“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
φωτογραφία:Efthimis Papapaschos Photography
Όλη μέρα μαζί.
Ο σκοπός για όλους κοινός.
Αγαπούν τη ρουτίνα τους.
Υποκρίνονται προγραμματισμένες εντάσεις.
Τρέχουν προς τις καρέκλες σαν τα παιδιά
όταν η μουσική σταματούσε.
Μόλις γίνει σιωπή
κάποιος δεν θα έχει πια πουθενά
να σταθεί.
Ο ένας μετά τον άλλον αποχωρούν οι διαγωνιζόμενοι
σίγουροι πως τους άξιζε
να τερματίσουν.
Στο τέλος μόνο ένας
θα κόψει το νήμα.
Πύρρειος η Νίκη
σ’ ένα παίγνιο που απαιτεί απλά
να είσαι ο ταχύτερος.
Παραπλανημένοι κι ανίδεοι.
Βλέπουν στα πρόσωπα φίλων εχθρούς
τους εχθρούς τους βαφτίζουν αυθαίρετα φίλους.
Ένας και μόνος, πάντα ο νικητής
σε κάθε παιδική ή ενήλικη αναμέτρηση.
Ξεκίνησαν αλλιώς.
Μαχητικοί.
Αδιάφθοροι.
Από άγνοια κινδύνου, ιδεολόγοι.
Είναι πρόσκαιρη η ορμή της νιότης
μόλις της φορέσεις κοστούμι, κατεβάζει ταχύτητα.
Βολεύεται σε δερμάτινους καναπέδες
τρώει, πίνει, αρειμανίως καπνίζει και κάπου-κάπου
σαν εξημερωμένο λιοντάρι, βρυχάται.
Κυλιέται εδώ και χρόνια στις λάσπες
η πολιτική τους ευθύνη –ολόγυμνη-
την έπνιξαν δίχως έλεος
με μία απ’ τις μεταξωτές τους γραβάτες.
Κάποτε δεν δίσταζαν να εναντιωθούν
στον εχθρό προ και έσω των πυλών
τώρα φοβούνται τη διαδοχή.
Τρέμουν στην ιδέα της αντικατάστασης.
Πρόθυμοι καταδότες των συνεργών τους
ότι τους διατάξουν, προστάζουν.
Ανεβασμένοι στο βήμα των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων
εξαγγέλλουν τον θάνατο
καλύπτοντας τα ίχνη των εγκλημάτων τους
κάτω από δυσνόητες μαθηματικές εξισώσεις
όρους οικονομολογικούς
λοιμούς, καταποντισμούς και συναφείς
φυσικές κι αφύσικες αναταράξεις.
Ένας και μόνος ο νικητής
σε κάθε παιδική ή ενήλικη αντιπαράθεση.
Οι μισοί θα τον κολακέψουν
με σαρδόνιο μειδίαμα
οι υπόλοιποι χαμογελώντας εγκάρδια
θα ροκανίζουν με δεξιοτεχνία δελφίνου
τα θεμέλια του πρόσκαιρου θρόνου
μέχρι να τον σωριάσουν στο πάτωμα.
Άραγε θα βρεθεί κανένας
αρκετά πρόθυμος
να τον ανασηκώσει
ή έστω κάποιος
αρκούντως τρελός
να ξαπλώσει στο πλάι του;
Ο κλήρος πέφτει πάλι στον
κυρίαρχο λαό.
Περιμαζεύουμε στάχτες
των εκάστοτε αποτυχημένων
καθεστωτικών πειραμάτων.
Οι απαξιωμένοι εργαζόμενοι, οι άστεγοι, οι ηλικιωμένοι
οι άνεργοι, οι φοιτητές
όλης της γης οι αγανακτισμένοι
ξεπληρώνουν το χρέος
αυτών που εκ γενετής σε κανέναν
δεν νιώθουν, ότι χρωστάνε.
Υπάρχουν ακόμα φωνές που μιλούν
για δικαιοσύνη
κι ας φιμώθηκαν πρόσκαιρα
απ’ τα χημικά και τα δακρυγόνα.
Μια ευγενική προσφορά
των ομάδων καταστολής
προς γνώση και συμμόρφωση.
των επίδοξων μιμητών τους.
Ένας και μόνος ο νικητής
σε κάθε παιδική ή ενήλικη αναμέτρηση.
Έτσι γράφεται η ιστορία.
Χωρίς καρέκλες, παράτες, μουσικές
ηττημένους & νικητές
παρείσακτους & εθνικούς ευεργέτες.
Μονάχα εμείς και μια θλιμμένη σελίδα
για όσα αφήνουμε πίσω
μα ποτέ δεν ξεχνάμε.
ΑΛΛΙΩΣ 