Tags
Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Φ Ε Ν Ι Α Α Π Ο Σ Τ Ο Λ Ο Υ
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Χορογράφος – χορεύτρια, σκηνοθέτης, ενίοτε και περφόρμερ και μάλιστα με εξαιρετικές επιδόσεις σε όλα. Προς τα πού κλίνεις περισσότερο;
Αυτό που μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα είναι η δημιουργία, χωρίς αυτό να εγκλωβίζεται σε χώρους ή συγκεκριμένα είδη, γι’ αυτό και μπόρεσα με άνεση να μεταπηδήσω από τον χορό στο θέατρο. Τώρα όσον αφορά τη δουλειά μου ως χορεύτρια ή περφόρμερ, πάντα προτιμούσα να παίζω σε δουλειές άλλων και όχι σε δικά μου έργα. Προτιμώ κάποιος άλλος να δει κάτι σε μένα, που θα τον εμπνεύσει, ώστε να μου αναθέσει ένα ρόλο. Γενικά πιστεύω πάρα πολύ στην εμπειρία, η οποία βοηθάει στο να μπορείς, να κατευθύνεις το ανθρώπινο δυναμικό σου. Είχα την τύχη, να συνεργαστώ με σπουδαίους καλλιτέχνες & ομάδες, όπως το χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ του Κωνσταντίνου Ρήγου και το Χοροθέατρο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, καθώς και με άλλους σημαντικούς χορογράφους, απλά αναφέρω την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, γιατί δημιουργικά ήταν πολύ πλούσια και μέσα από δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους, ένιωσα τι σημαίνει αυτό που λένε σκηνική εμπειρία. Αυτό με βοηθάει τώρα στο σκηνοθετικό κομμάτι, ώστε να μπορώ να κατευθύνω καλύτερα το υλικό μου. Είναι πολύ σημαντικό, να μπορεί ο δημιουργός να βρίσκει τον τρόπο, αυτό που έχει φανταστεί να το μεταδώσει στους ερμηνευτές του κι εκείνοι με τη σειρά τους να το αποδώσουν σκηνικά, με τη μεγαλυτερη δυνατή πιστότητα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει πολύ πιο ομαλά, αν κι ο ίδιος έχει περάσει από το στάδιο του περφόρμερ.
Έχοντας παρακολουθήσει πρόσφατα δουλειές που έφεραν την σκηνοθετική & χορογραφική σου υπογραφή – Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ, ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ & CHAIR’S TRAGEDY, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – ενθουσιάστηκα ειλικρινά, με τον τρόπο που «συνθέτεις» την υποκριτική με το χορό, δίνοντας παράλληλα και στη μουσική έναν πολύ σημαντικό ρόλο, σχεδόν πρωταγωνιστικό. Πόσο δύσκολο είναι για σένα, να κρατάς τις σκηνικές ισορροπίες;
Για μένα η δημιουργία, όπως είπα και πριν, δεν εγκλωβίζεται σε χώρους, αν και έχω μεγαλύτερη εμπειρία στο χοροθέατρο. Τόσο σαν ερμηνεύτρια όμως, όσο και σαν δημιουργός πάντα ξεκινάω, έχοντας στο μυαλό μου μια ιστορία, που θέλω να διηγηθώ, μέσα από τη δική μου δημιουργική σκοπιά. Υπάρχει σε όλες τις δουλειές μου έντονο το υποκριτικό και το δραματουργικό στοιχείο. Δεν κάνω έργα για την χαρά της κίνησης. Οι σκηνικές ισορροπίες που αναφέρεις κρατιούνται όταν βγαίνει ένα ενιαίο αποτέλεσμα. Η μουσικότητα στο χορό είναι πολύ σημαντική, όπως κι ο ρυθμός του λόγου στην υποκριτική. Εφαρμόζω έναν δικό μου τρόπο δουλειάς, προσπαθώντας πάντα να προσαρμόζω την κίνηση μου, σαν να είναι μία κινητική παρτιρούρα, που πατάει πάνω στη μουσική παρτιτούρα. Αυτό δίνει στο εκάστοτε έργο μου αμεσότητα και ζωντάνια και η σύνθεση όλων αυτών των διαφορετικών στοιχείων, χαρίζει στον θεατή μια αίσθηση πληρότητας. Θέλω να νιώθει το κοινό, ότι ο τρόπος, που χρησιμοποιώ τη μουσική μαζί με την κίνηση, είναι ο “ιδανικός”, ο μοναδικός που μπορεί να υπάρξει σκηνικά. Να είναι τόσο καλά “παντρεμένη” δηλαδή η κίνηση με τη μουσική, που να φαίνεται σαν εκείνη τη στιγμή, να εικονοποιείται η μουσική, χωρίς όμως να περιγράφεται, μέσα από την κίνηση, τον ρόλο και την κατάσταση της κάθε σκηνής. Να ταυτίζεται μ’ έναν τρόπο η υποκριτική δραματικότητα με τη μουσική δραματικότητα και με την δραματικότητα του σώματος. Αυτά τα τρία μαζί συνιστουν για μένα την ισορροπία που χρειάζεται, για να προκύψει ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Από πού αντλείς συνήθως έμπνευση;
Δεν έχω μια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης. Τα χορευτικά μου έργα είναι πιο πολύ ιστορίες δικές μου, είτε αφορούν προσωπικά μου βιώματα, είτε όχι. Για παράδειγμα έχω κάνει τους Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά, ένα πασίγνωστό έργο, το οποίο το έδωσα μέσα από τη δική μου οπτική. Ο δημιουργικός πυρήνας πάνω στον οποίο βασίστηκα για το συγκεκριμένο έργο, είναι το “ένας για όλους και όλοι για έναν”, δηλαδή η σύμπνοια. Με ποιο τρόπο μπορούμε ομαδικά, να ξεπεράσουμε κάποιες δύσκολες καταστάσεις. Το έκανα πριν τρία χρόνια, κρατώντας τους βασικούς χαρακτήρες του έργου και παρουσιάζοντας τους μέσα από τη δική μου σκοπιά. Επικεντρώθηκα στην ουσία του κειμένου, που δεν είναι άλλη από τον θρίαμβο της συνεργασίας, έναντι του εγωκεντρισμού και της φιλαυτίας. Αυτό που με εμπνέει γενικά, είναι οτιδήποτε ξεκινάει μέσα μου ένα ταξίδι. Μπορεί να είναι μια εικόνα, μπορεί να είναι μία άρια…ας πούμε το CHAIR’ S TRAGEDY ξεκίνησε από μία άρια. Μου άρεσε πολύ η CASTA DIVA από την όπερα “ΝΟΡΜΑ” του Μπελίνι και ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία αυτής της παγιδευμένης στο παρελθόν γυναίκας, που πενθεί το μεγάλο της έρωτα, ο οποίος χάθηκε στον πόλεμο. Ήταν τόσο ιδανικό αυτό που έζησε, που δεν θέλει να δοκιμάσει κάτι άλλο και παντρεύεται τη μοναξιά. Μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου, είναι όλα σαν ένα κουβαράκι και χρειάζεται μόνο ένα “τσαφ”, για να ξεκινήσει κάθε φορά το ταξίδι της δημιουργίας.
