Απόψε η νύχτα λάμπει σαν σκηνή θεάτρου. Μένει μονάχα ο κατάλληλος ρυθμός να τη χρωματίσει. Ο κόσμος, σκονίτσα άστρου που λύγισε, χάνεται μακριά σ’ άλλο σύμπαν. Τίποτε έξω απ’ αυτά δεν έχει σημασία: Δυο σώματα κι ένα τραγούδι…
Κάθεσαι σκυφτός χωρίς να μιλάς. Τα λόγια βρωμίζουν τη στιγμή- φοβάσαι. Το πεπερασμένο. Παγώνει ο χρόνος και η ένταση μας εγκλωβίζει. «Για πάντα» φωνάζω.
Το πρόσωπό σου σπάζει… σπάζει σε πολύ μικρά κομμάτια… μοιάζουν -θα ‘λεγες- με νιφάδες χιονιού που δεν πρόλαβαν να βάψουν την εποχή.
Το ξέρω. Είναι ο καιρός. Η απόσταση. Το απροσπέλαστο της θάλασσας, που κυματίζει κάθε τόσο τα κομμάτια σου. Το ξέρω.
Άσε με για λίγο να ζήσω το αδύνατο.
Πονάω τη λέξη που απείθαρχα καταπατούμε. Να τα δυο μάτια που με κοιτάνε· τις φλόγες που τσακίζουν την αντοχή μου· τα χέρια που ποθώ να με τυλίξουν… να χαθώ· εκείνο το τάγκο που χορέψαμε κάτω από την ασημένια Ακρόπολη…κάποτε· να, όλα αυτά πώς να τα ξεγράψω. Άσε με για λίγο να σε ονειρευτώ.
Είναι που η μοναξιά χαράσσει επάνω μου εξαρτήσεις. Είναι… που τα φαντάσματα δεν λένε να πεθάνουνε μαζί με το παρελθόν μας. Είναι που δεν έχω χαθεί ακόμα… στο δρόμο που δεν άλλαξε μαζί με σένα.
Θυμάμαι. Δάκρυσες κι όλα μάτωσαν γύρω μου. Το παιδί με το γλειφιτζούρι, το παγκάκι το δικό μας, η γειτονιά που δεν άλλαζες… όλα μάτωσαν και μείνανε: ματωμένη ανάμνηση αποχωρισμού.
Ναι. Είπα πολλά. Δεν έπρεπε.
Νύχτα της φωτιάς- Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ήρθαμε ίδια μέρα
με άλλο άστρο
εσύ ψηλά, εγώ πιο κάτω
ή αντίστροφα.
Αυτή τη νύχτα της φωτιάς
όσα στον ύπνο σου ζητάς
τα ξέρω…
Εσύ παράγγειλε ό, τι πιω
κι εγώ πληρώνω
εσύ θα γίνεις με αλκοόλ κι εγώ με σένα
γιατί είναι τώρα ή ποτέ.
Χόρεψε μαζί μου
νιώσε μαζί μου το ρυθμό
δεν απαιτώ, το θέλω.
Χόρεψε μαζί μου
δε σε προστάζω, επιθυμώ
να σ` απαλλάξω απ` το θυμό σου θέλω.
Γύρισα την πλάτη
σ` έναν κόσμο
περιμένουνε πιο πάνω
μου είναι αδιάφορο.
Εγώ στα μέρη που με πας
ό, τι κι αν πουν όλοι για μας
υπάρχω…
ΑΛΛΙΩΣ 