Χαλκοκονδύλη & 3ης Σεπτεμβρίου γωνία…(Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Σε μια γκρίζα κολόνα

στηρίζεται όλο το βάρος

μιας ζωής που ξοδεύεται αφειδώς.

Ντυμένη με διάφανα ρούχα.

Το κατακερματισμένο κορμί

διατηρεί ανέπαφη την αγοραστική του αξία.

Είναι κάποιες συνήθειες ευυπόληπτων πολιτών!

Δεν επηρεάζονται ποτέ απ’ την οικονομική δυστοκία.

Υπάρχουν ανάγκες και ένστικτα, πρωταρχικά

καταδικασμένα να μείνουν, παντοτινά ανικανοποίητα.

Κάθε μεσημέρι την βλέπω, να λικνίζεται προκλητικά

την ώρα που αγέλαστοι περαστικοί

της μικρό-μεσαίας τάξης

λιγουρεύονται το ζεστό τους φαγάκι

σερβιρισμένο πάντα στην ώρα του

με ψωμάκι, φετούλα και ολίγον κρασάκι.

Τους ατενίζει με περιφρόνηση.

Κάποιους τους γνωρίζει καλά.

Συγκαταλέγονται στους καλύτερους…

τους πιο τακτικούς…

τους πιο απαιτητικούς…

Πελάτες.

Πάντα στο ίδιο σημείο.

Σταματημένο ρολόι, με τους δείκτες κολλημένους στο χθες.

Ποια πατρίδα την νοσταλγεί, ποιο χωριό, ποιος εφηβικός έρωτας

ποια ανήλικη αυταπάτη;

Φυλάει σκοπιά στην λίμπιντο μιας πόλης

που ποτέ δεν έμαθε να αγαπάει, μόνο εκσπερματώνει βαριανασαίνοντας.

Μετά αλλάζει πλευρό και κοιμάται.

Καπνίζει ένα τσιγάρο, τινάζει τα μαλλιά, ακονίζει τα θέλγητρα της.

Αν όχι αυτή, κάποια άλλη, κάπου αλλού

σε κάποιο άλλο σημείο του χάρτη.

Ονειρεύεται με μάτια ορθάνοιχτα, έναν ανθισμένο κήπο

μιας ακαθόριστης Άνοιξης.

Τα λόγια που την έφεραν ως εδώ, αποδείχθηκαν απατηλά

τα βεβήλωσαν οι πράξεις.

Κανείς δεν ακουμπά με στοργή, σώματα στραγγισμένα

απ’ τα κρεβάτια της αγοραίας ηδονής.

«Καλησπέρα….»

«Τι θες κοπέλα μου μεσημεριάτικα…τράβα απ’ εδώ…κήρυγμα ήρθες να μου κάνεις;…»

«Όχι εγώ…»

«Μήπως γουστάρεις καμιά φάση;»…

Όχι δεν γουστάρω τέτοιες φάσεις…γενικά.

Το βλέμμα της διασταυρώνεται μ’ αυτό του ιδιοκτήτη...

Φαίνεται καθόλα φυσιολογικός.

Ένας άνδρας μετρίου αναστήματος, φαλακρός.

Με νύχια αρπαχτικού και γυάλινα μάτια.

Οπισθοχωρώ, ηττημένη απ’ την πραγματική ζωή.

Δεν υπαναχωρεί μπροστά σε ρομαντισμούς

και λοιπές φιλοσοφικές προεκτάσεις.

Συνεχίζει να μου φωνάζει, ενώ προσπαθώ, ν’ απεγκλωβιστώ

απ’ την τροχιά της…

«Τράβα μωρή στο αφεντικό σου…να του κάνεις κουνήματα…μπας και σου κάνει καμία αύξηση…άντε μου στο διάολο…άντε, τι με κοιτάς; Τράβα στον μαλάκα που σε πληρώνει για να του κάνεις παιδιά και να του σιδερώνεις τα πουκάμισα…τίποτα δεν είναι τζάμπα κοπελιά…άντε δρόμο….πέρνα πάλι αύριο και αν σου βαστάει έλα και πες μου, ποια απ’ τις δυο μας είναι η πουτ…»

Σιωπή.

Τι να απαντήσει κανείς σ’ έναν άνθρωπο

που γνωρίζει τόσο καλά

από ανθρώπινες συναλλαγές.

Αύριο θα την ξαναδώ. Εκείνη ή κάποια άλλη.

Χαλκοκονδύλη & 3ης Σεπτεμβρίου γωνία.

Στην ίδια…απαράλλαχτη στάση…

Η ΣΤΗΛΗ ARS & VITA ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΕΙ ΤΟ 2015 ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ, ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ “ΜΙΚΡΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ”…(ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΤΖΕΝΤΑ)

Tags

ARS & VITA

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

 

Χάρη στην δική σας ανταπόκριση, η εικονική περιήγηση της στήλης ARS & VITA, στα καλλιτεχνικά τοπία της “μικρής μας πόλης”, θα συνεχιστεί και το 2015, με ακόμα περισσότερες ενδιάμεσες στάσεις, γεμάτες θέατρο, καλλιτεχνικά δρώμενα και ενδιαφέρουσες συναντήσεις παντός τύπου…

Η πρώτη πολιτιστική μας διαδρομή για την φετινή χρονιά ξεκινάει με δύο από τους πιο «δραστήριους» Πολυχώρους της Αθήνας, που δεν είναι άλλοι από το VAULT και το ΒΕΤΟΝ7, που και φέτος μας επιφυλάσσουν ένα πλούσιο πρόγραμμα, με πολλές εναλλαγές και ένα πλήθος από ενδιαφέρουσες παραστάσεις, που απευθύνονται σε μια ευρύτατη γκάμα θεατρόφιλων. Στην συνέχεια θα βρεθούμε στο BIOS, το Zp87, το Θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ, το Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ,  το Θέατρο Αλκμήνη και τέλος στο Polis Art Cafe, με το οποίο και ολοκληρώνεται η σημερινή καλλιτεχνική μας… περιπλάνηση.

Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, ας ξκινήσουμε τον περίπατο μας…απ’ την περιοχή του Βοτανικού…ακολουθήστε με…

---

 

ΣΤΑΣΗ 1^η : VAULT – Μελενίκου 26, Βοτανικός

Ας αρχίσουμε την περιήγηση μας στον θεατρικό κόσμο του VAULT, από δύο πολύ ξεχωριστές παραστάσεις: “ΠΝΙΓΜΟΝΗ” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά και “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ” του Μάκη Τσίτα σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, οι οποίες λόγω επιτυχίας πήραν παράταση και θα παίζονται έως τις 5 Απριλίου.

Η “ΠΝΙΓΜΟΝΗ” αποτελεί την εκδοχή του Δημήτρη Καρατζιά, στο θεατρικό έργο “ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ” και μεταφέρει το αριστούργημα του Federico Garcia Lorca, απ’ την Ισπανία του 1936 στην Ανατολική Τουρκία του 2013, με αφορμή τα εγκλήματα τιμής, τον θρησκευτικό φανατισμό, τον πουριτανισμό της κοινωνίας και την απάνθρωπη καταπίεση των γυναικών στις Μουλσουμανικές Χώρες.

Πρόκειται για μια υπέροχη παράσταση, αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Καρατζιά, ο οποίος απέσπασε εξαιρετικές ερμηνείες απ’ τις οκτώ σπουδαίες ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στην ΠΝΙΓΜΟΝΗ και πραγματικά νομίζω, ότι αξίζει τον χρόνο και την προσοχή σας…

 DELTIO TYPOY ”PNIGMONH” 2

---

Την παράσταση “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ”, δεν έχω προλάβει δυστυχώς να την δω, αλλά σίγουρα θα το πράξω στο μέλλον, αφού θα έχω την ευκαιρία τουλάχιστον έως τις 5 Απριλίου. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης (…τον είχα θαυμάσει πρόσφατα στο ευφυέστατο “ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ”…) ερμηνεύει τον Χρυσοβαλάντη, έναν τυπικό αντι-ήρωα της εποχής μας, που βρίσκεται άνεργος στα πενήντα του, με κλονισμένη υγεία, αλλά παρόλα αυτά δεν χάνει το χιούμορ και την λεκτική του ευφορία, με την οποία μας εξιστορεί τα πάθη που υφίσταται από παιδί, σε μια άνιση αναμέτρηση με την πραγματικότητα.

Το έργο του Μάκη Τσίτα “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ”, τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κάθε Σάββατο & Κυριακή ζωντανεύει στην σκηνή του VAULT, μέσα από τον χειμαρρώδη μονόλογο του Χρυσοβαλάντη, που υποδύεται ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σοφίας Καραγιάννη. 

Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τον δημοφιλή ηθοποιό και βαθιά εκτίμηση για τις υποκριτικές του ικανότητες και ανυπομονώ να παρακολουθήσω την παράσταση, για να σας μεταφέρω αναλυτικά την ατμόσφαιρα ενός μονολόγου, που απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα ενδέχεται να μας απασχολήσει και μετά τις 5 Απριλίου…μακάρι…

DELTIO TYPOY ”Martys mou o Theos” 

---

Παραμένουμε στο VAULT, προσπαθώντας αυτήν την φορά να διελευκάνουμε τις “ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΟΝΩΝ”, με σκηνοθετικό αυτουργό (ξανά) τον Δημήτρη Καρατζιά, που τώρα μας μιλά για την καταστροφική δύναμη της αγάπης, κάνοντας παράλληλα ένα καυστικό σχόλιο για τον κόσμο του “κίτρινου τύπου”.

Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Σαββατοκύριακο και Δευτερότριτο, σε διπλή διανομή, με βασικές αλλαγές στην ερμηνεία των ρόλων, άλλο σκηνικό/φωτισμούς και διαφορετικό τέλος του έργου. Ουσιαστικά, πρόκειται για δύο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας παράστασης, χωρίς όμως να χάνει καμία από τις δύο την ξεχωριστή ατμόσφαιρα και το ύφος της. Επίσης, ένα στοιχείο που ενισχύει το ενδιαφέρον της, είναι ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, ενώ είναι ακατάλληλη για παιδιά κάτω των 16 ετών.

DELTIO TYPOY ”MIKRES ISTORIES FONWN”

---

Ολοκληρώνοντας την επίσκεψη μας στο φιλόξενο VAULT, πάμε στην αγαπημένη μας Ιταλία και συγκεκριμένα στην “ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΝΑΠΟΛΙ”, έναν μονόλογο βασισμένο στο μυθιστόρημα της Elena Ferrante “Igiorni dell’ abbandono”, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Τσαρούχα ( σκηνοθέτης της παράστασης “Ιράκ-9τόποι επιθυμίας), πάνω στο τελικό κείμενο της ίδιας και της Πέπης Μοσχοβάκου.

Τι παθαίνει μία εγκαταλελειμμένη σύζυγος; Πόσο ικανή είναι να πάρει την ζωή της και την ζωή των παιδιών της στα χέρια της; Τι μπορεί να σημαίνει το “κενό συνείδησης” που επικαλέστηκε ο άνδρας της;

Αυτά και πολλά ακόμα ερωτήματα για τις σχέσεις των δύο φύλων και την φθορά που επιφέρουν σ’ αυτές οι διάφοροι θεσμοί – καταναγκασμοί, θα μας θέσουν οι ηθοποιοί Πέπη Μοσχοβάκου – Όλγα & Ευγένιος Μπένσης – Καράνο μέσω των ρόλων που ερμηνεύουν, σ’ αυτήν την “σοβαρή” κωμωδία που σκηνοθετεί η Μαρία Τσαρούχα και επιστρέφει στον Πολυχώρο VAULT για 10 μόνο παραστάσεις, από το Σάββατο 31 Ιανουαρίου και κάθε Σάββατο στις 18:00, έως τις 4 Απριλίου.

Οι “σοβαρές” και οι “μαύρες” κωμωδίες αποτελούν μεγάλη αδυναμία της στήλης, οπότε μια βόλτα προς Νάπολι…& Βοτανικό γωνία…σίγουρα θα την κάνουμε….

DELTIO TYPOY _H KAKOMOIRA THS NAPOLI

---

ΣΤΑΣΗ 2η: ΒΕΤΟΝ 7 – Πύδνας 7, Βοτανικός 

Δεν φεύγουμε με τίποτα απ ‘ τον Βοτανικό και δράττουμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε την σταθερή αξία της στήλης κι έναν από τους πιο εναλλακτικούς, πολυσυλλεκτικούς και πάντα πρωτοπόρους πολυχώρους της Αθήνας, το πολυαγαπημένο μας (…και δικό σας…) Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού BETON7. Όπως συνηθίζει να κάνει τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος δεν πρόκειται να μας αφήσει σε καλλιτεχνική ησυχία, παρουσιάζοντας συνεχώς νέες, ανατρεπτικές προτάσεις, που θα μονοπωλήσουν την προσοχή και το ενδιάφέρον μας.

Μια απ’ αυτές, την οποία και ξεχώρισα,  αποτελεί η – εκ νέου – συνεργασία του Πέρη Μιχαηλίδη με τον Γιώργο – Ίκαρο Μπαμπασάκη, η οποία φέρει τον τίτλο:

Beton7/Love

Βαδίζω και παραμιλώ

Ερωτισμόs και στυλ μέσα στα Ερείπια μιαs εποχήs

Πρόκειται για ένα διαδραστικό κολάζ φράσεων, εικόνων και ασμάτων, με θέμα τον έρωτα. Οι δύο αξιόλογοι και πολυδιάστατοι καλλιτέχνες παρουσιάζουν μία ζωντανή realtime (αντί)εκπομπή, διαβάζουν ποιήματα, πεζά και δοκίμια, παίζουν τραγούδια, σχολιάζουν και συνομιλούν για τον Έρωτα.

Η Ελεάννα Μαρτίνου με τις πάντα εύστοχες Εικαστικές Τεκμηριώσεις της, συνθέτει ένα ερωτικό τοπίο στην σκηνή του BETON 7 και οι εκλεκτοί παρουσιαστές αυτής της ιδιαίτερης (αντί) εκπομπής προσκαλούν τους παρευρισκόμενους, να διαβάσουν / απαγγείλουν μαζί τους, ένα δικό τους αγαπημένο ερωτικό ποίημα, με τις μουσικές του Dr. Baba & Friends, να εντείνουν την ερωτική ατμόσφαιρα.

Μία ημέρα μετά την ξενόφερτη και αμφιλεγόμενη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, που όλοι λατρεύουμε να μισούμε, η εναλλακτική πρόταση του Πολυχώρου BETON7 φαντάζει το τέλειο αντίδοτο στα λούτρινα αρκουδάκια, τις κλισέ καρδούλες και τα λοιπά μελιστάλαχτα δωράκια, που κάθε χρόνο τέτοια μέρα, μας λιγώνουν…ανεπανόρθωτα…

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

---

ΣΤΑΣΗ 3η: BIOS – Πειραιώς 84, Αθήνα

Φεύγουμε απ’ την καλλιτεχνικότατη γειτονιά του Βοτανικού και μεταφερόμαστε στο γνωστό και μη εξαιρετέο BIOS, που επανήλθε δριμύτερο μετά από ένα μικρό διάστημα ηθελημένης “ησυχίας”. Ήδη, απ’ την περσινή χρονιά παρουσιάστηκαν εκεί πολλές και αξιοσημείωτες παραστάσεις, performances και πειραματικές καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες, όπως αυτή του ηθοποιού και σκηνοθέτη Κώστα Κουτσολέλου, ο οποίος είναι ο υπεύθυνος των 12 κύκλων εργαστηρίων για το σύγχρονο θέατρο στην πράξη “Ό,τι μπορείς, με ό,τι έχεις, όπου είσαι…” Η στήλη ARS & VITA είχε παρουσιάσει το πρώτο μέρος των αποτελεσμάτων της καλλιτεχνικής αυτής έρευνας, που διεξήγαγε ο Κώστας Κουτσολέλος με την συνεργασία εκλεκτών συναδέλφων του και σήμερα σας παραθέτουμε το αναλυτικό πρόγραμμα της Β’Περιόδου (Ιανουάριος – Απρίλιος 2015), προκειμένου να επιλέξετε τον δικό σας θεματικό, θεατρικό προορισμό.

Ό, τι μπορείς, με ό, τι έχεις, όπου είσαι

12 κύκλοι εργαστηρίων για το σύγχρονο θέατρο στην πράξη

Β’ περίοδος | Ιανουάριος – Απρίλιος 2015 

Πώς διαμορφώνεται το σύγχρονο θεατρικό τοπίο;
Ποιος ο ρόλος του ηθοποιού μέσα σε αυτό;
Τι ακριβώς του ζητείται;
Και πώς θα το κάνει πράξη;

To Bios, συνεχίζοντας το εκπαιδευτικό του έργο και στοχεύοντας στη συγκρότηση ενός δημιουργικού περιβάλλοντος μάθησης, οργανώνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά έναν κύκλο εργαστηρίων για το σύγχρονο θέατρο στην πράξη.
Για τη χειμερινή εκπαιδευτική περίοδο 6 σκηνοθέτες του σύγχρονου θεάτρου καλούνται να παραδώσουν έναν τρίμηνο κύκλο εργαστηρίων, παρουσιάζοντας την δική τους μέθοδο σε σχέση με τη λειτουργία του ηθοποιού στη σύγχρονη σκηνική πράξη.
Κατά τη διάρκεια των εργαστηρίων οι διδάσκοντες, θα δουλέψουν μαζί με τους συμμετέχοντες, με σκοπό την δημιουργία μιας ανοιχτής προς το κοινό παρουσίασης στο τέλος των μαθημάτων.

