Tags
Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Π Υ Γ Μ Α Λ Ι Ω Ν Α Σ Δ Α Δ Α Κ Α Ρ Ι Δ Η Σ
τη στήλη γράφει κι επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
- Καθαρά ετυμολογικά η λέξη ηθοποιός, σημαίνει «αυτός που ποιεί ήθος». Πως ορίζεις εσύ τη λέξη ήθος;
Τη λέξη ήθος την ορίζω πρώτα απ’ τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι το πρώτο πράγμα, που ουσιαστικά διδάσκεσαι σαν παιδί. Απ’ τις πρώτες σου παρέες, από την πρώτη στιγμή επικοινωνίας, απ’ το πρώτο σκίρτημα, απ’ την πρώτη σου ερωτική διάθεση, απ’ το πρώτο σου «σ’ αγαπώ». Την ορίζω ακόμα κι απ’ τον τρόπο, που τρώει ένας άνθρωπος το φαγητό του. Είναι μια λέξη λίγο παρεξηγημένη, αλλά νομίζω, ότι το ήθος ενυπάρχει μέσα μας και πλάθεται μεγαλώνοντας, ανάλογα τις επιλογές που κάνεις και τον τρόπο που ζεις, επιβιώνεις και λειτουργείς. Απ’ τις πιο μικρές, απλές, ανθρώπινες στιγμές, μέχρι και τις πιο σημαντικές, μέσα απ’ τις οποίες πρέπει, ν’ αντιληφθείς τη λέξη ζωή κι όσα αυτή περιλαμβάνει. Αυτό σημαίνει για μένα η λέξη ήθος.
- Η καταξίωση σ’ αυτό το επάγγελμα είναι δίκοπο μαχαίρι. Υπάρχουν φορές που σ’ ενοχλεί, να σε αναγνωρίζουν στον δρόμο ή σε άλλο δημόσιο χώρο, στον οποίο απλά θα ήθελες, να διασκεδάσεις με την παρέα σου, περνώντας εντελώς απαρατήρητος;
Υπάρχει ένα ρητό – νομίζω, ότι το έχει πει ο Όρσον Ουέλς – που λέει «οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι διάσημοι, για να μπορούν, να το παίζουν ινκόγκνιτο». Δεν γνωρίζει ποτέ κανείς τι σημαίνει καταξίωση, με την έννοια της διασημότητας. Το δικό μου το γιατί, όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά ήταν, να μπορώ υπάρχω μέσα απ’ αυτό το επάγγελμα, για πολύ προσωπικούς μου λόγους. Αντιλήφθηκα σιγά-σιγά τις υπόλοιπες έννοιες, που ήρθαν μετέπειτα, όταν τα πράγματα πήραν μια μεγαλύτερη διάσταση, κυρίως μέσω της τηλεόρασης. Υπήρξαν στιγμές, που ένιωσα πολύ αμήχανα. Δεν ήταν όλα, πάντα θετικά. Νομίζω παγκόσμια συμβαίνει αυτό. Υπάρχει πάντα κι ο ρατσισμός, απέναντι σε κάτι που δεν έχουμε και κατ’ επέκταση δεν κατανοούμε και ο φθόνος βέβαια, οπότε συνήθως λειτουργούμε επιθετικά. Τις περισσότερες φορές ευτυχώς ήταν θετικά τα σχόλια. Σε στιγμές πολύ προσωπικές, δεν είχα τέτοιο πρόβλημα, ίσως γιατί φρόντισα, να μην είναι εκτεθειμένες και να μην γίνονται σε δημόσια θέα, ώστε ο κόσμος, να μην έχει άποψη, παρόλο που τελικά έχει, σ’ οποιαδήποτε στιγμή σε πετύχει και σε δει. Δεν θα πάω κάπου, που έχει πάρα πολύ κόσμο, αλλά ακόμα κι όταν συμβεί, φροντίζω να μην το σκέφτομαι, να μην το αναγνωρίζω. Όταν συμβαίνει με σεβασμό και ευγένεια, είναι όμορφο, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε όλοι την ίδια παιδεία.
- Πολλοί γνωστοί και δημοφιλείς ηθοποιοί όπως εσύ, έχουν δηλώσει κατά καιρούς, ότι κάποιοι άνθρωποι από τον στενό ή ευρύτερο κύκλο τους, άλλαξαν εντελώς συμπεριφορά απέναντι τους – προς το καλύτερο ή το χειρότερο – από τότε που έγιναν διάσημοι. Τι προκαλεί κατά τη γνώμη σου, αυτές τις αντιδράσεις;
«Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια», λέει μια παροιμία. Βέβαια αυτό, εμπεριέχει κι έναν εγωισμό, γιατί πιστεύω, πως ο Αίσωπος κι όλοι οι αρχαίοι μύθοι είχαν έναν διδακτισμό μέσα τους πολύ σοβαρό κι αν τους αναλύσεις πολύ προσεκτικά, εσωκλείουν μια διδαχή πολύ συγκεκριμένη και πειθαρχημένη. Εγώ είμαι λίγο πιο ρομαντικός. Απάντησα έτσι, γιατί συνήθως οι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι κι αποστασιοποιούνται απ’ αυτό ή απομακρύνονται, έχουν τεράστιες φοβίες καταρχήν με τον εαυτό τους, με τη συμπεριφορά τους και με το ποιοι είναι. Αν ένας άνθρωπος γνωρίζει ποιος είναι, είναι ευτυχισμένος και συμφιλιωμένος μ’ αυτό και κυρίως αν σέβεται από πού ξεκίνησε, που ήρθε και που είναι να πάει, δεν νομίζω ότι θα συμπεριφερθεί ποτέ αλλόκοτα. Αν αυτό συμβεί, μόνο και μόνο επειδή κάποιος πέτυχε κάτι – καλό – αν δεν μπορείς, να το διαχειριστείς… τότε μάλλον ή είσαι πολύ λίγος ή πολύ κουτός. Μέχρι τώρα πάντως, σ’ όσα χαρούμενα ή περίεργα έχουν συμβεί στη ζωή μου, έχω πάντα, μια ειλικρινή στάση.
