Tags
Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Ι Ω Σ Η Φ Ι Ω Σ Η Φ Ι Δ Η Σ
τη στήλη γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Είσαι Απόφοιτος της σχολής του Εθνικού Θεάτρου και παράλληλα πτυχιούχος Φιλολογίας του Ε.Κ.ΠΑ.. Ποιο από τα δύο μπήκε πρώτο στη ζωή σου; Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου φιλόλογο;
Πέρασα πρώτα στην Φλώρινα, στο Παιδαγωγικό. Πήγα για ένα χρόνο, αλλά επειδή είχα στο μυαλό μου το θέατρο και την Αθήνα, ξαναέδωσα εξετάσεις και τελικά πέρασα στην Φιλολογία, άρα μπήκε πρώτη στη ζωή μου. Προς το τέλος των σπουδών μου πέρασα στο Εθνικό (…μικρή διακοπή για να χαιρετήσουμε την αγαπημένη Γιάννα Σταυράκη που εισήλθε στο θέατρο VAULT και μας διέκοψε με τον πιο ευχάριστο και γλυκό τρόπο…), αλλά δεν παράτησα την φιλολογία και κατάφερα, διαβάζοντας στα καμαρίνια του Εθνικού, να πάρω και το πτυχίο μου. Κάποια στιγμή έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε φοιτητές πανεπιστημίου και μάλλον ήμουν καλός (…γέλια…), αλλά κακά τα ψέματα δεν μπορείς να βαδίζεις εύκολα με το ένα πόδι απ’ εδώ και με το άλλο απ’ εκεί. Μου αρέσει η φιλολογία, αλλά δεν μπορώ να την φανταστώ μόνη της, χωρίς την σκηνή. Είναι μεγάλο κόλλημα το θέατρο και προς το παρόν αρκούμαι σ’ αυτό.
Πιστεύεις, ότι η ακαδημαϊκή μόρφωση αρκεί για να θεωρηθεί ένας σύγχρονος άνθρωπος μορφωμένος; Με άλλα λόγια, ένα πτυχίο – ή και περισσότερα – συνεπάγεται αυτόματα την ουσιαστική μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια ενός ανθρώπου;
Και βέβαια όχι. Η μόρφωση και οι σπουδές είναι δύο διαφορετικά πράγματα, τα οποία μπορεί να εμπεριέχουν το ένα το άλλο, αλλά δεν σημαίνει ότι καλύπτονται απόλυτα. Μορφωμένος είναι κάποιος που διαβάζει. Πρέπει να είσαι διαρκώς σ’ επαγρύπνηση και να διαβάζεις. Ο αδελφός μου διαβάζει από πολύ μικρός, πράγματα που δεν τα διάβαζαν ούτε μεγάλοι, γι’ αυτό τον θεωρώ μορφωμένο άνθρωπο. Προσωπικά, δεν με θεωρώ τόσο καλλιεργημένο. Αν και διαθέτω γενικές γνώσεις και διαβάζω, έχω μεγαλύτερες απαιτήσεις απ’τον εαυτό μου. Πιστεύω, ότι ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να προσπαθεί περισσότερο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Απ’ την άλλη, με ενοχλεί πάρα πολύ και η επίδειξη των γνώσεων, την θεωρώ ενοχλητική και περιττή. Σκοπός μας πρέπει να είναι η παιδεία. Για παράδειγμα θεωρώ τεράστια έλλειψη παιδείας, να πετάει κάποιος σκουπίδια στο δρόμο. Άρα για μένα αυτό που ονομάζουμε παιδεία είναι ένας συνδυασμός ακαδημαικής μόρφωσης, καλλιέργειας και κοινωνικού φέρεσθαι.
