Κάτι παλιό, κάτι νέο, κάτι δανεικό, κάτι μπλε…(Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

….κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Πλησιάζει η ώρα της τελετής.

Πλήθος οι γαμπροί.

Η νύφη πάντα ίδια.

Πολύφερνη, ξακουστή

με διαχρονική γοητεία.

Ιδανική ερωμένη της απληστίας

λουσμένη στη δόξα και τα πλούτη.

Η ημερομηνία ορίστηκε για τις  25 του μήνα.

Επίσημοι καλεσμένοι όλοι εμείς…

Οι αγανακτισμένοι πολίτες;

Είναι τραγικό κι άλλο τόσο φαιδρό

πως ανέβηκε ξαφνικά η αγοραστική αξία

της χρεοκοπημένης μας λαϊκής αυτοδυναμίας.

Δεν έβλαψε ποτέ κανέναν

η κουμπαριά με την ορθοδοξία.

Άθεοι μαζί και πιστοί, θα προσκυνήσουν στον ίδιο ναό

της πολιτικής μας υποκρισίας.

Πάντα ιδιόμορφο αυτό το μυστήριο.

Φέρνει στο φως την αντίφαση

του ανθρώπινου μηχανισμού άμυνας.

Κάθε ψήφος είναι πολύτιμη.

Γι’ αυτή την θέση προσλαμβάνεσαι άμεσα.

Δεν θα ζητήσει κανείς

βιογραφικό, προϋπηρεσία, τιμιότητα & συναδελφική αλληλεγγύη.

Ο ρόλος του φερέφωνου είναι απλούστατος.

Δύναται να τον ερμηνεύσει ο καθείς

ανά πάσα εποχή και χρονική συγκυρία.

Η πόλωση κι ο εθνικός διχασμός παραμένουν ψηλά στις δημοσκοπήσεις

μαζί με τον φαρισαϊσμό

που λανσάρεται ως διπλωματία.

Κάποιοι σπέρνουν καινά δαιμόνια

πιο δύσπιστοι από ποτέ

αν θ’ αποδειχθεί γόνιμη

η αμφιλεγόμενη μετεκλογική θητεία.

Άλλοι δηλώνουν απόλυτα σίγουροι

για την επανάληψη της μεταπολιτευτικής πανωλεθρίας.

Λίγοι θα μιλήσουν για ευθύνη.

Ελάχιστοι θα ντραπούν

για όσα πίσω απ’ το παραβάν

επέλεξαν ως την έσχατη λύση

επαναπαυόμενοι στην αδιαφορία.

Τα λόγια πάντα γλιστρούν πιο εύκολα

απ’ ότι κυλάνε οι πράξεις.

Είναι άλλο να επιθυμείς το σωστό

κι εντελώς διαφορετικό να ρωτάς αριστερά και δεξιά

προς ποια κατεύθυνση

είναι ωφέλιμο να το ψάξεις.

Ευθεία, είναι αργά για να πας.

Ο δρόμος κλειστός λόγω ιδεολογικής κατολίσθησης.

Κάτι παλιό, κάτι νέο, κάτι δανεικό, κάτι μπλε…

Τίποτα γνήσιο…αλτρουιστικό…οικουμενικό…

Τίποτα αχρωμάτιστο…ασυμβίβαστο…επαναστατικό…

Ο επικειμένος γάμος τους, φλερτάρει επικίνδυνα, με το διαζύγιο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ως εκεί, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Κι άλλη μπύρα στο τραπέζι

κι άλλη ζάλη δίπλα

σε κουβέντες της συμφοράς

μαζί συντρόφια της νύχτας

δαιμονισμένοι

από εφιάλτες και άγουρες

πληγές.

 

Δε θα μεγαλώσω ποτέ

σε πείσμα όλων εκείνων

που δασκαλίστικα

μου κουνάνε το δάχτυλό τους

και αυταρχικά μου λένε

τι να πιστεύω τι να αγαπώ

σε ποιόν θεό τιμές πολύχρωμες

να προσφέρω

σε πείσμα εκείνων που άξεστα

υποτιμούν της καρδιάς τις αδιάλλακτες

προσταγές

και κουφοί ρητορεύουν     φιλοσοφίες

κούφιες ακόμα και για των σκυλιών

τη Θεία Μήτρα.

