Tags
Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Γ Ι Ω Ρ Γ Ο Σ Σ Τ Α Υ Ρ Ι Α Ν Ο Σ
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Πόσο ζωτικής σημασίας είναι για σένα η «ηθοποιία»;
Η ηθοποιία έχει να κάνει με το κομμάτι ψυχής, που έχω μέσα μου και το βγάζω προς τα έξω, δηλαδή σου δίνω, μου δίνεις κι ο κόσμος στο τέλος παίρνει αυτό που είναι να πάρει. Άρα είναι η ίδια η ζωή για μένα. Δεν είναι «καλλιτεχνικούρα» αυτό. Ακόμα κι ετυμολογικά να το πάρουμε, με την έννοια του «ποιώ ήθος», πάλι το ίδιο δεν είναι; Εγώ πάντως κάπως έτσι το αντιμετωπίζω, σαν μια υπέροχη συνθήκη για να μπορώ να υπάρχω, πρώτα απ’ όλα καλύπτοντας μια δική μου ανάγκη και κατ’ επέκταση για να επικοινωνήσω με τον κόσμο.
Είναι εφικτό για έναν νέο ηθοποιό – καλλιτέχνη γενικότερα – να επιβιώνει μόνο μέσα από την τέχνη του, ειδικά στην Ελλάδα του «λεφτά δεν υπάρχουν»;
Όχι δεν είναι. Ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης , αλλά θα το παλέψουμε. Μέσα από την συνεργασία και την καλλιτεχνική μας δραστηριότητα. Μια τέτοια προσπάθεια ήταν και η παράσταση που κάναμε φέτος στο Θέατρο 104, που είχε σαν στόχο να χτυπήσουμε την κρίση και να νιώσουμε πιο δυνατοί. Υπάρχει βέβαια πάντα και η αισιόδοξη πλευρά, που λέει ότι αν αγαπάς πραγματικά αυτό που κάνεις στο τέλος με κάποιο τρόπο, θα καταφέρεις και να δουλέψεις και να επιβιώσεις και να υπάρξεις γενικότερα.
Σε τρομάζει η προοπτική, να παίξεις στην τηλεόραση; Θεωρείς ότι όσο πάει υποβαθμίζεται το μέσο ή διαβλέπεις μια προοπτική βελτίωσης;
Δεν έχω καν τηλεόραση! Νομίζω, ότι ως επί το πλείστον προβάλλει σκουπίδια, δυστυχώς. Από τότε που πρωτοξεκίνησα την πορεία μου στο χώρο, το φοβάμαι αυτό το μέσο, αν και δεν είμαι εντελώς αρνητικός στο να υπάρξω σε μια αξιοπρεπή παραγωγή με προσεγμένη αισθητική, όπως π.χ. ήταν ΤΟ ΝΗΣΙ, αλλά δεν πρόκειται να το κυνηγήσω κιόλας. Δεν με ενδιαφέρει σε τέτοιο βαθμό κι ας έχει ακόμα κάποια λίγα λεφτά, σε σχέση με το θέατρο. Επίσης, δεν είναι αυτός ο λόγος που σπούδασα υποκριτική και το λέω αυτό, γιατί νομίζω ότι πολλοί έχουν μπερδευτεί κι έχουν ξεχάσει, τον λόγο που σπουδάζουν το συγκεκριμένο επάγγελμα, ο οποίος σαφώς δεν έχει να κάνει με την προβολή και την κακώς εννοούμενη δημοσιότητα.
