Tags
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Την Κυριακή 30/11 –μια ζεστή και γλυκιά βραδιά μας επιφύλλασε το τέλος του Νοέμβρη- η ατμόσφαιρα στο Θέατρο Ειλισσός, το οποίο στεγάζεται σε ένα υπέροχο παλιό σπίτι, που έχει την αύρα του νεοκλασικού, ήταν από την αρχή υποβλητική. Ο Βασίλης Κρητικός, που είναι κάτι παραπάνω από ιδιοκτήτης του εναλλακτικού αυτού πολυχώρου, μας υποδέχτηκε με ιδιαίτερη θέρμη, βάζοντας μας σιγά – σιγά στο κλίμα της παράστασης ενεργειακά, συναισθηματικά, φωτογραφικά και….μουσικά.
Ο Μιχάλης Καλιότσος μας περίμενε υπομονετικά, πίσω από ένα μικρόφωνο, το οποίο αποτέλεσε και την μοναδική δίοδο επικοινωνίας του ηθοποιού με το κοινό του. Ολόγυρα του, έδιναν μάχη τα μελωδικά τιτιβίσματα των πουλιών της ρωσικής υπαίθρου – θα μπορούσαν να είναι και της ελληνικής, άλλωστε τα πουλιά μιλούν κοινή γλώσσα και δεν γνωρίζουν από σύνορα και εθνικούς διαχωρισμούς – με τον μονότονο, επαναλαμβανόμενο και εκνευριστικό ήχο ενός μετρονόμου; ή μήπως ενός επιτοίχιου ρολογιού; Εκκρεμές ή μετρονόμος το ίδιο κάνει, αφού και τα δύο έχουν ως μοναδικό σκοπό να καταγράφουν ψυχρά και αντικειμενικά τις ώρες, τις στιγμές, τα λόγια και τα χρόνια μας, χωρίς να νοιάζονται για τις συνέπειες που έχει το πέρασμα του χρόνου στον ψυχισμό μας και την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.
Με αφορμή τα «θραύσματα» τριών έργων του Άντον Παύλοβιτς Τσέχωφ: Αστρώφ από Θείο Βάνια, Βλαβερές συνέπειες του καπνού & Ανιαρή ιστορία, ο ταλαντούχος ερμηνευτής κατέθεσε την δική του προσωπική ματιά πάνω στον σύγχρονο άνθρωπο με τις τσεχωφικές διαστάσεις, όπως χαρακτηριστικά τον ονομάζει ο ίδιος. Ο ήρωας που έπλασε ο Μιχάλης Καλιότσος δεν ομιλεί απλά δημόσια. Συν-ομιλεί πρώτα απ’ όλα με τον εσώτερο εαυτό του, αυτόν που χρόνια καταπιέζεται και λεηλατείται από τις διαθέσεις, τις επιθυμίες και τις προβολές των άλλων επάνω του και στη συνέχεια με όλους εμάς που γινόμαστε κοινωνοί των προβληματισμών του, έχοντας στην ουσία τις ίδιες απορίες, τα ίδια συναισθηματικά κενά, τα ίδια απραγματοποίητα όνειρα, τους ίδιους δυνάστες – κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς – και κατ’ επέκταση τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα, στα οποία μάταια αναζητάμε μία λύση, μια διέξοδο ή έστω την πλησιέστερη….έξοδο…
Μόνος του και ανυπεράσπιστος σκηνικά, με μόνο σύμμαχο τις εναλλαγές των φωτισμών και το μουσικό- ηχητικό περιβάλλον που δημιούργησε ο Παύλος Λάππας, ένας ιδιόμορφος αντι-ήρωας αποτελούμενος από διαφορετικά κομμάτια, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους κι όμως τόσο ταιριαστά, συναντά τον σύγχρονο άνθρωπο και οι δύο μαζί σαν ένα, απευθύνονται στο κοινό τους με την απελπισία του ανθρώπου, που θέλει πραγματικά να ακουστεί. Ο υβριδικός χαρακτήρας που δημιούργησε με μεγάλη οξυδέρκεια και βαθιά ευαισθησία ο Μιχάλης Καλιότσος δεν είχε αρχικά καμία πρόθεση να μας πει τίποτα. Δεν ήταν καθόλου δική του επιθυμία, να παρουσιάσει μία ακόμα βαρετή ομιλία, από τις πολλές που παρακολουθούμε συχνά και τις οποίες χάριν ευφημισμού βαφτίζουμε ενδιαφέρουσες.
Ευτυχώς για μας σταμάτησε να είναι βαρετός πριν καν την αρχίσει, ενώ παράλληλα άρχισε να μεταμορφώνεται σταδιακά σε μια ερμηνευτική βόμβα μεγατόνων που έσκασε με θόρυβο στην σκηνή του θεάτρου Ειλισσός. Τα θραύσματα της εκτοξεύτηκαν στο μυαλό, την καρδιά και την ψυχή μας αφήνοντας μας αντί για τραύματα, μια ανεξήγητη αίσθηση πληρότητας και ψυχικής ανάτασης. Στο τέλος μας έκανε να γελάσουμε λυτρωτικά κι αβίαστα, διαβάζοντας μας μερικές από τις απαντήσεις που έδωσαν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, στο πανανθρώπινο κι άκρως βασανιστικό ερώτημα “Τι άραγε θέλουν πραγματικά στην ζωή τους;”. Κάποιες απ’ αυτές αναμενόμενες, άλλες εντελώς ανατρεπτικές και ορισμένες απλά…ξεκαρδιστικές.
Παρόλο που είχα ξαναδεί τον Μιχάλη Καλιότσο, να υποδύεται έναν δύσκολο, κλασικό ρόλο (συγκεκριμένα τον Ιάγο από τον Οθέλλο του Σαίξπηρ, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις που διοργανώνει τα τέσσερα τελευταία χρόνια το Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού BETON7 ) και γνώριζα τις ερμηνευτικές του δυνατότητες, αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη ακόμα και για μένα, το γεγονός ότι διαχειρίστηκε με τόσο ανεπτυγμένη αίσθηση του μέτρου τα εκφραστικά του μέσα, ενώ την ίδια στιγμή κατάφερε να παραμείνει ακούραστος σωματικά και απρόβλεπτος υποκριτικά, μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο αυτής της τόσο απαιτητικής – σε όλα τα επίπεδα- performance.
Στο ερώτημα “Τι άραγε θα ήθελα πραγματικά από την ζωή μου” θα απαντήσω λακωνικά, χρησιμοποιώντας τα λόγια του ήρωα αυτής της κάθε άλλο παρά “Βαρετής Ομιλίας”…Θα ήθελα ηρεμία και ξεκούραση….αυτό…και να βλέπω πάντα καλό θέατρο…
από αριστερά & δεξιόστροφα: Μιχάλης Καλιότσος, Λίλα Παπαπάσχου & Βασίλης Κρητικός
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
ΔΕΛΤΙΟ_ΤΥΠΟΥ_BARETH_OMILIA_ ΘΕΑΤΡΟ_ ΕΙΛΙΣΣΟΣ
ΑΛΛΙΩΣ 