 

Χαμένοι στους καπνούς απ’ τα τσιγάρα

και στις υγρές γωνιές των υπογείων

αγκαλιασμένοι κάτω από την σκιά

μιας κρυμμένης Σελήνης

με τα κορμιά μας γυμνά μέσα στην

τόσην έξαψη

δεμένα με τα αόρατα σκοινιά

του πάθους

χωρίς την δέσμευση της αγάπης

με μιαν αλληλεγγύη

βαθιά χαραγμένη στη ζεστή πηγή

που αναβλύζει σπέρμα

εμείς καταργούμε

νόμους και εξουσίες

με την άσβεστη υπογραφή

της έκφυλης φύσης μας.

 

Μαζί στην μάχη μαζί στον πόνο

και την εξαθλίωση

έλα μη τρέμεις μη φοβάσαι

θεριό είναι το μέσα μας

σπαθί από ατσάλι

μαζί

σ’ όσα σκαλοπάτια

είναι να ανέβουμε

πιασμένοι χέρι χέρι

μη τρέμεις

 

είναι πλατύ το σκοτάδι

θα κολυμπήσουμε

ως εκεί που δε φτάνει

αγγέλου φτερό

 

σε αστέρια ετοιμόρροπα

θα προσκυνήσουμε

ταπεινοί εραστές.

 

Έλα

μη τρέμεις

μαζί

ως εκεί

 

στο άλλο άκρο του κόσμου

στο δακρυσμένο μάτι

της Ανδρομέδας

και στο μυστηριώδες αποτύπωμα

του Μαγγελάνου

στου Κενταύρου το κεφαλαίο Α

και στα μελανά σημάδια τα ανεξερεύνητα

 

 

μαζί

ως εκεί.

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT – Η «ΠΝΙΓΜΟΝΗ» ΣΟΚΑΡΕΙ, ΣΥΓΚΙΝΕΙ & ΑΦΥΠΝΙΖΕΙ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ…

Tags

ARS & VITA

«Η απόλυτη πίστη διαφθείρει εξίσου απόλυτα με την απόλυτη εξουσία».

Eric Hoffer, 1902-1983, Αμερικανός συγγραφέας & φιλόσοφος

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Βράδυ Σαββάτου στην πολυαγαπημένη, καλλιτεχνική γειτονιά του Βοτανικού, μόλις τρεις ημέρες μετά την πολύνεκρη επίθεση στο Γαλλικό, εβδομαδιαίο, σατιρικό περιοδικό CHARLIE HEBDO, η στήλη ARS & VITA βρέθηκε αντιμέτωπη με την «Πνιγμονή» του Δημήτρη Καρατζιά, που συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία, για δεύτερη συνεχή χρονιά…

Ο γνωστός και καταξιωμένος καλλιτέχνης μας παρουσίασε την δική του εκδοχή πάνω στο έργο «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΝΤΑ ΑΛΜΠΑ», μεταφέροντας την δράση του εμβληματικού και διαχρονικότατου κειμένου του Frederico Garcia Lorca, απ’ την Ισπανία του 1936 στην Ανατολική Τουρκία του 2013. Σύμφωνα με την σκηνοθετική πρόταση του Δημήτρη Καρατζιά (…με την βοήθεια της Δήμητρας Κολλά…) τρεις διαφορετικές γενιές γυναικών κουβαλούν στις ευάλωτες πλάτες τους, όλο το βάρος των αυστηρών αρχών του Ισλάμ και την άκαμπτη ηθική ενός τόπου, που αγνοεί επιδεικτικά κάθε έννοια εξέλιξης, προόδου και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο η κοινωνική θέση της γυναίκας είναι προκαθορισμένη κι αυστηρά οριοθετημένη και ως εκ τούτου, το να επιβάλλει μία μάνα στις κόρες της πολύχρονο κατ’ οίκον περιορισμό – έστω με πρόσχημα το πένθος για τον εκλιπόντα σύζυγο και πατέρα –  είναι ένα ενδεχόμενο, που όσο κι αν φαντάζει εξωφρενικό για τα δικά μας δεδομένα, δεν παύει ν’ αποτελεί για τις συγκεκριμένες γυναίκες μια ζοφερή κι αναπόδραστη πραγματικότητα.