Πέρα από τις άλλες σου ιδιότητες, είσαι ένας πολύ δυναμικός άνθρωπος, με έντονη προσωπικότητα, που δεν διστάζει να μιλήσει για τα πράγματα, με τ’ όνομα τους; Θεωρείς, ότι στην Ελλάδα ο κόσμος είναι πραγματικά ανοιχτόμυαλος;
Θέλω να ελπίζω, ότι φτάνοντας στο 2015, έχουμε μια εξέλιξη σαν λαός και σαν άνθρωποι. Παρόλα αυτά θεωρώ, ότι πιο πολύ το παίζουμε ανοιχτόμυαλοι, παρά ότι είμαστε πραγματικά προοδευτικοί. Ο έλληνας από τη φύση του αγαπά το κουτσομπολιό. Στο εξωτερικό ας πούμε, μπορεί να περπατάει στο δρόμο μια εκκεντρική παρουσία κι ο άλλος να συνεχίσει κανονικά τη δουλειά του και να μην δώσει τόσο μεγάλη σημασία. Εδώ δεν γίνεται αυτό. Μας ενδιαφέρει πιο πολύ τι κάνει ο διπλανός μας, παρά η δική μας η ζωή. Έχουμε μια επικριτική ματιά στα πράγματα. Είναι πολύ λάθος αυτό, γιατί ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ιδιοσυγκρασία, η κάθε κοινωνική ομάδα, κρύβει έναν ολόκληρο κόσμο κι αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο του ανθρώπου, η μοναδικότητα. Πρέπει το διαφορετικό να γεννά μέσα μας, την ανάγκη να εξερευνήσουμε διαφορετικούς κόσμους και να μας ανοίγει καινούργιες “πύλες” αντίληψης. Αλλιώς, μετατρέπεσαι σ’ ένα άκρως εγωκεντρικό πλάσμα, που θεωρεί ότι αποτελεί το κέντρο του κόσμου και σχολιάζει όλους τους άλλους. Ευτυχώς υπάρχει μια σχετική εξέλιξη και έχουν φύγει κάποιες αναστολές του παρελθόντος, αλλά γονιδιακά κουβαλάμε αυτή την έμφυτη τάση προς την “κοινωνική κριτική” και θα πρέπει κάποια στιγμή να το ξεπεράσουμε, γιατί μας κρατάει πολύ πίσω, σε όλα τα επίπεδα.
Το να κάνεις τόσα πολλά πράγματα μαζί, σε έχει κουράσει ποτέ; Θα ήθελες να έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο;
Δεν με πιέζει κανείς, να τα κάνω. Εγώ η ίδια έχω αυτές τις αναζητήσεις στην πολυπλοκότητα. Δεν μου αρέσει η μονοτονία. Το όνειρο του Δημοσίου δεν ήταν ποτέ κάτι, που με άγγιζε. Δεν ήρθαμε εδώ για να είμαστε “ Η μέρα της Μαρμότας!” (ξανά γέλια…). Ήρθαμε για να εξελιχθούμε και να ανακαλύψουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, μέσα από τα εξωτερικά ερεθίσματα που δεχόμαστε, να προοδεύσουμε και να γεμίσουμε εμπειρίες και εικόνες. Η εμπειρία δεν αποκτάται, χωρίς δράση. Μ’ αρέσει να έχω πολύ έντονη δράση, γιατί μόνο έτσι μπορώ, να αισθανθώ ολοκληρωμένη και μόνο έτσι μπορώ να με “αναγνωρίσω”. Το να καθόμαστε και να μιλάμε μόνο, φιλοσοφώντας ατέρμονα, δεν οδηγεί κάπου. Στην πράξη βρίσκεις τις αντοχές σου, τα όρια σου, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, βλέπεις ως που μπορείς να πας, αλλιώς δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Κάνω πολλά πράγματα μαζί, που το ένα συμπληρώνει το άλλο κι όλα μαζί συνθέτουν την προσωπικότητα μου, ένα εντελώς δικό μου προφίλ, το οποίο έχω απόλυτη ανάγκη για να υπάρξω.
Στο CHAIR’ S TRAGEDY, η πρωταγωνίστρια της παράστασης κλήθηκε, να ερμηνεύσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ρόλου της, χορεύοντας γυμνή. Δυσκολεύτηκες, να την πείσεις για την αναγκαιότητα αυτής της συνθήκης;
Καταρχήν, θα ήθελα να τονίσω, ότι δεν έχω καμία εμμονή με το γυμνό για το γυμνό. Το συγκεκριμένο έργο μου, είναι το μόνο που περιέχει γυμνό κι αυτό γιατί ήταν απόλυτη ανάγκη, να υπάρξει. Είναι η πιο δραματική σκηνή του έργου, στην οποία ακούγεται ολόκληρη η άρια, κορυφώνοντας το δράμα. Η ίδια “παντρεύεται” το πένθος, φορώντας το στο σώμα της με τη μορφή μιας ξεφτισμένης μαύρης τουαλέτας, που την κάνει να μοιάζει μ’ ένα μαύρο, μαδημένο παγώνι. Κάποια στιγμή εφόσον είναι μόνη της στο δωμάτιο, βγάζει αυτό το φόρεμα – πένθος και το αφήνει στην άκρη, συνεχίζει μεν να είναι εκεί, αλλά σπαράζει η ίδια πια, σαν σώμα. Αυτό που κάνει εκείνη την στιγμή είναι ότι κομματιάζεται, όπως κομματιάστηκε από την χειροβομβίδα ο αγαπημένος της. Αν έβγαζα στη σκηνή αυτό το σώμα ντυμένο, δεν θα εξέπεμπε πιστεύω την δραματικότητα που τελικά βγήκε και που έκανε την τέλεια αντίστιξη με την δραματικότητα της φωνής της Κάλλας. Τη συγκεκριμένη χορεύτρια, επειδή έχει ένα σώμα τέλειο, γραμμωμένο, χωρίς κανένα ίχνος πάνω του που θα μπορούσε, να παραπέμπει σε χυδαιότητα, δεν δυσκολεύτηκα πολύ να την πείσω. Κατάλαβε, ότι ήταν απαραίτητο να γίνει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο και ότι έτσι θα κορύφωνε κι η ίδια την ερμηνεία της.
