“Το κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Στην επιφάνεια της λίμνης, σε είδα.
Ερωτοτροπούσες
με τα πεσμένα φύλλα.
Έξω απ’ της φαντασίας μας τα συρματοπλέγματα
συνωστίζονταν οι ειδήσεις της ημέρας, της εβδομάδας
του επόμενου μήνα…
Φριχτές καραμπόλες, Φονικοί όλμοι, Φόροι Προστιθέμενης Αξίας
Φοβέρες! Φοβέρες! Φοβέρες!
Κοιμόσουν βαθιά, όπως τα μωρά
αφού πρώτα
στραγγίξουν το στήθος της μάνας τους.
Μια σταγόνα ρετσίνι
συναντήθηκε στ’ ακροδάχτυλα μας.
Έχω τόσα πολλά να σου διηγηθώ για τον έρωτα
τη μοναξιά
το αμφιλεγόμενο θάρρος μου.
Όλα στο τέλος θα συντριβούν
στις λεωφόρους της πραγματικότητας.
Τόση οδύνη!
Συσσωρεύτηκε εν ριπή οφθαλμού
στα Μέσα Μαζικής Καταστολής
σε λιγότερο από τρία εικοσιτετράωρα!
Χαράζει.
Ο ήλιος προσπαθεί
να τρυπήσει τα βλέφαρα μας.
Το πρόσωπο σου
μοιάζει λιγότερο εύθραυστο
στο ημίφως
του εικονικού μας παράδεισου.
Νιώθω πιο έντονα από ποτέ
την ανάγκη
από ενήλικο παιδί
να σε μεταμορφώσω σε άντρα
από ανήλικη γυναίκα
να με μεταμορφώσεις σε άνθρωπο.
Μυρίζεις βροχή.
Το παντελόνι σου, μονίμως φθαρμένο στα γόνατα
Από πιτσιρικά σε φωνάζουν «enfant terrible».
Δεν θυμάμαι πως, αλλά γνωρίζω γιατί
εμβόλισε το μυαλό μου
ένα άρθρο…ένα ντοκυμαντέρ…μία αυτοκτονία…
“Πουλάει” η έξαρση της βίας των παιδιών κατά των παιδιών
στα σχολεία
στις πλατείες
στα εκδρομικά λεωφορεία.
Αφήστε τα ήσυχα!
Είναι ένοχα όσο κι ένα θύμα βιασμού για τον βιασμό του.
Πως γίνεται πάντα να τη γλιτώνει ο δράστης;
Η γενεσιουργός αιτία της ανθρώπινης θηριωδίας
τόσο πρόδηλη κι όμως πάντα φευγάτη.
Οι ψυχολογικές αναλύσεις & οι στατιστικές σταθερά αδυσώπητες
επιτίθενται αδιακρίτως
κατά των μεγάλων
κατά των παιδιών
κατά πάντων…
Δεν πιστοποιείται εύκολα η διαφθορά.
Μην ξεγελαστείς απ’ τα χαμογελαστά πρόσωπα
τις γραβάτες
τους δήθεν επαναστάτες.
Μια ριπή ουρανού μ’ επανέφερε στην αγκαλιά σου.
Τ’ αηδόνια κεντούσαν
σ’ αόρατους αργαλειούς
το πολυτάραχο νυφικό μου.
Υμνούσες στο παραμιλητό σου
τη μαγεία του έρωτα.
Οι σκοτεινές μου σκέψεις
διαταράχτηκαν προσωρινά.
Μια υποψία χαράς, άρχισε να με φλερτάρει.
‘Ερωτα εσύ! Ελιξίριο της αθανασίας!
Στην επιφάνεια της λίμνης μας είδα.
Χαμογελούσαμε στο θάνατο, μ’ υπεροψία.
Σαν τα μικρά παιδιά
εσύ κι εγώ
σε πλήρη αταξία.
ΑΛΛΙΩΣ 