“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Μέρα πρώτη…
Ξεκίνησε ιδανικά.
Λευκοί κύκνοι
ανυποψίαστοι περαστικοί
χαρμόσυνοι κήποι.
Τα παιδιά αγνά από δόγματα
κυνηγούν πεταλούδες
με τα αφράτα τους μάγουλα βαμμένα
κόκκινο Βουργουνδίας.
Πλάσματα του μύθου οι ακέφαλοι καβαλάρηδες!
Όταν είσαι παιδί, ο θάνατος
μπορεί να παρερμηνευτεί, ως παιχνίδι.
Μέρα δεύτερη…
Εξελίσσεται κλιμακωτά.
Τα παιδιά εκπαιδεύονται
στον τεμαχισμό έμβιων όντων
αναγραμματίζοντας φανατισμένα συνθήματα.
Κλωτσάνε ανέκφραστες κεφαλές
σαν μπάλες ποδοσφαίρου.
Δεν γνωρίζουν επακριβώς ποιους και γιατί, μισούν
άλλωστε…
ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Ο ήλιος ραγίζει.
Δεν φωτίζεται ο κόσμος επαρκώς.
Το έρεβος καλύπτει το αίμα
το αίμα καλύπτει τα πάντα.
Παρακαλώ!
Να αποκατασταθεί σύντομα η βλάβη.
Μέρα τρίτη…
Επιδεινώνεται εφιαλτικά.
Πνιγμένος στα νέφη του αφανισμού
βαριανασαίνει ο πλανήτης
μωλωπισμένος.
Μοιρολογούν τα δέντρα
θρηνολογεί η βροχή
οι γυναίκες βαρυγκωμάνε.
Πλημμύρισε ο κόσμος απώλεια.
Πουθενά μία Κιβωτός
μόνο αφρισμένα κύματα & Συμπληγάδες.
Μέρα τέταρτη, πέμπτη, έκτη…νιοστή…
Γέμισαν οι σαλονοτραπεζαρίες
με αναμεταδόσεις σπλάτερ.
«…οι σκηνές που θα παρακολουθήσετε
είναι αυστηρώς ακατάλληλες…»
Η αναπαραγωγή της φρίκης, μόνιμο άλλοθι
για υψηλές τηλεθεάσεις.
Ανεβαίνει επικίνδυνα η εσωτερική μου θερμοκρασία.
Κλαίω χωρίς δάκρυα, μιλάω χωρίς φωνή, αναπνέω χωρίς αέρα
– all we are is dust in the wind –
Εξατμίζομαι…
Μέρα τελευταία.
Ζήτησα να ταφούν
στον πλησιέστερο γαλαξία
τα αποτεφρωμένα «γιατί» μου.
ΑΛΛΙΩΣ 