“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
φωτογραφίες: Efthimis Papapaschos Photography
Θέλω να περπατήσω στους ανυπόταχτους δρόμους της Αθήνας
φορώντας το πιο φθαρμένο μου τζην
με το Say something των James
να τρυπάει τ’ ακουστικά
μέχρι να ξεμείνω από λύπες.
Θέλω να χαϊδέψω τρυφερά τα μαλλιά
των περαστικών που διασχίζουν τα πεζοδρόμια
με σκυμμένο κεφάλι
διατρέχοντας κίνδυνο, να παρεξηγηθώ.
Mια παραχαράκτης της οικειότητας
που φλερτάρει επικίνδυνα με το θράσος.
Θέλω να υποκλιθώ στην τάση ρετρό
ποζάροντας για έναν άντρα που πραγματικά θα ποθώ
σαν τα κορίτσια με τα ροδαλά μάγουλα
στις pin up φωτογραφίσεις.
Θέλω να κλάψω με ταινίες μελό, καταπατώντας δίχως καμία ντροπή
τη σινεφίλ μου φύση.
Θέλω να αρνηθώ επισήμως το χθες.
Το σιχάθηκα. Μια ζωή μου καταχωρεί αδικαιολόγητες απουσίες
στα μπακαλόχαρτα της μέσης εκπαίδευσης.
Με τα σοβαρότερα λάθη μου
θέλω να γίνω η καλύτερη φίλη.
Να τα πάρω αγκαλιά.
Να τα νανουρίσω
μαζί με παλιούς εραστές
άσπονδους φίλους, στην πορεία γίνονται ξένοι
τους ορκισμένους εχθρούς
που με τόσο κόπο, κατάφερα να αποκτήσω.
Θέλω για μία μονάχα ημέρα
- – κι ας είναι η πιο αδιάφορη του Νοέμβρη –
να ξαναγίνω αυτή που κάποτε
δεν ανταπαντούσε στις μηχανορραφίες.
Εκείνη που περιφρονούσε την κορυφή
χαμογελώντας εγκάρδια
σε βάσιμες & αβάσιμες κατηγορίες.
Θέλω να κάνω τα ταξίδια
που μ’ αποστέρησε
η χρόνια φοβία μου, για το άγνωστο.
Αναρίθμητα ταξίδια του μυαλού
νύχτες – πόσες & πόσες νύχτες! –
με κράτησαν μακριά απ’ τον θάνατο.
Θέλω να τριγυρίζω με ένα ψάθινο καπέλο αντί για πυξίδα
ανάμεσα σε αμήχανους αμερικάνους στρατιώτες
την ώρα που θα τρώνε κορν-φλέικς
σε κάποιο στρατόπεδο της Βαγδάτης.
Θέλω να υποδυθώ την εστέτ.
Με γυαλιά μυωπίας και βλέμμα ψαρωτικό
να λαμβάνω μέρος σε παγκόσμιες συσκέψεις
στις Βρυξέλλες, στην Ουάσινγκτον, στο πολύπαθο Βερολίνο.
Θέλω να μετονομαστώ σε Λα Πασιονάρια.
Μια Κάρμεν απαλλαγμένη απ’ το μαρτύριο του έρωτα
να χορεύω φλαμένγκο στις παροπλισμένες αρένες της Μαδρίτης
προκαλώντας με τα κατακόκκινα πέπλα μου
αποδιοπομπαίους ταύρους
ενώ στο βάθος του ορίζοντα
θ’ ακούγονται σαν ηχώ
αμέτρητες ισπανικές κιθάρες.
Θέλω να ενδυθώ το κοστούμι της Μασσαλιώτιδας
και να διασχίσω τα κακόφημα στενά της Μονμάρτης
προσκαλώντας πλανόδιους ζωγράφους να φιλοτεχνήσουν
το πιο λάγνο πορτραίτο μου.
Θέλω να χαθώ στα πλακόστρωτα σοκάκια της Βενετίας.
Με μια πορσελάνινη μάσκα
να καθρεφτιστώ στα βρώμικα νερά των καναλιών.