Κάτω απ’ την ηθικά άμεμπτη και πειθαρχημένη (επιφανειακά μόνο…) οικογενειακή εστία και την προσποιητή υποταγή όλων των υπόλοιπων γυναικών στις προσταγές της αυταρχικής Χαντισέ Άλντα / Μπερνάρντα Άλμπα, σιγοβράζει ένα ηφαίστειο συναισθημάτων, ερωτικών απωθημένων, θλιβερών αναμνήσεων, ματαιωμένων ονείρων, σωματικής και ψυχολογικής βίας και πολλών ακόμα σκοτεινών και ανομολόγητων παθών, τα οποία ξεδιπλώθηκαν σταδιακά μπροστά στα «ευαίσθητα» δυτικά μας μάτια, προκαλώντας σοκ και δέος με την αλήθεια και την αμεσότητα της αναπόφευκτης έκρηξης τους.

Μέσα σ’ ένα κλειστοφοβικό, γυμνό από καλολογικά στοιχεία σκηνικό (αδρή και ρεαλιστική η σκηνογραφική & ενδυματολογική προσέγγιση του Σίμου Παπαναστασόπουλου) η διεισδυτική ματιά του σκηνοθέτη παρακολούθησε με ντοκιμαντερίστικη διάθεση αυτές τις χρόνια καταπιεσμένες γυναίκες, να μεταμορφώνονται πότε σε θύτες κι άλλοτε σε θύματα, εγκλωβισμένες σ’ έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο, που τις αναγκάζει να κατατρώνε η μία τις σάρκες της άλλης, αφού δεδομένης της καθημερινότητας τους δεν υπάρχει και κάτι άλλο να κάνουν.

Οι άντρες αν και απόντες σκηνικά στοιχειώνουν τις ζωές τους, συμβολίζοντας ο καθένας απ’ αυτούς κι από μία διαφορετική «ιστορία πόνου και ντροπής», ενώ σε χρόνο ενεστώτα ένα ακόμα αρσενικό (μήλον της έριδος εμποτισμένο με δηλητήριο…) θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη ενός προαναγγελθέντος δράματος, που χάρη στην σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Καρατζιά και τις σπαρακτικές ερμηνείες όλων – χωρίς καμία εξαίρεση – των  ηθοποιών που πρωταγωνιστούν στην παράσταση, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη και την…ψυχή μας.

Η ερμηνεία της καθεμίας ξεχωριστά αξίζει ούτως ή άλλως ειδική μνεία, αλλά νιώθω την ανάγκη να ξεκινήσω απ’ την Αθηνά Τσιλύρα, η οποία με κατέπληξε με την συγκλονιστική της μεταμόρφωση σε

Χαντισέ Άλντα/Μπερνάντα Άλμπα, δηλαδή μία χολωμένη, αυταρχική γυναίκα, που καλείται να παίξει και τον ρόλο του άντρα, συγκρατώντας τα ηνία της οικογένειας της με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει, την καταστολή και την βία. Η δημοφιλής ηθοποιός αποτίναξε από πάνω της κάθε ίχνος γυναικείας φιλαρέσκειας και ενδύθηκε το ρόλο της σε τέτοιο ανατριχιαστικό βαθμό, ώστε να μην μπορεί κανείς να θυμηθεί την προηγούμενη εικόνα της ή να την φανταστεί κάπως αλλιώς, παρόλο που στην πραγματικότητα παραμένει μία πολύ όμορφη και εντυπωσιακή γυναίκα.

Θεωρώ τεράστιο υποκριτικό επίτευγμα την Χαντισέ/Μπερνάρντα της, η οποία σε συνδυασμό με την «υπερβατικά» διαπεραστική και λογικότατη μέσα στην παραφροσύνη της Ζαφίρα/Μαρία Χοσέφα της γλυκύτατης Γιάννας Σταυράκη μας χάρισαν μερικές απ’ τις πιο συγκινησιακά φορτισμένες, αισθητικά άρτιες, και ποιητικές σκηνές της παράστασης.

Ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο γενιές γυναικών η μόνη «ξένη» της οικογένειας  Ουλβιγιέ / Πόνθια της Θεοδώρας Σιάρκου υπήρξε απρόσμενα δυναμική και ταυτόχρονα όσο πρέπει απλοϊκή και γήινη, χωρίς να υποπέσει ούτε για μία στιγμή στο ολίσθημα της ηθογραφικής απεικόνισης του χαρακτήρα της, κάτι που μπορεί πολύ εύκολα να συμβεί με ανάλογους ρόλους. Οι πέντε κόρες – θύματα της απάνθρωπης τιμωρίας του πολύχρονου εγκλεισμού, λειτούργησαν με απόλυτη αρμονία ως ομάδα, καταθέτωντας και ατομικά καλοδουλεμένες και μεστές ερμηνείες.

