Tags
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Τρία μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Ο Διάλογος, Ο Επικήδειος & Ποιος ήταν ο Κύριος; σε μία ενιαία σκηνική σύνθεση, με την εικαστική επιμέλεια της Κατερίνας Καμπανέλλη. Τέσσερις άνθρωποι, δύο γυναίκες και δύο άνδρες, σε μια άνιση αναμέτρηση με την αποξένωση, την ματαιότητα, την ασυνεννοησία, το παράλογο-παράδοξο των διαπροσωπικών σχέσεων, το αδιέξοδο των επιλογών, τον κυριολεκτικό και μεταφορικό θάνατο, την ματαιοδοξία, την αγωνία για υστεροφημία και πολλά επιμέρους ζητήματα που μας απασχολούν και μας κατατρέχουν, επί καθημερινής βάσεως. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες συγγραφείς, μιλά στο δικό μας σήμερα, πιθανότατα και στο αύριο των επόμενων γενεών, από ένα όχι και τόσο μακρινό χθες μέσα από τρία καλογραμμένα, κωμικοτραγικά κείμενα που ξεγυμνώνουν τις αδυναμίες των ανθρώπων, με τρόπο απαράμιλλα γλαφυρό και ύφος κατά βάση αφαιρετικό.
Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου υπογράφει την σκηνοθεσία αυτής της σκηνικής σύνθεσης, έχοντας διαβάσει σωστά τα μικρά γράμματα πίσω από τα μεγάλα νοήματα του Καμπανέλλη. Γι’ αυτό και δεν επέλεξε, να μας παρουσίασει μια ηθογραφία της Ελλάδας των περασμένων δεκαετιών, σαν αυτές που συνηθίζαμε να βλέπουμε στις ασπρόμαυρες ταινίες του ένδοξου ελληνικού κινηματογράφου και σε κάποιες περιπτώσεις (ευτυχώς μεμονωμένες) βλέπουμε ακόμα στο θέατρο, λες και τα ελληνικά έργα φέρουν a priori την στάμπα του ρετρό και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως «μουσειακό» είδος. Η σκηνική σύνθεση που απολαύσαμε στο Vault, δεν έχει καμία σχέση με αναχρονιστικές απεικονίσεις της κοινωνίας του τότε. Αντίθετα σκιαγραφεί το παρόν σε χρόνο-άχρονο με τόση αλήθεια, ώστε ακόμα κι οι πιο εφησυχασμένοι από εμάς, να μπορέσουν να αντιληφθούν το μέγεθος της σύγχρονης κοινωνικής αλλοτρίωσης. Όλοι οι ήρωες εκφράζουν τα πολλαπλά μας είδωλα και αποτελούν ταυτόχρονα θύτες και θύματα, σε έναν καθημερινό αγώνα επιβίωσης στον οποίο μας κερδίζει στα σημεία ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Οι τέσσερις ηθοποιοί που συμμετέχουν στην παράσταση, όλοι έμπειροι και καταξιωμένοι, δίνουν κάτι παραπάνω από τον καλύτερο τους εαυτό υποδυόμενοι ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που συνομιλούν-μολογώντας. Οι εξαιρετικοί Ευγενία Αποστόλου και Γιάννης Νικολάου, μας έκαναν να γελάσουμε πικρά με το τεράστιο χάσμα επικοινωνίας των ζευγαριών, που αργά ή γρήγορα χτυπά την πόρτα κάθε σπιτικού, ενώ παράλληλα μας προβλημάτισαν σχετικά με το κατά πόσο ισχύουν τα τσιτάτα περί συντροφικότητας, αμοιβαίας κατανόησης, αλληλοσεβασμού, διαιώνισης του είδους και διαφόρων ψυχαναλυτικών κυρίως αφορισμών που οριοθετούν – σε ορισμένες περιπτώσεις καταβαραθρώνουν – κάθε έννοια ατομικότητας, προσωπικής ταυτότητας και ελευθερίας έκφρασης.
Μέσα από έναν Διάλογο, που στην ουσία θύμιζε δύο παράλληλους μονολόγους, μας έκαναν να ταυτιστούμε μαζί τους, αφού όλοι έχουμε παρόμοια βιώματα μοναχικής συνύπαρξης. Η σαρωτική, εκρηκτικά πληθωρική Βίβιαν Κοντομάρη μας παρέσυρε σε ένα ξέφρενο τηλεφωνικό παραλήρημα, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια της σχετικά με το κρίσιμο ζήτημα της post –mortem καλλιτεχνικής αναγνώρισης.
Χρησιμοποιώντας με αξιοθαύμαστη ακρίβεια την εκφραστικότητα του προσώπου και του σώματος της, που δεν σταμάτησαν να πάλλονται, καθόλη την διάρκεια που εξιστορούσε στον φίλο της τα παρεπόμενα ενός υπέρλαμπρου Επικήδειου, κατάφερε να μας μεταδώσει ένα γέλιο διαρκείας, που έκρυβε και κάποια ανομολόγητα δάκρυα για την μικρόψυχη φύση του ανθρώπου, που φθονεί μέχρι θανάτου…κι ακόμη παραπέρα. Η ερμηνεία της ξεχείλιζε από μαύρο χιούμορ, ισορροπώντας με επιτυχία ανάμεσα στο κωμικό και το μακάβριο. Στο τέλος, γίναμε μάρτυρες μιας τετελεσμένης κηδείας, στην οποία οι τρεις προαναφερόμενοι ηθοποιοί εμφανίστηκαν σε ρόλο τεθλιμμένων συγγενών, με την καταλυτική παρουσία του χαρισματικού Ιωσήφ Ιωσηφίδη,
ο οποίος ήταν μια πραγματική αποκάλυψη στο ρόλο του μυστηριώδη ξένου, που εμφανίζεται στην σεμνή αυτή τελετή κατόπιν εορτής, για να επανασυστήσει στους συγγενείς του εκπλιπόντα, τον ίδιο τον εκλιπόντα που με βάση τα λεγόμενα του, μάλλον τους ήταν εντελώς…άγνωστος.
Θεωρώ πολύ σημαντικό να ανεβαίνουν ελληνικά έργα στο ελληνικό θέατρο – χωρίς καμία διάθεση να υπερασπιστώ άνευ όρων και ορίων την νεοελληνική δραματουργία – αλλά πραγματικά νομίζω ότι έχουν πολλά να μας πουν και είναι κρίμα, να μην θέλουμε να τα ακούσουμε, ειδικά όταν ανεβαίνουν με τον τρόπο που διαχειρίστηκε η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και οι συνεργάτες της, τα τρία μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Μην χάσετε την ευκαιρία να δείτε τις δύο τελευταίες παραστάσεις την Δευτέρα 1 & την Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014. Στο θέατρο Vault (Μελενίκου 26 – Βοτανικός) η απορία παραμένει…Ποιος ήταν τελικά ο Κύριος; Ποιοι είμαστε τελικά Εμείς; Να μια καλή ερώτηση προς διερεύνηση…
Από αριστερά και δεξιόστροφα: Ευγενία Αποστόλου, Βίβιαν Κοντομάρη, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Λίλα Παπαπάσχου, Γιάννης Νικολάου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ_
ΑΛΛΙΩΣ 