Πιστεύεις στις θεατρικές ομάδες, τις καλλιτεχνικές κολεκτίβες και τα συναφή;
Αγαπάμε! Αγαπάμε τις καλλιτεχνικές ομάδες, γενικά την κολεκτίβα, γιατί το λέει και η ίδια η λέξη. Συνεργάζεσαι με άλλους καλλιτέχνες πάνω σ’ ένα κοινό στόχο, για να βγάλεις ένα όμορφο αποτέλεσμα κι όλα αυτά κάνοντας κάτι που αγαπάς πολύ. Πιστεύω ότι η δύναμη κρύβεται στις ομάδες. Έχω υπάρξει και συνεχίζω να είμαι μέλος μιας θεατρικής ομάδας και θεωρώ, ότι αν βρεις ανθρώπους με τους οποίους, να επικοινωνείς στο ίδιο μήκος κύματος και καταφέρεις να συνδημιουργήσεις κιόλας, τότε είναι πολύ εφικτό, να οδηγηθείς σ’ ένα ενδιαφέρον καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Με ποιον Έλληνα/Έλληνίδα σκηνοθέτη – θεατρικό ή κινηματογραφικό – θα ήθελες πολύ να συνεργαστείς και γιατί;
Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με τον κ. Μαυρίκιο, έναν σπουδαίο θεατρικό σκηνοθέτη, τον οποίο είχα την τύχη να έχω δάσκαλο και θυμάμαι ότι είχαμε μια πολύ ωραία επικοινωνία δασκάλου-μαθητή κι αυτό το θεωρώ πολύ βασικό. Επίσης, ο συγκεκριμένος άνθρωπος διαθέτει μια πλούσια καριέρα, με φοβερές παραστάσεις στο ενεργητικό του. Η αισθητική των παραστάσεων του με αγγίζει απόλυτα και θα ήταν ευτυχής συγκυρία μια συνεργασία μαζί του. Όσον αφορά τον κινηματογράφο, μου αρέσουν πιο πολύ οι ταινίες του Γιάννη Οικονομίδη, γιατί είναι ωμός και αιρετικός, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται ότι αγαπάει τους ηθοποιούς του και νομίζω, ότι θα ήταν μια πολύ καλή εμπειρία κινηματογραφικά, να συμμετέχω σε κάποια ταινία του. Γενικά πάντως, για μένα δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο τα ονόματα, όσο οι προσωπικότητες των ανθρώπων και γι’ αυτό σου ανέφερα νωρίτερα τον κ. Μαυρίκιο, επειδή είχαμε μια προσωπική επαφή και γι’ αυτό με αφορά η δουλειά του. Κατά τα άλλα, όλα εξαρτώνται από το που θα πέσεις κάθε φορά και κατά πόσο θα μπορέσεις, να συνεννοηθείς.
Αντίστοιχα με ποιους γνωστούς και καταξιωμένους συναδέλφους σου, θα ήθελες να συναντηθείς καλλιτεχνικά στο άμεσο μέλλον;
Ένας καλλιτέχνης που εκτιμώ πάρα πολύ είναι ο Δημήτρης Καταλειφός, που είναι άνθρωπος, δάσκαλος και ηθοποιός μέγιστος, άρα θα πάρεις μόνο απ’ αυτόν δεν θα χάσεις τίποτα. Γενικά το μυαλό μου πάει πίσω, σε μεγάλους και ηλικιακά ηθοποιούς, κυρίως γιατί έχουν ήθος και έχω την αίσθηση ότι εμείς οι νέοι ηθοποιοί το έχουμε μπερδέψει λίγο το πράγμα και έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς κάνουμε στον συγκεκριμένο χώρο. Θαυμάζω επίσης πολύ, τη Ρένη Πιττακή και την Κάτια Γέρου, είναι όλοι άνθρωποι που έχουν να σου δώσουν πολλά και έχω την αίσθηση ότι και σ’ αυτούς αρέσει να παίρνουν από τους νέους ανθρώπους. Αγαπάω αυτή τη φουρνιά καλλιτεχνών…και ποιος δεν τους αγαπάει άλλωστε…
Στην παράσταση «ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ», που παρουσιάστηκε πολύ πρόσφατα στο Θέατρο 104 – Black Box στο Γκάζι έπαιξες τον απαιτητικότατο ρόλο του Γκαρσέν κι όχι μόνο ήσουν πειστικός, αλλά παράλληλα διέθετες κι έναν σκηνικό «όγκο» που σπάνια συναντά κανείς σε ανθρώπους της ηλικίας σου. Να υποθέσω ότι ο Ζαν Πωλ Σαρτρ συγκαταλέγεται στους αγαπημένους σου συγγραφείς;