Θεωρείς, ότι η υλιστική θεώρηση των πραγμάτων κι ο ψευτοπουριτανισμός των δυτικών κοινωνιών, οφείλονται για την ποινικοποίηση της γύμνιας; Γιατί η δημόσια αιδώς προσβάλλεται, από ένα γυμνό ανθρώπινο σώμα κι όχι από άλλα, σαφώς μεγαλύτερα ηθικά εγκλήματα;
Αν κυκλοφορούσαμε γυμνοί, δεν θα υπήρχε η βιομηχανία και το μάρκετινγκ της μόδας, ούτε όλη αυτή η καταναλωτική μανία. Ο σύγχρονος άνθρωπος, μέσα από τις στυλιστικές του επιλογές, έχει τη δυνατότητα, να δοκιμάζει και να αλλάζει πολλά στιλ. Τα ρούχα σε κατηγοροποιούν σίγουρα, αλλά στο πλαίσιο του εκπολιτισμού του ανθρώπου, δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε δημόσια μ’ αδαμιαία περιβολή. Τώρα τελευταία βέβαια πολλές κοινωνικές ομάδες ή οργανώσεις, προβάλλουν τις ιδέες τους μέσω της γύμνιας. Είναι μια μορφή αντίδρασης και ακτιβιστικής δράσης και δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω κανέναν, αλλά από την άλλη ισχύουν και κάποιοι νόμοι, που δρουν περιοριστικά. Δεν το θεωρώ έγκλημα και σαφώς δεν συγκρίνεται με πολύ χειρότερα ηθικά ή άλλα εγκλήματα, που πιθανότατα διαπράττονται καθημερινά, αλλά δεν θεωρώ επίσης, ότι είναι λογικό να υπάρχει παντού. Σε μια παραλία γυμνιστών, ας πούμε, είναι θεμιτό το γυμνό, γιατί έχει ένα στόχο. Να έρθει ένας άνθρωπος σ’ επαφή με τη φύση και το σώμα του, αλλά το να βγεις έξω γυμνός για να πας στο σούπερ μάρκετ δεν έχει νόημα, εκτός αν θέλεις να προκαλέσεις. Δεν είναι το χειρότερο έγκλημα του κόσμου εννοείται και νομικά δεν πρόκειται να έχει κάποιος σοβαρές κυρώσεις, απλά φαντάζει στους άλλους λίγο τρελό κι ακραίο. Στην εποχή μας έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, να μπορείς ντύνεσαι σωστά ανάλογα με την περίσταση και να διαθέτεις ένα προσωπικό στιλ, παρά να κυκλοφορείς γυμνός. Στην Τέχνη από την άλλη, όταν δικαιολογείται, είναι απόλυτα θεμιτό και σε κάποιες περιπτώσεις αναγκαίο και πολύ όμορφο.
Ποια θεωρείς, ότι είναι η τέχνη με τις μεγαλύτερες δυσκολίες: η υποκριτική ή ο χορός και γιατί;
Όλες οι παραστατικές τέχνες, έχουν την ίδια δυσκολία. Να βγαίνει φυσικά πάνω στη σκηνή, αυτό που πρέπει να ειπωθεί ή να χορευτεί, σαν να γίνεται πρώτη φορά. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει απόλυτη συγκέντρωση, μεγάλη προετοιμασία και να εστιάσεις σ’ αυτό που κάνεις. Για μένα η μεγαλύτερη δυσκολία είναι αυτό που έχεις διδαχτεί να κάνεις, να το παρουσιάσεις πάνω στην σκηνή, σαν κάτι πρωτοφανέρωτο, το οποίο συμβαίνει στο απόλυτο παρόν. Ο χορός έχει επιπρόσθετες δυσκολίες, επειδή πρέπει να τιθασεύσεις το σώμα σου, μέσω καθημερινής εκγύμνασης και είναι μια τέχνη στην οποία πρέπει από μικρός, να έχεις μια έφεση ή αν το σώμα σου είναι πολύ δύσκολο, να δουλέψεις πολύ σκληρά, ενώ φυσικά έχει και το περιοριστικό της ηλικίας. Αν ξεκινήσεις σε μεγάλη ηλικία πρέπει να έχεις πολλά προσόντα και σπάνιο ταλέντο για να πας μπροστά. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που ξεκίνησαν μεγαλύτεροι και τα πήγαν πολύ καλύτερα, από άλλους που άρχισαν νεότεροι. Στο υποκριτικό μέρος μια από τις δυσκολίες είναι η εκφορά του λόγου. Θεωρώ απαράδεκτο στο θεάτρο – που ενδεχομένως συμβαίνει συχνά – να χάνω λέξεις. Είναι σαν να βάζεις φρένο στη ροή του λόγου και να διακόπτεις τον δίαυλο επικοινωνίας με την ανοιχτή κεραία του κοινού, που εκείνη την ώρα προσπαθεί να σ’ ακούσει και κατ’ επέκταση να σε καταλάβει. Όπως πρέπει να είναι καθαρή η κίνηση, έτσι πρέπει να είναι κι ο λόγος. Θεωρώ, ότι το πιο δύσκολο στην υποκριτική τέχνη, είναι το διαλογικό κομμάτι. Δηλαδή, πως μπορούν δύο άνθρωποι, που έχουν κάνει άπειρες πρόβες, να παραστήσουν με πειστικό τρόπο, ότι όλα όσα λένε ή κάνουν συμβαίνουν για πρώτη φορά, έχοντας παράλληλα το σωστό ρυθμό και την αντίστοιχη συναισθηματική κατάσταση. Εκεί κρίνεται για μένα ο καλός ηθοποιός, στα διαλογικά μέρη. Ένας μονόλογος ειδικά αν σου ταιριάζει, μπορεί να είναι πολύ αβανταδόρικος. Καλός ηθοποιός είναι αυτός που ξέρει ν’ ακούει, αντιδρώντας σωστά στο κάθε ερέθισμα. Για μένα το ταλέντο είναι αυτό. Η επικοινωνία μεταξύ μας και η επικοινωνία με τον κόσμο.
