“ΟΙ ΦΕΥΓΑΤΟΙ” ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ELIART ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ…

Tags

τη στήλη γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

Ένας από τους βασικούς λόγους που λατρεύω το Φθινόπωρο είναι, επειδή ουσιαστικά σηματοδοτεί την έναρξη της χειμερινής σεζόν, με τις περισσότερες παραστάσεις να ξεκινούν από τις Αρχές Οκτωβρίου και στη συνέχεια να ανανεώνεται διαρκώς το θεατρικό τοπίο, έως τις αρχές του καλοκαιριού. Αυτή η δημιουργική έκρηξη συνεπάγεται αυτόματα, ότι αυξάνονται οι επιλογές μας για ποιοτική ψυχαγωγία και σε συνδυασμό με τις μειωμένες τιμές σε όλα τα αθηναϊκά θέατρα, προσφέρεται σε όλο και περισσότερους ανθρώπους η ευκαιρία, να παρακολουθήσουν την παράσταση της επιλογής τους, μ΄ένα σχετικά χαμηλό κόστος.

Κάθε μέρα, σχεδόν κι από μία πρεμιέρα, ευτυχώς έως τώρα τουλάχιστον, οι περισσότερες ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσες κι ενώ η πρόσφατη πολιτική και όχι μόνο επικαιρότητα δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, το θέατρο από την άλλη διάγει μια περίοδο φοβερής άνθισης, προσφέροντας σε όλους μας την πολυπόθητη – έστω και στιγμιαία – διέξοδο απ’ τις απαιτήσεις και τα προβλήματα μιας εξαιρετικά απαιτητικής καθημερινότητας.

Την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου, λίγο πριν την έλευση του τρίτου & τελευταίου φθινοπωρινού μήνα, βρέθηκα στο θέατρο ELIART, για την επίσημη πρεμιέρα μιας παράστασης βασισμένης στο έργο μιας νέας και πολλά υποσχόμενης δημιουργού. Η Ιφιγένεια Μούχτση (με την οποία εκ των υστέρων ανακαλύψαμε, ότι γνωριζόμαστε απ’ τη Δραματική Σχολή) με το έργο της “ΟΙ ΦΕΥΓΑΤΟΙ”, πραγματοποίησε ένα επιτυχημένο -τριπλό- χτύπημα, ως συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι υπάρχουν καινούργιες συγγραφικές φωνές στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο και μάλιστα κρυστάλλινες & βροντερές.

Τέσσερις άνθρωποι κλήθηκαν να ερμηνεύσουν επί σκηνής, πολλά και διαφορετικά πρόσωπα, ζωντανεύοντας ιστορίες καθημερινής τρέλας, που εκτυλίσσονται πολύ συχνά σ’ αυτήν την πόλη, περνώντας τις περισσότερες φορές στα ψιλά της επικαιρότητας ή αντίστοιχα του συλλογικού μας υποσυνείδητου. Στο έργο με τον συμβολικό τίτλο “ΟΙ ΦΕΥΓΑΤΟΙ”, η ανάγκη μιας γυναίκας να σπάσει τα δεσμά της και να φύγει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, γίνεται η αφορμή να μπουν στο μικροσκόπιο της δημιουργού σχέσεις, θεσμοί, κοινωνικές συμβάσεις, υπαρξιακά ζητήματα και οτιδήποτε άλλο μας εμποδίζει ν’ απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε το, ούτως ή άλλως, σύντομο πέρασμα μας από τη ζωή.