Διδάσκουν οι: Τζένη Αργυρίου, Δημήτρης Καραντζάς, Δημήτρης Λάλος, Γεωργία Μαυραγάνη, Γιάννης Σκουρλέτης, Γιάννης Χουβαρδάς

Δημήτρης Λάλος, Η μεταμόρφωση ενός χαρακτήρα
Κάθε Δευτέρα 18.30-22.30, για 12 συναντήσεις
(Δευτέρα 12 Ιανουαρίου έως Δευτέρα 30 Μαρτίου)
Κόστος συμμετοχής εργαστηρίου: 195 ευρώ

Στο παγκόσμιο θέατρο συναντάμε χαρακτήρες που επιβάλλονται, που κυριαρχούν, σκληρούς, αδίστακτους, εξουσιαστές. Όμως συναντάμε και άλλους, που υπομένουν, μαλθακούς, άβουλους. Τι συμβαίνει όταν αυτοί έρχονται σε σύγκρουση; Όταν αναμετρούνται; Ποιό είναι το νήμα που τους συνδέει; Πότε ένας χαρακτήρας περνάει από τη μια όχθη στην άλλη, για να εξελιχθεί, να μεταμορφωθεί και έτσι να γίνει ένας ολοκληρωμένος, τρισδιάστατος χαρακτήρας; Προσεγγίζοντας τις κλασσικές μεθόδους , όπως του Στανισλάφσκι, αλλά και πιο σύγχρονες όπως του Μαϊζνερ προσπαθούμε να φτάσουμε τα άκρα αναζητώντας την βαθύτερη ενέργεια που φέρει ο ηθοποιός πάνω στην σκηνή.

Το σεμινάριο απευθύνεται σε σπουδαστές δραματικών σχολών και επαγγελματίες ηθοποιούς.

Δημήτρης Λάλος
Είναι ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Επί Κολωνώ. Μαθήτευσε δίπλα στην Ελένη Σκότη για δέκα χρόνια ενώ έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές παραστάσεις της. Το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο Δημήτρης Χορν. Τον τελευταίο χρόνο συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο και τους παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτες Ολιβιέ Πι και Λουντοβίκ Λαγκάρτ. Έχει διδάξει υποκριτική στο θέατρο Επί Κολωνώ και στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού σε πρόγραμμα απεξάρτησης του ΚΕΘΕΑ.

Γιάννης Σκουρλέτης,  Φραγκμέντα
Κάθε Τρίτη 18.30-21.30, για 12 συναντήσεις
(Τρίτη 13 Ιανουαρίου έως Τρίτη 31 Μαρτίου)
Kάθε Τετάρτη 13.00 – 16.00, για 12 συναντήσεις)
(Τετάρτη 28 Ιανουαρίου – Τετάρτη 1 Απριλίου + 2 συναντήσεις ακόμα που θα αποφασιστούν από κοινού με τον διδάσκοντα και τους συμμετέχοντες)
Κόστος συμμετοχής εργαστηρίου: 180 ευρώ

Αποσπάσματα διδασκαλίας, λόγος που διακόπτεται βίαια για να συνεχιστεί με άλλο λόγο, θραύσματα σωμάτων και ήχων σε μια αιώνια περιδίνηση. Σώματα που ανοίγουν για να ξανατυλιχθούν, το θέατρο σαν μια κραυγή που δεν καταλήγει πουθενά γιατί όλα πρέπει να μείνουν μισοτελειωμένα, αποσπασματικά, ανείπωτα.
Για δεύτερη χρονιά η bijoux de kant και ο σκηνοθέτης-εικαστικός Γιάννης Σκουρλέτης θα προσπαθήσουν να μιλήσουν για το ανείπωτο του λόγου και του σώματος που είναι Λόγος.
Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και απευθύνεται τόσο σε επαγγελματίες ηθοποιούς ,όσο και σ’ οποιονδήποτε επιθυμεί να γνωρίσει το θέατρο ως θραύσμα.

Γιάννης Σκουρλέτης
Γεννήθηκε, ζει και εργάζεται ως σκηνοθέτης θεάτρου και εικαστικός στην Αθήνα. Σπούδασε θέατρο και ζωγραφική. Το 2010 ίδρυσε την καλλιτεχνική ομάδα «bijoux de kant» και την ίδια χρονιά βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών με την τιμητική διάκριση «Νέος Δημιουργός». Έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση, το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», το Θέατρο Χώρα, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Ωδείο Αθηνών, το BIOS. Ως εικαστικός έχει συμμετάσχει σε πλήθος εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Γεωργία Μαυραγάνη – Το Γήρας – Ένα χορικό
Κάθε Τετάρτη 19.00-22.00, για 12 συναντήσεις
(Τετάρτη 14 Ιανουαρίου έως Τετάρτη 1 Απριλίου)
Κόστος συμμετοχής εργαστηρίου: 180 ευρώ

Με αφορμή το δεύτερο στάσιμο του Οιδίποδα επί Κολωνώ θα γίνει έρευνα, συλλογή και σύνθεση κειμένων πάνω στο γήρας  με στόχο να φτιαχτεί ένα μισάωρο χορικό .
Οι συμμετέχοντες θα έχουν τη δυνατότητα να διδαχθούν :
α) Βασικές αρχές υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού
β) Πώς λειτούργει ο χορός στη σκηνή
γ) Πώς γίνεται η προς το κοινό απεύθυνση
δ) Ποιά τα εργαλεία και οι κανόνες  μιας σύγχρονης περφόρμανς
Στο σεμινάριο μπορούν να συμμετέχουν ηθοποιοί, χορευτές, σπουδαστές δραματικών σχολών και θεατρικών εργαστηρίων. Για την επιλογή των συμμετεχόντων στο εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί συνέντευξη/ ακρόαση. Παρακαλούμε να προωθήσετε το βιογραφικό σας και τα στοιχεία επικοινωνίας σας στο SEMINARS@BIOS.GR μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 2014.

Γεωργία Μαυραγάνη
Εργάζεται ως σκηνοθέτης τα τελευταία εννέα χρόνια. Έχει σκηνοθετήσει μεταξύ άλλων: Ένα μεγάλο νοσταλγικό τραγούδι, Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα, Από ΄δω και πέρα μόνο Χάπι Έντ, Ρέκβιεμ,Εύθραυστο, Νόημα, Τριγμός, Η ταράτσα του αυτόχειρα, Η ζωή δεν είναι εύκολο πράγμα, Από πρώτο χέρι, Όχι αθώος πιά κ.ά. που έχουν παρουσιαστεί στα θέατρα Αμόρε, Χώρα, Πορεία, Επί Κολωνώ, Άσκηση, Εμπρός, Φεστιβάλ Αθηνών-Γαλλικό ινστιτούτο , Μικρό θέατρο, Bios, Στέγη γραμμάτων κ Τεχνών.
Από το 2010 διδάσκει υποκριτική στη Δραματική σχολή Δήλος, ενώ παράλληλα έχει παραδώσει σεμινάρια υποκριτικής και σκηνοθεσίας στο θέατρο Επί Κολωνώ, Εμπρός κ.α

Δημήτρης Καραντζάς  – Η κατάλυση του ρόλου, η χορικότητα και ο στόχος – με αφορμή τον Γλάρο του Τσέχωφ
Κάθε Δευτέρα 13.00 – 17.00
(Δευτέρα 12 Ιανουαρίου έως Δευτέρα 29 Μαρτίου)
Κάθε Πέμπτη 18.00-22.00
(Πέμπτη 15 Ιανουαρίου έως Πέμπτη 2 Απριλίου)
για 12 συναντήσεις
Κόστος συμμετοχής εργαστηρίου: 195 ευρώ

Στόχος του εργαστηρίου είναι η έρευνα ενός θεάτρου που δε βασίζεται σε ρόλους, αλλά σε σύνολα ανθρώπων που προσεγγίζουν μια δραματουργία, έναν πυρήνα, ένα υλικό, μια ψυχοσύνθεση που διασπάται και αντανακλάται σε όλα τα πρόσωπα ενός έργου. Για παράδειγμα η ιστορία του Άμλετ δεν αφορά μόνο τον Άμλετ αλλά διασπάται και αντανακλάται σε όλα τα πρόσωπα του έργου. Όλοι αναζητούν και παρατηρούν το ίδιο ζητούμενο, την ίδια δραματουργία και έτσι προκύπτουν όλα τα πρόσωπα. Τα πρόσωπα που διαφωνούν, τα πρόσωπα που συμφωνούν, τα περαστικά πρόσωπα, όλα εξυπηρετούν στην ανάδειξη του προβληματισμού του έργου Άμλετ. Έτσι ο Άμλετ δεν είναι ένας δύσκολος ρόλος, αλλά μια δύσκολη ομαδική αναζήτηση, ο ρόλος δεν είναι ταύτιση, αλλά ένας προβληματισμός, μια αγωνιώδης προσπάθεια του αφηγητή να συνομιλήσει με το εκάστοτε δραματουργικό υλικό.
Μέσα από ασκήσεις κίνησης, στόχων σκηνής και διάσπασης του ηθοποιού σε ρόλο και αφηγητή και στο τι πάει να εξυπηρετήσει ο ρόλος και τί ο αφηγητής που πάει να προσεγγίσει αυτό το ρόλο, το εργαστήριο στοχεύει σε μια διείσδυση στους βαθύτερους πυρήνες της δραματουργίας.

Δημήτρης Καραντζάς

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Απόφοιτος της σχολής Εμπρός-Θέατρο-εργαστήριο και τελειόφοιτος των ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σκηνοθεσίες: Χιόνι στο Στόμα του ίδιου (Αμόρε/ Θέατρο του Νότου),Ιβάνοφ του Τσέχωφ (Θέατρο Χώρα), The new electric ballroom του Έντα Γουόλς (Θέατρο Χώρα), Η γυναίκα που κάθεται του ίδιου (σε συνεργασία με τη Στ. Σιάμου, Θέατρο Άρτι), Οδυσσεβάχ της Ξένιας Καλογεροπούλου (Θέατρο Πόρτα), Θείος Βάνιας του Τσέχωφ (συν-σκηνοθεσία με τον Έκτορα Λυγίζο , Θέατρο του Νέου Κόσμου), Ο μικρός Έγιολφ του Ίψεν (Φεστιβάλ Αθηνών 2012 και Θέατρο Πόρτα), Κοκκινοσκουφίτσα του Σ. Μπάραμπ (Εθνική Λυρική Σκηνή),Ο κυκλισμός του τετραγώνου του Δ. Δημητριάδη (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και Φεστιβάλ Αβινιόν 2014),  Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε του Λ. Πιραντέλλο (Εθνικό Θέατρο), Ελένη του Ευριπίδη (Εθνικό Θέατρο/ 2η εκδοχή: Φεστιβάλ Επιδαύρου 2014), Σλάντεκτου Έντεν φον Χόρβατ (Θέατρο Πόρτα).

Τζένη Αργυρίου – Πραγματικός χρόνος –  ένα βιωματικό σεμινάριο αυτοσχεδιασμού και περφόρμανς
Κάθε Σάββατο 14.30-17.30, για 12 συναντήσεις
(Σάββατο 24 Ιανουαρίου έως Σάββατο 4 Απριλίου, 11 συναντήσεις, + μία ακόμα που θα αποφασιστεί από κοινού με τον διδάσκοντα και τους συμμετέχοντες)
Κόστος συμμετοχής εργαστηρίου: 180 ευρώ

H ικανότητα του ερμηνευτή να αυτοσχεδιάζει έχει γίνει απαραίτητη προϋπόθεση τα τελευταία χρόνια, για τη συνεργασία με αρκετούς σκηνοθέτες και χορογράφους.
Από την άλλη, ο αυτοσχεδιασμός μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο στη δημιουργία πρωτότυπων έργων. Στις προτεινόμενες συναντήσεις θα προσεγγιστούν κάποιες θεματικές που θα συναποφασίσει η ομάδα μέσα από δομημένους αυτοσχεδιασμούς και θα εμπλακεί σε αυτούς (εφόσον προκύψει η ανάγκη) η χρήση κάποιων απλών ψηφιακών μέσων (βασικά εργαλεία όπως ζωντανή κάμερα, βίντεο προβολή κ.α). Με συνθήκες που εναλλάσσουν το ορισμένο και το απρόβλεπτο, οι συμμετέχοντες στο εργαστήριο θα εξοικειωθούν με τεχνικές και εργαλεία και θα αναπτύξουν ικανότητες στιγμιαίας αντίληψης, απόφασης, δράσης και σύνθεσης επί σκηνής, εν ώρα πρόβας ή και παράστασης, ενώ, παράλληλα, θα δουλέψουν πάνω στη μνήμη του αντικειμένου του αυτοσχεδιασμού.
Το εργαστήριο απευθύνεται σε όσους θα ήθελαν να αντιμετωπίσουν την ‘αμηχανία’ που φέρνει ο αυτοσχεδιασμός και να εξοικειωθούν με αυτό το εργαλείο είτε ως ερμηνευτές είτε ως δημιουργοί.

Πώς ενεργώ σε ένα ατομικό και πως σε ένα ομαδικό αυτοσχεδιασμό; ή σε ένα αυτοσχεδιασμό που εμπλέκει το κοινό;
Ενεργώ βάση προαποφασισμένων ιδεών και πόσο εύκολα τις εγκαταλείπω όταν οι συγκυρίες δεν τις επιτρέπουν;
Πως μπορώ να προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα που δημιουργεί η ζωντανή δράση;
Πώς με επηρεάζει ο χώρος  ( ψηφιακός ή πραγματικός) και οι άλλοι που βρίσκονται σε αυτόν  (πλασματικά ή ζωντανά);
Το εργαστήριο χρησιμοποιεί ασκήσεις και αναφορές από τα View Points μία τεχνική που αρχικά δημιούργησε η Αμερικανός χορογράφος Mary Overlie για χορευτές και στη συνέχεια εξελίχθηκε από την Αμερικάνο Σκηνοθέτη Anne Bogart για ηθοποιούς, καθώς και από το Real Time Composition, μία μέθοδο που ανέπτυξε ο χορoγράφος Joao Fiadeiro.

Τζένη Αργυρίου
Η Τζένη Αργυρίου είναι χορογράφος, performance maker και media artist. Γεννήθηκε στην Καβάλα. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Με υποτροφία του ιδρύματος Α. Ωνάσης συνέχισε τις σπουδές στη Νέα Υόρκη. Από το 2003 είναι ιδρυτικό μέλος της amorphy.org. Αν και ξεκίνησε από τη τέχνη του χορού γρήγορα ασχολήθηκε με τη χρήση νέων μέσων τεχνολογίας και τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολείται με τη δημιουργία οπτικοακουστικών εγκαταστάσεων, multimedia παραστάσεων και συμμετοχικών δρώμενων.

Γιάννης Χουβαρδάς – Δημιουργώ και συνεργάζομαι : από το μηδέν με όλους
Κάθε Τρίτη και Παρασκευή 15.00-18.00, για 16 συναντήσεις
(Τρίτη 27 Ιανουαρίου έως Παρασκευή 20 Μαρτίου)
Κόστος συμμετοχής εργαστηρίου: 120 ευρώ

15 επιλεγμένοι νέοι καλλιτέχνες (μέχρι 35 ετών) όλων των τεχνών (ηθοποιοί, σκηνοθέτες, εικαστικοί, μουσικοί, κινηματογραφιστές, χορευτές, συγγραφείς, φωτογράφοι κλπ), χωρίς στεγανά, υπερτροφικά εγώ και ταμπού, αρκεί να τους ενδιαφέρει η δημιουργικότητα,συνεργάζονται μεταξύ τους για την παραγωγή 15 πενταλέπτων με ελεύθερο θέμα, χωρίς περιορισμούς, από το μηδέν, με όποια πηγή έμπνευσης, υλικό ή τεχνολογία είναι εφικτό να χρησιμοποιήσουν, αλλά απαραίτητα ο καθένας ως εμψυχωτής για και με όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, στους οποίους θα μοιράσει ο ίδιος σαφείς ρόλους και αρμοδιότητες για το πεντάλεπτο του. Τα 15 πεντάλεπτα που θα προκύψουν θα παρουσιαστούν δημόσια στο τέλος του εργαστηρίου.

Το εργαστήριο απευθύνεται σε νέους καλλιτέχνες μέχρι 35 ετών, που να έχουν σπουδάσει σε αναγνωρισμένη σχολή ή να βρίσκονται στην αρχή των σπουδών τους, να έχουν πάθος για την δημιουργία, να πιστεύουν στον εαυτό τους αλλά και στις συνεργασίες, και να θέλουν να γεννήσουν κάτι από το τίποτα με την συνεργασία 14 αγνώστων.

