Tags
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου… βραδάκι, στο πολυσύχναστο Γκάζι. Ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου πλησιάζει στο τέλος του και οι κλιματικές συνθήκες σιγά-σιγά αρχίζουν, να προσαρμόζονται στην αλλοπρόσαλλη αυτή εποχή, κάνοντας τη διάθεση μας
κυκλοθυμική… μελαγχολική…μουντή…αλλά και έντονα “καλλιτεχνική”…
Πλήρως εναρμονισμένοι με το φθινοπωρινό σκηνικό ετοιμαζόμαστε, να εισέλθουμε στην “κόλαση”, που εκτυλίσσεται καθέ Παρασκευοσαββατοκύριακο στο Θέατρο 104 – Black Box. ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως με τις μεγαλύτερες, ανθρώπινες θηριωδίες. Όπως λέει κι ο σοφός λαός “όταν κλείνει η πόρτα ενός σπιτιού, ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει από πίσω”.
Στην περίπτωση του Γκαρσέν – Γιώργος Σταυριανός, της Ινές – Βασιλική Σκάλκου και της Εστέλ-Χριστίνα Δαλαμάγκα, συμβαίνουν σημεία και τέρατα κι ας μην ζουν σε κανονικό σπίτι, ή μάλλον για να το θέσω ακριβώς όπως συμβαίνει… κι ας μη ζουν καν! Τίποτα δεν πρόκειται να εμποδίσει τους τρεις “μοιραίους” συγκάτοικους, απ’ το να βασανίσουν ο ένας τον άλλο με την παρουσία ή την απουσία τους, με τη σιωπή ή τα λόγια τους, με την αφοσίωση ή την προδοσία τους, πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα ενός απόκοσμου υπηρέτη-δεσμοφύλακα, που χάρη στην ερμηνεία της Φαίδρας Σούτου, μας έκανε να ανατριχιάζουμε κάθε φορά, που ανοιγόκλεινε με θόρυβο την “Πύλη της Κολάσεως”…για να εισαγάγει το καινούριο θύμα του.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστές της πιο εστέτ κόλασης που επινοήθηκε ποτέ, μας υποδέχτηκαν ντυμένοι τους ρόλους τους, πριν καν ξεκινήσει η παράσταση. Ακίνητοι, βουβοί, απρόσιτοι και απειλητικοί όπως όλοι οι…”απόντες”. Ένας “ήρωας” μ’ αδυναμία στο γυναικείο φύλο, μια γυναίκα που υπερασπίζεται με πάθος το φύλο της και μια άλλη, με όψη αγγέλου και ψυχή διεφθαρμένη, συναντιούνται σ’ ένα σαλόνι Β‘ αυτοκρατορίας (Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία ονομάζεται η περίοδος 1852-70 της γαλλικής ιστορίας υπό τον Ναπολέοντα Γ’) που δεν έχει καθρέφτες ή άλλα χρήσιμα ενδεχομένως αντικείμενα (πέρα από ένα μπρούτζινο άγαλμα με συμβολικό χαρακτήρα…). Η συνάντηση αυτή δεν είναι διόλου τυχαία, αντίθετα είναι μέρος της τιμωρίας τους. Για να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους, πρέπει να υποβληθούν στο χειρότερο μαρτύριο: Να δουν τον εαυτό τους, μέσα από τα μάτια των “άλλων”.
Τρεις ψυχές εγκλωβισμένες στην ανυπαρξία, που στην αρχή του έργου, μπορούν ακόμα να βλέπουν, ν’ ακούν και να αισθάνονται, όσα λένε γι’ αυτούς οι ζωντανοί. Στη γη, εκεί που ο χρόνος περνά απίστευτα γρήγορα, όσοι έμειναν πίσω συνεχίζουν να αναπνέουν, να φλερτάρουν, να χορεύουν…να ζουν, κάνοντας τους, να νιώθουν ολοένα και πιο νεκροί. Οι τρεις ηθοποιοί, που ενσάρκωσαν τους βασικούς ήρωες του έργου, επικοινωνούσαν απόλυτα μεταξύ τους, έχοντας πλήρη συναίσθηση του τι λένε και του τι ακριβώς κάνουν, ενώ διέθεταν καθόλη τη διάρκεια της παράστασης μια ορθότατη αίσθηση του ρυθμού, με αποτέλεσμα να μην μας αφήσουν ούτε για μια στιγμή, να χαλαρώσουμε ή να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω τους. Αλώνιζαν πάνω στη “γυμνή” σκηνογραφικά σκηνή σαν άγρια θηρία φυλακισμένα στο κλουβί ενός αόρατου θηριοδαμαστή, με τρόπο τόσο πειστικό, που σιγά – σιγά αρχίσαμε κι εμείς να αισθανόμαστε την αίσθηση του εγκλεισμού, καθώς και μια δυσφορία, απόλυτα συμβατή με τα -επί σκηνής- τεκταινόμενα.
