• About

ΑΛΛΙΩΣ

~ Το ηλεκτρονικό περιοδικό για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό

ΑΛΛΙΩΣ

Monthly Archives: October 2014

Ε.Ν.Φ.Ι.Α. (Έλληνες Νομοταγείς Φοροφυγάδες Ιστορικά Αναλφάβητοι) Ποιητικό Χρονογράφημα

31 Friday Oct 2014

Posted by lilapapapaschou in "Το κορίτσι της Δύσης"

≈ Leave a comment

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης


Το Κορίτσι της Δύσης

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

φωτογραφίες: Efthimis Papapaschos Photography 


1001999_607702929275841_1163628025_n

Πέρασε κι αυτό.

Με τυμπανοκρουσίες και όλων των ειδών

τα ευτράπελα.

Με κάγκελα υψωμένα.

Με τους θεατές ολοένα, να λιγοστεύουν

Με ευχές και κατάρες.

Με selfies εφήβων την ώρα της προς την πατρίδαν επίδειξης.

Με κανένα μετάλλιο ανδρείας

καρφιτσωμένο στα πέτα μας.

Τι την θέλουμε την παρέλαση, αφού ενδόμυχα

ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά για την πασαρέλα;

Μόνο οι τηλεοπτικές εκπομπές παρέμειναν απολύτως αλώβητες

απέναντι στην εθνική μας περηφάνια.

Πρωινές σκαρταδούρες, μεσημεριανές τρασαδούρες

απογευματινές σαχλοκουβεντούλες

για θέματα καίρια

όπως η αποτρίχωση στην περιοχή του μπικίνι

α! και κάπου ενδιάμεσα ολίγη ασπρόμαυρη συγκίνηση

θλιβερή αναλαμπή μιας φθίνουσας μνήμης.

Ας πρόσεχε η επαίτειος

να μην έπεφτε Τρίτη.

Τις καθημερινές είναι δύσκολο

για τη μέση ελληνίδα νοικοκυρά

να αλλάξει συνήθειες.

546936_607701259276008_1668277066_n

Προσπαθήσαμε να παραστήσουμε τους αξιοπρεπείς.

Καμουφλάραμε όπως-όπως τα τραύματα μας

και βγάλαμε απ’ τη ναφθαλίνη

τα περσινά μας χαμόγελα.

Δεν αρκεί η προσπάθεια.

Τα πάντα κρίνονται

– δεν θα πάψουν ποτέ –

δια του αποτελέσματος.

Τα Δελτία Ελεγχόμενης Προπαγάνδας μας αποπροσανατόλισαν επαρκώς.

Οι χαμένοι θησαυροί της Αμφίπολης

είναι hot θεματάκι

αν όλα πάνε καλά

θα μας βγάλει μέχρι τα Χριστούγεννα.

Παίζει πολύ δυνατά και το ποδόσφαιρο

η πιο σταθερή μας αξία.

Να είναι καλά η βία στα γήπεδα

δημοσιογραφικό σιγουράκι όταν η επικαιρότητα

δεν σηκώνει αστεία.

Τα ακρωτηριασμένα αγάλματα

που κείτονται αβοήθητα στο Βρετανικό Μαυσωλείο

είναι επίσης μεγάλο σουξέ

πασπαλισμένα με τη δικηγορική λάμψη

– που είσαι Μελίνα;;; –

της καινούργιας συμβίας

χολιγουντιανού μεγαλοπαράγοντα.

 Ας όψεται ο Έλγιν…

Ο μεγαλύτερος κλέφτης

της ελληνικής ιστορίας;

Μάρμαρα, μάρμαρα παντού

και τα μυαλά στα μάρμαρα του αόρατου εχθρού…

Χαίρε ω χαίρε λευτεριά στον αγωνιστή Τζίμη Πανούση!

Έμαθε κανείς τι απέγινε τελικά με τον διαβόητο Έμπολα;

Ιός ήταν και μας προσπέρασε…

1450969_607702945942506_803562177_n

Κατά τα άλλα τι είχες Ελλάδα, τι είχα πάντα…

Πολιτικές ακρότητες, πατριδοκαπηλεία, ακροδεξιές κορόνες

αριστερίζουσες ταρζανιές

πατριωτικά αλληλομαχαιρώματα

εντός, εκτός κι επί τα αυτά

της πολύπαθης Βουλής των Ελλήνων.

Πατημένα σύμβολα, μιας χώρας πάλαι ποτέ γαλανόλευκης

γεμίζουμε  με ερείπια & ράκη ανθρώπινα

δρόμους & λεωφόρους.

Περνούν από πάνω τους

πεζοί, ποδηλάτες & λογής- λογής τροχοφόρα.

Τρέχουμε βιαστικοί να προλάβουμε το παρόν

που καιρός για ιστορικές αναδρομές

για μνημεία ηρώων

για επετειακά αφιερώματα.

Τιμάς τους νεκρούς των μαχών

θα σε πουν πολεμοχαρή.

Τιμάς τους ζωντανούς

θα σε πουν ουτοπιστή.

Δεν τιμάς κανέναν

θα σε πουν μηδενιστή.

Δεν είναι καιροί για να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι.

Ο ουρανός δεν αντέχει άλλα βλέμματα υποταγής.

Τα δάκρυα του παρέσυραν περιουσίες και σπίτια

χτισμένα παράνομα πάνω σ’ ένα απέραντο ρέμα

από παντού μπαζωμένο.

Κι εσύ ξεχασμένος εκεί. Με ήλιο, με κρύο, με βροχή…

Να τραγουδάς στο μπαλκόνι.

Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά και σαν πρώτα ανδρειωμένοι

Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά!

1455978_607702282609239_931045161_n

Ο ΠΕΡΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΙ ΑΨΗΦΩΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ “ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΚΛΕΙΔΕΣ”, ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΟΥΝ & ΟΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ, ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ “ΧΑΜΕΝΟΥΣ” ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ…

29 Wednesday Oct 2014

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

Π   Ρ   Ο   Σ   Ω   Π   Ο   Γ   Ρ   Α   Φ  Ι  Α

1606524_10203628056315355_5162351837502643782_o 

Π  Ε  Ρ  Η  Σ       Μ  Ι  Χ  Α  Η  Λ  Ι  Δ  Η  Σ


 τη στήλη γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου


 

Τα τελευταία, τέσσερα περίπου, χρόνια είστε ο συντονιστής μιας πολύ σημαντικής καλλιτεχνικής προσπάθειας, η οποία συντέλεσε ουσιαστικά στην ανάδειξη του Κέντρου Τέχνης & Πολιτισμού BETON7 σ’ έναν χώρο συνάντησης καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο, με στόχο την παρουσίαση πρωτότυπων & ποιοτικών παραγωγών, που καλύπτουν μια ευρύτατη γκάμα επιλογών. Νιώθετε δικαιωμένος από το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας;

Το BETON7 συντονίζεται και διευθύνεται από μια ομάδα, με πρωτοστάτη τον εικαστικό Μιχάλη Αργυρού, ο οποίος έφτιαξε το χώρο και έχει τον γενικό συντονισμό, μαζί με την Κατερίνα Τζιλίρα, τη Ράνια Κλιάρη και την Εύη Σκυλοδήμου. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που ξεκίνησαν την ιστορία αυτού του χώρου και συντονίζουν την δράση του. Στη συντονιστική ομάδα ανήκει και ο Λουκάς Δημητρέλλος που είναι υπεύθυνος για το BETON7 Art Radio, έναν ραδιοσταθμό που εκπέμπει σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου, με μεγάλη ανταπόκριση παντού.  Όπως ήδη γνωρίζετε, ο συγκεκριμένος χώρος καλύπτει μια ευρύτατη γκάμα καλλιτεχνικών δράσεων. Θέατρο, εικαστικά, κινηματογράφος, όπερα, μουσικές συναυλίες, web ραδιοφωνικός σταθμός και γενικά το Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού BETON7 απλώνεται, σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την προαγωγή της Τέχνης. Όσον αφορά το θέμα του συντονισμού, πάντα πίστευα σε μια συλλογική αντιμετώπιση της τέχνης. Τι σημαίνει αυτό; Κάποιοι άνθρωποι καταθέτουν τις απόψεις τους και τις ιδέες τους, αυτές συγκεντρώνονται και κάποιος πρέπει να πάρει την τελική ευθύνη. Να σημειωθεί επίσης, ότι αυτός ο χώρος δεν επιδοτείτε από πουθενά και δημιουργήθηκε με εκατό τοις εκατό ιδιωτική πρωτοβουλία και έτσι συνεχίζει να υπάρχει, από το ενδιαφέρον δηλαδή και την στήριξη του κόσμου, που τον επιλέγει σταθερά για την ψυχαγωγία του.  Αν κάνουμε μια αναδρομή μέσα στα χρόνια,  έχω υπάρξει και στο παρελθόν σε διάφορους νεοσύστατους χώρους, οι οποίοι βρίσκονταν εκτός κέντρου και ήταν όλοι εναλλακτικοί και ως εκ τούτου δεν συγκαταλέγονταν στις mainstream λίστες του θεάματος. Ανέκαθεν με χαροποιούσε, να δίνω πνοή σ’ αυτούς τους χώρους. Τα τελευταία χρόνια ειδικά, ήρθε η απόλυτη δικαίωση για μένα, μέσα από τη συνδημιουργία του BETON7 σε μια περιοχή της Αθήνας απολύτως υποβαθμισμένη, που δεν υπάρχει τίποτα όπως ο Βοτανικός,  στον οποίο όμως η καρδιά της Τέχνης χτυπάει ειλικρινά και…δυνατά.

Ανήκετε κι εσείς, όπως πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι σας, στην γενιά που όχι μόνο πρόλαβε αλλά συμμετείχε ενεργά, για να μην πω διαμόρφωσε μία από τις πιο γόνιμες εποχές του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, πριν μας χτυπήσει η κρίση, μαζί με όλα όσα επακολούθησαν και συνεχίζουν καθημερινά, να έρχονται καταπάνω μας. Νοσταλγείτε ποτέ εκείνες τις όχι και τόσο μακρινές εποχές;

Εγώ μεγάλωσα καλλιτεχνικά στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Κάθε φορά που το λέω συγκινούμαι, γιατί θεωρώ ότι το συγκεκριμένο θέατρο είναι μια κοιτίδα πραγματικού πολιτισμού και ποιοτικού θεάτρου. Γαλουχήθηκα ουσιαστικά σαν ηθοποιός μέσα απ’ αυτό το θέατρο και μετά ήρθα στην Αθήνα. Έτυχε να συμμετέχω σε πολύ μεγάλες παραστάσεις, με  σημαντικούς ηθοποιούς, με κορυφή την κα. Δέσπω Διαμαντίδου. Με την σπουδαία αυτή ηθοποιό, είχα την τύχη να συμπρωταγωνιστήσω στο έργο Χάρολντ & Μωντ, γεγονός που με στιγμάτισε θετικά και μ’ ακολουθεί σ’ όλη τη θεατρική μου πορεία. Ήμουν εξίσου τυχερός στον τομέα της τηλεόρασης, γιατί πέτυχα την Ιδιωτική Τηλεόραση στις αρχές της, τότε που οι δουλειές είχαν σαν ζητούμενο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Δεν είχαν μπει ακόμα στο παιχνίδι οι διαφημίσεις και ο χώρος ήταν ας πούμε λίγο πιο παρθένος. Έτυχε να συμμετέχω σε δύο – τρεις παραγωγές, που είχαν ποιοτικά χαρακτηριστικά, με κυρίαρχη συνεργασία το σήριαλ ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑ σε σκηνοθέσια Κώστα Κουτσομύτη και σενάριο του συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, Κώστα Μουρσελά. Μια εξίσου αξιόλογη σειρά ήταν και η ΕΚΤΕΛΕΣΗ που έγραψε ο Φρέντυ Γερμανός, στην οποία ερμήνευσα τον ρόλο του Καβάφη, επιστρέφοντας για τις ανάγκες των γυρισμάτων στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο, εκεί δηλαδή που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήταν μια πραγματικά φοβερή συγκυρία, να γυρίζεις πάλι μετά από χρόνια, μεγάλος πια, για να ερμηνεύσεις τον ρόλο που προανέφερα, στα ίδια μέρη που έπαιζες παιδί. Έχω την αίσθηση, ότι ο κόσμος αγκάλιασε αμέσως αυτές τις δουλειές και γι’ αυτό ουδέποτε τις ξέχασε. Σχετικά τώρα με τη νοσταλγία που αναφέρατε, θεωρώ ότι κάθε εποχή έχει τη δική της αυτοτέλεια. Το Κρατικό Θέατρο είχε τη δική του, μετέπειτα το Εθνικό Θέατρο με το οποίο συνεργάστηκα αποτέλεσε έναν σημαντικό καλλιτεχνικό σταθμό και η αρχή της Ιδιωτικής Τηλεόρασης αντίστοιχα είχε την δική της. Κάποια χρόνια αργότερα,  όταν με την Εταιρεία Θεάτρου Μηχανή, παρουσιάζαμε παραστάσεις σε μη κανονικούς θεατρικούς χώρους, είχε κι αυτή η περίοδος τη δική της αυτοτέλεια κι όλα αυτά από μόνα τους καταγράφουν μια εποχή, που μέσα σ’ αυτήν μεγαλώνουμε κι εμείς κι αυτό είναι στην ουσία το βιογραφικό μας.

Έχω παρατηρήσει – αν και πάντα σας θεωρούσα άνθρωπο χαμηλών τόνων – ότι τον τελευταίο καιρό απέχετε συνειδητά από την τηλεόραση και σπάνια παραχωρείτε συνεντεύξεις σε έντυπα παντός τύπου, προτιμώντας να προβάλλεστε μέσα από τη δουλειά σας και να μιλάτε μόνο όταν έχετε πραγματικά κάτι να πείτε. Θεωρείτε, ότι αυτή θα έπρεπε να είναι η στάση ζωής κάθε καλλιτέχνη που σέβεται τον εαυτό του και κατ’ επέκταση το κοινό του;

Πιστεύω,  ότι κάθε καλλιτέχνης αποφασίζει ο ίδιος με ποιον τρόπο θα διαθέσει και θα προβάλλει τον εαυτό του κι ο κόσμος βλέπει, παρακολουθεί κρίνει και στο τέλος αποφασίζει τι του αρέσει. Έχω την πεποίθηση, ότι πρωταρχικά ένας καλλιτέχνης πρέπει να μιλάει μέσα από το έργο του, όπως ας πούμε ισχύει για τους ποδοσφαιριστές, που η δουλειά τους πρέπει να φαίνεται στο γήπεδο. Δεν χρειάζεται να δίνουν συνεντεύξεις ή να φωτογραφίζονται σε lifestyle περιοδικά, η δουλειά φαίνεται στην πράξη. Τώρα αν αυτή η δουλειά θέλει μια επεξήγηση, ή όντως χρειάζεται να μιλήσεις γι΄αυτήν, τότε ίσως θα πρέπει να μπούμε στην διαδικασία της ανάλυσης και των συνεντεύξεων. Τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση έχασε την αξία που είχε, άρχισε σταδιακά να εκπίπτει. Όλοι παρακολουθούμε με μία μελαγχολία τις πρωινές ζώνες, με ακόμα μεγαλύτερη τις απογευματινές, φτάνοντας μέχρι τα Δελτία Ειδήσεων. Υπάρχει μια διάχυτη μελαγχολία και μια θλίψη, όταν τα παρακολουθούμε. Έχω σταματήσει πια να παρακολουθώ τηλεόραση, εκτός από κάποια προγράμματα που βλέπω επιλεκτικά. Πιστεύω, ότι το να συμμετέχεις στο παιχνίδι της τηλεόρασης είναι κάπως αδιέξοδο και συνάμα δημιουργεί και μια μελαγχολία. Δεν θα έλεγα, ότι έχω εξαφανιστεί ακριβώς, απλά ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του. Όταν με συναντάνε κάπου και με ρωτάνε “Μα με τι ασχολείσθε;” απαντάω “Με το θέατρο…είναι κι αυτό μια δουλειά”. Το αντιμετωπίζω με χιούμορ και κατανόηση, γιατί κι ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει απόλυτα. Ειδικά όταν σε έχει ταυτίσει με κάποια πράγματα, μετά είναι δική σου ευθύνη, να τον μεταφέρεις σε ένα άλλο πεδίο συνεννόησης.

