“Το Κορίτσι της Δύσης”
….κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Είναι η πρώτη ανταύγεια του πρωινού.
Πέφτει νωθρή, σε μέτωπα και χείλη
που ποτέ δεν αγανακτούν
με τους παραλογισμούς μας.
Είναι τα κουρασμένα βλέμματα των μαμάδων.
Αδειάζουν τόνους πλυντήρια
παριστάνοντας τις καλές νεράιδες
σε παιδιά και συζύγους, που αρέσκονται
στο να επικρίνουν.
Είναι κάτι δειλά χαμόγελα στο μετρό
εγκλωβισμένα στις νόρμες.
Τα προσχήματα μάχονται τα αισθήματα.
Τα αισθήματα υπερνικούν την απελπισία.
Τίποτα δεν υπερβαίνει τα εγκόσμια.
Είναι η κούραση στο τέλος της μέρας.
…ένα ποτήρι κόκκινο κρασί….
…μια ηλεκτρισμένη συνεύρεση…
…ένας απρόσκλητος επισκέπτης…
…η καταπιεσμένη ευαισθησία μας…
Είναι οι φορές, που δεν δίστασα να σου δώσω αλήθεια.
Είναι κι όλα τα ψέματα… ξεστομίζω πολλά…
Να μας προφυλάξω, απ’ την απομυθοποίηση της συνήθειας.
Είναι οι έφηβοι της γειτονικής συνοικίας.
Χαράσσουν συναρπαστικές ιστορίες αγάπης
σε δέντρα, παγκάκια, σχολικά θρανία.
Είναι κι η αγωνία της διάρκειας.
Με βρήκες, σε βρήκα…
Οι σπαραχτικότεροι αποχωρισμοί
ξεκινούν απλά…αβίαστα…
Είναι τα διογκωμένα εγώ
δεν χωρούν στα ξεχειλωμένα αποφόρια.
Τα εμείς, που δεν αντέχουν τη μυρωδιά απ’ τις ναφθαλίνες.
Είναι οι πιο δικές μας στιγμές.
Όταν αντί για απολογισμούς, κυνηγάμε αστερίες
στον βυθό της αυτογνωσίας.
Είναι η μουσική…
Αποστηθίζω ρεφρέν.
Να τα έχω μαζί μου στα δύσκολα.
Είναι τα παιδικά μας Χριστούγεννα.
Περιμέναμε τον Άγιο Βασίλη
ζωντανεύοντας των παραμυθιών
την ολόχρυση δίνη.
Είναι η πρώτη μέρα της καινούργιας χρονιάς.
Ανοιγόνται μπροστά μας προοπτικές
γίνονται πιθανά και τα πλέον απίθανα.
Ο χρόνος παραμορφώνει τα σχήματα
παραδίδοντας τα στο τέλος, αφόρητα ίδια.
Εκπλήσσονται τ’ ανεκπλήρωτα θέλω μας
με την υπομονή μας.
Ευτυχία είναι η γέννηση
ο θάνατος
η ενδιάμεση παρωδία.
Είναι η ζωή
που υπερβαίνει την ύλη, την φθορά
την πιο τρελή φαντασία…
ΑΛΛΙΩΣ 