Ως σκηνοθέτης είσαι αυστηρή;
Χωρίς να θέλω καθόλου να περιαυτολογήσω, είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνω, γιατί παίζω με δύο τέχνες μαζί. Που σημαίνει, ότι όταν πρέπει ένας ηθοποιός, να εκφέρει πολύ σωστά το λόγο, να είναι μέσα στην κατάσταση και το ρόλο και παράλληλα πρέπει να εκφραστεί μ’ ένα περίπλοκο τρόπο κινητικά, έχει σαφώς μεγαλύτερη δυσκολία, από μια πιο ρεαλιστική αποτύπωση της ερμηνείας του. Κάθε μου παράσταση έχει διαφορετική δυσκολία. Έχω έναν πολύπλοκο σκηνικό τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζω το εκάστοτε έργο. Χρειάζεται απόλυτη πειθαρχία κι από εκεί απορρέει η αυστηρότητα. Δεν γίνεται ένας ηθοποιός, να αυτοσχεδιάσει σε δική μου δουλειά, γιατί είναι όλα με το μετρονόμο. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι ηθοποιοί – όπως και χορευτές – “αυτοσχεδιαστές”, αλλά αυτοί οι ηθοποιοί δεν θα μπορούσαν να τιθασευτούν εύκολα από μένα. Δίνω φόρμες, όχι για να παγιδεύσω κανέναν, αλλά για να έχει εκείνη τη στιγμή ο ερμηνευτής κάτι έτοιμο, ώστε να μην πελαγώσει επί σκηνής, παρασυρμένος από τον δικό του ιδιοσυγκρασιακό κόσμο. Εγώ τον βοηθάω να μην χαωθεί. Έχουμε δει βέβαια και ρεσιτάλ ερμηνείας από σπεσιαλίστες “αυτοσχεδιαστές”, αλλά θα πρέπει τέτοιας σχολής καλλιτέχνες, ν΄ αγαπήσουν πολύ τη δουλειά μου, ώστε να υπάρξει ένας δίαυλος επικοινωνίας. Η αλήθεια είναι, πως δεν είχα ποτέ πρόβλημα σ’ αυτό το κομμάτι. Έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς και διαφορετικούς ιδιοσυγκρασιακά και ηλικιακά ανθρώπους. Πείθονται με κάποιο τρόπο, αγαπούν τη δουλειά μου και πιστεύω, ότι χρειάζονται κι οι ίδιοι πολλές φορές αυτήν την “αυστηρότητα”, για να μην εκτεθούν.
Υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν σε σένα και σε στήριξαν, πριν καν αναγνωριστεί το έργο σου σε μια ευρύτερη κλίμακα;
Πιστεύω πολύ στους συνεργάτες μου. Γενικά πιστεύω στη συνεργασία των ανθρώπων και στην κολεκτίβα. Έχω μπει στο δημιουργικό γίγνεσθαι τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά ακόμα κι όταν χόρευα μόνο, πάλι δημιουργούσα, από μια άλλη οπτική γωνία ίσως, πιο μοναχική και πρώιμη. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συμμετάσχει σε δουλειές μου σε άλλες, καλύτερες εποχές που πληρωνόμασταν και μπόρεσαν να βγάλουν κάποια χρήματα και επειδή χτίσαμε ένα κοινό καλλιτεχνικό όραμα μαζί, συνεργαζόμαστε και τώρα, που τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Με τη βοήθεια τους, συνεχίζω να δημιουργώ. Αν μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου κανονικά – με τις ιδανικές συνθήκες – θα έπρεπε οι παραστάσεις που ανεβάζω, που παρόλα αυτά στοιχίζουν, να στοιχίζουν το δεκαπλάσιο. Οι συνεργάτες μου, οι οποίοι αγαπούν την Τέχνη, πιστεύουν σε μένα και το καλλιτεχνικό μου όραμα θυσιάζουν, όπως κι εγώ άλλωστε, πολλά πράγματα. Τις ώρες μας, τα χρήματα που εγώ δίνω και που δυστυχώς δεν επαρκούν πάντα, για να ανταμειφθούν ανάλογα με τη δουλειά και τον χρόνο που προσφέρουν και φυσικά δίνουν το ταλέντο τους, που είναι και το πιο σημαντικό. Επειδή με εμπιστεύονται και θέλουν, να δουλεύουμε μαζί, υπερτερούν πάντα τα θετικά στοιχεία και έτσι καταφέρνουμε, να δημιουργήσουμε ένα ωραίο, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Πιστεύεις στην πρόκληση για την πρόκληση, τέχνη για την τέχνη και τα λοιπά ή ανήκεις στους καλλιτέχνες που πάντα ψάχνουν για επιμέρους ερείσματα στην τέχνη και γιατί όχι και στη ζωή;
Πιστεύω στην επικοινωνία. Κάνουμε μια παραστατική τέχνη, που σημαίνει ότι μιλάς για την ζωή και τον κόσμο με έναν δικό σου τρόπο. Οι καλλιτέχνες έχουν ένα άλλο μάτι, να βλέπουν τα πράγματα κι αυτό πρέπει, να το μοιραστούν με το κοινό, ανοίγοντας γι’ αυτό καινούργιους κόσμους. Συναισθηματικούς και εγκεφαλικούς. Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί «αυνανιστές» καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν την απόλυτη εγωπάθεια, ότι αυτό που κάνουν υπερβαίνει το πλήθος. Εγώ αυτό που κάνω, πάντα το κάνω με γνώμονα τον κόσμο, χωρίς να σημαίνει, ότι θα κάνω πάντα τα «χατίρια» του. Δεν θα διαλέξω αυτό που θέλει το κοινό για να διασκεδάσει, αλλά κάτι που θα δώσει το στίγμα μου, ένα κομμάτι απ’ τον δημιουργικό εαυτό μου. Μ’ αυτήν την έννοια δεν πιστεύω στην Τέχνη για την Τέχνη. Πιστεύω ότι η Τέχνη πρέπει να υπάρχει, για το συλλογικό καλό!