Θα ήθελα να επανέλθουμε λίγο στο θέμα τηλεόραση. Θυμάμαι πολύ έντονα την ερμηνεία σας στα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά, ένα από τα πιο επιτυχημένα σήριαλ στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, το οποίο βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα Κώστα Μουρσελά. Εκτός από την σπάνια αυτή καλλιτεχνική συγκυρία, ποιες άλλες τηλεοπτικές συνεργασίες σας θυμάστε έντονα; Αν σας προέκυπτε σήμερα μια τηλεοπτική πρόταση, αντίστοιχης αισθητικής, θα σας βλέπαμε ενδεχομένως ξανά επί της οθόνης;

Θεωρώ, ότι η τηλεόραση ως μέσο δεν είναι απορριπτέο εξ’ ορισμού. Τι πάει να πει όχι στην τηλεόραση, δεν υπάρχει αυτό. Όταν πηγαίνοντας σε διάφορα ευαγή ιδρύματα, ή νοσοκομεία, ή σε διάφορα σπίτια – ειδικά σε πιο απομακρυσμένες περιοχές –  βλέπεις ότι η μόνη τους διασκέδαση είναι η τηλεόραση. Δεν λέμε γενικά όχι στην τηλεόραση, απλώς το συγκεκριμένο μέσο έχει πέσει σε λάθος χέρια, δυστυχώς. Αυτό σημαίνει πρακτικά, ότι το ζητούμενο σήμερα δεν θα έπρεπε να είναι, πως θα δώσουμε στο λαό άρτον & θεάματα, αλλά να προσφέρουμε στους τηλεθεατές ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, που να απηχεί και μια αναβάθμιση σε πολιτιστικό επίπεδο. Παλιότερα οι διασκευές λογοτεχνικών έργων, αξιόλογων συγγραφέων δημιουργούσαν αυτό το πολιτιστικό υπόβαθρο. Ας μην ξεχνάμε την τεράστια παρακαταθήκη στην λογοτεχνία, που μας άφησε η παλιά ΕΡΤ, ειδικά όσον αφορά το Θέατρο της Δευτέρας, μέσα από το οποίο παρουσιάστηκε  όλο το παγκόσμιο ρεπερτόριο. Αυτά είναι συλλεκτικά κομμάτια, που ευτυχώς σήμερα μπορεί κάποιος ν’ αναζητήσει στο διαδίκτυο και να τα παρακολουθήσει. Αν υπάρξει μια τέτοιου είδους προσέγγιση από το τηλεοπτικό γίγνεσθαι, βασισμένη σε σημαντικά κείμενα ελλήνων ή ξένων δημιουργών και όχι σε πρόχειρα σενάρια γραμμένα στο πόδι, τα οποία φωτογραφίζουν μια άθλια πραγματικότητα την οποία κιόλας σαρκάζουν, διακωμωδούν ή ακόμα χειρότερα παρωδούν, ανακατεύοντας αυτόν τον πολτό, που καθημερινά μας κατακλύζει, βεβαίως θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στην τηλεόραση. Ομολογώ μάλιστα, ότι μου λείπει. Μου λείπει η δυνατότητα, να στηθείς μπροστά σε μια κάμερα και να παίξεις κάτι αξιόλογο.

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος… Με βάση την βαθιά φιλοσοφημένη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη, ο ήρωας του Τόμας Μπέρνχαρντ που υποδύεστε με τόση πειστικότητα, είναι ελεύθερος; Ή μήπως η εμμονή του με τη δημιουργία ενός τεράστιου έργου, ενός έργου ζωής όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, είναι το δικό του ΜΠΕΤΟΝ, η δική του φυλακή; Εσείς νιώσατε ποτέ εγκλωβισμένος στις ίδιες σας τις φιλοδοξίες;

Η αλήθεια είναι, ότι αποφάσισα να ερμηνεύσω αυτόν το ρόλο, γιατί αισθανόμουν κάπως έτσι. Δηλαδή, αισθανόμουν σε μια απόσταση από ένα κοινωνικό σύνολο, που συνθλίβει προσωπικότητες με μία ιδιαιτερότητα, χωρίς να διεκδικώ κάτι το πολύ σημαντικό για μένα, όπως λέει κι ο ήρωας. Παρόλα αυτά θεωρώ,  ότι ο ήρωας του Μπέρνχαρντ,  ο Ρούντολφ, δημιουργεί ένα δικό του σύμπαν, μέσα στο οποίο και μπαίνει. Πιστεύω, ότι αυτή η αντιμετώπιση της ζωής είναι μια μετεφηβική αντιμετώπιση, όπως όταν ήμασταν μικρότεροι και δημιουργούσαμε έναν δικό μας κόσμο, μέσα στον οποίο κυκλοφορούσαμε απόλυτα ελεύθεροι και δεν υποκύπταμε σε κανέναν συμβιβασμό ή αντίστοιχα δεν είχαμε καμία κατανόηση απέναντι σε έναν κόσμο, που δεν μας άρεσε.  Έχω παράλληλα την αίσθηση, ότι η επιστροφή στην κοιτίδα των κειμένων του Τόμας Μπένχαρντ είναι μια κίνηση, η οποία λειτουργεί σαν αναβάπτιση για κάποιους ανθρώπους, που επιθυμούν διακαώς ένα δικό τους σύμπαν, αλλά είτε από φόβο ή από συστολή δεν τολμούν να το κάνουν. Μέσα απ’ αυτό το κείμενο, που η απόδοση του έπεισε τόσο πολύ το κοινό,  είδα έναν κόσμο που συμφωνούσε απολύτως μ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι και τόσο αγαπητός ή εξοικειωμένος με το κοινωνικό σύνολο, αντίθετα φτάνει στα όρια του μισανθρωπισμού. Παραδόξως, έγινε συμπαθής και μάλιστα το κοινό βρήκε τις απόψεις του κατανοητές, καίριες, εύληπτες, καταλήγοντας στο τέλος, να συμφωνήσει απόλυτα μαζί του. Θέλω να πω μ’ αυτό, ότι το κείμενο του Μπέρνχαρντ ακούμπησε μέσα μου, δίνοντας μου τη δυνατότητα να εκμυστηρευτώ ανοιχτά – όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό –  απόψεις που έχω κι εγώ για την καθημερινότητα που μας περιβάλλει και μας καταβάλλει. Δεν μπορούμε να είμαστε σε μια μόνιμη συγκατάβαση και μια απεριόριστη ανεκτικότητα απέναντι σ’ έναν κόσμο που δεν μας ενδιαφέρει, δεν μας αφορά και μάλιστα μας αντιμάχεται, μ’ έναν ιδιαίτερα σκληρό και χυδαίο τρόπο.

MPETON

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω πρόσφατα την προαναφερόμενη παράσταση κι ομολογώ, ότι ήταν η πρώτη φορά μετά από αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, που ένιωσα ως θεατής αυτό που λέμε κάθαρση, παρόλο που το ίδιο το κείμενο δεν προσφέρει καμία λύση ή διέξοδο. Η ερμηνεία σας μου θύμισε το υποκριτικό στιλ της μεγάλης σχολής του Actor‘s studio, που ανέδειξε μερικά από πιο σπουδαία ονόματα της υποκριτικής τέχνης παγκοσμίως. Υπήρξατε επί σκηνής άμεσος, αληθινός, απόλυτα διαπεραστικός. Πόσο σας δυσκόλεψε η μινιμαλιστική αυτή προσέγγιση ενός ήρωα σε πλήρη απόγνωση, γεμάτου εμμονές & αντιφάσεις, που ενδεχομένως κρύβει πολλές ερμηνευτικές παγίδες;

Θεωρώ το σινεμά, την πιο κοντινή σε μένα ψυχαγωγία, η οποία μου προσφέρει μια μεγάλη ασφάλεια, περνώντας ειδικά τα χρόνια. Δεν μας πρόδωσε ποτέ ο κινηματογράφος. Όπως έλεγε και η Δέσπω Διαμαντίδου “Θα ήμασταν πολύ μικροαστοί, αν δεν υπήρχε το σινεμά”. Παρακολουθώντας λοιπόν, όλους αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς της Αμερικάνικης Σχολής, ξεκινώντας από το λιτό παίξιμο του Χένρυ Φόντα, περνώντας στον Ροντ Στάιγκερ, τον Σπένσερ Τρέισι και τόσους άλλους ηθοποιούς της γενιάς του ΄50, που για μένα αποτέλεσε τη βάση αυτού του είδους ερμηνείας, παρατηρεί κανείς ότι δεν υπάρχει κανένας βερμπαλισμός κινήσεων, δεν υποσημειώνονται τα αστεία, ούτε καίγονται και καμιά ερμηνεία δεν γίνεται ποτέ τόσο προφανής και προβλέψιμη, που να μην θέλεις να την βλέπεις μπροστά σου. Όλα αυτά δηλαδή τα ερμηνευτικά τερτίπια, που παρακολουθούμε συχνά και μας δημιουργείται μια άρνηση να πάμε στο θέατρο. Αυτή η ερμηνευτική προσέγγιση προϋποθέτει πολλή δουλειά και αρκετό χρόνο, ώστε να καθίσει πάνω στα εκφραστικά μέσα ενός ηθοποιού, ενώ είναι κάτι που έρχεται και με την ηλικία. Όπως ο Ρούντολφ για παράδειγμα, ο ήρωας του ΜΠΕΤΟΝ,  είναι κατά τη γνώμη μου δύσκολο, να ερμηνευθεί από έναν νεότερο ηθοποιό.  Είναι σαφώς καλύτερο, να έχεις φτάσει σε μια κάποια ηλικία, ώστε να έχεις υποστεί διαφόρων ειδών ματαιώσεις, απογοητεύσεις, να έχεις φάει και δύο τρία χαστούκια από τη μοίρα της ζωής κι αυτό να σου έχει δώσει τη δυνατότητα,  να ερμηνεύσεις έναν ρόλο χωρίς έπαρση. Χωρίς να είσαι πιο έξυπνος από τον ήρωα, χωρίς να καταφύγεις σε ερμηνευτικά ή σκηνοθετικά τερτίπια, αλλά όπως έλεγαν οι παλιοί ηθοποιοί, να πεις απλά τα λόγια σου. Δηλαδή, ο ηθοποιός να γίνει ο αγωγός, μέσα από τον οποίο θα μεταφερθεί το έργο του συγγραφέα. Στην περίπτωση του  Μπέρνχαρντ, δεν έχουμε να κάνουμε με θεατρικό λόγο, έχουμε να κάνουμε με ένα πεζό κείμενο. Ο πεζός λόγος για να αποδοθεί σωστά, θέλει μια ιδιαίτερη προσέγγιση. Πρώτον, για να μην κουράσει σαν ανάγνωση και δεύτερον να ερμηνευτεί χωρίς υπερβολές. Αυτή ήταν η σχοινοβασία πάνω στην οποία κινήθηκα, για να αποδώσω το ρόλο, χρησιμοποιώντας το ίδιο κλειδί με το οποίο άνοιξα πριν από δέκα χρόνια τον ρόλο μου στον ΠΡΩΤΟ ΕΡΩΤΑ του Μπέκετ. Το έργο ανέβηκε στο BIOS το 2003 και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στον ΜΥΛΟ στη Θεσσαλονίκη, αργότερα και στην Πάτρα. Εν πάσει περιπτώση ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ του Μπέκετ, με το ΜΠΕΤΟΝ του Μπέρνχαρντ, έχουν μεγάλη συνάφεια και δέκα χρόνια μετά απέδωσα τον ρόλο, με ακόμα μεγαλύτερη απλότητα.

Το Πρόγραμμα του BETON7 για το 2014-2015, περιλαμβάνει μια ευρύτατη γκάμα θεαμάτων. Με ποια κριτήρια γίνεται κάθε φορά η επιλογή των καλλιτεχνικών προτάσεων που σας απευθύνουν, οι οποίες απ’ όσο γνωρίζω  είναι  πολυάριθμες και ως επί το πλείστον αξιόλογες; Αν κρίνω από το πρόγραμμα που παρουσιάζετε – κάθε χρόνο και καλύτερο – μάλλον είστε αυστηρός στις επιλογές σας. Κάνω λάθος;

Θα μιλήσω για τον τομέα του θεάτρου, στον οποίο είμαι ο συντονιστής. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο,  ότι πάρα πολύς κόσμος θέλει να παρουσιάσει τη δουλειά του στο BETON7. Εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου έχουμε δημιουργήσει το Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις, που με βάση έναν κοινό θεατρολογικό άξονα διαφορετικό κάθε χρονιά, προσκαλούμε  μεμονωμένους καλλιτέχνες ή ομάδες να καταθέσουν την άποψη τους.  Παράλληλα τους ενθαρρύνουμε, να είναι όσο το δυνατόν πιο ρηξικέλευθοι και πιο νεωτεριστές στην προσέγγιση των έργων. Προσπαθούμε να δώσουμε την δυνατότητα και να εμπνεύσουμε νέους ανθρώπους, να πάρουν την ευθύνη και να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό. Όταν ανιχνεύουμε σε κάποιους ανθρώπους αυτό το στοιχείο της πρωτοτυπίας,  τους στηρίζουμε. Προσωπικά, στηρίζω πάρα πολύ τους καλλιτέχνες, που παίρνουν την ευθύνη να κάνουν κάτι το οποίο είναι έξω από τα συνηθισμένα, δηλαδή να ρισκάρουν. Μιας κι εδώ υπάρχει η ομπρέλα, ότι είναι ένας πρωτοποριακός, εναλλακτικός χώρος που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα του ρίσκου και το κοινό είναι υποψιασμένο, ξέρει εκ των προτέρων τι περίπου θα δει. Δεν έχουμε μία σάλα των 500 θέσεων, ή τον μεγαλοπαραγωγό από πίσω να σε κυνηγάει με το τεφτέρι και το σαλιωμένο μολυβάκι και να σου λέει αυτό να το κόψεις, ή γιατί πήρες αυτόν και δεν πήρες τον άλλο και τα λοιπά. Εδώ ο δημιουργός έρχεται, εφόσον εγκρίνουμε την πρόταση του και είναι απολύτως ελεύθερος. Εμείς βλέπουμε τις παραστάσεις στην πρεμιέρα. Δεν θα το ονόμαζα αυτό αυστηρότητα ακριβώς, αλλά μια ενθάρρυνση στο ιδιαίτερο, το καινούργιο και το απόλυτα σύγχρονο.

Φεστιβάλ Χορού, εικαστικές εκθέσεις, προβολή κινηματογραφικών ταινιών & διεθνών συμπαραγωγών,  παραστάσεις & performances που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πολλές ακόμα καινοτομίες, όπως το προσωπικό μου αγαπημένο “Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις” στοιχειοθετούν το προφίλ ενός πολύ ενημερωμένου, σύγχρονου πολυχώρου, ο οποίος κόντρα σε κάθε μορφή κρίσης, οικονομικής, αξιών και πάει λέγοντας, καταφέρνει να κάνει τη διαφορά.  Είναι μεγάλο το τίμημα που πληρώνετε, οικονομικό ή άλλο, προκειμένου να παραμείνετε πιστός στο καλλιτεχνικό σας όραμα;

Μόνο μία φράση. Ναι πολύ μεγάλο!

Αν κάποιος σας ζητούσε, να σκιαγραφήσετε το πορτραίτο του αθηναϊκού κοινού, σαν να πρόκειται για έναν πίνακα ζωγραφικής, τι θα επιλέγατε να φτιάξετε,  για να το προσωποποιήσετε με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πιστότητα και ποια χρώματα θα χρησιμοποιούσατε;

Θα ήταν Οι Πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου του Ιερώνυμου Μπος. Νομίζω ότι τα χρώματα είναι αυτά. Πορτοκαλί, μωβ, μαύρο, κόκκινο. Έχουμε ένα κοινό που είναι απόλυτα πολυσυλλεκτικό,  ακραία πολυσυλλεκτικό θα έλεγα. Έχω την αίσθηση, ότι ο πίνακας αυτός του Ιερώνυμου Μπος, θα μπορούσε να είναι η κονκάρδα του κοινού.

Διαβάζετε τις κριτικές για τις δουλειές που παρουσιάζετε στο BETON7, είτε σας αφορούν άμεσα, είτε αφορούν ομάδες με τις οποίες συνεργάζεστε; Πιστεύετε, ότι μπορεί να κρίνει κάποιος αντικειμενικά έναν καλλιτέχνη, όταν ο ίδιος δεν έχει περάσει από τα ίδια μονοπάτια, ώστε να γνωρίζει τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που κρύβει η εκάστοτε καλλιτεχνική παραγωγή; Άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη…έτσι δεν είναι;

Έχω ζήσει την εποχή των κριτικών. Τότε που μία παράσταση αξιολογούνταν στην πρεμιέρα της από σημαντικούς κριτικούς θεάτρου κι εκεί πραγματικά έπαιρνες την επιδοκιμασία ή την απόρριψη. Έχω ζήσει και τα δύο. Αυτή η εποχή όμως έχει τελειώσει.  Σήμερα δεν υπάρχει πια αυτό. Την θέση του έχουν πάρει διάφοροι,  που φέρουν την συγκεκριμένη ιδιότητα και ασκούν κριτική, αλλά είναι επισφαλές το αποτέλεσμα. Αυτό που θα ήθελα να καταθέσω γενικά, είναι ότι η κριτική σε ορισμένες παραστάσεις, που ήταν ηθελημένα προβοκατόρικες, εσκεμμένα προκλητικές ας πούμε, αν ήταν αντίθετη λειτουργούσε υπέρ. Δηλαδή αν η κριτική ήταν αρνητική αισθανόμουν καλά, γιατί ήξερα ότι η παράσταση πέτυχε τον σκοπό της. Έχω βιώσει κάτι αντίστοιχο, όχι μόνο ως σκηνοθέτης, αλλά και με την ιδιότητα του ηθοποιού. Αν μια ερμηνεία ήταν ιδιαίτερη ή η σκηνοθετική άποψη ήταν ακραία και η κριτική ήταν εναντίον και κατέκρινε το αποτέλεσμα, τότε αισθανόμουν, ότι έχω επιτελέσει το έργο μου σωστά.  Ξέρετε για τον ηθοποιό που ρισκάρει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό και απορρίπτεται,  αυτό μπορεί να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο και να του δώσει μεγαλύτερη δύναμη για να συνεχίσει. Άλλωστε μην ξεχνάμε, ότι μεγάλες παραστάσεις και κορυφαίοι συγγραφείς, στην πρεμιέρα τους πολλές φορές έχουν γιουχαριστεί, για να αναγνωρισθούν πολλά χρόνια αργότερα, ακόμα και από τους ίδιους ανθρώπους, που αρχικά τους απέρριψαν.