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια πρώτα απ’ όλα. Ο Σαρτρ είναι όντως αγαπημένος μου συγγραφέας, γιατί θεατρικό συγγραφέα με την στενή έννοια του όρου δεν τον λες. Εκεί ήταν κι μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε, γιατί και το ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ δεν είναι ακριβώς θεατρικό έργο και έπρεπε στην ουσία, να μεταφέρουμε επί σκηνής ένα φιλοσοφικό κείμενο. Έτσι όπως το έθεσες παραπάνω, μάλλον το διαχειριστήκαμε σωστά και προέκυψε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Σαρτρ είναι από τους αγαπημένους μου, γιατί καταπιάνεται με την ύπαρξη, ένα θέμα απόλυτα διαχρονικό. Το να κατατρώγεσαι δηλαδή με το μέσα σου είναι κάτι που ο άνθρωπος θα πράττει ατέρμονα, οπότε τα κείμενα του συγκεκριμένου συγγραφέα καθρεφτίζουν αυτό που ζούμε και θα ζούμε σε καθημερινή βάση οι άνθρωποι αν δεν αλλάξουμε μυαλά. Στο συγκεκριμένο έργο, αυτό που είναι φοβερό σαν εύρημα, είναι ότι ενώ σου μιλάει για μια ζωή μετά θάνατον, ουσιαστικά σου περιγράφει τη ζωή που ζεις καθημερινά, τώρα αν εσύ πιστέψεις στην μετά θάνατον ζωή αυτό είναι δικό σου θέμα, αλλά το νόημα είναι να σε ξυπνήσει από τον βίο που διάγεις ως νεκροζώντανος, έχοντας πάντα για κόλαση τους άλλους. Δηλαδή επί της ουσίας η λέξη είναι μία: “ΞΥΠΝΗΣΤΕ”…γιατί χανόμαστε. Κάθε επανάσταση άλλωστε κρύβει μέσα της μια ελπίδα. Τώρα αν σκεφτόμαστε συνέχεια, ότι με μία ακόμα επανάσταση – είτε προσωπική, είτε ομαδική – θα γυρίσουμε πάλι στην προηγούμενη μας κατάσταση, τότε θα πρέπει να παραμείνουμε νεκροί κι ούτε κόλαση θα είναι οι άλλοι, ούτε τίποτα. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να δραστηριοποιούμαστε, να κυνηγάμε όνειρα, ελπίδες, να ρισκάρουμε. Αν δεν τα κάνουμε όλα αυτά, τότε τι θα κάνουμε;
Σε ποιους άλλους χώρους εκτός από το Θέατρο 104 έχεις παίξει τελευταία; Προτιμάς κάποιους συγκεκριμένους, είτε ως επαγγελματίας ή ως απλός θεατής;
Το Θέατρο 104 είναι ένας αγαπημένος μου χώρος – έπαιξα εκεί και πέρυσι – ενώ παλιότερα είχα συνεργαστεί με το θέατρο OLVIO. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου είναι ένας άλλος ιδιαίτερος χώρος, που μου αρέσει πολύ κυρίως γιατί το ρεπερτόριο που ανεβάζει, έχει να κάνει με έργα έντονου πολιτικού χαρακτήρα και επειδή συνήθως παρουσιάζει ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό και έχει μια ουσία. Λάτρευα ας πούμε το ΕΜΠΡΟΣ, στο οποίο έπαιξα στην πρώτη μου παράσταση κι είχα την τύχη, να το προλάβω και στην φάση που ζούσε ο συγχωρεμένος ο κ. Μπαντής. Έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει σήμερα και δυστυχώς είναι τραγικό, πόσο ανύπαρκτη είναι η πολιτεία, για να κάνει κάτι για ένα τόσο σημαντικό “βιομηχανικό” θέατρο. Το θέατρο ΠΟΡΕΙΑ είναι επίσης ένας πολύ ενδιαφέρον χώρος, στον οποίο γίνεται σημαντική δουλειά. Μ’ αρέσουν γενικά οι ζεστοί χώροι, οι ανθρώπινοι.
