Στολισμένο κόκκινο φεγγάρι στο στήθος της φλέγεται. Σάρκα της σαρκός της… ο εκπεσών αστέρας στο πέος του Εραστή.
*
Χάδια της νύχτας… το σκοτάδι ψυχορραγεί! Είναι ο νέος που σχίζει την μοναξιά του με αστερόσκονη οργασμική∙ οι νεκροί παραφυλούν στις σκιές… οι άντρες χαϊδεύουν στείρα στήθη. Κόψε το κλωνάρι.
Μην αφήσεις να δακρύσουν…
Δροσοσταλίδες έρωτα ματώνουν απόψε τα μάτια. Άσε τον θάνατο σαν έρθει η αυγή∙ ποιος άγγελος λυρικά λατρεύει το σμίξιμο των γυμνών σωμάτων;
*
Άτονο μέλος… οι σκιές μπερδεύονται στο φως… το λυκόφως μας μεθά∙ πρόσεχε! Μη σε πληγώσει το κλωνάρι… κρύβει μέσα στην πηγή του θανατερό αγκάθι.
*
Εκείνη πλησιάζει τον μίσχο. Τα χέρια της μοσχοβολούν έλαια της Ανατολής.
*
Έλα… έλα πιο κοντά… μη σε τρομάζει η ένταση που το κορμί τους πάλλεται… πλησίασε κι άλλο… απόψε λατρεύουμε την ΖΩΗ!
*
Θέλει να ενωθεί μαζί τους. Ο χώρος χάνεται κι ο χρόνος. Όλοι υποτάσσονται στου πάθους τον παράλληλο. Ο αέρας μυρίζει τους εκλεκτούς χυμούς…
Φιλά τον ήλιο που διαγράφεται στη κοιλάδα του σώματός του. Λούζεται την υγρασία που πλημμυρίζει το ξέπνοο στέρνο. Σκουπίζει με την άκρη των δαχτύλων της την λευκότητα του έρωτά του.
*
Η Περσεφόνη κλαίει την απώλεια των αισθήσεών της. Είναι ο θάνατος σκοτάδι στην πηγή της ηδονής;
Άσε τους νεκρούς… το φεγγάρι σβήνει το αχόρταγο των φόβων τους…
ΥΠΕΡσαρκη ΓΥΝΑΙκα- Ισμήνη Γεωργίου Λιόση
(και ο ΠΡΙΓΚιψ)
α.
με φόρεμα από νερονάρκισσους άγρια μάτια άγρια χέρια μπαίνει στα φιλιά των ερωτευμένων να τα κλέψει να ξαναζήσει την χαρά και ότι με την απώλεια της ωραιότητός Της δεν βρίσκεται
ζει στο Κολαστήριο Της Μη Αγάπης
δεν Αγαπά.
β.
ω οι άντρες πόσο υπηρετούν το συναίσθημα
μέσω της Σαρκικής προβολής μίας εκσπερμάτισης
ω πόσο η ασέλγεια Τους είναι τρυφερότης
της στέλνουν
καλάθια με παγωνόφτερα μανταρίνια όστρακα παιώνιες και
τον κροταλία στο βάθος να κοιμάται
σε έναν καστανό ρεμβασμό
με το κίτρινο του Πάθους Του
κουλουριασμένο στην σπείρα του Ρομαντισμού
το Πέος Τους ευτυχεί
καθόλου πρόστυχο
με Αγιοσύνη.
γ.
η περίσσεια της Σάρκας Της την προφυλάσσει από το ψύχος της στέρησης
όπως κατεβαίνει στον Άδη να βρει την βασανισμένη Περσεφόνη την δυστυχή Ευρυδίκη να τους στολίσει τα μαλλιά με Ποιήματα
ο Πλούτωνας και ο Ορφέας
είναι οι δικοί Της Άντρες
Τους πήρε το μαύρο νερό
Τους ψάχνει.
δ.
ζυμώνει ένα ψωμί με σιτάρι από το Σώμα Της με αλάτι δακρύων με έλαιο από επιθυμία παλιά με ζάχαρη από σάλιο
της πέφτει το δαχτυλίδι στον πηλό
πλάθεται
ψήνεται
στολίζεται με θηλές και ρώγες
όποιος άντρας βρει στο κομμάτι Του
το κόσμημα
Αυτόν Θα Αγαπήσει
δεν θα ζει
στο Κολαστήριο Της Μη Αγάπης
θα Αγαπά.
ε.
στον δρόμο
για
Τον
Μεγάλο
Έρωτα
τρώει
το
ψωμί
καταπίνει
το
δαχτυλίδι Της
οι Άντρες
νηστικοί.
ζ.
κι ω Ποίηση
συγχώρησε
την λαιμαργία Της
για Αγάπη
Ψωμί
και
Σάρκα
Ανδρός
κέρδισε όμως
μίαν αρραβώνα
για τα δάκτυλα
με Αυτά
Να Γράφει!
ΑΛΛΙΩΣ 