Πρόσφατα βιώσαμε μία κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, υψηλών τόνων και εντάσεων, το αποτέλεσμα της οποίας σήμανε την μεγαλύτερη πολιτική ανατροπή της μεταπολιτευτικής περιόδου. Πως βίωσες αυτήν την διαδικασία και ποιες είναι οι σκέψεις σου για το πολιτικό – και γενικότερο – μέλλον της Ελλάδας;
Νομίζω, ότι εδώ και πολλά χρόνια ζούμε μια αθλιότητα. Ζούμε σ’ ένα προτεκτοράτο και σε ένα περιβάλλον εκβιασμών, χωρίς δικαιοσύνη, δημοκρατία, ισότητα, αξιοκρατία και ειδικά τα τελευταία χρόνια αυτό γινόταν όλο και πιο έντονο κι εμφανές. Υπάρχει μεγάλος ρατσισμός, ξενοφοβία, ακόμα και φασισμός και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής το αποδεικνύουν περίτρανα. Δυστυχώς, τώρα πια δεν υπάρχει καν η δικαιολογία, ότι δεν γνώριζα τι ψήφιζα. Μετά τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις διαφαίνεται μία αλλαγή, αλλά κρατάω μικρό καλάθι για να μην απογοητευτώ. Τα πρώτα δείγματα είναι πολύ θετικά, οπότε μένει να δούμε τι θα συμβεί και επί της ουσίας. Αισθάνομαι μεγάλη ντροπή για ανθρώπους που διακηρρύσουν τον πατριωτισμό τους, ενώ στην ουσία έκαναν τόσα χρόνια κακό στην χώρα τους. Το να είμαστε δοσίλογοι και Γερμανοτσολιάδες δεν είναι σίγουρα πατριωτισμός. Δεν ξέρω πραγματικά τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά εύχομαι η νέα κυβέρνηση να βάλει μία τάξη. Χαμογελάω, αλλά δεν πανηγυρίζω, περιμένω…
Πιστεύεις στην «στρατευμένη τέχνη»; Επιλέγεις έργα με βάση το κοινωνικοπολιτικό τους μήνυμα;
Η «στρατευμένη τέχνη» με την έννοια την παλιά, ότι κάποιος σου παραγγέλνει κάτι και το φτιάχνεις επί τούτου, για να εξυπηρετήσεις κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες, όχι απλά δεν με αφορά, αλλά δεν μου αρέσει κιόλας. Είμαι υπέρ της Τέχνης που έχει να πει κάτι. Τα πάντα για μένα πρέπει να περιέχουν πολιτική, δηλαδή να παίρνουν θέση απέναντι στα πράγματα, άρα κατ’ επέκταση το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τα έργα, όπως αυτό που παρουσιάζουμε τώρα στο Vault. Δεν χρειάζεται να είναι «στρατευμένο» κάτι, μπορεί να τοποθετείται στα πράγματα όπως θέλει, χωρίς όμως να εξυπηρετεί, κατά την άποψη μου, τα συμφέροντα κανενός.
Οι κρατικοί φορείς που σχετίζονται με την τέχνη και τον πολιτισμό στην Ελλάδα, έχουν δεχθεί δριμύτατη κριτική απ’ το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου για την αναποτελεσματικότητα τους στην ανάδειξη και κατ’ επέκταση την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό. Με βάση την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, ευελπιστείς. ότι θα δοθεί επιτέλους η δέουσα προσοχή στον «ταλανισμένο» τομέα της Τέχνης, εντός κι εκτός συνόρων;
Είναι αλήθεια, ότι οι τελευταίοι υπουργοί που πέρασαν απ’ το Υπουργείο Πολιτισμού ήταν ανύπαρκτοι, ενώ παράλληλα δεν τους ενδιέφερε να έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο. Κάποιοι έκοψαν τις δαπάνες για τον πολιτισμό – και θα μπορούσα να δεχτώ ότι σε μια εποχή λιτότητας αυτό είναι θεμιτό – αλλά ξαφνικά εκεί που έκοβαν χρήματα από την τέχνη, έβρισκαν χρήματα για την εξυπηρέτηση των πελατειακών τους σχέσεων (…όποιος θέλει ας το ψάξει…). Πάντως γενικότερα, καλό θα είναι ο πολιτισμός να πάρει μία άλλη θέση στη ζωή μας, ξεκινώντας και απ’ την οικογένεια και την εκπαίδευση, ώστε από πολύ μικρή ηλικία να υπάρχει η δυνατότητα, για κάποιον που ενδιαφέρεται, να έρθει σ’ επαφή με τον πολιτισμό και την τέχνη. Θεωρητικά, οι δύο άνθρωποι που ανέλαβαν τώρα, είναι άνθρωποι του πνεύματος, δοκιμασμένοι. Για μένα όλα μετράνε στην πράξη κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα χρήματα, αλλά και με την γενικότερη στάση απέναντι στο κομμάτι που αφορά τον πολιτισμό και την διάθεση να βρεθεί μία όσο το δυνατόν πιο ικανοποιητική λύση.
