Tags
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Την Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014, η στήλη ARS & VITA, βρέθηκε στην πρεμιέρα της παράστασης «ΜΝΗΜΕΣ ΑΦΥΛΟΥ», η οποία συνεχίζεται για δεύτερη συνεχή χρονιά, στο Θέατρο ALTERA PARS.
Η Στέβη Κ. Μπουζιάνη & ο Διονύσης Ζάχος, ένωσαν και πάλι τις δημιουργικές τους δυνάμεις, για να μας παρουσιάσουν έναν πολύ δυνατό μονόλογο, απ’ αυτούς που δεν αφήνουν κανέναν ανέπαφο και θίγουν θέματα –ταμπού για τα οποία νομίζω, ότι θα πρέπει κάποια στιγμή, ν’ αρχίσουμε να μιλάμε με παρρησία και ειλικρίνεια. Η γνωστή και καταξιωμένη καλλιτέχνης υπογράφει τις Μνήμες Άφυλου, συγγραφικά & σκηνοθετικά, αποκαλύπτοντας το δραματικό ταλέντο του χαρισματικού Διονύση Ζάχου, τον οποίο γνώρισε το ευρύ κοινό, κυρίως μέσα από τις επιτυχημένες μιμήσεις του.
Παρακολουθώντας, να ζωντανεύει επί σκηνής το σκληρό, άμεσο και ρεαλιστικό κείμενο της Στέβης Μπουζιάνη, ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι και μια ειλικρινή συμπάθεια για αυτόν τον άφυλο και αποπροσανατολισμένο άνθρωπο, που κραυγάζει για βοήθεια επικαλούμενος το μυαλό και τις μνήμες του, οι οποίες αντί να σταθούν αρωγοί στο προσωπικό του ταξίδι προς την αυτογνωσία, επανέρχονται ξανά και ξανά – σαν Ερινύες – και τον στοιχειώνουν. Μόνος, θυμωμένος, μπερδεμένος, θύμα και θύτης, «άφυλος» όπως επαναλαμβάνει συχνά, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη αναμνήσεις χαοτικές, ακατάσχετες, τρομαχτικές, μεγαλώνοντας “μίση” τα οποία ονομάζει κατ’ ευφημισμόν “αγάπες”. Μέσα από λέξεις χυδαίες και «σοκαριστικές», τις οποίες χρησιμοποιεί έντεχνα η συγγραφέας για να περιγράψει τα βιώματα και τον κατακερματισμένο ψυχισμό ενός κακοποιημένου παιδιού, που εξελίχθηκε σ’ έναν “διαταραγμένο” ενήλικα, αναβλύζει η ευαισθησία κι ο πόνος στην πιο γνήσια & ακατέργαστη μορφή τους.
Όσον αφορά το αμιγώς σκηνοθετικό κομμάτι, η Στέβη Μπουζιάνη έκανε μια σοβαρή και φιλότιμη προσπάθεια, να διανθίσει τον μακροσκελή μονόλογο ενός βαριά «τραυματισμένου», εμμονικού ανθρώπου, με διάφορα σκηνικά ευρήματα – στην πλειοψηφία τους εύστοχα – εκμαιεύοντας από τον ερμηνευτή της όλα εκείνα τα συναισθήματα της απόγνωσης, της μοναξιάς, του αποκλεισμού και της ταπείνωσης, τα οποία βιώνει καθημερινά και σε πολλές περιπτώσεις εφ’ όρου ζωής, κάποιος που κουβαλά αντίστοιχα βιώματα. Σ’ ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τα κατάφερε. Το μόνο «αρνητικό» που θα μπορούσε να προσάψει κάποιος, κρίνοντας το συνολικό αποτέλεσμα, είναι ότι σε κάποια σημεία της παράστασης (ειδικά στην αρχή, αλλά κι όταν έμπαινε κάποιο μουσικό θέμα) «χάνονταν» κάποιες λέξεις (σε κάποιες περιπτώσεις κι ολόκληρες φράσεις) με αποτέλεσμα να μην μπορούμε, ν΄ αφεθούμε ολοκληρωτικά στο χειμαρρώδες ξέσπασμα του καταιγιστικού Διονύση Ζάχου, που πάνω στη σκηνή έδωσε κάτι παραπάνω από τον εαυτό του. Ο δημοφιλής καλλιτέχνης ανατρέποντας όλα τα κλισέ, κατέθεσε την ψυχή του «γυμνή» από σεμνοτυφίες, χρησιμοποιώντας ως μόνο μέσο έκφρασης το τσακισμένο και κυρτό κορμί του, την παραμορφωμένη από την οδύνη φωνή του και κυρίως το βλέμμα του, που αποτυπώθηκε μέσα μας πιο έντονα κι απ’ τις ίδιες τις λέξεις.
Αγνοώντας συνειδητά τις όποιες επιμέρους ενστάσεις μου και εστιάζοντας στην ουσία του κειμένου, θα ήθελα να δώσω πολλά συγχαρητήρια τόσο στην Στέβη Μπουζιάνη, η οποία τόλμησε να μιλήσει με αξιοζήλευτο θάρρος για όλα αυτά, που συνήθως συγκαλύπτουμε κάτω από την επίφαση του πολιτισμού και της ομαλής κοινωνικής συνύπαρξης, αλλά και στον πρωταγωνιστή της παράστασης Διονύση Ζάχο, που επέλεξε να «κολυμπήσει» στα βαθιά χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος και ειλικρινή διάθεση απέναντι στο κοινό, τους κριτικούς και εντέλει τον ίδιο του τον εαυτό.
Καλό θα ήταν, να παρακολουθήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι την συγκεκριμένη παράσταση, ειδικά σε μια εποχή που μέσω της επικαιρότητας – και όχι μόνο – εγείρονται θέματα ρατσισμού, ανοχής της διαφορετικότητας, κοινωνικής αποδόμησης, παιδικής εκμετάλλευσης- κακοποίησης και άλλα παρόμοια, εξίσου σημαντικά και δυσεπίλυτα.
Ας κοιτάξουμε όλοι τους εαυτούς μας στον καθρέφτη, όπως κάνει κι ο ήρωας του έργου, επαναπροσδιορίζοντας μέσα μας την έννοια του «ανθρώπου» ασχέτως φύλου, εθνικότητας, θρησκεύματος και λοιπών διαχωριστικών γραμμών και ίσως κάποια μέρα μπορέσουμε να “νιώσουμε την ελευθερία μέσα στην πραγματικότητα μας”…
ΑΛΛΙΩΣ 