Τι ωθεί κατά τη γνώμη σας, μια μεγάλη μερίδα των λεγόμενων κριτικών θεάτρου ή τέχνης γενικότερα, αντί να κρίνουν όπως απαιτεί ο ρόλος τους, να κατακρίνουν ασύστολα τους καλλιτέχνες και τις όποιες προσπάθειες τους μέσα από την εξουσία, που τους παρέχει ο παντοδύναμος γραπτός λόγος (verba volant, scripta manent); Έχει να κάνει με κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας, τύπου: ήθελα να γίνω κι εγώ ηθοποιός ή σκηνοθέτης, αλλά δεν ήμουν αρκετά καλός ή ακόμα χειρότερα το άτιμο το σύστημα δεν με άφησε; 

Δεν με απασχόλησε ποτέ για να είμαι ειλικρινής. Νομίζω, ότι περνώντας τα χρόνια, έχει αμβλυνθεί αυτή η κατάσταση. Παλιότερα συνέβαινε πιο έντονα αυτό που αναφέρετε και είχαμε τέτοιου τύπου ιδιότυπες περιπτώσεις κριτικών. Σήμερα κριτικός είναι η προσέλευση του κοινού. Αυτή και μόνο αυτή ανεβάζει ή κατεβάζει τις παραστάσεις.

Έρχεστε καθημερινά με την ιδιότητα του ενορχηστρωτή ενός εναλλακτικού καλλιτεχνικού χώρου, σ’ επαφή με νέους καλλιτέχνες, που διαθέτουν την όρεξη και τον απαιτούμενο ενθουσιασμό, να προβάλλουν τη δουλειά τους και να κάνουν τη διαφορά, ανατρέποντας κλισέ και στερεότυπα στην Τέχνη και κατ’ επέκταση στη ζωή. Θεωρείτε ότι προσφέροντας τους ένα χώρο στον οποίο, μπορούν να υλοποιήσουν κάποια από τα όνειρα τους, συντελείτε ενεργά  στην ανάδειξη νέων ταλέντων;

Το Beton7 είναι ένας μικρός χώρος, ο οποίος δεν έχει ενδεχομένως  τις δυνατότητες, που έχουν άλλα ιδρύματα, αλλά στο μέτρο των δυνατοτήτων του, έχει ανοίξει διάπλατα τις πόρτες του σε νέους δημιουργούς, στους οποίους προσφέρονται όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις, για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Ξεκινώντας από την τεχνική υποστήριξη, που είναι ένα πολύ βασικό ζήτημα, να έχεις δηλαδή φώτα, ήχο και τον τεχνικό, για να μπορείς να στήσεις την παράσταση σου και φτάνοντας μέχρι τη δυνατότητα να δοκιμάσουν κάποια καινούργια πράγματα, όσο ακραία κι αν είναι και το τονίζω αυτό. Τώρα σχετικά με το αν το BETON7 μπορεί ν’ αναδείξει νέα ταλέντα; Πιστεύω ότι καινούργια ταλέντα υπάρχουν και θα υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, αλλά το πιο σημαντικό για μένα είναι η διάρκεια. Πόσο θα διαρκέσουν αυτά τα ταλέντα μέσα στο χρόνο, ώστε να μην καταλήξουν διάττοντες αστέρες, που θα κάνουν μία δουλειά και μετά θα εξαφανιστούν. Το ζητούμενο για μένα είναι ο καλλιτέχνης, να έχει ένα διαρκές όραμα, το οποίο δεν πρέπει να φθίνει, ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Δεν πρέπει να αναζητάει ένας νέος δημιουργός την ευκολία, την απόλυτη παροχή. Ένας νέος καλλιτέχνης πρέπει να δοκιμάζεται όχι μόνο σκηνικά, αλλά και κατά την διάρκεια της παραγωγής. Πιστεύω ότι τα νέα παιδιά το κάνουν αυτό. Δεν είναι τυχαία όλη αυτή η έκρηξη νέων χώρων στον Βοτανικό, στο Γκάζι και σε άλλες περιοχές της Αθήνας. Είναι ένα σημάδι, ότι κάτι καινούργιο ξεκινάει.

Εικάζω, ότι η ανάγκη σας να ανανεώνεστε συνεχώς, σας οδήγησε στο να θεσπίσετε το Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις, που εδώ και τέσσερα χρόνια προσφέρει την ευκαιρία σε μεμονωμένους καλλιτέχνες και θεατρικές ομάδες, ν’ αναδείξουν τη δουλειά τους και γιατί όχι ν’ αναμετρηθούν μέσα από έναν κοινό θεματικό άξονα. Τώρα για παράδειγμα καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τον Ρακίνα & τον Μολιέρο. Γιατί επιλέξατε τους συγκεκριμένους συγγραφείς; Συγκαταλέγονται στους αγαπημένους σας;

Ταξιδεύοντας στο Εξωτερικό και παρακολουθώντας διάφορους Ευρωπαίους σκηνοθέτες, παρατήρησα ότι τα τελευταία χρόνια δεν ανεβάζουν ένα έργο μόνο του, αντίθετα το συνδυάζουν με κάποια άλλα, ή επεμβαίνουν δραματουργικά έργο,  όπως ο Τόμας Οστερμάγιερ παραδείγματος χάριν. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα, να δώσουμε τη δυνατότητα σε νέες ομάδες, να κάνουν τις δικές τους προτάσεις, ακουμπώντας πάνω σ’ έναν κοινό θεατρολογικό άξονα. Ανάμεσα τους κι εγώ καταθέτοντας την νεανική μου άποψη, αφού οι Θεατρικές Συνθέσεις ξεκίνησαν ουσιαστικά από την δουλειά μου πάνω στον Αγαμέμνονα. Ο θεατρολογικός αυτός άξονας, έχει ως σημείο αναφοράς τη βάση του παγκόσμιου δραματολογίου: Αρχαία Τραγωδία, Σαίξπηρ, Το Θέατρο των Ιδεών (Ίψεν, Στρίντμπεργκ κλπ) και φέτος δύο μεγάλοι Γάλλοι συγγραφείς, ο Ρακίνας που είναι μια ιδιαίτερη δική μου αδυναμία και ο Μολιέρος, που στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί κάπως  περίεργα. Προσωπικά τον θεωρώ εξίσου «μαύρο» συγγραφέα με τον Ρακίνα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι σύχναζαν στον ίδιο χώρο, το Hotel de Bourgogne, οπότε γίνεται φανερό ότι συνέκλιναν κι ως προς το κομμάτι της αισθητικής και στην ουσία λειτουργούσαν αλληλοσυμπληρωματικά. Θεωρώ τον Μολιέρο λοιπόν, εξίσου dark συγγραφέα με τον Ρακίνα και τα έργα που προτείνουμε φέτος είναι από τα πιο σκοτεινά του, όπως ο Δον Ζουάν για παράδειγμα. Επέμεινα, ώστε να είναι αυτός ο συνδυασμός και δικαιώθηκα, γιατί οι προτάσεις που δεχτήκαμε για τις φετινές Θεατρικές Συνθέσεις ήταν ισάριθμες, γεγονός που αποδεικνύει ότι ο εν λόγω συγγραφέας έχει κοινό, είναι αγαπητός στον καλλιτεχνικό κόσμο και όλο αυτό το gothic στοιχείο, που αντανακλάται στα έργα του, είναι ελκυστικό για τους νέους καλλιτέχνες.

MOLIEROSRAKINAS

 

 

 

 

 

 

Μετά απ’ τις πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις σας, σε μερικές από τις πιο αξιόλογες τηλεοπτικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων, επιλέξατε να αφοσιωθείτε στο θέατρο, παρουσιάζοντας δικές σας δουλειές και συστήνοντας παράλληλα στο αθηναϊκό κοινό νέους συγγραφείς, νέα κείμενα, νέους τρόπους έκφρασης: Μια χώρα χωρίς Λέξεις – Dea Loher, Ποδήλατο στο Χωριό (Village Bike) – Penelope Skinner, Osama the hero – Dennis Kelly και η δική σας performance Europa και τα λοιπά…Μιλήστε μας λίγο για αυτές τις παραγωγές και το σκεπτικό πίσω απ’ αυτήν την πρωτοβουλία.

PROTOS ERWTAS

ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ του ΜΠΕΚΕΤ, 2003

Αυτή η ιστορία ξεκίνησε το 1992, από τότε που πρωτοσύστησα στην Ελλάδα τον Μπερνάρ Μαρί Κολτές και το έργο του Η ΝΥΧΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΣΗ. Ακολούθησαν τα έργα:  Sweet Eros του Terrence Mcnally  , PENETRATOR του Anthony Neilson, DECADENCE του Steven Berkoff και μετά πάλι του ίδιου Η ΕΡΩΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΦΗΛΙΑΣ και τα τελευταία χρόνια έργα των: Dennis Kelly, Dea Loher, Penelope Skinner και ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ του Μπέκετ, δηλαδή συγγραφείς που καθόρισαν τον 20ο αιώνα και ειδικά οι Kelly, Neilson & Berkoff, που εκπροσωπούν το θέατρο            in- yer- face. Η ανάδειξη των παραπάνω καλλιτεχνών και του έργου τους αλλά και η σύσταση του συγκεκριμένου στιλ θεάτρου στο αθηναϊκό κοινό αποτέλεσε και το μότο της Εταιρείας Θεάτρου Μηχανή. Μετά την αποχώρηση μου από τα Κρατικά Θέατρα και αφού είχα εκτίσει την ποινή μου – όπως θα έλεγε κι ο Νίκος Χουρμουζιάδης – άσχετα αν μετά επέστρεψα σ’ αυτά ως σκηνοθέτης, αναλαμβάνοντας πολλές και διαφορετικού ύφους παραγωγές όπως: Ταϋλάνδη του Λένου Χρηστίδη,  Πειρασμός του Ξενόπουλου, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύκτας, Γλυκιά Ίρμα στο ΚΘΒΕ και Η τύχη της Μαρούλας του Κορομηλά στο ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής και Το Σώσε στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, θεώρησα, ότι η προσωπική μου πορεία στην Αθήνα ως “πρωτοποριακός” καλλιτέχνης, θα έπρεπε να περάσει κι απ’ το προαναφερόμενο στιλ θεάτρου, το οποίο μου ήταν και εξαιρετικά αγαπητό.

http://perismichailidis.blogspot.gr/

Φέτος το BETON7 καινοτομεί εκ νέου, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα την παράσταση ΤΟ ΞΕΝΥΧΤΙ του Wallace Shawn. Τι σας ώθησε να επιλέξετε το συγκεκριμένο έργο, το οποίο δεν έχει δοκιμαστεί όπως άλλα ενδεχομένως κείμενα και οπωσδήποτε δεν αποτελεί την εγγύηση του κλασικού θεάτρου, ούτε διαθέτει το δίχτυ ασφαλείας ενός Παπαδιαμάντη, για παράδειγμα;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Υπάρχει ένα θέμα με το ρεπερτόριο. Υπάρχει μια έκρηξη του κλασικού ρεπερτορίου, που παίζεται πια κατά το δοκούν. Το να πιάσεις ένα κλασικό κείμενο και να το παρουσιάσεις, όπως συνήθως παρουσιάζεται, γεννάει τεράστια ερωτηματικά. Δεν αντιστρατεύομαι, δεν αντιλέγω, παρακολουθώ με συγκατάβαση. Παράλληλα, παρατηρείται και μια έκρηξη του πολιτικού θεάτρου και ανασύρονται πάλι κείμενα, τα οποία βλέπαμε στην μεταπολίτευση.  Το έχω ζήσει αυτό το πέρασμα και εκτιμώ βαθιά αυτά τα κείμενα, θεωρώ όμως, ότι πρέπει ν’ ανακαλύπτουμε και νέους συγγραφείς, να τους παρουσιάζουμε και να ασχολούμαστε και με έργα αμαρκάριστα,  ή για να το θέσω διαφορετικά με κείμενα τα οποία είναι stock του θεάτρου. Ήθελα λοιπόν, να επιλέξω ένα έργο από το ανεξάντλητο stock του θεάτρου και να τολμήσω σκηνοθετικά, δίνοντας ταυτόχρονα την ερμηνευτική ευκαιρία στους ανθρώπους που συμμετέχουν, να κάνουν κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο. Επίσης, θέλω να σας πω, ότι με συγκινούν πολύ οι τίτλοι των έργων. Τίτλοι όπως DECADENCE, PENETRATOR ή ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΛΕΞΕΙΣ, είναι πραγματικά ωραίοι τίτλοι. Όσον αφορά τους συγγραφείς, ο Wallace Shawn για παράδειγμα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για την Αμερικανική θεατρική πραγματικότητα. Υπήρξε αποκλεισμένος επί σειρά ετών, τα έργα του δεν παιζόντουσαν σ’ αυτήν την Καθολική Ήπειρο και από την άλλη πλευρά είναι ένας δικός μας άνθρωπος. Την δεκαετία του ’70 βίωσε όλη αυτήν την θεατρική έκρηξη που έγινε στην Αμερική, όπως ήταν το LA MAMMA, στo οποίο συμμετείχε για ένα διάστημα, ή το Living Theater με τον Julian Beck και την Judith Malina ή οι παραστάσεις  στο Central Park, όπου παρουσίαζαν Σαίξπηρ. Ο Shawn είναι αυτής της γενιάς.

shawn1_1106749506Είναι η γενιά της αθωότητας, η οποία αντιστρατεύτηκε σ’ ένα σύστημα, το οποίο σιγά-σιγά άρχισε να στραγγαλίζει τις ελεύθερες φωνές, για να φτάσουμε σήμερα να μην έχουμε κάτι νέο απ’ αυτήν την Ήπειρο, όσον αφορά το θεάτρο. Ο Wallace Shawn μετά από μια μακρά πορεία στον κινηματογράφο και έχοντας συνεργαστεί ως ηθοποιός με τον Λουί Μαλ, αποτελεί για μένα μια αξιόλογη περίπτωση συγγραφέα και γι’αυτό ακριβώς τον ανίχνευσα και θέλησα να παρουσιάσω το συγκεκριμένο έργο, το οποίο όπως αναφέρεται και στο Δελτίο Τύπου, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Royal Court μπήκε μέσα το Ηθών και τους μάζεψε όλους, ενώ όπως είπα νωρίτερα στην Αμερική είχε απαγορευτεί για πολλά χρόνια. Στο BETON7 δίνουμε τη δυνατότητα σ’ έναν συγγραφέα όπως ο συγκεκριμένος, να καταθέσει μια αισθητική και μια οπτική η οποία είναι κοντινή μας, ενδεχομένως τη νοσταλγούμε, αλλά παράλληλα την βλέπουμε πια μέσα από μια τελείως σύγχρονη ματιά και προσέγγιση.

Πιστεύετε,  ότι μία καλή παράσταση, η οποία θίγει έμμεσα μεν και με καλλιτεχνικό τρόπο, αλλά αρκούντως αποτελεσματικά τα κακώς κείμενα,  μπορεί ν’ αποτελέσει επαναστατική πράξη;

Η επανάσταση δεν μπορεί να ξεκινήσει από το θέατρο, ούτε μπορεί να συντηρηθεί απ’ αυτό, αλλά μπορεί να σου προσφέρει τη δυνατότητα, να προβληματιστείς.  Υπάρχουν ούτως ή άλλως πολλά είδη θεάτρου: το θέατρο ντοκουμέντο, το θέατρο της σκληρότητας, το θέατρο της αμεσότητας, το κλασικό θέατρο και όλα έχουν σκοπό, μέσω της αναπαράστασης της πραγματικότητας, να σου δώσουν το έναυσμα για να σκεφτείς. Πέρασα μια περίοδο, που πίστευα ότι το θέατρο, πρέπει να δίνει λύσεις. Τώρα πια έχω την εντύπωση, ότι η στράτευση αλλοιώνει την έννοια το θεάτρου και την ευρύτερη καλλιτεχνική παραγωγή. Πιστεύω, ότι η αισθητική ενός έργου, πρέπει να προσφέρει όλα τα απαραίτητα ερεθίσματα, ώστε ο θεατής ν’ αποφασίσει μόνος του στο τέλος, τι του αρέσει και τι είναι αυτό που μπορεί να τον οδηγήσει στο φως ή στο απόλυτο σκοτάδι αντίστοιχα. Υπάρχουν και έργα που μας οδηγούν, να κατέβουμε τα σκαλοπάτια του ερέβους.  Το ΜΠΕΤΟΝ του Τόμας Μπένχαρντ είναι ένα τέτοιο έργο. Δεν υπάρχει από πουθενά διαφυγή. Είναι τόσο κλειστοφοβικό, που καταντάει πια να είναι απολύτως φωτεινό. Υπάρχει αυτό το οξύμωρο σχήμα. Έχω την αίσθηση, ότι το θέατρο μπορεί να λυτρώσει. Τόσο τους ίδιους τους καλλιτέχνες, όσο κι αυτόν που μεταλαμβάνει τη λύτρωση του ερμηνευτή, κάνοντας τη και δική του.

Τελικά οι πολιτικοί είναι τόσο καλοί ηθοποιοί, δεδομένου ότι καταφέρνουν κάθε φορά και μας πείθουν με τα ίδια ψέματα, ή απλά εμείς ως ψηφοφόροι είμαστε ένα κοινό – για να το θέσω κομψά-  απαίδευτο;

Θα σας απαντήσω με ένα απόσπασμα από το ΜΠΕΤΟΝ,  το οποίο νομίζω, ότι τα λέει όλα: «Ο κόσμος διαθέτει πολύ μεγάλο πλούτο και μπορεί να κάνει θαύματα. Οι πολιτικοί όμως εμποδίζουν συνειδητά την πραγματοποίηση αυτών των θαυμάτων. Κραυγάζουν ζητώντας βοήθεια, ενώ παράλληλα πετούν από το παράθυρο αμέτρητα εκατομμύρια για εξοπλισμούς, χωρίς ίχνος ντροπής. Εγώ αρνούμαι, να δώσω έστω και μία πεντάρα στον κόσμο αυτό».

