ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΟΙ “ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ” ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΗΣ ΩΣ ΤΟ ΛΑΙΜΟ, ΣΤΗΝ ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΥΠΟΥΛΑ…

Tags

ARS & VITA

 “Κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάει κανείς”

---

γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Το Θέατρο Τέχνης αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς – για πολλούς και ετερόκλιτους λόγους – και χαίρομαι ιδιαίτερα που άρχισε επιτέλους, να ξυπνάει από τον δημιουργικό λήθαργο, στον οποίο είχε περιπέσει τα προηγούμενα χρόνια. Μετά από μία μακρά και απογοητευτική περίοδο εθελούσιας νάρκης το Θέατρο Τέχνης επανέρχεται δριμύτερο, χαρίζοντας μας θεατρικά διαμάντια, υψηλής αισθητικής και γνήσιας δραματουργικής δύναμης.

Η στήλη ARS & VITA βρέθηκε ξανά στο Υπόγειο την Τρίτη 28 Απριλίου (…λίγες ημέρες μετά το ποιητικά ανατρεπτικό “Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ”…) προκειμένου να παρακολουθήσει την παράσταση “Αδερφοί Καραμάζοφ”, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη. Το κορυφαίο έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι διασκεύασε ο Διονύσης Καψάλης (…εξαιρετική η δουλειά του όπως πάντα αν και θα μπορούσε να παρέμβει κι άλλο στο κείμενο…) επιλέγοντας μία πιο κλασική προσέγγιση στην απόδοση του λόγου, η οποία ήρθε σε αρμονική αντίθεση με την παρακινδυνευμένη σκηνοθετική ματιά της Νατάσας Τριανταφύλλη. 

Έχοντας στην διάθεση της ένα εντυπωσιακό καστ ηθοποιών με πιστοποιημένες δυνατότητες και μεγάλη (…ή κάπως μικρότερη…) “προϋπηρεσία”,  με προεξέχοντα τον συγκλονιστικό Λάζαρο Γεωργακόπουλο στον ρόλο του τυραννικού και μέθυσου πατέρα, η σκηνοθέτης της παράστασης δεν δίστασε να ριψοκινδυνεύσει μία διαφορετική απεικόνιση ενός κορυφαίου λογοτεχνικού έργου, τοποθετώντας τους ηθοποιούς της σε ερμηνευτικά και σκηνογραφικά πούπουλα, που έκρυβαν όμως από κάτω μεγάλες ποσότητες πίσσας και… καρφιών.

Μακάρι να μπορούσα να ισχυριστώ, ότι η Νατάσα Τριανταφύλλη κατάφερε να μας μεταφέρει ολοσχερώς και απρόσκοπτα στον (δια)ταραγμένο, οριακά νεφελώδη κόσμο του εμβληματικού Ρώσου συγγραφέα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να δηλώσω κάτι,  αν δεν το πιστεύω απόλυτα και γι’ αυτό θα σταθώ στα πιο θετικά στοιχεία της παράστασης (…ως γνωστόν μόνο έτσι νοώ την εποικοδομητική κριτική…) τα οποία ήταν ομολογουμένως πολλά και αξιοσημείωτα. Βέβαια, όπως ισχύει για κάθε καλλιτεχνικό πόνημα, είναι πολύ πιθανό αυτό που για μένα φαντάζει αδιάφορο και περιττό, να είναι για κάποιον άλλο από αριστουργηματικά έως απλώς συμπαθητικό (…για παράδειγμα η έναρξη της σκηνικής αφήγησης απ’ το φουαγιέ του θεάτρου, η οποία συνεχίστηκε και κατά την διάρκεια της εισόδου των θεατών στον κυρίως χώρο, αποτελεί για μένα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα μέρη της παράστασης…).   