Ο χορός στην Ελλάδα έχει κοινό;
Ο χορός πριν από δέκα-δεκαπέντε χρόνια περίπου δεν είχε καθόλου κοινό, γιατί δεν υπήρχαν και ομάδες. Υπήρχαν μόνο κάποιοι φωτισμένοι άνθρωποι, που τους οφείλουμε πολλά, όπως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και ο Κωνσταντίνος Ρήγος, οι οποίοι διαθέτουν τεράστια εργογραφία και κατάφεραν να φέρουν πολύ κόσμο, σε μια τέχνη που θεωρούνταν ελιτίστικη και κατ’ επέκταση δεν αφορούσε το ευρύ κοινό. Εκείνη την εποχή κάποιοι καλλιτέχνες, όπως αυτοί που προανέφερα, υποστηρίχτηκαν από την πολιτεία μέσω κάποιων επιχορηγήσεων και κατάφεραν με το ταλέντο και την επιμονή τους, να “φτιάξουν” ένα κοινό για το χορό, το οποίο σιγά-σιγά απέκτησε δύναμη. Σήμερα ζούμε στην Ελλάδα των περικοπών, οπότε όλα είναι πιο δύσκολα και δεν υπάρχει πια τόσο μεγάλη παραγωγή. Το κοινό υπάρχει όταν υπάρχει έργο, όταν αυτό εκλείψει, θα φύγει το κοινό και θα πάει αλλού. Γίνονται κάποιες παραστάσεις χορού σε διάφορους χώρους: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Εθνική Λυρική Σκηνή, Μέγαρο Μουσικής κ.λ.π. ή σε αντίστοιχα ελληνικά φεστιβάλ όπως: Φεστιβάλ Αθηνών, Καλαμάτας, Μονής Λαζαριστών και στο Dance Days στα Χανιά, που συμμετείχα κι εγώ δύο χρονιές, αλλά για μια ολόκληρη χώρα είναι ελάχιστα και δεν γίνονται παντού. Υπάρχει μεγάλη πληροφόρηση όμως, στο διδακτικό κομμάτι. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που χρησιμοποιούν το χορό σαν άσκηση, προκειμένου να γυμνάσουν το σώμα τους και προσφέρουν μια οικονομική ανάσα στους επαγγελματίες χορευτές, που τουλάχιστον απασχολούνται ως καθηγητές. Παραδόξως, υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το χορό ως εκπαίδευση, παρά ως παραστατική τέχνη. Νομίζω, ότι θα έπρεπε κανονικά, να πριμοδοτούνται από το Κράτος, όλες οι τέχνες εξίσου, όπως συμβαίνει στο Εξωτερικό, επειδή όλες οι τέχνες εκφράζουν τον άνθρωπο με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και χωρίς την όποια καλλιτεχνική έκφραση, στο τέλος μένουμε “λειψοί”.
Σε ποιες χώρες έχεις ταξιδέψει μέσω της δουλειάς σου, ή ατομικά;
Γενικά είμαι τυχερή, γιατί βρέθηκα σε μια πολύ καλή στιγμή του Κωνσταντίνου Ρήγου την περίοδο 2001-2003, και ήμουν μαζί του όταν ήταν Διευθυντής Χοροθεάτρου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας. Έτυχε, να μας καλέσουν σε πάρα πολλές χώρες και πόλεις (Λατινική Αμερική, Γερμανία, Ιταλία, Κάιρο κ.λ.π.) που μπορεί από μόνη μου, να μην ταξίδευα ποτέ. Είμαι πολύ χαρούμενη, που βρέθηκα σε μια τόσο καλή συγκυρία και μπόρεσα να χορέψω σε τόσο σημαντικές διοργανώσεις. Ως χορογράφος τώρα…κι ως χορογράφος είμαι τυχερή! Το Chair’ s Tragedy ταξιδέψε μέχρι την Αλμάντα της Πορτογαλίας, το 2008, αφού πρώτα επιλέχθηκε εντελώς αξιοκρατικά (από έναν πολύ μεγάλο αριθμό ομάδων) μέσω Διεθνούς Επιτροπής, στην πλατφόρμα του σύγχρονου χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων στο Μέγαρο Μουσικής. Επίσης, με την παράσταση “ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ”, που ήταν μια παραγωγή της “ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ” και της Torus Knot Dance Company, επισκεφτήκαμε σχετικά πρόσφατα την Πράγα, για να λάβουμε μέρος στο Φεστιβάλ proART. Κάτι που θα ήθελα οπωσδήποτε, ν’ αναφέρω γενικά για το κοινό του εξωτερικού σε σχέση μ’ αυτό της Ελλάδας, είναι ότι πολλές φορές και στα έργα του Κώστα τότε και στην Πράγα πρόσφατα, μας χειροκρότησαν πιο πολύ “έξω”, παρά στη χώρα μας. Στην Ελλάδα κάνεις τρεις αυλαίες και θεωρείς, ότι έχεις κάνει επιτυχία και νιώθεις σούπερ. Στην Πράγα έκαναν τα παιδιά έξι αυλαίες. Δηλαδή ένα ολόκληρο δεκάλεπτο, γεμάτο παρατεταμένα χειροκροτήματα και αποθεωτικά επιφωνήματα. Για να μη μιλάω όμως μόνο για μένα, γενικότερα είναι ένθερμοι οι ξένοι απέναντι μας. Είδα πρόσφατα ένα μικρό απόσπασμα από την πιο πρόσφατη δουλειά με τίτλο “ΠΛΑΝΗΤΕΣ” μιας πολύ σημαντικής, νέας χορογράφου, της Πατρίτσιας Απέργη, η οποία ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό με την ομάδα της “Αερίτες” και συνέβη κάτι παρόμοιο. Αποθεώθηκε από το κοινό του εξωτερικού, με έξι-επτά αυλαίες, επιφωνήματα και παρατεταμένο χειροκρότημα. Τι να πω; Έχουν περισσότερη παιδεία; Έχουν καλύτερη αντίληψη; Δεν έχουν τόσο ανταγωνισμό; Δεν θέλω να φανώ αχάριστη απέναντι στο ελληνικό κοινό, αλλά έξι φορές στην Ελλάδα και σε επιτυχημένη μου παράσταση μάλιστα, δεν έτυχε να βγούμε ποτέ. Στο εξωτερικό το καταφέραμε.