Διαβάζεις εφημερίδες & περιοδικά; Πιστεύεις, ότι το Διαδίκτυο απειλεί με εξαφάνιση την έντυπη ενημέρωση; Βιβλία διαβάζεις;
Εδώ, θίγεις ένα μεγάλο θέμα. Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το βιβλίο δεν θα χαθεί ποτέ. Η σελίδα, το χαρτί, η ξεχωριστή μυρωδιά τους, η άμεση επαφή που έχουμε μαζί τους. Το διαδίκτυο είναι για μένα περισσότερο μια πηγή πληροφοριών – πολλές φορές ανούσιων & άχρηστων – ενώ το βιβλίο έχει μια ουσία, ακόμα και μια εφημερίδα δηλαδή, κάτι έχει να σου προσφέρει. Το να κάθεσαι απέναντι από ένα άψυχο αντικείμενο, μόνο ακτινοβολία σου δίνει και ίσως κάποιες πληροφορίες κάτω από ορισμένες συνθήκες κι όχι πάντα σωστές & ολοκληρωμένες. Είμαι σίγουρος πως γνωρίζεις, ότι κάθε τόσο γίνονται ανταλλαγές βιβλίων, bazaar, εκδηλώσεις και εκθέσεις για το βιβλίο και συρρέει πλήθος κόσμου, τα ψάχνει, τα αγγίζει και είναι πολύ όμορφο όλο αυτό, ενώ παράλληλα αποδεικνύει, ότι ο άνθρωπος αγαπάει τον άλλο άνθρωπο, αγαπά το μέσο επικοινωνίας που λέγεται βιβλίο. Γίνεται να χαθεί όλο αυτό;
Παρακολουθείς τα Δελτία Ειδήσεων ή τις αντίστοιχες εκπομπές ενημερωτικού χαρακτήρα (talk show, συνεντεύξεις πολιτικών, ιστορικά ντοκιμαντέρ…κλπ);
Επειδή όπως σου είπα και πριν δεν έχω τηλεόραση, ενημερώνομαι μέσω internet για τις πολιτικές εξελίξεις, τα πολιτιστικά δρώμενα και οτιδήποτε άλλο αφορά την ευρύτερη έννοια της κοινωνικής ζωής…
Πιστεύεις ότι η νέα γενιά καλλιτεχνών έχει τα φόντα να «κονταροχτυπηθεί» επί ίσοις όροις με τους μεγαλύτερους ηλικιακά και ενδεχομένως περισσότερο «δικτυωμένους» συναδέλφους της;
Δύσκολο. Ο σκοπός δεν είναι να κονταροχτυπηθείς με αυτούς, ο σκοπός είναι να κονταροχτυπηθείς με το σύστημα. Με τους ανθρώπους γενικά και συγκεκριμένα με τους συναδέλφους καλλιτέχνες, ο απώτερος σκοπός είναι να συνυπάρξουμε. Βέβαια πολλοί από τους πιο δικτυωμένους έχουν ξεχάσει την έννοια της συνύπαρξης, της κολεκτίβας που προαναφέραμε. Δεν μπορείς να τα παρατάς. Οι λέξεις που μάθαμε και στις Δραματικές Σχολές είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά, υπομονή, υπομονή, υπομονή, για να φτάσεις εντέλει κάπου εσύ σαν καλλιτέχνης κι όχι για την αναγνώριση, ούτε για το lifestyle…
Εκπέμπεις την αύρα ενός αισιόδοξου και θετικού ανθρώπου; Εσύ πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Απάντησες μόνη σου. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Αυτό είμαι. Μ’ αρέσει να παίζω με την παλέτα των χρωμάτων. Όταν ήμουν πιο πιτσιρικάς, επειδή ήθελα να διαφέρω ήμουν ή άσπρο ή μαύρο. Αργότερα συνειδητοποίησα, ότι η ομορφιά κρύβεται σ’ όλη αυτή την ανεξάντλητη γκάμα των χρωμάτων και στους συνδυασμούς, που προκύπτουν από τη σύνθεση τους. Ακόμα και το πιο σκληρό, το πιο δραματικό θεατρικό έργο, εμπεριέχει μέσα του ψήγματα αισιοδοξίας. Πάρε για παράδειγμα τον Μπέκετ, που έχει χαρακτηριστεί μηδενιστής, αλλά παρόλα αυτά τα έργα του εκπέμπουν ένα φως…εκτυφλωτικό! Άρα κυνηγάμε την αισιοδοξία, πάντα και παντού.
