“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
φωτογραφίες: https://www.facebook.com/efthimisphotography?ref=ts&fref=ts
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Έπαψα να ζω για τ’ απεριόριστο.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Ώρες ανίας διαδέχονται ώρες άνοιας.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Της ρουτίνας το εκκρεμές, αποτρόπαιο.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Ίδια η μοναξιά, τι μαζί, τι άνευ.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Του φθινοπώρου οι γκρίζες ζώνες, μ’ αποτεφρώνουν.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Οι προ-σ-κλήσεις των φίλων πάντα με βρίσκουν υπερβολικά κουρασμένη.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Στο δρόμο σιωπή, τα μάτια της επαιτείας, με εξαθλιώνουν.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Η αξία των εργαζόμενων υστερεί σε σχέση με το κόστος των αναλώσιμων.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Ανούσιες περιαυτολογίες, προβλέψιμα συναδελφικά μαχαιρώματα, φιλοφρονήσεις του κώλου.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Όλο κάτι αρχίζω, αλλά λίγο πριν το τέλος, ξεχνάω το σημείο εκκίνησης.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Ο Σεπτέμβρης προστάζει, να ξεπλύνω απ’ το κορμί μου, το χρώμα του ήλιου που με τόσο κόπο συντήρησα.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Όπως η άμμος, το καλοκαίρι μέσα από τις χούφτες μου, ξεγλιστράει.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Ξινισμένες φάτσες στο μετρό, αποφορά από ανικανοποίητα σώματα, ασφυκτιά η χαρά κάτω από αναρίθμητες ιδρωμένες μασχάλες.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Απογυμνωμένοι απ’ τις στολές εργασίας, τα σινιέ ρουχαλάκια και το εκτυφλωτικό μακιγιάζ μοιάζουμε όλοι με τον άνθρωπο του Νεάτερνταλ.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Βαρέθηκα σαν αμνούς, να θυσιάζω καθημερινά
όνειρα που καταπιέζω απ’ την εφηβεία.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Τα δελτία ειδήσεων αποθέωνουν τους συκοφάντες.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Περπατάμε βουβοί, ισόβια υποτελείς της τρομοκρατίας.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Ο έρωτας υποβιβάστηκε σε πολυτέλεια.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Το δικαίωμα στην τεμπελιά σε διαρκή αμφισβήτηση.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Οραματίζομαι πάρκα, εκδρομές και φιλόξενες μονοκατοικίες.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Απ’ το παράθυρο βλέπω μονάχα τη μοναξιά του γείτονα.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι.
Η μουσική διαπάσων, αλλά οι σκέψεις μου, δεν σωπαίνουν με τίποτα.
Κάθε πρωί στη δουλειά. Μετά σπίτι…
Ένα πρωί…δεν θα ξαναπάω.
ΑΛΛΙΩΣ 