Πως σου φάνηκαν τα πράγματα εκεί; Σε ποιες άλλες χώρες θα ήθελες να ταξιδέψεις;
Όταν πρωτοπήγα στο εξωτερικό, μου έκανε μεγάλη εντύπωση, το πόσο συχνά δρομολόγια υπήρχαν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Μετά την Ολυμπιάδα – με το μετρό – άλλαξαν πολλά πράγματα σ’ αυτόν τον τομέα και στην Ελλάδα, αλλά και πάλι δεν είμαστε το ίδιο συνεπείς με τα ωράρια και τα δρομολόγια. Επίσης, μου άρεσε η αρχιτεκτονική τους, όπως στη Ρώμη για παράδειγμα, που είναι μια πόλη, σαν ζωντανό μνημείο. Στο Βερολίνο μου άρεσε η καθαριότητα στους δρόμους και ότι όλα είναι πολύ τακτοποιημένα, κάτι που σίγουρα δεν συμβαίνει εδώ. Έχουμε βέβαια άλλες ομορφιές, αλλά ρυμοτομικά είναι βαλμένα όλα κάπως ‘άτσαλα” και χωρίς να υπάρχει ένα συγκεκριμένο αρχιτεκτονικό σχέδιο, ενώ από άποψη αισθητικής των κτιρίων δεν έχει μεριμνήσει η πολιτεία αρκετά και γι’ αυτό βλέπουμε πολλές φορές τα “τερατουργήματα” που βλέπουμε. Για να ξαναγυρίσουμε όμως στα ταξίδια, ένα όνειρο ζωής που έχω, είναι να πάω στην Αυστραλία και να μπορέσω να μείνω εκεί για αρκετό χρονικό διάστημα. Με ιντριγκάρει αυτή η χώρα, χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί και θα ήθελα κάποια στιγμή, να την επισκεφτώ. Οι Ασιατικές χώρες έχουν κι αυτές έναν πολύ ενδιαφέρον πολιτισμό, τλείως διαφορετικό από τον δικό μας, αλλά δεν ταιριάζουν πολύ στην προσωπικότητα μου. Δεν θα έλεγα όχι βέβαια, αν προέκυπτε ένα ταξίδι μέχρι την Κίνα ή τη Σιγκαπούρη, αλλά γενικά προτιμώ την Ευρώπη. Αγαπημένες μου πόλεις είναι η Ρώμη και η Πράγα. Εκεί ένιωσα, σαν να έκανα μια βουτιά στο χρόνο και βρέθηκα ξαφνικά σε μια άλλη εποχή. Αυτό δεν το ένιωσα πουθενά αλλού, τόσο έντονα.
Η μόδα σε απασχολεί; Το ενδυματολογικό και σκηνογραφικό κομμάτι, τι ρόλο παίζει στις δουλειές σου;
Η μόδα μ’ απασχολεί προσωπικά ως Φένια, όχι σε σχέση με τη δουλειά μου. Δεν ακολουθώ πιστά τις τάσεις της μόδας, ούτε ντε και καλά θέλω να τις πλασάρω, σαν να είναι η σκηνή πασαρέλα. Απ’ την άλλη είμαι έντονα εικαστική κι όλα μου τα έργα έχουν τον δικό τους εικαστικό χωροχρόνο. Θέλω επίσης τόσο οι ηθοποιοί μου όσο κι οι θεατές, να μπαίνουν σε όλο αυτό που συμβαίνει και μέσω των σκηνικών και των κοστουμιών και να αντιλαμβάνονται από την αρχή, που περίπου το πάω καλλιτεχνικά. Μέχρι στιγμής κανένα μου έργο δεν ήταν “άχρονο”. Όλα τοποθετούνται κάπου μέσα στο χρόνο, ακόμα κι όταν παίζω με τις εποχές όπως στους Τρεις Σωματοφύλακες, που από το μπαρόκ πήγαμε στα 70’s κι από εκεί, περάσαμε στο σήμερα. Πάντα σε συνεργασία με τους σκηνογράφους μου, βάζω και τις δικές μου εικαστικές ιδέες, που πηγάζουν μέσα από τη σκηνοθεσία και που τις χρησιμοποιώ όπως είδες και στον Πελεκάνο, με πολύ μινιμαλιστικό τρόπο, για να αποτυπωθεί με σαφήνεια η ατμόσφαιρα της εκάστοτε εποχής και το δράμα των ηρώων. Το εικαστικό μέρος είναι πολύ σημαντικό για μένα και σίγουρα αν υπήρχε μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια, θα μπορούσα να κάνω ακόμα περισσότερα πράγματα, αν και νομίζω ότι στις μέρες μας, καλύτερα να επενδύεις σ’ ένα πιο ευέλικτο σκηνικό. Είναι πιο έξυπνο κατά τη γνώμη μου, να μπορείς με λιτά μέσα, να παρουσιάσεις τη δουλειά σου σ’ ένα ευρύτερο κοινό, στην Ελλάδα και το Εξωτερικό, γιατί αναμφίβολα διευκολύνεται και η μετακίνηση, όταν το σκηνικό σου δεν είναι υπερβολικά περίπλοκο ή “παραφορτωμένο”.
Παρακολουθείς την επικαιρότητα;
Ενημερώνομαι κυρίως μέσω του διαδικτύου, δηλαδή αν κάτι πέσει στην αντίληψη μου και μου φανεί ενδιαφέρον, θα το ψάξω. Τηλεόραση δεν βλέπω καθόλου. Δεν με απασχολεί. Έχω περάσει βέβαια απ’ αυτό το στάδιο, πέφτοντας πρόσκαιρα στην παγίδα της και πολλές φορές οφείλω να ομολογήσω, ότι διασκέδαζα μ’ αυτά που παρακολουθούσα, αλλά σίγουρα δεν είναι το μέσο που μου ταιριάζει. Μ’ αρέσει η εμπειρική γνώση και είμαι πρακτικός άνθρωπος, οπότε προτιμώ πάντα την δράση και την αμεσότητα, σε σχέση με την παθητική τηλεθέαση. Επίσης, τα περισσότερα προγράμματα που προβάλλονται, δεν είναι του γούστου και της αισθητικής μου. Προτιμώ, να νιώθω την αύρα των ανθρώπων και να αφουγκράζομαι τις ανάγκες τους. Μπορεί βέβαια, να ακούσω ή να δω κάτι και να εμπνευστώ, αλλά δεν βασίζομαι στην επικαιρότητα για να αντλήσω την έμπνευση μου.