Γιάννης Χουβαρδάς

Ο Γιάννης Χουβαρδάς σπούδασε στην Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου. Δημιούργησε την Θεατρική Συντεχνία (1977-1980 ) και το Θέατρο του Νότου (Θέατρο Αμόρε, 1991-2008). Διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου την περίοδο 2007-2013. Εκτός από τα παραπάνω θέατρα, από το 1975 μέχρι σήμερα έχει σκηνοθετήσει σε πολλά σημαντικά θέατρα και όπερες της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Διάρκεια εργαστηρίων: Ιανουάριος – Απρίλιος 2015
Έναρξη εργαστηρίων: 12 Ιανουαρίου 2015
Διάρκεια: 12 συναντήσεις*
*το εργαστήριο του Γιάννη Χουβαρδά θα διαρκέσει 16 συναντήσεις

Πληροφορίες και συμμετοχές : 216-7003325 | SEMINARS@BIOS.GR 

Τα εργαστήρια θα πραγματοποιηθούν στο BIOS, Πειραιώς 84

Υπεύθυνος εργαστηρίων: Κώστας Κουτσολέλος
Διοργάνωση: BIOS

---

Μένουμε για λίγο στο BIOS και αναζητάμε το EXIT, που κάνει πρεμιέρα στις 2 Φεβρουαρίου…

Δύο γυναίκες, μητέρες, σύζυγοι, δύο γυναικεία σώματα εγκλωβισμένα σε ένα αδιέξοδο παρόν. Βρίσκονται αναγκαστικά δίπλα – δίπλα και μοιράζονται τις τραυματικές εμπειρίες τους, άλλοτε με συγκίνηση κι άλλοτε με χιούμορ ή αυτοσαρκασμό.

Γιαγιάδες – τερατα, μανάδες – τέρατα, κόρες – τέρατα, παιδιά – τέρατα. Πως θα σπάσει αυτή η αλυσίδα; Οι δύο ηθοποιοί που υπογράφουν το κείμενο και ερμηνεύουν τις δύο ανυπεράσπιστες, εγκλωβισμένες υπάρξεις, δηλαδή η Μαρκέλλα Φανού και η Ελένη Καψαμπέλη, θα περάσουν απ’ όλη την αλληλουχία των συναισθημάτων, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να ονειρευτούν το μέλλον τους και να βιώσουν τη χαρά και την ελευθερία τους, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Φιλίππογλου.

Το EXIT ή αλλιώς η ΕΞΟΔΟΣ από έναν “αδιέξοδο” κόσμο, μας κίνησε σίγουρα το ενδιαφέρον και σύντομα θα βρεθούμε στην Πειραιώς, για να παρακολουθήσουμε την δύσκολη πορεία δύο θαρραλέων γυναικών, από την οργή, τον πόνο και την θλίψη στην συμπόνια και τελικά στην κατανόηση.

BIOS. Events 2

---

ΣΤΑΣΗ 4η: Zp87 – Ζωοδόχου Πηγής 87, Εξάρχεια

Αφήνουμε την Πειραιώς και πάμε προς τα Εξάρχεια και το Zp87, έναν χώρο που η στήλη επισκέφθηκε πρόσφατα για να παρακολουθήσει την εξαιρετική παράσταση “PASSPORT-project 2” του Γιάννη Κωσταρή, σε σκηνοθεσία Βαλεντίνης Σιόβα, αποκομίζοντας τις θετικότερες των εντυπώσεων.

Καθόλη την διάρκεια του Φεβρουαρίου 2015, ο πολυσυλλεκτικός καλλιτεχνικός χώρος, θα μας παρουσιάσει ένα πολύ ενδιαφέρον Φεστιβάλ Jazz Ντουέτων. Μερικά από τα πιο ξεχωριστά ονόματα της αθηναϊκής jazz σκηνής, συναντιούνται και αυτοσχεδιάζουν (…πολλά απ’ αυτά για πρώτη φορά…) αποκλειστικά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, ενώ όλα τα ντουέτα μετά την παρουσίαση τους, θα μετατρέπονται σε ένα άτυπο “κουαρτέτο” με έμφαση στον αυτοσχεδιασμό και στο “τζαμάρισμα”.

Εκτός από τους Έλληνες καλλιτέχνες, θα συμμετέχουν και μουσικοί από χώρες του Εξωτερικού: Γαλλία, Ελβετία, Βέλγιο, Σουηδία, Ισραήλ και  Αργεντινή.

Οι λάτρεις της jazz μουσικής (…ευτυχώς στην Ελλάδα είμαστε πολλοί…) θα έχουν την ευκαιρία, ν’ απολαύσουν ένα δεκαήμερο Φεστιβάλ με 21 ντουέτα!

Παράλληλα, το “PASSPORT project 2” του Γιάννη Κωσταρή, συνεχίζει για 3η συνεχή χρονιά την επιτυχημένη του πορεία και σας προσκαλεί σε μία μουσικοθεατρική παράσταση, ντυμένη με τους ήχους και τις υπέροχες μουσικές του Απόστολου Καλτσά.

Μην χάσετε με τίποτα το συγκινητικό ταξίδι ενός σκεπτόμενου μετανάστη, από πατρίδα σε πατρίδα, από μοναξιά σε μοναξιά, από ελπίδα σε ελπίδα.

Επίσης, στις 7/2 & στις 14/2 ο πολυχώρος Zp87, παρουσιάζει ένα μουσικό ταξίδι χωρίς σύνορα, στα τραγούδια και τους ποιητές της Μεσογείου. Τρεις μουσικοί και μια φωνή περιπλανώνται στις ακτές της Ελλάδας και της Μεσογείου, ανακαλύπτοντας τραγούδια και σκοπούς, με οδηγούς τους ποιητές της και μας αφηγούνται την δική τους ιστορία…

Θέατρο & Μουσική συνυπάρχουν αρμονικά στο Zp87 και τον Φεβρουάριο…

Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα

Zp87_ πρόγραμμα Φεβρουαρίου 2015

---

ΣΤΑΣΗ 5η: Θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ – Λένορμαν 94, Αθήνα

Μετά την επιτυχία της πρώτης παραγωγής “ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ”, του Χουάν Μαγιόργκα, που συνεχίζεται στο Επί Κολωνώ, η εταιρεία θεάτρου “Εν Δράσει”, παρουσιάζει από τις 13 Ιανουαρίου 2015 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, το αριστούργημα του βρετανού θεατρικού συγγραφέα Τομ Στόπαρντ “Ο Ρόζενκραντζ & ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί” στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ. Πρόκειται για την παράλογη, κωμικοτραγική ιστορία των δύο νεαρών αυλικών του Σαιξπηρικού Άμλετ. 

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν αξιόλογοι ηθοποιοί, με τον Γεράσιμο Γεννατά & τον Γιώργο Παπαπαύλου, που ερμηνεύουν τον Γκίλντενστερν & τον Ρόζενκραντζ αντίστοιχα να ξεχωρίζουν, ενώ την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Δημήτρης Μυλωνάς. Έχω μεγάλη περίεργεια (…με την καλή έννοια) να δω την δική του ματιά πάνω στο συγκεκριμένο έργο, το οποίο εστιάζει σε δύο από τους πιο εμβλήματικούς ήρωες της παγκόσμιας δραματουργίας.

Επί Κολωνώ – θέατρο, συναυλίες, εικαστικά, εργαστήρια υποκριτικής, παδικό θέατρο

---

                                         ΣΤΑΣΗ 6η: ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΡΕΙΑ                                            Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. Βικτωρίας

Έχω δηλώσει και στο παρελθόν την μεγάλη εκτίμηση που τρέφω στο Θέατρο Πορεία και τον Δημήτρη Τάρλοου προσωπικά, ο οποίος δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ, παρουσιάζοντας πάντα σημαντικά έργα Ελλήνων και ξένων δημιουργών, τα οποία αποδίδονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο απ’ τους εκάστοτε συντελεστές, που συμμετέχουν στις παραγωγές του γνωστού κι αγαπημένου αθηναϊκου θεάτρου.

Στις αρχές Φεβρουαρίου, “επισκέπτεται” το θέατρο ΠΟΡΕΙΑ “Η γυναίκα απ’ τα παλιά”, του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ, από την ομάδα Kammerspiel. Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Έλενα Καρακούλη, πρωταγωνιστούν μερικοί απ’ τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, ο Νίκος Ψαρράς, η Στεφανία Γουλιώτη και η Μαρία Ζορμπά. Μαζί τους δύο νέοι και πολλά υποσχόμενοι ηθοποιοί, ο Χάρης Τζωρτζάκης & η Ηλιάνα Μαυρομάτη. 

Ο Roland Schimmelpfennig  είναι ένας από τους πιο γνωστούς και πολυμεταφρασμένους σύγχρονους Γερμανούς θεατρικούς συγγραφείς, γνωστός στην χώρα μας απ’ τα έργα: “Push-up”, “Αραβική νύχτα”, “Χρυσός Δράκος”, “Ιδομενέας”.

“Η Γυναίκα απ’ τα πολιά” ξεκινά σαν μπουλβάρ, με ένα σχεδόν κωμικό τρίο, για να εξελιχθεί στην συνέχεια σε τραγωδία: ένα κουτί της Πανδώρας, που ανοίγει ξαφνικά, προκαλώντας μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις. Μέσα από μια αναμέτρηση με το παρελθόν θίγονται θέματα όπως η αθωότητα, η νιότη, η ρουτίνα της καθημερινότητας και η άρνηση της πραγματικότητας.

Η παράσταση θα παίζεται από τις Αρχές Φεβρουαρίου, κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Πορεία.

Η γυναίκα απ’ τα παλιά – Θέατρο Πορεία

---

ΣΤΑΣΗ 7η: ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΚΜΗΝΗ – Αλκμήνης 12, Πετράλωνα             (ΜΕΤΡΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ)

Η ομάδα VOLT, ανεβάζει στο θεάτρο ΑΛΚΜΗΝΗ το έργο που σημάδεψε τα νεανικά μου χρόνια (…το πρωτοείδα στο ΑΜΟΡΕ to 1999 σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μυλωνά…) και δεν είναι άλλο από το εμβληματικό έργο του Nicky Silver “ΧΟΝΤΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΦΟΥΣΤΕΣ”. 

Γράφτηκε το 1988 και προτάθηκε για τρία βραβεία Helen Hayes, παραμένοντας επίκαιρο και το 2015 (…και για πολλά χρόνια ακόμα…) αφήνοντας πάντα το περιθώριο στους εκάστοτε δημιουργούς, να πειραματιστούν πάνω στο κορυφαίο αυτό έργο της σύγχρονης δραματουργίας.

Μοναδικοί διασωθέντες ενός αεροπορικοί δυστυχήματος, η γοητευτική και εκκεντρική 40χρονη Φίλις Χόγκαν και ο 11χρονος γιος της Μπίσοπ Χόγκαν, θα επιβιώσουν για πέντε χρόνια σ’ ένα ερημονήσι. Με τα περιθώρια επιβίωσης συνεχώς να στενεύουν, καταφεύγουν στον κανιβαλισμό, τρώγοντας τα πτώματα των συνεπιβατών τους. Μάνα και γιος καταφέρνουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους, το οποίο ο Χάουαρντ Χόγκαν μοιράζεται πλέον με την πορνοστάρ και ερωμένη του, Παμ. Τα πλάσματα που γυρίζουν πίσω στην πραγματική ζωή, ελάχιστα μοιάζουν με την οικογένεια που εκείνος θυμάται και οι εξελίξεις δεν μπορούν παρά να είναι καταιγιστικές.

Ευχόμαστε ολόψυχα η παράσταση που σκηνοθετεί η Αθηνά Καμπάκογλου, με πρωταγωνιστές τους (αλφαβητικά): Βαγγέλη Παπατζανάκη, Σαββίνα Πετρίδου, Ελευθερία Στεφανούρη & Αντώνη Τακτικό, ν’ αποδειχθεί αντάξια των προηγούμενων ανεβασμάτων και να απολαύσουμε ξανά στην σκηνή του Θεάτρου Αλκμήνη,  ένα από τα πιο διεισδυτικά και καλογραμμένα κείμενα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, όπως πραγματικά του αξίζει.

 

 

 

 

 

 

                FATMENINSKIRTS

---

                 ΣΤΑΣΗ 8η (…και τελευταία): Polis Art Café                   Πεσμαζόγλου 5, Αίθριο Στοάς Βιβλίου

Ο πολύ ζεστός και πάντα ενημερωμένος χώρος του Polis Art Cafe, μας επιφυλάσσει πολλές ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις, λογοτεχνικες συναντήσεις και παρουσιάσεις βιβλίων και τον Φεβρουάριο του 2015. Ακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα, για να γνωρίζετε πότε και τι ακριβώς θα παρακολουθήσετε:

• Κυριακή 8 Φεβρουαρίου
Κρατύλος
εκπαίδευση – διάδοση – διερμηνεία ελληνικής νοηματικής γλώσσας
Την Κυριακή 8 Φεβρουαρίου, από τις 5.00 το απόγευμα μέχρι όσο κρατήσει το κέφι, η οικογένεια του Κρατύλου, η
διεύθυνση, οι δάσκαλοι και οι μαθητές όλων των παραρτημάτων κόβουμε την πίτα μας. Γνωριζόμαστε,
διασκεδάζουμε, παίζουμε, χορεύουμε και ερχόμαστε ο ένας κοντά στον άλλο.
Μη λείψει κανένας, θα υπάρχουν πολλές εκπλήξεις!
• Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου, στις 7 το απόγευμα
Ανοιχτή εκδήλωση με θέμα την οικονομική κρίση και την εναλλακτική λύση
Η Πολιτική Κίνηση Ιδεών και Δράσης «ΠΡΑΤΤΩ», στην προσπάθειά της να συμβάλει στην αποσαφήνιση των
μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων της χώρας, διοργανώνει την Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015 και ώρα
19:00 μ.μ. στο POLIS CAFE (Πεσμαζόγλου 5 – Στοά Βιβλίου), ανοιχτή εκδήλωση για την οικονομική κρίση και την
εναλλακτική λύση.
‘Τα κινέζικα δεν είναι πια… κινέζικα’
• Κυριακή 15 Φεβρουαρίου, στις 5 το απόγευμα
Παρουσίαση βιβλίου
Οι εκδόσεις Perugia Τίνα Ζωγοπούλου – Ορέστης Δούσης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου ‘Κινεζική
γραμματική στα ελληνικά’, της Φένιας Παπακοσμά, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου, στις 5
το απόγευμα στο Polis Art Cafe.
Θα μιλήσουν:
Δημήτρης Σωτάκης, συγγραφέας, καθηγητής Κινεζικών
Μαρία Κωστοπούλου, καθηγήτρια (Παν/μιο Αθηνών)
Μαρία Κοβάνη, καθηγήτρια (Παν/μιο Αθηνών)
Φένια Παπακοσμά, καθηγήτρια κινεζικών, συγγραφέας του βιβλίου
Στο τέλος της εκδήλωσης θα δοθούν δωρεάν αντίτυπα στους καθηγητές κινεζικής.
Εγγραφές στο email: info@perugia.edu.gr
• Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου, στις 7.30 το απόγευμα
Παρουσίαση βιβλίου
Οι εκδόσεις Μανδραγόρας σας προσκαλούν τη Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015 στο Polis Art Café, ώρα 7.30μμ,
όπου θα παρουσιαστεί το πρόσφατο ποιητικό βιβλίο Φόρεσέ με, του Ινδού ποιητή που ζει στο Λονδίνο και γράφει
στη γλώσσα παντζάμπι Άμαρτζιτ Τσάνταν. Στη βραδιά θα παραστεί ο Ινδός ποιητής
Θα μιλήσουν οι Δημήτρης Βασιλειάδης, Πρόεδρος της Ελληνο-ινδικής Εταιρείας Πολιτισμού και Ανάπτυξης
η ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, και η ποιήτρια Χριστίνα Λιναρδάκη από τους μεταφραστές του βιβλίου

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ_Polis2015

---

Η στήλη ARS & VITA θα είναι σύντομα κοντά σας, με μια ολοκαίνουργια  πολιτιστική ατζέντα, γεμάτη ενδιαφέρουσες παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, λογοτεχνικές συναντήσεις και πολλά ακόμα που δεν θέλουμε να σας αποκαλύψουμε, για να μην χαλάσουμε την έκπληξη…

Ανάμεσα στα πρόσωπα του τέρατος, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλους

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

 

Είσαι σχεδόν σαν και μένα. Η ομοιότητα μεταξύ μας

Είναι τόσο εμφανής ώστε στα μάτια του κόσμου να είσαι

Αδερφός μου. Όμως, η αλήθεια είναι πως δεν είσαι

Αδερφός μου. Η ταυτότητά μου σε σχέση με σένα έγκειται

Ακριβώς στα σημεία στα οποία είμαι διαφορετικός από σένα.

Δυστυχώς όσο πιο πολύ μοιάζουμε, τόσο πιο δύσκολο είναι να

Διακρίνει κανείς τις πιο ουσιαστικές μας διαφορές.

Η ομοιότητα αυτή απειλεί να εξουδετερώσει κάθε τι που είναι

Ιδιαίτερο σε μένα.

Συνεπώς πρόκειται για προσποίηση. Δεν έχω λοιπόν άλλη επιλογή

Από το να σε μισώ.

Καλλιεργώντας ένα μίσος και υποτίμηση προς εσένα, προστατεύω

Κάθε τι που είναι μοναδικό και ιδιαίτερο σε μένα.

