικά πολύ προσωπικά ποιήματα το 2010, τα οποία εκδόθηκαν το 2012 στην συλλογή Μικρή διαθήκη και από τότε δεν έγραψα άλλο ποίηση. Ο Ερηνάκης συνέχισε τις αναζητήσεις του και πρόσφατα έκδωσε την συλλογή “Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά”. Ένα βιβλίο που με συγκλόνισε για την αμεσότητα και το καθαρό βλέμμα πάνω στον κόσμο. Ήμουν σίγουρος πως ο Ερηνάκης δεν θα επαναπαυτεί στην επιτυχία του προηγούμενου βιβλίου και πως δεν θα τον έτρωγε η έπαρση, όπως μερικούς πολυβραβευμένους νέους ποιητές, που καβάλησαν το καλάμι ες βάρος της τέχνης τους. Γιατί η ποίηση είναι μια τέχνη ταπεινή και χρειάζεται δουλειά σκαπανέα για να φτάσεις έστω σ΄ αυτό που έλεγε ο Καβάφης ως πρώτο σκαλί. Κι αν φτάσουμε ποτέ. Αλλά αυτό δεν είμαστε σε θέση εμείς να το κρίνουμε. Μόνο ο χρόνος. Διαβάζοντας τα καινούργια ποιήματα του Ερηνάκη, όχι μόνο πήρα θάρρος, μαθαίνοντας από αυτόν, αλλά βρήκα ξανά το σθένος να αρχίσω να γράφω πάλι ποίηση. Το δηλώνω αυτό γιατί είναι δίκαιο να μιλάμε αληθινά και να μην είμαστε λειψοί όταν θέλουμε να επαινέσουμε κάποιον ομότεχνο, πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει σπάνια. Αυτά ως προς τον πρόλογο. Και συγχωρέστε μου την μακρηγορία, αλλά ήταν αναγκαίο να μιλήσω για την σχέση μου με την ποίηση αυτού του αξιόλογου ποιητή που ζει στο Λονδίνο και που δεν έχω γνωρίσει ποτέ προσωπικά, κι όμως μας συνδέουν τόσα πολλά.

Η συλλογή “Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά”, είναι μια φιλοσοφική αναζήτηση της ουσίας σ΄ έναν κόσμο που έχει χάσει τον ρυθμό του και ταλαντεύεται επικίνδυνα.  Ο Ερηνάκης σκάβει μέσα του για να βρει τις απαραίτητες ισορροπίες, γνωρίζοντας πως μέσα μας κρύβεται η αλήθεια της ύπαρξης. Ο κόσμος δεν μας ανήκει, αλλά του ανήκουμε. Ξεχνώντας το αυτό, χάσαμε τον δρόμο μας και τώρα ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε διέξοδο:

 

Συναντηθήκαμε σε μια παραλογή του παραλόγου

Με όποιον είναι στον κόσμο

Μα όχι αυτού του κόσμου

 

Γυρεύουμε ακόμα το θεό

Που σκοντάφτει στα πόδια μας

 

Ξένοι της μνήμης

Πρόσωπα που κατοικούν μέσα σου

Και ποτέ δε γνώρισες

 

ή αυτό

 

Μοιχευτήκαμε

Για όσα σχεδόν θα ζήσουμε

Παρεκτραπήκαμε

Προς το μοναδικό νήμα

Μέχρι η ελευθερία να μας ικετέψει

Για όσα σπαθιά δεν κρατήσαμε

Για τη θλίψη του θαύματος

Όπως φιλιούνται οι εχθροί

Όπως αναβλύζουν τα μάτια σου μέσα από ό,τι αντικρύζω

Ο κόσμος μιας μέρα θα διαλυθεί

Όχι από εμάς αλλά για εμάς

 

Ο Ερηνάκης γράφει με το πάθος ενός φιλοτελιστή. Αναζητά στα μεγάλα θέματα μια προσωπική στιγμή, όπου το συναίσθημα μπορεί να υπάρξει. Η κοινωνική του ποίηση δεν ανήκει στην κατηγορία της εθνικής ποίησης που γράφτηκε στο παρελθόν, αλλά έχει ως κέντρο της τον ίδιο τον άνθρωπο και πως καταφέρνει να αντισταθεί σε ότι προσπαθεί να τον κάνει να ξεφύγει από την ουσία της πραγματικής ζωής. Είναι ένας ποιητής αναρχικός με μια ευρύτερη έννοια, που επαναστατεί σε ότι λάμπει μάχεται ενάντια σε κάθε ψεύτικο ιδεαλισμό. Επιμένει να πιστεύει στον άνθρωπο και προτρέπει να προσεγγίσουμε ξανά το όνειρο, την ποίηση, δηλαδή την υπέρβαση, τον έρωτα, την φιλοσοφία ενός τρόπου ζωής, έξω από τα πρότυπα της μάζας και της επιφάνειας. Αγαπώ την ποίησή του γι΄ αυτό τον λόγο. Μου δίνει θάρρος. Με εξοπλίζει με τα όπλα της τέχνης του για να έρθω αντιμέτωπος με την πραγματικότητα:

Κι ας πεθαίνουν οι ονειροπόλοι

Δεν πεθαίνουν ποτέ τα όνειρα

 

 

Και δεν είναι το απέραντο έξω που με φοβίζει

Μα το απέραντο μέσα

 

Δεν έχω παρά μόνο μια ζωή

Και σκόρπια όνειρα από τις προηγούμενες

 

Μα στο ύψος των ονείρων δίνεται η μάχη

 

*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας,Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. Έργα του: ‘Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).

Κατερίνα Τσιρίδου: «Το ρεμπέτικο είναι πάντα στην καθημερινότητά μας, γιατί είναι πάρα πολύ απλοί οι στίχοι,απλοί, ουσιαστικοί και διαπεραστικοί» (Α’ Μέρος)

28 Monday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Μουσικό Καφενείο

≈ Leave a comment

Συνέντευξη
στον Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο 

Από την πρώτη φορά που ήρθαμε σε επικοινωνία μου ζήτησε να της μιλάω στον ενικό. Η φωνή της δεν είχε τίποτε το επιτηδευμένο και τα λόγια της φανέρωναν πως έχω να κάνω με μια γυναίκα που… «δεν χαρίζει κάστανα»…
Η συνέντευξη κράτησε πάνω από το αναμενόμενο και καθ’ όλη την διάρκειά της η Κατερίνα ήταν αυτό που θα λέγαμε, η ψυχή της παρέας. Η ζωντάνια της, το ταπεραμέντο της και αυτή η αύρα που σε καθηλώνει, κυριαρχούσαν στο καφέ της Αγίας Παρασκευής.
Το Μουσικό μας Καφενείο συναντά την Κατερίνα Τσιρίδου και συζητάμε μαζί της εφ’ όλης της ύλης. 
  • Τι είναι το ρεμπέτικο και ποια η διαφορά του από τα σμυρναίικα τραγούδια;

Το ρεμπέτικο. Θα σου το πω όπως το αισθάνομαι εγώ. Είναι το ελεύθερο τραγούδι. Η σχολή του ρεμπέτικου δημιουργήθηκε στον Πειραιά. Είναι το παρθένο και το αυθεντικό ελληνικό τραγούδι, το λαϊκό μας τραγούδι, που δεν έχει καθόλου συστολές και φτιασίδια. Νομίζω είναι ό, τι πιο παρθένο έχει να παρουσιάσει η μουσική μας αυτή την στιγμή, ό, τι πιο αυθεντικό. Χωρίς να υποβιβάζω τα άλλα κομμάτια, διότι η ελληνική μουσική είναι φοβερά πλούσια. Πού χωρίζεται τώρα από την σμυρναίικη μουσική. Το ρεμπέτικο ξεκίνησε στις αρχές του 1900 και ήτανε το πάντρεμα που έγινε από  τους πρόσφυγες που ήρθανε από την Μικρά Ασία. Εκεί μπλέχτηκε. Αυτή είναι η διαφορά με το σμυρναίικο, είναι χρονολογική και το σμυρναίικο είναι «εισαγόμενο». Ή μάλλον όχι… δεν είναι αυτή η σωστή λέξη, διότι και η Μικρά Ασία είναι ελληνική, οπότε να πούμε ότι απλώς είναι διαφορετικής τοποθεσίας. Σαν να λέμε ότι αυτά είναι στεριανά και τα άλλα είναι νησιώτικά. 
  • Άρα το ρεμπέτικο έχει ως ρίζα τα σμυρναίικα τραγούδια.