Τελειώνοντας το 2003 την Σχολή του Εθνικού, συμμετείχες σε πολλές παραστάσεις δικής του παραγωγής : Άμλετ (σκην. Μιχ. Κακογιάννης), Λυσιστράτη, Ο Κύκλος με την Κιμωλία, Μάνα Κουράγιο (σκην. Κ. Τσιάνος) κλπ. Τι συμβολίζει για σένα το Εθνικό Θέατρο μίας χώρας; Έχεις ενστάσεις για τον τρόπο που διοικείται στην Ελλάδα;
Για μένα ήταν ένα όνειρο ζωής να μπω στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ακόμα και τώρα που το λέω συγκινούμαι. Στάθηκα τυχερός και έμεινα άλλα τρία χρόνια, αφότου τελείωσα παίζοντας στις παραστάσεις που ανέφερες. Το Εθνικό Θέατρο μίας χώρας πρέπει να είναι ενδεικτικό για την δουλειά που γίνεται σ’ αυτόν τον τομέα. Αυτό που θα ήθελα για το Εθνικό είναι, επειδή πια το θέατρο έχει αλλάξει μορφή, να ανοίξει τους ορίζοντες του και να δει λίγο παραπέρα. Υπάρχουν πολλοί χώροι, οι οποίοι παράγουν πολιτισμό και δημιουργούν παραστάσεις καταπληκτικές, οι οποίες όμως δεν φτάνουν στο ευρύ κοινό. Θα ήταν χρήσιμο λοιπόν, να δημιουργηθεί μία επιτροπή που να γυρίζει και να ψάχνει τέτοιου είδους παραστάσεις, με νέους καλλιτέχνες, ώστε να αλλάζουν και λίγο τα πρόσωπα και να έχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι που αξίζουν, την ευκαιρία ν’ αναδείξουν την δουλειά τους. Δεν είναι δημοσιουπαλληλίκι το Εθνικό. Νομίζω, ότι αυτό θα πρέπει να είναι το μοντέλο και μακάρι να εισακουστώ και να υπάρξει ένα άνοιγμα προς νέες, ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις.
Ανήκεις στους ηθοποιούς της νεότερης γενιάς, που δεν «φοβήθηκαν» την τηλεόραση και ήδη μετράς πολλές συμμετοχές σε δημοφιλή και επιτυχημένα σήριαλ: Σαββατογεννημένες, Στο παρά πέντε, Εργαζόμενη Γυναίκα κ.α. Θεωρείς, ότι το συγκεκριμένο μέσο είναι παρεξηγημένο στην χώρα μας;
Η τηλεόραση είναι σαν το μαχαίρι, εξαρτάται πως θα την χρησιμοποιήσεις. Η τηλεόραση αυτή την στιγμή μέσω των Δελτίων Ειδήσεων κάνει μια φοβερή προπαγάνδα φασισμού και σίγουρα δεν είναι δημοσιογραφία αυτή, είναι κάτι άλλο. Παρόλα αυτά, όχι μόνο δεν την φοβήθηκα, αλλά την θεωρώ, όπως και τον κινηματογράφο, μέρος της δουλειάς μας και είχα την τύχη να ξεκινήσω από πολύ πετυχημένα σήριαλ. Βρέθηκα κάποια στιγμή, μέσω διαφόρων συγκυριών, σε ένα γραφείο κομπάρσων, επειδή μου είπαν ότι εκεί πηγαίνουν και ηθοποιοί (…χωρίς να έχω ιδέα τι γίνεται στην τηλεόραση…) και έτσι έτυχε να παίξω στο πρώτο επεισόδιο της σειράς «ΣΑΒΒΑΤΟΓΕΝΝΗΜΕΝΕΣ» με την Ελένη Ράντου. Προφανώς τους άρεσα γιατί μετά το γύρισμα με πλησίασαν η παραγωγός και η σκηνοθέτης της σειράς – Ελένη Αργυρού & Πηνελόπη Κροντηροπούλου αντίστοιχα – και φυσικά η Ελένη Ράντου και εκεί που δεν υπήρχε ρόλος, έκανα εννιά επεισόδια. Στη συνέχεια γνώρισα μέσω της προαναφερόμενης σειράς τον Αντώνη Αγγελόπουλου, ο οποίος μαζί με τον Γιώργο Καπουτζίδη, με επέλεξαν για να συμμετέχω στο άκρως επιτυχημένο “ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ”. Ήμουν πολύ τυχερός σ’ αυτό το κομμάτι και νιώθω ακόμα πιο τυχερός για την συνεργασία μου με την Ελένη Ράντου, γιατί για μένα ήταν σταθμός το γεγονός, ότι έπαιξα μαζί της στην τηλεόραση. Η Ελένη είναι ένας πολύ ντόμπρος, δοτικός και ταλαντούχος άνθρωπος και την ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα.