1. V. Jankeleviŧch

 

 

Ο προστάτης της φυλής

 

Σε πλάνεψαν στομφώδη λόγια

για μεγάλες πατρίδες

και καθαρότητες.

Σε μάγεψε η δύναμη

ψευτοπαλικαράδων

και η τάχατις δυνατότητα

για υπεροχή.

 

Δε μπορείς να φανταστείς

τον εαυτό σου

σα πολύχρωμη ομοιότητα

στο Άπειρο

των Πάντων.

Θες γύρω σου σύνορα

ασφάλεια

για την διαφορετικότητά σου,

λες και η δική σου μάνα

σε γέννησε

απ’ άλλων Συμπάντων

σπέρματα.

 

Μικρές πατρίδες

της καρδιάς

δεν έχουν στην ψυχή σου

θέση.

 

Μιλάς για ελευθερίες

και δικαιώματα

πατώντας σ’ άλλων

την εκμηδένιση.

Μιλάς για ισότητα

απομακρυσμένος

πίσω από τείχη

κρατώντας στο χέρι σου

υπολογισμούς

μεγεθών κι ορίων.

Χαμογελάς

με το ενδόμυχο

μίσος

για αλλήλους.

 

Εσύ

ο προστάτης της φυλής

για δες

πως διαφοροποιείσαι

από την ίδια

την μάζα

της ετερότητας

της.

 

 

Ομοιότητες

 

Είσαι μικρός.

Μέλλον και παρόν

σ’ ένα ενοχλητικό

παιχνίδι

ρόλων

περιστρέφουν

τον άγουρο ενθουσιασμό σου.

 

Κι ο άλλος.

Ο πιο ενοχλητικός

πλησίον σου

τι δύσκολα

που επιμένει

να πατά

στην πιο στέρεα

ομοιότητα.

 

Δεν είσαι εσύ

αυτός

κι ούτε αυτός

εσύ

 

κι όμως

μια δύναμη μαγνητική

σε κρατά

κοντά του.

 

Άπωση καμιά

δε βοηθά

να χτίσεις

την δική σου

διαφορά.

 

Έτσι

στιλέτο και γροθιά

γίνονται σύμβολα

ασφάλειας

και η κραυγή

οργής

το τοίχος

και η σταθερότητά σου.

 

Αλλά

ο άνεμος

εύκολα σακατεύει

του ανθρώπου

τις υπεκφυγές

 

και τσακίζει

αποστάσεις.

 

Κι αυτός ο άνεμος

δε γνωρίζει

από φωνές

 

είναι άηχος

σα το άηχο

της πιθανότητας

μας.

*Ευχαριστώ πολύ τον μουσικό Zetus, για την καλοσύνη του να μου επιτρέψει την χρήση του τραγουδιού αυτού.

Σίλβια Πλαθ

Tags

ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ

Του Γιώργου Λίλλη

Η Πλαθ δεν είναι μόνο ο μύθος που σχηματίστηκε γύρω από τη ζωής της, αλλά και η ίδια η ποίηση που διαμέσου της «διαλυτικής εισβολής της τρέλας»[i], οριοθέτησε το σκοτεινό πεπρωμένο της. Ήταν λογικό μετά τον ηθελημένο θάνατο της, σημείο αναφοράς στο έργο της να υπήρξε ο προάγγελος αυτής της πράξης, αλλά νομίζω πως αν σταματήσουμε εδώ, το αδικούμε.

Από  τα πρώτα της ποιήματα,  «The Colossus and other poems», μέχρι το συγκλονιστικό «Ariel», η Πλαθ χτίζει τον δική της εκφραστική με μόνη ελπίδα να καταφέρει να δει μέσα της τον ίδιο της τον εαυτό. Η Πλαθ περιγράφει αισθήματα που μεταμορφώνονται σε εφιάλτες  και την κατατρώγουν. Η μόνη αυτοάμυνα η ποίηση· να συμφιλιωθεί με τους εξωγενείς παράγοντες που την περικλείουν και την οδηγούν σ΄ ένα κενό θυμίζοντας κλειστό δωμάτιο, σφραγισμένο. Οι καταρρίπτοντες μύθοι· η γυμνή αλήθεια· η απόλυτη πεποίθηση ότι ο κόσμος δεν αλλάζει: «  μη με ζαλίζεις λέγοντάς μου ότι ο κόσμος έχει ανάγκη χαρωπά ποιηματάκια. Αυτό που θέλει να ακούσει ο άνθρωπος που βγήκε ζωντανός από το Άουσβιτς δεν είναι ότι τα πουλάκια κάνουν τσίου – τσίου στα κλαδάκια αλλά ότι και κάποιος άλλος πέρασε από εκεί και ξέρει τι σημαίνει πόνος»[ii].

Εδώ βρίσκεται η αφετηρία και η κατάληξη της δικής της ζωής. Η συνειδητοποίηση μέσω της ποίησης της αίσθησης του πόνου ή της αλήθειας που κρύβει ο πόνος, η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός που είναι αδύνατον να συνηθίσει. Τα ποιήματά της ξεσκεπάζουν τους εφιάλτες της, την οδηγούν όχι όμως προς την διαφυγή από τον πόνο, αλλά την εντρύφηση της σ΄ αυτόν έως εξαντλήσεως μέχρι να γίνει ένα με τον ψυχισμό της. Μόνο με την ποίηση θα μπορούσε να μεταχειριστεί τέτοια ανορθόδοξα και ρηξικέλευθα υλικά για να υπερβεί τον ίδιο της τον εαυτό, γι΄ αυτό, μέσα στην φαντασμαγορία της, η Πλαθ ανακαλύπτει τους εφιάλτες της ζωντανούς να την κοιτάζουν επιτέλους έξω από το δικό της προσωπικό πρίσμα, σαν να μην είναι δικοί της. Συντελείται αυτό που περιγράφει στο ποίημά της «Καθρέφτης»: «Τώρα είμαι μια λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει από πάνω μου, ψάχνοντας στις εκτάσεις μου να βρει ποια είναι στ΄ αλήθεια………..  Μέσα μου έχει πνίξει ένα νεαρό κορίτσι, και από μέσα μου μια γριά γυναίκα αναδύεται προς το μέρος της μέρα με τη μέρα, σαν τρομερό ψάρι».

Η ποίηση της Πλαθ, όντας σκοτεινή, καταστρέφει τις αυταπάτες και μας εκθέτει στην αγωνία να αισθανθούμε την αλήθεια της ύπαρξης έξω από κάθε φωτεινό σημείο αναφοράς του. Σαν να χλευάζει τη θνητότητα, την επιτηδευμένη μας προσπάθεια να μείνουμε άτρωτοι. Δεν υπάρχουν περιθώρια σωτηρίας στους παρακάτω στίχους: «τρένα βρυχώνται στα αυτιά μου, αναχωρήσεις, αναχωρήσεις! Το ασημένιο ίχνος του χρόνου αδειάζει μες στην απόσταση……..».  Αυτό που κάνει εντύπωση είναι, ότι η Πλαθ δημιουργεί μια μυστηριακή ατμόσφαιρα και μας αφήνει εκτεθειμένους σ΄ ένα παγερό τοπίο. Ακόμα κι όταν γράφει για τον ήλιο δεν θέλει να παρουσιάσει τη φωτεινότητά του αλλά μια εικόνα παρακμής: «την νεκρή μυρωδιά του ήλιου στις ξύλινες καμπίνες». Η φύση είναι ακόμη μια μορφή τρόμου. Την απειλεί, την τρομάζει: «τα υγρά μελάνια της αυγής εκτελούν την κυανή διάλυση πάνω στο στυπόχαρτό τους από ομίχλη τα δέντρα», ή το άλλο, «αν παρατηρήσω για πολύ τις ρίζες απ΄ τα ρείκια, θα με προσκαλέσουν να λευκάνω τα κόκαλά μου ανάμεσά τους». Οι παραπάνω εικόνες φανερώνουν από μόνες τους το περίκλειστο τοπίο των ποιημάτων της και τον έντονο χώρο μιας ηττοπάθειας.

Η Πλάθ κατασκευάζει την οριακή συντέλεια των πραγμάτων. Το κενό της ποίησης αυτής παραμένει ακόμα ανοιχτό αφού η ίδια εγκατέλειψε τις προσπάθειες να εκτεθεί στην ανακατασκευή ενός άλλου κόσμου πιο προσιτού στην δική της ιδιοσυγκρασία. Εδώ μπορούμε να εντοπίσουμε την ευαισθησία ενός ανθρώπου που προσπάθησε να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα φτάνοντας σε αδιέξοδο. Η πορεία αυτή κορυφώνεται πιστεύω στα ποιήματα «Η συνάντηση των μελισσών», «Η άφιξη του κουτιού με τις μέλισσες», «Κεντριά» και  «Χειμωνιάζει». Το καλοκαίρι του 1962 η Πλαθ άρχισε ερασιτεχνικά να ασχολείται με την μελισσοκομία. Λίγο πριν πεθάνει, επέλεξε για το επόμενο βιβλίο της να βάλει τα παραπάνω ποιήματα ως κατακλείδα. Εκεί κορυφώνεται η αγωνία της να παραδεχθεί πως δεν υπάρχει σωτηρία: «Οι μέλισσες πετούν. Γεύονται την άνοιξη». Είναι η συνειδητοποίηση πλέον ότι η ζωή συνεχίζεται και χωρίς εκείνη. Η άνοιξη έρχεται σε άκρως αντίφαση με τον (χειμωνιάτικο) συναισθηματικό της κόσμο. Εκεί όπου όλα ανθίζουν και ξαναγεννιούνται η Πλαθ επιλέγει να πεθάνει.

Τα ποιήματά της όμως, κατά παράδοξο τρόπο, όσο σκοτεινά και εσωστρεφή να είναι, ανήκουν σ΄ ένα ανοιχτό χώρο. Δεν είναι εγκλωβισμένα στη βιωματική συνθήκη του θανάτου που εκπέμπουν. Έχουν την ιδιαιτερότητα να αποκαλύπτουν όχι μόνο την αλήθεια της δικής της ψυχοσύνθεσης, αλλά να μεταδίδουν την αίσθηση ότι νιώθουμε τον οριακό της κόσμο: «οι τουλίπες είναι υπερβολικά κόκκινες, με πληγώνουν».

Ο Durs Grünbein σ΄ ένα δοκίμιο είχε γράψει πως «ίσως τα δυνατότερα ποιήματα, τα πλέον αινιγματικά έργα, γράφονται σαν απόκρουση του ερεθισμού, σαν να παίρνει, για λίγο ανάσα η μνήμη υπό τον συνεχή καταιγισμό καθημερινών εντυπώσεων»[iii]. Εστιάζοντας την προσοχή μας στην ποίηση της Πλαθ σε αντιπαραβολή μ΄ αυτά τα λόγια, νομίζω εδώ έγκειται το μεγαλείο της ποίησής της. Μέσα από το καταιγισμό της δικής της μνημοσύνης ενάντια στην λήθη που εμποδίζει την αλήθεια να φανεί ακέραια μπροστά μας, η Πλαθ γίνεται ο μεταφορέας της σε μια κατασκότεινη περιοχή μέχρι τον απροσδόκητο κατακερματισμό της.

 

 

[i] Μαρία Τσάτσου: Σίλβια Πλαθ, ποιήματα, περιοδικό Ποίηση, τεύχος 12 σελ. 15

[ii] Silvia Plath, Letters Home: Correspondence 1950-1963, Faber & Faber, 1976

[iii] Durs Grünbein: «Απομακρυσμένη επιγραφή. Ποιήματα και δοκίμια». Εκδόσεις Υπερίων, σελ 93-94. Μετάφραση: Θανάσης Λάμπρου.

Η ΦΑΙΔΡΑ ΣΟΥΤΟΥ ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ & ΔΗΛΩΝΕΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΑΧΤΙΔΑ ΦΩΤΟΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ…

Tags

ARS & VITA

Π   Ρ   Ο   Σ   Ω   Π   Ο   Γ   Ρ   Α   Φ   Ι   Α

Φ  Α  Ι  Δ  Ρ  Α                 Σ  Ο  Υ  Τ  Ο  Υ

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Είσαι η πρώτη ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ της στήλης για το 2015, γι’ αυτό θα ήθελα, να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με τις σκέψεις σου για την νέα χρονιά. Πως τα βλέπεις τα πράγματα;

Τα βλέπω με αισιοδοξία και περισσότερο φως απ’ ότι παλιότερα. Ελπίζω στο καλύτερο και είμαι σίγουρη, ότι κάποια στιγμή θα βρούμε μία άκρη…στο τούνελ! Δεν μου αρέσει να μένω στο σκοτάδι. Θεωρώ, ότι ακόμα και μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι, μπορείς πάντα να βρεις μια αχτίδα φωτός.

Διαθέτεις ένα εντυπωσιακό εύρος σπουδών. Χορεύτρια – χορογράφος, ηθοποιός και θεατρολόγος. Στην περίπτωση σου μάλλον υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία, στα τέσσερα και πάει λέγοντας.…Μίλησε μας λίγο για την συνύπαρξη των πολλαπλών ιδιοτήτων σου. Είναι αρμονική;

Πιστεύω, ότι κάποιες ιδιότητες είναι αλληλένδετες και αλληλοσυμπληρώνονται. Δηλαδή, ποτέ δεν θεώρησα επιλέγοντας την θεατρολογία, ότι μπαίνω σε κάτι ξέχωρο. Ναι μεν, εμβαθύνω σε ένα θεατρικό κείμενο ή μια θεατρική πράξη, αλλά αποκομίζω αυτό που θέλω να πάρω, το κάνω κτήμα μου και το αναδημιουργώ σε σχέση με την χορογραφία, την ερμηνεία κτλ. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους. Είναι πολύ σημαντικό για μένα, να είναι ένας καλλιτέχνης περίπλοκος, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει όσο το δυνατόν καλύτερα στις εκάστοτε συνθήκες, που του προσφέρονται.

Έχεις συνεργαστεί με το Χοροθέατρο Ροές της Σοφίας Σπυράτου, με την Ομάδα Σύγχρονου Χορού της Πέρσας Σταματοπούλου, του Lee Bruer κ.α.,  ως χορεύτρια – περφόρμερ, αλλά και ως χορογράφος – κινησιολόγος. Ποιο ρόλο απολαμβάνεις περισσότερο;

Κάθε ρόλος έχει την γλύκα του. Σαφώς όταν δουλεύεις με μία ομάδα και κάνεις την επιμέλεια της κίνησης ή αντίστοιχα χορογραφείς ένα δικό σου project, η χαρά που παίρνεις από την δημιουργία και την συνδημιουργία με τους εκάστοτε συντελεστές της ομάδας σου, είναι τελείως διαφορετική από το να σε καθοδηγεί κάποιος, για να φτάσεις σε ένα δικό του αποτέλεσμα, αν και σ’ αυτήν την περίπτωση πρόκειται για συνδημιουργία, η οποία όμως έχει τελείως διαφορετική βάση και στόχο. Ομολογώ, ότι τις απολαμβάνω εξίσου, ωστόσο η αγάπη μου για την σκηνή είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορώ να την αποχωριστώ εύκολα. Η ευθύνη του χορογράφου βέβαια είναι πολύ μεγαλύτερη, το ίδιο και η χαρά που νιώθεις όταν βλέπεις την δημιουργία σου να έχει κάποιο αντίκρισμα. Έχει μεγάλη διαφορά αυτό το συναίσθημα, από το χειροκρότημα που δέχεσαι στο τέλος μιας παράστασης.

Πιστεύεις, ότι οι Έλληνες ηθοποιοί διαθέτουν «δουλεμένα» σώματα;

Υπάρχουν πολλά «έξυπνα» σώματα Ελλήνων ηθοποιών, τα οποία όμως νομίζω, ότι δεν τα εκμεταλλεύονται, όπως θα έπρεπε. Έχω την αίσθηση, ότι γι’ αυτό δεν φταίνει μόνο οι ίδιοι. Το «έγκλημα» είναι αμφίδρομο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει στην Ελλάδα η παιδεία που υπάρχει στο Εξωτερικό, ώστε να αντιληφθεί ο ηθοποιός, πως οφείλει να καλλιεργήσει το σώμα του, όπως τη φωνή, την εξωτερική του εμφάνιση ενδεχομένως και τα υπόλοιπα εκφραστικά του μέσα, προκειμένου να μπορεί κάποιος να το σμιλεύσει και να το προσαρμόσει στις ανάγκες του εκάστοτε ρόλου. Ωστόσο, έχει τύχει να συνεργαστώ με ηθοποιούς, που έχουν πολύ σημαντικές σωματικές ικανότητες, σε βαθμό που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και χορευτές αν θέλουμε να κάνουμε τον διαχωρισμό, εγώ δεν τον κάνω ποτέ. Το σώμα στην ουσία «μιλάει» και υπάρχουν πολλοί ερμηνευτές που μιλάνε περισσότερο με το σώμα τους, παρά με την φωνή τους. Προσωπικά το θεωρώ πολύ σημαντικό, γιατί σε συνδυασμό με την καλλιέργεια της φωνής τους, μπορούν να φτάσουν την ερμηνεία τους σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο κι αυτή η αρμονία είναι το ζητούμενο της παραστατικής τέχνης.