Η μεγαλύτερη ηλικιακά απ’ όλες, ετεροθαλής αδελφή των υπολοίπων και κληρονόμος της περιουσίας του νεκρού πατέρα Νουράν /Αγγούστιας της Κικής Μαυρίδου ήταν απόλυτα ακριβής, διανθισμένη με μία σπάνια λεπτότητα, που την έκανε να φαίνεται πολύ πιο συμπαθής, απ’ ότι ο ίδιος ο ρόλος της επέτρεπε να είναι. Η Ανδρομάχη Μαρκοπούλου με το υπέροχο πρόσωπο της άβαφο και καλυμμένο όπως και των αδελφών της με την μαύρη μαντίλα, δεν έχασε στο ελάχιστο την γοητεία της, δίνοντας στην Φαντιμά / Μαγκνταλένα όλη την κούραση και το βάρος που επέβαλλε ο ρόλος της, αλλά και μια αδιόρατη ειρωνεία, που τον απογείωσε. Η ανεπιτήδευτη αθωότητα της Νίκης Αναστασίου μας χάρισε μία Αΐσα / Αμέλια τρυφερή και συμπονετική, η οποία ως η πιο «νηφάλια» απ’ τις πέντε αδελφές, προσπαθεί μάταια να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω της, συνειδητοποιώντας εντέλει πως είναι εξίσου ανίσχυρη με τις υπόλοιπες γυναίκες του σπιτιού, να αντιταχθεί στην κοινή τους μοίρα. Τέλος οι δύο αντίζηλες Γιαγκμούρ/ Μαρτύριο και Νάσμα / Αντέλα της Ειρήνης Σταματίου και της Μελισάνθης Μαχούτ αντίστοιχα, με εντυπωσίασαν σε υπερθετικό βαθμό με τις ερμηνείες τους και τον τρόπο που υποστήριξαν τις ακραίες θέσεις τους. Η Ειρήνη Σταματίου απέδωσε την φιλάσθενη και ερωτικά στερημένη Γιαγκμούρ με απίστευτη συνέπεια σε συνδυασμό με ένα μέτρο κι έναν όγκο που συνήθως συναντάς σε μεγαλύτερους ηλικιακά ηθοποιούς, κάτι που ισχύει και για την Μελισάνθη Μαχούτ, που ειδικά προς το τέλος έκλεψε την παράσταση ως μία παράφορα ερωτευμένη, παθιασμένη και  επαναστατημένη νεαρή γυναίκα που δεν διστάζει να τα παίξει όλα για όλα, αγνοώντας κάθε ηθικό ή άλλο νόμο και αδιαφορώντας για το αν τελικά θα κερδίσει ή  θα …πνιγεί…

Η παράσταση του Δημήτρη Καρατζιά, εστιάζει στην πραγματική διάσταση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και του άκρατου φανατισμού, χωρίς να επικρίνει ή να σχολιάζει τις οκτώ αυτές γυναίκες, που πάνω τους καθρεφτίζονται όλα τα πρόσωπα των γυναικών, που έχουν υποστεί οποιαδήποτε μορφή βίας, με οποιοδήποτε πρόσχημα, καταδεικνύοντας περίτρανα πως το τυφλό μίσος,  η αλαζονία της εξουσίας, η πίστη χωρίς έρευνα, η βία και ο φανατισμός αφορούν (…και απειλούν…) τον καθένα από εμάς και κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, υποδαυλισμένα από τα πιο ταπεινά και ζωώδη μας ένστικτα, μπορούν ν’ αποβούν μοιραία για την προσωπική μας αξιοπρέπεια, την ελευθερία και κατ’ επέκταση την ίδια μας την ζωή.

