 |
“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Ο βασικός σκοπός μιας επανάστασης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου και όχι η ερμηνεία και η εφαρμογή κάποιας αφηρημένης ιδεολογίας.
Jean Genet, 1910-1986, Γάλλος συγγραφέας
Γνωστοί και άγνωστοι νεκροί.
Κάθε χρόνο ανασύρονται απ’ τα μνήματα
για να πεθάνουν εκ νέου
στα χαρακώματα της σύγχρονης ιστορίας.
Βαθμιαία αμφισβητείται η ύπαρξη τους
με απώτερο σκοπό να υποτιμηθεί
η αγνότητα της πρόθεσης και η αποτελεσματικότητα της θυσίας.
Τον επικήδειο διαβάζουν πρώην συναγωνιστές.
Κάποτε επιθυμούσαν διακαώς
ν’ αλλάξουν τον κόσμο.
Ύστερα τους προέκυψε η ωρίμανση.
Κάμφθηκε απ’ τις μίζες και τις offshore
η αγωνιστική τους ορμή
μαζί με κάθε έννοια, πολιτικής ευθιξίας.
Θλιβεροί θιασώτες της κοροϊδίας.
Ανάμεσα τους εμείς, οι περισσότεροι ειλικρινείς.
Με λουλούδια στα χέρια
εναποθέτουμε στα πεζοδρόμια της Πατησίων και της Στουρνάρη
τις τελευταίες ελπίδες.
Ο πιο αποτρόπαιος θάνατος παραμονεύει
στα σχολεία, τις φοιτητικές εστίες, τα πανεπιστήμια.
Ο θάνατος της ψυχής. Ο θάνατος των ονείρων.
Κάποιοι το λένε αναπόφευκτο συμβιβασμό
που προκύπτει απ’ την εμπειρία.
Εμένα μου θυμίζει αναίμακτη σφαγή.
Κάπως έτσι μυρίζει η πιο έσχατη προδοσία.
Το ψωμί, από χρόνια σκληρό
διανέμεται στα συσσίτια
για να χορτάσουν αυτοί που πεινούν
μασώντας με λαιμαργία
τα ξεροκόμματα των δικών μας ενοχών.
Οι υπόλοιποι μοιραζόμαστε τα υπολείμματα
απ’ το παντεσπάνι.
Ιμιτασιόν Μαρίες Αντουανέτες & Λουδοβίκοι
διασταυρώνονται σε καφετέριες, νυχτερινά κέντρα διασκεδάσεως
παρουσιάσεις βιβλίων, συναυλίες, ενίοτε και στα πιο in μουσεία.
Γνωρίζουν τα πάντα γύρω από την ζωή
άσχετα αν σπανίως την αφουγκράζονται.
Η παιδεία, από χρόνια ελλιπής
παράγει ημιμαθείς παντογνώστες
με ροπή προς την απραξία.
Μορφωμένοι ανίδεοι
διανοούμενοι με άνοια
εκφυλισμένοι ιδεαλιστές
οργανώνουν συμπόσια και δημόσιες ομιλίες
αναμασώντας τις ίδιες πληροφορίες
αμπαλαρισμένες πότε σε χαρτί γκοφρέ και πότε σε ζελατίνα
ανάλογα με το κοινό και την πελατεία.
Οι γονείς κορνιζάρουν περήφανοι τα πτυχία
εθελοτυφλώντας προκλητικά
απέναντι στην διαπλεκόμενη εργασία.
Κάλλιο άνεργος παρά αγρότης στην τιμημένη ελληνική επαρχία.
Όλοι χωράνε στα πολιτικά γραφεία.
Καλοί ή κακοί, έχει μικρή σημασία.
Η ελευθερία, από χρόνια υποτελής.
Σιδηροδέσμια της ανθρώπινης βιολογίας.
Με γλοιώδεις υπαινιγμούς, και κατά συνθήκη ψεύδη
συντηρούμε θέσεις, σχέσεις, δεσμούς
εις βάρος της εκφεύγουσας ψυχικής ηρεμίας.
Φωνάζουν στους δρόμους και τις πλατείες
μονάχα οι ορκισμένοι τρελοί, οι προσφάτως σαλεμένοι
και οι παρίες.
Τι να πεις στα παιδιά;
Είναι κάποιες απορίες, που ποτέ τους
δεν λύνονται.
Κατεβαίνουμε στους δρόμους, έχοντας ο καθένας από ένα δικό του γιατί.
Μας διαφεύγει το όλον.
Κάθε χρόνο, μία από τα ίδια.
Τελετές μνήμης και ατελείωτα λογύδρια
εξέπεσε η έννοια του αγώνα, σε διαγωνισμό λογοτεχνίας
ψηφοθηρίας…πανελλήνιας μεμψιμοιρίας.
Θα βγω στους δρόμους απαγγέλωντας στίχους της Κατερίνας…
«Εμένα, οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
εμένα, οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα»
κι ας με πούνε τρελή
ας στιγματιστώ ως αναρχική
ας με κρίνει ο καθένας κατά συνείδηση…
ΑΛΛΙΩΣ 