Στον Κλεάνθη
Γεννημένος κάπου στον αστερισμό της Αφροδίτης
και μεγαλωμένος από μάγισσες των υπογείων
Μεταξουργείο- στα πουστάδικα
με μπάτσους να γαμάνε και να ληστεύουν
βαφτισμένος σε ξεχασμένες υδρορροές
από το λίγο μαύρο που μου δανείζει φίλος
εγώ
παιδί των σαλονιών
και των Πανεπιστημίων
εγώ
αδερφή
εγώ
σφυρί
λεπίδι
εγώ
απόψε
σου φωνάζω
ΜΗ ΛΥΓΙΖΕΙΣ
άσε
τον ουρανό να σπάσει
να ρίξει γυαλί και στάχτη
να σαπίσει τα σαπισμένα
άσε
το σκοτάδι
να εξαφανίσει ρουφιάνους
ξεφτίλες κι απελπισίες
γρατζούνα την κιθάρα σου
περπάτησε πάνω στις ράγες
– απόψε δεν έχει τρένα να ρισκάρεις-
τραγούδα τον ΦΛΟΥ χουφτώνοντας
την γκόμενα που σε κοιτά στα μάτια
και ΖΗΣΕ…
ζήσε το όνειρο
σα να ζεις την τελευταία σκηνή
στη στροφή του κόσμου
δεν υπάρχουμε για πάντα φίλε μου…
ΥΓ. Δεν έχει φεγγάρι. Καταπίνω ασημί σταγόνες… Πικρό τ’ αστέρι που έσβησε. Θυμάμαι την τελευταία μας κουβέντα. Είχα πιει. Κι εσύ να μ’ ακούς να σου αραδιάζω φιλοσοφίες.
Que es la vida?
Να παραγγείλω άλλη μια μπύρα;
Τι πρόκειται να μας συμβεί;
Που θα κάνεις Χριστούγεννα;
Σσσσσςςςς…
– και η μουσική της φωνής της, το παράπονο του τραγουδιού της όταν μιλά Ισπανικά στους άλλους…
* Οι φράσεις που είναι γραμμένες με πλάγια γράμματα είναι παρμένες από το έργο του Κέρουακ, “Τριστέσσα”.
ΑΛΛΙΩΣ 