Η “ΠΝΙΓΜΟΝΗ” δεν θα μπορούσε να είναι – δυστυχώς – πιο επίκαιρη και νιώθω την ανάγκη, παραφράζοντας το σύνθημα των ημερών “Je suis Charlie“, που έχει κατακλύσει διεθνώς τους δρόμους, τα social media και τις καθημερινές μας συζητήσεις, να δηλώσω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος…“Είμαι κι εγώ η Χαντισέ, η Ζαφίρα, η Ουλβιγιέ, η Νουράν, η Φαντιμά, η Αϊσα, η Γιαγκμούρ και…η Νάσμα” …

Στον Πολυχώρο VAULT, κάθε Σάββατο στις 9 το βράδυ και κάθε Κυριακή στις 6 το απόγευμα, οκτώ γυναίκες κατηγορούνται & καταδικάζονται σε ισόβια σιωπή, σκοτάδι και κυριολεκτικό/μεταφορικό θάνατο, για να αποθεωθούν στο τέλος της παράστασης, από το αυθόρμητο, δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού…

---

Συντελεστές 

Κειμένο-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Κολλά
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά-Επιμέλεια κοστουμιών: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Επιμέλεια κίνησης: Βιβή Ρωμανά
Φωτογραφίες-Τeaser παράστασης: Βασίλης Μεντόγιαννης (UFRteam)
Αφίσα παράστασης: Αλέξανδρος Βενιέρης, Νικολέττα Γιαννούλη
Φωτογραφίες: Νικολέττα Γιαννούλη

Παίζουν: 

Αθηνά Τσιλύρα (Χαντισέ Άλντα / Μπερνάρντα Άλμπα), Γιάννα Σταυράκη (Ζαφίρα / Μαρία Χοσέφα), Θεοδώρα Σιάρκου (Ουλβιγιέ / Πόνθια), Κική Μαυρίδου (Νουράν / Αγγούστιας), Ανδρομάχη Μαρκοπούλου (Φαντιμά / Μαγκνταλένα), Νίκη Αναστασίου (Αΐσα / Αμέλια), Ειρήνη Σταματίου (Γιαγκμούρ / Μαρτύριο), Μελισσάνθη Μάχουτ (Νάσμα / Αντέλα)

Γενική είσοδος: 15 €
Μειωμένο: 10 € (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/
Ανέργων: 5 €(Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ))

Vault Theatre Plus

Μελενίκου 26, Βοτανικός, +30 213 0356472 / +30694 59 93 870,Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 18:00Διάρκεια: 90′

---

Η υπογράφουσα την στήλη ARS & VITA, με τις οκτώ υπέροχες πρωταγωνίστριες της “ΠΝΙΓΜΟΝΗΣ”, σε ένα άκρως καλλιτεχνικό φωτογραφικό ενσταντανέ, λίγο μετά το τέλος της παράστασης…

Η Λίλα Παπαπάσχου και η εξαιρετική Γιάννα Σταυράκη σε ασπρόμαυρο φόντο…

 

 

Λόγια από χιόνι (Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Λευκά περιστέρια

χορεύουν με λύκαινες

σε παγοδρόμια γεμάτα εκδορές.

Στο βάθος του ορίζοντα διακρίνονται σιλουέτες.

 Μαύρες σκιές.

Εμείς, ο γκρεμός

κι ένα χειμωνιάτικο παραμύθι.

 

Σκόρπιες νύχτες μόνο.

Ύστερα πάλι σιωπή.

Έχεις δέρμα ανθρώπου

που τον φίλησαν όμορφα στόματα.

Με το ίδιο φιλί στην πορεία σε σταύρωσαν.

Ζήτησα μια ευκαιρία

να είμαστε εσύ κι εγώ

χωρίς τα ενδιάμεσα τραύματα.

 

Δεν περίμενα να μου λείπεις.

Νόμιζα είναι απλό ν’ αρνηθώ

πως μαζί σου γίνονται σημαίνοντα

τα σημαινόμενα.

Σκληραίνει ο χρόνος, αποκαρδιώνει.

Κόντρα στον νόμο των πιθανοτήτων

ποντάρω στην τρυφερότητα.

Ξέρω, θα χάσω.

Ούτε εσύ θα κερδίσεις.

 

Η φωτιά δυναμώνει, αυτόματη.

Φυσάς με μανία τις φλόγες.

Αδίκως!

Η αλήθεια είναι ανθεκτική στην φθορά

  αναγεννιέται απ’ τις στάχτες της.

 Καίγονται όσοι δυσπιστούν

μπροστά στο αυθεντικό

έχοντας επενδύσει σ’ απομιμήσεις.

 

Ατενίζεις εκστατικά

τις ερωτογενείς μου ζώνες.