Διαβάζεις τις κριτικές για την εκάστοτε δουλειά σου; Πόσο αντικειμενικές είναι κατά τη γνώμη σου; Απέναντι σε μια κακόβουλη κριτική ή ένα πολύ κακοπροαίρετο σχόλιο, πως αντιδράς;
Μ’ απασχολεί κυρίως η δουλειά μου. Παράγω ένα έργο κι αυτό το έργο μ’ ενδιαφέρει τι αποτέλεσμα θα έχει, χωρίς ν’ ανησυχώ απαραίτητα για την υστεροφημία του. Παρόλα αυτά διαβάζω τις κριτικές. Μ’ ενδιαφέρει να δω, τι κρύβεται πίσω από την εκάστοτε κριτική. Αν δω ότι πρόκειται για μια εμπεριστατωμένη άποψη, δεν έχω κανένα πρόβλημα, ακόμα και αν δεν είναι απαραίτητα θετική. Μέσα στο πρόγραμμα είναι όλα. Δεν μπορούμε, να αρέσουμε σε όλους. Εμένα μ’ ενδιαφέρει, να είμαι πιστή απέναντι στον εαυτό μου. Δεν κάνω τα χατίρια κανενός και αναλαμβάνω πάντα την ευθύνη των πράξεων μου. Αν έκανα γκάλοπ κάθε φορά, που ήθελα να δημιουργήσω κάτι και μετά έκανα ένα κολάζ απόψεων και αντιλήψεων, αυτό που θα προέκυπτε δεν θα είχε καμία ταυτότητα, δεν θα ήμουν εγώ και δεν θα μπορούσα να πάρω και την ευθύνη του. Σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης ξέρω, να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Αν τώρα διαβάσω κάτι κακοπροαίρετο, δεν θα σταθώ υπερβολικά σ’ αυτό, θα πάω παρακάτω. Αντίθετα, αν κάτι είναι σωστό και θα μπορούσε να με βοηθήσει στο μέλλον, θα το λάβω σοβαρά υπόψη.
Είσαι προληπτική; Έχεις αντικείμενα φετίχ;
Προληπτική δεν είμαι. Πιστεύω στην σωστή προετοιμασία, στην σκληρή δουλειά και στις καλές συνεργασίες και γενικά είμαι ορθολογίστρια. Ας πούμε δεν θεωρώ, ότι για να πάει κάτι καλά πρέπει να κάνεις χίλιες δύο προσευχές και να χορέψεις τον χορό της βροχής (…μικρή διακοπή γιατί μας έπιασαν πάλι τα γέλια…). Στην ευχή ας πούμε πιστεύω, ειδικά αν είναι ειλικρινής κι αισθάνομαι, ότι μου τη λέει κάποιος μέσα από την καρδιά του. Πιστεύω και σ’ αυτό που λέμε θετική ενέργεια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κουβαλάω πάνω μου γούρια ή αντικείμενα φετίχ ή οτιδήποτε άλλο αντίστοιχο.
Πως προέκυψε το όνομα της ομάδας σου, «Λυδία Λίθος»;
Ήθελα ένα όνομα που να είναι γένους θηλυκού και να έχει σχέση με την αρχαιότητα και κατ’ επέκταση με την ελληνικότητα. Η Λυδία Λίθος ήταν ένα πέτρωμα μαύρου χρώματος, που χρησιμοποιούσαν κατά την Αρχαιότητα οι Έλληνες, για να εξακριβώσουν την περιεκτικότητα ενός κράματος σε χρυσό. Μεταφορικά η φράση “λυδία λίθος”, λόγω της χρήσης της για πολλούς αιώνες ως εργαλείου εξακρίβωσης της καθαρότητας κραμάτων χρυσού, χρησιμοποιείται για να δηλώσει την έννοια της δοκιμασίας, του τρόπου ελέγχου, της εξακρίβωσης, της γνησιοτήτας. Αυτό που συμβολίζει για μένα αυτή η πέτρα και γι’ αυτό την επέλεξα, για να σφραγίσει την ομάδα, είναι κυρίως η γνησιότητα. Να φύγει το περιττό και να μείνει το γνήσιο. Όλα στην Τέχνη και τη ζωή γίνονται για την αναζήτηση της γνησιότητας. Μόνο έτσι οι άλλοι, με τους οποίους μοιραζόμαστε το δημιουργικό μας έργο, θα μπορέσουν ν’ αναγνωρίσουν μέσα από τη δουλειά μας, ένα κομμάτι του εαυτού τους.
Όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν. Μίλησε μας γι’ αυτά που ετοιμάζεις και για όλα αυτά που ενδεχομένως ονειρεύεσαι κι ας μην γίνουν ποτέ…
Με πέτυχες σε πολύ καλή στιγμή, γιατί έχω κλείσει πολλά και διαφορετικά projects, μέχρι και του χρόνου το Μάιο! (…το γέλιο κι ο ενθουσιασμός της Φένιας είναι μεταδοτικά…) Πρόσφατα ολοκληρώθηκε η καλοκαιρινή περιοδεία μας με το CHAIR’S TRAGEDY, το οποίο ταξίδεψε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, με μεγάλη επιτυχία. Οι δύο τελευταίες μας παραστάσεις, παρουσιάστηκαν στις 26 & 27 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Τεχνών «Open September 3», το οποίο διοργάνωσε ο Πολυχώρος VAULT σε συνεργασία με το THEATRO VICTORIA. Μια μέρα μετά την τελευταία μας παράσταση, στις 28 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε και η πρεμιέρα του έργου του Δημήτρη Φοινίτση “ΕΓΚΑΤΑλελειμμένοι” στον Εκδοτικό Οίκο ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ, με πρωταγωνιστές την Ιουλία Σιάμου και τον Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλο. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Δημήτρης κι εγώ επιμελήθηκα αντίστοιχα την κίνηση. Μεταξύ άλλων, πρόκειται να σκηνοθετήσω το έργο “OTHER SIDE” του Ντέγιαν Ντουκόβσκι, 20 χρόνια μετά τη λήξη του πόλεμου της Γιουγκοσλαβίας, το 2015 δηλαδή. Είναι ένα έργο για τέσσερα πρόσωπα, που ζουν στο περιθώριο, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, αν αναλογιστεί κανείς όλα αυτά που έχουν ζήσει. Προσπαθούν παρόλα αυτά, να βρουν την αγάπη και να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, μ’ έναν σκληρό τρόπο βέβαια, γιατί κι οι ίδιοι έχουν σκληρά βιώματα. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Κωνσταντίνος Κάππας, Γιώτα Φέστα, Παναγιώτης Μπρατάκος & η Μαρία Αποστολακέα. Το έργο θ’ ανέβει στις αρχές του χρόνου στο VAULT, κάθε Τετάρτη & Πέμπτη, ως η νέα παραγωγή του χοροθεάτρου ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ, όσον αφορά την θεατρική μου κατεύθυνση και θα παίζεται – καλώς εχόντων των πραγμάτων – μέχρι το Πάσχα. Επιπλέον, θα κάνω το ντεμπούτο μου στο θέατρο. Ήδη από πέρυσι, μου είχε προτείνει ο Δημήτρης Φοινίτσης έναν πολύ ωραίο ρόλο, στο έργο “BELLΕΛΕΝ”, αλλά λόγω ανειλλημένων υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να το κάνω. Τώρα όμως ήρθε η στιγμή, να το τολμήσω! Θα παρουσιάσω λοιπόν ένα μονόλογο, στην 3η Σκηνή του θεάτρου “ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ” από τις 20 Απριλίου έως και τις 26 Μαίου, Δευτερότριτα, στο σύνολο δηλαδή 12 παραστάσεις. Κείμενο – σκηνοθεσία του Δημήτρη Φοινίτση, ερμηνεία και χορογραφία δική μου. Θα ερμηνεύσω την Ωραία Ελένη, ως σύγχρονη μετανάστρια, που μιλάει σπαστά Αγγλικά, χορεύοντας Poll Dance σ’ ένα Bachelor Party, αφηγούμενη ταυτόχρονα κάποια πράγματα για το μύθο της, την ιστορία της και την αιώνια τραγωδία της. Αυτά, όσον αφορά τις καινούργιες μου συνεργασίες. Σίγουρα θα παρουσιαστούν εκ νέου, σε φεστιβαλικό ή άλλο πλαίσιο, οι πολύ επιτυχημένες μου δουλειές “ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ” & “CHAIR’ S TRAGEDY”, αλλά ακόμα δεν έχουν οριστικοποιηθεί οι ημερομηνίες κι όλα τα σχετικά, οπότε ανέφερα μόνο αυτά που θα γίνουν σίγουρα. Τώρα όσον αφορά τα όνειρα μου, αυτό που προσπαθώ να κάνω, αν και δεν με βοηθάει καθόλου η εποχή, είναι να έχω μια ομάδα ρεπερτορίου με σταθερούς συνεργάτες, αλλά και κάποιες guest συνεργασίες και να μπορώ ν΄ανεβάζω έργα πολυπρόσωπα, με όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες παραγωγής, τα οποία θα έχουν μια συνέχεια και θα μπορούν, να ταξιδέψουν σε διάφορα μέρη του κόσμου, προσφέροντας μου το αντίστοιχο εύρος επιλογών και δυνατοτήτων, το οποίο έχω απόλυτη ανάγκη, για να υπάρξω και να συνεχίσω την δημιουργική μου πορεία.
Την Φένια Αποστόλου την γνώρισα μέσα από τη δουλειά της. Οι αναζητήσεις της στήλης ARS & VITA, για παραστάσεις που ξεχωρίζουν και αξίζει να τις γνωρίσει το ευρύ κοινό, με οδήγησαν στο να παρακολουθήσω αρχικά την παράσταση “Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ” του Στρίντμπεργκ, στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ & στη συνέχεια το υπέροχο CHAIR’ S TRAGEDY, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Μαγεύτηκα από τον κόσμο της Φένιας, ο οποίος είναι ένα κράμα δυναμισμού, ευαισθησίας, δραματικότητας και άκρατου αισθησιασμού.
Μέσω της ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑΣ της είχα την ευκαιρία, να την γνωρίσω καλύτερα και να συνομιλήσω μαζί της, συνειδητοποιώντας, ότι η “μαγεία” που απολαμβάνει το κοινό κάθε φορά που παρακαλουθεί το έργο της (ερμηνευτικό ή σκηνοθετικό) είναι συνυφασμένη με την προσωπικότητα της και ότι σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται, να καταφύγει κανείς στη μέθοδο της “λυδίας λίθου”, για να ανακαλύψει τα τεράστια αποθέματα χρυσού, που υπάρχουν κρυμμένα στο μυαλό και την ψυχή της Φένιας Αποστόλου, γιατί στην περίπτωση της ισχύει απόλυτα το:
“ότι λάμπει είναι χρυσός”.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από μένα, για την εμπιστοσύνη και τον πολύτιμο χρόνο της, που με τόσο ενθουσιασμό μου διέθεσε, προκειμένου να “σκιτσάρω” το πορτραίτο της, που όπως και η ίδια δεν χωράει με τίποτα σε προκάτ κατηγορίες. Όπως συμβαίνει συνήθως με τους αυθεντικούς ανθρώπους, η Φένια προτιμά να μιλά μέσα από τις πράξεις της και όχι χρησιμοποιώντας χιλιοειπωμένα κλισέ & λοιπές “αερολογίες”.
Ευχαριστούμε θερμά τις υπεύθυνες του COCOON URBAN SPA (Σουλίου 9 & Εριφύλης, 153 43 Αγία Παρασκευή) για την άριστη φιλοξενία τους, στους άκρως ατμοσφαιρικούς & χαλαρωτικούς χώρους του SPA, όπου πραγματοποιήθηκε και η φωτογράφιση.
Καλη επιτυχία Φένια…σε όλα!!!
Σύντομα θα ξανασυναντηθούμε “επί το έργον”…
ΑΛΛΙΩΣ 