Το όνομά μου είναι τα μάτια του εγκαταλελειμμένου στο διπλανό παγκάκι. Πλατεία Κολιάτσου. Νυχτερινό τοπίο. Θλίψη χρωματισμένη με αγεφύρωτα χάσματα και στο κέντρο λόγια που φωτίζουν θάνατο.
Θύτες και θύματα- σύριγγα μέσα σε ενδοφλέβια απογοήτευση- ποτάμι από παιδιά δίχως αύριο κι εσύ το προσωπείο του ανεκπλήρωτου.
Δε σε φοβάμαι. Είσαι ο μυστικός αρωγός της έκπτωσής μου.
Δε σε φοβάμαι. Ικετεύω για το αέναο κενό που μας καταπίνει.
Σε λατρεύω με όλο μου το σώμα. Κατακλυσμέ… εραστή… Κέρβερέ μου!
Το δηλητήριο είναι πιο γλυκό κι από την άχρωμη σκιά της κοπελιάς με το μαχαίρι. Δεν είναι η λύτρωση που παρακαλά… είναι το στοίχημα μιας ξέχωρης εξουσίας. Το ξεπούλημα του ανθρώπου για το πράγμα. Ο χαμός του ανθρώπου για το άσκοπο.
Δε σε λυπάμαι. Σκύβω το κεφάλι μου εις ένδειξη θαυμασμού. Είσαι ο επίγειος θεός, που με αγαπά μαζί με την έλλειψή μου. Είσαι ο μοναδικός σύντροφος στην σήψη μου.
Σε ποθώ δίχως κριτήρια… σε ποθώ έξω από εικόνες και προϋποθέσεις.
Τι θαύματα χωρούν μέσα σε μια σιωπή σου!
Γεμίζω το δοχείο με το αλκαλικό νέκταρ της εξάρτησής σου.
Τοποθετώ την διογκωμένη φλέβα σου στο βάθρο της κρυμμένης μου σημασίας.
Εκθέτω την μοναξιά μας στα απρόβλεπτα βλέμματα του πλήθους.
Η υπερβολή των επιθέτων
υπέρ των αυτοχείρων
των λίγων λεπτών μνήμης
της λήθης που γίνεται μοίρα μας.
Επιτύμβιο:
Από που αρχίζει η ζωή μας;
ΑΛΛΙΩΣ 