Στα μάτια σου διαβάζω απ’ την πρώτη στιγμή

τους τίτλους ενός τέλους

αμφίδρομου.

Είσαι αγκάθι στο πιο δροσερό…

στο πιο άλικο ρόδο.

Κοιμόμαστε χωριστά. Δεν ξυπνάμε μαζί.

Δεν περπατάμε αγκαλιά.

Αυτά είναι για τους αφελείς…

τους ρομαντικούς…

τους γενναίους…

 

Ποτέ δεν είσαι εκεί

όταν με μάχονται οι νύχτες.

Βυθίζω την απελπισία μου

σε jazz λεωφόρους.

  Εμμένεις στον δρόμο σου.

Είναι στρωμένος με κλασικές ενορχηστρώσεις.

Δεν είσαι σκληρός, μόνο που να…

τίποτα δεν μοιάζει, να έχει πια

τόσο μεγάλη σημασία…Αξία;

 

 Μ’ αφήνεις μόνη. Αλλαγμένη.

Αόρατα πάθη, γεννιούνται και πεθαίνουν

στο τρεμάμενο φως των κεριών.

Ματώνει η αδιαφορία σου

 το παρθενικό μου σεντόνι.

Απόψε θα εκδικηθώ.

Σ’ ένα τυχαίο κορμί

θ’ αναζητήσω τη χαρά που στερήθηκα

 απ’  τους αποκλεισμούς σου.

Εξόριστη η τελευταία αχτίδα του ήλιου

απ’ τις εμμονές σου, θιγμένη.

 

 Η καρδιά σου χτυπά, δίχως αυξομειώσεις

 παγωμένο τοπίο, φυλακισμένο

σ’ έναν πίνακα μοντέρνας αισθητικής, αφηρημένης τεχνοτροπίας.

Στο άδυτο της αδιαφορίας σου

δεν θα μπω, όσο κι αν με δελεάζεις με τύψεις.

 

 Είμαι σπηλιάς σταλακτίτης

με λόγια από χιόνι

μάταια πασχίζεις, να με ζεστάνεις.

Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ ΕΙΔΕ ΤΟ”ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ” & ΑΠΟ ΤΙΣ 16 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΙΛΙΣΣΟΣ ΟΛΗ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ…

Tags

ARS & VITA

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

“Να πέσεις κάτω εφτά φορές, να σηκωθείς οκτώ.”

“Η δύναμη σου πέλαγο κι η θέληση μου βράχος”.

Η στήλη ARS & VITA παρουσιάζει σήμερα, ανήμερα των Φώτων, ένα αφιέρωμα – προαναγγελία σε μία παράσταση που φέρει τον συμβολικό (…και επίκαιρο) τίτλο  “ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ”.

Η Μαρία Πανούτσου συνάντησε την Λιλή Λαμπρέλλη κάτω από το αστραφτερό φως της Κέας, πέρυσι το καλοκαίρι και γοητεύτηκε τόσο από το βιβλίο της δεύτερης “Η γυναίκα με τα χέρια από φως”, που θέλησε να αποδώσει θεατρικά (υπογράφωντας η ίδια την διασκευή) κάποιες ιστορίες “σχέσης”, οι οποίες πηγάζουν από την προφορική μας παράδοση. Η φύση ως πηγή ζωής και δημιουργίας και η ιδιαίτερη σύνδεση της γυναικείας ψυχοσύνθεσης μαζί της, οι προφορικές παραδόσεις κι ο  έντεχνος λόγος διαφορετικών λαών, με διαφορετικούς πολιτισμούς και τα αντίστοιχα ήθη και έθιμα, αλλά κι ο παντοδύναμος έρωτας, αναμειγνύονται γλυκά, σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι ήχων και εικόνων, που φιλοδοξούν να μιλήσουν κατευθείαν στην ψυχή μας. Ο Βασίλης Κριτικός, ιδιοκτήτης και καλλιτεχνικός υπεύθυνος της εταιρείας για τον Πολιτισμό ΕΙΛΙΣΣΟΣ, έντυσε φωτογραφικά το “ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ” της Μαρίας Πανούτσου, της Λιλής Λαμπρέλλη και του Τάσου Πετρή, το video έχει επιμεληθεί η Νεφέλη Ράπτη και ο μουσικός Σταμάτης Δελλαπόρτας επενδύει μουσικά την παράσταση με το κλαρινέτο και το shakuhachi του.

