“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Σφαγή. Δίχως τέλος και αρχή. Μόνο ενδιάμεση συγκυρία.
Πέφτουν τα κορμιά σαν τα θερισμένα στάχυα
χτυπημένα απ’ τις σφαίρες του οργανωμένου εγκλήματος.
Αμέριμνοι θαμώνες πληρώνουν το τίμημα
της προσημειωμένης διασκέδασης.
Περιφρουρούνται με νύχια και δόντια
τα ξενύχτια μας.
Οι μακελάρηδες της ελληνικής dolce vita
δουλεύουν υπερωρίες.
Το κράτος διορίζει λύκους, να φυλάνε ερίφια.
Πρέπει πάση θυσία τα ποσοστά
να στοιχηματίζουν υπέρ του μεσάζοντα.
Η σιωπή των αμνών, εξασφαλίζει απόλυτη εχεμύθεια.
Φιλμ νουάρ οι στιγμές μας. Χωρίς την αισθητική του ασπρόμαυρου.
Χωρίς την μαγεία.
Λείπει η πρόφαση του ανεκπλήρωτου έρωτα.
Μόνο αίμα. Για να ξεπλύνει το ψέμα.
Προσεχώς στις οθόνες ολοκαίνουργιο trailer…
Ένα θρίλερ, σε αυτοτελή επεισόδια.
Μείνε κλεισμένος ερμητικά, στους τέσσερις τοίχους της αστικής μονωδίας.
Στους δρόμους παραμονεύει η αστυνομία.
Να κοιμάσαι όσο το δυνατόν πιο νωρίς
ρυθμίζοντας από βραδύς
παιδικά όνειρα και ενήλικα ξυπνητήρια.
Ένας και μοναδικός ο σκοπός.
Η αποδοτική και απρόσκοπτη εργασία.
Άνευ αποδοχών, εξέλιξης, προσωπικής σφραγίδας.
Οι συζητήσεις των φίλων θυμίζουν κάτι από επαρχιώτικο καρναβάλι.
Μακρόσυρτοι επικήδειοι στιγμών
μασκαρεμένοι σε κωμειδύλλια.
Προβληματισμός μεταξύ τυριού και αχλαδιού.
Ερωτικές συνευρέσεις υπό το φως του εφήμερου
Προσδοκίες θαμπές.
Μαραζωμένα βλέφαρα, σε πρόσωπα νεανίζοντα.
Το μενού περιλαμβάνει κι ολίγη ποίηση.
Δεν χορταίνει το κενό μ’ επιδόρπια.
Αδημονεί για λίγη ζωή, η ψυχή.
Μην ψάχνεις στα σύννεφα για στοργή
θα την βρεις απ’ τους βιαστές της, παραπεταμένη
ένα σκουπίδι που κλαίει
μαζί με τ’ άλλα απορρίματα δύσοσμων χωματερών.
Θρηνούν μαζί σου οι ρομαντικοί
τον εκμαυλισμό της Μεγάλης Χίμαιρας.
Ζούμε μαζί κι ας μην έχουμε γνωριστεί ποτέ.
Η δική σου πεπατημένη, ακολουθεί την δική μου.
Στο στήθος μου αναθρέφω χαρές. Στην αυλή σου εκτρέφεις φίδια.
Σε φωνάζω φονιά. Με φωνάζεις θρασίμι.
Με κατονομάζεις τρελή. Σε προσφωνώ εγκληματία.
ΑΛΛΙΩΣ 