 H θρυλική Πίνα Μπάους χορογραφούσε – ενίοτε χόρευε κιόλας – σε προχωρημένη ηλικία και ενώ ήταν σοβαρά άρρωστη, συνεχίζοντας να δουλεύει με το ίδιο πάθος, μέχρι και την τελευταία της πνοή. Εσύ βάζεις χρονικά περιθώρια στον εαυτό σου, όσον αφορά τον χορό;

Αυτό που λέμε για τον χορό είναι, ότι είναι μια τέχνη με ημερομηνία λήξεως, αναφερόμενοι περισσότερο στον  κλασικό χορό, το μπαλέτο συγκεκριμένα, όπου δεν μπορείς να χορεύεις μέχρι τα πενήντα ή ακόμη και να μπορείς, να χορεύεις έως τα πενήντα σου όπως η Συλβί Γκιγιέμ, η οποία αποσύρθηκε πρόσφατα, πρέπει να ξέρεις πότε να φεύγεις.  Όσον αφορά τον σύγχρονο χορό, δεν βάζω όρια, γιατί για μένα αποτελεί μία έκφραση ανώτερης ψυχής. Ο σύγχρονος χορός εμπνέεται από την καθημερινή κίνηση του ανθρώπου και γι’ αυτό είναι ανεξάντλητος, ενώ ταυτόχρονα μιλάει για όλα αυτά που δεν μπορούν, να ειπωθούν με λέξεις. Ουσιαστικά, είναι η μελωδία της σιωπής. Δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια στον χορό, γιατί δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια στην ψυχή. Μπορεί να εκφράζεται μέχρι και την τελευταία της πνοή. Θα συμπορευθώ, ως εκ τούτου, με την Πίνα Μπάους και θα πω, ότι καλά έκανε κι εύχομαι όταν έρθει εκείνη η ώρα, να είμαι σε θέση να πράξω κι εγώ το ίδιο.

Εκτός απ’ τις  καλλιτεχνικές δραστηριότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω, απ’ το 2005 παραδίδεις μαθήματα release technique, contact improvisation & physical acting σε επαγγελματίες ηθοποιούς και χορευτές. Θέλω να μου αναλύσεις λίγο τους παραπάνω όρους και να μας μιλήσεις για την εμπειρία της διδασκαλίας.

Release technique είναι μία βασική τεχνική του σύγχρονου χορού, η οποία διδάσκεται σε όλες τις επαγγελματικές σχολές. Contact improvisation – το λέει και η λέξη – είναι η αυτοσχέδια σωματική επαφή, η ανταλλαγή των σωματικών μας κέντρων, δηλαδή το πως μπορούμε, να μπούμε ο ένας στον χώρο του άλλου και να δημιουργήσουμε κίνηση ή ν’ αφυπνίσουμε ορισμένα πρωταρχικά ένστικτα. Το «physical acting» είναι ουσιαστικά ένας δικός μου όρος. Προέκυψε από την εμπειρία μου στο physical theater, απ’ τις σπουδές μου κι όλα τα σεμινάρια που έχω κάνει. Προσπαθώ με βασικό όργανο το σώμα, να δημιουργήσω ή να αναδημιουργήσω την σωματική διάπλαση του ρόλου, μέσα βέβαια από τον χαρακτήρα του εκάστοτε ερμηνευτή. Μετά απ’ αυτήν την επίπονη εργασία βασικό συμπλήρωμα είναι ο λόγος, ο οποίος παίρνει μία τελείως διαφορετική διάσταση. Είχα μεγάλο άγχος σχετικά με την διδασκαλία, γιατί πρέπει να έχεις φοβερή μεταδοτικότητα και να είσαι γενικά επικοινωνιακός χαρακτήρας, ενώ επίσης θεωρώ πολύ μεγάλη ευθύνη να διδάξεις κάποιον αυτά που ξέρεις και να μεταλαμπαδεύσεις γενικά την γνώση σου, ενώ ακόμα πιο σημαντικό είναι, πως θα την προσλάβει ο άλλος. Η μεγαλύτερη ευθύνη έγκειται εκεί, γιατί αλλιώς μπορεί εύκολα να οδηγήσεις κάποιον στην ημιμάθεια. Στην αρχή προβληματίστηκα πάρα πολύ, αργότερα όμως άρχισα να το απολαμβάνω και μπορώ να πω πλέον με σιγουριά, ότι η επικοινωνία που μπορείς ν’ αποκτήσεις μ’ έναν ηθοποιό ή έναν χορευτή δημιουργώντας πάνω του και διδάσκοντας είναι πολύ εποικοδομητική και για μένα την ίδια, τόσο σαν ερμηνεύτρια, αλλά και με την ιδιότητα της χορογράφου.

Δύο χρόνια αφότου ξεκίνησες να διδάσκεις – το 2007 δηλαδή –  ίδρυσες την ομάδα Trout Physical Theater Company, με βασικό συνεργάτη τον William Αντωνίου και στην συνέχεια τον Eammon Farrel, παρουσιάζοντας τις παραστάσεις: Fragment, Trainspotting & Τριλογία Αίματος. Ποια από τις τρεις αυτές δουλειές θεωρείς την πιο ολοκληρωμένη και γιατί;

Η απόφαση μου να ιδρύσω την ομάδα Trout Physical Theater, προέκυψε από μία μεγάλη ανάγκη, να δημιουργήσω νέες ιστορίες με βασικό εργαλείο το σώμα, χωρίς όμως να σνομπάρεται ο λόγος. Δεν ξεχωρίζω καμία απ΄τις δουλειές μου. Ήμουν μόλις 26 χρονών, όταν έκανα το Fragment – την πρώτη μου παράσταση –  και ομολογώ ότι λόγω του νεαρού της ηλικίας, ήμουν πολύ πιο απόλυτη απ’ ότι είμαι τώρα, κάτι που δεν θεωρώ και πάρα πολύ σωστό. Πιστεύω, ότι ένας δημιουργός δεν πρέπει να είναι ποτέ απόλυτος. Ανεβαίνοντας ένα-ένα τα σκαλιά της δημιουργίας και φτιάχνοντας τις παραστάσεις μου, μόνο όταν είχα πραγματικά κάτι να πω –  δεν είμαι γενικά υπέρ της συνεχούς κι άνευ λόγου δημιουργίας –  έφτασα σ’ ένα σημείο ικανοποιητικό κι εύχομαι στο μέλλον, να εξελιχθώ ακόμα περισσότερο. Με βάση αυτήν την εξελιγκτική πορεία, θα έλεγα ότι άρχισα να μπαίνω σ’ ένα πιο δικό μου, δημιουργικό μονοπάτι με την Τριλογία Αίματος, χωρίς να υποτιμώ τις δύο προηγούμενες δουλειές μου. Θέλω να πιστεύω, ότι είμαι σε καλό δρόμο και ευτυχώς με τον William Αντωνίου, ο οποίος όπως ανέφερες είναι ο βασικός συνεργάτης μου, έχουμε φτάσει σε απόλυτη ταύτιση ιδεών και καλλιτεχνικών ιδιοτήτων. Ο William είναι ένας νέος μουσικός, απίστευτα χαρισματικός και με πηγαίο ταλέντο, που μπροστά του ανοίγονται τεράστιες προοπτικές και το γεγονός ότι είμαστε συνεργάτες περίπου εννιά χρόνια λέει πολλά, για το πόσο έχουμε δέσει καλλιτεχνικά, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο και συνδημιουργώντας. Εύχομαι η συνεργασία μας, να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα. Το ίδιο έχει αρχίσει να συμβαίνει και με τον Eammon, με τον οποίο συνεργαστήκαμε στην Τριλογία Αίματος. Είναι ένας σκηνοθέτης με πολύ ανήσυχο πνεύμα, ο οποίος  ψάχνει συνεχώς την βαθύτερη ουσία των πραγμάτων και «σμιλεύει» τα πράγματα μαζί με τους συνεργάτες του. Είναι μία ευτυχέστατη συγκυρία που βρέθηκα με τους συγκεκριμένους ανθρώπους και ανυπομονώ να δω, πως θα εξελιχθεί.

“TRAINSPOTTING”

Η ταινία «Billy Elliot: γεννημένος χορευτής», που γνώρισε τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, αφηγείται την ιστορία ενός 11χρονου αγοριού, που επιθυμεί διακαώς να γίνει χορευτής, στην Αγγλία του 1980. Μέσα στο φιλμ θίγονται πολλά και διαφορετικά θέματα, με επίκεντρο την προκατάληψη, που αντιμετωπίζουν οι άντρες χορευτές. Πιστεύεις, ότι στην Ελλάδα ισχύουν παρόμοιου τύπου «προκαταλήψεις»;

Εν έτει 2015 νομίζω, ότι είναι πολύ βλακώδες να υπάρχουν τέτοιου είδους προκαταλήψεις. Δυστυχώς πιθανότατα συμβαίνει, αλλά θεωρώ ότι παρόμοια ζητήματα έχουν απενοχοποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το επάγγελμα δεν ορίζει την σεξουαλική ή οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα μας. Πιστεύω, ότι οι Έλληνες είναι σε έναν πολύ καλό δρόμο, ώστε να το καταλάβουν αυτό και παράλληλα –επιτέλους –  να το συνειδητοποιήσουν κιόλας.

Ως ηθοποιός με χορευτική παιδεία, πρώτα σωματοποιείς τους ρόλους και μετά εμβαθύνεις στο κείμενο και τον χαρακτήρα ή συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα;

Έχω υπάρξει ως ηθοποιός μόνο σε τρεις παραστάσεις έως τώρα. Τολμώ να πω, ότι και στις τρεις πρώτα βρήκα το σώμα, το βάρος, το περπάτημα του χαρακτήρα, την σωματική ενέργεια που φέρει και μετά άρχισα ν’ ασχολούμαι εις βάθος με το λόγο. Δεν ξέρω, αν είναι σωστός ή λανθασμένος δρόμος αυτός, όταν παίζεις αμιγώς θέατρο, αλλά για μένα είναι ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης μίας ερμηνείας, γιατί ο κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του σώμα. Ναι μεν χρησιμοποιείς το δικό σου, αλλά με «ενέσεις» του σώματος του εκάστοτε ήρωα, που καλείσαι ν’ αποδόσεις σκηνικά. Πρέπει να εντοπίσεις όλα αυτά τα στοιχεία, που συνθέτουν το νέο χαρακτήρα, που θα προκύψει απ’ το δικό σου σώμα και τις «ενέσεις» του άλλου και να δημιουργήσεις μία νέα «οντότητα», η οποία προφανώς μετά θα αποκτήσει και λόγο. Άρα ναι, πρώτα σωματοποιώ τους ρόλους μου…

Ποιο κλασικό θεατρικό έργο θα ήθελες να χορογραφήσεις και γιατί;

Θα μ’ ενδιέφερε πάρα πολύ, να χορογραφήσω τον Μάκβεθ. Θεωρώ πως είναι μία απ’ τις τραγωδίες της εξουσίας του Σαίξπηρ, που θα είναι πάντα επίκαιρη. Με ιντριγκάρει πάρα πολύ, το κατά πόσο θα μπορούσα να σωματοποιήσω την εξουσιολαγνεία. Το πως δηλαδή ένας άνθρωπος έλκεται τόσο πολύ από την εξουσία, ώστε να καταστρατηγήσει τα πάντα, ότι πιστεύει, ότι είναι ηθικό ή το ανήθικο να το αναγάγει σε μια άλλη κλίμακα του ανήθικου. Θα ήθελα να το προσεγγίσω, μόνο και μόνο για να αντιληφθώ κι εγώ μέσα από την δημιουργία, πως η εξουσία χειραγωγεί προσωπικότητες – και μάλιστα δυνατές προσωπικότητες – ώστε από κάποιο σημείο και μετά να άγονται και να φέρονται απ’ το πάθος τους να την αποκτήσουν και κατ’ επέκταση να την χρησιμοποιήσουν. Με ενδιαφέρει επίσης κι η πάλη των δύο φύλων, όπως παρουσιάζεται μέσα στο συγκεκριμένο έργο. Το πως δηλαδή το ασθενές φύλο, δεν είναι καθόλου ασθενές και το ισχυρό φύλο, δεν είναι καθόλου ισχυρό, όχι όμως με την φεμινιστική έννοια του όρου, κάτι τέτοιο δεν με απασχολεί. Θα ήθελα να εστιάσω, στον τρόπο που ο Σαίξπηρ αντιλήφθηκε αιώνες πριν, ότι η γυναίκα όχι μόνο ασθενές φύλο δεν είναι, αλλά αντίθετα είναι το ισχυρό. Είναι ο λαιμός κι όπου γυρίζει ο λαιμός, γυρίζει και το κεφάλι. Το έργο προσφέρεται, για να δημιουργήσεις πολύ ανατρεπτικές φιγούρες.

Το όνομα σου παραπέμπει σε μία από τις πιο εμβληματικές τραγικές ηρωίδες. Η Φαίδρα – όπως και η Μήδεια – ενσαρκώνει το τυφλό ερωτικό πάθος, που τελικά την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, συμπαρασύροντας στον όλεθρο και τους αγαπημένους της. Πόσο «Φαίδρα» αισθάνεσαι; Είσαι άνθρωπος των άκρων ή του μέτρου; 

Έχω υπάρξει σε μεγάλο βαθμό άνθρωπος των άκρων και νομίζω, ότι μόνο έτσι μπορείς να εκτιμήσεις το μέτρο. Αυτή την στιγμή βρίσκομαι σε μία φάση, που εκτιμώ το μέτρο σε σχέση με τα άκρα που είχα αγγίξει πριν, αλλά δεν θέλω να χάσω και τον ακραίο χαρακτήρα μου. Γιατί τα άκρα πάντα δημιουργούν και μία «υπέρβαση», την οποία δεν θέλω να την χάσω από την ζωή μου. Μόνο έτσι κάνεις επανεκκίνηση του εαυτού σου, βλέπεις τελείως διαφορετικά τα πράγματα κι ανοίγεσαι σ’ έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, απ΄αυτόν που ενδεχομένως ήσουν κλεισμένος. Προς το παρόν είμαι άνθρωπος των άκρων…με μέτρο…

Το 2014 σε είδα να ερμηνεύεις τον ρόλο του Γκαρσόν, στην παράσταση «ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ» του Ζαν – Πωλ Σαρτρ, σε σκηνοθεσία Πάνου Κυπαρίσση, στο Θέατρο 104 – Black Box στο Γκάζι. Η δουλειά που έκανες πάνω στον ιδιόμορφο αυτό ρόλο ήταν πραγματικά εντυπωσιακή και αξιοπρόσεκτη. Ήταν δική σου ιδέα η συγκεκριμένη προσέγγιση ή αποτελούσε σκηνοθετικό εύρημα;

Όταν μου προτάθηκε ο ρόλος του Γκαρσόν απ’ την ομάδα ΜΕΛΑΜΠΟΥΣ ενθουσιάστηκα, γιατί αν και είναι ουσιαστικά ένας ρόλος δέκα λεπτών, πρέπει να φτιάξεις ένα ολόκληρο βιογραφικό για να μπορέσει να υπάρξει και μάλιστα σ’ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει τίποτα. Μπορεί και να υπάρχει, δεν το ξέρουμε με σιγουριά, αλλά  προς το παρόν όλα αυτά είναι μια ιδέα. Μέσα από μαραθώνιες συζητήσεις που είχαμε με τον κ. Κυπαρρίση σχετικά με την απόδοση του συγκεκριμένου ρόλου και την αίσθηση που ήθελε να δώσει, τελικά μ΄εμπιστεύτηκε και μου άφησε ανοιχτό το πεδίο για να δοκιμάσω πράγματα, οπότε οδηγηθήκαμε συνεργατικά σ’ αυτήν την ιδέα. Ήταν μία πολύ όμορφη εμπειρία για μένα. Ανυπομονούσα να «μετουσιωθώ» σε Γκαρσόν. Το βρήκα πολύ εποικοδομητικό ως εμπειρία, γιατί έπρεπε να δημιουργήσω μία συνέχεια, αλλά αυτή η συνέχεια να έχει μία έκρηξη μόνο δέκα λεπτών. Το γεγονός, ότι ο κ. Κυπαρρίσης ήθελε ν’ αρχίσουμε το έργο απ’ έξω, πριν μπουν οι θεατές και τους οδηγήσουμε στην κόλαση, μου ενίσχυσε όλη αυτήν την ιδέα, ότι αυτό το άυλο πλάσμα εκτελεί αέναα την συγκεκριμένη εργασία.

“ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ”

Ας φύγουμε λίγο απ’ το θέατρο…κι ας πάμε σινεμά! Έχεις συμμετάσχει σε κάποιες πολύ ιδιαίτερες κινηματογραφικές παραγωγές: Η έκταση που αναλογεί (2007-Σκην. Παν. Χριστόπουλος), Η Λεωφόρος που σκοτώνονται οι Γάτες (2008- Σκην. Σεβαστιάννα Αναγνωστοπούλου), ενώ πολύ πρόσφατα συμμετείχες στο τηλεοπτικό spot του 15^ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Νιώθεις άνετα μπροστά στην κάμερα;

Την πρώτη επαφή μου με τον κινηματογράφο την οφείλω στον Παναγιώτη Χριστόπουλο, ο οποίος μου έδωσε έναν πολύ ενδιαφέροντα ρόλο στην ταινία μικρού μήκους «Η έκταση που αναλογεί», η οποία βραβεύτηκε στην Δράμα. Μαγεύτηκα απ’ την πρώτη στιγμή των γυρισμάτων, με όλη αυτήν την διαδικασία, την οποία δεν γνώριζα μέχρι τότε. Αισθάνομαι πάρα πολύ άνετα όταν κάποιος με κάνει να αισθάνομαι έτσι κι όταν υπάρχει ένας άνθρωπος, που ξέρει ακριβώς τι θέλει από μένα και πως να το εκμαιεύσει. Μ’ αρέσει πολύ το γεγονός, ότι πρέπει να παίξεις με τα εκφραστικά σου μέσα. Να δώσεις δηλαδή την ουσία της σκηνής μέσα απ’ τα μάτια σου ή μέσα από ένα κοντινό και μία έκφραση που θα πάρεις. Όταν υπάρχει ένας άνθρωπος, ο οποίος θα με κάνει να αισθανθώ πολύ οικεία, όσον αφορά την ηρωίδα που θα πρέπει να ενσαρκώσω, τότε ναι αισθάνομαι πολύ άνετα μπροστά στην κάμερα.

Πιστεύεις, ότι μπορούν οι σύγχρονοι Έλληνες Κινηματογραφιστές, να κάνουν την διαφορά και να απευθυνθούν και στις αγορές του Εξωτερικού;

Επειδή είμαι πάρα πολύ σινεφίλ και μέσω της θεατρολογίας έχω ασχοληθεί διεξοδικά με τον κινηματόγραφο, πιστεύω ότι έχουμε πολύ καλό κινηματογραφικό δυναμικό στην Ελλάδα. Υπάρχουν δημιουργοί που έχουν πολύ συγκεκριμένη γραμμή, πολλές και καλές ιδέες και είναι και εξαιρετικά ταλαντούχοι. Το πρόβλημα είναι, ότι η γλώσσα μας δεν αποτελεί διαβατήριο για το Εξωτερικό. Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει οι Έλληνες κινηματογραφιστές να κάνουν την υπέρβαση και να πιστέψουν πολύ σ’ αυτό. Είναι λίγο δύσκολο, ως επί το πλείστον, αλλά υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις και βρισκόμαστε σε μία περίοδο, που γίνονται πάρα πολλές εξορμήσεις Ελλήνων σκηνοθετών στο εξωτερικό, ώστε να προσεγγίσουν τις διεθνείς αγορές  και τις περισσότερες φορές μάλιστα βρίσκουν και ανταπόκριση. Φυσικά από άποψη τεχνικής υποδομής και παραγωγής, δεν υπάρχουν ούτε τα βασικά, αλλά όπως λέει κι ο Καζαντζάκης «…αυτό που δεν έγινε είναι αυτό που δεν ποθήσαμε αρκετά…». Οπότε πρέπει να το ποθήσουμε αρκετά, για να γίνει, κι αυτό  είναι κάτι που πρεσβεύω γενικά κι αφορά οποιονδήποτε στόχο θέλουμε να κατακτήσουμε.

Πόσο αποτελεσματικούς θεωρείς τους κρατικούς φορείς, που ασχολούνται με τον πολιτισμό στην Ελλάδα;

Βρίσκω, ότι είναι ανύπαρκτοι. Δυστυχώς είμαστε μία χώρα, που λέμε ότι γεννήσαμε τον πολιτισμό, αλλά στην ουσία τον θάβουμε μόνοι μας. Όταν ήμουν πρόπερσι τον Ιούνιο στην Αγγλία για μία παράσταση, είχα μία συζήτηση με μία κοπέλα μέσα απ’ την ομάδα, που ήταν Κορεάτισσα και διέμενε μόνιμα στο Λονδίνο. Λίγο πριν φύγω μου είπε «Α Φαίδρα πριν φύγεις, θα πρέπει οπωσδήποτε να δεις τον Τζουντ Λο και την Κλερ Ντέινς, στο τάδε έργο», δεν θυμάμαι ποιο… «για να δεις τι σημαίνει θέατρο». Δεν αμφιβάλλω για το ταλέντο του εν λόγω ηθοποιού και φυσικά πιστεύω ότι παντού μπορείς να δεις αγνό, καλό θέατρο, αλλά  δεν μπορείς να μου μιλάς για θέατρο, όταν κορυφαίοι ξένοι ηθοποιοί εκθειάζουν το ελληνικό θεάτρο, όπως για παράδειγμα  η Έλεν Μίρεν, που είχε έρθει στην Επίδαυρο για να ερμηνεύσει την Φαίδρα, δηλώνοντας μετά πως ήταν το καλύτερο υποκριτικό μάθημα που είχε κάνει ποτέ στην ζωή της. Όταν ο ίδιος ο κρατικός φορέας δεν αντιλαμβάνεται, ότι πρέπει να ενθαρρύνει και να τροφοδοτήσει την σκέψη των πολυάριθμων κι αξιολογότατων καλλιτεχνών της χώρας, είτε για να βγούμε προς τα έξω, ή για να αναδημιουργήσουμε πράγματα και να βγούμε από το τέλμα που βρισκόμαστε, δεν πρόκειται να το καταλάβει ο ξένος. Θεωρώ, ότι κάθε κρατικός φορέας στην χώρα μας που αφορά την Τέχνη, δεν την εκτιμά όπως της αξίζει. Ο Έλληνας θα πρέπει να μάθει, ότι μπορεί να βρει μία διέξοδο όχι μόνο μέσα από εύπεπτα θεάματα, που στόχο έχουν να τον κάνουν να γελάσει με ανούσια αστεία κι όχι να τον προβληματίσουν ουσιαστικά. Υπάρχει ένα ποσοστό ανθρώπων που ευτυχώς αντιστέκεται σ’ αυτήν την «ευκολία», αλλά μου φαίνεται μικρό.  Έχουμε μάθει να μας άγουν και να μας φέρουν τα Μ.ΜΕ. Τα καταπίνουμε όλα αμάσητα και δεν δεχόμαστε τίποτα άλλο. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να τραφούμε και με κάτι άλλο, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει εξέλιξη στα πράγματα.

 Πως ορίζεις την ευτυχία; Αν κάποιος σου ζητούσε να την χορογραφήσεις, πως θα μας την παρουσίαζες;

Η ευτυχία για μένα υπάρχει στα πολύ απλά πράγματα. Δηλαδή θα παρουσίαζα ένα παιδί που γελάει, παίζοντας μ΄ένα μπαλόνι, ή ένα ζευγάρι που ερωτοτροπεί και γελάει επίσης. Θα συμπεριλάμβανε τους απίστευτους ήχους της φύσης, όπως ο ήχος της θάλασσας ή το κελάηδισμα των πουλιών, που σε γεμίζουν με εικόνες και μυρωδιές. Σίγουρα θα ήταν μία χορογραφία που δεν θα είχε καθόλου μελωδία και θα ενσωμάτωνε όλους τους ψυχικούς τόνους της ευτυχίας, σε διάφορες εκφάνσεις της. Θα ήταν μία χορογραφία με μυρωδιές και μόνο, γιατί νομίζω, ότι έχουμε ξεχάσει πόσο όμορφο είναι να κάθεσαι σ’ ένα περβάζι και να μυρίζεις το γιασεμί, πίνοντας καθαρό απόσταγμα ρακής και απολαμβάνοντας το σούρουπο. Όλα αυτά για μένα είναι ο ορισμός της ευτυχίας.

Σε τρομάζει η προοπτική να κάνεις οικογένεια, υπό τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες;

Η προοπτική μιας οικογένειας είναι κάτι πολύ σοβαρό. Για να φέρεις παιδιά στον κόσμο – και ειδικά σ’ αυτόν τον κόσμο – πρέπει πρώτα να έχεις λύσει κάποια πολύ ζωτικά θέματα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και δικά σου, προσωπικά. Ωστόσο, δεν με τρομάζει ακριβώς, με παγώνει. Παράλληλα μου προσφέρει τροφή για σκέψη, σχετικά με το αν θα ήθελα ένα παιδί να βιώσει μία ενδεχόμενη δική μου κατάσταση πιθανότατα ατέρμονη, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και επίσης με προβληματίζει το γεγονός, αν το παιδί θα μπορέσει ν’ ανταπεξέλθει, έχοντας δει τους γονείς του σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν το αποκλείω σε καμία περίπτωση, αλλά αυτήν την στιγμή δεν είναι η πρώτη μου σκέψη.

 Ποια ήταν η πιο σημαντική συμβουλή, που σου έδωσαν οι γονείς σου; Κατάφερες να την ακολουθήσεις;

Οι γονείς μου δεν είναι απ’ τους ανθρώπους που δίνουν συμβουλές. Απλά με τον δικό τους τρόπο, προσπαθούσαν να μου δείξουν έναν δρόμο. Απ’ την στιγμή που αποφάσισα, ότι θέλω ν’ ασχοληθώ με την Τέχνη, η μητέρα μου το θεώρησε εφικτό και με παρότρυνε, θεωρώντας όμως, ότι πρώτα απ΄όλα θα πρέπει να οχυρώσω τον εαυτό μου,  με βαθιά παιδεία σ’ οτιδήποτε ανοιχτώ και τολμήσω. Επίσης, μου είπε  ότι θα πρέπει να παρατηρώ τα πάντα με ανοιχτό μυαλό και να ρουφάω απ’ τη ζωή το μεδούλι της, γιατί ο καλλιτέχνης είναι ένα πλάσμα που πάλλεται. Μέσα απ’ αυτούς τους παλμούς, αναδύονται πράγματα, ιδέες, έννοιες, εικόνες. Είναι ένας δρόμος, που ορισμένες φορές μου τον δείχνουν ακόμα και σήμερα, όταν κάποιες φορές λιγοψυχώ ή καταπέφτω. Από πολύ μικρή, οι γονείς μου με βοήθησαν, να αντιληφθώ, ότι καλλιτέχνης είναι μία στάση ζωής, με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Οδεύουμε  – ολοταχώς –  προς τις πολυσυζητημένες Βουλευτικές Εκλογές. Πιστεύεις, ότι θ’ αλλάξει κάτι ριζικά και επί της ουσίας;

Σαφώς και πρέπει ο Έλληνας, να ξεβολευτεί και να βγάλει τις παρωπίδες του. Βρισκόμαστε σε μία κατάσταση, που θα πρέπει ν΄ανατραπούν τα πάντα. Πιστεύω στην ανατροπή, αλλά δεν πιστεύω ότι είμαστε ικανοί να την κάνουμε. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, ότι είμαι σύμφωνη με τις επερχόμενες εκλογές, αλλά ταυτόχρονα πιστεύω, ότι αποτελούν μία τεράστια πέτρα που θα ταράξει πάλι τα νερά, τα οποία βέβαια δεν έχουν μείνει και ποτέ ήρεμα. Θέλω να πιστεύω στην καλύτερη έκβαση των πραγμάτων. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολιτικοί, που αγαπούν πραγματικά αυτόν τον τόπο, ώστε να μπορέσουν να βγάλουν την χώρα απ’ το αδιέξοδο. Θεωρώ, ότι ο καθένας απ’ αυτούς κοιτάζει το τομάρι του και μιλάει βάζοντας μπροστά την εξουσιολαγνεία του. Αυτή η μανία για εξουσία, δεν μπορεί να οδηγήσει σ΄ένα θετικό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, πάντα όταν γίνονται εκλογές, ανοίγει ένα παράθυρο. Ας ευχηθούμε ο άνεμος που θα φυσήξει, να είναι ούριος.

Απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα και το 2015, θα εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για έναν πιο όμορφο κόσμο στην Tέχνη…Σε τι φάση βρίσκεσαι καλλιτεχνικά και ποια είναι τα άμεσα ή μακροπρόθεσμα σχέδια σου για την καινούργια χρονιά;

Φέτος έχω την χαρά να συνεργάζομαι με καλλιτέχνες, με τους οποίους υπάρχει κοινός κώδικας επικοινωνίας και έχουμε την ίδια αντίληψη για την τέχνη και την έκφραση της. Αρχικά, επιμελούμαι την κίνηση στο έργο «Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ» του  Roland Schimmelpfennig, το οποίο θα ανέβει στο Θέατρο Πορεία, Δευτερότριτα (πρεμιέρα 2 Φεβρουαρίου), από την ομάδα Kammerspiel, σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη. Παράλληλα, έχω αναλάβει την κινησιολογία στην παράσταση «Kiska», της ομάδας Chameleon, σε σκηνοθεσία της Ηλιάνας Μαυρομάτη. Το έργο ανήκει στην κατηγορία devised theater και είναι βασισμένο σε έρευνες, μαρτυρίες και αυτοσχεδιασμούς, με άξονα τον κοινωνικό και πολιτικό ρατσισμό, απέναντι στον αδύναμο άνθρωπο. Η παράσταση θ’ ανέβει στον εναλλακτικό πολυχώρο BETON 7 (πρεμιέρα 2 Μαρτίου), κάθε Δευτέρα & Τρίτη.Στο απώτερο μέλλον, συζητάω για ένα project με την Νάντια Σπηλιωτοπούλου, το οποίο είναι ακόμα work in progress και το δουλεύουμε, με σκοπό να παρουσιαστεί τον Μάιο ή τον Ιούνιο. Επίσης, κάνω κάποιες συζητήσεις σχετικά με την δική μου Τριλογία Αίματος, η οποία υπάρχει περίπτωση, ν’ ανέβει ξανά, κάποια στιγμή μέσα στον Ιούνιο. Τέλος, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μία ομάδα με τον Θύμιο Κούκιο, έναν εξαιρετικό συνάδελφο και σπουδαίο καλλιτέχνη, ώστε να προετοιμάσουμε μία νέα δουλειά, χωρίς να έχουμε ακόμα οριστικοποιήσει το πότε θα είμαστε σε θέση, να την παρουσιάσουμε.

---

Η ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ της Φαίδρας Σούτου, πραγματοποιήθηκε ένα παγωμένο βράδυ απ’ αυτά, που η θερμοκρασία άγγιξε το μηδέν (…και κάτω…). Έχοντας και οι δύο περιορισμένο χρόνο λόγω πολλαπλών υποχρεώσεων (η Φαίδρα ήρθε στο ραντεβού μας κατευθείαν μετά την πρόβα της στο Θέατρο Πορεία) και μετά από μία περιπετειώδη αναζήτηση ενός “καταφύγιου”, προκειμένου να πραγματοποιήσουμε την συνέντευξη μας, βρεθήκαμε σε μία από τις πολλές καφετέριες της Αθήνας και μετά…το κλίμα ζεστάθηκε απότομα.

Απρόσμενα ομιλητική, αβίαστα ειλικρινής και άμεση, η Φαίδρα με εξέπληξε ευχάριστα με τις απαντήσεις της και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, με έκανε να ξεχάσω οτιδήποτε άλλο και να αφοσιωθώ στην κουβέντα μας.

Η στήλη ARS & VITA και οι ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ, καλωσορίζουν μαζί της το 2015 και εύχονται ολόψυχα η αισιοδοξία της Φαίδρας Σούτου και το φως που εκείνη επιμένει να βλέπει παντού, να υπερνικήσουν το βαθύ σκοτάδι που μας τυλίγει τα τελευταία χρόνια…

ΣΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΟΚΟΝΔΥΛΗ, Η NOVA MELANCHOLIA ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΙΣ «ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ», ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ-ΑΛΕΞΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΣΚΗΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΝΤΑΣΗΣ & ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ…

Tags

ARS & VITA

 

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Πριν ακόμα βρεθώ στην Χαλκοκονδύλη και συγκεκριμένα στο Μπαγκλαντές, τον καλλιτεχνικό χώρο, που δημιούργησαν τρεις φίλοι, σκηνοθέτες και ηθοποιοί: η Βάσω Καμαράτου, ο Κώστας Κουτσολέλος και ο Βασίλης Νούλας, με σκοπό ν’ αποτελέσει έναν ζωντανό, εναλλακτικό πόλο συσπείρωσης γύρω απ’ την performance, είχα διαβάσει σχετικά δημοσιεύματα, τα οποία μου κίνησαν το ενδιαφέρον απ’ την πρώτη στιγμή κι εδώ κι αρκετό καιρό έψαχνα την ευκαιρία (και τον χρόνο…) για να τον επισκεφτώ (…ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αγαπημένη φίλη της στήλης κι άκρως θεατρόφιλη Μαρία Μπούρλη, που επιτέλους μου την προσέφερε…).

Οι τρεις πρωτεργάτες – ιδρυτές του χώρου, γνωστοί απ’ την περίφημη κίνηση Μαβίλη και την περιπέτεια του θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ, αλλά και τις πολύ αξιόλογες performances που έχουν παρουσιάσει στο BIOS τα τελευταία χρόνια (…είχα την τύχη να παρακολουθήσω αρκετές απ’ αυτές…) δηλώνουν μακριά απ’ τις «εκ των άνω» λογικές gentrification, που κατά καιρούς επιχειρούνται στο πολύπαθο κέντρο της πόλης, από διάφορους οργανισμούς και λοιπούς αρμόδιους (ή αναρμόδιους…) φορείς και προτείνουν ένα νέο «πείραμα συνεργασίας – αυτοδιαχείρισης – δημιουργίας», που δεν αποκλείει καμία καλλιτεχνική πρωτοβουλία, αρκεί να διαθέτει  όραμα, τόλμη και πρωτοποριακή διάθεση.