Έτσι. Και όλα έχουν τις ρίζες τους από τα δημοτικά. Δηλαδή, το σμυρναίικο, το ρεμπέτικο και το δημοτικό, το δημώδες, το αστικό της Αθήνας, αλλά και της επαρχίας, ανακατευθήκανε όλα μαζί και γι’ αυτό υπάρχουνε πάρα πολλοί στίχοι παρμένοι από τα δημοτικά και τα σμυρανίικα που είναι στα ρεμπέτικα. Όλα αυτά μαζί είναι ένα αποτέλεσμα και χρονολογικό, γιατί το σμυρναίικο ήταν από το 1800.
  • Έχουν έναν αιώνα διαφορά δηλαδή;
Βέβαια. Οι μουσικοί που ήρθαν στην Ελλάδα ήταν φοβερά καταρτισμένοι σαν μουσικοί, είχαν μια παιδεία μουσική,  ενώ οι ρεμπέτες δεν είχαν μουσική παιδεία. Ήτανε αυτοδίδακτοι -ως επί το πλείστον-  και κάποιοι σιγά σιγά, όπως ο Τσιτσάνης που είχε μουσική παιδεία ,άρχισαν. Είχαν έρθει από εκεί μαέστροι, όπου διευθύνανε στουντιατίνες ,διευθύνανε μεγάλες και κλασικές ορχήστρες και σμίξανε οι μουσικές γι’ αυτό έγινε το κόσμημα στην πορεία που βγήκε. Με εξέλιξη τον Τσιτσάνη, τον Μητσάκη, γιατί ο Μάρκος είναι πιο πρωτόγονος, ο ήχος του είναι πιο μπρουτάλ, ας πούμε. Μετά ο Τσιτσάνης έβαλε μέσα πιάνο , βάλανε ορχήστρες, βάλανε βιολιά και κατόπιν το παρέλαβε ο Χιώτης.
  • Όπου ο Χιώτης είχε την διαφορά με το είδος του μπουζουκιού…
Ο Χιώτης προσέθεσε – είχε την ιδέα να προσθέσει- μία ακόμα χορδή, από τρίχορδο να το κάνει τετράχορδο, αυτό έκανε ο Χιώτης.
  • Στην σύγχρονη απόδοση των «απαγορευμένων» ρεμπέτικων τραγουδιών, παρατηρούμε μιαν αλλοίωση στους στίχους. Γιατί πιστεύεις πως συμβαίνει αυτό;    
Εντάξει, σήμερα δεν τους αλλάζουμε πια. Αλλά παλιά τους αλλάζανε, γιατί ήτανε άλλοι καιροί. Περάσανε δικτατορίες και συνεχίζει ο κόσμος να σοκάρεται. Είναι φοβερό.
  • Αλήθεια;
Ναι, δηλαδή εντάξει…
  • Για ποιο λόγο; 
Ε, κοίτα. Αυτό τους μάρανε. Άμα θα πούμε ένα τραγούδι με τους αυθεντικούς του στίχους που είναι γραμμένο το 1920. Τέλος πάντων…
  • Τόσο παλιά τραγούδια τι έχουν να μας προσφέρουν σήμερα;
Σήμερα τι έχουν να μας προσφέρουν; Δεν έχει να μας προσφέρει το «όσοι γεννούν πρωθυπουργοί όλοι τους να πεθάνουν/ τους κυνηγάει ο λαός για τα κακά που κάνουν»; Για πες μου εσύ. Τι έχει να μας προσφέρει; Είναι πάντα επίκαιρο το ρεμπέτικο. Το λέω πάντα αυτό. Το ρεμπέτικο είναι πάντα στην καθημερινότητά μας, γιατί είναι πάρα πολύ απλοί οι στίχοι ,απλοί, ουσιαστικοί και διαπεραστικοί.
  • Και είναι πιο κοντά στον λαό…
Ναι, είναι . Σου λέει κάτι και είναι αυτό που σου λέει. Δεν σου λέει να πας στα σύννεφα σ’ ένα βενζινάδικο και να ανέβει και τέτοιο  και άρμεγε και κούρευε, κατούρα και δεμάτιαζε. Δηλαδή, είναι πολύ ειλικρινείς οι στίχοι. Και απλοί, το απλό δεν το λέω για να το ευτελίσω καθόλου. Αλλά, απλό. Ένα κι ένα δύο,  παπ! «τα ματόκλαδά σου λάμπουν σα τα λούλουδα του κάμπου». Τέλος, άμα σου πει ένας άντρας αυτό, τι άλλο θέλεις να σου πει, δηλαδή; Είναι φοβερό! Ε, ναι!
  • Ποιο ήταν το ερέθισμα που σε ώθησε να ασχοληθείς με το ρεμπέτικο;
Το ερέθισμα. Εγώ να σου πω, μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ακούγανε Νέο Κύμα, Θεοδωράκη. Δεν ακούγανε καθόλου ρεμπέτικο, να σου πω την αλήθεια. Έμπλεξα με μια παρέα στο γυμνάσιο και εγώ  έπαιζα λίγο κιθάρα, είχα κάνει και μαθήματα πιάνου. Να σου πω, το ερέθισμα και η κεφαλιά που έφαγα ήταν από την Μαρίκα Νίνου. Όταν άκουσα την Μαρίκα Νίνου, είπα εδώ είμαστε. Και ο Στράτος Παγιουμτζής μετά, ο οποίος με ταράζει πάντα. Αυτοί οι δύο τραγουδιστές με ταράζουνε. Μετά από τόσα χρόνια που τα ακούω, που ασχολούμαι και τα λέω ακούγοντάς τους. 
  • Εκτός από αυτούς τους δύο ερμηνευτές, ποιοι άλλοι σε επηρεάσανε; Και μουσικοί ή στιχουργοί.
Με απασχόλησε πάρα πολύ ο Άκης Πάνου. Πρόκειται για έναν νεότερο στιχουργό.
  • Και ο τελευταίος, νομίζω…
Ε, όχι ο τελευταίος. Εγώ δε λέω για κανέναν ο τελευταίος. Το τραγούδι εξελίσσεται ,συνεχίζεται και υπάρχει.
  • Εννοώ για το ρεμπέτικο.
Το ρεμπέτικο δεν μπορεί να είναι με αυτή τη μορφή που ήταν. Αυτοί που είχαν αυτή τη ζωή, αυτή τη ρεμπέτικη ζωή, ήταν περιθωριακοί. Είχανε γκόμενες, είχαν πάθη. Όχι ότι τώρα δε συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν, απλώς δε θα έβαζα ταμπέλα. Εγώ τα βάζω όλα μαζί στο λαϊκό τραγούδι, το οποίο τρέχει. Υπάρχει ο Κορακάκης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, υπάρχουν κι άλλοι συνθέτες οι οποίοι κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά που μπορεί σε 20 χρόνια να λένε «α… αυτοί οι παλιοί». Όπως λέγανε και για τους άλλους.
  • Οι νέοι ακούνε Ρεμπέτικα;
Ακούνε πάρα πολύ ρεμπέτικη μουσική και μάλιστα από την τελευταία δεκαετία, που μπήκε  στην ζωή μας το διαδίκτυο πολύ έντονα στην Ελλάδα. Στις άλλες χώρες ήταν  πολύ πιο νωρίς. Ακούνε πάρα πολύ και είναι πάρα πολύ ωραίο, γιατί τώρα μπορούνε να πάρουνε την πληροφορία. Είναι πολύ σημαντικό.
  • Εννοείς ότι τώρα μπορούνε να το ψάξουνε…
Ε, βέβαια. Να βρουν τη σωστή πληροφορία. Δηλαδή, εγώ όταν ξεκίνησα να ακούω έπαιρνα βινύλιο. Έκανα φοβερό κόπο να ψάξω να βρω δίσκους. Έπαιρνα έναν δίσκο ο οποίος μέσα είχε βλακείες. Δεν ήξερα ότι πρέπει να ψάξω αυτόν τον τραγουδιστή και ξανά κόπος, κασέτες, αντιγραφές. Κάναμε πολύ κόπο εμείς,  ενώ τώρα γράφεις Μάρκος Βαμβακάρης και σου το βγάζει.
  • Ναι, αλλά υπάρχουν και πιο πολλές άχρηστες πληροφορίες σ’ αυτά…
Υπάρχουν, αλλά έχει κανείς και την ευκαιρία να βρει κι αυτό που πρέπει, ενώ εμείς δεν το είχαμε. Δηλαδή, με λίγη καθοδήγηση. Γιατί τώρα τα παιδιά δεν είναι. Ξέρεις, έχουν παίξει και πολύ ρόλο τα Μουσικά Σχολεία. Πάρα πολύ ρόλο, διότι βγήκαν παιδιά που κρατάνε στα χέρια τους  παραδοσιακά όργανα από το σχολείο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό!
  • Προωθούν το ρεμπέτικο τα σχολεία αυτά;     
Βεβαίως, αφού κάνουνε παραδοσιακά όργανα αναγκαστικά. Κάνουν κανονάκι, κάνουνε μπουζούκι, κάνουνε κιθάρα, κάνουνε ταμπουρά, κάνουν παραδοσιακά ελληνικά όργανα. Αυτά τα όργανα σε παραπέμπουν σε ένα είδος. Δεν μπορεί να παίζεις ταμπουρά και να παίζεις Ρολιγκ Στόουνς. Κατάλαβες; Οπότε τουλάχιστον δημιουργούνε ένα καλό επίπεδο. Εμείς όταν βγήκαμε στην δουλειά, εγώ συγκεκριμένα, που εγώ θεωρούμαι και από τους πιο καταρτισμένους γιατί έπαιζα όργανα , δεν ξέραμε τι μας γινόταν. Με τ’ αυτί ψάχναμε ,μελετάγαμε. Εντάξει, δηλαδή είναι πολύ διαφορετικά. Τώρα το κοριτσάκι από μικρό παίζει κανονάκι. Ξέρεις τι είναι το κανονάκι; Είναι από τα πιο δύσκολα όργανα. Βγήκε από το σχολείο 20 χρονών και είναι έτοιμη με την έννοια  όχι να γίνει όνομα,  αλλά ξέρεις τι είναι να ξέρεις μουσική; Πολύ σημαντικό, διότι λειτουργείς με άλλο τρόπο στην δουλειά σου.
  • Άκουγες άλλα είδη μουσικής;
Βέβαια. Άκουγα και ακούω. Ο  Stevie wonder είναι τρελή μου αδυναμία κι’ έχω όλη του την δισκογραφία. Τα πάντα ακούω: Franklin, Huston, άκουγα Cure, U2. Nαι, ακούω απ’ όλα και ακούω και από την ελληνική μουσική. Τώρα παρόλο που έχω οικογένεια και δουλεύω σαν τρελή, πάντα βρίσκω χρόνο για ν’ ακούσω μουσική. Κι απ’ όλα. Σήμερα το πρωί άκουγα στο αυτοκίνητο Ξανθίππη Καραθανάση, προχθές  είχα βάλει έναν παλιό δίσκο μπλουζ. Ό, τι πέσει στα χέρια μου. Η μουσική είναι μία, η καλή και η κακή.
  • Υπάρχει καλό και κακό τραγούδι;
Βεβαίως. Υπάρχει πάρα πολύ σαβούρα, παντού.  
  • Πώς  ξεχωρίζουμε τη σαβούρα από την ποιοτική μουσική;
Κοίταξε να δεις, αυτό είναι τελείως υποκειμενικό. Αυτό που ακούς εσύ με αυτό που ακούω εγώ,  αυτό που αρέσει σε εμένα με αυτό που αρέσει σε εσένα είναι διαφορετικό. Τώρα εμείς που είναι η δουλειά μας αυτή κι έχουμε  ένα άλλο αυτί από τους άλλους, ακούμε άλλα πράγματα. Δηλαδή, εάν ένας δίσκος είναι κακοπαιγμένος, εάν ο τραγουδιστής είναι φάλτσος. Αυτό όμως που  δεν μ’ αρέσει εμένα, εσένα μπορεί να σου αρέσει. Γι’ αυτό και όλο αυτό το κομμάτι το καλλιτεχνικό είναι πολύ ανασφαλές και τραγουδιστές που βγάλανε πολλούς φόβους, να, έχει να κάνει με αυτό που λέγαμε για τη Μαριώ. Ένας που τρελαίνεται με τη Μαριώ, ένας άλλος μπορεί να πει, ξέρεις, δεν είναι τόσο καλή, γιατί ο καθένας  λειτουργεί με τ’ αυτί του.  Και είναι και το αισθητικό κομμάτι.
  • Η γυναίκα στο ρεμπέτικο έχει ιδιαίτερη θέση;
Βεβαίως κι έχει! Πάντα είχε ιδιαίτερη θέση. Ήτανε σαράντα άντρες και μια γυναίκα. Και τώρα όλες οι μπάντες έχουνε γυναίκα πάντα.
  • Είναι το ίδιο δύσκολο – με παλιά- για μια γυναίκα να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό το είδος;
Παλιά η γυναίκα που ανέβαινε να τραγουδήσει ήτανε πουτάνα. Ήτανε συνυφασμένο, ήτανε δεδομένο. Δε θεωρούσανε ότι ήτανε καλλιτέχνης, ή ότι είναι μουσικός. Ξέρω’ γω, ήτανε πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Και τώρα δεν μπορώ να σου πω ότι το έχουν ξεπεράσει όλοι, μην φανταστείς. Έχουμε πολλά παραδείγματα, που  εγώ συνάντησα πολλά και διάφορα. Στην πορεία μου με τους συμμαθητές των παιδιών μου, με τους γονείς από τους συμμαθητές των παιδιών μου. Σου λέει αυτή είναι τραγουδίστρια, δεν θέλω να κάνεις παρέα με το παιδί της.
  • Κι όμως έρχονται για να σε ακούσουν…
Βεβαίως! Καλά, εντάξει, είναι κι άλλοι που αντιλαμβάνονται τι κάνεις και τι είδος υπηρετείς και σε εκθειάζουν. Ξέρω’ γω, έχει να κάνει αποκλειστικά με την παιδεία και το επίπεδο που έχει ο καθένας για ‘μένα. Ποτέ δεν μπήκα στην διαδικασία εγώ. Τα παιδιά μου εκτιμούν πάρα πολύ αυτό που κάνω. Το θαυμάζουνε και το εκτιμούν, γιατί βλέπουν με τι κόπο  γίνεται και τι δύσκολη είναι αυτή η δουλειά… σε διάφορα επίπεδα. Οπότε…
  • Ο ρόλος της μητέρας πώς επηρεάζει την δουλειά σου; 
Πάρα πολύ. Για ’μένα ο πρώτος ρόλος είναι της μαμάς. Εάν με ρωτήσεις τι είναι το πιο σημαντικό που έχω κάνει στην ζωή μου, έχω κάνει τρία παιδιά θα σου πω και ποτέ δεν είπα α, είμαι τραγουδίστρια να μην κάνω άλλο παιδί. Αυτά και η καριέρα μου ποτέ! Έκανα τρία παιδιά και τρέχω σαν τρελή.
  • Εάν χρειαζόταν κάποια στιγμή, λόγω των παιδιών, να σταματήσεις την δουλειά σου, θα μπορούσες να το αντέξεις;
Θα μπορούσα. Βεβαίως θα μπορούσα. Άκου λέει! Καταρχήν εγώ δε δουλεύω, δε με αφορά καθόλου να με χειροκροτήσουν και να με δούνε. Μου αρέσει πάρα πολύ να τραγουδάω, να είμαι με ωραίες ορχήστρες και με ωραίες μουσικές. Μου αρέσει η μουσική. Εάν μου’ λεγες τώρα, ξέρεις Κατερίνα, θα παίρνεις 2.000 ευρώ τον μήνα και δε θα πας να ξανατραγουδήσεις, θα’ λεγα πολύ ευχαρίστως και ελάτε στο μπαλκόνι να σας φτιάξω και ένα ωραίο μεζεδάκι,  να τραγουδήσουμε  και να γουστάρουμε για πάρτη μας, γιατί μη φανταστείς ότι πάντα αυτό είναι ευχάριστο. Δηλαδή, εμένα πέθανε ο πατέρας μου και το βράδυ ήμουν στο μαγαζί και τραγουδούσα. Και δεν έπρεπε εσύ που ήσουν από κάτω –που θες να γλεντήσεις- να καταλάβεις ότι εγώ ήμουν στενοχωρημένη. Έπρεπε εγώ να σε κάνω να διασκεδάσεις, γιατί εμένα αυτή είναι η δουλειά μου.
  • Η τραγουδίστρια διασκεδάζει το κοινό ή το ταξιδεύει ακόμα και με τον πόνο της;
Κοίταξε να δεις, να σου πω κάτι. Εξαρτάται τι είναι αυτό που πας να υπηρετήσεις την κάθε στιγμή. Δηλαδή, που δουλεύεις; Δουλεύεις σε μια ταβέρνα; Δουλεύεις σε ένα μαγαζί που ο κόσμος βγαίνει Σάββατο να γλεντήσει και να με δει; Κάνεις παράσταση σε ένα θέατρο; Απαιτεί διαφορετικό ρόλο και διαφορετική ψυχοσύνθεση, άλλα πράγματα. Δεν είναι το ίδιο να κάνουμε μια παράσταση. Στο εξωτερικό, ας πούμε, κάνουμε παραστάσεις. Είναι συγκεκριμένο το ρεπερτόριο, συγκεκριμένα στημένο.
  • Το κοινό όμως πώς είναι στο εξωτερικό;
Το κοινό είναι άριστο.
  • Πιο καλό από το ελληνικό κοινό;
Βέβαια. Να σου πω τι διαφορές έχουνε. Καταρχήν, έχουνε φοβερό σεβασμό για τον καλλιτέχνη. Φοβερό σεβασμό. Δεν μπορείς να φανταστείς! Σου συμπεριφέρονται λες και περπατάς πάνω στο νερό. Ανεξαρτήτως είδους. Δεν τους αφορά, δηλαδή. Εκείνος που έρχεται να δει την παράστασή σου είναι ενημερωμένος για το τι θα παρουσιάσεις, σ’ έχει δει, έχει διαβάσει.
  • Κι ας μη καταλαβαίνει τη γλώσσα; 
Ναι, αυτό είναι το πιο ωραίο. Ό τι τους παίρνει πάρα πολύ η μουσική και πλάθει ο καθένας την δικιά του ιστορία για το τραγούδι, ανάλογα με τα συναισθήματα που του δημιουργεί . Μετά έρχονται στο τέλος, που πουλάμε τα CD και κουβεντιάζουμε με τον κόσμο και μας λένε τι έλεγε ρε παιδί μου, ήτανε ερωτικό τραγούδι; Είναι πάρα πολύ ωραίο! Στο εξωτερικό έχουμε άλλη αντιμετώπιση οι μουσικοί και για τις παραστάσεις. Δεν είναι «εεε, Κώστα παίξε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», ξέρω’ γω. Αυτό είναι μια επαφή που έχουμε με τον κόσμο που είναι ωραία, βέβαια. Δεν το συζητώ! Αυτό το interact, να μπορεί ο άλλος να σου ζητήσει ένα τραγούδι. Στο εξωτερικό δεν μπορούν να φανταστούν ότι θα σου ζητήσουν ένα τραγούδι .Αυτό είναι εξωπραγματικό, ότι θα σηκωθεί ο άλλος όρθιος.
  • Στο ρεμπέτικο ταιριάζει αυτό το στυλ;
Κοίταξε να δεις, είναι παράσταση. Παρουσιάζουμε διάφορα τραγούδια, τους εξηγούμε τι είναι αυτό, για το κάθε τραγούδι, τι σημαίνει, τι αφορά. Τραγούδια για τα ναρκωτικά, τραγούδια για την ξενιτιά, εκεί είναι τελείως διαφορετικά. Έχουμε κάνει και δυο φορές βραδιές γλεντιού, αλλά με το συγκρότημα αυτό που κάνουμε είναι παραστάσεις.
  • Οι Έλληνες τους εξωτερικού;
Οι Έλληνες δεν πολυέρχονται, γιατί οι Έλληνες του εξωτερικού θέλουν γλεντοκόπι. Αυτό που υπηρετεί το συγκρότημα που έχω εγώ, δεν κάνει.
  • Δηλαδή δεν έχουν τον ελληνικό τρόπο διασκέδασης;
Κοίταξε, είναι άνθρωποι που ζουν στο εξωτερικό. Η πληροφορία που παίρνουν αυτοί που ζουν χρόνια, είναι από την τηλεόραση. Άρα ,Βανδή, Ρουβάς, Βίσση και σκουπίδια. Χωρίς να θέλω να πω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι σκουπίδια. Δεν παίρνουνε όμως τον Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Χαρούλα Αλεξίου. Και πάλι, αυτά τα ονόματα που σου λέω τα ψιλοπαίρνουν. 
  • Ούτε Θεοδωράκη ακούνε;
Ο Θεοδωράκης είναι διακοσίων χρονών. Είναι ξεπερασμένος. Ο Θεοδωράκης για τον νέο κόσμο σημαίνει Πολυτεχνείο, θα σου πω στα ίσια, άλλο αν έχει κάνει αριστουργήματα, αν είναι σπουδαιότατος. Το ξέρω κι απ’ τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στο σχολείο, έλεγα τι είναι Πολυτεχνείο; Ή ξέρω γω, 25ηΜαρτίου; Εκεί μας πήγαινε ο Θεοδωράκης, πάντα. Τα τραγούδια του είναι συνδεδεμένα, δυστυχώς ή ευτυχώς, με τη Μεταπολίτευση, με την Επανάσταση.
  • Επομένως, εξαιτίας της πολιτικοποίησής τους έχουνε χάσει ένα μέρος της μαγείας τους, εν αντιθέσει με το ρεμπέτικο; 
Το γιατί δεν το ξέρω να στο πω. Η αξία του τραγουδιού εμφανίζεται με τον χρόνο. Εγώ άμα σε ρωτήσω ποιο τραγούδι ήταν πέρυσι σουξέ του Ρέμου, θα ξέρεις να μου πεις ποιο ήταν; «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν» είναι γραμμένο το 1940. Ξέρεις πόσα χρόνια είναι αυτά; 75. Τι ψάχνεις τώρα; ο χρόνος δείχνει για τον καλλιτέχνη και για το τραγούδι. Για το τι μένει και τι δεν μένει. Μόνο αυτό μπορεί να μας πει. Τίποτε άλλο. 
  • Σε έχουνε παρομοιάσει με την Ρόζα Εσκενάζυ. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;
Όχι μωρέ, δεν κάνει αυτά να τα λέμε.  Πολύ με τιμάει, αλλά δεν κάνει. Αυτές οι τραγουδίστριες είναι άπιαστες.
  • Δεν μπορούν να ξαναεμφανιστούν τέτοιες τραγουδίστριες;
Βεβαίως και μπορούν. Ένα πολύ μεγάλο ταλέντο. Αλλά εντάξει, αυτές είναι άπιαστες.
  • Τι ήταν αυτό που τις ξεχώριζε;
Καταρχήν, ήτανε από ψυχής. Είχαν φοβερό ταλέντο από ψυχής. Τώρα βλέπεις τις κοπέλες να τρέχουνε στις δασκάλες φωνητικής. Μην πίνεις ζεστό, το κόκκινο κρασί κλείνει τον λαιμό… έλα μωρέ! Μου λένε μην πίνεις παγάκια. Βρε, άσε με που δε θα πιω καλοκαιριάτικά κρύο τσάι. Δε θα πεθάνουμε κιόλας! Αυτές ήτανε πηγαία ταλέντα, πώς να σου το πω; Όλες αυτές οι τραγουδίστριες, του ρεμπέτικου – τουλάχιστον- δεν είχαν καμία κλασική παιδεία, δεν είχε καμία τρέξει στους δασκάλους.
  • Παίζει ρόλο και η ιστορική περίοδος στην οποία ζήσανε;
Τι εννοείς;
  • Δηλαδή οι δυσκολίες και οι συνθήκες στις οποίες έζησαν, τις επηρέασαν; Ενώ εμείς είχαμε περισσότερες ευκολίες.
Σίγουρα παίζει ρόλο. Καταρχήν, να σου πω κάτι. Αυτές τραγουδούσαν σκέτα. Σκέτα, εννοώντας χωρίς μικρόφωνα και τέτοια. Αυτές οι μπάντες ξεκίναγαν στις οκτώμιση το βράδυ που έπεφτε ο ήλιος και τελειώνανε την άλλη μέρα στις οκτώ το πρωί. Και δουλεύανε τόσες ώρες χωρίς μικρόφωνα. Μιλάμε για άλλη κατηγορία πια. Μέσι, Ρονάλντο, άλλη κατηγορία. Μην το ψάχνεις.
Το οποίο διαρκούσε και την άλλη μέρα το ίδιο.
  • Μπορεί αυτό να γίνει σήμερα;
Δε νομίζω, δεν υπάρχει τέτοιο δείγμα πουθενά αυτή τη στιγμή. Και στο λέω υπευθύνης μου.
  • Πώς αισθάνεσαι όταν ανεβαίνεις στην σκηνή να τραγουδήσεις;
Πάντα αισθάνομαι λίγο τρακ, αν και έχω φοβερή αυτοπεποίθηση. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Όχι ότι αισθάνομαι ότι είμαι πολύ καλή, αλλά γιατί αισθάνομαι όταν ξεκινάω να κάνω κάτι ότι το ξέρω να το κάνω, το’ χω δουλέψει, δηλαδή.
  • Είναι δουλειά αυτό που κάνεις;
Δεν μπορώ να σου πω ψέματα. Πολλές φορές ξεκινώντας, το βλέπω σαν δουλειά. Φεύγοντας από το σπίτι, ενώ όλη την μέρα έχω μαγειρέψει, έχω πλύνει, τους έχω βάλει για ύπνο, τους έχω νταντέψει, έχω πρωινή δουλειά εγώ. Δουλεύω το πρωί κανονικά, οπότε όταν καταλήξω να φύγω και πάει 11 η ώρα κι εγώ είχα φοβερή μέρα πριν  από αυτό, λέω ωχ πού πάω τώρα εγώ; Να πέσω να κοιμηθώ. Όμως, μετά το δεύτερο τραγούδι έχει τελειώσει.
  • Και το άλλο πρωί δουλεύεις;
Ναι, πολλές φορές. Εντάξει, δεν υπάρχει δουλειά πια όπως παλιά που δουλεύαμε κάθε μέρα. Τώρα δουλεύουμε Παρασκευοσάββατα. Παλιά, ας πούμε, εγώ δούλευα 7 μέρες την εβδομάδα. Παρακαλούσα να πάρω μια μέρα ρεπό. Τώρα δεν ισχύει αυτό.
  • Εάν αποφασίσει ένας νέος καλλιτέχνης να ασχοληθεί με αυτό το είδος τραγουδιού, πόσο δύσκολο είναι να ξεκινήσει την δισκογραφική του καριέρα;
Κοίταξε, δισκογραφική καριέρα αυτή τη στιγμή σημαίνει ότι έχει λεφτά και κάνει μόνος του έναν δίσκο. Παραγωγοί, κάποιος να βρεθεί μπροστά, να σου πει εγώ σου πληρώνω στούντιο, μουσικούς και να κάνεις δισκογραφία, δεν υπάρχει. Δηλαδή, αυτό το έχουνε πολύ μεγάλες κατηγορίες και πάλι υπό προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, κυκλοφόρησε τώρα ένας δίσκος του Γιώργου Μαργαρίτη στον οποίο κάνω εγώ φωνητικά. Ο δίσκος αυτός πουλήθηκε κατευθείαν σε μια εφημερίδα. Δηλαδή, τα λεφτά της παραγωγής τα πήραν κατευθείαν από μια εφημερίδα. Κατάλαβες; Δηλαδή, δεν είπε ένας είμαι παραγωγός στο τάδε και πιστεύω σε’ σένα και θα σε υποστηρίξω. Δεν υπάρχει αυτό πλέον.