Ποια είναι τα συναισθήματα που σας προκαλούν  ως άνθρωπο κι ως καλλιτέχνη,  νεοφασιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή ή άλλες τέτοιου είδους (εγκληματικές) οργανώσεις, που δυστυχώς έχουν ακόμα οπαδούς τόσο στη χώρα μας, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη;

Τον φασισμό τον γεννάει το σύστημα. Όπως κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, υπήρχε μια έξαρση του φαινομένου του φασισμού, εξαιτίας της οικονομικής εξαθλίωσης του κόσμου, κατά αναλογία και σήμερα έχουμε μια οικονομική εξαθλίωση η οποία υποδαυλίζει, υποθάλπει και αναπτύσσει αυτό το φαινόμενο.

Ασκείτε τα πολιτικά σας δικαιώματα; Θα ψηφίσετε ας πούμε στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές πραγματοποιηθούν;

Είμαι ακόμα από τους τελευταίους ρομαντικούς οπότε ναι,  ασκώ τα πολιτικά μου δικαιώματα. Αντηχεί πάντα στ’ αυτιά μου η φράση: “Αυτός στερείται των πολιτικών του δικαιωμάτων” ή “Αφαίρεσαν απ’ αυτόν τα πολιτικά του δικαιώματα”. Ως εκ τούτου σήμερα, όταν κάποιος έχει τη δυνατότητα ν’ ασκήσει τα πολιτικά του δικαιώματα, δεν  ψηφίζει κατ’ ανάγκη τον έναν ή τον άλλο, απλά εξασκεί ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Πιστεύω ακράδαντα, ότι θα πρέπει να διαφυλάξουμε αυτό το δικαίωμα, ενώ  παράλληλα πιστεύω στην δημοκρατία και βασική προϋπόθεση, για να συνεχίσει να υφίσταται είναι η δημοκρατική ψήφος.

Θα ήθελα ολοκληρώνοντας την σκιαγράφηση της ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑΣ σας, να μοιραστείτε μαζί μας ποιο είναι το δικό σας κίνητρο ζωής. Τι σας κάνει να σηκώνεστε καθημερινά από το κρεβάτι σας, να δημιουργείτε, να παλεύετε, να ελπίζετε…να ονειρεύεστε;

Αυτό που αποτελεί κίνητρο για μένα, είναι να είναι μακριά μου η μιζέρια και η μετριότητα. Είναι πράγματα που πια, δεν τα αντέχω. Μου αφαιρούν την  δυνατότητα να θέλω, να ξυπνήσω το πρωί και να είμαι δημιουργικός. Θα ήθελα πάντα, όταν ξυπνάω, να βλέπω έναν ατέλειωτο ορίζοντα με θέα τη θάλασσα, όπως όταν ήμουν στην Αλεξάνδρεια. Αυτό είναι για μένα το απόλυτο κίνητρο ζωής. Η προοπτική ενός ανοιχτού ορίζοντα ουρανού και θάλασσας.

133334_10151199284263232_436511847_o

 


 Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης & πολύτιμο μέλος της συντονιστικής ομάδας του BETON7, Πέρης Μιχαηλίδης, είναι ένας βαθιά καλλιεργημένος, ευγενικός και προσγειωμένος άνθρωπος, γεμάτος γοητευτικές αντιθέσεις που συνθέτουν το καλλιτεχνικό του προφίλ και τον κατατάσσουν ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς και δραστήριους καλλιτέχνες της γενιάς του και όχι μόνο, αφού η καλλιτεχνική του δράση έχει ως σημείο αναφοράς τους νέους δημιουργούς και ο ίδιος αγκαλιάζει, επικροτεί και στηρίζει κάθετι καινούργιο, σύγχρονο και ανατρεπτικό.

Παράλληλα, με την ιδιότητα του καθηγητή Υποκριτικής στην Δραματική Σχολή ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, μεταλαμπαδεύει την εμπειρία, τον ενθουσιασμό και την αγάπη του για το θέατρο και την Τέχνη γενικότερα, σε νέα και ταλαντούχα παιδιά, που στην εποχή μας χρειάζονται περισσότερο από ποτέ εμπνευσμένους, γενναιόδωρους & καταρτισμένους δασκάλους.

Η στήλη ARS & VITA  τον ευχαριστεί θερμά για τον χρόνο του, την εμπιστοσύνη που έδειξε στην αισθητική του Ηλεκτρονικού Περιοδικού για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό “ΑΛΛΙΩΣ”  και την ζεστή φιλοξενία στον “φυσικό” του χώρο, που δεν είναι άλλος από το ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ BETON7.

          Ευχόμαστε στον Πέρη Μιχαηλίδη, να παραμείνει πάντα το ίδιο                 δημιουργικός, έχοντας πάντα το βλέμμα στραμμένο σε ανοιχτούς ορίζοντες,  σε νέες προκλήσεις και στην δημιουργία ανατρεπτικών & ρηξικέλευθων παραστάσεων.

ΤΟ BETON7 ΜΑΣ ΠΡΟ(Σ)ΚΑΛΕΙ Σ’ ΕΝΑ ΞΕΦΡΕΝΟ «ΞΕΝΥΧΤΙ» ΕΚΕΙ ΠΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΨΕΜΑ, Η ΑΡΧΗ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΕΛΟΣ & ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΜΕ ΤΟ “ΜΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΤΗΝΟΣ” ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ…

27 Monday Oct 2014

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA


τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου


 

???????????????????????????????

Βράδυ Παρασκευής, 24 Οκτωβρίου 2014

στο Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού Beton7

ακόμα μια πρεμιέρα…

 “ΤΟ ΞΕΝΥΧΤΙ” του Wallace Shawn

παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα

σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη

Οι απαιτήσεις υψηλές…

ευτυχώς για άλλη μια φορά ικανοποιήθηκαν στο έπακρο.

 


 

Έχω πει πολλές φορές μέσω αυτής της στήλης και θα το ξαναπώ άλλη μία, ότι απεχθάνομαι την κριτική με την συμβατική έννοια του όρου και πάντα προτιμώ να μεταχειρίζομαι λέξεις όπως παρατήρηση, έρευνα, διαπίστωση ή τέλος πάντων οποιαδήποτε άλλη λέξη & έννοια, πλην της κριτικής,  που συνειρμικά παραπέμπει  σε κάτι απόλυτο, ή στην ανάγκη επιβολής μιας συγκεκριμένης άποψης ή ακόμα χειρότερα στην χειραγώγηση του κοινού.

Επίσης, δεν θα αναλωθώ στην υπερανάλυση του ποιος ακριβώς είναι ο Wallace Shawn, πως μεγάλωσε, ποιο καλλιτεχνικό ρεύμα εκφράζει, τι του αρέσει να τρώει  και τα συναφή, διότι η καλλιτεχνική του δράση ως ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος είναι λίγο έως πολύ γνωστή και πληροφορίες για τον βίο και την πολιτεία του μπορείτε να διαβάσετε μέσω του διαδικτύου, πληκτρολογώντας απλά το όνομα του. H στήλη ARS &VITA σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να παραστήσει τον ξερόλα και να υποκαταστήσει την wikipaideia ή ν΄αναπαράγει απλά το επίσημο Δελτίο Τύπου της παράστασης (το οποίο έτσι κι αλλιώς παρατίθεται στο τέλος του αφιερώματος).

Αυτό που επιθυμώ διακαώς να κάνω  – και θα το πράξω ανεπιφύλακτα –  είναι να επικεντρωθώ στην παράσταση, που παρακολούθησα το βράδυ της Παρασκευής στο BETON7, αποδίδοντας σε όλους τους συντελεστές της ανεξαιρέτως, τα εύσημα για το εξαιρετικά εύστοχο ανέβασμα ενός έργου με πολλές σκηνικές και υποκριτικές δυσκολίες,  που ισορροπεί πάνω σ’ ένα διαρκώς τεντωμένο σχοινί και μία λάθος κίνηση, ανάσα, γκριμάτσα και τα συναφή, μπορεί να παρασύρει τους ηθοποιούς στην υπερβολή, την γελοιότητα και την παγίδα των σχηματικών ερμηνειών.

 

ξενυχτι (1)

Ο Πέρης Μιχαηλίδης, λίγο μετά την καθηλωτική του ερμηνεία στο “ΜΠΕΤΟΝ” του Τόμας  Μπέρνχαρντ, επιστρέφει στην σκηνή του BETON7, αυτήν την φορά σε ρόλο σκηνοθέτη, καθοδηγώντας τους ηθοποιούς του διακριτικά και χωρίς να παρεμβάλλει περιττά σχόλια και σκηνικές φλυαρίες πάνω στο – ούτως ή άλλως –  περιεκτικότατο κείμενο του Wallace Shawn. Παράλληλα χρησιμοποιεί έντεχνα τη μουσική, για να επενδύσει καίρια τις σκηνές, να αμβλύνει ή να διογκώσει τους υπαινιγμούς του κειμένου ή για να επέμβει στιγμιαία σ’ αυτά που διαδραματίζονται στην σκηνή, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να τα περιγράφει ή να τα υπογραμμίζει.

Βασισμένος στην πολύ εύστοχη μετάφραση της Ξένιας Καπλάνη, που κατάφερε να δώσει στον λόγο ένα αμερικάνικο αξάν, σε τέτοιο βαθμό που σε πολλά σημεία της παράστασης ενώ άκουγα τους ηθοποιούς να μιλούν ελληνικά, είχα την αίσθηση ότι ήμουν σε Νεοϋορκέζικο σαλόνι,  καλεσμένη κι εγώ σ’ αυτό το ιδιόμορφο πριβέ πάρτι των πέντε πρωταγωνιστών. Η ατμόσφαιρα, τα χρώματα, η ψυχεδέλεια και η μηδενιστική διάθεση της εποχής που περιγράφει τόσο γλαφυρά ο Αμερικάνος συγγραφέας, αποδόθηκε εξίσου επιτυχημένα σκηνογραφικά και ενδυματολογικά. Ένα μεγάλο μπράβο στον Μιχάλη Αργυρού – σκηνικά και στην Δέσποινα Χειμωνά – κοστούμια για την πραγματικά αξιόλογη δουλειά τους. Η σκηνοθετική και σκηνογραφική προσέγγιση του έργου, αποδεικνύει ότι ένα και μόνο αντικείμενο (έπιπλο για την ακρίβεια) στρατηγικά τοποθετημένο ώστε να δεσπόζει στη σκηνή, πολλές φορές αρκεί για να δώσει το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής και ένας πεπειραμένος και οξυδερκής δημιουργός όπως ο Πέρης Μιχαηλίδης, είναι σε θέση να το αντιληφθεί και αντίστοιχα να το χρησιμοποιήσει, προς όφελος του συνολικού αποτελέσματος.

10479102_10203628055115325_1514547227896976970_o

Οι ερμηνείες  των πέντε ηθοποιών – χωρίς καμία εξαίρεση –  ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικές ή απλά συνεπείς, ήταν απογειωτικές, ξεσηκωτικές, τόσο-όσο ξεδιάντροπες και προκλητικές και ταυτόχρονα απρόσμενα κωμικοτραγικές, αποσπώντας αβίαστα το γέλιο από το κοινό, μέσα από εικόνες ηθελημένα προβοκατόρικες και καταστάσεις καθόλου μα καθόλου αστείες. Η Αθηνά Αλεξοπούλου & ο Χρήστος Τανταλάκης έλαμψαν ως οικοδεσπότες ενός Νεοϋορκέζικου πάρτι, απ’ αυτά που γίνονταν κατά κόρον το ‘70 (…και το ’80…και το ’90) και συνεχίζουν να γίνονται στην Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο, ίσως όχι με την ίδια αίγλη αλλά γίνονται (…σαν Αμερικανάκια δεν ζούμε άλλωστε παγκοσμίως;). Οι δύο ηθοποιοί με αλήτικη  φινέτσα και το αντίστοιχο υφάκι, προσωποποίησαν όλα τα κλισέ που έχουμε στο μυαλό μας για την κουλτούρα εκείνης της εποχής, μας κέρασαν κάθε είδους ναρκωτικά και ψυχοτρόπα και μας μίλησαν, εμμέσως πλην σαφώς, για τους λόγους που τους οδήγησαν στην απαξία της ίδιας τους της ζωής, χωρίς να τους νοιάζει και πάρα πολύ, να μας πείσουν για το δίκιο τους. Οι καλεσμένοι τους από την άλλη – ο ένας πιο διαταραγμένος από τον άλλο –στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων  συμμετέχοντας ενεργά στο διαστροφικό και γεμάτο παραισθήσεις σύμπαν των φίλων τους, φωτίζοντας ο καθένας κι από μία διαφορετική όψη, του ίδιου πάντα νομίσματος. Η Νίκη Λειβαδάρη κάλυψε κάθε γωνιά της σκηνής, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα της σαν βόμβα ναπάλμ, ο Άρης Τσαμπαλίκας έπεισε απόλυτα ως αμήχανος, ελαφρώς ξενέρωτος και ολίγον αποδιοργανωμένος τυπάκος,  που προσπαθεί εναγωνίως να ενταχθεί στην κάστα των δημοφιλών και η καταπληκτική Ερατώ Πίσση με εντυπωσίασε με τον τρόπο, που κατάφερε να τραβήξει την προσοχή μας, παρασύροντας το κοινό σ’ ένα γέλιο μέχρι δακρύων,  μέσα από το ατέρμονο κι επαναλαμβανόμενο δράμα και τις απίστευτα κωμικές, διανοουμενίστικες νευρώσεις της.

all mazi telikes xrwma LOW

«ΤΟ ΞΕΝΥΧΤΙ» του Wallace Shawn, μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Πέρη Μιχαηλίδη, παρέμεινε ως την τελευταία στιγμή σπιντάτο, κινούμενο με κινηματογραφικές ταχύτητες ανάμεσα στην λογική και το παράλογο, την οδύνη και την ξέφρενη εκτόνωση, την αρχή και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής που σημάδεψε και όλες τις επόμενες τόσο κοινωνικά & πολιτικά, όσο και καλλιτεχνικά επιδρώντας καταλυτικά στην διαμόρφωση καινούργιων καλλιτεχνικών ρευμάτων. Η κινηματογραφική αίσθηση που αποπνέει η παράσταση δεν θεωρώ ότι είναι – διόλου –  τυχαία. Η υπόθεση του έργου και ο τρόπος που αποτυπώθηκε σκηνικά, φέρνει στο νου την ταινία SHORTBUS του John Cameron Mitchell, αλλά και το πιο πρόσφατο The wolf of Wall Street του Martin Scorsese και για να παινέψουμε και λίγο το σπίτι μας το άκρως σκληρό και ρεαλιστικό HARDCORE του “δικού” μας Ντένη Ηλιάδη.

Τώρα σχετικά με το ερώτημα, αν το εν λόγω έργο του Wallace Shawn και κατ’ επέκταση η ομώνυμη παράσταση του Πέρη Μιχαηλίδη, που το απεικονίζει με πιστότητα, αγγίζει τα όρια της πορνογραφίας, απειλώντας την τάξη και την ηθική μας θα τοποθετηθώ όχι με ένα, αλλά με αρκετά ερωτήματα-προβληματισμούς. Δεν αγγίζει τα όρια της πορνογραφίας η πλειοψηφία των βίντεοκλιπ ελλήνων & ξένων καλλιτεχνών,  τα οποία παρεμπιμπτόντως απευθύνονται σ’ ένα κοινό κατά βάση εφηβικό; Δεν ήταν ηθικοί και ενάρετοι οικογενειάρχες όλοι αυτοί, που αγόρασαν από περίπτερα & ψιλικατζίδικα τα περίφημα DVD γνωστού πρώην μοντέλου, αλλά και ενός κακέκτυπου της και στη συνέχεια τα παρακολούθησαν μαζί με τα παιδιά τους, σαν να επρόκειτο για το ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΕΙΒΑΔΙ; Δεν είναι σοκαριστικό το γεγονός, ότι καθημερινά αυξάνονται τα κρούσματα παιδικής κακοποίησης και ταυτόχρονα διακινείται κάτω από την μύτη των Αρχών πορνογραφικό υλικό με πρωταγωνιστές ανήλικα παιδιά; Δεν είναι αμαρτία οι ίδιοι άνθρωποι που εκπροσωπούν την επίσημη Εκκλησία (Καθολική, Ορθόδοξη και δεν συμμαζεύεται…) να γίνονται πρωταγωνιστές σεξουαλικών σκανδάλων, τα οποία τρέχουν μετά σαν τρελοί να συγκαλύψουν; Δεν είναι αλήθεια ότι μας κατακλύζουν καθημερινά εικόνες ημίγυμνων (ή ολόγυμνων) σωμάτων που κοσμούν τα εξώφυλλα ή τις σελίδες μόδας των μεγαλύτερων γυναικείων & αντρικών περιοδικών παγκοσμίως;

Θα μπορούσα να γεμίσω δεκάδες σελίδες με παρόμοια ερωτήματα, αλλά θα κλείσω λέγοντας μονάχα αυτό. Πριν βιαστεί ο οποιοσδήποτε να προβεί σε χαρακτηρισμούς σχετικά με το τι ακριβώς πρεσβεύουν τα έργα του Wallace Shawn, προτείνω να παρακολουθήσει την παράσταση και να αφεθεί έστω για λίγο «στο μαινόμενο κτήνος» που όλοι κρύβουμε κάτω από την επίφαση του πολιτισμένου μας προσωπείου. Γι’ αυτόν τον καταπιεσμένο, ακατέργαστο και σκοτεινό εαυτό μας δεν φταίει η φαντασία του εκάστοτε καλλιτέχνη, αλλά η ίδια η ανθρώπινη βιολογία.  Τώρα αν η αντανάκλαση αυτού του ανθρωπόμορφου κτήνους πάνω  στον τεράστιο, παραμορφωτικό καθρέφτη που έστησαν απέναντι μας ο Πέρης Μιχαηλίδης και οι συνεργάτες του δεν μας αρέσει, θα πρέπει να ρίξουμε αλλού το ανάθεμα, γιατί κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ένα κάτοπτρο, γι’ αυτά που απεικονίζει.

