Tags
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Ένα από τα πιο σημαντικά Θεατρικά Φεστιβάλ που γίνονται στην Αθήνα είναι αδιαμφισβήτητα οι Θεατρικές Συνθέσεις που διοργανώνει ο Πολυχώρος Beton7 τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κάθε χρόνο κι ένας διαφορετικός – κοινός για όλους τους συμμετέχοντες – δραματουργικός άξονας. Φέτος, οι θεατρικές ομάδες και οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες που λαμβάνουν μέρος στο φεστιβάλ, καλούνται να αναμετρηθούν με τον Μολιέρο και τον Ρακίνα.
Η αυλαία των φετινών Θεατρικών Συνθέσεων άνοιξε χθες το βράδυ, με μια σκηνική σύνθεση βασισμένη σε κείμενα του Ρακίνα και του Οβιδίου (Ρακίνα/Φαίδρα -μετάφραση: Στρατής Πασχάλης – Οβιδίου/Επιστολή – μετάφραση: Θόδωρος Παπαγγελής). Δύο γυναίκες συνδιαλέγονται επί σκηνής με τον μύθο της Φαίδρας και τις διαφορετικές εκδοχές του, την ίδια στιγμή που η ποίηση του λόγου συγκρούεται μετωπικά με την τυφλή παραφορά του ερωτικού πάθους. Τελικός νικητής ο θάνατος…
Μέσα σε ένα αφαιρετικό και ταυτόχρονα υπαινιχτικά κλασικό, εικαστικό περιβάλλον, κοστούμια – χώρος – φωτισμοί της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη, με την μουσική και τους ήχους του Κώστα Σουρβάνου να εντείνουν την δραματικότητα των σκηνών, ή αντίθετα να την αποφορτίζουν λειτουργώντας λυτρωτικά, η Μαριτίνα Πάσσαρη & η Εύρη Σωφρονιάδου προσέγγισαν τους ρόλους τους μέσα στα όρια του σύγχρονου δράματος και της παραδοσιακής τραγωδίας. Πότε ανάλαφρες σαν αέρας και πότε αλύγιστες σαν αρχετυπικές ηρωίδες αρχαίου δράματος, κινούνταν στην σκηνή του BETON7 με μια μικρή αμηχανία στην αρχή (απόλυτα δικαιολογημένη λόγω της πρεμιέρας) που στην συνέχεια έδωσε την θέση της σε μια αναπάντεχη ερμηνευτική δύναμη, η οποία προς το τέλος ειδικά της παράστασης, κατάφερε να μας καθηλώσει.
Η Οινώνη της Μαριτίνας Πάσσαρη εξέπεμπε την απαιτούμενη ευαισθησία, σε συνδυασμό με μια μητρική αυστηρότητα απέναντι στην αδυναμία της κυράς της να καθυποτάξει τα άνομα πάθη της, ενώ ταυτόχρονα στάθηκε καθόλη την διάρκεια της παράστασης απόλυτα αξιοπρεπής μέσα στην υποταγή της, βρίσκοντας μια ισορροπία ανάμεσα στην ταπεινότητα και το θάρρος, που εγώ προσωπικά θεώρησα αξιοθαύμαστη. Η φωνή της είχε μια παιδικότητα και μια επιτηδευμένη γλυκύτητα, ακόμα κι όταν προσπαθούσε να πείσει την παράφορη Φαίδρα, να σπιλώσει με ψευδείς κατηγορίες τον αγνό και άδολο Ιππόλυτο, για να σωθεί η ίδια από το μένος του Θησέα. Αυτή η επιφανειακή ηρεμία την έκανε να μοιάζει ακόμα πιο απειλητική και επικίνδυνη. Σταδιακά, από αρωγός και στήριγμα της βασίλισσας της, μετατράπηκε στην ηθική αυτουργό της πιο άθλιας συκοφαντίας, πληρώνοντας εντέλει το ανάλογο τίμημα (κορυφαία στιγμή της η σκηνή κατά την οποία περιγράφει με τρόπο ανατριχιαστικό τον θάνατο του Ιππόλυτου).
Η Φαίδρα της Εύρης Σωφρονιάδου ήταν αποτρόπαια αληθινή και άμεση. Χωρίς να χάσει ούτε για μια στιγμή την αίσθηση του μέτρου (…ούτε στα πιο βίαια ξεσπάσματα κατά της αντιζήλου της Αρικίας…) μας εισήγαγε στον ζοφερό κόσμο μιας γυναίκας που πεθαίνει από και για τον έρωτα, παλεύοντας με την αριστοκρατική της καταγωγή, τα αυστηρότατα κοινωνικά πρέπει της εποχής, την ίδια την γυναικεία της φύση. Μέσα από την τόσο προσωπική και σπαραχτική ερμηνεία της, ενώθηκαν τα κομμάτια ενός μύθου, που μοιάζει να μην έχει αρχή, μέση και τέλος. Ζήλια, ανεκπλήρωτοι έρωτες , απαγορευμένα πάθη, μοιχεία, αιμομιξία, ατίμωση, αυτοθυσία, μητρότητα, προδοσία, θάνατος. Το πρόσωπο και το σώμα της ηθοποιού λειτούργησε σαν ένας μεγεθυντικός φακός, μέσα από τον οποίο τα πιο σκοτεινά και μύχια συναισθήματα μιας χολωμένης γυναίκας, πήραν γιγάντιες διαστάσεις και τύλιξαν με ένα κατάμαυρο πέπλο την υποβλητική σκηνή του BETON7, παρασύροντας κι εμάς το κοινό στα έγκατα ενός μεταφορικού Άδη.
Χθες το βράδυ στο Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού Beton7 γίναμε κοινωνοί & συνάμα συνένοχοι ενός πολύ τολμηρού εγχειρήματος δύο σημαντικών ερμηνευτριών – με μεγάλη κι αξιοσημείωτη διαδρομή στον καλλιτεχνικό χώρο – το οποίο στέφθηκε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό με επιτυχία, αποτελώντας ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα για το Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις IV. Αναμένουμε με ενθουσιασμό την συνέχεια, η οποία με βάση το πρόγραμμα των φετινών παραστάσεων, αναμένεται εξίσου τολμηρή και ενδιαφέρουσα.
Θα ήθελα να ολοκληρώσω το αφιέρωμα στην παράσταση – σκηνική σύνθεση της Μαριτίνας Πάσσαρη & της Εύρης Σωφρονιάδου «ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ, ΦΑΙΔΡΑ»...κάπως έτσι…
“του έρωτα μέγα κακό, σπαράζεις τους ανθρώπους, με ματωμένους κόπους, αυτοί που αγάπησαν πενθούν, για όλη τους τη ζωή…”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ
ΑΛΛΙΩΣ 