Σχετικά πρόσφατα συμμετείχες σε δύο πολύ επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες, που ανήκουν στην κατηγορία της μαύρης κωμωδίας. «ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΑΚΟΜΑ» του Γιάννη Ξανθόπουλου και «ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» της Ελένης Ράντου σε σκηνοθεσία Ν. Καραπαναγιώτη. Θεωρείς πως στην χώρα μας, η κωμωδία είναι πιο δημοφιλές είδος και κατ’ επέκταση πιο εμπορικό;
Διασκέδασα πάρα πολύ και στις δύο. Η κωμωδία έχει να κάνει και με την εποχή. Τώρα την θέλει πολύ ο κόσμος και νομίζω ότι γενικά είναι πιο δημοφιλής, αλλά παράλληλα έχω την αίσθηση, ότι κι ένα καλό δραματικό έργο, μπορεί να έχει την ίδια ή και μεγαλύτερη απήχηση. Υπάρχει κι η τηλεόραση, που έχει εκπαιδεύσει το κοινό σε ένα πολύ συγκεκριμένο είδος χιούμορ και επειδή ο κόσμος περνάει δύσκολα έχει ανάγκη κι απ’αυτό. Απ’ την άλλη μια κωμωδία μπορεί να είναι πολύ πικρή και να θίγει πολύ σοβαρά ζητήματα, όπως συμβαίνει και με το «ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ», που γελάς μεν, αλλά πικρά και με «τύψεις».
Είχα την χαρά να σε δω πέρυσι, στο θέατρο VAULT, να «αναρωτιέσαι» μαζί με την Ε.Αποστόλου, την Β. Κοντομάρη και τον Γ. Νικολάου «ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ;». Την παράσταση σκηνοθέτησε η Κ. Πολυχρονοπούλου και ήταν βασισμένη σε τρία μονόπρακτα του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Εκτός απ’ τον προαναφερόμενο θεατρικό συγγραφέα, ποιους άλλους Έλληνες συγγραφείς ξεχωρίζεις και γιατί;
Μου αρέσει γενικά το ελληνικό θέατρο, λόγω αμεσότητας. Είναι πολύ οι συγγραφείς που μου αρέσουν και ξεχωρίζω. Είναι πολύ ευχάριστο που στο VAULT παίζονται αυτή την στιγμή ο Μπρατάκος και ο Ζουγκός, που γράφουν πάρα πολύ καλά. Επίσης, μου αρέσει πολύ ο Ροϊδης, που δεν είναι θεατρικός συγγραφέας, αλλά νομίζω ότι «Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΥΡΙΑΝΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ» είναι από τα καλύτερα κείμενα που έχω ασχοληθεί. Μου αρέσει κι ο Μουρσελάς και ο φίλος μου ο Βασίλης Κατσικονούρης. Πάντως είναι πολύ ευχάριστο, ότι υπάρχει μία τάση τελευταία ν’ ανεβαίνουν νεοελληνικά έργα και είναι εξίσου ενθαρρυντικό, ότι οι νέοι συγγραφείς προσπαθούν να γράψουν, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Τώρα όσον αφορά τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, πιστεύω ότι είναι κορυφή. Είναι συγκλονιστικός, διαχρονικός, διεισδυτικός. Οφείλουμε πολλά και στην κόρη του, την Κατερίνα Καμπανέλλη, η οποία είναι ένα υπέροχο πλάσμα, με εξαιρετική ενέργεια, που μας βοήθησε απλόχερα και ουσιαστικά. Επίσης, είχα και μία εξαιρετική συνεργασία με την σκηνοθέτη της παράστασης Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, η οποία έχει κάνει και την μουσική επιμέλεια στο «ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ». Με τους τρεις συναδέλφους που ανέφερες είχαμε την καλύτερη ομάδα και σίγουρα θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας, γιατί τόσο καλά παιδιά σπάνια συναντάς και ειλικρινά τους λατρεύω. Για να επανέλθουμε όμως στους συγγραφείς, δεν θα μπορούσα να παραλείψω τον Παπαδιαμάντη, που αν και δεν είναι θεατρικός συγγραφέας, ανεβαίνει κατά κόρον στο ελληνικό θέατρο και φυσικά τον Ξενόπουλο και τον Χουρμούζη, που φωτογραφίζουν μεν μια παλαιότερη κουλτούρα, τα κατάλοιπα της οποίας όμως συνεχίζουν να υπάρχουν και στην εποχή μας.
“ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ;” ΘΕΑΤΡΟ VAULT (2014)
“ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΥΡΙΑΝΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ” – ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (2014)
Παραμένουμε στο VAULT και πάμε στο «ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ» του Μάκη Τσίτα, μία παράσταση στην οποία μονολογείς ως Χρυσοβαλάντης, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Σ. Καραγιάννη, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, που πρόσφατα μεταφράστηκε σε παράταση των παραστάσεων έως τον Απρίλιο του 2015. Τι ακριβώς εισπράττεις απ’ τον κόσμο και ποια είναι τα συναισθήματα που πιστεύεις, ότι γεννάει ο συγκεκριμένος ήρωας;
Το «Μάρτυς μου ο Θεός» το διαβάσαμε το καλοκαίρι με την Σοφία Καραγιάννη κι αμέσως είπαμε, ότι θέλουμε να το κάνουμε. Τύχαμε σ’ έναν εξαιρετικό άνθρωπο, που λέγεται Μάκης Τσίτας, έναν συγγραφέα πολύ ανοιχτόμυαλο, ο οποίος έκανε και την θεατρική διασκευή του έργου. Μας άκουσε, μας πίστεψε κι εμείς αγαπήσαμε το έργο του και τον ήρωα που έπλασε, τον Χρυσοβαλάντη, έναν αντί – ήρωα που γεννάει αντιφατικά συναισθήματα στο κοινό. Είναι ρατσιστής, ξενοφοβικός, θρησκόληπτος, θύμα, έχει φάει πολύ ξύλο από τους γονείς του και γενικά είναι αυτό που λέμε loser. Οι θεατές γελάνε με τον Χρυσοβαλάντη, αλλά πάντα συγκρατημένα, γιατί νιώθουν περίεργα να γελάσουν με κάποια πράγματα. Στο τέλος βέβαια, ακούω ανθρώπους να κλαίνε. Μου αρέσουν τα έργα που συνδυάζουν το κωμικό με το δραματικό στοιχείο. Είναι μια πρόσκληση για έναν ηθοποιό. Ο κόσμος, αν και είναι ένα δύσκολο έργο, το αγκάλιασε και μάλιστα απ’ την πρώτη στιγμή. Ελπίζουμε και ευχόμαστε αυτό να συνεχιστεί…
Θεωρείς, ότι οι μονόλογοι είναι γενικότερα πιο αβανταδόρικοι για έναν ηθοποιό;
Σίγουρα είναι αβαντοδόρικοι, αλλά μπορούν να γίνουν και πολύ επικίνδυνοι γιατί ενδέχεται να καταντήσουν βαρετότατοι. Για να κάνεις έναν μονολόγο, εκτός από ένα καλό κείμενο, πρέπει να έχεις κι έναν πολύ δυνατό σκηνοθέτη. Η Σοφία Καραγιάννη αποτελεί για μένα εγγύηση σε όλα τα επίπεδα– αυτή είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε – και παράλληλα λειτούργησε κι ως «δάσκαλος». Δηλαδή, μου άλλαξε λίγο και τον τρόπο δουλειάς, ανοίγοντας μου ένα νέο, πολύ μεγαλύτερο πεδίο επιλογών και ερμηνευτικών δρόμων. Ξέρει πως να με τιθασεύσει, αλιεύοντας παράλληλα τα θετικά μου στοιχεία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με τον συγκεκριμένο μονόλογο, στον οποίο πρέπει να συνδέσεις τα κομμάτια, γιατί ο ήρωας ειδικά στην αρχή του έργου αλλάζει θέμα κάθε πέντε σειρές. Πάνω σ’ αυτό έγινε μία τεράστια δουλειά και απ’τους δυο μας. Η Σοφία διαθέτει μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά, όχι όμως εξυπνακίστικη, ούτε δήθεν.
