Ελεγεία
στη μνήμη των Κωνσταντίνου Καρυωτάκη και Τάσου Λειβαδίτη
κανείς δεν θέλει να πεθάνει
όχι, δεν είν’ αξημέρωτη νύχτα η ζωή
τα μάτια σου μόνο έχουν σκοτεινιάσει
πικρό το χαμογελό σου, φοβισμένο
κανείς δεν θέλει να πεθάνει
κι όλοι τον θάνατο τους ετοιμάζουν
ας ετοιμαστούμε λοιπόν
φέρε κρασί, φέρε ψωμί και κόψε
έλα να οργανώσουμε αγώνες ταφικούς
στη μνήμη των συντρόφων και της αγάπης μας
τα παλιά έθιμα δείχνουν τον δρόμο
κανείς δεν θέλει να πεθάνει
με το χαμόγελο στα χείλη
θαρραλέα θα βγούμε μπροστά
άσματα ηρωικά και πένθιμα να τραγουδήσουμε
για τα θύματα του πολέμου
για τις χαμένες ελπίδες
και για την αιματηρή μας εκδίκηση
κανείς δεν θέλει να πεθάνει
κι απόψε, αυτή την όμορφη νύχτα
το όνειρό μας θα γίνει πραγματικότητα
When The Music’s Over
I
όταν η μουσική τελειώνει
άναψε τα φώτα
φόρεσε την ποδιά σου
και πλύνε τα πιάτα,
δεν αξίζεις να είσαι γυναίκα
όταν η μουσική τελειώνει
κι εσύ δεν σηκώνεις το χέρι σου
για ν’ αλλάξεις τον δίσκο
και να χορέψεις γυμνή
μπροστά απ’ τα έκπληκτα μάτια του
όταν η μουσική τελειώνει
άναψε τα φώτα
φόρεσε τη φόρμα σου
και γύρνα στην εργασία σου,
δεν αξίζεις να λέγεσαι άντρας
όταν η μουσική τελειώνει
κι εσύ δεν κάνεις προσπάθεια
για ν’ αλλάξεις τον δίσκο
και να τραγουδήσεις βραχνά
κάτω απ’ το παραθύρι της
η μουσική είναι ο καλύτερος φίλος σου
χόρεψε στην φωτιά όταν τελειώνει
ένας τέτοιος φίλος αξίζει τη θυσία,
η μουσική είναι ο καλύτερος φίλος σου
μέχρι το τέλος
μέχρι το τέλος
μέχρι το τέλος
και ποιό είναι το τέλος, θα μου πεις
αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τη μουσική
ούτε εσένα πρέπει
γι’ αυτό, χόρεψε μαζί της
μέχρι το τέλος
που σημαίνει μια νέα αρχή
II
Πέφτει, πάλι, η νύχτα
κάτω απ’ τον φανοστάτη
ο φαντάρος περιμένει
σε λίγες ώρες, θεέ μου
θα φύγει για το μέτωπο
ακριβά να πουλήσει το σαρκίο του
βγάζοντας στις αγορές την πατρίδα,
μάταια περιμένει
δεν θα έρθει η αγαπημένη του
υπερωρίες δουλεύει στο εργοστάσιο
κι η ώρα περνάει, εννιά, συσκότιση
περιμένει, κοιτάζει το πρόσωπο του στον καθρέφτη
προσεύχεται στις αναμνήσεις του
θυμάται τους φίλους
σχέσεις της μιας βραδιάς,
όλοι είναι τώρα νεκροί
ή στο αντίπαλο στρατόπεδο,
όλοι έχουν χαθεί
κι όταν όλοι έχουν χαθεί
η μουσική έρχεται
η μουσική είναι ο καλύτερος φίλος
ενός φαντάρου, γυμνού από αγάπη
τον οποίο θα συντροφεύει
μέχρι το τέλος
μέχρι το τέλος
μέχρι το τέλος
πριν βουλιάξω, είπε
στην αυταπάτη του μεγάλου ύπνου
θέλω ν’ ακούσω
θέλω να νιώσω
την κραυγή της πεταλούδας
ΑΛΛΙΩΣ 