Ποια θα ήταν η ενστικτώδης αντίδραση σου, αν στο πλαίσιο κάποιας συνεργασίας ερωτευόσουν κεραυνοβόλα την συμπρωταγωνίστρια σου;
Άλλο μπέρδεμα αυτό! Την ίδια απορία έχουν και οι εκτός θεάτρου φίλοι μου. Πως μπορείς να φιλάς την συμπρωταγωνίστρια σου; Ο άνθρωπος σου δεν ζηλεύει; Δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Παίζεις με τα συναισθήματα σου, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά ότι γίνεται επί σκηνής, αφορά την δεδομένη στιγμή. Δεν θα σου κρύψω, ότι έχει κατά καιρούς υπάρξει κάτι παραπάνω, αλλά για μένα η ισορροπία είναι κάτι που λειτουργεί μας, σαν δικλείδα ασφαλείας και βοηθάει να μην μπερδεύουμε τα πράγματα.
Συμφωνείς μ’ αυτούς που χαρακτηρίζουν την εποχή μας έντονα αντι-ερωτική και βαθιά κρυφο-πουριτανική;
Είναι ε; Είναι δεν είναι, ποιος το ορίζει πάλι αυτό; Κρυφο-πουριτανική δεν είναι, συντηρητική είναι ναι, αλλά τόσο ακραία πουριτανική δεν θα την χαρακτήριζα. Αντι-ερωτική δυστυχώς είναι, επειδή φοβόμαστε να ερωτευτούμε κι όταν λέω να ερωτευτούμε, εννοώ το οτιδήποτε, όχι μόνο όσον αφορά στις σχέσεις των ανθρώπων. Ξεχνάμε τι αγαπάμε, γιατί ξυπνάμε, γιατί παθιαζόμαστε, ξεχνάμε γιατί κάνουμε πολλά πράγματα. Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος και νομίζω ότι ο φόβος φέρνει όλα αυτά τα αντί…
Τελευταία το θέμα της Ενδοσχολικής Βίας – αγγλιστί Βullying – έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και πολύ συχνά οι καλλιτέχνες τοποθετούνται απέναντι στο πρόβλημα με διάφορες πολιτιστικές δράσεις και καμπάνιες ευαισθητοποίησης. Ποια είναι η γνώμη σου, σχετικά με τις αιτίες που το προκαλούν, σε τόσο μεγάλο βαθμό & έκταση; Θεωρείς ειλικρινές το ενδιαφέρον των συναδέλφων σου;
Το θέμα της ενδοσχολικής βίας είναι πολύ σημαντικό, αν και θεωρώ ότι υπήρχε και στην δική μας γενιά, απλά στην εποχή μας έχει γίνει πολύ πιο έντονο. Θα σου απαντήσω πρώτα στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, που αφορά την ειλικρίνεια των καλλιτεχνών, με αφορμή μια Ημερίδα που έκανε πρόσφατα ο κ. Καμτσής, με τον οποίο έχω συνεργαστεί και γνωρίζω το ποιόν του, άρα είμαι σίγουρος ότι το έκανε από αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον προς τα παιδιά, οπότε τέτοιες ενέργειες τις χειροκροτώ και μου αρέσουν. Γενικότερα όμως, όλα εξαρτώνται από τα κίνητρα του καθενός, τι κρύβεται δηλαδή πίσω από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Αν ψάχνεις το κέρδος σε κάτι όπως αυτό, είσαι του φαίνεσθαι και χάνουμε το είναι. Τώρα όσον αφορά τις αιτίες που οδηγούν σε τέτοια φαινόμενα, όλα ξεκινούν για μένα από το πρώτο στάδιο, που λέγεται οικογένεια. Όταν η οικογένεια έχει προβλήματα – κάθε είδους – είναι λογικό και επόμενο ένα παιδί που λειτουργεί σαν σφουγγάρι, ν’ αναπαράγει μετά τα όποια αρνητικά ερεθίσματα, στο σχολείο την αμέσως επόμενη μεγαλύτερη κοινωνία, ανακυκλώνοντας τη βία – ψυχολογική ή σωματική – που έχει υποστεί. Οπότε το πρόβλημα είναι ένας φαύλος κύκλος και εννοείται ότι ποτέ δεν μπορείς να κατηγορήσεις ένα παιδί για οτιδήποτε. Εδώ εμείς ως ενήλικες και πολλές φορές δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Τώρα ειδικά με την αλόγιστη χρήση του