Φεύγοντας από το BETON7 και καθώς οδηγούσα με το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει: Don’ t let me down…Don’t let me down…ενώ παράλληλα σκεφτόμουν ότι ευτυχώς άξιζε τον κόπο ΤΟ ΞΕΝΥΧΤΙ …μμμμ…Don’ t let me down…Don’ t let me down…

10468481_10203628054275304_7733489950757886834_o


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δελτίο τύπου Ξενύχτι 2 

Για σένα παράξενε, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

25 Saturday Oct 2014

Posted by karagiannopouloskon in Αγαπητό μου ημερολόγιο...

≈ Leave a comment

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

5351-slender-man-shadow-wallpaper

Άκουσα το κλάμα σου παράξενε φίλε το βράδυ που τα όνειρα παίρναν φωτιά.

Στα παγκάκια τα παιδιά σε χλευάζανε κι εσύ κοιτούσες ψηλά τα θλιμμένα πρόσωπα των ξεχασμένων.

Είναι αλήθεια πως…

Άκουσα το κλάμα σου μεσάνυχτα. Εκεί. Στο γνωστό στενό. Εγώ ξάπλα με την σκιά κι εσύ χειροκροτούσες το άπειρο.

Πιες μια γουλιά. Η πόλη κοιμάται μη σε νοιάζει.

Πήραν τα όνειρα φωτιά. Ο κόσμος λουφάζει στην απάτη.

Άκουσα το κλάμα σου φίλε… κι εγώ αποστάτης ετούτης εδώ της ξεφτίλας… κάνω όνειρα… δρασκελάω σκοτάδι…

… χάνομαι….

 

Σ’ άκουσα. Πίσω από τις οθόνες φώναζες… ΚΑΤΩ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ….

Σ’ άκουσα. Ήσουνα –λέει-  τρομοκράτης… φώναζες… ΚΑΤΩ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ…

Σ’ άκουσα. Ήταν οι λέξεις σου σφαίρες. Ο τόπος γέμιζε με πολύχρωμες κορδέλες.

Πίστεψα. Πως… θα αλλάζαμε τον κόσμο…

 

Σε πίστεψα ρε φίλε.

Που είσαι;

Το τσιγάρο έσβησε… τίποτε πια δε με κρατάει…

 

λύγισα.

 

Καλώς ήρθες παράξενε στον τόπο μου- Active Member

Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό
σ’ ένα αιώνια ποτισμένο απ’ το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ’ όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που `ναι σαν να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μη τη πεις.

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιείς
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ’ τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.

Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.

Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ’ αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γι’ αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω
μια προσευχή σ’ ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.

Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

Είναι που μ’ έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά

Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.

Γι’ αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.

Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.

Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό
αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.

Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό
πάρε μια κούπα πάρε ψωμί και κόψε
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομα σου
θα πω αναβάλλεται η γιορτή
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά.

“ΨΥΧΩΣΗ!” – 4, 48psychosis … ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΟ ΤΡΥΦΕΡΑ ΑΦΟΡΙΣΤΙΚΟ…ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ ΤΗΣ SARAH KANE ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ

24 Friday Oct 2014

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

 


 

τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου


10694452_1492486394342556_2445272944948861140_o

Μια νεαρή γυναίκα εκπέμπει σήμα κινδύνου. Μια νεαρή γυναίκα πολεμάει με τις τραυματικές αναμνήσεις και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της. Μια νεαρή γυναίκα αρνείται να συμβιβαστεί με την κοινή λογική και παραδίνεται αβοήθητη στην αυτοκαταστροφική της μανία. Μια νεαρή γυναίκα συντρίβεται από τους αμείλικτους δεσμοφύλακες μιας πραγματικότητας που εξαφανίζει όποιον τολμά, να της αντισταθεί.  Μια νεαρή γυναίκα καταβυθίζεται στον ερεβώδη ψυχισμό της και οδηγείται στον θάνατο.

Η Sarah Kane, ταυτίζεται και θα συνεχίσει να ταυτίζεται για πολλά χρόνια ακόμα  μ’ αυτή τη νεαρή γυναίκα που ζητά βοήθεια, χωρίς στην ουσία να είναι σίγουρη, ότι τη θέλει ή την χρειάζεται.  Η ίδια έφυγε πολύ νωρίς και δεν πρόλαβε ενδεχομένως να βιώσει, με πόση αγάπη αγκάλιασαν οι δημιουργοί  και το κοινό παγκοσμίως την ζοφερότητα και την οδύνη των έργων της. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός,  ότι ενω η ίδια περιφρονούσε κάθε έννοια κομφορμισμού, κατάφερε ειδικά μετά από το μυθικών διαστάσεων τέλος της, να γίνει σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη γενιά καλλιτεχνών (και για τις επερχόμενες…) αναγκάζοντας ακόμα και τους επικριτές της, να υποκλιθούν στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο της, να φωτίζει το σκοτάδι με τρόπο αλλόκοτα ποιητικό. Σε πάρα πολλά σημεία οι εικόνες που προκύπτουν από τα γραπτά της, φέρνουν στο νου, ένα άλλο ταραγμένο δημιουργικό μυαλό, μια άλλη σκοτεινή ψυχή, αυτή του Παζολίνι, καθώς και άλλων οριακών προσωπικοτήτων των Τεχνών & των Γραμμάτων, που κατέληξαν ιδανικοί αυτόχειρες –  όπως η Σύλβια Πλαθ με την οποία και την έχουν συγκρίνει –  αφήνοντας μας παρακαταθήκη ένα τεράστιο έργο, που όσο περνούν τα χρόνια θ’ αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο η αξία του.

SARAH KANE

To Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών σε συνεργασία με το Estate of Sarah Kane και με την Υποστήριξη του ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ (http://voidnetwork.blogspot.com)  ξαναδιαβάζει την έκκληση ζωής που απευθύνει η συγκλονιστική αυτή περίπτωση συγγραφέα, σε όποιον είναι πρόθυμος να την ακούσει, παρουσιάζοντας στο Θέατρο Παραμυθίας την παράσταση “ΨΥΧΩΣΗ!” –  4.48phychosis, σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή. Τέσσερις ηθοποιοί: οι Σίσσυ Δουτσίου, Μ.Ρ. Παναγάκη, Η. Γκοτζαρίδη & Α. Σπανίδου, καλούνται ν’ αναμετρηθούν σκηνικά μ’ ένα έργο – γροθιά στο στομάχι των απανταχού εφησυχασμένων, γραμμένο από έναν νέο άνθρωπο με πρωτοφανή διορατικότητα και αξιοσημείωτη πνευματική διαύγεια (κι ας πιστεύεται το αντίθετο για εκείνη) εδικά αν αναλογιστεί κανείς, πως όλα αυτά που περιγράφει με τόση αμεσότητα, τείνουν να γίνουν απλά μια καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας, ενώ ήδη σαν κοινωνία έχουμε φτάσει σ’ ένα σημείο, ν’ αφομοιώνουμε τις πιο αποτρόπαιες εικόνες, καταστάσεις, πληροφορίες σαν να πρόκειται για πράγματα απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα.

Έχει πάντα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τα έργα της πρόωρα χαμένης δημιουργού, να ζωντανεύουν στο θεάτρο και οφείλω να ομολογήσω, ότι αντίθετα με άλλους συγγραφείς – της γενιάς της ή παλαιότερους – όλα τα κείμενα της έχουν τύχει εξαιρετικών προσεγγίσεων, και στην χώρα μας, αλλά και στο Εξωτερικό. Ευτυχώς τόσο για την ίδια, όσο και για το θέατρο, πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι του χώρου, φάνηκε ότι κατανόησαν βαθιά το βυθισμένο στην μελαγχολία σύμπαν της και κατ’ επέκταση το σεβάστηκαν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παράσταση, που σκηνοθέτησε ο σημαντικότατος θεατράνθρωπος Λευτέρης Βογιατζής – ο θάνατος του οποίου ήταν τεράστια απώλεια για το ελληνικό θεάτρο – η οποία ανέβηκε το 2001 στο θέατρο ΡΟΕΣ. Να σημειωθεί ότι ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν ο πρώτος που τόλμησε να ανεβάσει στην Ελλάδα, έργο της αιρετικής αυτής ποιήτριας-θεατρικής συγγραφέα, σε μια εποχή που το ελληνικό κοινό δεν ήταν και τόσο εξοικειωμένο με το είδος θεάτρου, που εκπροσωπεί η Sarah Kane. Ένα είδος θέατρου, του οποίου η φήμη έχει αποκατασταθεί πλήρως στις μέρες μας, ενώ συνεχίζει ν’ αφορά,  να σοκάρει και να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά του καθωσπρεπισμού και μάλιστα σε μια χρονική συγκυρία, κατά την οποία τα Δελτία Ειδήσεων διεκδικούν με αξιώσεις, το βραβείο του πιο αιματοβαμμένου θεάματος όλων των εποχών.

Η στήλη ARS & VITA, θα βρεθεί στο Θέατρο Παραμυθίας, για να παρακολουθήσει και να αξιολογήσει την απόπειρα του σκηνοθέτη Τάσου Σαγρή και των συνεργατών του, να καταθέσουν την δική τους πρόταση πάνω σ’ ένα από τα πιο σκοτεινά και δυσοίωνα κείμενα της Sarah Kane, τη γνωστή και προσωπική μου αγαπημένη  “ΨΥΧΩΣΗ!” – 4,48psychosis, με την ευχή και την ελπίδα η συγκεκριμένη προσπάθεια, να είναι εξίσου ή ακόμα περισσότερο τολμηρή, ρηξικέλευθη & επιτυχημένη,  με/ από τις προηγούμενες.


Διαβάστε περισσότερα εδώ

http://theinstituteinfo.blogspot.gr/

 

Το Έπος του 2014 (Ποιητικό Χρονογράφημα)

23 Thursday Oct 2014

Posted by lilapapapaschou in "Το κορίτσι της Δύσης"

≈ Leave a comment

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης


“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

φωτογραφίες:

https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts 


1395969_605148072864660_442159939_n

Δεν θέλω άλλο πόλεμο.

Χόρτασαν τα μάτια μου εικόνες

αποτροπιασμού.

Ξυπνώ τα βράδια ασθμαίνοντας

με ταραγμένο νου, απ’ τους εφιάλτες.

Με κυνηγούν σαν στοιχειά

εικόνες παιδιών που λιποθυμούν απ’ την πείνα

μπροστά στα έντρομα μάτια

των συμμαθητών και των δασκάλων τους.

Γέμισαν οι δρόμοι εστίες φωτιάς

όπου κι αν στρίψεις καυγάς & αμάχη.

Το χειμώνα βραδιάζει νωρίς

πρέπει να προσέχεις διπλά!

Στα κακοφωτισμένα στενά

καραδοκούν οι δοσίλογοι

ενός αφανέρωτου παρακράτους.

Καταχραστές μεταμφιεσμένοι σε πολιτικούς

 έχοντας για βιτρίνα τους επιχειρηματίες

τοκογλύφοι που παριστάνουν τους τραπεζίτες

μας ξεναγούν

 στα οικόπεδα προς εκποίηση

μιας κακοφορμισμένης Ελλάδας.

Στα νοσοκομεία ψυχορραγούν

χιλιάδες επί χιλιάδων.

Παράπλευρες απώλειες

ενός συστήματος που εδώ και χρόνια ξαποσταίνει…

Ανηφορικός ο δρόμος προς την δόξα.

Δεν τραβά! Δεν τραβά!

Ποιο Έπος του Σαράντα;

Ποιο «όχι» με παρακινείς να γιορτάσω;

Προτείνω να τιμήσουμε το παρόν

είναι εξίσου πολεμόχαρο κι αιμοδιψές

προσφέρεται για παντός είδους μνημόσυνα.

Ας φυσήξουμε δυνατά τα 2014 επιθανάτια κεριά μας!

Για ποιο «όχι» φωνάζεις, δεν σ’ ακούω…

τη φωνή σου σκεπάζουν τα μεγάφωνα του Κοινοβουλίου.

Με τελεσίγραφα & απειλές

οι αυτοαποκαλούμενοι εθνοσωτήρες

κόπτονται να ικανοποιήσουν

τις απαιτήσεις των ξένων εταίρων.

Μην ψάχνεις το «όχι»

που σου έμαθαν στο σχολείο.

 Είναι θαμμένο βαθιά

μέσα στην αιμάτινη γη

μαζί με ανθρώπινους σκελετούς

διαβρωμένους απ’ του χρόνου τη γάγγραινα.

Τόνοι λάσπης και μεταπολεμικών «yes sir»

τα κρατούν κουκουλωμένα

μην τυχόν κι οι νεκροί

γυρέψουν ποτέ τους εκδίκηση.

Για δικαίωση ούτε λόγος.

Λέξη βαριά, ανυπόστατη.

Η ιστορία είναι πεδίο ευέλικτο

πείθει ή προκαλεί

αναλόγως πως την θυμάσαι.

Άρχισαν από τώρα

να στήνονται στα βάθρα

τα ξόανα των πάλαι ποτέ ιδεολόγων

αγκαζέ με τα μοντέρνας κοπής φασιστόμουτρα

  που ισχυρίζονται δίχως καμία ντροπή

πως τάχα εκφράζουν τη διάχυτη

λαϊκή αγανάκτηση.

δίνε του

Φιλελεύθεροι της συμφοράς, καπιταλιστές, πουλημένοι δημοσιογράφοι

ψευτοαριστεροί, σοσιαλιστές γιαλατζί,  νεοφασίστες…

Ένας για όλους και όλοι για έναν!

Θα παρακολουθήσουν με βλέμμα κενό

τα άρματα μάχης

τους ανάπηρους πολέμου

τους μαθητές

 τους ολοκαίνουργιους εξοπλισμούς

– μια ευγενική χορηγία των παντοτινών μας συμμάχων –

    να παρελαύνουν με πρόσωπα στραμμένα απ’ την άλλη

   για να μην κοιτάζουν την προδοσία κατάματα.

Όλα στη θέση τους.

Ακυβέρνητα & Μοιραία.

  Ελεύθερα & Πολιορκημένα

Μη μου τους κύκλους τάραττε…

    Αφήστε τον πόλεμο εν ειρήνη να μαίνεται.

Η δική μου επαίτειος θα θυμίζει γιορτή

δεν θα έχει στεφάνια & επιμνημόσυνες δεήσεις

θύτες & θύματα

αριστερούς & δεξιούς

ιδεολογικές αποκλίσεις.

Μόνο αχρωμάτιστα τραγούδια

& δισεκατομμύρια ανθρώπινα σώματα

πρόθυμα να θυσιαστούν

φωνάζοντας «αέρα»

δώστε μας αέρα, καθαρό

ν’ αναπνεύσουμε!

   Ένα τείχος αγάπης ο κόσμος

        απέραντο, ανθεκτικό, αδιαπέραστο…

Non, No, Não, Нет, 不是, Nein, Nie, Nu, Hayir, Nej, Ei, Όχι!!!

Δεν θα περάσει ο Φασισμός…ΟΧΙ…δεν θα περάσει!

 

602854_511213378924797_995985994_n

                                                                    

 

 

 

 

 

 

 

Ιβάν Γκόλ

22 Wednesday Oct 2014

Posted by karagiannopouloskon in ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ

≈ Leave a comment

Tags

ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ

goll

 

Του Γιώργου Λίλλη

«Σκέψου σκέψου σκέψου ώσπου να τρελαθείς
πως το λουλούδι φουσκωμένο από νόημα υψώνεται σαν ρόδινη
χορεύτρια
κι απ΄ τόν εξευγενισμένο χαλαζία εκπορεύεται η μουσική των σφαιρών
ενώ η σφήκα γεννάει τ΄ αυγά της, μες στο κουφάρι ενός αγγέλου».

