“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Λευκά περιστέρια
χορεύουν με λύκαινες
σε παγοδρόμια γεμάτα εκδορές.
Στο βάθος του ορίζοντα διακρίνονται σιλουέτες.
Μαύρες σκιές.
Εμείς, ο γκρεμός
κι ένα χειμωνιάτικο παραμύθι.
Σκόρπιες νύχτες μόνο.
Ύστερα πάλι σιωπή.
Έχεις δέρμα ανθρώπου
που τον φίλησαν όμορφα στόματα.
Με το ίδιο φιλί στην πορεία σε σταύρωσαν.
Ζήτησα μια ευκαιρία
να είμαστε εσύ κι εγώ
χωρίς τα ενδιάμεσα τραύματα.
Δεν περίμενα να μου λείπεις.
Νόμιζα είναι απλό ν’ αρνηθώ
πως μαζί σου γίνονται σημαίνοντα
τα σημαινόμενα.
Σκληραίνει ο χρόνος, αποκαρδιώνει.
Κόντρα στον νόμο των πιθανοτήτων
ποντάρω στην τρυφερότητα.
Ξέρω, θα χάσω.
Ούτε εσύ θα κερδίσεις.
Η φωτιά δυναμώνει, αυτόματη.
Φυσάς με μανία τις φλόγες.
Αδίκως!
Η αλήθεια είναι ανθεκτική στην φθορά
αναγεννιέται απ’ τις στάχτες της.
Καίγονται όσοι δυσπιστούν
μπροστά στο αυθεντικό
έχοντας επενδύσει σ’ απομιμήσεις.
Ατενίζεις εκστατικά
τις ερωτογενείς μου ζώνες.
Στα μάτια σου διαβάζω απ’ την πρώτη στιγμή
τους τίτλους ενός τέλους
αμφίδρομου.
Είσαι αγκάθι στο πιο δροσερό…
στο πιο άλικο ρόδο.
Κοιμόμαστε χωριστά. Δεν ξυπνάμε μαζί.
Δεν περπατάμε αγκαλιά.
Αυτά είναι για τους αφελείς…
τους ρομαντικούς…
τους γενναίους…
Ποτέ δεν είσαι εκεί
όταν με μάχονται οι νύχτες.
Βυθίζω την απελπισία μου
σε jazz λεωφόρους.
Εμμένεις στον δρόμο σου.
Είναι στρωμένος με κλασικές ενορχηστρώσεις.
Δεν είσαι σκληρός, μόνο που να…
τίποτα δεν μοιάζει, να έχει πια
τόσο μεγάλη σημασία…Αξία;
Μ’ αφήνεις μόνη. Αλλαγμένη.
Αόρατα πάθη, γεννιούνται και πεθαίνουν
στο τρεμάμενο φως των κεριών.
Ματώνει η αδιαφορία σου
το παρθενικό μου σεντόνι.
Απόψε θα εκδικηθώ.
Σ’ ένα τυχαίο κορμί
θ’ αναζητήσω τη χαρά που στερήθηκα
απ’ τους αποκλεισμούς σου.
Εξόριστη η τελευταία αχτίδα του ήλιου
απ’ τις εμμονές σου, θιγμένη.
Η καρδιά σου χτυπά, δίχως αυξομειώσεις
παγωμένο τοπίο, φυλακισμένο
σ’ έναν πίνακα μοντέρνας αισθητικής, αφηρημένης τεχνοτροπίας.
Στο άδυτο της αδιαφορίας σου
δεν θα μπω, όσο κι αν με δελεάζεις με τύψεις.
Είμαι σπηλιάς σταλακτίτης
με λόγια από χιόνι
μάταια πασχίζεις, να με ζεστάνεις.