Ένας τεράστιος καθρέφτης, στρατηγικά τοποθετημένος ακριβώς απέναντι από το κοινό, αλλά και τους ίδιους τους “κολασμένους”, λειτούργησε ως η υπέρτατη τραγική ειρωνία, αφού όλη η ουσία του έργου συνοψίζεται στο ότι κανείς απ’ τους ήρωες δεν μπορεί, να δει τον εαυτό του με τα δικά του μάτια. Κανείς από τους τρεις “αμαρτωλούς” αυτούς ανθρώπους δεν θα έχει πια την πολυτέλεια της “ωραιοποίησης”. Απόλυτα γυμνοί από προσχήματα και δικαιολογίες, θα πρέπει να παραδεχτούν την αλήθεια για το πως βρέθηκαν σ’ αυτή τη δεινή θέση, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους. Μέσα από τις ερμηνείες των τεσσάρων ταλαντούχων ηθοποιών είδαμε όλα όσα επρεπε να δούμε κι ακόμα περισσότερα, που μας άφησαν να τα επεξεργαστούμε μετά – ο καθένας μόνος του – διεγείροντας πέρα από τις αισθήσεις και την φαντασία μας.
Στους τέσσερις χαρισματικούς καλλιτέχνες, που απέδωσαν με τόση σαφήνεια, ενέργεια και πειστικότητα, ρόλους με υψηλότατο βαθμό δυσκολίας, βασισμένους σ΄ένα γοητευτικά σκοτεινό κείμενο, με πολλές φιλοσοφικές – και όχι μόνο – προεκτάσεις, αξίζουν πολλά, θερμά και ειλικρινή συγχαρητήρια. Ένα πολύ μεγάλο μπράβο αξίζει επίσης και στον σκηνοθέτη της παράστασης, Πάνο Κυπαρίσση (ο ίδιος επιμελήθηκε και την μετάφραση του έργου), για την εξαιρετική δουλειά που έκανε με τους ηθοποιούς του, αλλά και για τον τρόπο που επέλεξε ν’ απεικονίσει αυτή την “εγκεφαλική” κόλαση, που όπως λέει σε κάποιο σημείο του έργου ο Γκαρσέν είναι απείρως χειρότερη από οποιοδήποτε σωματικό βασανιστήριο. Στο πολύ φιλόξενο Θέατρο 104 – Black Box, έναν πολλά υποσχόμενο, εναλλακτικό χώρο στο Γκάζι, την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014 είδαμε θέατρο, στην πιο γνήσια μορφή του. Φτωχό σε “στολίδια” και πλούσιο σε ουσία.
Παρακολουθώντας χθες, να ζωντανεύει ξανά στη σκηνή και μάλιστα με τρόπο διαπεραστικό, ένα από τα πιο αγαπημένα μου έργα, συνειδητοποίησα ότι το πιο τραγικό, το πιο αποτρόπαιο και το πιο σοκαριστικό απ’ όλα είναι, ότι όλοι εμείς δεν διαφέρουμε και πάρα πολύ από τους ήρωες του ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ κι ας είμαστε βιολογικά ζωντανοί. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο σπουδαίος αυτός φιλόσοφος και διανοητής, είχε συνειδητοποιήσει ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, πως η κόλαση που περιγράφει θα είναι αέναη και στους αιώνες των αιώνων πανομοιότυπη. Μακάρι να μπορούσαμε οι σύγχρονοι άνθρωποι, να ισχυριστούμε, ότι διαψεύστηκε. Για να κλείσουμε όμως λίγο πιο αισιόδοξα, εγώ δεν θα πάψω ποτέ ν’ αναρωτιέμαι… αν η Kόλαση είναι όντως οι “άλλοι”, τότε μήπως με βάση το νόμο περί θέσης – αντίθεσης… είναι κι ο Παράδεισος; Μήπως τελικά τα πάντα είναι θέμα “οπτικής γωνίας”;…Μήπως; Προτείνω, να δείτε την παράσταση και μετά…ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματα του…
Η ΣΤΗΛΗ ARS & VITA ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΒΡΕΘΗΚΕ BACKSTAGE…ΕΚΕΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ “ΚΟΛΑΣΗ”
ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ… ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!
Από αριστερά προς τα δεξιά: Γιώργος Σταυριανός, Λίλα Παπαπάσχου, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Πάνος Κυπαρίσσης, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Φαίδρα Σούτου, Βασιλική Σκάλκου
Η παρέα των πρωταγωνιστών: Γιώργος Σταυριανός, Φαίδρα Σούτου, Βασιλική Σκάλκου & Χριστίνα Δαλαμάγκα
‘’Κεκλεισμένων των Θυρών’’
του Ζαν Πωλ Σαρτρ
Μετάφραση- Σκηνοθεσία : Πάνος Κυπαρίσσης
Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης) :
Φαίδρα Σούτου, Γιώργος Σταυριανός Βασιλική Σκάλκου, Χριστίνα Δαλαμάγκα
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Θέατρο 104 Black –Box
Ευμολπιδών 41 , Γκάζι (Σταθμός μετρό Κεραμεικός)
Τηλ. Κρατήσεων : 210 3455020
Πρεμιέρα την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014
Ημέρες παραστάσεων :
Παρασκευή –Σάββατο- Κυριακή στις 9.15 μ.μ
Τιμή Εισιτηρίου : κανονικό 10 ευρώ και φοιτητικό -μειωμένο 5 ευρώ
ΑΛΛΙΩΣ 