Με βάση τα λεγόμενα των συντελεστών, η διαδικασία ολοκλήρωσης αυτής της δουλειάς αποτέλεσε μία αφορμή για να συνυπάρξουν δημιουργικά, πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους καλλιτέχνες, έχοντας ως κοινό άξονα την ανάγκη να επικοινωνήσουν τις απόψεις τους, εστιάζοντας σε ένα από τα πιο “πολυμορφικά” και ανθρωποκεντρικά ζητήματα, που δεν είναι άλλο απ’ τον “σαρωτικό” έρωτα. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά και στο tag line της παράστασης, ο έρωτας είναι πιθανότατα η μόνη γνήσια επαναστατική πράξη, γιατί όπως κι ο θάνατος δεν κάνει κανέναν, μα κανέναν…διαχωρισμό. Πλούσιος ή φτωχός, έξυπνος ή λιγότερο ευφυής, αλαζόνας ή ταπεινός, επώνυμος ή ανώνυμος, όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι, κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή απ’ τα βέλη του και είτε ανήκεις σ’ αυτούς που του αντιστέκονται σθεναρά ή σ’ αυτούς που του παραδίδονται άνευ όρων, δύσκολα θα τον αποφύγεις στο τέλος…

Η Μαρία Πανούτσου σε πολλά σημεία του κειμένου ενσωμάτωσε διάφορα γνωμικά-παροιμίες, οι οποίες με τον πιο απλό και εύστοχο τρόπο ερμηνεύουν τις ηρωίδες της παράστασης και εκφράζουν την δύναμη της θέλησης, ως πρωταρχική αξία της ζωής. Επίσης, στα ατού αυτής της καλλιτεχνικής σύμπραξης προστίθεται το γεγονός, ότι σε κάθε παράσταση το κείμενο θα ξαναγράφεται μπροστά στο κοινό. Ο ηθοποιός – αφηγητής δεν θα παγιώνει την παρουσίαση,  αντίθετα θα την αφήνει να προκύψει, εντείνοντας το ενδιαφέρον των θεατών, αλλά και της ίδιας της δημιουργού, που επιδιώκει έναν ανοιχτό διάλογο με το κοινό. Η μουσικοθεατρική παράσταση της σημαντικής ερμηνεύτριας και των συνεργατών της, πειραματίζεται με το θέατρο μέσα στο θέατρο, αφήνοντας επί σκηνής όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και ως εκ τούτου…πιθανά…

Η στήλη ARS & VITA, έχοντας παρακολουθήσει πρόσφατα την υπέροχη performance – παράσταση του ηθοποιού και σκηνοθέτη Μιχάλη Καλιότσου “ΒΑΡΕΤΗ ΟΜΙΛΙΑ”, στον ζεστό και φιλόξενο χώρο του Θεάτρου Ειλισσός, ανυπομονεί να γίνει κοινωνός μίας ακόμα ασυνήθιστης θεατρικής συγκυρίας και δίνει το “πράσινο φως” στη Μαρία Πανούτσου και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης…με την ευχή να μας φωτίσει τόσο πολύ ο έρωτας…που να μην μας νοιάζει κι αν τυφλωθούμε. Καλύτερα τυφλοί από έρωτα, παρά να εθελοτυφλούμε, ότι ζούμε πιο ευτυχισμένοι και ασφαλείς χωρίς τα μαγικά φτερά του…

 

---

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ”, ιστορίες έρωτα & αναρχίας & ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΔΩ

Μαρία Πανούτσου ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Α

2015…(Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

 

Μεθυσμένη η πολιτεία απ’ τα φώτα.

Τα ξεχαρβαλωμένα χαρτόκουτα των αστέγων

θαμπώνουν τους εορταστικούς στολισμούς.

Η μπάντα του Δήμου επενδύει μουσικά, παγωμένους περιπάτους ηλικιωμένων.

Πενιχρά τα δώρα μας.

Δεν εμβαθύνουμε – πέρα απ’ το αμπαλάζ – τίποτα δεν έχει αξία.

Μονίμως αναποφάσιστοι

ανάμεσα στην γιορτή και τον θρήνο.

Οι αναθυμιάσεις των οικογενειακών τραπεζιών

σμίγουν με πρόσφατες κι αλλοτινές δυστυχίες.