  • Μπορεί να ζήσει ο καλλιτέχνης από αυτό;
Δύσκολα. Εδώ δεν μπορούν οι καλλιτέχνες που είναι πιο γνωστοί. Εγώ, ας πούμε ,φέτος το καλοκαίρι έχω πάρα πολύ λίγες συναυλίες. Δεν το επιδίωξα και δεν ενέδωσα στο οικονομικό κομμάτι, έλα να πάρετε από 50 ευρώ και από 100 ευρώ. Δεν ενέδωσα. Γιατί έχω την πολυτέλεια της πρωινής δουλειάς και μπορώ να πω όχι. Και το όχι, σ’ αυτή την δουλειά, φέρνει πάρα πολλά ναι, να ξέρεις. Ο κόσμος είναι και λίγο ανώμαλος. Δεν θέλει να του λες όχι, εάν του λες όχι, ζορίζεται. Όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσεις από αυτή την δουλειά μόνο. Έχει πάρα πολύ κόσμο, έχουνε βγει πάρα πολλά νέα παιδιά τα οποία το κάνουνε για το κέφι τους και πάνε και παίρνουνε- από εκεί που θα έπαιρνε κάποιος 40 και 100- πάνε και παίρνουνε 30 και ρημάζουνε όλη αυτή την προσπάθεια που κάνουμε τόσα χρόνια ώστε να έχουμε τα μεροκάματα και τα budget κάπου σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Τα αφεντικά έχουνε αλλάξει πάρα πολύ, γιατί δεν είναι όπως παλιά που έλεγε εγώ πάω να παίξω με την Τσιρίδου, παραδείγματος χάριν, η οποία έχει κάνει αυτό κι αυτό. Δεν έχουνε αυτή την πληροφορία πλέον και την γνώση. Έλα μωρέ εσύ εδώ, έλα, πάρε 50  ή δεν έχει δουλειά. Εγώ δεν συμβιβάζομαι με αυτό, δεν το κάνω στον εαυτό μου. Έχω δουλέψει πάρα πολλά χρόνια για να το ανεχτώ. Και σαν χαρακτήρας, δηλαδή. Δεν είμαστε όλοι ίσα. Και δεν το λέω για τα ταλέντα. Δεν έχουμε όλοι την ίδια πορεία, δεν έχουμε διαγράψει τα ίδια χιλιόμετρα.  Ούτε τις ίδιες συνεργασίες. Εγώ κάθισα δίπλα στον Γκολέ την πρώτη φορά που ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του για έναν μήνα και δε μ’ άφηνε να τραγουδήσω, δε μ’ άφηνε. Μου έλεγε κάτσε, καθόμουνα κι εγώ. Εγώ και μόνο που καθόμουνα δίπλα του, που ήμουνα εκεί μ’ αυτή την ορχήστρα, το θεωρούσα πολύ μεγάλη τιμή. Που υπήρχα σ’ αυτό το κομμάτι το μουσικό κι εγώ σαν οντότητα. Κι ένα βράδυ, καθόμουνα εγώ εκεί που καθόμουνα γιατί ήμουνα μικρή,19 χρονών, χάζευα και γυρνάει και μου λέει θα μπεις σε αυτό το ρεφραίν ανάποδα, αντίστροφα στη δεύτερη φωνή. Αυτό μου είπε, τίποτα άλλο. Μου λέει θα τα καταφέρεις; Τα καταφέρνεις; Είσαι μάγκας να μου κάνεις φωνητικά; Εγώ τα κατάφερα, γιατί εντάξει, ασχολούμαι πάρα πολύ και όλη τη νύχτα ήμουνα σφουγγάρι. Πώς να σου το πω; Με αιφνιδίασε, αλλά τα κατάφερα. Ε, και μετά τέλος. Την άλλη μέρα μου είπε θα μου κάνεις φωνητικά σε όλα τα τραγούδια που έχουνε φωνητικά. Με τέσταρε, πώς να σου το πω. Θέλω να σου πω ότι δεν έχουνε κάνει όλοι την ίδια πορεία, δεν μπορώ να συγκριθώ εγώ με ένα κορίτσι 20 χρονών και 25. Όχι γιατί είμαι καλύτερη, αλλά γιατί είμαι εμπειρότερη. Κι εγώ δε συγκρίνω τον εαυτό μου. Μου λένε α, εσύ… Τι είμαι με τη Νάντια Καραγιάννη; Λέω ρε παιδιά,  μη με συγκρίνετε με αυτές τις γυναίκες. Είναι και 20 χρόνια μεγαλύτερές μου και οι δύο και δεν είναι ωραίο  να συγκρινόμαστε. Ο καθένας είναι αυτό που είναι, ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι να δώσει . Άμα έχουμε την αυτοπεποίθησή μας, υπάρχει χώρος για να αφήσουν κάτι. Αυτό είναι το σημαντικό. Να βλέπεις το big picture, που λέμε…
  • Συνεχίζεις να μαθαίνεις μέσα από τη δουλειά σου;
Βέβαια, πάρα πολύ! Και μάλιστα λόγω της οικογένειας και της πρωινής δουλειάς αισθάνομαι ότι έχω μείνει πάρα πολύ πίσω. Μελετάω μέσα στ’ αυτοκίνητο, όπου βρω! Μαγειρεύοντας… Δεν έχω τον χρόνο. Πιστεύω αν είχα τον χρόνο σαν μονάδα, εάν επέλεγα να αφιερωθώ σ’ αυτό, θα τα’ χα πάει πολύ καλύτερα.
  •  Σταματάει ποτέ ο καλλιτέχνης να μαθαίνει;

Όποιος νομίζει ότι ξέρει. Κι’ αυτό δεν είναι για τους καλλιτέχνες μόνο, είναι για τους πάντες. Εγώ όσα περισσότερα μαθαίνω, τόσα λιγότερα νομίζω ότι ξέρω. Και με τα βιβλία αυτό παθαίνω, όσο πιο πολύ διαβάζω… Καλά, αυτό δεν το είχα διαβάσει και μου ανοίγει άλλη πόρτα. Έτσι είναι και με όλα εγώ πιστεύω, δεν είναι μόνο με την μουσική. Όποιος νομίζει ότι ξέρει , δεν ξέρει τίποτα. Αυτό είναι κανόνας για όλους. Πολλές φορές το βλέπεις και στους ποιητές και σ’ αυτά.