Μια γυναίκα απογοητευμένη από τη ζωή της, παρασύρει τους φίλους της στη δίνη του δικού της ονείρου (εμμονής;), αναγκάζοντας τους να την ακολουθήσουν σε αποβάθρες τρένων, αίθουσες αναμονής αεροδρομίων & προβλήτες λιμανιών έχοντας πάντα στο μυαλό της κι από ένα διαφορετικό σενάριο φυγής. Εκείνοι με τη σειρά τους προσπαθούν να την μεταπείσουν με διάφορα επιχειρήματα, αλλά μάταια. Αρωγός τους στέκεται η μοίρα, η οποία λειτουργεί περισσότερο ως δικός τους σύμμαχος, παρά ως δικός της. Πατώντας πάνω σ’ αυτό το έξυπνο συγγραφικό εύρημα, η Ιφιγένεια Μούχτση δημιούργησε μια παράσταση ευχάριστη, με γρήγορους ρυθμούς, αλλά παρόλα αυτά καθόλου αγχωμένη & ταχύλογη, γεμάτη εναλλαγές και ενδιαφέρουσες σκηνικές συναντήσεις, ανθρώπων φαινομενικά αντίθετων, που κατά περίεργο τρόπο έμοιαζαν τελικά πιο πολύ, απ’ ότι οι ίδιοι θα μπορούσαν να φανταστούν. Σ’ αυτό το ιδιότυπο μιούζικαλ, στο οποίο η πρόζα παντρεύονταν απροσδόκητα ομαλά με την live εκτέλεση απ’ τους ίδιους τους ηθοποιούς γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών, είχαμε ως θεατές μια συνεχή αίσθηση, πως τα πάντα είναι πιθανά, ενώ ταυτόχρονα το ενδιαφέρον μας για το τι μέλλει γενέσθαι μ’ αυτήν την “φευγάτη” κοπέλα και τους εξίσου ‘”φευγάτους” φίλους της, κρατήθηκε αμείωτο έως το τέλος της παράστασης.

Οι ερμηνείες και των τεσσάρων πρωταγωνιστών, πέντε για την ακρίβεια αν προστεθεί κι ο μουσικός Γιάννης Λαζάρου, ο οποίος με το πιάνο του άνοιξε και έκλεισε την αυλαία των Φευγάτων, παραμένοντας καθόλη την διάρκεια της παράστασης στην σκηνή για να συνοδέψει μουσικά τους τέσσερις πρωταγωνιστές, αλλά και να συμβάλλει ενεργά στη δράση με τις τόσο κατατοπιστικές παρεμβάσεις του. Οι τέσσερις ηθοποιοί τα έδωσαν όλα επί σκηνής τόσο υποκριτικά όσο και με την ιδιότητα των χορευτών – τραγουδιστών, ερμηνεύοντας κι αυτά τα σημεία εξίσου αποτελεσματικά με την πρόζα.

Απόλυτα πειστική η Ευτυχία Λιβανίου στον ρόλο της απογοητευμένης γυναίκας, που τίποτα δεν την γεμίζει και αναζητά τη λύση στην φυγή, αλλά και σ’ όλους τους επιμέρους ρόλους που κλήθηκε ν’ αποδώσει. Αποδωτικός και συγκινητικά αστείος ο Μάνος Τριανταφυλλάκης στο ρόλο του ερωτευμένου αλλά συνεσταλμένου άνδρα, που ενώ φλέγεται από πάθος δεν τολμά να εκφραστεί ελεύθερα καθώς και των υπόλοιπων χαρακτήρων, τους οποίους όπως όλοι οι συμπρωταγωνιστές του κλήθηκε κι εκείνος με τη σειρά του, να φέρει σε πέρας. Η Ιφιγένεια Μούχτση άκρως απολαυστική ειδικά στα πιο κωμικά σημεία, αεράτη & ταυτόχρονα γήινη ερμήνευσε πολλούς και διαφορετικούς τύπους γυναίκας, αποφεύγοντας την παγίδα της καρικατούρας. Αυτός όμως που έκλεψε ερμηνευτικά την παράσταση ήταν ο καταπληκτικός (υποκριτικά, κινησιολογικά & φωνητικά) Στέργιος Αποστολίνας, παρασύροντας μας – κυρίως προς το τέλος της παράστασης – σ’ ένα ξέφρενο & λυτρωτικό γέλιο, το οποίο μας εκμαίευσε αβίαστα, χωρίς να κοροιδεύει το ρόλο του ή ακόμα χειρότερα να τον υπερπαίζει. Ένα πραγματικά μεγάλο ταλέντο (με αέρα χολιγουντιανών προδιαγραφών) και μακάρι να έχει το θεατρικό μέλλον, που δικαιωματικά του αξίζει.