Ο συγκεκριμένος χώρος αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς διαθέτει «την μικρή του ιστορία», έχοντας υπάρξει σημείο συγκέντρωσης της μπαγκλαντεσιανής κοινότητας της Αθήνας, φιλοξενώντας κυρίως μουσικές εκδηλώσεις. Τα ίχνη τους (αφίσες, μικρές αρχιτεκτονικές κλπ) υπάρχουν ακόμη στον χώρο, προσδίδοντας στην ατμόσφαιρα κάτι ακαθόριστα οικείο & ταυτόχρονα οικουμενικό.

Η performance (διάρκειας 70′ λεπτών) «ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα, βασισμένη στην ομώνυμη ποιητική συλλογή του Νίκου – Αλέξη Ασλάνογλου, ουσιαστικά εγκαινίασε την θεατρική καινοτομία των τριών καλλιτεχνών, αποτελώντας την ιδανικότερη αφετηρία για ένα εγχείρημα με υψηλό δείκτη δυσκολίας. Ο ευφυέστατος ηθοποιός και σκηνοθέτης καθοδηγεί τα μέλη της ομάδας του (…συμμετέχοντας παράλληλα ενεργά…) σε μία καυστικά σατιρική, διαδραστική performance γεμάτη υπέροχες σκηνές, κινηματογραφικής αισθητικής, με έντονα τα στοιχεία του devised theater, η οποία βρίθει ευαισθησίας, ερωτισμού και προχωρημένων εικαστικών παρεμβάσεων.

Η ομάδα Nova Melancholia «πατώντας» πάνω στους διαπεραστικά ρεαλιστικούς και ταυτόχρονα λυρικούς στίχους του πλέον ερωτικού ποιητή της νιότης μας, δημιούργησε μια μεταμοντέρνα ελεγεία για την απώλεια του έρωτα, ή αντίστοιχα το στοιχείο του ανέφικτου, που εξ’ ορισμού τον χαρακτηρίζει, καταφέρνοντας να μας παρασύρει σ’ έναν κόσμο, στον οποίο δεν έχουν θέση τα πρέπει και τα μη μιας κοινωνίας υπό κατάρρευση, αλλά κυριαρχεί η φαντασία κι ο αισθησιασμός, που σμίγει με την ελευθερία της έκφρασης,  σ’ ένα απρόβλεπτο παιχνίδι συμβολισμών, με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, το οποίο προκαλεί διαρκώς το μυαλό και τις αισθήσεις μας.

Οι Αντώνης Γκρίτσης, Λήδα Δάλλα, Θανάσης Κουβούσης, Αλεξία Σαραντοπούλου, Κώστας Τζημούλης, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου (με την καθοριστική συμμετοχή του Βασίλη Νούλα…) οδήγησαν τον εαυτό τους σε ερμηνευτικά άκρα, που σε πολλές περιπτώσεις μας έκαναν ν’ αγωνιούμε ακόμα και για την σωματική τους ακεραιότητα (…η Μαρίνα Αμπράμοβιτς θα ήταν σίγουρα περήφανη γι’ αυτούς…) δίνοντας στην έννοια της performance διαστάσεις ωμού ρεαλισμού και απίστευτης σωματικής ευελιξίας, που κράτησαν την αδρεναλίνη μας ψηλά απ’ το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο, αποσπώντας επάξια το παρατεταμένο χειροκρότημα ενός πολυσυλλεκτικού κοινού, που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν διόλου παθητικό, αφού οι πιο “θαρραλέοι” από εμάς ενσωματώθηκαν στην περφόρμανς, διαβάζοντας αποσπάσματα απ’ την ποιητική συλλογή  ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ, με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο.

Στο “παρεξηγημένο” – κι απαξιωμένο απ’ τους κραταιούς αυτής της χώρας – κέντρο της Αθήνας, σας περιμένει το ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ και μαζί του η NOVA MELANCHOLIA (μη χάσετε με τίποτα τις τελευταίες παραστάσεις)  για να ξανάδιαβάσουν μαζί σας με καινούργιες εικόνες και αλλιώτικους συνειρμούς κάθε φορά, τα σαρωτικής δύναμης ποιήματα που απαρτίζουν τις “ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ”…του Νίκου – Αλέξη Ασλάνογλου…

---

INFO:

 Μπαγκλαντές

Χαλκοκονδύλη 35, Κέντρο

Τηλ : 6985790834
Παραστάσεις : Mέχρι : 27/1/2015
Πληροφορίες : Απόγ.: Βραδ.: 11-13, 18-20, 25-27/1, 9.15 μ.μ.
Τιμη : Το αντίτιμο εισόδου καθορίζεται από τους θεατές.

Κρατήσεις: 6972730557.

 

Το αβέβαιο μέλλον μιας μαργαρίτας…(Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται.

Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ., Αθηναίος ιστορικός

---

 Αόρατες ερπύστριες, γαζώνουν με σφάλματα

τον άμαχο πληθυσμό.

Ο θάνατος ανακηρύσσεται «αθώος».

Ουδεμία ευθύνη φέρουν οι αυτόματοι πωλητές

για την ποιότητα των προϊόντων

που συνωστίζονται στα ράφια μας.

Με δάκρυα σφενδάμου, οπλίζονται

εισαγόμενα άρματα μάχης.

Άγουρα χέρια, συναρμολογούν έξυπνες βόμβες

μ’ ενήλικο κυνισμό κι ανήλικη αυθάδεια.

Σάρωθρα από γυαλί, περισυλλέγουν

στάχτες παγκοσμιοποίησης.

Απομεινάρια ανθρώπινων μελών

– ραγισμένοι απόγονοι του Νάρκισσου –

στης υστεροβουλίας τ’ ακλόνητο άλλοθι

με καθρεφτίζουν, όπως είμαι στ’ αλήθεια.

Ολόγυμνη…

 

Ποιος θα πάρει το χρίσμα;

Το ξίφος κατεβαίνει αργά, ματώνει τον αποτεφρωμένο αέρα.

Ακουμπά στον ώμο σου, διστακτικά

αμφίρροπη τελετουργία.

Ως πότε θα σε χρίζω ιππότη;

Το δικό σου μνημόνιο δεν χρωστά πουθενά.

Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από εκδρομές που δεν πήγες

φιλιά που δεν έδωσες, μα τα πήρες

αδυσώπητοι έρωτες…

Κουβαλάς στο δισάκι σου στιγμές ευτυχίας

χρόνια αυτούσιας ηδονής

αφανείς ήρωες …

Σε θυμήθηκα χθες, όπως ήσουν παλιά.

Συνήθως γελούσες, με τις έννοιες του υλισμού.

Συνήθως αλήτης.

Το στόμα σου ερωτοτροπούσε, μ’  ένα τσιγάρο.

Στα δάχτυλα διανυκτέρευε το μπαγλαμαδάκι.

Συνήθως ρεμπέτης κι επίορκος.

Μύστες κι αδαείς, με την ίδια άνεση, σαγήνευες.

Όλοι γνωρίζουν την ιστορία σου.

Παραδομένη στη λήθη.

Δεν συμφέρει κανέναν της αναδρομής…

η επώδυνη κύηση.

Κάπου, αδιάφορο το που…

Κάποτε, αδιάφορο το πότε…

Κάπως, αδιάφορο το πώς…

γεννήθηκε ολόμαυρη μαργαρίτα.

Στην σχισμή απόκρημνου βράχου, κάθε Άνοιξη οργιάζει.

Ανθίζει στο σκοτάδι της αυγής

αιμορραγεί στο φως της νύχτας.

Στα θλιμμένα της πέταλα, αναπαύεται

της θύμησης σου το… «αχ»…

Στην επιφυλακή της ψυχής μου

εσύ κι εκείνη, φυλάτε την πιο δύσκολη βάρδια.

Το παρελθόν μας αμαρτωλό

το μέλλον αβέβαιο.

Μηδενικό πόρισμα προς το παρόν… για οτιδήποτε άλλο…

Για τον μάγκα τον Περικλή, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

 

Ένας είναι ο μάγκας, φίλε μου. Από βουτυρόμαγκες πήχτρα. Αλλά, μάγκας μόνο ένας. Το ξέρω. Με διαβάζει τώρα που σου γράφω.

Άξιος δεν είμαι να μιλώ γι’ αυτόν. Μα τον σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες. Και το αξίζει.

Φλώρος ήμουνα και φλώρος παραμένω. Το αναγνωρίζω, όμως, στον εαυτό μου, που αξιώθηκε να γνωρίσει έναν τέτοιο τύπο.

Στο τσίπουρο που πίνω τούτη την νύχτα, φίλε. Ο μάγκας μου’ ξηγήθηκε σταράτα. Δώσαμε τα χέρια σαν άντρες. Όταν ξαναβρεθούμε να’ χω γίνει κάτι. Κάτι. Που να μπορώ να’ χω το κεφάλι μου ψηλά και να λέω. Αυτός είμαι.

Κι ένα βράδυ, να βρω τ’ αρχίδια να χορέψω μια ζεϊμπεκιά και να κάνω το μαγαζί κώλο. Κώλο. Και να το φχαριστηθεί η καρδιά μου. Φίλε. Γιατί… μια ζωή την έχουμε… κι αν δε την γλεντήσουμε…

Τζέντλεμαν και αλάνι. Αυτό είμαι. Το λέω. Σκατά σ’ όλα τα τσογλάνια που περιχαρείς μου παίζουνε ρολάκια Δον Κιχώτες. Και ξέρεις ποιο είναι το θέμα μου;

Δεν μπορώ τις πλάνες και δεν μπορώ υποτελείς να τραβάνε ψωμολυσσάδες Ροσινάντες.

Είπα. Έδωσα λόγο τιμής.

*

Ας τον πούμε Περικλή. Όνομα τιμημένο. Στα τραγούδια. Και στις υπόγες. Ρε φίλε, του ταιριάζει γάντι. Μη πάει ο νους σου στο κακό. Στ’ αρχαία και στα νέα. Άστα. Μόνο κράτα αυτά που σου λέω. Γιατί σου μιλώ με την καρδιά. Κι όχι με σοφιστείες.

Κοίτα. Σε λίγο θα γείρω πάνω στο τραπέζι. Κουράστηκα πολύ. Και το ποτό με βάρεσε κατακέφαλα. Μόνο να προλάβω να στα πω.

Είχα μείνει εκεί. Στα μεγαλεία του Περικλή. Αν δεν ήτανε αυτός, φίλε, ακόμα θα κλαιγόμουνα και θα το’ παιζα Παρθενόπη. Και δεν μου πάνε τα δακρύβρεχτα σαν τη Μάρθα Κλάψα.

Στα μάτια τον κοιτούσα. Κι ο φόβος γινότανε μαγκιά και το σκοτάδι αστραποβόλι. Και τα μπουζούκια τρίζανε σαν τις πύλες του καριόλη του Άδη. Κέρβερος οι εφιάλτες. Στο υπόσχομαι. Ρε Περικλή. Θα σε κάνω περήφανο. Θα πατήσω κάτω. Και θα ραγίσουνε οι ντουνιάδες. Και τα δαιμόνια και οι αγγέλοι, με το κεφάλι τους σκυφτό, θα ψέλνουνε αμανέδες. Στο οφείλω. Ή μάλλον, μου το οφείλω. Κάτσε. Γιατί τα μπέρδεψα λιγάκι. Μα πες μου στ’ αλήθεια. Ποια είναι η διαφορά;

Ρίξε μπουζούκι μου πενιά. Γιατί πονάω.

Τα παλικάρια μας δακρύζουνε

στο βάρος της ημέρας.

Παίξε πενιές.

Σπάσε τις χορδές

στον τσιριχτό τον τόνο.

Οι μάγκες δεν πεθάνανε.

 

Αντέχουνε ακόμα.

 

Τώρα θα γείρω… μη με ξυπνήσεις… άσε με… κάνε δουλειά σου εσύ…

Κι άσε με…

ΜΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ “PASSPORT project 2” ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΣΤΑΡΗ, ΔΙΑΣΧΙΣΑΜΕ ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ & ΔΥΣΔΙΑΚΡΙΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΙΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟΠΟ: ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ…

Tags

ARS & VITA

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

 Η πρώτη μήτρα

τ’ αλώνι

κι ο πρώτος μου χυμός

τ’ αμπέλι

κι ο ουρανός

καθαρός

μέσα στης μάνας τα μάτια

πόσες μέρες ταξίδεψα

δεν ξέρω

χωρίς νερό

χωρίς φαϊ

χωρίς ούτε μια στιγμή δικιά μου

μα δεν είναι ετούτο που με πείραξε

ούτε ο ξεριζωμός

είναι που

κι όταν ήμουν στην πατρίδα

πάλι δικιά μου

δεν ήταν…

Ένας λόγος που αποφάσισα ν’ ασχοληθώ και «δημοσιογραφικά» με την Τέχνη και τις πολλαπλές εκφάνσεις της, δημιουργώντας την στήλη ARS & VITA, ήταν γιατί χάρη στην απεραντοσύνη των λέξεων & των ήχων και την αμεσότητα της εικόνας, μπορεί ο καθένας από εμάς να δημιουργήσει έναν δικό του, εντελώς καινούργιο κι ανόθευτο κόσμο, μέσα στον οποίο θα αισθάνεται πραγματικά ελεύθερος, ακόμα κι ως απλός θεατής.

Μία μέρα μετά τον Άμλετ του Γιάννη Χουβαρδά, στην Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, δηλαδή το Σάββατο 17/1/2015, βρέθηκα (…ευχαριστώ πολύ τον φίλο, συνεργάτη & εκδότη του «Αλλιώς» Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο για την πρόσκληση και την παρέα…) στο πολύ ιδιαίτερο – απ’ όλες τις απόψεις – Zp87, για να παρακολουθήσω το απίστευτα ενδιαφέρον και ατόφια συγκινητικό ταξίδι ενός μετανάστη, ακολουθώντας τον βήμα-βήμα σε όλες τις ενδιάμεσες στάσεις της περιπλάνησης του.

Βασισμένη στο κα-τα-πλη-κτι-κό!! κείμενο του Γιάννη Κωσταρή η μουσικοθεατρική παράσταση “PASSPORT project 2”, παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Zp87, από τον Ιανουάριο του 2013 έως τον Μάιο του 2014. Αυτό το δύσκολο, πειραματικό εγχείρημα, το οποίο λάμβανε χώρα σ’ έναν νέο, διαφορετικής λογικής χώρο, στέφθηκε με επιτυχία (…απόλυτα δίκαια…) και κάπως έτσι είχα την τύχη να το παρακολουθήσω, καθώς διανύει τον τρίτο χρόνο της δημιουργικής του πορείας.

Το ηλεκτρικό μπάσο, τα αναλογικά εφέ, τα loops και το πιάνο του Απόστολου Καλτσά – γνωστού απ’ τις πολυάριθμες και αξιόλογες συνεργασίες του με καταξιωμένους Έλληνες & ξένους μουσικούς – σε συνδυασμό με την απρόσμενη υποκριτική του δεινότητα, συνόδευσαν τον ξεριζωμένο αλλά καθόλα αξιοπρεπή και βαθιά συνειδητοποιημένο άνθρωπο, που ενσάρκωσε με σπάνια ευαισθησία ο Γιάννης Κωσταρής, στο δύσκολο και γεμάτο αντιξοότητες ταξίδι του, επενδύοντας με “αιχμηρούς” ήχους και αγαπημένες μουσικές και τραγούδια απ’ όλο τον κόσμο μια μοναδική εμπειρία, που πυροδότησε μέσα μου σκέψεις και συναισθήματα, που ομολογουμένως είχα πολύ καιρό να νιώσω.

 

Η «πολυμήχανη» Βαλεντίνη Σιόβα, σκηνοθέτησε με εφευρετικότητα μία αντισυμβατική «υπερπαραγωγή», εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τον σκηνικό χώρο που είχε στην διάθεση της, καθοδηγώντας τους πολυτάλαντους ερμηνευτές της με άποψη και γνώση, χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα μας – υποδαυλίζοντας το συνεχώς – ενώ ταυτόχρονα μας προσέφερε απλόχερα τροφή για σκέψη. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίχθηκε το γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές οδοιπορικό στην ψυχή ενός ανθρώπου, που σε όποιο μέρος κι αν βρεθεί αισθάνεται ξένος. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου ψυχισμού και η “ιερή”, πολυσήμαντη έννοια της πατρίδας, αποτυπώθηκε ποικιλλοτρόπως, με highlight ένα πολύ εύστοχο video art – ιστορική αναδρομή (video: Shoot the Band), το οποίο μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μας. Το χθες και το σήμερα της Ελλάδας ζωντάνεψε πάνω σ’ εναν κατάλευκο τοίχο, θυμίζοντας σ’ αυτούς που φαίνεται να το έχουν ξεχάσει,  πως – εν δυνάμει – είμαστε όλοι μετανάστες και γι’ αυτό οφείλουμε να παραμείνουμε πάνω απ’ όλα…άνθρωποι.