- Η πορεία σου στο χώρο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «η χρυσή τομή». Ποιοτικές επιλογές και εμπορική επιτυχία, σ’ έναν σπάνιο συνδυασμό, που σε καθιστά συμπαθή τόσο στο κοινό όσο και τους κριτικούς. Είναι εύκολο να διατηρηθεί η ισορροπία;
Όχι, δεν είναι εύκολο, να διατηρηθεί η ισορροπία. Ο γνώμονας είναι, να θαυμάζω τους συναδέλφους μου και τους συνεργάτες μου, γνωρίζοντας ότι έχω να κερδίσω γνώση και κάτι που θα με κάνει καλύτερο ως ηθοποιό κι ως άνθρωπο. Δεν υπήρξα ποτέ άνθρωπος, που θα «ξεπουλιόταν» σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα μ’ αυτοσκοπό τα χρήματα, κάτι που ενδεχομένως θα με έβαζε σε μια διαδικασία, να υπάρχω χωρίς λόγο. Για μένα το θέατρο κι η υποκριτική τέχνη παραμένει ένα παραμύθι, οπότε σαν παιδί – μόνο – μπορώ να τη δω κι όχι ως ενήλικας. Μόνο στη διαδικασία της πρόβας, μπορώ και οφείλω να συμπεριφερθώ ως ενήλικας, για να είμαι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις μου. Αγαπάω τον εαυτό μου λιγότερο, απ’ ότι την δουλειά μου κι αυτό το βρίσκω μπροστά μου γενικά. Είναι όμως κι ευτύχημα, γιατί συνειδητοποιείς και το πόσο λίγος είσαι ορισμένες φορές και πόσο μεγαλύτερος πρέπει να γίνεις και να χειριστείς τη λέξη γνώση με μεγαλύτερη ευγένεια και σεβασμό. Δεν ξέρω αν είναι η «χρυσή τομή» αυτό που κάνω. Ακόμα και τώρα, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα χαρακτηρίσουν τις επιλογές μου ή πολύ εμπορικές, ή πολύ τηλεοπτικές ή πολύ ποιοτικές, πάντα με γνώμονα την παιδεία που έχουν και τα κίνητρα τους. Αρχίζω και αντιλαμβάνομαι, ότι αναγκαστικά αυτός είναι ο δρόμος της δουλειάς μας και επειδή είμαι πολύ ζωόφιλος θα κάνω έναν παραλληλισμό. Το θέατρο είναι ένα υπέροχο ζώο, ένα πανέμορφο σκυλί – υπεραγαπώ τα σκυλιά – και δεν μπορούν όλοι ν’ ανήκουν σ’ ένα σκύλο – αν υποθέσουμε, ότι θα μπορούσαν σαν μικρά άτομα ύλης να υπάρχουν πάνω του – οπότε καμιά φορά υπάρχουν και τα τσιμπούρια και τα παράσιτα κι όλα αυτά που προσκολλούνται σ’ ένα σκυλί και τρέφονται απ’ αυτό. Ακόμα και σήμερα υπάρχει περίπτωση, να βιώσω ρατσισμό π.χ. για τις τηλεοπτικές μου επιλογές, αλλά αυτό τι σημαίνει, ότι αν μου δινόταν η ευκαιρία, να παίξω Αρχαίο Δράμα, δεν θα το έκανα καλά ή θα το έκανα χάλια ή θα ήμουν λιγότερο καλός από κάποιο συνάδελφο, ο οποίος «ειδικεύεται» στο συγκεκριμένο κομμάτι; Προφανώς και όχι. Όπως και ο αντίστοιχος συνάδελφος, αν έπαιζε στην τηλεόραση, μπορεί να ήταν πολύ καλύτερος από μένα, σε αντίστοιχους ή διαφορετικούς ρόλους. Μακάρι, να μας δοθεί σύντομα μια ευκαιρία στα ίσα και νομίζω, ότι από φέτος θα δούμε πολλές αλλαγές, στον «περίεργο» θεατρικό ορίζοντα, γιατί δεν είναι τόσο κομματικοποιημένος πια ο χώρος , όπως παλιότερα. Έχει αρχίσει πλέον ο κάθε άνθρωπος, καλλιτέχνης και μη, θεατής ή ηθοποιός, να ψάχνεται, να μαθαίνει, ν’ αναγνωρίζει, να καταλαβαίνει και να σέβεται. Δεν είναι μια ταμπέλα όλα. Δεν χωρίζονται οι ηθοποιοί σε δύο στρατόπεδα: εμείς και εσείς… Είμαστε όλοι μαζί. Τώρα αν κάποιος θεωρεί, ότι κάποιες επιλογές του, τον κατατάσσουν αυτόματα σε μια ανώτερη κάστα, τότε μάλλον παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του.