  • Έχεις συμμετάσχει και σ’ ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Εσκενάζυ, το «Καναρίνι μου γλυκό». Θέλεις να μας μιλήσεις λίγο γι’ αυτό;
Ναι. Θα σου τα πω και λίγο σκληρά. Μας ξεφτιλίσανε, να πούμε. Αντί να το κάνουνε οι Έλληνες, το κάνανε οι Εβραίοι. Ήτανε πάρα πολύ ωραίο, καταπληκτικό.Δεν το λέω  άσχημα, ξέρεις… προς Θεού! Τα παιδιά είναι όλοι φίλοι, αλλά για μια τραγουδίστρια που έζησε και μεγαλούργησε στην Ελλάδα, ήρθανε εισαγόμενοι τέτοιοι να κάνουνε ντοκιμαντέρ. Και το κάνανε όπως το φανταστήκανε αυτοί, όπως το προωθήσανε αυτοί. Ωραία ήτανε, εντάξει. Μη φανταστείς ότι είχαμε πολύ μεγάλη συμμετοχή. Εμάς μας χρησιμοποιήσανε για να τραγουδήσουμε. Αυτό έγινε ουσιαστικά. Βέβαια, τα παιδιά, προς θεού, μας τιμήσανε, μας βάλανε στον δίσκο, στο soundtrack.
  •  Ποιος ήταν ο μεγαλύτερός σου δάσκαλος;             
Νομίζω ο Μπάμπης ο Γκολές. Ο Μπάμπης, παρόλο που ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, είναι πραγματικά ένας σπουδαίος καλλιτέχνης. Φοβερά ταλαντούχος και να σου πω έμαθα γιατί δε χάριζε κάστανα, που λέμε. Δηλαδή, έπρεπε να το κερδίσεις, ενώ υπήρχαν πολλοί που το γύριζαν στο γκομενικό. Εγώ ήμουνα πιτσιρίκα, ομορφούλα ξέρω’ γω. Σε πλευρίζανε, σε κάνανε. Ο Μπάμπης, ήτανε στυγνός. Σου’ λεγε για να είσαι δίπλα μου να δουλεύεις σ’ ένα μαγαζί… Να σου πω ένα παράδειγμα, είχαμε δεκατετραμελή ορχήστρα. Όταν ανέβαινε ο Γκολές έλεγε θα τους κλείσεις όλους, θα είναι πάνω και θα κάθονται, αλλά δε θα είναι στον ήχο. Και θα παίζει μονάχα αυτός αυτός κι αυτός μαζί μου. Από την δεκατετραμελή ορχήστρα είχε τρία άτομα. Σου λεγε εγώ θα παίξω με αυτούς που κάνουνε, δεν έκανε παραχώρηση.  Βέβαια, με πολλούς σπουδαίους έχω συνεργαστεί. Πιο αγαπημένος μου είναι ο Γιώργος ο Ξυντάρης. Ο Αγάθωνας κι αυτός είναι πολύ καλός δάσκαλος, είναι πολύ ειλικρινής. Ο Μπάμπης δε θα σου λεγε μην κάνεις αυτό, ο Μπάμπης περίμενε να το πιάσεις. Ενώ ο Αγάθωνας θα σου’ λεγε Κατερίνα… Και μου’ χει πει, επανειλημμένως, γιατί έχουμε κάνει δισκογραφία μαζί, εδώ μην το κάνεις έτσι, εδώ κάνε έτσι. Ξέρει ότι θα τον ακούσω και τον σέβομαι πάρα πολύ. Και θα το προσπαθήσω να το κάνω αυτό που μου δείχνει. Και θα το καταφέρω κιόλας.

Τώρα είχα πάρα πολλές συνεργασίες. Καταπληκτική ήταν, ας πούμε, η Δούκισσα. Καταπληκτική, μια πολύ μεγάλη κυρία. Θεός σχωρέσ’ την, τη γυναικούλα! Ο Τάκης Μπίνης. Έχω δουλέψει με όλους τους παλιούς, δηλαδή, δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να μην έχω δουλέψει μαζί του. Τουλάχιστον, όσους πρόλαβα ζωντανούς. Είχα την τύχη…

*Για πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της ομάδας της Κατερίνας Τσιρίδου kompania: http://www.kompania.gr/el

Η ΣΤΗΛΗ ARS & VITA ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΣΕΡΙΦΟΥ…ΜΕ "MADRE DOLOROSA – Ο Έρωτας"…

24 Thursday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment








Με ιδιαίτερα μεγάλη χαρά 
έλαβα σήμερα 
την σχετική ενημέρωση 
από τους υπεύθυνους 
του Φεστιβάλ Σερίφου.  






Θεωρώ την Καριοφυλλιά Καραμπέτη μία από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και εκτιμώ εξίσου 
  τους υπόλοιπους συντελεστές της εκδήλωσης 
     έχω όμως κι έναν ακόμα σημαντικό λόγο  
για να μοιραστώ μαζί σας περισσότερες λεπτομέρειες 
για το event
     και θα σας τον αποκαλύψω…ευθύς αμέσως!
Στην εν λόγω εκδήλωση, που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Σερίφου, θα συμμετέχει στο τραγούδι 
ο εξαιρετικός ηθοποιός, τραγουδιστής & performer 
André Maia 
τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω προσωπικά 
(επί εποχής ΑΘΗΝΑ 9.84). 
Έκτοτε μας συνδέει, πέρα απ’ τις κοινές μνήμες  
μία αμοιβαία εκτίμηση
τόσο σε επαγγελματικό 
όσο και σε ανθρώπινο επίπεδο. 




Έχοντας παρακολουθήσει την μουσική του πορεία, σχεδόν από τα πρώτα του βήματα,  αισθάνομαι ότι με το πέρασμα του χρόνου η φωνή και οι ερμηνευτικές του δυνατότητες, διαρκώς εξελίσσονται 
προσφέροντας στο κοινό 
μια αίσθηση μαγευτική και κάπως απόκοσμη.

Ο καταξιωμένος πια καλλιτέχνης, ενώνει τις δυνάμεις του 
με την ατμοσφαιρική 
Καριοφυλλιά Καραμπέτη 
σε μια βραδιά 
που είμαι σίγουρη 
ότι θα σας μείνει αξέχαστη.

Μη χάσετε την ευκαιρία 
να τους απολαύσετε ζωντανά
σ’ ένα από τα πιο όμορφα νησιά 
της πατρίδας μας
 τη Δευτέρα 11 Αυγούστου 
στις 21.15.


Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες 
——————————————–


Τη Δευτέρα 11 Αυγούστου, στις 21.15, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ερμηνεύει το έργο της Σόνιας Ζαχαράτου ‘Madre Dolorosa – Ο Έρωτας’.
Ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της θεατρικής σκηνής, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τιμά με την παρουσία της το Φεστιβάλ Σερίφου. Η λαμπρή ηθοποιός θα διαβάσει, σε αναλόγιο, το ποιητικό/θεατρικό κείμενο της Σόνιας Ζαχαράτου «Madre Dolorosa –Ο Έρωτας», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καντιώτη, ζωντανεύοντας, με τον τρόπο που μόνον εκείνη ξέρει, το πάθος, την εμμονή του, το ξεγύμνωμα της ψυχής μπροστά στον μοιραίο έρωτα, το ύψιστο της ευτυχίας, την καταβαράθρωση στη μοναξιά. Όνειρα, επιθυμίες, πραγματικότητα και φαντασιακά στοιχεία εμπλέκονται στη ζωή του ήρωα, στη ζωή ενός άντρα που υπάρχει μόνον μέσα από το παρελθόν του, που αναβιώνει κάθε ημέρα τον ίδιο έρωτα με τα ίδια υπαρξιακά ερωτηματικά, την ίδια προσμονή με την ίδια αγωνία, που ζει για να μη χαθεί η μνήμη των ωραιότερων στιγμών του. Έρωτας –εφιάλτης, έρωτας –παράδεισος, πόθοι αλύτρωτοι. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων, που μας φέρνει πιο κοντά σε ό, τι κι εμείς –ίσως- έχουμε ζήσει.
Δημήτρης Καντιώτης: Σκηνοθεσία
André Maia: τραγούδι
Γιώργος Ταμιωλάκης: τσέλο
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη,
Σόνιας Ζαχαράτου ‘Madre Dolorosa – Ο Έρωτας’
11/8/2014
Θέατρο της Κάτω Χώρας Σερίφου
Ώρα έναρξης: 21.15
Τιμή εισιτηρίου: 7€


___________________





ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ 
Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ

«Ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ ΤΟΥ ΜΟΛΙΕΡΟΥ»…ΠΑΕΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ…(ARS & VITA ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ)

23 Wednesday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΘΕΑ.Τ.ΟΣ 
ταξιδεύει έχοντας στις αποσκευές της
ένα από τα κορυφαία έργα 
του κλασικού θεάτρου.

“Ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ” 
του Μολιέρου
μετά την παράσταση στα Βίλλια 
στο Φεστιβάλ Μάνδρας Αττικής στις 20/7/2014 
συνεχίζει την επιτυχημένη διαδρομή του 
 σε διάφορους θεατρικούς χώρους ανά την Ελλάδα…




Σας παραθέτουμε κάποιους 
από τους ήδη προγραμματισμένους 
“προορισμούς” της περιοδείας…
και σύντομα θα ενημερωθείτε και για τους υπόλοιπους… 

Έχουμε και λέμε λοιπόν!!!

Την Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014, στις 8.30 το βράδυ 
στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας
είσοδος ελεύθερη

&  την Κυριακή 3 Αυγούστου, στις 9 το βράδυ 
στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κορίνθου
στο Κορινθιακό Θέατρο “Βασίλης Ρώτας”





















ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΧΩΣ…

ΜΟΝΟ ΣΤΟ NEWSPROJECT24 

& ΤΗ ΣΤΗΛΗ “ARS & VITA”
















ARS & VITA – Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου συνέχεια…

22 Tuesday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Τέλη Ιουλίου…ο Αύγουστος προ των πυλών και η  καλλιτεχνική δραστηριότητα  κορυφώνεται. Πολυάριθμες παραστάσεις και λοιπές εκδηλώσεις διεκδικούν την προσοχή και το ενδιαφέρον μας.  Με το Φεστιβάλ Αθηνών να πρωτοστατεί, αλλά και μια πληθώρα αξιόλογων θεατρικών δρώμενων, να συμβαίνουν στα «πέριξ»  το φετινό καλοκαίρι ξεκίνησε και προβλέπεται να συνεχιστεί δραματουργικά «καυτό».
Είναι πολύ ευχάριστο, παραστάσεις όπως οι: ΙΔΟΜΕΝΕΑΣσε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου,ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ  ΓΑΜΟΣ σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου και ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου να είναι ήδη sold out (όπως κι η ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου,  που σημείωσε τεράστια επιτυχία) αλλά είναι ταυτόχρονα και κάπως αναμενόμενο . Είμαι σίγουρη, ότι είναι αυτές για τις οποίες έχετε διαβάσει τα περισσότερα αφιερώματα σε εφημερίδες και περιοδικά – έντυπα & διαδικτυακά – έχετε δει τα σχετικά τηλεοπτικά trailer και γενικότερα όπως γίνεται κάθε χρόνο, έχει δημιουργηθεί ο απαραίτητος «θόρυβος» γύρω από το τι θα δούμε, πως θα το δούμε, ποιοι πρωταγωνισούν κ.τ.λ. Αυτό βέβαια δεν μειώνει στο ελάχιστο, την ενδεχόμενη καλλιτεχνική τους αξία, η οποία ως γνωστόν θα κριθεί…στο χειροκρότημα…

Θέλω να ελπίζω, ότι κάποιες από τις παραστάσεις που σας προανέφερα, θα συνεχιστούν και εκτός πλαισίου Φεστιβάλ Αθηνών, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία, να παρακολουθήσουμε όσες δεν προλάβουμε  -ενδεχομένως σε κάποιον άλλο χώρο – στις αρχές της καινούργιας θεατρικής σεζόν. 

