διαδικτύου, στο οποίο τα παιδιά έχουν άμεση πρόσβαση, τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα. Εμείς τουλάχιστον προλάβαμε και τα διαδραστικά παιχνίδια στους δρόμους και την άμεση επικοινωνία μεταξύ μας, ενώ τώρα είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει ένα παιδί κοινωνός σε κάθε μορφή βίας, μέσα από εικόνες κυνισμού ή εικονικής τρομοκρατίας. Αν προσθέσεις σ’ αυτά και τον ρατσισμό που καλλιεργείται άμεσα ή έμμεσα σε καθημερινή βάση, τότε καταλαβαίνεις το μέγεθος του προβλήματος. Για κανέναν λόγο όμως, δεν πρέπει να κατηγορηθούν τα παιδιά, μόνο εμείς οι μεγάλοι…
Πιστεύεις σε παραδοσιακούς θεσμούς, όπως ο γάμος για παράδειγμα; Πόσο ρεαλιστικό είναι στις μέρες μας ν’ ανταλλάξεις μ’ έναν άλλο άνθρωπο, όρκους παντοτινής αγάπης & αφοσίωσης;
Ρεαλιστικό είναι στον βαθμό που ήταν και θα είναι πάντα, στον αιώνα τον άπαντα , το τεράστιο ζήτημα των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα. Πιστεύω στην διαφορετικότητα του φύλου. Δεν ξέρω αν μπορεί να διαρκέσει η αρχική αφοσίωση και ο αρχικός ενθουσιασμός. Σίγουρα ο άνδρας δεν είναι μονογαμικό ον. Στον θεσμό του γάμου δεν πιστεύω, διότι δεν τα έχω και πολύ καλά με την Εκκλησία και θα το σκεφτόμουν μόνο στην περίπτωση που θα ήθελα, να κάνω ένα παιδί, ώστε να μην του δημιουργήσω προβλήματα στην κοινωνία ή του στερήσω δικαιώματα ή ακόμα χειρότερα το εκθέσω στην σκληρή κριτική των άλλων παιδιών – αναφέραμε νωρίτερα και το bullying – οπότε εκεί αναγκαστικά θα το έκανα. Βέβαια αν υπήρχε εναλλακτικός τρόπος, εννοείται ότι θα τον επέλεγα. Όλοι αυτοί οι θεσμοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά κοινωνικές ταμπέλες, που δυστυχώς σ’ ένα μεγάλο βαθμό καθορίζουν ακόμα και σήμερα τη ζωή μας.
Θα μπορούσες να ζήσεις στην επαρχία, αν κάποιος σου εξασφάλιζε ότι θα δουλεύεις – και θα αμείβεσαι – ως ηθοποιός;
Ναι, άνετα. Καταρχήν είμαι μεγαλωμένος στη Σάμο, ένα νησί και μάλιστα ακριτικό, οπότε είμαι απόλυτα εξοικειωμένος με τη ζωή στη φύση. Είναι γεγονός, ότι είναι καλύτερη η ποιότητα ζωής εκεί, υπάρχει περισσότερη υγεία όχι μόνο οργανικά, αλλά και ψυχικά. Νομίζω, ότι οι άνθρωποι είναι πιο άνθρωποι. Στις μεγάλες πόλεις υπάρχει μια τοξικότητα. Ναι φυσικά θα ζούσα εκεί, αν μπορούσα να κάνω αυτό που αγαπάω, αλλά επειδή δεν θα μπορούσα να το κάνω, ας μείνουμε εδώ στην μεταλλαγμένη μας Αθήνα, ας παλέψουμε με ότι διαθέτουμε ο καθένας κι ας γίνουμε όλοι X–men από την ατμοσφαιρική ρύπανση και το καθημερινό άγχος (πολλά κι ακατάπαυστα γέλια με την εικόνα μας ως νευρωτικοί X–Men!).
Αν είχες την ευκαιρία και το χρόνο, να μάθεις μια ξένη γλώσσα, ποια θα διάλεγες και γιατί;
Να μάθω καλύτερα Ελληνικά!! Ή μάλλον καλύτερα να μάθω greeklish για να μπορώ να συνεννοούμαι με τους άλλους, με τη νέα γενιά. Πέρα από την πλάκα τώρα, θα ήθελα να μάθω Ρώσικα, γιατί μου αρέσει η κουλτούρα του συγκεκριμένου λαού, καλλιτεχνικά μιλώντας πάντα. Ιδανικά θα ήθελα να επισκεφτώ κάποια στιγμή τη συγκεκριμένη χώρα, οπότε ναι τα Ρώσικα θεωρώ ότι είναι μια γλώσσα, που θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη και στην καλύτερη κατανόηση κάποιων κειμένων, που θεωρώ κορυφαία και διαχρονικά.