- Πολλοί άνθρωποι – του χώρου και μη – ισχυρίζονται, ότι σ’ αυτή τη δουλειά τα πάντα είναι θέμα τύχης και δημοσίων σχέσεων. Άλλοι πάλι διαφωνούν, υποστηρίζοντας, ότι τα πάντα είναι θέμα σκληρής κι επίπονης προσπάθειας, ενώ κάποιοι άλλοι – πιο ρομαντικοί ίσως – μιλούν για έμφυτο ταλέντο. Εσύ προς τα πού συγκλίνεις;
Όλα παίζουν ρόλο. Βασικότερο ρόλο παίζει το «γιατί». Η παιδεία που έχεις και η προσωπικότητα σου. Το πόσο – πραγματικά – θες να υπάρχεις μέσα από την Τέχνη. Η σκληρή δουλειά, που πρέπει να ρίξεις είναι απέναντι στον εαυτό σου, στο σώμα σου και στο μυαλό σου, σε καθημερινή βάση & non stop. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι σαν άνθρωπος δεν μπορεί, να κάνεις και λάθη στις επιλογές σου ή σε συμπεριφορές σου. Τώρα τελευταία μάλιστα με τα social media, έχουν γίνει ξαφνικά όλοι κριτές και δικαστές και έχουν άποψη επί παντός και επί πάντων. Συμφωνώ, ότι πρέπει να έχει άποψη ένας άνθρωπος, αλλά πρέπει όλοι, να προσέχουμε τον τρόπο με τον οποίο εκφράζουμε τις απόψεις μας. Αν δεν υπήρχε κάποιο όνομα για να γράψεις γι’ αυτό, ούτε καν θα απασχολούσε κάποιον, να διαβάσει την άποψη σου και μιλάω καθαρά για τους απλούς πολίτες, όχι τους θεατρικούς κριτικούς της σημερινής εποχής, οι οποίοι τουλάχιστον βλέπουν και εκατό θέατρα το χρόνο οπότε εκεί δίνω και μια δικαιολογία, γιατί ο άνθρωπος αυτός αγαπάει το αντικείμενο του, χωρίς αυτό, να σημαίνει, ότι η γνώμη του είναι πανάκεια. Νομίζω, ότι χρειάζεται στη ζωή κι ο παράγοντας τύχη, οι δημόσιες σχέσεις παίζουν επίσης ρόλο, δηλαδή αν είχα το επώνυμο Ντέι Λιούις ή ήμουν γιος κάποιου άλλου αντίστοιχου – δεν χρησιμοποιώ ελληνικά ονόματα, για να μην παρεξηγηθώ – σίγουρα θα ξεκινούσα την πορεία μου, με ένα σημαντικό αβαντάζ. Εννοείται, ότι δεν αποκλείεται ένας άνθρωπος με πολύ διάσημο επώνυμο, να είναι παράλληλα πολύ άξιος και ταλαντούχος. Για μένα το πιο σημαντικό είναι, όπως προείπα, οι ανθρώπινες σχέσεις. Να υπάρχει σεβασμός και αλληλοεκτίμηση και αν δεις, ότι κάτι σε ενοχλεί, να μπορείς να θέσεις κι εσύ τα δικά σου όρια. Δεν μπορώ τους αυταρχικούς ανθρώπους, δεν μπορώ τους ανθρώπους που δεν σέβονται και δεν έχουν αξίες. Νομίζω, ότι ούτε το θέατρο τους αντέχει, γιατί παρόλο που είναι πολύ φιλικό απέναντι στους ανθρώπους, ηθοποιούς ή θεατές, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Οτιδήποτε κι αν πάθεις, «σ’ αδειάζει» την επόμενη μέρα. Αν δεν είσαι ικανός, αρτιμελής και άξιος να υπάρχεις. Πόσο μάλλον όταν οι άνθρωποι ζουν μέσα απ’ αυτό. Σ’αυτή την περίπτωση δεν μπορείς όσο όμορφος, χαρισματικός, λαμπερός κι αν θεωρείς, ότι είσαι, να μπεις σ’ έναν χώρο και να ισοπεδώσεις έναν ηθοποιό, που βρίσκεται πενήντα χρόνια στο επάγγελμα. Δεν θα ήθελες κι εκείνος, να το κάνει. Αντίθετα, περιμένεις να είναι θαυμάσιος, ανώτερος και δοτικός, ώστε να σε βοηθήσει, να πας κι εσύ ένα βήμα πιο πέρα. Το τι θα προκύψει μετά, είναι καθαρά θέμα δουλειάς, άποψης, θράσους, τόλμης και αγάπης για αυτό που κάνεις, όχι για τον εαυτό σου.