Τουριστικό αξιοθέατο ή αιτία του μελλοντικού αφανισμού της;
Θέλω να διασχίσω κολυμπώντας τον Τάμεση
προσαράζοντας στην Γηραιά Αλβιώνα.
Να μεταμφιεστώ σε τουρίστρια
που κάνει οτιδήποτε άλλο, εκτός
να ατενίζει με δέος
της Μαντάμ Τισό, κέρινα ομοιώματα.
Θέλω να ψάξω να βρω την Ασία.
Παρόλη την απεραντοσύνη της, πάντα δυσκολευόμουν
να εντοπίσω
πού ακριβώς αρχίζει και που τελειώνει στο χάρτη.
Άνθρωποι, δισεκατομμύρια ανθρώπων
δουλεύουν ακατάπαυστα
σε φάμπρικες μαζικής παραγωγής
σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες.
Τι τα θες;
Το γρανάζι – με γραβάτα ή χωρίς –
καταδικασμένο να ζει σαν γρανάζι.
Θέλω να μυρίσω όλα του κόσμου τα μπαχάρια και να τυλιχτώ με πολύχρωμα, μεταξωτά Ινδικά φουλάρια
φτιαγμένα στο χέρι από όμορφους, μελαψούς ανθρώπους
με υγρά μάτια.
Δεν δείχνουν να νοιάζονται
για το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί
που συγχέουν την καρτερικότητα με τη δειλία.
Στη Μόσχα αδελφές μου στη Μόσχα, εκεί θα βρω τη γαλήνη.
Στην Κόκκινη Πλατεία θα κάνω σπονδές
στον Τσέχωφ και τον Ντοστογιέφσκι
απαγγέλωντας στίχους από ποιήματα
του Μαγιακόφσκι και της Αχμάτοβα.
Θέλω να ξαναγυρίσω στη ζέστη.
Να με παρασύρουν αμέτρητες αμμοθύελλες
μέχρι τις όχθες του Νείλου.
Να παραδοθώ οικειοθελώς στην αγορά του Αλ-Χαλίλι.
Να τα παίξω όλα για όλα
ποντάροντας πότε στο κόκκινο – πότε στο μαύρο
πουλώντας το άψυχο κορμί μου σαν την καλόκαρδη πόρνη
που άφησε ο αγαπημένος της στο Λας Βέγκας.
Θέλω να φτάσω με οτοστόπ στην Νέα Υόρκη.
Να υποδυθώ την επιτυχημένη γυναίκα καριέρας
κρατώντας στο δεξί χέρι μια τσάντα Louis Vuitton
και στο αριστερό καφέ απ’ τα Starbucks.
Θέλω να εξερευνήσω τον Καναδά
να σκαρφαλώσω στις Άλπεις
να αποσυρθώ στην Αλάσκα.
Θέλω να μάθω ότι υπάρχει να μάθει κανείς
για την φιλόξενη Αυστραλία.
Για την χλωρίδα και την πανίδα της.
Για το παντοτινό καλοκαίρι
Ν’ ακούσω την κάθε πικρή ή φαιδρή ιστορία
των ομογενών μας.
Θέλω να αράξω επ’ αόριστον στα παράλια της Μικράς Ασίας
της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας…
γνωρίζοντας πως πια δεν μπορώ να βρω
τις χαμένες πατρίδες
σε κανένα τουριστικό οδηγό
της Τουρκίας ή της Ελλάδας…
Θέλω να γυρίσω τον κόσμο
χωρίς καμιά προφανή αιτία
δίχως προορισμό
άνευ οποιασδήποτε αποσκευής ή άλλης κοκεταρίας
χωρίς καμία πρόθεση ν’ αποκομίσω οποιαδήποτε εμπειρία.
Θέλω για μία ημέρα μονάχα – κι ας είναι η πιο αδιάφορη του Νοέμβρη –
να ταυτιστώ με τα πιο παράδοξα τοπία.
Θέλω για μία μονάχα ημέρα
να αγγίξω την ευτυχία.
ΑΛΛΙΩΣ 