Θα ήθελες να γίνουν εκλογές σύντομα; Πιστεύεις ότι στην χώρα μας, θα μπορούσε κάποια στιγμή να επικρατήσει πραγματικά η αξιοκρατία; Υπάρχουν πολιτικοί στους οποίους πιστεύεις;
Εδώ γελάμε!! (μετά τους Xmen ήρθαν οι Έλληνες πολιτικοί και μας αποτελείωσαν μ’ ένα μακρόσυρτο χαχαχαχα!!!) Όχι δεν πιστεύω στους πολιτικούς, σε κανέναν απ’ αυτούς. Στην πολιτική πιστεύω πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς την έχουν κάνει καραμέλα και την πιπιλάνε σαν τα μικρά παιδιά. Πρώτα και κύρια δεν είμαστε αυτόνομο κράτος, οπότε κι εκλογές να γίνουν, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι ουσιαστικά. Επομένως, στον τομέα της πολιτικής φεύγουμε από την αισιοδοξία και εισερχόμαστε στην απαισιοδοξία και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα!
Ευτυχώς στο τέλος πάντα κλείνουμε δημιουργικά, γιατί μετά από μια τέτοια ερώτηση, χρειαζόμαστε επειγόντως το αντίδοτο της Τέχνης. Ετοιμάζεις κάτι άμεσα;
Ας γελάσουμε λίγο όμορφα τώρα. Είχε δρομολογηθεί η συμμετοχή μου σε μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, η υλοποίηση της οποίας μετατέθηκε για την ερχόμενη Άνοιξη, οπότε όλα μου τα δημιουργικά σχέδια, ξεκινούν με την επόμενη χρονιά και ειλικρινά εύχομαι να υπάρχουν έως τότε καλύτερες συνθήκες για όλους μας και περισσότερη αισιοδοξία. Επίσης, θα δοκιμαστώ σύντομα στην παρωδία, μέσα από ένα εγχείρημα που έχει πολιτικές προεκτάσεις και αν τελικά υλοποιηθεί θα ενδιαφέρει πολύ τον κόσμο, γιατί πιστεύω ότι χρειάζεται και το κωμικό στοιχείο, προκειμένου να περάσουν πιο έξυπνα στο ευρύ κοινό κάποια πιο βαριά νοήματα. Θα είμαστε μόνο δύο ηθοποιοί και θα εναλλασσόμαστε σ’ όλους τους ρόλους, οπότε αυτό από μόνο του, ενδέχεται να έχει μεγάλο σκηνικό ενδιαφέρον. Περισσότερες πληροφορίες προσεχώς επί σκηνής…
Τον Γιώργο Σταυριανό τον γνωρίζω πολύ λίγο, αλλά η φιλική του διάθεση, με έκανε να αισθανθώ, ότι γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα στο Θέατρο 104, να υποδύεται τον Γκαρσέν στο ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ του Ζαν Πωλ Σαρτρ μου κίνησε το ενδιαφέρον η περίπτωση του και ένιωσα την ανάγκη, να τον προσωπογραφήσω.
Γνωρίζοντας τον λίγο καλύτερα συνειδητοποίησα, ότι ο Γιώργος είναι ένας σεμνός άνθρωπος (η λέξη ταπεινός ποτέ δεν μου άρεσε) χαμηλών τόνων & υψηλών εντάσεων, που προσπαθεί μέσα από την Τέχνη να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του και να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του.
Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω πάρα πολύ, κυρίως για το απίστευτο γέλιο, που μου προσέφερε αβίαστα κατά τη διάρκεια της ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑΣ του (ομολογώ ότι δεν το περίμενα!) και να του ευχηθώ το καλύτερο σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την φιλοξενία
στους υπεύθυνους της καφετέριας
“ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ” (Καλλιδρομίου 64 – Εξάρχεια)
ΑΛΛΙΩΣ 