Υπάρχει κάποιο είδος θεάτρου, που δεν θα μπορούσες να υπηρετήσεις με τίποτα;
Δεν πιστεύω, ότι είμαστε όλοι καλοί σε όλα, αλλά έχουμε το δικαίωμα να προσπαθούμε. Ξέρω, ότι για το μιούζικαλ μπορεί να μην είμαι ο πλέον κατάλληλος, αλλά θα ήθελα πολύ να το δοκιμάσω γιατί και τραγουδάω και χορεύω, απλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω, ν’ αποδώσω σε κάτι που δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένος. Η αλήθεια είναι, ότι μου αρέσει πάρα πολύ να ερμηνεύω κείμενα, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανένα θεατρικό είδος. Μέσα στην δουλειά μας είναι όλα και αξίζει να πειραματιστούμε ειδικά σε ό,τι έχουμε αδυναμία. Μου αρέσουν γενικά τα δύσκολα και με ωθούν στο να βάλω τα δυνατά μου για να επιτύχω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Με δεδομένη την άνεση σου στην κωμωδία, θα έλεγες πως έχεις περάσει στο κοινό ως κωμικός ηθοποιός; Σε ενοχλεί αυτός ο χαρακτηρισμός ή μάλλον σ’ ενοχλούν γενικά οι χαρακτηρισμοί-διαχωρισμοί τέτοιου τύπου;
Δεν έχει συμβεί να με χαρακτηρίσει κάποιος κωμικό ηθοποιό. Η αλήθεια είναι, ότι έχω κάποιες ευκολίες στην κωμωδία, όπως κάθε ηθοποιός έχει μία ευκολία κάπου. Εμένα μου αρέσει, να μεταμορφώνομαι σε κάθε ρόλο, γι’ αυτό και επέλεξα να παίξω σ’ ένα κατ’ ουσίαν δραματικό έργο. Ευτυχώς, προς το παρόν δεν μου έχει τύχει να μου αποδόσουν τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς.
Με ποιον ‘Έλληνα ή ξένο συνάδελφο σου, παλαιότερο ή της νέας γενιάς, θα ήθελες πολύ να σε παρομοιάσουν; Υπάρχει κάποιος με τον οποίο σε παρομοιάζουν συνήθως;
Δεν ξέρω…δεν μου έχει πει κάποιος κάτι…Η αλήθεια είναι, ότι όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα «κλέβουμε» στοιχεία από μεγάλες μορφές του κινηματογράφου και ειδικά του ελληνικού κινηματογράφου, γιατί όλοι μεγαλώσαμε μ’ αυτόν. Είμαι λάτρης του Παπαγιαννόπουλου, του Βέγγου, του ρυθμού που έχει ο Βουτσάς, της κίνησης του Ηλιόπουλου, της αμεσότητας του Αυλωνίτη, της φυσικότητας του Λογοθετίδη…κλπ. Από ξένους προτιμώ τον Σων Κόνερυ, τον Άντονι Χόπκινς…Μου αρέσουν όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι που αυτοί την στιγμή μου διαφεύγουν, αλλά κορυφαίο θεωρώ τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο…και τον Θανάση Βέγγο.
Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη, να είναι παράλληλα και οικογενειάρχης;
Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Όπως όλοι, έτσι κι ο καλλιτέχνης (…ίσως λίγο περισσότερο…) αντιμετωπίζει την ανασφάλεια που μας έχουν δημιουργήσει και μας ωθεί στο να μην ξέρουμε ποτέ, τι μας ξημερώνει αύριο. Δεν έχει να κάνει τόσο, με το αν έχεις οικογένεια ή όχι. Νομίζω πως η αγωνία της επιβιωσης, είναι κοινή για όλους μας.
Οι ανθρώπινες σχέσεις – παντός τύπου – περνούν όντως κρίση ή ο κόσμος ήταν πάντα έτσι και απλά εμείς, οι νεότερες γενιές, δεν έχουμε πλέον το άλλοθι της άγνοιας και γι’ αυτό λειτουργούμε πιο ορθολογιστικά, για να μην πω κυνικά;
Η κρίση έχει ρίξει πολλά προσωπεία. Ο Χρυσοβαλάντης, ο ήρωας που υποδύομαι, με το που έμεινε άνεργος, έχασε όλες τις σχέσεις του. Πιστεύω, ότι οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες είναι ίδιοι, απλά υπάρχουν διαβαθμίσεις κι αλλάζει ο τρόπος που εξωτερικεύουν αυτό που είναι. Λόγω της κρίσης δεν υπάρχουν πια δουλειές, οπότε έχουν τερματιστεί κι οι εξαρτήσεις που ανάγκαζαν τους ανθρώπους να κάνουν δημόσιες σχέσεις, άρα υπάρχει μεγαλύτερη ωμότητα και αμεσότητα στην συμπεριφορά. Οι διαπροσωπικές και ειδικά οι ερωτικές σχέσεις δεν ήταν ποτέ εύκολες και δεδομένες. Περνούν καθημερινά από δοκιμασία, αλλά αυτό συνέβαινε ανέκαθεν. Υπήρχαν, ακόμα υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την υπέρβαση στις σχέσεις τους, ασχέτως εποχής ή άλλων εξωτερικών παραγόντων.
Ελπίζεις, πως στ’ αλήθεια αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει πιο δίκαιος, πιο όμορφος, πιο ειρηνικός και πως το αντιλαμβάνεσαι αυτό πρακτικά; Ποιοι τομείς χρίζουν άμεσης «επιδιόρθωσης»;
Θεωρώ, ότι πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ την παιδεία κι όταν λέω παιδεία, δεν εννοώ αποκλειστικά την εκπαίδευση. Ο αλληλοσεβασμός πρέπει να διδάσκεται, όπως και η αλληλεγγύη, η έννοια της δημοκρατίας, της αξιοκρατίας, όλα αυτά αποτελούν θεμελιώδεις αξίες. Ιδανικό θα ήταν να είμασταν όλοι πραγματικά ίσοι. Κατά την γνώμη μου είναι σε μεγάλη έξαρση το «ο καθένας για την πάρτη του» και θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη αλληλεγγύη. Όταν βλέπεις έναν πολιτικό ας πούμε, την μία μέρα να θάβει κάτι και την αμέσως επόμενη να κάνει μία κωλοτούμπα και να το υπερασπίζεται, προκειμένου να σώσει τον εαυτό του, τότε αυτό είναι ένα κακό παράδειγμα για την κοινωνία. Θα το κάνει κι ο απλός πολίτης και πάει λέγοντας ο φαύλος κύκλος. Το ίδιο ισχύει και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Το αντίδοτο για μένα είναι ο αλληλοσεβασμός, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στα δικαιώματα του συνανθρώπου μας και το να μπαίνουμε και λίγο στη θέση ο ένας του άλλου…
Θεωρείς, ότι ο καλλιτέχνης διαθέτει απ’ την φύση του κάτι επαναστατικό; Πόσο ιδεολόγος μπορεί να παραμείνει κανείς, όταν η τέχνη αντιμετωπίζεται και πουλιέται σαν προϊόν;
Πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες κατάφεραν και να ζουν άνετα και παράλληλα να κάνουν σωστή τέχνη, αν και τι πάει να πει αυτό; Δεν υπάρχει σωστή και λάθος τέχνη. Για μένα σωστή τέχνη είναι αυτή που σέβεται τον εαυτό της. Έχει να κάνει με την αλήθεια του καθενός και τον τρόπο που θα παρουσιάσεις κάτι. Η τέχνη θα πρέπει να έχει κάτι επαναστατικό και να λέει αυτά που δεν τολμάμε να πούμε στην καθημερινή μας ζωή, αλλά ο τρόπος που τα λέει παίζει μεγάλο ρόλο κι αυτό την καθιστά τέχνη. Θα πρέπει να μας κάνει να βλέπουμε πράγματα, τα οποία ή τα βλέπουμε και δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε, ή αντίστοιχα δεν τα φανταζόμαστε καν. Η θεατρική σύμβαση έτσι κι αλλιώς – απ’ τον Θέσπη ακόμα – είναι μία επαναστατική πράξη και καταργεί κατά κάποιον τρόπο τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Είναι σαν μια άγραφη, μυστική συμφωνία ανάμεσα στον ερμηνευτή και το κοινό, άρα εξ’ορισμού αυτή η σύμβαση είναι ανατρεπτική και επαναστατική.