Μας καταπίνουν αφιλόξενες στεριές

αφρισμένες θάλασσες

οι πιο αγνές μας φιλοδοξίες.

Η επίπλαστη φιλαλήθεια των δημοσιογράφων

αποκαλύπτει με ζήλο

την αυθεντικότατη αναλγησία της πλουτοκρατίας.

Ούτε μια στιγμή χαράς, ούτε μία μέρα χωρίς την σκιά του μακάβριου.

Μην βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα.

Τώρα μπαίνουμε σ’ άλλη τροχιά, τώρα όλα θ’ αλλάξουν.

Καλωσορίζουμε το νέο έτος.

Φοράει ακόμα

την ματωμένη πανοπλία των προγενέστερων.

Σκουπίζουμε όπως – όπως τα αίματα, γυαλίζοντας την σκληρή επιφάνεια.

Κανείς δεν θα καταλάβει το μέγεθος της πανωλεθρίας.

Αρκεί να καθρεφτίζεται το είδωλο μας στο ψυχρό μέταλλο

με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευκρίνεια.

Όσο κι αν αλλάζουν οι φράσεις, παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα

τα νοήματα.

Προστέθηκαν άλλα τόσα γιατί, στις ήδη υπεράριθμες απορίες.

Ιστορίες συνομωσίας καλύπτουν πολιτικές αυθαιρεσίες.

Οι Κασσάνδρες ωρύονται

πως η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση

ισοδυναμεί με μαζική αυτοκτονία.

Το μυαλό μας αδυνατεί να επεξεργαστεί το προφανές.

Πετιούνται στον κάδο της ανακύκλωσης τόσες και τόσες πληροφορίες

σημαντικές, μαζί με επουσιώδεις.

Το χιόνι θα σκεπάσει την λάσπη

που συσσωρεύτηκε ύπουλα

στο κατώφλι των πολιορκημένων σπιτιών μας.

Δεν αισιοδοξώ απ’ την φύση μου.

Δεν απελπίζομαι λόγω ιδιοσυγκρασίας.

Δεν διαμαρτύρομαι, δεν αντιδρώ, μόνο καταγράφω τα γεγονότα

που με οδήγησαν στην τωρινή απραξία.

Είμαστε ωραίοι οι άνθρωποι, εξ’ ορισμού.

Είμαστε φρικτοί, εξ’ αγχιστείας.

Στριφογυρίζουμε στις γυάλες μας, όπως τα χρυσόψαρα

όσο μας πετάνε αποξηραμένη τροφή, δεν πρόκειται

να επανακτήσουμε τη μνήμη μας.

Απομεινάρια γιορτής, σε κακοφορμισμένες συνοικίες της Αττικής.

Μην πάει το μυαλό σου στον Βοτανικό

την Φυλής ή την πολύπαθη Πλατεία Βικτωρίας.

Κάνε μια βόλτα προς την Εκάλη…

Μόλις σβήνουν τα φώτα, ακούς ότιδήποτε άλλο

εκτός από ησυχία.

Ο καλπασμός της διαφθοράς, σκεπάζει τον θόρυβο της αυπνίας.

Είμαστε ωραίοι οι άνθρωποι.

Γεμάτοι ρωγμές κι ας χαμογελάμε διάπλατα

στο υπεραπρόβλεπτο της τεχνολογίας.

Είμαστε μόνοι, λαχταρώντας ασίγαστα

το μισό μας κομμάτι, εκείνο

που από παιδιά, ενημερωθήκαμε, πως μας λείπει.

Έχω πια κουραστεί ν’ απολογούμαι για την χαρά και την λύπη.

Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, για τίποτα.

Θέλω να βγάλω απ’ την πρίζα

την μηχανική σου υποστήριξη.

Ν’ ανασάνεις ελεύθερα

χωρίς το δανεικό οξυγόνο της ματαιοδοξίας.

Σ’ εκλιπαρώ να σταματήσεις τον χρόνο.

Να φιληθούμε σαν την πρώτη φορά

χωρίς ντροπές και βιασύνες.

Καθαρίζω με τα χνώτα μου, το θολωμένο σου τζάμι.

Να με δεις καθαρά, χωρίς την επίφαση της αποκλειστικότητας.

Αγανακτώ με την χειμερία μας νάρκη.

Κι εσύ ρωτάς, πότε αρχίζει η εαρινή ισημερία.