- Πρόσφατα άρχισε να προβάλλεται στο MEGA ένα καινούργιο, καθημερινό σήριαλ, στο οποίο πρωταγωνιστούν αξιόλογοι ηθοποιοί, που ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ να δω, σε αντίστοιχη παραγωγή. Πιστεύεις, ότι οφείλεται εν μέρει και στην κρίση; Εσύ θα έπαιζες σε καθημερινή σειρά;
Η πρώτη σειρά που έκανα ποτέ στη ζωή μου, ήταν ένα καθημερινό σήριαλ στο MEGA το 1999 και λεγόταν «ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ». Μόλις είχα τελειώσει τη Σχολή, όπου δίδασκε κι ο Αντώνης Τέμπος και έτσι με πήρε στη σειρά. Να είναι καλά εκεί που είναι, για την ευκαιρία που μου έδωσε και για όλη την αγάπη, που μου πρόσφερε, τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ας δούμε λίγο τι υπονοεί αυτή η ερώτηση… Ότι το κείμενο μιας καθημερινής σειράς είναι πολύ πιο φτηνό, απ’ αυτό μιας ποιοτικής ταινίας; Σαφώς… Μήπως υπονοεί, ότι αρχίζουν να σε ξεχνάνε και θέλεις να επανέλθεις στην επικαιρότητα, για να σε θυμηθούν; Μπορεί… Μήπως όμως τελικά όλο αυτό έχει οικονομική χροιά; Δηλαδή, ότι αυτός ο άνθρωπος επέλεξε, ν’ ακολουθήσει έναν έτσι κι αλλιώς δύσκολο δρόμο και δεν έχει καθόλου χρήματα και γι’ αυτό αναγκάστηκε, αντί να σερβίρει ποτά κάπου, προκειμένου να ζήσει, να βάλει τελικά λίγο νερό στο κρασί του και να συμμετέχει σε μια τέτοια παραγωγή; Είναι πολύ ωραίο, τα πράγματα να συμβαίνουν με τον σωστό και ποιοτικό τρόπο όπως συμβαίνει στο Εξωτερικό, με την έννοια ότι η ποιότητα διαχωρίζεται, από τυχόν ατυχείς επιλογές των ηθοποιών. Θα σου αναφέρω ως παράδειγμα, έναν ηθοποιό που θαυμάζω πάρα πολύ, τον Christoph Waltz, ο οποίος ήταν ο βασιλιάς της σαπουνόπερας στην Γερμανία ή στην Αυστρία, θα σε γελάσω. Έτσι τον βρήκε ο Ταραντίνο. Αυτόν τον άνθρωπο τον επέλεξε, τον ανέδειξε και έχει ήδη δύο Όσκαρ. Άρα τι αποδεικνύει αυτό; Ότι ένας ηθοποιός μπορεί να είναι ηθοποιάρα, άσχετα που αναγκάζεται πολλές φορές, να παίξει. Γιατί νομίζω, ότι ο συγκεκριμένος ηθοποιός – κατά κοινή ομολογία – θεωρείται συγκλονιστικός. Αυτό ισχύει και για τους Έλληνες ηθοποιούς, που έχουν το δικαίωμα, να κάνουν ότι θέλουν και να σκίζουν και μετά, να τους δοθεί η ευκαιρία και να τα ανατρέψουν όλα. Μην μένουμε στην «ταμπέλα», γιατί για μένα ποιοτικό είναι, αυτό που δεν έχει εισιτήριο. Εμπορικό είναι, ότι κόβει Φ.Π.Α., από εδώ ως την Ισπανία και από την Ισπανία μέχρι το Σουδάν. Όσοι κόβουν εισιτήριο, το κάνουν για να ζήσουν, εμπορεύονται δηλαδή το θέατρο. Οπότε για μένα δεν υπάρχει αυτή η ταμπέλα. Υπάρχει η προσωπική ποιότητα και ο τρόπος, που διαχειρίζεται ο καθένας τον εαυτό του και τις σχέσεις του πάνω στην σκηνή. Αυτό εμπεριέχει μια ποιότητα, αλλά δεν σε κάνει απαραίτητα ποιοτικό ηθοποιό. Αλλά είπαμε, αν ο γνώμονας είναι και τα χρήματα ξεκαβαλάς το άλογο που είχες καβαλήσεις, ανεβαίνεις σ’ ένα πόνι (…ή ένα γαϊδαράκο που είναι και πολύ cute πρόσθεσα εγώ) και λες «Ακάκιε τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ» (προσωρινή διακοπή λόγω έντονου γέλιου…). Αν όχι, αστειευόμενος πάντα, σκέφτεσαι απλά ότι το άλογο σου, είναι ακριβώς ίδιο με του διπλανού σου και επειδή δεν ξέρεις ποτέ, τι σου επιφυλάσσει η ζωή, οφείλεις να είσαι ευγνώμων, γι’ αυτά που έχεις και να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου και να γνωρίζεις πάντα, ότι ποτέ δεν θα είσαι ο καλύτερος, όσα βραβεία, όσες διακρίσεις, όση αναγνωρισιμότητα κι αν κερδίσεις στην πορεία. Είσαι μια κουκίδα στο άπειρο, οπότε φέρσου με ευγένεια στην κουκίδα που είσαι. Μιλάω καθαρά για τον εαυτό μου. Για τους ανθρώπους, που επιλέγουν να παίξουν εκεί που ανέφερες, πολύ καλά κάνουν και το πράττουν. Για μένα δεν χάνουν καθόλου απ’ την ποιότητα τους, ως ηθοποιοί. Ίσα – ίσα, που μπορεί, να προσφέρουν και στην καθημερινή σειρά (κι άλλα γέλια…) μια πιο ποιοτική ερμηνεία.
- Διεθνούς φήμης καλλιτέχνες έχουν κατά καιρούς ισχυριστεί σε συνεντεύξεις τους, ότι στην αρχή της καριέρας τους: «έφαγαν πολλά άκυρα». Έχεις βιώσει την απόρριψη ή τα πράγματα ήταν εύκολα για σένα ευθύς εξαρχής;
Συνέχεια τη βιώνω και καθημερινά θα τη βιώνω και είναι ένα υπέροχο κομμάτι αυτό, που φέρνει μια ισορροπία στα πράγματα. Προσπαθώ, να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορώ με τον εαυτό μου, άσχετα αν ζω και στο παραμύθι μου και προσπαθώ ν’ αλλάξω τα πράγματα, αλλά ναι, τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Έχω πάει κι εγώ σ’ οντισιόν και δεν μ’ έχουν πάρει, έχω βιώσει πόσο μικρό και σκουπίδι μπορεί, να σε κάνει, να αισθανθείς μια σκέψη, μια κατάσταση, μια αφέλεια, μια αγένεια, μια κακή συμπεριφορά κάποιου ανθρώπου. Το έχω βιώσει κανονικότατα και είναι όμορφο. «Μέτρον Άριστον» που έλεγαν οι αρχαίοι, όχι «παν», το παν είναι προπαγάνδα. Νομίζω, ότι θα τη βιώσω και στο μέλλον, γιατί είναι ένα υπέροχο, μαγικό μέτρο στη ζωή μας. Για να μπορείς, ν’ αντιληφθείς την λέξη επιτυχία, πρέπει να έχεις αποτύχει πρώτα, για να μπορείς ν’ αντιληφθείς τη λέξη καλός, πρέπει να έχεις υπάρξει και κακός. Πέρασα πέντε χρόνια, πάρα πολύ δύσκολα. Αναγκάστηκα, να κάνω κι άλλες δουλειές, για να ζήσω…για να επιβιώσω και μπορεί να τα φέρει έτσι η ζωή, ώστε να αναγκαστώ, να το ξανακάνω. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Το βασικότερο είναι να μην ξεχνάς, αυτά που έχεις περάσει και να σκέφτεσαι τα πράγματα με μια αγάπη και μια σφαιρικότητα. Να μην τα ισοπεδώνεις.