Η στήλη ARS & VITA θα βρεθεί κοντά σ’ αυτά που της κίνησαν το ενδιαφέρον, ασχέτως πλαισίου, ορίων & “ονομάτων” και πάντα μέσα από το εναλλακτικό και τις περισσότερες φορές  αντισυμβατικό «πρίσμα» της στήλης.
Θα κάνουμε φυσικά και το ταξίδι μας στην Επίδαυρο (Αύγουστος 2014), όπου θα παρουσιαστούν τρεις από τις πιο αναμενόμενες παραστάσεις
ενδεχομένως ολόκληρου του Φεστιβάλ.
Πάμε δυνατά λοιπόν για το φινάλε  με:


  1 & 2/ 8                             ΒΑΤΡΑΧΟΙ
                                        ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΛΕΑΣ
  8 & 9/8                              ΒΑΚΧΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
                                            ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟΥ / ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΡΟΥΣΚΟΥ
    
  15 & 16/8                         ΠΕΡΣΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ        
                                             ΚΘΒΕ – ΝΙΚΑΙΤΗ ΚΟΝΤΟΥΡΗ
             


Διαβάστε περισσότερα…προσεχώς
μόνο στην στήλη ARS & VITΑ

& στο NEWSPROJECT24




__________________________________________




ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ 
Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ

ΜΙΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΑ ΩΡΑΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΑΝ…(ARS & VITA ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ)

22 Tuesday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment






Μη χάσετε αυτό το Σάββατο 26/7 
τη ρεμπέτικη βραδιά που ετοίμασε για μας 
το ΠΕΡΑΝ – το καφέ αμάν της πόλης. 
Αγαπημένοι ήχοι, μουσικές άλλων εποχών 
και το γνωστό μεράκι αφοσιωμένων καλλιτεχνών 
θα μας χαρίσουν ένα βράδυ γεμάτο 
νοσταλγική διάθεση
χρώματα κι αρώματα παραδοσιακά 
& καλή ελληνική μουσική. 

Η Κατερίνα Τσιρίδου στο τραγούδι
Ο Νίκος Πρωτόπαπας στην κιθάρα
και μαζί τους στο μπουζούκι 
ο σολίστας Λάκης Ορφανίδης 
θα μας ομορφύνουν το Σαββατόβραδο…

που αλλού;

στο ΠΕΡΑΝ – το καφέ αμάν της πόλης!






ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ

22 Tuesday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Κριτική Βιβλίου

≈ Leave a comment

 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ
ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
 Του Γιώργου Λίλλη
    Όταν ένας ποιητής εκδίδει όλα του τα ποιήματα σε μια συγκεντρωτική έκδοση, σημαίνει πως ήρθε η ώρα για έναν απολογισμό. Απολογισμό ζωής θα έλεγα, μιας και τα ποιήματα, όντας παρακαταθήκες μιας εσωτερικής διαδρομής, φανερώνουν την πορεία που ακολούθησε ο ποιητής όχι μόνο στην τέχνη που εξάσκησε, αλλά και στην ίδια του την ζωή. Ο Γιώργος Θεοχάρης, ονομάζει την  έκδοση όλων των ποιημάτων του Πιστοποιητικά θνητότητας. Σαράντα χρόνια ποίησης, συγκεντρωμένα σ΄ ένα καλαίσθητο τόμο των εκδόσεων Σύγχρονη έκφραση.
   Διάβασα ποιήματα του Θεοχάρη για πρώτη φορά το 1991. Ήμουν τότε δεκαεφτά χρονών και μόλις είχα αρχίσει να γράφω ποιήματα. Ο φίλος μου ποιητής και εκδότης του περιοδικού Αραμπάς, Παντελής Φλωρόπουλος, στο Αγρίνιο, μου είχε συστήσει το περιοδικό Εμβόλιμον όπου εξέδιδε ο Θεοχάρης. Εκεί διάβασα πρώτη φορά ποιήματά του.
  Τώρα, είχα την ευκαιρία να διαβάσω όλη την ποιητική του εργασία, αν και μεμονωμένα είχα ήδη στην κατοχή μου το Ενθύμιον και το Από μνήμης, συλλογές που είχα αγαπήσει για την αμεσότητά τους και τον χαμηλό τους τόνο που παρ΄ όλα αυτά μ΄ ένα μαγικό τρόπο μετέδιδαν ένα έντονο αίσθημα μέσα μου.
   Ο Γιώργος Θεοχάρης δεν θέλησε ποτέ να βροντοφωνάξει για το τι είναι ποίηση ή όχι. Παρέμεινε σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία μέχρι εδώ, πιστός στην ουσία, στην απλότητα, σαν ταπεινός σκαπανέας που επιμένει να σκάβει στην έρημο για να ανακαλύψει χαμένους κόσμους.
  Ίσως γι΄ αυτό το σήμα κατατεθέν στα ποιήματά του είναι η μνήμη. Αναζητά πίσω από το επιφανειακό και το εφήμερο, την πηγή της ανθρώπινης υπόστασης. Θέλει να κατανοήσει την ατέλεια. Και γιατί όχι να την εξωραΐσει. Αυτό σημαίνει πως με απέριττα υλικά, με την στωικότητα ενός υπομονετικού μαθητή, διδάσκεται από την ζωή και μεταφέρει στα ποιήματά του το συμπέρασμα αυτής της διδαχής.
   Ο χρόνος είναι ο μεγάλος δάσκαλος για τον Θεοχάρη. Τον σέβεται και αφουγκράζεται μέσα από τις ιστορίες απλών ανθρώπων την αλήθεια. Παραθέτω ένα ποίημά του που αγαπώ πολύ:
ΑΠΟ ΜΝΗΜΗΣ
                                              Τιμή στον μονάκριβο φίλο μου
Τον είδα νά ‘ρχεται απ’ το βάθος του δρόμου. Ψιλόβρεχε. Φορούσε ένα σταυροκούμπωτο παλτουδάκι ψαροκόκαλο, του οποίου ένα από τα τέσσερα μεγάλα κοκάλινα κουμπιά είχε χαλαρώσει και κρεμόταν απ’ την κλωστίτσα του. Χαμογελούσε μ’ εκείνο το μορφασμό που αποτελεί εισαγωγική εικόνα στο κλάμα, όταν τα νήπια μαντεύουν το πικρό παρελθόν του μέλλοντός τους.
«Καλημέρα Γιώργο», του είπα.
«Καλημέρα Γιωργούλη», μ’ αντιχαιρέτισε.
Προχώρησε στο χωματόδρομο. Μπήκε στο μαγικό κόσμο του κουρείου. Ο πατέρας του έβαζε ταλκ στον φρεσκοκουρεμένο πελάτη.
Κόλλησα το μούτρο για λίγο στο τζάμι του μαγαζιού. Ο Γιώργος πλησίασε και μου ψιθύρισε: «Όταν μεγαλώσουμε θα τα ιστορήσω όλα τούτα. Μην κάθεσαι στο κρύο, θα τα διαβάσεις τότε. Τρέξε κι’ εσύ ν’ αποταμιεύσεις μνήμες».
Σάββατο πρωί. Γενάρης του 1958. Στη Μεσσήνη ψιλόβρεχε σίγουρα. Στη Δεσφίνα μπορεί και να χιόνιζε.
    Ο Θεοχάρης πιστεύει ευλαβικά στην μνήμη. Γιατί εκεί στέκει ότι έχει διαπραχθεί. Δεν είναι όμως ένας αθεράπευτα νοσταλγός. Γνωρίζει πως αν θέλει να σκεφτεί για το τώρα και το αύριο, οφείλει να σκαλίζει τα παλιά, να ψάχνει απαντήσεις σε αυτό που έχει διαπραχθεί. Τα πιστοποιητικά θνητότητας είναι ακριβώς αυτά τα γεγονότα που προσδιορίζουν την πορεία μιας ζωής πλαισιωμένη κυρίως με απώλειες μιας και ποτέ δεν νικήσαμε την φθορά. Παρ΄ όλα αυτά ο Θεοχάρης επιδιώκει να ανασταίνει μέσα στους στίχους του ότι χάθηκε, και μ΄ αυτό τον τρόπο η ποίησή του είναι ένας χάρτης του ανθρώπινου ψυχισμού που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπο με τον χρόνο.
   Οι ποιητικές του μνήμες είναι ελπιδοφόρες πινελιές στον έτσι κι αλλιώς σκοτεινό μας κόσμο που ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει:
ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ
Έχουν τελειώσει – είπες.
Έχουν τελειώσει! Όπως πολτοποιείται η άκακη μύγα μές στις παλάμες σου. Όπως ξεπλένεις στη βρύση του φόνου τα πειστήρια, ύστερα, και δίχως ενοχές, παίρνεις να φας ένα φρούτο, βέβαιος, τάχα, ότι οι αστραπές στο μαύρο ουρανό της μνήμης δεν προκαλούνται από τις πράξεις σου.
Αλλά το γκρίζο άλογο ακονίζει στο λιθόστρωτο τις οπλές του σπινθηρίζοντας και το σχισμένο παπούτσι είναι το μαύρο βράδυ που λίμνασε στα βαλτοτόπια της μέρας και φεύγει απ’ το πόδι σου. Και η ζωή σου ολόκληρη ήτανε ζήτημα σημειολογίας εντέλει, γιατί μονάχα τρελός θα μπορούσε να βρει μια καλή πρόφαση για να πιστέψει πως θα βγει απ’ τη μνήμη –
                                                 μονάχα τρελός θα μπορούσε.

Η ΕΛΕΝΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ "ΑΚΡΟΒΑΤΕΙ" ΜΕ ΧΑΡΗ… ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ… (ARS & VITA ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ)

21 Monday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in Ars & Vita

≈ Leave a comment

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
Ε   Λ    Ε    Ν     Α          Α    Ρ    Β    Α   Ν    Ι    Τ   Η 

τη στήλη γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

        
    Ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι;
 
Νομίζω, ότι δεν γεννιέσαι κάτι συγκεκριμένο. Πάντα οι συνθήκες σε διαμορφώνουν. Τα ακούσματα, οι αναφορές, τα διαβάσματα σου, οι συναναστροφές, τα βιώματα σου. Όλα αυτά σε διαμορφώνουν. Βέβαια, πάντα υπάρχει μια προδιάθεση, που έχει να κάνει περισσότερο με την ευαισθησία, τη φαντασία, τον εσωτερικό κόσμο, τις αδυναμίες, τις δυνατότητες της έκφρασης, όλα αυτά. Υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες, που αν καλλιεργηθούν, μπορεί μέσα απ’ αυτές, να ξεπηδήσει κάποιο ταλέντο.
 
       Ηθοποιός σημαίνει τελικά «φως» όπως τραγούδαγε κάποτε ο Δημήτρης Χορν ή μόλις σβήνουν οι προβολείς, σβήνει αυτόματα κι αυτό;
Έχω την αίσθηση, ότι αυτό που λάμπει πάνω στη σκηνή, είναι το σκοτάδι που έχει μέσα του ο κάθε ηθοποιός. Είναι αυτό το ακατέργαστο κομμάτι που αναδεικνύεται κατά την διάρκεια των προβών ή της έρευνας μέσα στο έργο. Πρέπει να το βρει, να το δουλέψει αυτό το ακατέργαστο κομμάτι και να το αφήσει να παίξει το ρόλο. Επομένως αυτή η δυνατότητα δεν ακυρώνεται ποτέ, ούτε είναι κάτι που αναβοσβήνει σαν φως…απλά υπάρχει. Αυτή η δυνατότητα να φωτίζεις τους ρόλους με το ακατέργαστο υλικό σου, κάθε φορά βουτώντας σ’ αυτό, υπάρχει και πρέπει διαρκώς, να καλλιεργείται από τον ηθοποιό. Έτσι ώστε να μπορεί να εκπέμπει φως πάνω στη σκηνή.
 
       Έχεις ασχοληθεί σχεδόν με όλα τα μέσα που αναδεικνύουν τη δουλειά ενός ηθοποιού: θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση και για πολλά χρόνια ραδιόφωνο σε μερικούς από τους πιο γνωστούς ραδιοφωνικούς σταθμούς (ΑΘΗΝΑ 9.84, LOVE RADIO κ.λ.π.). Ποιο απ’ όλα αγαπάς πιο πολύ και γιατί;
 
Αγαπάω πιο πολύ το θέατρο. Αυτή είναι η δουλειά μου. Αγνό παρθένο μαλλί χαχα…αυτό είναι για μένα το θέατρο. Απλό, λιτό, μπορεί να εμφανιστεί παντού. Η τέχνη του εφήμερου είναι συγκλονιστική. Ο κινηματογράφος κι η τηλεόραση είναι πολύ ενδιαφέροντα πεδία κι αυτά, αλλά μου προκαλεί μια αμηχανία αυτή η απόσταση με το κοινό. Όλες αυτές οι παρεμβάσεις των τεχνικών, όλο αυτό το background το υποστηρικτικό, το οποίο δεν το ελέγχω κακά τα ψέματα, μου δημιουργεί μια απόσταση από το κοινό κι από τον εαυτό μου και νομίζω ότι γι΄ αυτό νιώθω πιο μακριά μου αυτούς τους δύο χώρους. Το ραδιόφωνο τώρα, τι να πω γι’ αυτό το μέσο…έχω κάνει όπως ξέρεις πολύ καλά πολλά χρόνια ραδιόφωνο…17 χρόνια…και μόνο ότι αυτό που έκανα εγώ τουλάχιστον, είχε να κάνει με τη μουσική, που για μένα είναι πως να το πω…δεν μπορώ να ζήσω χωρίς μουσική, καταλαβαίνεις ότι το καθιστά έναν μεγάλο έρωτα. Παρόλα αυτά επιλέγω πρώτα το θέατρο γιατί έχει μια απλότητα, ένα βάθος και μια ουσία που εμένα μ’ ενδιαφέρει πιο πολύ σαν άνθρωπο. Αυτό που λένε ότι το θέατρο είναι του ηθοποιού είναι αλήθεια, σε σχέση με το αποτέλεσμα που υπάρχει στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, το οποίο ελέγχεται περισσότερο από το σκηνοθέτη, όχι ότι δεν παίζει ρόλο κι ο ηθοποιός, φυσικά παίζει και μάλιστα πολύ σημαντικό ρόλο. Επίσης, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια διαφορά στην υποκριτική ανάλογα το μέσο, παίζει ρόλο πως θα διαχειριστείς την ενέργεια σου στο πλατό. Αυτό τώρα μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα στην Ελλάδα να το πολυασκήσουμε. Στην πραγματικότητα πάντως η υποκριτική είναι μία κι η αναζήτηση της αλήθειας έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο.
  
