“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Την έκρυψα σε ένα κουτί παπουτσιών.
Έχει πια ξεθωριάσει. Απ’ τις θωπείες και την πολυκαιρία.
Ανασαίνει ξέπνοη κάτω απ’ το κρεβάτι.
Την – σε – μας – αναζητώ.
Ανακινούνται στιγμιαία αναμνήσεις.
Ένα κολάζ συναισθημάτων διάτρητο απ’ αγκάθια.
Ανέραστοι ηδονοβλεψίες κινούνται παρασκηνιακά
ψιθυρίζοντας πρωτοφανέρωτα μυστικά
για εσένα, εμένα, τους Ιάγους και τις Γονερύλες
ρόλοι καθοριστικοί σ’ οποιοδήποτε δράμα…
Θα με γυρέψεις τυφλός, μα θα έχω πεθάνει.
Παράταιρα με την τωρινή μας αδράνεια
τα λουλούδια που μαζεύαμε
σε κάθε γυρισμό.
Στην τελευταία μας εκδρομή, ήσουν αμίλητος.
Οι υποσχέσεις μακροημέρευσης
εποχιακές αποκριάτικες μάσκες.
Πως, πότε, γιατί…
έγιναν χαρτοπόλεμος τόσες χρωματιστές σερπαντίνες;
Ομίχλη και ψιλόβροχο.
Αγκαλιά σ’ ένα αδέσποτο παγκάκι.
Τυφλωμένοι απ’ έναν ανύπαρκτο ήλιο.
Η Παναγία των Παρισίων πέρασε από δίπλα μας, ξυπόλητη.
Ήχησαν χαρμόσυνα, οι καμπάνες της Notre Dame.
Σε ξαναβρήκα χρόνια μετά.
Περπατούσες στα στενά της Πλάκας, συντροφιά με μιαν άγνωστη.
Ένα σουβενίρ οι στιγμές μας
απ’ αυτά τα κακόγουστα
που κανείς
δεν προτίθεται ν’ αγοράσει.
Την ξανακλείνω
στην χαρτονένια φυλακή της.
Νιώθω τα χέρια μου να μουδιάζουν.
Με βρίσκουν πάντα απροετοίμαστη
οι εσωτερικές διακυμάνσεις.
Ο Πύργος του Άιφελ ανατινάζεται.
Εσύ μια θολότητα.
Κάπου στο βάθος
μουντζουρωμένο φόντο – εγώ;
Μια καρτ-ποστάλ χωρίς παραλήπτη
τα όνειρα μας.
ΑΛΛΙΩΣ 