- Έχεις συνεργαστεί με τους περισσότερους συναδέλφους σου και με αντίστοιχους σκηνοθέτες, στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ποιες είναι οι συνεργασίες, που πραγματικά ξεχωρίζεις και γιατί;
Οι συνεργασίες που ξεχωρίζω τηλεοπτικά είναι τα σήριαλ «50-50» και «Η οικογένεια βλάπτει», γιατί εκεί γνώρισα έναν από τους καλύτερους μου φίλους, που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, τον Σάκη Μπουλά. Το 50-50 το θυμάμαι πολύ έντονα γιατί γνώρισε τεράστια επιτυχία, η οποία δεν με αφήνει να «γεράσω»… με κρατάει δέκα χρόνια πίσω. Έχω αλλάξει, έχω παχύνει, έχουν ασπρίσει τα μαλλιά μου και ασχημαίνω… γερνάω… αφήστε με να γεράσω!!! (παρόλη την ειλικρινή απόγνωση της έκκλησης του Πυγμαλίωνα, σκάσαμε στα γέλια αμφότεροι). Αφού δεν παίρνω, που δεν παίρνω τηλεοπτικά δικαιώματα, αφήστε με να γεράσω! Πέρα από την πλάκα όμως, ξεχωρίζω αυτή τη δουλειά, γιατί ήρθα σ’ επαφή με πολύ αξιόλογους ηθοποιούς, σε μια πολύ όμορφη συγκυρία και κυρίως γιατί βρέθηκα με τον Σάκη, ο οποίος έγινε ένα κομμάτι μου πολύ μεγάλο και μ’ έμαθε πάρα πολλά, ενώ στάθηκε δίπλα μου σε πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής μου, δρώντας λυτρωτικά… Μετά βάζω τη σειρά «Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα» , γιατί εκεί γνώρισα τον άλλο κολλητό μου, τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, με τον οποίο είχα την τύχη, να συνεργαστώ στους Άγαμους Θύτες και στο «Ζητείται Ψεύτης» και σε άλλα πολλά, γιατί πλέον ανήκει στους κολλητούς μου. Είναι μέσα στα πρώτα 10 τηλέφωνα, που θα πάρω είτε στα χαρούμενα ή στα δύσκολα. Θεατρικά τι να πρωτοπώ; Όλες οι θεατρικές μου παραστάσεις είναι σημεία αναφοράς για μένα, για κάποιο λόγο, θετικό πάντα. Ήμουν πολύ «τυχερός» σ’ αυτόν τον τομέα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις εκ των προτέρων στο θέατρο ειδικά, τι θα γίνει επιτυχία. Απλά γεννιέται, συμβαίνει. Είναι μια διαδικασία εντελώς διαδραστική και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό κι από τους θεατές, να σου δώσουν ένα πάτημα παραπάνω, ώστε να εξελίξεις κάτι. Ξέρεις κάτι… δεν θέλω να διαχωρίσω καμία δουλειά. Κι αυτές που ανέφερα, ήταν με γνώμονα τη φιλία περισσότερο. Απ’ όλες τις δουλειές έχω κάτι καλό να θυμάμαι, ακόμα κι από τις αποτυχίες. Με τον Κώστα Βαρελίδη και τη Θάλεια Ματίκα για παράδειγμα είχαμε κάνει ένα σήριαλ, το οποίο κόπηκε στα δέκα επεισόδια και είδα διακόσιους ανθρώπους να μένουν χωρίς δουλειά και εμείς να χρεωνόμαστε την αποτυχία και να μην είμαστε πια και τόσο «αρεστοί». Παρόλα αυτά έχω να θυμάμαι πολύ όμορφες στιγμές κι απ’ αυτό. Θα ήθελα επίσης, να ευχαριστήσω τον Πέτρο Φιλιππίδη για την ευκαιρία που μου έδωσε πριν κάποια χρόνια στο θέατρο ΜΟΥΣΟΥΡΗ και γενικότερα, που με σκέφτεται και που έχουμε μια υγιή σχέση μεταξύ μας, ότι κι αν ακούγεται ή γράφεται για εκείνον, θετικό ή αρνητικό. Τώρα με την Ελένη Ράντου και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης του «κατάδικου», συμβαίνει το ίδιο.