   Θα παρουσίαζες ποτέ τηλεοπτικό σόου ή εκπομπή μαγειρικής αντίστοιχα, όπως έχει γίνει της μόδας τελευταία να κάνουν γνωστοί ή και λιγότερο γνωστοί συνάδελφοι σου;
 
Εκπομπή μαγειρικής σίγουρα δεν θα παρουσίαζα! Αρχικά γιατί δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον μαϊντανό από το σέλινο και επειδή ως επί το πλείστον, δεν μου αρέσουν καθόλου αυτές οι εκπομπές. Ούτε τις βλέπω ποτέ κι απορώ κιόλας πως ο κόσμος ασχολείται. Τώρα όσον αφορά το τηλεοπτικό σόου, ούτε κι αυτό είναι κάτι που με εκφράζει. Έχω κάνει τηλεόραση παλιά, πολύ πριν βγουν οι αντίστοιχες, σημερινές εκπομπές reality, έχω κάνει έναν διαγωνισμό μουσικών συγκροτημάτων από όλη την Ελλάδα, που είχε μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί συμμετείχαν παιδιά απ’ όλη την χώρα, τα οποία μοιράζονταν τις σκέψεις τους, τα όνειρα τους κ.λ.π.. Με τους σημερινούς όρους δεν θα έκανα τέτοιου είδους σόου. Θα έκανα όμως εκπομπή στην τηλεόραση, με κάποιο θέμα που θα μου άρεσε εμένα. Θα έκανα παραδείγματος χάριν μια εκπομπή για το θέατρο δρόμου. Για το πως παρουσιάζεται η Τέχνη γενικότερα στο δρόμο ας πούμε, μου αρέσει αυτό το concept. Μου αρέσει η έκφραση στον δημόσιο χώρο και θα ήθελα ν΄ αναδείξω τις πτυχές της. Έχει ένα στοιχείο έκπληξης όλη αυτή η δημόσια καλλιτεχνική δραστηριότητα. 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     
      Πιστεύεις ότι όσο πιο πολύ «ανεβαίνει» κάποιος στο καλλιτεχνικό στερέωμα τόσο περισσότερα είναι τα πυρά που δέχεται, από τον Τύπο, τους κριτικούς, το κοινό ή αυτό είναι ένας βολικός μύθος, κάτι σαν ασυλία ας πούμε, για να προστατεύονται πίσω απ’ αυτό, άνθρωποι που “επαναπαύονται» στις δάφνες τους και από ένα σημείο και μετά,  απλώς συντηρούν το κασέ τους;
 
Και μόνο έτσι όπως το θέτεις… “καλλιτεχνικό στερέωμα” & “τύπος”… όλα αυτά από μόνα τους είναι αξίες συστημικές. Δεν μπορείς να μπεις σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, όπως το διατυπώνεις, χωρίς να εκφράζεις αυτό το σύστημα, δεν γίνεται. Τώρα, όσον αφορά όλους αυτούς τους ανθρώπους που στηρίζουν αυτήν την κατάσταση, νομίζω ότι έχουν άμεση σχέση και με τον τύπο, που επίσης υποστηρίζει αυτήν την κατάσταση. Ξέρεις πόσοι μεγαλοεκδότες, έχουν δικούς τους χώρους, έχουν τηλεοπτικούς σταθμούς και τα λοιπά; Υπάρχει ένα τεράστιο κανάλι επικοινωνίας μεταξύ της τέχνης, έτσι όπως παρουσιάζεται στις μεγάλες σκηνές, ή στην τηλεόραση με τον τύπο, που επίσης διευθύνει αυτούς τους χώρους, με αποτέλεσμα να συμφέρει, να προβάλλονται οι άνθρωποι, που εντάσσονται σ’ αυτό το “καλλιτεχνικό στερέωμα”. Αυτό εξαργυρώνεται μετά με την αναγνωρισιμότητα, τα εισιτήρια και ούτω καθεξής . Τώρα, το κατά πόσο ο καθένας απ’ αυτούς τους καλλιτέχνες επαναπαύεται στις δάφνες του, είναι δικό του θέμα. Γενικά πάντως, θεωρώ ότι οι “περσόνες”, έτσι όπως διαμορφώνονται από τα διάφορα συστήματα του τύπου, εμποδίζουν στην πραγματικότητα τον θεατή, να επικοινωνήσει με το έργο στο σύνολο του. Αν κάποιον μεγάλο, αναγνωρίσιμο ηθοποιό δεν τον ενδιαφέρει αυτό κι απλώς ανακυκλώνει την εικόνα του κι εξαργυρώνει το συμβόλαιο με το κοινό σε εισιτήρια, αυτό είναι δικό του ζήτημα. Δεν θέλω να είμαι καχύποπτη με τους ανθρώπους, είτε έχουν επιτυχία , είτε όχι στο χώρο. Είναι δικό τους ζήτημα πιστεύω πως διαχειρίζονται την εικόνα τους, για μένα καθαρά καλλιτεχνικό.
 
   Παρακολουθείς τα διάφορα Φεστιβάλ που πραγματοποιούνται ανά την Ελλάδα; Πιστεύεις ότι ένα μέρος με τεράστια ιστορία και κύρος, όπως παραδείγματος χάριν η Επίδαυρος, παρουσιάζει κάθε χρόνο παραστάσεις με καλλιτεχνικά κριτήρια και μόνο ή παίζονται κι άλλα παιχνίδια πίσω από την εκάστοτε επιλογή;
 
Και τα δύο. Θεωρώ ότι ειδικά το τελευταίο διάστημα το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, ανοίγεται σε πειραματισμούς. Οπωσδήποτε παίζουν ρόλο κι άλλα πράγματα, όπως οι δημόσιες σχέσεις των σκηνοθετών, των παραγωγών. Όλα αυτά είναι μαζί. Πιστεύω ότι υπάρχει η ανάγκη για καινούργιους τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης στα φεστιβάλ κι από εκεί και πέρα, το ποιοι θίασοι μπορούν να εκφράσουν αυτήν την ανάγκη, είναι θέμα και δημοσίων σχέσεων. Θα βρεις όμως πάντα ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους και πραγματικά αξιόλογα σχήματα, για να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη.
 
                   Θεωρείς τους Έλληνες καλλιτέχνες αρκετά ακτιβιστές;
Αν εννοείς ότι οι περισσότεροι δουλεύουμε εθελοντικά…τότε ναι είναι από τη φύση τους ακτιβιστές οι καλλιτέχνες (εδώ γελάσαμε γλυκόπικρα κι οι δυο μας!!!)…Υπάρχει ένα κομμάτι, δεν ξέρω αν είναι μικρό ή μεγάλο, σίγουρα είναι ένα καινούργιο κομμάτι ηθοποιών, που προσπαθεί να συνδέσει τη δουλειά του και τις ανησυχίες του με τον κοινωνικό του ρόλο, ώστε να μπορεί το θέατρο, να υπηρετήσει και κάποιους άλλους σκοπούς, αλλά δεν νομίζω ότι είναι μεγάλο. Πρόσφατα σχετικά, είχε δημιουργηθεί ένα μεγάλο ζήτημα στο ΣΕΗ (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών) γιατί μια μεγάλη μερίδα ηθοποιών πίστευε ότι κάνουμε πολλές απεργίες. Υπήρχαν συνάδελφοι που μεταξύ άλλων, έθεσαν ερωτήματα του τύπου: Γιατί αφού γίνεται μια γενική απεργία να κλείσει και το θέατρο; Και γιατί να μην κλείσει λέω εγώ. Δεν είναι εργαζόμενος ο ηθοποιός; Πρώτα απ’ όλα δεν ασκείς ένα λειτούργημα; Η απάντηση σ’ αυτό ήταν “μα τα μπαρ, δεν κλείνουν τα μπαρ”. Μα δεν είναι μπαρ το θέατρο. Δεν αντιλαμβάνονται πολλοί τη συμβολή του θεάτρου και του καλλιτέχνη στη μάχη του εργαζόμενου, για ένα καλύτερο αύριο. Και στο χαλυβουργό θα κατέβεις…θα πάρεις το θίασο σου και θα παίξεις εκείνη τη μέρα, για να δείξεις ότι είσαι αλληλέγγυος. Για να δείξεις ότι δεν είσαι διαφορετικός, δεν είσαι καλύτερος, δεν είσαι κάτι ξεχωριστό. Εξάλλου περισσότερο θάρρος θα πάρει ο εργαζόμενος στους αγώνες του, αν δει επώνυμους καλλιτέχνες μαζί του στο δρόμο, από το να δει κάποιο πολιτικό. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι αυτή τη σχέση του θεάτρου, μ’ αυτό που γίνεται γύρω, έχουμε χρόνια μπροστά μας, για να μπορούμε να μιλήσουμε για ακτιβισμό. Υπάρχει πάντως μια μερίδα καλλιτεχνών, που κάνει φιλότιμες προσπάθειες, να δέσει τη σχέση του θεάτρου με το όλο. 
 
         Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου, το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή τη στιγμή για τους ηθοποιούς, που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα;
 
Τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι η ανεργία και το πως θα διεκδικήσουμε μια καλύτερη σχέση με τα θέατρα τα οποία συνεργαζόμαστε, γιατί από τότε που άρχισαν να καταργούνται σιγά-σιγά οι συμβάσεις, ο καθένας δουλεύει με ότι όρους του θέσουν κι αυτό είναι δύσκολο. Επίσης, ένα άλλο δύσκολο κομμάτι, είναι να καταφέρουμε όλοι εμείς οι ηθοποιοί, να έχουμε σε όλες αυτές τις διεκδικήσεις μας, ένα κοινό κείμενο. Είναι πολύ δύσκολο, σ’ έναν χώρο που υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις. Μπορεί να είσαι απλά ηθοποιός, να είσαι ηθοποιός-αφεντικό, ή να είσαι εργοδότης, ή εργοδότης-θιασάρχης-αφεντικό, ή εργοδότης-πρωταγωνιστής, Είναι ακόμα πολύ δύσκολο, να βρεθούμε όλοι κάτω από ένα ίδιο κείμενο, ώστε να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες για τη δουλειά μας.
 

 
  Έχεις πρότυπα; Υπάρχουν προσωπικότητες αυτήν την στιγμή, εγχώρια ή διεθνώς, που σε εμπνέουν με τη στάση τους, καλλιτεχνική ή γενικότερη;
Δεν έχω κάποια πρότυπα. Είναι όλα μέσα στο κεφάλι μου. Μουσικοί, συγγραφείς, παλιοί, καινούργιοι. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω, δεν μου βγαίνει αυθόρμητα. Με εμπνέουν οι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε κάποιους σκοπούς και έχουν κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν είναι απαραίτητα επώνυμοι, μπορεί να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Οι δάσκαλοι του γιου μου παραδείγματος χάριν, που είναι ένα αυτιστικό παιδάκι και του αφιερώνουν χρόνο, ιδέες, τη φροντίδα τους. Απλοί άνθρωποι, που συνεχίζουν να παλεύουν με ανθρωπιά μέσα τους….με ανθρωπιά…κυρίως αυτό…
 
 
     Ζούμε σε μια εποχή που οι διαδικτυακοί όροι: selfies, like, ignore, accept, relationship status κ.λ.π. καθορίζουν τον νέο τρόπο επικοινωνίας, όχι μόνο στο internet, αλλά και σε κάθε άλλη έκφανση της καθημερινότητας μας. Σε τρομάζει αυτό ή είσαι απόλυτα εξοικειωμένη με τη νέα τάξη πραγμάτων;
 
Εμένα δεν με τρομάζει αυτό, γιατί είμαι “παλιά”! Έχω προλάβει τα ελληνικά «καθαρά» από ξένους όρους. Τα χρησιμοποιώ κι εγώ, στο facebook και γενικότερα στο διαδίκτυο, κάνοντας πολλές φορές και λίγο χιούμορ, γύρω από όλο αυτό. Σε όλες τις γλώσσες υπάρχουν στοιχεία κι από άλλες γλώσσες. Βέβαια, καλό είναι να μην ενθαρρύνονται οι νέοι σ’ έναν τέτοιο τρόπο έκφρασης. Γιατί τους φτωχαίνει πάρα πολύ την κριτική σκέψη, τον σωστό λόγο, την έκφραση και κυρίως την ορθογραφία. Το βλέπω, επειδή έχω δουλέψει με παιδιά πολύ νεαρής ηλικίας, σε θεατρικά προγράμματα και όντως υπάρχει πρόβλημα. Όλη αυτή η υπερβολική χρήση της τεχνολογίας και όλοι αυτοί οι όροι που έχουν αντικαταστήσει την παλιότερη αργκό, δηλαδή μέσα στο πλαίσιο αυτής της ποπ κουλτούρας αντικαταστάθηκαν κάποιες εκφράσεις με τις αγγλικούρες. Όλα αυτά έχουν φτωχύνει τη σκέψη τους και φυσικά την ορθογραφία. Θα έπρεπε ίσως να διαβάζουν οι νέοι, περισσότερα εξωσχολικά βιβλία και να γράφουν, ώστε να μην τους τρομάξει στο μέλλον, όλο αυτό το “κενό”.
 
        Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, επιστημονικά αποδεδειγμένο μάλιστα, ότι πολλοί άνθρωποι – κυρίως νεαρής ηλικίας – είναι σε τέτοιο βαθμό εξαρτημένοι από την ψηφιακή τους εικόνα, που αντιμετωπίζονται ως βαριά εθισμένοι. Μπορεί το θέατρο ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης, να βοηθήσει στην «επανένταξη» αυτών των ατόμων, στον πραγματικό κόσμο;
 
Ναι…αυτό σημαίνει μοναξιά για τους νέους ανθρώπους, για όλους τους ανθρώπους δηλαδή, δεν τίθεται θέμα ηλικίας. Το θέατρο αν μπορεί να σε βγάλει απ’ αυτή την ψηφιακή απομόνωση; Ναι μπορεί να σε βγάλει, γιατί εμπεριέχει κι άλλους ανθρώπους. Το θέατρο με αφορμή ένα παραμύθι, μια ιστορία, κάτι που μπορεί να είναι φανταστικό, αλλά έχει να σου πει πράγματα αληθινά, σε βοηθάει να έρθεις σ’ επαφή με τον πραγματικό σου εαυτό, όχι μ’ αυτό που νομίζεις ότι είσαι ή που θέλεις να βλέπουν οι άλλοι ότι είσαι. Επομένως σε βοηθάει να ενταχθείς όχι στον πραγματικό κόσμο, όπως τον βλέπουμε και τον ζούμε, απ’ τον οποίο πολλές φορές όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε αναπτύσσοντας διάφορες εξαρτήσεις αριστερά – δεξιά, αλλά σ’ εντάσσει στον κόσμο…με την έννοια της κοινωνικότητας και της επαφής.

 

 
         Έχεις πληγεί από την οικονομική κρίση ή ως καλλιτέχνης έχεις συνηθίσει στα δύσκολα;
 
Δεν θέλω να συνηθίσω στα δύσκολα, δεν θέλω κανένας άνθρωπος να συνηθίσει στα δύσκολα, δεν πρέπει να συνηθίσουμε στα δύσκολα. Αυτό πάνε να μας κάνουν. Να συνηθίσουμε με 300 ευρώ, να συνηθίσουμε με επιδόματα…όχι. Την οικονομική κρίση τη βιώνουμε όλοι μας, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, ανάλογα με το σημείο που βρίσκεται. Πρέπει όλοι μαζί και γι’ αυτό πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και στους χώρους μας και πιο έξω από τους εργασιακούς μας χώρους, ώστε να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες, να φύγουμε απ’ αυτήν την δυσκολία. Απ’ αυτήν την ανάγκη απλά να συνεχίζουμε και να κουτσοεπιβιώνουμε, όχι. Να βάλουμε κανούργιους όρους, όχι μόνο επιβίωσης, αλλά αξιοπρεπούς διαβίωσης και αποδοτικής εργασίας.
 
          Φέτος συμμετείχες σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους project, τα οποία όμως είχαν ως κοινό άξονα, την ενασχόληση με φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, όπως ο ρατσισμός , η βία κατά του διαφορετικού κ.λ.π. Πιστεύεις ότι η Τέχνη μπορεί να αλλάξει, αν όχι τον κόσμο, τουλάχιστον τον μικρόκοσμο μας;
 
Η τέχνη είναι επανάσταση, από μόνη της. Δεν ξέρω αν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, γιατί πολλές φορές αναρωτιούνται διάφοροι “ε και τώρα μ’ αυτήν την παράσταση θεωρείς ότι κάτι έκανες;” ή “μ’ αυτήν την απεργία θεωρείς ότι κάτι θ΄ αλλάξει;” Ναι ενδεχομένως δεν θα αλλάξει ο κόσμος με μία παράσταση, ούτε με μία απεργία. Αλλάζουμε εμείς όμως, αλλάζει ο καθένας από μας. Επομένως αν αλλάξουμε εμείς, ε! θ’ αλλάξει κι ο κόσμος. Άρα, η τέχνη οφείλει να γίνεται καθρέφτης κατά κάποιον τρόπο, μέσα από την προσωπική ματιά του κάθε καλλιτέχνη και να καθρεφτίζει αυτό που συμβαίνει τριγύρω. Παρακολουθώντας ένα θεατρικό έργο και περνώντας ευχάριστα περίπου δύο ώρες, αρχίζεις να ταυτίζεσαι ή όχι με κάποιον από τους ήρωες, με κάποιες από τις ιδέες. Ξαφνικά αρχίζεις να μαθαίνεις πως σκέφτεσαι εσύ για αυτά που συμβαίνουν. Αρχίζεις ν΄ ανακαλύπτεις κρυμμένες πτυχές σου και σιγά-σιγά παίρνεις μια θέση απέναντι στα πράγματα… “ Α εγώ δεν θα το έκανα έτσι, θα το έκανα αλλιώς…” κ.λ.π. Αρχίζεις να μαθαίνεις τον εαυτό σου και τι απόσταση έχεις εσύ, από το ένα ή το άλλο ζήτημα. Αυτό είναι το φοβερό με την τέχνη…ότι σε μαθαίνει να σκέφτεσαι κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Γι΄ αυτό η τέχνη είναι επανάσταση!
 
     Παρακολουθείς τις πολιτικές εξελίξεις; Τι σε θυμώνει περισσότερο στους σύγχρονους πολιτικούς; Το ψέμα, η απληστία, η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας, όλα αυτά μαζί; Μήπως τελικά το «κοστούμι» της εξουσίας, ασχέτως ποιος το φοράει κάθε φορά, είναι από μόνο του «νοσογόνο»;
 
Λέει κάπου ο Ευριπίδης “δεν υπάρχει εξουσία χωρίς μίσος”. Όντως η εξουσία έχει κάτι που αρρωσταίνει. Πόσα έργα άλλωστε μιλούν για την αλαζονεία της εξουσίας και την τιμωρία που συνήθως ακολουθεί. Αλλά δεν αλλοιώνει μόνο αυτούς που την ασκούν, έτσι όπως την έχουμε δει να ασκείται μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αλλά αλλοιώνει και τους υπόλοιπους, που είναι από δίπλα της. Δεν είναι μια άρρωστη κατάσταση μόνο γι΄ αυτούς που προσπαθούν να την ασκήσουν, εκμεταλλευόμενοι μια θέση κι όλα τα οφέλη που απορρέουν απ’ αυτή, αλλά και για όλους αυτούς που την κολακεύουν, προσπαθούν να είναι εντάξει μ’ αυτήν. Πολλές φορές το κάνουν κι ασυνείδητα, λόγω στρεβλής εκπαίδευσης. Το παιδάκι που έρχεται και μου λέει “κυρία ο τάδε μασάει τσίχλα”, επειδή νομίζει ότι εγώ έχω μια εξουσία και θα του πω μπράβο. Τι κάνεις σ’ αυτήν την περίπτωση; Το μαλώνεις, το επιβραβεύεις; Του μαθαίνεις να τα’ χει καλά με όλους; Το ζήτημα είναι πως μπορούμε ν’ αλλάξουμε αυτό το μοντέλο. Γιατί πρέπει σ’ όλο τον κόσμο να υπάρχουν άνθρωποι που την ασκούν και οι υπόλοιποι που απλά την υφίστανται, πάντα από τη θέση του κατατρεγμένου; Γιατί να υπάρχει πάντα αυτή η ανισότητα; Και τι είναι η εξουσία; Μια μάσκα που αν την βγάλεις, δεν υπάρχει τίποτα από πίσω, κενό. Εσύ το έχεις φτιάξει αυτό και το φοβάσαι και του δίνεις αξία. Βγάλε τη μάσκα, βάλε τις πραγματικές δυνάμεις στη θέση τους, βρες τα και με τους άλλους ανθρώπους, που έχουν τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες αναζητήσεις κι ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί, ν’ αλλάξουμε αυτό το μοντέλο, με κάτι πιο φιλικό προς το χρήστη.
 
         Έχεις κάνει ή θα έκανες γυμνό στο θέατρο;
 
Έχω παίξει γυμνόστηθη την Κασσάνδρα. Γενικά δεν είμαι σεμνότυφη. Δεν με απασχολεί τόσο το γυμνό ως ταμπού ας πούμε. Είναι ωραίο το ανθρώπινο σώμα, έχει κάτι ζωώδες, μπορεί να φωτίσει κάτι ιδιαίτερο, εξαρτάται πως το δικαιολογείς μέσα σ’ ένα έργο και τι ακριβώς θέλεις να δώσεις. Μπορεί να είναι ωραίο το γυμνό στο θέατρο. Άμεσο, ξερό, χωρίς εικαστικές παρεμβάσεις. Είμαι ανοιχτή γενικά (όχι σε προτάσεις χαχα!!!). Εννοώ, ότι θα μπορούσε να είναι ωραίο, αυτό ήθελα να πω.
 
        Έχεις ρόλους ή θεατρικές ηρωίδες φετίχ, που θα ήθελες οπωσδήποτε να σου δοθεί η ευκαιρία να ερμηνεύσεις; 
 
Όχι δεν έχω κάποια ηρωίδα φετίχ. Με ενδιαφέρουν τα έργα πάντοτε. Εξάλλου, δεν μου αρέσει το πρωταγωνιστικό-κεντρικό θέατρο. Πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί που παίρνουν μέρος σε μια παράσταση, πρέπει με κάποιον τρόπο να ερμηνεύσουν το έργο. Ο τάδε ρόλος ή ο δείνα ρόλος είναι κι αυτός κομμάτι της παράστασης. Όπως ανέφερα και νωρίτερα οι πολλές “περσόνες” στο θέατρο, πολλές φορές εμποδίζουν το θεατή, να επικοινωνήσει ουσιαστικά με το έργο. Επομένως, για ποιο λόγο να ξεχωρίζουν περισσότερο κάποιοι ρόλοι, για να πει κάποιος “ξέρεις έπαιξα αυτό το ρόλο”; Προτιμώ το μη πρωταγωνιστικό-κεντρικό θέατρο, που όλοι προσφέρουν τα ίδια και βλέπουν τους ρόλους ισότιμα, έτσι όπως προκύπτουν μέσα από το ίδιο το έργο.

Σου αρέσουν τα ταξίδια; 
Πιστεύεις ότι βοηθάνε έναν καλλιτέχνη να εξελιχθεί,
προσφέροντας του εικόνες κι εμπειρίες έξω και πέρα 
από την δική του καθημερινότητα;
    
 
 
     Θεωρώ, ότι τα ταξίδια γενικά βοηθούν όλο τον κόσμο να εξελιχθεί, όχι μόνο τους καλλιτέχνες. Εξαρτάται βέβαια και πως αντιλαμβάνεσαι την έννοια ταξίδι. Αν κάθεσαι όλη μέρα σε μια πισίνα π.χ., δεν έχω πάει βέβαια πολλά τέτοια ταξίδια, για να γνωρίζω ακριβώς τι βλέπεις εκεί…χαχα…Αν μπερδεύεσαι με τον κόσμο, ψάχνεσαι, είσαι ανοιχτός στο διαφορετικό…να κοίτα εμείς καθόμαστε στο Μοναστηράκι και μέσω της μουσικής υπόκρουσης των παραδοσιακών μικρομάγαζων μεταφερθήκαμε…στον αραβικό κόσμο χαχα…κάπως έτσι διευρύνονται οι ορίζοντες σου, εμπλουτίζονται οι εμπειρίες σου, αλλά πιστεύω, ότι έχει να κάνει με όλους τους ανθρώπους αυτό, καλλιτέχνες ή μη.
 
     Είσαι υπέρ των «μοντερνισμών» στη μεταφορά μεγάλων κλασικών έργων ή τραγωδιών στο θέατρο ή προτιμάς την πιο κλασική προσέγγιση;
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Είμαι υπέρ των πειραματισμών. Έχουμε λάβει όλοι μια “ακαδημαϊκή” ας πούμε μόρφωση γύρω από το θέατρο μέσω των σπουδών μας στις διάφορες δραματικές σχολές κι απ’ εκεί και πέρα μένει ο πειραματισμός. Ο “μοντερνισμός” όχι, δεν μου αρέσει αυτή η έκφραση, ούτε σαν λέξη, ούτε σαν έννοια. Συνήθως χρησιμοποιείται, όταν θέλουμε να πούμε ότι κάποιος αδικαιολόγητα, εκσυγχρονίζει κάτι . Δεν με αφορά αυτό. Πειραματισμός ναι. Οφείλουμε και τα κλασικά κείμενα, να τα βλέπουμε κάθε φορά με καινούργιο μάτι, ανάλογα και με το τι συμβαίνει γύρω μας. Κατά τη γνώμη μου κάθε δέκα χρόνια θα έπρεπε να ανεβαίνει η Ορέστεια, ο Άμλετ, επειδή πρόκειται για τεράστια κείμενα, που πρέπει να ξαναδιαβάζονται μέσα από ένα άλλο δημιουργικό πρίσμα. Τη σημερινή εποχή με την τηλεόραση να κάνει focus στο ματωμένο σανδαλάκι ενός παιδιού στην Συρία, σίγουρα δεν θα “ξαναγράψει” κάποιος τους Πέρσες π.χ., αλλά θα βρεις έναν άλλο τρόπο, να δουλέψεις αυτά που μπορεί να ακούγονται ρητορικά σε ένα κλασικό κείμενο σήμερα. Αυτό είναι μια πρόκληση από μόνο του. Αυτά τα μεγάλα κείμενα σου προσφέρουν δρόμους να σκεφτείς, δεν σ’ εγκλωβίζουν απλώς σε μια εικόνα. Η εικόνα μπορεί να σε εγκλωβίσει εκεί και να σ’ αφήσει κι αβοήθητο στο παραπέρα, ενώ μέσα σ’ αυτά τα έργα τίθενται ερωτήματα, τα οποία ενδεχομένως εμπεριέχουν και τις απαντήσεις. Είναι πιο ουσιαστική η δουλειά που έχεις να κάνεις στο κλασικό έργο, ειδικά αν καταφέρεις να το δεις με μια εντελώς καινούργια, σύγχρονη ματιά.