Μέσα σ’ όλα τα θετικά που προανέφερα, θα ήθελα να εκφράσω με κάθε επιφύλαξη μια μικρή ένσταση απέναντι στο ύφος του λόγου, που επηρέασε και το γενικότερο στήσιμο της παράστασης, το οποίο ενδεχομένως σε κάποια σημεία θα ήταν προτιμότερο να είναι πιο υπαινικτικό κι όχι να υποσημειώνονται τα νοήματα, δηλαδή να υπάρχουν περισσότεροι συμβολισμοί στις καταστάσεις και τους χαρακτήρες απ’ ότι επεξηγήσεις, ενώ παράλληλα κάποια κωμικά ενσταντανέ να μην είχαν τόσο έντονο το “τηλεοπτικό” στοιχείο. Αν εξαιρέσει κανείς αυτά τα μικρά υφολογικά ολισθήματα, στο σύνολο του ο σκηνικός κόσμος που δημιούργησαν οι συντελεστές της παράστασης “ΟΙ ΦΕΥΓΑΤΟΙ” ήταν γεμάτος φρεσκάδα, πρωτοτυπία, κέφι, καυστικό χιούμορ..άσχετα αν στο τέλος αυτό που μας διαπέρασε όλους ήταν ένα ρίγος συγκίνησης, που για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα να κρατήσει λίγο περισσότερο….

Πέρα από οποιαδήποτε επιμέρους διαφωνία με το ύφος του κειμένου και τον τρόπο που επέλεξε η δημιουργός του να μας το παρουσιάσει, είναι πραγματικά πολύ ευχάριστο να βλέπεις την πρόοδο ενός καλλιτέχνη με τον οποίο σε συνδέουν κοινές μνήμες, ενώ ταυτόχρονα είναι ακόμα πιο ευχάριστο να βλέπεις νέους ανθρώπους να ρισκάρουν, αποφεύγοντας την ευκολία του έτοιμου κειμένου, γιατί κακά τα ψέμματα όσο κι αν αγαπάμε το κλασικό θέατρο, την Αρχαία Τραγωδία ή αντίστοιχα τα αξιόλογα κείμενα, που μας άφησαν παρακαταθήκη οι εκπρόσωποι του πολιτικού θεάτρου, έχουμε πάντα την ανάγκη ν’ ανακαλύπτουμε νέες φωνές, οι οποίες να εκφράζουν δημιουργικά όλα αυτά που ζούμε σήμερα και ενδεχομένως αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά, θα ζήσουν σε μεγαλύτερη κλίμακα και οι επόμενες γενιές.

Εκφράζοντας νομίζω το σύνολο του κοινού (…κι αν μας αντέξει το σχοινί θα φανεί στο χειροκρότημα...) που βρέθηκε το βράδυ της Πέμπτης στο θέατρο ELIART για να παρακολουθήσει την παράσταση της Ιφιγένειας Μούχτση “ΟΙ ΦΕΥΓΑΤΟΙ”, θα ήθελα να συγχαρώ την δημιουργό, πρώτα απ’ όλα για την τόλμη της και κατά δεύτερον για την πολύ έξυπνη συγγραφική ιδέα της, πάνω στην οποία βασίστηκε μια άκρως διασκεδαστική και διόλου βαρετή παράσταση, απ’ αυτές που σε κάνουν να χαμογελάς, αρκετό καιρό μετά την θέαση τους, όταν πια αυτό που απομένει είναι ο απόηχος της εκάστοτε θεατρικής εμπειρίας…

Η στήλη ARS & VITA εύχεται ολόψυχα όλους της συντελεστές της παράστασης καλή συνέχεια, ακόμα πιο δημιουργική…ακόμα πιο δυναμική…ακόμα πιο ανατρεπτική!