- Είμαι σίγουρη, ότι θα δέχεσαι καθημερινά πολλές επαγγελματικές προτάσεις. Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τις συνεργασίες σου και τι ρόλο παίζουν σ’ αυτό τα χρήματα; Θα έπαιζες σε κάτι, που θα πίστευες πολύ καλλιτεχνικά, χωρίς όμως καμία – ή την ελάχιστη – οικονομική απολαβή;
Επιλέγω τις συνεργασίες μου, με βάση το κείμενο, που είναι ο βασικότερος καμβάς, πάνω στον οποίο θα φιλοτεχνηθεί μετά ο πίνακας. «Να πείθει το παραμύθι» – όπως συνηθίζω να λέω – γιατί αγαπώ πολύ τα παιδικά παραμύθια. Μετά έχει να κάνει με τους συντελεστές της εκάστοτε δουλειάς και τελευταίο κριτήριο – last but not least – είναι τα χρήματα. Δεν είναι όμως αυτοσκοπός. Τα λεφτά δεν έπαιξαν ποτέ ρόλο για μένα. Αν κάτι με πείσει καλλιτεχνικά, ενδεχομένως να το κάνω και για μηδέν λεφτά.
- Υπάρχουν όρια στην Τέχνη; Πιστεύεις, ότι για το ευρύ κοινό είναι εύκολο, να δεχτεί ένα αγαπημένο και οικείο πρόσωπο, σ’ ένα ρόλο, εντελώς αντίθετο απ’ αυτόν που έχει συνηθίσει, ειδικά αν αυτός περιλαμβάνει και κάποια σημεία «πρόκλησης» (γυμνό, ομοφυλοφιλικό έρωτα, ωμή βία κ.τ.λ.);
Δεν νομίζω, ότι υπάρχουν όρια. Υπάρχουν όρια στο κομμάτι της ανθρωπιάς. Στην τέχνη μπορείς να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς μέσα από καταστάσεις και συνθήκες πολύ διαφορετικές. Αν ορίζει η δική σου ηθική ή το δικό σου ήθος, ότι πρέπει μόνο να καταλαβαίνεις τα πράγματα μέσα από έναν συγγραφέα, που μπορεί, να λέγεται Πίντερ, Ίψεν ή από έναν συγκεκριμένο σκηνοθέτη, τότε είναι περιορισμένη η ηθική και η αισθητική σου. Δεν είπα βέβαια, να πας στο άλλο άκρο και να εμπνευστείς από τον Παζολίνι, ούτε να εντρυφήσεις στην προσωπική ζωή του Νταλί, για να δεις τι έκανε, ούτε πως ο Τζέιμς Ντιν και ο Μάρλον Μπράντο, χειρίζονταν κάποια πιο προσωπικά τους κομμάτια. Αυτό φυσικά δεν τους κάνει λιγότερο σημαντικούς ή άτεχνους, ή πρωτοπόρους σε πολλά πράγματα. Σε ταλέντο, σε ομορφιά και σε άλλα πολλά. Υπάρχει όριο στον τρόπο, που θέλεις, να δείξεις οτιδήποτε ωθεί τη φαντασία ή τη σκέψη σου για να σκηνοθετήσεις ή να παίξεις κάτι. Ας πούμε δεν μπορείς, να δείξεις κάτι που εμπεριέχει ωμή βία σ’ ένα παιδί. Μπορείς, αλλά δεν είναι σωστό, γιατί υπάρχει περίπτωση να μην το κατανοήσει . Κι εσύ ο ίδιος δεν καταλάβαινες ακριβώς την έννοια της βίας, του έρωτα ή της αγάπης στα 14. Οπότε υπάρχουν όρια στον τρόπο, που δείχνεις κάτι στην τέχνη, αλλά και πάλι… δεν ξέρω. Αν αυτό που συμβαίνει, είναι τόσο εντυπωσιακό, θα κοίταγες ποτέ, αν ο ηθοποιός φορά ρούχα; Αν είναι μέτριο αυτό που βλέπεις ή μάπα θα κοιτάξεις τη γύμνια, επειδή αδιαφορείς γι ‘αυτό που συμβαίνει και θα την κοιτάξεις συγκριτικά με την προσωπική σου αντίληψη περί ομορφιάς, ασχήμιας, πονηριάς ή χυδαιότητας. Αν μιλάμε για κάτι καθηλωτικό και καθολικό, νομίζω ότι όρια δεν υπάρχουν. Αν απλά συμβαίνει για λόγους εντυπωσιασμού ή να έχω μια άποψη για τον εαυτό μου, ακραία, τότε δεν δικαιολογώ το συναίσθημα που φέρω, οπότε θα είναι κάτι ματαιόδοξο και λίγο. Άρα οφείλεις να σέβεσαι – δεν ξέρω τα όρια του καθενός – αλλά οφείλεις τη λέξη σεβασμό να την αναγνωρίζεις. Από τον τρόπο που μπαίνεις σ’ ένα θέατρο, απ’ τον τρόπο που μιλάς, που κάθεσαι, που συμπεριφέρεσαι κι όχι να το παίζεις κύριος, μόνο όταν είναι μπροστά ο πατέρας σου κι από πίσω να είσαι «διάολος».
- Είσαι ανταγωνιστικός σαν άνθρωπος; Πιστεύεις, ότι η άμιλλα στις μέρες μας… είναι ευγενής;
Αν και έχω υπάρξει ανταγωνιστικός, γενικά στη ζωή μου έχω αποφύγει την έννοια του ανταγωνισμού, δεν με αφορά. Όσο για την ευγενή άμιλλα… ίσως να υπάρχει στον αθλητισμό, αν και πάλι όπως έχουν γίνει τα πράγματα με τ’ αναβολικά και τις ντόπες, μάλλον και εκεί δεν υφίσταται. Ο ανταγωνισμός είναι ένα πολύ σκοτεινό πεδίο και πολύ μοναχικό. Δεν το θέλω στη ζωή μου. Σ’ όλα αυτά που πρεσβεύω «πρωταγωνιστεί» η λέξη σεβασμός, όπως και στην προηγούμενη ερώτηση. Ανταγωνισμός είναι καλό να υπάρχει, ανάμεσα σε ανθρώπους, που ανταγωνίζονται, γι’ αυτό που είναι στην καλύτερη τους προσπάθεια, αλλά δεν θα παίξουμε όλοι – του χρόνου – τον Άμλετ. Εκεί ίσως να υπήρχε ένα ζήτημα ανταγωνισμού, όσον αφορά ποιος θα κάνει την καλύτερη ερμηνεία. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός και δεν είμαστε όλοι για όλα.