 
 
          Το καλοκαίρι είναι η εποχή που οι περισσότεροι καλλιτέχνες είτε παίζουν σε διάφορες παραγωγές, είτε ετοιμάζονται για την νέα θεατρική σεζόν, ή γιατί όχι και τα δύο ταυτόχρονα. Εσύ, σε τι φάση βρίσκεσαι δημιουργικά; Μίλησε μας λίγο για τα άμεσα καλλιτεχνικά σου σχέδια.
 
Το χειμώνα θα συνεργαστώ με το θέατρο ΣΗΜΕΙΟ, σε δύο παραγωγές. Η μία φέρει τον τίτλο “UNDER” και είναι μια παράσταση ακτιβιστικού χαρακτήρα σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, βασισμένη σε διάφορες μαρτυρίες προσφύγων.  Σκοπός της είναι, να προσεγγίσει τον μετανάστη σήμερα, χωρίς να είναι η ιστορία ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Πρόκειται για σπαράγματα λόγων, ιδεών, εικόνων. Πως ζει ένας μετανάστης, πως τον βλέπουν οι Έλληνες…Ιδανικά θα θέλαμε να συνδυαστεί όλο αυτό με μια συζήτηση στο τέλος κάθε παράστασης με διάφορους φορείς και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, που θα μας παρουσιάσουν το έργο τους ή την όποια δράση τους πάντα σε σχέση με το μείζον θέμα της μετανάστευσης ή τον άνθρωπο γενικότερα και τους λόγους κατ’ επέκταση, που μπορεί κάποιος να βρεθεί ξαφνικά στο περιθώριο κ.τ.λ. Θα συμμετέχω επίσης στην Νεανική Σκηνή του θεάτρου ΣΗΜΕΙΟ,μ’ ένα κλασικό έργο, την Ερωφίλλη του Χορτάτση, το οποίο θα σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Αδάμης. Πιθανότατα θα συνεχίσω και κάποια εκπαιδευτικά προγράμματα, που έχουν σχέση με το θέατρο, όσο αντέχω φυσικά και όσο ο περιορισμένος μου χρόνος, μου το επιτρέπει και ελπίζουμε ο χειμώνας να είναι ωραίος και δημιουργικός, τόσο για μας, όσο και για τον κόσμο που θα μοιραστεί μαζί μας κάποιους προβληματισμούς γύρω από σημαντικά θέματα, όπως αυτό της μετανάστευσης.  Να εξοικειωθούμε λίγο με τους λόγους και τις ανάγκες, που εξωθούν αυτούς τους ανθρώπους, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Να προσπαθήσουμε, να μπούμε έστω για λίγο στην ψυχολογία τους – αδύνατον βέβαια, είναι ύβρις απέναντι στο δράμα τους αυτό που λέω – αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Από την άλλη υπάρχει κι η Ερωφίλλη, ένα πολυδιάστατο, κλασικό έργο, που ξεκινάει σαν Ρωμαίος & Ιουλιέτα, συνεχίζει σαν ‘Αμλετ και καταλήγει σαν ένα έργο εκδίκησης του λαού, απέναντι σ’ ένα “κακό” βασιλιά (αναφορές στην Αντιγόνη), καλύπτοντας όλη την γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων κι αδυναμιών. Μακάρι μέσω της δημιουργικής έκφρασης, αυτός ο χειμώνας να είναι κάπως καλύτερος, για όλους μας, κυρίως σ’ επίπεδο κοινωνικής συνοχής και συνεργασίας.
 
 
 

Ήταν πολύ ενδιαφέρον και διαφωτιστικό το ταξίδι που κάναμε με την Έλενα στο πολυπολιτισμικό “σύμπαν” της Πλατείας Μοναστηρακίου και σ’ όλα τα στέκια της…γνωστά κι αγαπημένα…προς το παρόν ανόθευτα…

Όπως είπε κι η ίδια “το φως του ηθοποιού, που ακτινοβολεί στη σκηνή, δεν είναι τίποτα άλλο από το καλοδουλεμένο του σκοτάδι…”

Το παιχνίδι της ζωής, για την Έλενα Αρβανίτη παίζεται πάντα στις αντιθέσεις…ή καλύτερα στις ετερόκλητες συνθέσεις…

Ευχαριστούμε πολύ την καφετέρια “JAMES JOYCE” (Άστιγγος 12 – Μοναστηράκι) για την ευγενική φιλοξενία.

 

 



 
 



Το τραγούδι του εαυτού μου, Ουόλτ Ουίτμαν

21 Monday Jul 2014

Posted by karagiannopouloskon in ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ

≈ Leave a comment

Tags

ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ

Του Γιώργου Λίλλη

 

Στις 26 Μαρτίου 1892 ο Ουίτμαν κηδεύεται χωρίς ιερέα και σταυρό. Ένα μικρό πλήθος παρακολουθεί εξ αποστάσεως την κηδεία. Σύμφωνα με την επιθυμία του, στην ταφόπλακα αναγράφονται οι στίχοι του: «Το βάθρο μου είναι στερεωμένο και σφηνωμένο σε γρανίτη/ περιγελώ αυτό που εσείς ονομάζεται αποσύνθεση/ και ξέρω την έκταση του χρόνου». Προφανώς πολύ πριν δημοσιεύσει  «Το τραγούδι του εαυτού μου», ο Ουίτμαν είχε εξαρθρώσει το χρόνο αφήνοντας το πνεύμα του ελεύθερο να ριψοκινδυνεύσει για την αναζήτηση του εγώ έξω από τα όρια του εγώ, στη συμπάντια και ολική του εκπλήρωση. Η τολμηρή αυτή αναμέτρηση μεταφέρθηκε και στα ποιήματά του, τα οποία ανακαλούν προκλητικά την προ – εδεμική εποχή,  μέσα από σύμβολα αναγέννησης και αθωότητας που αντιτάσσονται στο κατεστημένο του αστισμού. Αυτός ο ποιητής φέρνοντας στην επιφάνεια τα άγριά του ένστικτα, αποκάλυψε την ομορφιά της αγριότητας του είδους του, που μαγεμένος περιφέρεται άσκοπα μέσα στην ύλη και παρασύρεται με αποτέλεσμα να μην αντικρίσει ποτέ αληθινά τον εαυτό του:

«Σταμάτα αυτή τη μέρα και τη νύχτα μαζί μου και θα κατέχεις την αρχή όλων των ποιημάτων μου/ θα κατέχεις το όφελος της γης και του ήλιου, (μένουν εκατομμύρια ήλιοι ακόμα),/ δεν θα δέχεσαι πια τα πράγματα από δεύτερο ή τρίτο χέρι, ούτε θα βλέπεις μέσα/ από μάτια νεκρού, ούτε θα τρέφεσαι από φαντάσματα στα βιβλία/ δεν θα βλέπεις ούτε μέσα από τα δικά μου μάτια, ούτε θα δέχεσαι τα πράγματα από μένα / θα ακούς όλες τις πλευρές και θα τις διηθίζεις ο ίδιος».

Ήταν ευνόητο πως οι στίχοι αυτοί δεν θα έβρισκαν ανταπόκριση σ΄ ένα κοινό που δεν ήταν προετοιμασμένο για την ηθική που με τόλμη κήρυσσαν. Η ποίηση σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν μόνο μια επαναστατική διέξοδος, αλλά και μια κοσμογονία όπου μπορεί να δράσει ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος, ο οποίος γίνεται υπαρκτός από τη στάση που έχει κάποιος στο καινούριο ή με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μέσα στο καινούριο. Ο Ουίτμαν είναι ένας κραυγαλέος ουμανιστής της ελευθερίας του ατόμου, επιμένει στο να υμνεί τη ζωή μ΄ ένα παγανιστικό τρόπο, ίσως γιατί διαισθάνεται πως τα καλούπια των θρησκειών και των πολιτικών διδασκαλιών έχουν επιφέρει στον άνθρωπο έναν εγκλωβισμό εμποδίζοντας να γευθεί με πάθος όσα τον περιβάλλουν. Δεν θα μπορούσε η ενόραση αυτή να εκδηλωθεί με άλλο τρόπο, παρά με μια ποιητική απλότητα που ορίζεται στο βάθος των αρχέτυπων και της ομορφιάς της όρασης. Φυσιοκρατισμός, υπερβολή, εγωτισμός, απαρτίζουν την μεγάλη αυτή ποίηση όπου ο κόσμος δημιουργείται εκ νέου:

 

«Είμαι σύντροφος και συνοδοιπόρος των ανθρώπων, όλοι το ίδιο αθάνατοι και / ανεξήγητοι όπως κι εγώ, / (δεν ξέρουν πόσο αθάνατοι, αλλά εγώ το ξέρω)».

Όσο κι αν εκ πρώτης όψεως ο Ουίτμαν φαίνεται προκλητικός, δεν είναι παρά ένας ταπεινός λαξευτής των μέσα μας φωνών που έχουν ξεχαστεί. Εξαρτάται από εμάς πως θα τον δεχθούμε. Όσοι έχουν ωριμάσει δια μέσου μιας τέτοιας εμπειρίας γίνονται προφήτες. Αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους σαν προφήτες. Και συνήθως οι προφήτες ποτέ δεν γίνονται κατανοητοί στην εποχή τους. Χρειάζεται η απόσταση για να δεις ψύχραιμα μια ψυχοσύνθεση σαν του Ουίτμαν. Η ζωή του, αντισυμβατική για την εποχή του, οι στίχοι του γλωσσικά ακραίοι και θορυβώδεις, μαρτυρούσαν την αγωνία του δημιουργού τους να επικοινωνήσει. Κατά βάθος όλοι μας αυτό επιζητούμε. Να νιώσουμε αναγκαίοι και πολύτιμοι στους άλλους. Ο Ουίτμαν είχε την ανάγκη να βρει τον  ιδανικό αναγνώστη, επιθυμούσε να μοιραστεί το θαύμα που είχε με κόπο ανακαλύψει ακριβώς στα σύνορα όλων εκείνων που τον χλεύαζαν. Τον ίδιο, φαίνεται δεν τον κλόνιζε, είχε άπειρες αποδείξεις της διάστασής της ποιητικής του θεωρίας, όμως σίγουρα μέσα του θα ένιωσε απογοήτευση για την υποτίμηση που του επιφύλαξαν οι σύγχρονοί του. Οι μεγάλοι ποιητές υπήρξαν πάντα μόνοι γι΄ αυτό και μόνο τον λόγο: δεν είμαστε διατεθειμένοι εύκολα να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Εκείνοι ήρθαν σε ρήξη με τον κόσμο για να ανακαλύψουν έναν καινούριο. Ήρθαν σε ρήξη με τον εαυτό τους και τον κόσμο τους. Και όχι μόνο αυτό. Είχαν το θάρρος να εκτεθούν:

« Μέσα από μένα απαγορευμένες φωνές, / φωνές από ορμές και πόθους, φωνές καλυμμένες και εγώ το κάλυμμα αφαιρώ, / φωνές πρόστυχες, εξαγνισμένες και μεταμορφωμένες από μένα./ Δεν φράζω με τα δάχτυλά μου το στόμα μου, / είμαι τόσο τρυφερός για τα σπλάχνα όσο για το κεφάλι και την καρδιά, / η συνουσία δεν είναι πιο άγρια για μένα από ό,τι είναι ο θάνατος».

*Το τραγούδι του εαυτού μου σε μετάφραση Ζωής Ν. Νικοπούλου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηριδανός

← Older posts

Subscribe

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archives

  • July 2022
  • April 2022
  • July 2021
  • June 2021
  • March 2021
  • January 2021
  • November 2020
  • October 2020
  • September 2020
  • July 2020
  • May 2020
  • December 2019
  • June 2019
  • March 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • April 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013

Categories

  • "Το κορίτσι της Δύσης"
  • Ars & Vita
  • BLAME IT ON THE STARS
  • Αγαπητό μου ημερολόγιο…
  • Βαλκανιογνωμόνιο
  • Εικαστικά
  • Η πραγματικότητα αλλιώς…
  • Κριτική Βιβλίου
  • Λογοτεχνικά Κείμενα
  • Μουσικό Καφενείο
  • ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
  • Συνεντεύξεις
  • Σεκάνς
  • Τέχνες
  • Splendide mendax
  • Uncategorized

Meta

  • Register
  • Log in

Blog at WordPress.com.

Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Following
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Join 54 other followers
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Customize
    • Follow Following
    • Sign up
    • Log in
    • Report this content
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Collapse this bar