“Το Κορίτσι της Δύσης”
….κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Πλησιάζει η ώρα της τελετής.
Πλήθος οι γαμπροί.
Η νύφη πάντα ίδια.
Πολύφερνη, ξακουστή
με διαχρονική γοητεία.
Ιδανική ερωμένη της απληστίας
λουσμένη στη δόξα και τα πλούτη.
Η ημερομηνία ορίστηκε για τις 25 του μήνα.
Επίσημοι καλεσμένοι όλοι εμείς…
Οι αγανακτισμένοι πολίτες;
Είναι τραγικό κι άλλο τόσο φαιδρό
πως ανέβηκε ξαφνικά η αγοραστική αξία
της χρεοκοπημένης μας λαϊκής αυτοδυναμίας.
Δεν έβλαψε ποτέ κανέναν
η κουμπαριά με την ορθοδοξία.
Άθεοι μαζί και πιστοί, θα προσκυνήσουν στον ίδιο ναό
της πολιτικής μας υποκρισίας.
Πάντα ιδιόμορφο αυτό το μυστήριο.
Φέρνει στο φως την αντίφαση
του ανθρώπινου μηχανισμού άμυνας.
Κάθε ψήφος είναι πολύτιμη.
Γι’ αυτή την θέση προσλαμβάνεσαι άμεσα.
Δεν θα ζητήσει κανείς
βιογραφικό, προϋπηρεσία, τιμιότητα & συναδελφική αλληλεγγύη.
Ο ρόλος του φερέφωνου είναι απλούστατος.
Δύναται να τον ερμηνεύσει ο καθείς
ανά πάσα εποχή και χρονική συγκυρία.
Η πόλωση κι ο εθνικός διχασμός παραμένουν ψηλά στις δημοσκοπήσεις
μαζί με τον φαρισαϊσμό
που λανσάρεται ως διπλωματία.
Κάποιοι σπέρνουν καινά δαιμόνια
πιο δύσπιστοι από ποτέ
αν θ’ αποδειχθεί γόνιμη
η αμφιλεγόμενη μετεκλογική θητεία.
Άλλοι δηλώνουν απόλυτα σίγουροι
για την επανάληψη της μεταπολιτευτικής πανωλεθρίας.
Λίγοι θα μιλήσουν για ευθύνη.
Ελάχιστοι θα ντραπούν
για όσα πίσω απ’ το παραβάν
επέλεξαν ως την έσχατη λύση
επαναπαυόμενοι στην αδιαφορία.
Τα λόγια πάντα γλιστρούν πιο εύκολα
απ’ ότι κυλάνε οι πράξεις.
Είναι άλλο να επιθυμείς το σωστό
κι εντελώς διαφορετικό να ρωτάς αριστερά και δεξιά
προς ποια κατεύθυνση
είναι ωφέλιμο να το ψάξεις.
Ευθεία, είναι αργά για να πας.
Ο δρόμος κλειστός λόγω ιδεολογικής κατολίσθησης.
Κάτι παλιό, κάτι νέο, κάτι δανεικό, κάτι μπλε…
Τίποτα γνήσιο…αλτρουιστικό…οικουμενικό…
Τίποτα αχρωμάτιστο…ασυμβίβαστο…επαναστατικό…
Ο επικειμένος γάμος τους, φλερτάρει επικίνδυνα, με το διαζύγιο.
ΑΛΛΙΩΣ 