Διαβάζοντας τους παραπάνω στίχους ήξερα χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις πως ο Γονατάς μεταφράζοντας τον Ιβάν Γκόλ (εκδόσεις Στιγμή),  μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε ακόμα έναν σημαντικό ποιητή.  Ο Ιβάν Γκόλ γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου 1891 στο Saint-Die des Vosges και πέθανε στο Παρίσι στις 27 Φεβρουαρίου 1950.  Η γλώσσα που μιλούσαν στο σπίτι του, όπως πληροφορούμαστε στο κατατοπιστικό επίμετρο του Γονατά, ήταν τα γαλλικά, αλλά στο Λύκειο του Mets, όπου φοίτησε, αποκλειστική γλώσσα των σπουδών του ήταν τα γερμανικά. Δίγλωσσος ποιητής, γινόταν Γάλλος όταν έγραφε γαλλικά και Γερμανός όταν έγραφε γερμανικά. Τα πρώτα γερμανικά ποιήματα του δημοσιεύθηκαν στο Μετς το 1913, ενώ στην Ελβετία δημοσίευσε τα πρώτα γαλλικά έργα του. Ο Γκόλ έγραψε εκτός από ποιήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια και κινηματογραφικά σενάρια.
Διαβάζοντας τα ποιήματα του Γκόλ βρισκόμαστε θεατές ενός παράξενου κόσμου. Και λέω θεατές, για τον λόγο ότι οι εικόνες που παρουσιάζει μέσα στα ποιήματά του είναι τόσο ολοκληρωμένες και ζωντανές που αποτελούν κοσμοθεωρία ενός  βλέμματος. Ο Γκόλ ενστερνίστηκε από νωρίς τον υπερρεαλισμό αλλά τον μεταχειρίστηκε ως μέθοδο αναθεώρησης της πραγματικότητας. Ο ίδιος σε άρθρο του είχε επισημάνει πως «η δραματουργία του ά-λογου έχει ως στόχο να γελοιοποιήσει τους νόμους μας της καθημερινότητας και να ξεσπάσει το βαθύ ψέμα της μαθηματικής λογικής. Ο υπερρεαλισμός είναι η πιο δυνατή άρνηση του ρεαλισμού». Τα ποιήματα του έχουν την ιδιαιτερότητα  να εγκολπώνονται την υπεροχή του φανταστικού μα να επεκτείνονται στον ρεαλισμό, δημιουργώντας αντίστιξη. Το ποίημα «Κοκορομαχίες», από την ποιητική συλλογή Η Αβάνα, 1940, είναι ένα  σημαίνον παράδειγμα αυτής της διαπλοκής του ρεαλιστικού κόσμου με του φανταστικού. Ο Γκόλ χτίζει το μύθο του πάνω στο γνωστό σε όλους μας παιχνίδι των κοκορομαχιών. Δημιουργεί την ατμόσφαιρα που θέλει να μας μεταδώσει περιγράφοντας τον χώρο που εξελίσσεται το ποίημα· «μοιάζει» γράφει «μ΄ ένα μικρό ναό στο Μαριαννάο/ ένα οκτάγωνο ναό από πράσινο ξύλο..». Πιο κάτω είναι τα σκαλοπάτια και οι μικροπωλητές πουλώντας πίτες και ζαχαρωτά ενώ οι άλλοι ετοιμάζουν τους κόκορες, τους ζυγίζουν, «τους κάνουν ν΄ αστράφτουν για την τελική μάχη/ τους έχουν κόψει το πορφυρό λειρί/….τους βρέχουν το γυμνό κεφάλι με οινόπνευμα/ το περιττό και απαλό πούπουλο ξυρίζεται/..». Αν διαβάζαμε τα παραπάνω έξω από την πλοκή του ποιήματος θα είχαμε την αίσθηση πως κάποιος μας πληροφορεί για την διαδικασία του παιχνιδιού.  Ο Γκόλ όμως μετατρέπει το ποίημα σε ένα δραματικό μανιφέστο μεταφορών, καταλήγοντας στην ήττα του νικητή και όχι του νικημένου: «κι όταν η μάχη σταματήσει/ ο νικητής –τόσο αξιοθρήνητος/ μπροστά στο θύμα του- ξύνει την άμμο/ τσιμπώντας με το ράμφος του ένα λαιμό άψυχο/ με λύσσα ανώφελη/ για μια ζωή ανόητη». Για να φτάσει όμως μέχρι εδώ, σ΄ αυτό τον πολυσήμαντο ορισμό του θύτη και του θύματος, ο Γκόλ χρησιμοποιεί τόσα εκφραστικά τεχνάσματα που βρισκόμαστε αυτόπτες μάρτυρες του ποιητικού γεγονότος: «Να τώρα η αρένα/ να ο στίβος της ζωής και του θανάτου/ να ο πανάρχαιος και πρωταρχικός νόμος/ το Ράμφος». Ένα ποίημα με σασπένς κινηματογραφικής επινόησης. Ήδη ο Γκόλ είχε πειραματιστεί με την ιδέα αυτή, γράφοντας σενάρια για τον κινηματογράφο που θα μπορούσαν να ήταν και ποιήματα. Η κινηματογραφική ποίηση είχε ως στόχο της την εικόνα, όχι όμως επί της οθόνης. Ο Γκόλ γέμισε χιλιάδες σελίδες με εικόνες που θα μπορούσαν να χτίσουν έναν μύθο· τον μύθο της υπέρ – πραγματικότητας:

το πορτοκάλι της αυγής ξεφλουδίζεται
κι οι δώδεκα φέτες των ωρών
ξεκολλάνε αργά-αργά
για να φαγωθούνε

Μια ποιητική κοσμογονία φανταστικής υπεροχής. Η ποίηση είναι εξ ολοκλήρου υπόθεση της φανταστικής της υπεροχής. Η χώρα της είναι κατοικήσιμη μόνο από αυτούς που θα δεχθούν τους όρους του παιχνιδιού. Ο Γκόλ με τις λέξεις που χρησιμοποιεί, ή μάλλον με τις εικόνες που περιγράφει, κάνει να πιστεύουμε πως την ώρα που διαβάζουμε το ποίημα συγχρόνως το γράφουμε. Είμαστε συμμέτοχοι στην φυσιοκρατική του παντοκρατορία· στην δική του υπερρεαλιστική πραγματικότητα. Ο ίδιος είχε κάποτε γράψει: «Η πραγματικότητα είναι η βάση κάθε μεγάλης τέχνης….Κάθε τι που ο καλλιτέχνης δημιουργεί έχει το ξεκίνημα του στη φύση.. Ο πρώτος ποιητής του κόσμου διαπίστωσε «ο ουρανός είναι γαλάζιος». Αργότερα ένας άλλος βρήκε: «Τα μάτια σου είναι γαλάζια όπως ο ουρανός». Πολύ αργότερα αποτόλμησαν να πουν: «Έχεις ουρανό μέσα στα μάτια σου». Οι ωραιότερες εικόνες είναι εκείνες που φέρνουν κοντά, όσο το δυνατόν πιο άμεσα και πιο γρήγορα, στοιχεία της πραγματικότητας απομακρυσμένα μεταξύ τους». Ο Γκόλ κατάφερε με το ταλέντο του να μεταδώσει την μαγεία των σκέψεων του με τον πιο απλό τρόπο χρησιμοποιώντας μια «πολυφωνική γλώσσα», χρησιμοποιώντας θέματα της καθημερινότητας σε ποιήματα όπως οι «Κοκορομαχίες» που αναφέραμε, ή το εξαίρετο «Νοσοκομείο», περιπλέκοντας συγχρόνως μύθους που είχαν την προέλευση τους από τα Ταρώ, την Καββάλα και τα έργα των μάγων – αλχημιστών του Μεσαίωνα και της Αναγεννήσεως, ο ποιητής έχτισε την «φανταστική ατμόσφαιρα ενός σπαγειρικού κόσμου».
Ο ποιητής με τις δικές του μεθόδους, με την πίστη στο όνειρο « κι όμως μέσα στο καθένα απ΄ αυτά τα κεφάλια/ πίσω από ένα γύψινο μέτωπο/ κοχλάζει ο ρόδινος εγκέφαλος/ που κατασκευάζει όνειρα», μας αφυπνίζει να βιώσουμε στο πλήρες το θαύμα της ύπαρξης. Ο Ιβάν Γκόλ είναι ένας μεγάλος ποιητής. Αλλά τα «σαρκωμένα του οράματά του δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπο για τους Ευρωπαίους μικροαστούς» όπως λέει κάπου ο Γιώργος Μπλάνας. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος ότι πολλοί ποιητές της γενιάς του έχουν προ πολλού καθιερωθεί ενώ αυτός στέκει παραδίπλα, ανείδωτος. Αυτό που έχει όμως πράγματι σημασία είναι ότι αυτός ο ποιητής όσο και να βρίσκεται δίπλα από τα φώτα της δημοσιότητας τόσο πιο πολύ ξεχωρίζει το έργο του. Το υπέροχα σκοτεινό «Θριαμβευτικό άρμα του Αντιμονίου», η τα «Προσωπεία της στάχτης», σε αντιπαράθεση με τα βαθύτατα ερωτικά «Μαλαισιακά τραγούδια», και την «Ονειροχλόη» που έγραψε ήδη βαριά άρρωστος. Μια ποίηση γεμάτη σύμβολα, με την «αρετή εκείνη της μαγείας που μας υποχρεώνει να κοιτάξουμε μέσα στην άβυσσο των μυστηρίων», σύμφωνα με τον Marcel Brion.
Ο Γονατάς πρωτοδημοσίευσε ποιήματα του Γκόλ το 1959 στο περιοδικό Πρώτη Ύλη. Αυτό σημαίνει ότι ασχολείται συστηματικά με τον ποιητή πάνω από σαράντα χρόνια. Η πολύχρονη εξάσκηση του Γονατά είχε σαν αποτέλεσμα το παρόν βιβλίο να αποτελεί έναν σημαντικό οδηγό για να γνωρίσουμε την ποίηση του Γκόλ. Ο Γονατάς σπούδασε θα λέγαμε πάνω στα ποιήματα αυτά ανακαλύπτοντας στωικά τα κλειδιά τους. Ο Γονατάς οικειοποιήθηκε την γραφή του Γκόλ έτσι ώστε μέσα από την προσωπική του συγγραφική τεχνική να την οδηγήσει στα ελληνικά σε ένα άρτιο αποτέλεσμα χωρίς να κρύβεται ο ποιητής πίσω από τον μεταφραστή του αλλά ούτε και το αντίστροφο. Τέλος η πολύ καλή τυπογραφική δουλειά του Αιμίλιου Καλιακάτσου συμπληρώνει την όλη έκδοση με την ποιότητα που την χαρακτηρίζει.
Ο Ιβάν Γκόλ ήταν ένας ποιητής «κυριευμένος από τον Λόγο, από την τραχιά ύλη που θέλει να σμιλευτεί σε μορφή», σύμφωνα με τον Richard Exner. Ένας πρωτοποριακός λυρικός που θέλησε για μια στιγμή μονάχα να γίνει ο διαιτητής ανάμεσα
«στα δυό αστέρια
ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο
που ακόμα ταλαντεύονται».

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ … ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΤΗ ΖΩΗ, ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ & ΤΙΣ ΚΟΛΕΚΤΙΒΕΣ ΤΟΥΣ

21 Tuesday Oct 2014

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

Π  Ρ  Ο  Σ  Ω  Π  Ο  Γ  Ρ  Α  Φ  Ι  Α

gbw_001 (1) (1) 

Γ Ι Ω Ρ Γ Ο Σ         Σ Τ Α Υ Ρ Ι Α Ν Ο Σ

 


τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου


Πόσο ζωτικής σημασίας είναι για σένα η «ηθοποιία»;

Η ηθοποιία έχει να κάνει με το κομμάτι ψυχής, που έχω μέσα μου και το βγάζω προς τα έξω, δηλαδή σου δίνω, μου δίνεις κι ο κόσμος στο τέλος παίρνει αυτό που είναι να πάρει. Άρα είναι η ίδια η ζωή για μένα. Δεν είναι «καλλιτεχνικούρα» αυτό. Ακόμα κι ετυμολογικά να το πάρουμε, με την έννοια του «ποιώ ήθος», πάλι το ίδιο δεν είναι; Εγώ πάντως κάπως έτσι το αντιμετωπίζω, σαν μια υπέροχη συνθήκη για να μπορώ να υπάρχω, πρώτα απ’ όλα καλύπτοντας μια δική μου ανάγκη και κατ’ επέκταση για να επικοινωνήσω με τον κόσμο.

Είναι εφικτό για έναν νέο ηθοποιό – καλλιτέχνη γενικότερα – να επιβιώνει μόνο μέσα από την τέχνη του, ειδικά στην Ελλάδα του «λεφτά δεν υπάρχουν»;

Όχι δεν είναι. Ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης , αλλά θα το παλέψουμε. Μέσα από την συνεργασία και την καλλιτεχνική μας δραστηριότητα. Μια τέτοια προσπάθεια ήταν και η παράσταση που κάναμε φέτος στο Θέατρο 104, που είχε σαν στόχο να χτυπήσουμε την κρίση και να νιώσουμε πιο δυνατοί. Υπάρχει βέβαια πάντα και η αισιόδοξη πλευρά, που λέει ότι αν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις στο τέλος με κάποιο τρόπο, θα καταφέρεις και να δουλέψεις και να επιβιώσεις και να υπάρξεις γενικότερα.

Σε τρομάζει η προοπτική, να παίξεις στην τηλεόραση; Θεωρείς ότι όσο πάει υποβαθμίζεται το μέσο ή διαβλέπεις μια προοπτική βελτίωσης;

Δεν έχω καν τηλεόραση! Νομίζω, ότι ως επί το πλείστον προβάλλει σκουπίδια,  δυστυχώς.  Από τότε που πρωτοξεκίνησα την πορεία μου στο χώρο, το φοβάμαι αυτό το μέσο, αν και δεν είμαι εντελώς αρνητικός στο να υπάρξω σε μια αξιοπρεπή παραγωγή με προσεγμένη αισθητική, όπως π.χ. ήταν ΤΟ ΝΗΣΙ, αλλά δεν πρόκειται να το κυνηγήσω κιόλας. Δεν με ενδιαφέρει σε τέτοιο βαθμό κι ας έχει ακόμα κάποια λίγα λεφτά, σε σχέση με το θέατρο. Επίσης, δεν είναι αυτός ο λόγος που σπούδασα υποκριτική και το λέω αυτό, γιατί νομίζω ότι πολλοί έχουν μπερδευτεί κι έχουν ξεχάσει, τον λόγο που σπουδάζουν το συγκεκριμένο επάγγελμα, ο οποίος σαφώς δεν έχει να κάνει με την προβολή και την κακώς εννοούμενη δημοσιότητα.

Πιστεύεις στις θεατρικές ομάδες, τις καλλιτεχνικές κολεκτίβες και τα συναφή;

Αγαπάμε! Αγαπάμε τις καλλιτεχνικές ομάδες, γενικά την κολεκτίβα, γιατί το λέει και η ίδια η λέξη. Συνεργάζεσαι με άλλους καλλιτέχνες  πάνω σ’ ένα κοινό στόχο, για να βγάλεις ένα όμορφο αποτέλεσμα κι όλα αυτά κάνοντας κάτι που αγαπάς πολύ. Πιστεύω ότι η δύναμη κρύβεται στις ομάδες. Έχω υπάρξει και συνεχίζω να είμαι μέλος μιας θεατρικής ομάδας και θεωρώ, ότι αν βρεις ανθρώπους με τους οποίους, να επικοινωνείς στο ίδιο μήκος κύματος και καταφέρεις να συνδημιουργήσεις κιόλας, τότε είναι πολύ εφικτό, να οδηγηθείς σ’ ένα ενδιαφέρον καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

g_012 (1)

Με ποιον Έλληνα/Έλληνίδα σκηνοθέτη – θεατρικό ή κινηματογραφικό –  θα ήθελες πολύ να συνεργαστείς και γιατί;

Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με τον κ. Μαυρίκιο, έναν σπουδαίο θεατρικό σκηνοθέτη, τον οποίο είχα την τύχη να έχω δάσκαλο και θυμάμαι ότι είχαμε μια πολύ ωραία επικοινωνία  δασκάλου-μαθητή κι αυτό το θεωρώ πολύ βασικό. Επίσης,  ο  συγκεκριμένος άνθρωπος διαθέτει μια πλούσια καριέρα, με φοβερές παραστάσεις στο ενεργητικό του. Η αισθητική των παραστάσεων του με αγγίζει απόλυτα και θα ήταν ευτυχής συγκυρία μια συνεργασία μαζί του. Όσον αφορά τον κινηματογράφο, μου αρέσουν πιο πολύ οι ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη, γιατί είναι ωμός και αιρετικός, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται ότι αγαπάει τους ηθοποιούς του και νομίζω, ότι θα ήταν μια πολύ καλή εμπειρία κινηματογραφικά, να συμμετέχω σε κάποια ταινία του. Γενικά πάντως, για μένα δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο τα ονόματα, όσο οι προσωπικότητες των ανθρώπων και γι’ αυτό σου ανέφερα νωρίτερα τον κ. Μαυρίκιο, επειδή είχαμε μια προσωπική επαφή και γι’ αυτό με αφορά η δουλειά του. Κατά τα άλλα, όλα εξαρτώνται από το που θα πέσεις κάθε φορά και κατά πόσο θα μπορέσεις, να συνεννοηθείς.