- Έχεις φύγει ποτέ από μια παραγωγή «τσακωμένος», ή προτιμάς ν’ αφήνεις πάντα μια πόρτα… ανοιχτή;
Δεν έχω φύγει τσακωμένος, έχω φύγει πικραμένος και πάντα έχω πει, τι με έχει πικράνει. Ο εγωισμός είναι ένα απίστευτο τέρας, το οποίο ενυπάρχει στους ανθρώπους και καμιά φορά η συμπεριφορά τους ορίζεται απ’ αυτό, που νομίζουν, ότι μπορούν να κάνουν ή απ’ αυτό που θεωρούν, ότι είναι. Αν η πόρτα είναι να κλείσει, θα κλείσει, αν είναι να μείνει ανοιχτή, θα μείνει, αν η ουσία της σχέσης δεν εμπεριέχει πόρτες, τότε αυτό είναι το σημαντικότερο απ όλα. Αν κάποιος για οποιονδήποτε λόγο θεωρήσει, ότι μου έριξε πόρτα, τότε έχει πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, γιατί εγώ ανθρώπους βλέπω, δεν βλέπω σπίτια. Το ίδιο ισχύει και για μένα. Αν εγώ ρίξω πόρτα κάπου, τότε μάλλον εγώ έχω πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό μου και πρέπει, να τα ξανακοιτάξω τα κιτάπια μου. Η ζωή είναι σχέσεις. Έχει να κάνει βέβαια και με την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, που θα βρεθεί κάποιος στη ζωή σου.
- Έχεις ερωτευτεί ποτέ κατά την διάρκεια κάποιου γυρίσματος ή μιας θεατρικής παραγωγής; Ισχύει αυτό, που ισχυρίζονται κάποιοι, ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε καλλιτέχνες είναι εξ’ ορισμού καταδικασμένες;
Έχω δει σχέσεις μέσα στο θέατρο, να λειτουργούν και σχέσεις, να μη λειτουργούν. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, οπότε γιατί να τους βάλουμε όλους στο ίδιο καλούπι; Επί προσωπικού δεν πρόκειται, να σου απαντήσω ποτέ…
- Στην Αθήνα κυρίως, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, υπάρχουν πάρα πολλοί θεατρικοί χώροι: mainstream, εναλλακτικοί, πολυχώροι κ.λ.π. Παρόλα αυτά ακούω πολύ συχνά από φίλους συναδέλφους, ότι δυσκολεύονται, να βρουν έναν χώρο, ν’ ανεβάσουν τις δουλειές τους, εξαιτίας των υπερβολικών οικονομικών απαιτήσεων των ιδιοκτητών τους; Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ κάτι παρόμοιο;
Οι χώροι στην Αθήνα υπάρχουν και κινούνται με τα πρότυπα που το κράτος ορίζει, όταν λοιπόν ο επιχειρηματίας έχει ένα κόστος 120.000ευρώ το χρόνο, πρέπει να βρει πάση θυσία – όπως ισχύει και για το νοίκι ενός σπιτιού – τα χρήματα που ζητάει ο ιδιοκτήτης. Από την άλλη, ανάμεσα στους νέους ανθρώπους – κι εγώ ένας απ’ αυτούς είμαι – ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και κάποιες καλλιτεχνικές ομάδες και οι αντίστοιχοι χώροι, για να μπορούν να τους φιλοξενούν – αν και θα έπρεπε το Κράτος, να τους προσφέρει τη δυνατότητα αν είναι άξιοι και καλοί, να προτείνουν κάτι και να το υλοποιούν με τους καλύτερους όρους. Με τον κάθε ιδιοκτήτη καλλιτεχνικού χώρου, εγώ πραγματικά δεν έχω τίποτα επί προσωπικού…
- Ένας ηθοποιός αντίστοιχου βεληνεκούς με σένα, αν ήταν στο εξωτερικό θα διέθετε ένα σωρό προνόμια, που στη χώρα μας θεωρούνται ντιβιντισμοί και υπερβολικές απαιτήσεις. Έχεις σκεφτεί ποτέ, να την «κάνεις»… σ’ άλλη γη κι άλλα μέρη;
Εάν μου προκύψει η ευκαιρία, σαφώς. Έχω δει τον τρόπο που δουλεύουν στο εξωτερικό και το ζηλεύω αυτό, θετικά. Θα ήθελα να είχα αυτήν την παιδεία, την ικανότητα και την ευκαιρία, να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου και την εργασία μου κατά αυτόν τον τρόπο. Εγώ έχω μάθει, να δουλεύω καλά εδώ. Ο ντιβιντισμός που λέμε κι όλα αυτά τα κοσμητικά επίθετα, που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, για να ορίσεις τον τρόπο, που γίνεται μια δουλειά, προσωπικά δεν μου λένε τίποτα. Θα γυρίσω κι εγώ να πω «αν ήταν δηλαδή φούρναρης και του έλεγαν να δουλέψει χωρίς πλάστη, θα δούλευε;» Στην Ελλάδα θα δούλευε. Στην Ελλάδα φτιάχνουμε ψωμί χωρίς πλάστη. Χωρίς αλεύρι γίνεται; Στην Ελλάδα σου λένε θα βρούμε την άκρη, με κάποιο τρόπο, θα διαχειριστούμε την έλλειψη. Είναι πολύ σημαντικό ν’ ανατρέξουμε στην ιστορία της χώρας, είμαστε ουσιαστικά 40 χρόνια κράτος, οπότε είναι πολλά αυτά που έχουμε ακόμα μπροστά μας, να κατακτήσουμε.