Τι θα ήθελες – πάρα μα πάρα πολύ – να σου φέρει το 2015, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο;
Πάντα το προσωπικό επίπεδο το συνδέω με το κοινό καλό. Θα ήθελα λοιπόν και για την οικογένεια μου και για τον υπόλοιπο κόσμο, υγεία, ηρεμία και αλληλεγγύη.
Μέχρι και τις 5 Απριλίου θα είσαι στο VAULT – “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ» – και θα μας παρουσιάζεις τον μονόλογο του Χρυσοβαλάντη. Ετοιμάζεις κάτι άλλο παράλληλα;
Κάτι ετοιμάζω…Ασχολούμαι με δύο – τρία διαφορετικά πράγματα, που μου έχουν προτείνει. Το ένα θα παρουσιαστεί, κατά πάσα πιθανότητα, μετά το Πάσχα και αφορά μία εξαιρετική κωμωδία με δύο ακόμα πολύ αξιόλογους άντρες ηθοποιούς. Γενικά είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση και τουλάχιστον μέχρι τον Απρίλιο το «ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ», θα με κρατά απασχολημένο και σε καλλιτεχνική εγρήγορση!
Η ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ του Ιωσήφ Ιωσηφίδη (…συνέντευξη & φωτογράφιση…) πραγματοποιήθηκε στον Πολυχώρο VAULT, το Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015, μετά την απογευματινή παράσταση του “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ” , στην οποία πρωταγωνιστεί ο δημοφιλής ηθοποιός.
Παρόλο που ο ρόλος του Χρυσοβαλάντη είναι κάτι παραπάνω από εξαντλητικός, ο Ιωσήφ ήταν ευδιάθετος και χαμογελαστός, απαντώντας με ειλικρινεία και χιουμοριστική διάθεση στις ερωτήσεις μου, ενώ κάθε τόσο την συζήτηση μας διέκοπταν συνάδελφοι του, αλλά και άνθρωποι που τον είδαν νωρίτερα στην παράσταση, για να τον χαιρετήσουν εγκάρδια και να του δώσουν τα συγχαρητήρια τους.
Η παράσταση “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ”, βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Μάκη Τσίτα, με την σκηνοθετική υπογραφή της Σοφίας Καραγιάννη, πήρε πρόσφατα παράταση και έτσι θα έχετε την ευκαιρία να δείτε (…όσοι δεν έχετε προλάβει ακόμη…) τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη να ερμηνεύει υποδειγματικά τον ρόλο του ιδιόμορφου Χρυσοβαλάντη, έως και τις 5 Απριλίου 2015…κάθε Σάββατο στις 6 το απόγευμα & κάθε Κυριακή στις 9 το βράδυ, στο Θέατρο Vault (Μελενίκου 26 – Βοτανικός).
Τον ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε και του ευχόμαστε να υπάρχει πάντα στην ζωή του υγεία, ηρεμία, αλληλεγγύη & πολλές καλλιτεχνικές και προσωπικές επιτυχίες!
ΑΛΛΙΩΣ 