Αντίστοιχα με ποιους γνωστούς και καταξιωμένους συναδέλφους σου, θα ήθελες να συναντηθείς καλλιτεχνικά στο άμεσο μέλλον;

Ένας καλλιτέχνης που εκτιμώ πάρα πολύ είναι ο Δημήτρης Καταλειφός, που είναι άνθρωπος, δάσκαλος και  ηθοποιός μέγιστος, άρα θα πάρεις μόνο απ’ αυτόν δεν θα χάσεις τίποτα. Γενικά το μυαλό μου πάει πίσω, σε μεγάλους και ηλικιακά ηθοποιούς, κυρίως γιατί έχουν ήθος και έχω την αίσθηση ότι εμείς οι νέοι ηθοποιοί το έχουμε μπερδέψει λίγο το πράγμα και έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς κάνουμε στον συγκεκριμένο χώρο. Θαυμάζω επίσης πολύ, τη Ρένη Πιττακή και την Κάτια Γέρου, είναι όλοι άνθρωποι που έχουν να σου δώσουν πολλά και έχω την αίσθηση ότι και σ’ αυτούς αρέσει να παίρνουν από τους νέους ανθρώπους. Αγαπάω αυτή τη φουρνιά καλλιτεχνών…και ποιος δεν τους αγαπάει άλλωστε…

Στην παράσταση «ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ»,  που παρουσιάστηκε πολύ πρόσφατα στο Θέατρο 104 – Black Box στο Γκάζι έπαιξες τον απαιτητικότατο ρόλο του Γκαρσέν κι όχι μόνο ήσουν πειστικός, αλλά παράλληλα διέθετες κι έναν σκηνικό «όγκο» που σπάνια συναντά κανείς σε ανθρώπους της ηλικίας σου. Να υποθέσω ότι ο Ζαν Πωλ Σαρτρ συγκαταλέγεται στους αγαπημένους σου συγγραφείς;

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια πρώτα απ’ όλα. Ο Σαρτρ είναι όντως αγαπημένος μου συγγραφέας, γιατί θεατρικό συγγραφέα με την στενή έννοια του όρου δεν τον λες. Εκεί ήταν κι μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε, γιατί και το ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ δεν είναι ακριβώς θεατρικό έργο και έπρεπε στην ουσία,  να μεταφέρουμε επί σκηνής ένα φιλοσοφικό κείμενο. Έτσι όπως το έθεσες παραπάνω, μάλλον το διαχειριστήκαμε σωστά και προέκυψε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Σαρτρ είναι από τους αγαπημένους μου, γιατί καταπιάνεται με την ύπαρξη, ένα θέμα απόλυτα διαχρονικό. Το να κατατρώγεσαι δηλαδή με το μέσα σου είναι κάτι που ο άνθρωπος θα πράττει ατέρμονα, οπότε τα κείμενα του συγκεκριμένου συγγραφέα καθρεφτίζουν αυτό που ζούμε και θα ζούμε σε καθημερινή βάση οι άνθρωποι αν δεν αλλάξουμε μυαλά. Στο συγκεκριμένο έργο,  αυτό που είναι φοβερό σαν εύρημα, είναι ότι ενώ σου μιλάει για μια ζωή μετά θάνατον, ουσιαστικά σου περιγράφει τη ζωή που ζεις καθημερινά, τώρα αν εσύ πιστέψεις στην μετά θάνατον ζωή αυτό είναι δικό σου θέμα, αλλά το νόημα είναι να σε ξυπνήσει από τον βίο που διάγεις ως νεκροζώντανος, έχοντας πάντα για κόλαση τους άλλους.  Δηλαδή επί της ουσίας η λέξη είναι μία: “ΞΥΠΝΗΣΤΕ”…γιατί χανόμαστε. Κάθε επανάσταση άλλωστε κρύβει μέσα της μια ελπίδα. Τώρα αν σκεφτόμαστε συνέχεια,  ότι με μία ακόμα επανάσταση – είτε προσωπική, είτε ομαδική – θα γυρίσουμε πάλι στην προηγούμενη μας κατάσταση, τότε θα πρέπει να παραμείνουμε νεκροί κι ούτε κόλαση θα είναι οι άλλοι, ούτε τίποτα. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να δραστηριοποιούμαστε, να κυνηγάμε όνειρα, ελπίδες, να ρισκάρουμε. Αν δεν τα κάνουμε όλα αυτά, τότε τι θα κάνουμε;

Σε ποιους άλλους χώρους εκτός από το Θέατρο 104 έχεις παίξει τελευταία; Προτιμάς κάποιους συγκεκριμένους, είτε ως επαγγελματίας ή ως απλός θεατής;

Το Θέατρο 104 είναι ένας αγαπημένος μου χώρος –  έπαιξα εκεί και πέρυσι – ενώ παλιότερα είχα συνεργαστεί  με το θέατρο OLVIO. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι ένας άλλος ιδιαίτερος χώρος, που μου αρέσει πολύ κυρίως γιατί το ρεπερτόριο που ανεβάζει, έχει να κάνει με έργα έντονου πολιτικού χαρακτήρα και επειδή συνήθως παρουσιάζει ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό και έχει μια ουσία. Λάτρευα ας πούμε το ΕΜΠΡΟΣ, στο οποίο έπαιξα στην πρώτη μου παράσταση κι είχα την τύχη, να το προλάβω και στην φάση που ζούσε ο συγχωρεμένος ο κ. Μπαντής. Έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει σήμερα και δυστυχώς είναι τραγικό, πόσο ανύπαρκτη είναι η πολιτεία, για να κάνει κάτι για ένα τόσο σημαντικό “βιομηχανικό” θέατρο.   Το θέατρο ΠΟΡΕΙΑ είναι επίσης ένας πολύ ενδιαφέρον χώρος, στον οποίο γίνεται σημαντική δουλειά. Μ’ αρέσουν γενικά οι ζεστοί χώροι, οι ανθρώπινοι.

g_011 (1)

Διαβάζεις εφημερίδες & περιοδικά; Πιστεύεις, ότι το Διαδίκτυο απειλεί με εξαφάνιση την έντυπη ενημέρωση; Βιβλία διαβάζεις;

Εδώ, θίγεις ένα μεγάλο θέμα. Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το βιβλίο δεν θα χαθεί ποτέ. Η σελίδα, το χαρτί, η ξεχωριστή μυρωδιά τους, η άμεση επαφή που έχουμε μαζί τους. Το διαδίκτυο είναι για μένα περισσότερο μια πηγή πληροφοριών – πολλές φορές ανούσιων & άχρηστων – ενώ το βιβλίο έχει μια ουσία, ακόμα και μια εφημερίδα δηλαδή, κάτι έχει να σου προσφέρει. Το να κάθεσαι απέναντι από ένα άψυχο αντικείμενο, μόνο ακτινοβολία σου δίνει και ίσως κάποιες πληροφορίες κάτω από ορισμένες συνθήκες κι όχι πάντα σωστές & ολοκληρωμένες. Είμαι σίγουρος πως γνωρίζεις, ότι κάθε τόσο γίνονται ανταλλαγές βιβλίων, bazaar, εκδηλώσεις και εκθέσεις για το βιβλίο και συρρέει πλήθος κόσμου, τα ψάχνει, τα αγγίζει και είναι πολύ όμορφο όλο αυτό, ενώ παράλληλα αποδεικνύει, ότι ο άνθρωπος αγαπάει τον άλλο άνθρωπο, αγαπά το μέσο επικοινωνίας που λέγεται βιβλίο. Γίνεται να χαθεί όλο αυτό;

Παρακολουθείς τα Δελτία Ειδήσεων ή τις αντίστοιχες εκπομπές ενημερωτικού χαρακτήρα (talk show, συνεντεύξεις πολιτικών, ιστορικά ντοκιμαντέρ…κλπ);

Επειδή όπως σου είπα και πριν δεν έχω τηλεόραση, ενημερώνομαι μέσω internet για τις πολιτικές εξελίξεις, τα πολιτιστικά δρώμενα και οτιδήποτε άλλο αφορά την ευρύτερη έννοια της κοινωνικής ζωής…

Πιστεύεις ότι η νέα γενιά καλλιτεχνών έχει τα φόντα να «κονταροχτυπηθεί» επί ίσοις όροις με τους μεγαλύτερους ηλικιακά και ενδεχομένως περισσότερο «δικτυωμένους» συναδέλφους της;

Δύσκολο. Ο σκοπός δεν είναι να κονταροχτυπηθείς με αυτούς, ο σκοπός είναι να κονταροχτυπηθείς με το σύστημα. Με τους ανθρώπους γενικά και συγκεκριμένα με τους συναδέλφους καλλιτέχνες, ο απώτερος σκοπός είναι να συνυπάρξουμε. Βέβαια πολλοί από τους πιο δικτυωμένους έχουν ξεχάσει την έννοια της συνύπαρξης, της κολεκτίβας που προαναφέραμε. Δεν μπορείς να τα παρατάς. Οι λέξεις που μάθαμε και στις Δραματικές Σχολές είναι  δουλειά, δουλειά, δουλειά,  υπομονή, υπομονή, υπομονή, για να φτάσεις εντέλει κάπου εσύ σαν καλλιτέχνης κι όχι για την αναγνώριση, ούτε για το lifestyle…

g_003 (1)

Εκπέμπεις την αύρα ενός αισιόδοξου και θετικού ανθρώπου; Εσύ πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

Απάντησες μόνη σου. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Αυτό είμαι. Μ’ αρέσει να παίζω με την παλέτα των χρωμάτων. Όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς, επειδή ήθελα να διαφέρω ήμουν ή άσπρο ή μαύρο. Αργότερα συνειδητοποίησα, ότι η ομορφιά κρύβεται σ’ όλη αυτή την ανεξάντλητη γκάμα των χρωμάτων και στους συνδυασμούς, που προκύπτουν από τη σύνθεση τους. Ακόμα και το πιο σκληρό, το πιο δραματικό θεατρικό έργο, εμπεριέχει μέσα του ψήγματα αισιοδοξίας. Πάρε για παράδειγμα τον Μπέκετ, που έχει χαρακτηριστεί μηδενιστής, αλλά παρόλα αυτά τα έργα του εκπέμπουν ένα φως…εκτυφλωτικό! Άρα κυνηγάμε την αισιοδοξία, πάντα και παντού.

Ποια θα ήταν η ενστικτώδης αντίδραση σου, αν στο πλαίσιο κάποιας συνεργασίας ερωτευόσουν κεραυνοβόλα την συμπρωταγωνίστρια σου;

Άλλο μπέρδεμα αυτό! Την ίδια απορία έχουν και οι εκτός θεάτρου φίλοι μου. Πως μπορείς να φιλάς την συμπρωταγωνίστρια σου; Ο άνθρωπος σου δεν ζηλεύει; Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Παίζεις με τα συναισθήματα σου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά ότι γίνεται επί σκηνής, αφορά την δεδομένη στιγμή. Δεν θα σου κρύψω, ότι έχει κατά καιρούς υπάρξει κάτι παραπάνω, αλλά για μένα η ισορροπία είναι κάτι που λειτουργεί μας, σαν δικλείδα ασφαλείας και βοηθάει να μην μπερδεύουμε τα πράγματα.

Συμφωνείς μ’ αυτούς που χαρακτηρίζουν την εποχή μας έντονα αντι-ερωτική και βαθιά κρυφο-πουριτανική;

Είναι ε; Είναι δεν είναι, ποιος το ορίζει πάλι αυτό; Κρυφο-πουριτανική δεν είναι, συντηρητική είναι ναι, αλλά τόσο ακραία πουριτανική δεν θα την χαρακτήριζα.  Αντι-ερωτική δυστυχώς είναι, επειδή φοβόμαστε να ερωτευτούμε κι όταν λέω να ερωτευτούμε, εννοώ το οτιδήποτε, όχι μόνο όσον αφορά στις σχέσεις των ανθρώπων.  Ξεχνάμε τι αγαπάμε, γιατί ξυπνάμε, γιατί παθιαζόμαστε, ξεχνάμε γιατί κάνουμε πολλά πράγματα. Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος και νομίζω ότι ο φόβος φέρνει όλα αυτά τα αντί…

g_008 (1)

Τελευταία το θέμα της Ενδοσχολικής Βίας – αγγλιστί  Βullying  –  έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και πολύ συχνά οι καλλιτέχνες τοποθετούνται απέναντι στο πρόβλημα με διάφορες πολιτιστικές δράσεις και καμπάνιες ευαισθητοποίησης. Ποια είναι η γνώμη σου, σχετικά με τις αιτίες που το προκαλούν, σε τόσο μεγάλο βαθμό & έκταση; Θεωρείς ειλικρινές το ενδιαφέρον των συναδέλφων σου;

Το θέμα της ενδοσχολικής βίας είναι πολύ σημαντικό, αν και θεωρώ ότι υπήρχε και στην δική μας γενιά, απλά στην εποχή μας έχει γίνει πολύ πιο έντονο. Θα σου απαντήσω πρώτα στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, που αφορά την ειλικρίνεια των καλλιτεχνών,  με αφορμή μια Ημερίδα που έκανε πρόσφατα ο κ. Καμτσής, με τον οποίο έχω συνεργαστεί και γνωρίζω το ποιόν του, άρα είμαι σίγουρος ότι το έκανε από αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον προς τα παιδιά, οπότε τέτοιες ενέργειες τις χειροκροτώ και μου αρέσουν. Γενικότερα όμως, όλα εξαρτώνται από τα κίνητρα του καθενός, τι κρύβεται δηλαδή πίσω από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Αν ψάχνεις το κέρδος σε κάτι όπως αυτό, είσαι του φαίνεσθαι και χάνουμε το είναι. Τώρα όσον αφορά τις αιτίες που οδηγούν σε τέτοια φαινόμενα, όλα ξεκινούν για μένα από το πρώτο στάδιο, που λέγεται οικογένεια. Όταν η οικογένεια έχει προβλήματα – κάθε είδους – είναι λογικό και επόμενο ένα παιδί που λειτουργεί σαν σφουγγάρι, ν’ αναπαράγει μετά τα όποια αρνητικά ερεθίσματα, στο σχολείο την αμέσως επόμενη μεγαλύτερη κοινωνία, ανακυκλώνοντας τη βία – ψυχολογική ή σωματική – που έχει υποστεί.  Οπότε το πρόβλημα είναι ένας φαύλος κύκλος και εννοείται ότι ποτέ δεν μπορείς να κατηγορήσεις ένα παιδί για οτιδήποτε. Εδώ εμείς ως ενήλικες και πολλές φορές δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Τώρα ειδικά με την αλόγιστη χρήση του διαδικτύου, στο οποίο τα παιδιά έχουν άμεση πρόσβαση, τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα. Εμείς τουλάχιστον προλάβαμε και τα διαδραστικά παιχνίδια στους δρόμους και την άμεση επικοινωνία μεταξύ μας, ενώ τώρα είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει ένα παιδί κοινωνός σε κάθε μορφή βίας, μέσα από εικόνες κυνισμού ή εικονικής τρομοκρατίας.  Αν προσθέσεις σ’ αυτά και τον ρατσισμό που καλλιεργείται άμεσα ή έμμεσα σε καθημερινή βάση,  τότε καταλαβαίνεις το μέγεθος του προβλήματος. Για κανέναν λόγο όμως, δεν πρέπει να κατηγορηθούν τα παιδιά, μόνο εμείς οι μεγάλοι…

Πιστεύεις σε παραδοσιακούς θεσμούς, όπως ο γάμος για παράδειγμα; Πόσο ρεαλιστικό είναι στις μέρες μας ν’ ανταλλάξεις μ’ έναν άλλο άνθρωπο, όρκους παντοτινής αγάπης & αφοσίωσης;

Ρεαλιστικό είναι στον βαθμό που ήταν και θα είναι πάντα, στον αιώνα τον άπαντα , το τεράστιο ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα. Πιστεύω στην διαφορετικότητα του φύλου. Δεν ξέρω αν μπορεί να διαρκέσει η αρχική αφοσίωση και ο αρχικός ενθουσιασμός.  Σίγουρα ο άνδρας δεν είναι μονογαμικό ον. Στον θεσμό του γάμου δεν πιστεύω, διότι δεν τα έχω και πολύ καλά με την Εκκλησία και θα το σκεφτόμουν μόνο στην περίπτωση που θα ήθελα,  να κάνω ένα παιδί, ώστε να μην του δημιουργήσω προβλήματα στην κοινωνία ή του στερήσω δικαιώματα ή ακόμα χειρότερα το εκθέσω στην σκληρή κριτική των άλλων παιδιών – αναφέραμε νωρίτερα και το bullying – οπότε εκεί αναγκαστικά θα το έκανα. Βέβαια αν υπήρχε εναλλακτικός τρόπος, εννοείται ότι θα τον επέλεγα. Όλοι αυτοί οι θεσμοί  δεν είναι τίποτα άλλο παρά κοινωνικές ταμπέλες, που δυστυχώς σ’ ένα μεγάλο βαθμό καθορίζουν ακόμα και σήμερα τη ζωή μας.

Θα μπορούσες να ζήσεις στην επαρχία, αν κάποιος σου εξασφάλιζε ότι θα δουλεύεις – και θα αμείβεσαι – ως ηθοποιός;

Ναι, άνετα. Καταρχήν είμαι μεγαλωμένος στη Σάμο, ένα νησί και μάλιστα ακριτικό, οπότε είμαι απόλυτα εξοικειωμένος με τη ζωή στη φύση. Είναι γεγονός, ότι είναι καλύτερη η ποιότητα ζωής εκεί, υπάρχει περισσότερη  υγεία όχι μόνο οργανικά, αλλά και ψυχικά. Νομίζω, ότι οι άνθρωποι είναι πιο άνθρωποι. Στις μεγάλες πόλεις υπάρχει μια τοξικότητα. Ναι φυσικά θα ζούσα εκεί, αν μπορούσα να κάνω αυτό που αγαπάω, αλλά επειδή δεν θα μπορούσα να το κάνω, ας μείνουμε εδώ στην μεταλλαγμένη μας Αθήνα,  ας παλέψουμε με ότι διαθέτουμε ο καθένας κι ας γίνουμε όλοι X–men από την ατμοσφαιρική ρύπανση και το καθημερινό άγχος (πολλά κι ακατάπαυστα γέλια με την εικόνα μας ως νευρωτικοί  X–Men!).

Αν είχες την ευκαιρία και το χρόνο, να μάθεις μια ξένη γλώσσα, ποια θα διάλεγες και γιατί;

Να μάθω καλύτερα Ελληνικά!! Ή μάλλον καλύτερα να μάθω greeklish για να μπορώ να συνεννοούμαι με τους άλλους, με τη νέα γενιά. Πέρα από την πλάκα τώρα, θα ήθελα να μάθω Ρώσικα, γιατί μου αρέσει η κουλτούρα του συγκεκριμένου λαού, καλλιτεχνικά μιλώντας πάντα. Ιδανικά θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια στιγμή τη συγκεκριμένη χώρα, οπότε ναι τα Ρώσικα θεωρώ ότι είναι μια γλώσσα, που θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη και στην καλύτερη κατανόηση κάποιων κειμένων, που θεωρώ κορυφαία και διαχρονικά.

g_010 (1)

Θα ήθελες να γίνουν εκλογές σύντομα; Πιστεύεις ότι στην χώρα μας, θα μπορούσε κάποια στιγμή να επικρατήσει πραγματικά η αξιοκρατία; Υπάρχουν πολιτικοί στους οποίους πιστεύεις;

Εδώ γελάμε!! (μετά τους Xmen ήρθαν οι Έλληνες πολιτικοί και μας αποτελείωσαν μ’ ένα μακρόσυρτο χαχαχαχα!!!) Όχι δεν πιστεύω στους πολιτικούς, σε κανέναν απ’ αυτούς. Στην πολιτική πιστεύω πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς την έχουν κάνει καραμέλα και την πιπιλάνε σαν τα μικρά παιδιά. Πρώτα και κύρια δεν είμαστε αυτόνομο κράτος, οπότε κι εκλογές να γίνουν, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι ουσιαστικά. Επομένως, στον τομέα της πολιτικής φεύγουμε από την αισιοδοξία και εισερχόμαστε στην απαισιοδοξία και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα!