Ήταν πραγματικά μία πολύ ευτυχής συγκυρία, ότι βρέθηκα στον φιλόξενο χώρο του Zp87, ακριβώς μία ημέρα μετά απ’ την Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών. Μέσω της αναπόφευκτης σύγκρισης, συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά, πως το να “ποιείς τέχνη & ήθος” δεν έχει να κάνει με τα χρήματα, τις τεχνικές υποδομές ή τον εκάστοτε μηχανισμό προώθησης, αλλά με την έμπνευση και μόνο με αυτή. Το γεγονός ότι είδα και μάλιστα συνεχόμενα δύο εξαιρετικές παραστάσεις, εντελώς διαφορετικού ύφους και…budget, αποτέλεσε για μένα διπλό κέρδος και με γέμισε αισιοδοξία για την πορεία του, διαρκώς εξελισσόμενου, ελληνικού θεάτρου.

Ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα της στήλης ARS & VITA στο “PASSPORT project2” έτσι όπως το συνέγραψε και το ερμήνευσε ο Γιάννης Κωσταρής, το σκηνοθέτησε η Βαλεντίνη Σιόβα και το έντυσε μουσικά ο Απόστολος Καλτσάς… δηλώνω απερίφραστα, ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, ακόμα και από την πιο πολυδάπανη θεατρική παραγωγή. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές και μια ευχή…η συνέχεια να είναι εξίσου καλή. Σίγουρα με βάση αυτό που είδα το Σάββατο, ο καλλιτεχνικός δρόμος που ανοίγεται μπροστά τους είναι μακρύς, ανηφορικός και… πολλά υποσχόμενος!

http://www.youtube.com/watch?v=cHjMK2IZtiA

*photos & trailer by Panos Karadimas

 

---

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “PASSPORT project 2” 

http://www.tff.gr/article.asp?catid=36792&subid=2&pubid=129939599

Ο «ΑΜΛΕΤ» ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΧΟΥΒΑΡΔΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ…

Tags

ARS & VITA

 

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

 

Θα ήθελα να ξεκινήσω το σημερινό αφιέρωμα στην παράσταση ΑΜΛΕΤ του Γιάννη Χουβαρδά, με μία απόλυτα ειλικρινή δήλωση. Συνήθως αποφεύγω τις μεγάλες σκηνές, αναζητώντας και προβάλλοντας μέσω της στήλης ARS & VITA (…όπως θα έχετε διαπιστώσει…) ως επί το πλείστον εναλλακτικούς χώρους, που προσφέρουν την ευκαιρία σε ομάδες νέων δημιουργών, ν’ αναδείξουν την δουλειά τους. Ομολογώ λοιπόν, ότι οι λόγοι που βρέθηκα ξανά στην Στέγη (είχα παρευρεθεί στην επίσημη παρουσίαση του προγράμματος του Ιδρύματος)  έχοντας επιλέξει πολύ συνειδητά την συγκεκριμένη παράσταση ήταν πολλοί και διαφορετικοί, αλλά θα σας αναφέρω τους δύο βασικότερους. Το συγκεκριμένο έργο τυγχάνει να είναι η αγαπημένη μου «τραγωδία έρωτα & εξουσίας» του Σαίξπηρ (…μαζί με τον Μάκβεθ…) και επιπλέον θεωρώ τον Γιάννη Χουβαρδά απ’ τους σημαντικότερους θεατρικούς σκηνοθέτες  αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα, οπότε ενδιαφέρομαι πάντα για το έργο του, ειδικά όταν αφορά την δική του εκδοχή σ’ ένα απ’ τα πιο πυκνογραμμένα, συμβολικά και βαθιά υπαρξιακά κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ευτυχώς, η επιλογή μου να πάω ελαφρώς κόντρα στις καλλιτεχνικές μου πεποιθήσεις, όχι μόνο με δικαίωσε, αλλά με οδήγησε σε μία  ξεχωριστή θεατρική εμπειρία, την οποία μοιράστηκα μ’ ένα ιδιαίτερα ένθερμο – αν και κάπως θορυβώδες – κοινό, εκτιμώντας παράλληλα τις απεριόριστες δυνατότητες που προσφέρει σ’ έναν δημιουργό μία τόσο ευρύχωρη και επιβλητική σκηνή όπως η Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Στην παράσταση που έστησε ο γνωστός σκηνοθέτης με φοβερή μαεστρία, καυστικό χιούμορ και μεταφυσικές προεκτάσεις, ήταν όλα εκεί και όσα έλειπαν έκαναν αυτά που βλέπαμε, να μοιάζουν ακόμα πιο ουσιαστικά και θεμελιώδη. Με την βοήθεια των εκλεκτών συνεργατών του κι έχοντας στην διάθεση του ένα καστ ηθοποιών με τρομερές δυνατότητες και μια αξιοζήλευτη θεατρική «προϋπηρεσία», κατάφερε να αναπαραστήσει το σάπιο βασίλειο της Δανίας, με ανατρεπτικό ύφος, ποιητικό λόγο και μία ατμόσφαιρα ονείρου – ή πιο σωστά εφιάλτη –  δίνοντας σ’ ένα από τα πιο δύσκολα και παρερμηνευμένα έργα του κορυφαίου Άγγλου δραματουργού, μία εντελώς νέα διάσταση.

Ο καταξιωμένος και έμπειρος σκηνοθέτης δημιούργησε  σε συνεργασία με την Εύα Μανιδάκη που επιμελήθηκε το σκηνικό,  ένα σπίτι – βασίλειο που συνεχώς άλλαζε μορφή και σχήμα (…όπως κι ο ίδιος ο Άμλετ…) αποκαλύπτοντας πότε τον ανοιχτό ουρανό κι άλλοτε κατασκότεινες καταπακτές – νεκροταφεία. Πίσω απ’ τις ευέλικτες κουρτίνες της πολυμορφικής αυτής κατασκευής, που ανοιγόκλειναν απότομα, για να αποκαλύψουν ή αντίθετα για να κρύψουν όσα συνέβαιναν παρασκηνιακά, υπήρχε ένας ολόκληρος κόσμος, τον οποίο πολύ έξυπνα ο σκηνοθέτης επέλεξε να υπονοήσει κι όχι να καταδείξει. Απέναντι απ’το ανάκτορο της ακολασίας, δέσποζε ένας θάλαμος – σύνδεσμος με το υπερπέραν, απ’ όπου οι ήρωες δέχονταν «υπερκόσμιες κλήσεις» (πολλά συγχαρητήρια στην Εύα Μανιδάκη για το τεράστιο σκηνογραφικό της επίτευγμα, αλλά και στην Ιωάννα Τσάμη για τα προσεγμένα κοστούμια της). Μέσα σ’ αυτό το σουρεαλιστικά ρεαλιστικό σκηνικό πλαίσιο, εκτυλίχθηκε η αιματοβαμμένη ιστορία του Δανού πρίγκιπα με την ευαίσθητη ψυχή, το κοφτερό μυαλό και την αναβλητική φύση, έτσι όπως δεν την είχαμε ξαναδεί ποτέ και ενδεχομένως δεν θα την ξαναδούμε, στο κοντινό μέλλον τουλάχιστον.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς βασίστηκε στην μετάφραση του Διονύση Καψάλη, ο οποίος κατάφερε το ακατόρθωτο, δηλαδή να απλοποιήσει, χωρίς να ευτελίσει ή να υπεραπλουστεύσει, ένα χειμαρρώδες κέιμενο, γεμάτο λεκτικά τερτίπια, αμφισημίες, υπονοούμενα, καταιγιστική και πολυπρόσωπη δράση. Μέσα απ’ την τόσο ουσιαστική και εύληπτη μετάφραση του Διονύση Καψάλη, το φάντασμα του νεκρού πατέρα που διψά για εκδίκηση, η Γερτρούδη κι ο «ανόσιος» έρωτας της για τον Κλαύδιο, ο αριβίστας – εξουσιολάγνος Πολώνιος, ο παρορμητικός Λαέρτης, η παραπλανημένη Οφηλία, ο ηθικά ακέραιος Οράτιος, οι διπρόσωποι Γκίλντενστερν & Ρόζενγκραντς κι ένα πλήθος προσώπων που έπαιξαν τον δικό τους σημαντικό ή πιο επουσιώδη ρόλο στην εξέλιξη του δράματος, απέκτησαν ισχυρό λόγο και στιβαρή υπόσταση, κάνοντας τον «φλύαρο» Σαίξπηρ (…κι όμως ακούστηκε κι αυτός ο χαρακτηρισμός για τον συγγραφέα σε διάφορα πηγαδάκια που δημιουργήθηκαν κατά την διάρκεια του διαλείμματος και μετά το τέλος της παράστασης…) να ήχει πιο μεστός και πιο ξεκάθαρος από κάθε άλλη φορά.

Με τον δείκτη της υποκριτικής δυσκολίας να βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, οι ερμηνείες και των δώδεκα ηθοποιών – πρωταγωνιστών της παράστασης, ήταν κάτι παραπάνω από επαρκείς, κυρίως γιατί ο Γιάννης Χουβαρδάς δεν επέλεξε να φωτίσει μόνο τους κεντρικούς ήρωες του έργου, αλλά αντιμετώπισε ισάξια κι όλους τους περιφερειακούς, χρίζοντας τον καθένα ξεχωριστά ως στιγμιαίο πρωταγωνιστή. Αυτή η έλλειψη προσωποκεντρισμού, σε συνδυασμό με την αποφυγή στομφώδους τονισμού των φράσεων-κλισέ του κειμένου, ενίσχυσε σημαντικά το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς όμως να στερήσει απ’ τους χαρακτήρες την ξεχωριστή τους σημασία και το αντίστοιχο σκηνικό τους βάρος.

 Ο Πολώνιος του Νίκου Χατζόπουλου ήταν απολαυστικός μέσα στην φαυλότητα του, ισορροπώντας θαυμάσια ανάμεσα στον κυνισμό και την γελοιότητα, ως ο δήθεν αυστηρός πατέρας που προσπαθεί να διαφυλάξει την τιμή της κόρης του και εντέλει καταλήγει να την οδηγήσει στον εξευτελισμό και την καταστροφή. Εξίσου απολαυστικό το δίδυμο των Γκίλντενστερν – Ρόζενγκραντς που ερμήνευσαν με εντυπωσιακή ευελιξία και άνεση οι Ορφέας Αυγουστίδης & Χάρης Φραγκούλης αντίστοιχα (οι ίδιοι υποδύθηκαν και τους νεκροθάφτες). Οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί μέσα απ’ το καρτουνίστικης αισθητικής ντουέτο τους, προσωποποίησαν με τον πιο εύστοχο τρόπο, δύο από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του έργου, προσδίδοντας μια ευχάριστη νότα στην παράσταση (…ο Γιάννης Χουβαρδάς δεν δίστασε γενικά, να αποδομήσει τους χαρακτήρες…). Ο Λαέρτης του Θάνου Τοκάκη είχε όλη την αυθάδεια ενός νέου ταπεινής καταγωγής, που ανδρώθηκε στην βασιλική αυλή, αποκτώντας όλα τα χαρακτηριστικά του «αυλικού». Αντίθετα ο ενάρετος Οράτιος του Κώστα Βασαρδάνη, δεν μετατρέπεται ποτέ σε λακέ της εξουσίας και κουβαλάει ως το τέλος το βάρος του ρόλου του με αξιοπρέπεια και σεβασμό, τιμώντας το χρέος του προς τον άρχοντα και φίλο του Άμλετ. Ο Γιώργος Γάλλος ήταν πειστικός στο ρόλο του Κλαύδιου και ιδιαίτερα υποβλητικός στον ρόλο του φαντάσματος του Βασιλιά, διαθέτωντας έντονη σκηνική παρουσία και αξιοσημείωτο ερμηνευτικό εύρος. Το ίδιο ισχύει και για τους τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς, που ερμήνευσαν τον θίασο των περιφερόμενων θεατρίνων (..και όχι μόνο…). Οι  Γιώργος Γλάστρας, Νικόλας Παπαγιάννης & Γιώργος Τζαβάρας, ανέδειξαν με τις ερμηνείες τους, μία απ’ τις πιο καλοστημένες σκηνοθετικά και έντονες συναισθηματικά σκηνές της παράστασης, μέσα από ένα συγκλονιστικό θέατρο εν θεάτρω. Η Οφηλία της Άλκηστις Πουλοπούλου στην αρχή δεν με έπεισε απόλυτα, αλλά στην πορεία άρχισε ν’ ανοίγει ένα – ένα τα ερμηνευτικά χαρτιά της, αφήνοντας τον άσο που έκρυβε στο μανίκι της για το τέλος και συγκεκριμένα για την περίφημη σκηνή της «τρέλας», όπου με  με την καλοδουλεμένη φωνή και την ασυνήθιστη σκηνική ομορφιά της πλήρως κακοποιημένη κέρδισε τις εντυπώσεις, μετατρέποντας τις αρχικές μου επιφυλάξεις σε ειλικρινή θαυμασμό.

Η Αμαλία Μουτούση ως σαγηνευτική, μοιραία, αποστασιοποιημένη, σχεδόν υποτονική Γερτρούδη απέδειξε ξανά, ότι δίκαια χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο χαρισματικές ελληνίδες ηθοποιούς, συνθέτοντας τον ρόλο της σαθρής μητέρας του νεαρού Δανού Πρίγκιπα, με υλικά υψηλής ποιότητας, χωρίς να χάσει – απ’ την αρχή μέχρι το τέλος – το στοιχείο της υπεροψίας και της εκφραστικής ψυχρότητας,  που ο ρόλος της απαιτούσε. Τέλος, ο Άμλετ του Χρήστου Λούλη ήταν όλα αυτά που έπρεπε να είναι, χωρίς να είναι τίποτα συγκεκριμένο και μη αναστρέψιμο, όπως κι ο ήρωας που υποδύονταν. Όλη αυτή η ασάφεια, η αμφιθυμία, η αναβλητικότητα, η κυκλοθυμία, η επιτηδευμένα παρανοϊκή συμπεριφορά και η διαρκώς μεταβαλλόμενη μορφή του Άμλετ, συνακολουθούμενα απ’ το βαρύ καθήκον της εκδίκησης για τον φόνο του Βασιλιά – πατέρα και το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα με την άστοργη μητέρα, όχι μόνο δεν μπέρδεψαν τον δημοφιλή ηθοποιό, αλλά του έδωσαν το έναυσμα για να αναδείξει κάθε πτυχή του πολυπλοκλοκότερου   ήρωα της παγκόσμιας δραματουργίας, που ενώ διαθέτει την οξυδέρκεια, την γνώση και την δύναμη να αντισταθεί στο διεφθαρμένο “σύστημα”, στο τέλος αποδεικνύεται εξίσου αδύναμος και μοιρολάτρης με όλους αυτούς που καθόλη την διάρκεια του έργου, στηλίτευε με κάθε τρόπο και μέσο. Όπως κάθε γνήσιος επαναστάτης…”ο Άμλετ, για να καταστρέψει το σάπιο σύστημα, πρέπει πρώτα να καταστρέψει τον εαυτό του…»

 

Στο σύνολο της, η προσπάθεια του – διεθνώς –  αναγνωρισμένου σκηνοθέτη και των συνεργατών του, να μεταφέρει στην Ελλάδα της κρίσης και των έντονων πολιτικών ζυμώσεων, την δραματική ιστορία του Άμλετ, που ήθελε και δεν ήθελε ν’ αλλάξει τον κόσμο, στέφθηκε με επιτυχία και έβαλε τις βάσεις για μια γενικότερη λογική περαιτέρω αποδόμησης των κλασικών κειμένων, η οποία κατά την γνώμη μου κρίνεται άκρως απαραίτητη και επιβεβλημένη. 

Μετά το τέλος της παράστασης ακολούθησε συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές του Άμλετ, την οποία συντόνισε ο Γρηγόρης Ιωαννίδης, κριτικός θεάτρου & επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.  Στους “ηθικούς αυτουργούς” της επιτυχημένης προσέγγισης ενός έργου, που κρύβει πολλές παγίδες, τέθηκαν διάφορες ερωτήσεις –  λιγότερο ή περισσότερο εύστοχες – στις οποίες προς τιμήν τους, απάντησαν με αμεσότητα και ειλικρινή διάθεση διαλόγου. Η στάση των συντελεστών της παράστασης και οι “ψαγμένες” απαντήσεις τους, με βοήθησαν να κατανοήσω βαθύτερα τις προθέσεις του Γιάννη Χουβαρδά και να σχηματίσω μία ολοκληρωμένη άποψη για όλα αυτά που παρακολούθησα. Στα συν της διαδραστικής αυτής συνάντησης  ήταν και το γεγονός, ότι κανένας απ’ τους ερωτηθέντες δεν αναλώθηκε σε περιττές επεξηγήσεις κι ανώφελους απολογισμούς, με σκοπό να υπερασπιστεί το τελικό αποτέλεσμα και να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Η στήλη ARS & VITA, ευχαριστεί τον Γιάννη Χουβαρδά εφ’ όλης της ύλης – & εκ νέου –  κυρίως γιατί δεν προσάρμοσε τον Άμλετ του στις απαιτήσεις μιας μεγάλης σκηνής, αλλά προσάρμοσε μία μεγάλη σκηνή στις πολύ προσωπικές, εσωστρεφείς και γνήσια καΛλιτεχνικές ανάγκες του Άμλετ του.

---

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Programme_Amlet_final