“Το Κορίτσι της Δύσης”
κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται.
Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ., Αθηναίος ιστορικός
Αόρατες ερπύστριες, γαζώνουν με σφάλματα
τον άμαχο πληθυσμό.
Ο θάνατος ανακηρύσσεται «αθώος».
Ουδεμία ευθύνη φέρουν οι αυτόματοι πωλητές
για την ποιότητα των προϊόντων
που συνωστίζονται στα ράφια μας.
Με δάκρυα σφενδάμου, οπλίζονται
εισαγόμενα άρματα μάχης.
Άγουρα χέρια, συναρμολογούν έξυπνες βόμβες
μ’ ενήλικο κυνισμό κι ανήλικη αυθάδεια.
Σάρωθρα από γυαλί, περισυλλέγουν
στάχτες παγκοσμιοποίησης.
Απομεινάρια ανθρώπινων μελών
– ραγισμένοι απόγονοι του Νάρκισσου –
στης υστεροβουλίας τ’ ακλόνητο άλλοθι
με καθρεφτίζουν, όπως είμαι στ’ αλήθεια.
Ολόγυμνη…
Ποιος θα πάρει το χρίσμα;
Το ξίφος κατεβαίνει αργά, ματώνει τον αποτεφρωμένο αέρα.
Ακουμπά στον ώμο σου, διστακτικά
αμφίρροπη τελετουργία.
Ως πότε θα σε χρίζω ιππότη;
Το δικό σου μνημόνιο δεν χρωστά πουθενά.
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες από εκδρομές που δεν πήγες
φιλιά που δεν έδωσες, μα τα πήρες
αδυσώπητοι έρωτες…
Κουβαλάς στο δισάκι σου στιγμές ευτυχίας
χρόνια αυτούσιας ηδονής
αφανείς ήρωες …
Σε θυμήθηκα χθες, όπως ήσουν παλιά.
Συνήθως γελούσες, με τις έννοιες του υλισμού.
Συνήθως αλήτης.
Το στόμα σου ερωτοτροπούσε, μ’ ένα τσιγάρο.
Στα δάχτυλα διανυκτέρευε το μπαγλαμαδάκι.
Συνήθως ρεμπέτης κι επίορκος.
Μύστες κι αδαείς, με την ίδια άνεση, σαγήνευες.
Όλοι γνωρίζουν την ιστορία σου.
Παραδομένη στη λήθη.
Δεν συμφέρει κανέναν της αναδρομής…
η επώδυνη κύηση.
Κάπου, αδιάφορο το που…
Κάποτε, αδιάφορο το πότε…
Κάπως, αδιάφορο το πώς…
γεννήθηκε ολόμαυρη μαργαρίτα.
Στην σχισμή απόκρημνου βράχου, κάθε Άνοιξη οργιάζει.
Ανθίζει στο σκοτάδι της αυγής
αιμορραγεί στο φως της νύχτας.
Στα θλιμμένα της πέταλα, αναπαύεται
της θύμησης σου το… «αχ»…
Στην επιφυλακή της ψυχής μου
εσύ κι εκείνη, φυλάτε την πιο δύσκολη βάρδια.
Το παρελθόν μας αμαρτωλό
το μέλλον αβέβαιο.
Μηδενικό πόρισμα προς το παρόν… για οτιδήποτε άλλο…
ΑΛΛΙΩΣ 