Ευτυχώς στο τέλος πάντα κλείνουμε δημιουργικά, γιατί μετά από μια τέτοια ερώτηση, χρειαζόμαστε επειγόντως το αντίδοτο της Τέχνης. Ετοιμάζεις κάτι άμεσα;

Ας γελάσουμε λίγο όμορφα τώρα. Είχε δρομολογηθεί η συμμετοχή μου σε μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση,  η υλοποίηση της οποίας μετατέθηκε για την ερχόμενη Άνοιξη, οπότε όλα μου τα δημιουργικά σχέδια, ξεκινούν με την επόμενη χρονιά και ειλικρινά εύχομαι να υπάρχουν έως τότε καλύτερες συνθήκες για όλους μας και περισσότερη αισιοδοξία. Επίσης, θα δοκιμαστώ σύντομα στην παρωδία, μέσα από ένα εγχείρημα που έχει πολιτικές προεκτάσεις και αν τελικά υλοποιηθεί  θα ενδιαφέρει πολύ τον κόσμο, γιατί πιστεύω ότι χρειάζεται και το κωμικό στοιχείο, προκειμένου να περάσουν πιο έξυπνα στο ευρύ κοινό κάποια πιο βαριά νοήματα. Θα είμαστε μόνο δύο ηθοποιοί και θα εναλλασσόμαστε σ’ όλους τους ρόλους, οπότε αυτό από μόνο του, ενδέχεται να έχει μεγάλο σκηνικό ενδιαφέρον. Περισσότερες πληροφορίες προσεχώς επί σκηνής…

g_005

 

Τον Γιώργο Σταυριανό τον γνωρίζω πολύ λίγο, αλλά η φιλική του διάθεση, με έκανε να αισθανθώ, ότι γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα στο Θέατρο 104, να υποδύεται τον Γκαρσέν στο ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ του Ζαν Πωλ Σαρτρ  μου κίνησε το ενδιαφέρον η περίπτωση του και ένιωσα την ανάγκη, να τον προσωπογραφήσω.

Γνωρίζοντας τον λίγο καλύτερα συνειδητοποίησα, ότι ο Γιώργος είναι ένας σεμνός άνθρωπος (η λέξη ταπεινός ποτέ δεν μου άρεσε) χαμηλών τόνων & υψηλών εντάσεων, που προσπαθεί μέσα από την Τέχνη να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του.

Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω πάρα πολύ, κυρίως για το απίστευτο γέλιο, που μου προσέφερε αβίαστα κατά τη διάρκεια της ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑΣ του (ομολογώ ότι δεν το περίμενα!) και να του ευχηθώ το καλύτερο σε όλους τους τομείς της ζωής του.


Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την φιλοξενία

 στους υπεύθυνους της καφετέριας

 “ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ”  (Καλλιδρομίου 64 – Εξάρχεια)

kal5

In amatam memoriam, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

19 Sunday Oct 2014

Posted by karagiannopouloskon in Αγαπητό μου ημερολόγιο...

≈ Leave a comment

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

lovers-shadow

Στολισμένο κόκκινο φεγγάρι στο στήθος της φλέγεται. Σάρκα της σαρκός της… ο εκπεσών αστέρας στο πέος του Εραστή.

*

Χάδια της νύχτας… το σκοτάδι ψυχορραγεί! Είναι ο νέος που σχίζει την μοναξιά του με αστερόσκονη οργασμική∙ οι νεκροί παραφυλούν στις σκιές… οι άντρες χαϊδεύουν στείρα στήθη. Κόψε το κλωνάρι.

Μην αφήσεις να δακρύσουν…

Δροσοσταλίδες έρωτα ματώνουν απόψε τα μάτια. Άσε τον θάνατο σαν έρθει η αυγή∙ ποιος άγγελος λυρικά λατρεύει το σμίξιμο των γυμνών σωμάτων;

*

Άτονο μέλος… οι σκιές μπερδεύονται στο φως… το λυκόφως μας μεθά∙ πρόσεχε! Μη σε πληγώσει το κλωνάρι… κρύβει μέσα στην πηγή του θανατερό αγκάθι.

*

Εκείνη πλησιάζει τον μίσχο. Τα χέρια της μοσχοβολούν έλαια της Ανατολής.

*

Έλα… έλα πιο κοντά… μη σε τρομάζει η ένταση που το κορμί τους πάλλεται… πλησίασε κι άλλο… απόψε λατρεύουμε την ΖΩΗ!

*

Θέλει να ενωθεί μαζί τους. Ο χώρος χάνεται κι ο χρόνος. Όλοι υποτάσσονται στου πάθους τον παράλληλο. Ο αέρας μυρίζει τους εκλεκτούς χυμούς…

Φιλά τον ήλιο που διαγράφεται στη κοιλάδα του σώματός του. Λούζεται την υγρασία που πλημμυρίζει το ξέπνοο στέρνο. Σκουπίζει με την άκρη των δαχτύλων της την λευκότητα του έρωτά του.

*

Η Περσεφόνη κλαίει την απώλεια των αισθήσεών της. Είναι ο θάνατος σκοτάδι στην πηγή της ηδονής;

Άσε τους νεκρούς… το φεγγάρι σβήνει το αχόρταγο των φόβων τους…

 

 

ΥΠΕΡσαρκη ΓΥΝΑΙκα-  Ισμήνη Γεωργίου Λιόση

(και ο ΠΡΙΓΚιψ)

α.
με φόρεμα από νερονάρκισσους άγρια μάτια άγρια χέρια μπαίνει στα φιλιά των ερωτευμένων να τα κλέψει να ξαναζήσει την χαρά και ότι με την απώλεια της ωραιότητός Της δεν βρίσκεται

ζει στο Κολαστήριο Της Μη Αγάπης
δεν Αγαπά.

β.
ω οι άντρες πόσο υπηρετούν το συναίσθημα
μέσω της Σαρκικής προβολής μίας εκσπερμάτισης
ω πόσο η ασέλγεια Τους είναι τρυφερότης

της στέλνουν
καλάθια με παγωνόφτερα μανταρίνια όστρακα παιώνιες και
τον κροταλία στο βάθος να κοιμάται
σε έναν καστανό ρεμβασμό
με το κίτρινο του Πάθους Του

κουλουριασμένο στην σπείρα του Ρομαντισμού
το Πέος Τους ευτυχεί
καθόλου πρόστυχο
με Αγιοσύνη.

γ.
η περίσσεια της Σάρκας Της την προφυλάσσει από το ψύχος της στέρησης
όπως κατεβαίνει στον Άδη να βρει την βασανισμένη Περσεφόνη την δυστυχή Ευρυδίκη να τους στολίσει τα μαλλιά με Ποιήματα

ο Πλούτωνας και ο Ορφέας
είναι οι δικοί Της Άντρες
Τους πήρε το μαύρο νερό
Τους ψάχνει.

δ.
ζυμώνει ένα ψωμί με σιτάρι από το Σώμα Της με αλάτι δακρύων με έλαιο από επιθυμία παλιά με ζάχαρη από σάλιο
της πέφτει το δαχτυλίδι στον πηλό
πλάθεται
ψήνεται
στολίζεται με θηλές και ρώγες
όποιος άντρας βρει στο κομμάτι Του
το κόσμημα
Αυτόν Θα Αγαπήσει

δεν θα ζει
στο Κολαστήριο Της Μη Αγάπης
θα Αγαπά.

ε.
στον δρόμο
για
Τον
Μεγάλο
Έρωτα
τρώει
το
ψωμί
καταπίνει
το
δαχτυλίδι Της

οι Άντρες
νηστικοί.

ζ.
κι ω Ποίηση
συγχώρησε
την λαιμαργία Της
για Αγάπη
Ψωμί
και
Σάρκα
Ανδρός

κέρδισε όμως
μίαν αρραβώνα
για τα δάκτυλα
με Αυτά
Να Γράφει!

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΒΕΤΟΝ7 2014-2015 ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ!

16 Thursday Oct 2014

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA


τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου


Το  Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού  BETON7

είναι ένας από τους αγαπημένους καλλιτεχνικούς προορισμούς της στήλης

–  όπως έχω δηλώσει και στο παρελθόν –

ο οποίος κάθε χρόνο μας επιφυλάσσει ευχάριστες

καλλιτεχνικές εκπλήξεις

μέσα από συνεργασίες με αξιόλογους καλλιτέχνες

απ’ όλα τα μέρη του κόσμου.

Θεατρικές παραστάσεις & χορευτικές performances, εικαστικά δρώμενα, μουσικές εκδηλώσεις, εκθέσεις φωτογραφίας

& φυσικά το πολυαναμενόμενο

Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις 2014-2015

– για τέταρτη συνεχή χρονιά – 

υπόσχονται να μας ψυχαγωγήσουν & να μας παρουσιάσουν νέους & πρωτοπόρους δημιουργούς με προσωπικό όραμα 

& διάθεση για πειραματισμό.

Πολλές & διαφορετικές οι προτάσεις του BETON7

για ποιοτική ψυχαγωγία

 εξίσου πολυάριθμες κι οι επιλογές του αθηναϊκού κοινού

γι’ αυτό η πολιτιστική στήλη ARS & VITA

πιστή στο «ιερό» καθήκον της, να σας μεταφέρει έγκαιρα & έγκυρα

 τα πιο “φρέσκα” νέα

γύρω από την Τέχνη & τον Πολιτισμό

σας παραθέτει αναλυτικά τα highlights του φετινού προγράμματος

του  ανατρεπτικού πολυχώρου

Ας ξεκινήσουμε την περιήγηση στο μαγικό, θεαματικό και πάντα απρόβλεπτο καλλιτεχνικό κόσμο του BETON7… 

μ’ ένα ξενύχτι… Νεοϋoρκέζικο!

ξενυχτι (1)

Το Beton7 παρουσιάζει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα,

το Νεοϋορκέζο συγγραφέα Wallace Shawn με το έργο του «Το ξενύχτι».

Τρείς γυναίκες και δύο άνδρες  συναντιούνται σε ένα πάρτυ με φόντο τη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του΄70. Καθώς εξομολογούνται τις φαντασιώσεις, τους φόβους και τις επιθυμίες τους, οι αναστολές υποχωρούν και οι φαντασιώσεις προβάλλονται στην πραγματικότητα.

Νεύρωση, αυτοκαταστροφικές επιθυμίες, βουλιμικές εξάρσεις, σεξουαλικός σουρεαλισμός και ισοπεδωτικός σαρκασμός αναδύονται σε αυτό το επεισοδιακό ξενύχτι.

???????????????????????????????

Ημερομηνίες παραστάσεων:

24, 25, 31 Οκτωβρίου & 1, 7, 8, 14, 15, 21, 22 Νοεμβρίου 2014

Ώρα: 21.00
Διάρκεια: 55 λεπτά
Τιμή Εισιτηρίου: 10€ & 5€ Φοιτητικό, Μαθητικό, Ανέργων


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

https://mail.google.com/mail/u/0/?ui=2&ik=9d410ee9a6&view=att&th=14913288a20b5820&attid=0.5&disp=safe&realattid=f_i0s8ba484&zw


Συνεχίζοντας την περιήγηση μας

στο φετινό πρόγραμμα του  BETON7

τα βήματα μας γίνονται

 χορευτικά & “παραμυθένια”…

Ποιος από μας δεν έχει δακρύσει με την ιστορία της πεντάμορφης

που φυλακίζεται από ένα τέρας

το οποίο τελικά δεν είναι καθόλου αυτό που φαίνεται

κι αρκεί ένα φιλί και μια ειλικρινής δήλωση αγάπης

για να αποκαλυφθεί η πραγματική του ταυτότητα;

H κλασική εκδοχή της ιστορίας

 “πειραγμένη” & πιο εναρμονισμένη με το σήμερα

στο πλαίσιο του Beton7 Dance Festival…

soyuz_dance_company (2)

 «Beauty and the Beast» από την Soyuz dance company

σε χορογραφία Όλγας Σπυράκη. ​​​​

Σε μια πλαστή θεατρική πραγματικότητα, ζωντανεύει ένα «σύμπαν» με την ​ ​πολιτική διάσταση του κόσμου μας σήμερα, όπου  η ανθρώπινη ύπαρξη αποδίδεται κινησιολογικά, στα πλαίσια διερεύνησης του τέρατος που ελοχεύει μέσα μας – και αποκαλύπτεται στην εποχή μας – μέσα από πράξεις σκληρές και παράλογες.

INFO
Beton7 Dance Festival : “Beauty and the Beast ” | Soyuz dance company
Ημερομηνίες: 6,7,13,14,20,21,27,28 Οκτωβρίου 2014
Ημέρες: Δευτέρα & Τρίτη
Ώρα: 21:00
Διάρκεια: 35 λεπτά

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
https://mail.google.com/mail/u/0/?ui=2&ik=9d410ee9a6&view=att&th=148c14174355f3e7&attid=0.2&disp=safe&realattid=f_i0nqz9be1&zw


Για το τέλος του καλλιτεχνικού μας ταξιδιού 
επέλεξα το προσωπικό μου αγαπημένο
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
το οποίο φέτος γίνεται τεσσάρων χρονών!
Μια καλλιτεχνική πρωτοβουλία
του Κέντρου Τέχνης & Πολιτισμού BETON7
η οποία προσέφερε σε
πάρα πολλούς δημιουργούς
εκπροσώπους διαφορετικών ειδών Τέχνης
την ευκαιρία να αναδείξουν τη δουλειά τους
σ’ ένα χώρο με πολύ ιδιαίτερη αύρα
που πάντα έχει κάτι νέο
να προτείνει.
Σας αφήνω ν’ απολαύσετε
την περιπλάνηση στις καινούργιες Θεατρικές Συνθέσεις
που έχουν σαν άξονα θεματικής
τον Ρακίνα και τον Μολιέρο
πάντα μέσα από την ανατρεπτική ματιά
των ταλαντούχων καλλιτεχνών
που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ.
Εμείς θα συναντηθούμε πολύ σύντομα
που αλλού;
Πύδνας 7 στον Βοτανικό…
στο γνωστό κι αγαπημένο μας
καλλιτεχνικό στέκι.
  

 Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις ΙV, Ρακίνας – Μολιέρος

 

theatrikes sintheseis14-15

 

Το φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις IV τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού

Έναρξη: Δεκέμβριος 2014

Διάρκεια: Δεκέμβριος 2014-Ιούνιος 2015 

Το Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Βeton7 διοργανώνει το φεστιβάλ με τίτλο “Θεατρικές  Συνθέσεις” με βάση ένα θεατρολογικό άξονα κάθε χρόνο, δίνοντας την δυνατότητα σε θεατρικές ομάδες και μεμονωμένους καλλιτέχνες  οι οποίοι υπέβαλλαν πρόταση και επιλέχθηκαν, να παρουσιάσουν την δουλειά τους με βάση μια συγκεκριμένη θεματική του Beton7.

Ο τέταρτος χρόνος των “Θεατρικών Συνθέσεων”(2014-2015) του Beton7 είναι αφιερωμένος στους δυο Γάλλους δραματουργούς του 17ου αιώνα τον Ρακίνα (1639-1699) και στον Μολιέρο (1622-1673). Στόχος είναι να αναδειχθεί με σύγχρονο τρόπο η σκηνική προσέγγιση, ο ποιητικός λόγος και η βαθιά υπαρξιακή αγωνία που υπάρχει στα κείμενα των Ρακίνα – Μολιέρου, αντίδοτο στον άνυδρο πνευματικά σημερινό κόσμο.


 

Διαβάστε περισσότερα για το Φεστιβάλ

“ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ IV”

στο Δελτίο Τύπου & το Αναλυτικό Πρόγραμμα

https://mail.google.com/mail/u/0/?ui=2&ik=9d410ee9a6&view=att&th=1490e69d5fb33080&attid=0.2&disp=safe&realattid=f_i17oh9gw0&zw

https://mail.google.com/mail/u/0/?ui=2&ik=9d410ee9a6&view=att&th=1490e69d5fb33080&attid=0.3&disp=safe&realattid=f_i17ohckt1&zw

← Older posts

Subscribe

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archives

  • July 2022
  • April 2022
  • July 2021
  • June 2021
  • March 2021
  • January 2021
  • November 2020
  • October 2020
  • September 2020
  • July 2020
  • May 2020
  • December 2019
  • June 2019
  • March 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • April 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013

Categories

  • "Το κορίτσι της Δύσης"
  • Ars & Vita
  • BLAME IT ON THE STARS
  • Αγαπητό μου ημερολόγιο…
  • Βαλκανιογνωμόνιο
  • Εικαστικά
  • Η πραγματικότητα αλλιώς…
  • Κριτική Βιβλίου
  • Λογοτεχνικά Κείμενα
  • Μουσικό Καφενείο
  • ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
  • Συνεντεύξεις
  • Σεκάνς
  • Τέχνες
  • Splendide mendax
  • Uncategorized

Meta

  • Register
  • Log in

Create a free website or blog at WordPress.com.

Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Following
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Join 54 other followers
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Customize
    • Follow Following
    • Sign up
    • Log in
    • Report this content
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Collapse this bar
 

Loading Comments...