- Ποια είναι η σχέση σου με το διαδίκτυο; Θεωρείς, ότι είναι η μόνη «επανάσταση» της νεότερης γενιάς;
Καταρχήν δεν την έκανε η νεότερη γενιά. Ο Στηβ Τζομπς και ο Μπιλ Γκέιτς δεν ήταν η νεότερη γενιά, ήταν η γενιά του ‘70. Οι άνθρωποι αυτοί ζούνε το τώρα. Τότε επενδύσανε και τώρα πήρε τις διαστάσεις που πήρε. Δεν είναι η νεότερη γενιά, απλά οι νέοι το χειρίζονται γιατί είναι ο τρόπος γλώσσας και ομιλίας, που μαθαίνουν στο σήμερα. Η νεότερη γενιά έκανε την επανάσταση της με τον τρόπο που χειρίζεται την παιδεία της και τις επιλογές, που έχει να κάνει στη ζωή της. Απέναντι σε τι επαναστάτησαν, με το να κάθονται μπροστά σε έναν υπολογιστή; Δεν είναι επανάσταση αυτή.
- Θα κατέβαινες στην πολιτική; Σε έχουν προσεγγίσει ποτέ από κάποιο πολιτικό κόμμα;
Δεν μ’ έχουν προσεγγίσει από κάποιο πολιτικό κόμμα, δεν έχω κομματικοποιηθεί, δεν έχω ιδέα, αν θα κατέβαινα ποτέ στην πολιτική. Αν θα το έκανα πάντως, θα γινόταν με δικούς μου όρους. Οπότε μάλλον δεν πρόκειται, να κατέβω.
- Τι σε κάνει να χαμογελάς σ’ αυτήν την πόλη, με τις τόσες ομορφιές και τις άλλες τόσες ασχήμιες;
Τα πάντα. Τα κτίρια, τα Μνημεία, τα θέατρα, οι άνθρωποι, οι γνωστοί – οικείοι δρόμοι, τα χρόνια που έχω περάσει σ’ αυτούς τους δρόμους, οι στιγμές μου, το κλίμα, ο ουρανός. Πολλά, πάρα πολλά όμορφα πράγματα και περίεργα ταυτόχρονα.
- Σπουδαίοι Έλληνες & ξένοι ηθοποιοί άφησαν την τελευταία τους πνοή «επί το έργον»… Συνταξιοδοτείται ποτέ κανείς σ’ αυτό το επάγγελμα;
Ποτέ. Δεν το κάνεις ως επάγγελμα. Δεν το κάνεις για να πάρεις σύνταξη. Νομίζω, ότι εξαιτίας και της φύσης του επαγγέλματος δεν είναι και πολύ εύκολο – πρακτικά εννοώ λόγω ενσήμων και τα λοιπά – να συνταξιοδοτηθείς. Οπότε αν θες σύνταξη, λάθος επάγγελμα διάλεξες.
- Ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού…οπότε για να γλυκάνουμε την ατμόσφαιρα και να κλείσουμε δημιουργικά, μίλησε μας λίγο για το τι κάνεις τώρα και ενδεχομένως για κάποια μελλοντικά σου σχέδια…
Τώρα τελειώνω την περιοδεία του Κατάδικου, με την Ελένη Ράντου, τον Ορφέα Αυγουστίδη, τον Δημήτρη Καπετανάκο, τον Μιχάλη Ιατρόπουλο & τον Μπάμπη Γιωτόπουλο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη. Είναι ένα έργο που έγραψαν από κοινού οι: Σάρα Γανωτή, ο Νίκος Σταυρακούδης και η Ελένη Ράντου. Θα κάνω επίσης, ένα υπέροχο comeback μετά από τέσσερα χρόνια με τους Άγαμους Θύτες και τον Ιεροκλή στην ΑΝΟΔΟ και τον Δεκέμβριο, θα βγει στις Αίθουσες η ταινία «ΚΟΙΝΟΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗΣ» του πολύ καλού μου φίλου και καταπληκτικού, νέου σκηνοθέτη, Σωτήρη Τσαπούλια, η οποία είναι πολύ σινεφίλ και ιδιαίτερη… συν μία επόμενη, που έχουμε στα σκαριά, η οποία ήδη έχει βρει τον δρόμο της…
Με τον Πυγμαλίωνα γνωριζόμαστε πολλά χρόνια (από την Δραματική Σχολή). Η επιτυχία όχι μόνο δεν τον «χάλασε», αλλά μάλλον τον έκανε πιο ώριμο, πιο κατασταλαγμένο και πιο άμεσο, κάτι που φαίνεται και μέσα από τις ερμηνείες του Θεατρικές, κινηματογραφικές & τηλεοπτικές.
Επειδή ο ίδιος αντιπαθεί τις ταμπέλες, τους χαρακτηρισμούς και τα κοσμητικά επίθετα, δεν θα πέσω στην παγίδα, να πω περισσότερα απ’ ότι πρέπει για εκείνον. Άλλωστε νομίζω ότι η ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ του, είναι άκρως διαφωτιστική.
Η συνέντευξη και η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στη γνωστή κι αγαπημένη «ΠΡΙΖΑ» (Χρ. Λαδά 1 – Πλ. Καρύτση).
Ευχαριστούμε πολύ για την φιλοξενία (και το κέρασμα!!)
ΑΛΛΙΩΣ 