Μέσα στο ονειρικά εύθραυστο σκηνικό που δημιούργησε η μία και μοναδική Εύα Μανιδάκη (…πραγματικά ένα χάρμα οφθαλμών….) το οποίο θύμιζε κάτι μεταξύ χιονισμένης στέπας, αιθέριων νεφών και ανθισμένης βαμβακοφυτείας, οι επτά πρωταγωνιστές της παράστασης, προσπάθησαν φιλότιμα να μας μεταφέρουν μέσα απ’ τους πολύπλοκους και διαρκώς μετασχηματιζόμενους ρόλους τους, την αίσθηση του Καραμαζοφικού ανθρώπου, που σαφώς ενυπάρχει μέσα μας και παράλληλα να ξεδιπλώσουν καρέ – καρέ ένα οικογενειακό δράμα, το οποίο οδηγείται νομοτελειακά σε μια τραγική κορύφωση, που εμπεριέχει ωστόσο ένα ιδιόμορφο happy end.

Οι τρεις “άσωτοι” υιοί του πατέρα – τέρας και οι δύο μοιραίες γυναίκες της ζωής τους, ένας άνθρωπος κλειδί που αποκαλύπτει στο τέλος την πραγματική του ταυτότητα (…τελικά πόσοι ήταν οι Αδερφοί Καραμάζοφ;…) και επιπλέον ένας από μηχανής θεός, ο οποίος αν και δεν εμφανίζεται ποτέ στην σκηνή, δρα καταλυτικά στην εξέλιξη του δράματος, συνέθεσαν επί σκηνής ένα τρικυμιώδες πέλαγος συναισθημάτων, το οποίο εμπεριείχε μεταξύ άλλων: δριμύτατες κατά μέτωπο συγκρούσεις, ιδιοτελή συμφέροντα, θρησκευτικές και υπαρξιακές αναζητήσεις, ανομολόγητα – και εξομολογημένα –  πάθη και σκανδαλώδη οικογενειακά μυστικά, ικανά να οδηγήσουν στο έγκλημα…

Με το φως και το σκοτάδι να εναλλασσόνται διαρκώς υποδηλώνοντας συμβολικά και έμπρακτα, ότι ο καθένας από μας κρύβει και τα δύο στα εσώψυχα του και ότι είναι πολύ σχετικό ποιο από τα δύο θα υπερισχύσει τελικά, η σκηνοθέτης της παράστασης θέλησε να μας παρασύρει στον περίπλοκο κόσμο των βασανισμένων ηρώων του έργου, που για εκείνη μοιάζει το ίδιο δαιδαλώδης με τον δικό μας. Η πρόθεση της Νατάσας Τριανταφύλλη ήταν προφανέστατα καλή και οι σκηνοθετικές της ικανότητες σαφώς αδιαμφισβήτητες, αλλά προκειμένου να αναμετρηθεί κανείς με τέτοιου είδους κείμενα και να βγει νικητής, χρειάζεται ενδεχομένως μία έξτρα δόση τόλμης και δημιουργικής τρέλας, ώστε να μπορέσουν να αναδειχθούν όσο το δυνατόν περισσότερο οι ακραίες καταστάσεις, τις οποίες καλούνται να βιώσουν όλοι – ανεξαιρέτως – οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι.

Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος – όπως προείπα – διατήρησε το υποκριτικό προβάδισμα καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης (..ήταν και ο μόνος που “επιβίωσε” της αμήχανης έναρξης…) με τον Ηλία Μελέτη (…αισθαντικός και σταθερός…) τον Αντίνοο Αλμπάνη (…λαμπερός και υπόκωφα ερωτικός…) και κυρίως τον Μπάμπη Γαλιατσάτο (…απλά εκπληκτικός!…) να ακολουθούν σε απόσταση αναπνοής, αφήνοντας λίγο πιο πίσω στην ερμηνευτική αυτή κούρσα αντοχής τον Αινεία Τσαμάτη και τις δύο “κυρίες” της παρέας. Οι δύο πολύ σημαντικοί γυναικείοι χαρακτήρες του έργου ερμηνεύτηκαν κάπως υποτονικά και άχρωμα απ’ την γλυκυτάτη κατά τα άλλα Βασιλική Τρουφάκου και την πολυσυζητημένη και απόκοσμα γοητευτική Λένα Παπαληγούρα αντίστοιχα,  η οποία στον ρόλο της Γκρουσένκα δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, με βάση πάντα τις προσδοκίες που η ίδια έχει καλλιεργήσει στο κοινό της (…έχω πολύ νωπές τις μνήμες από την συγκλονιστική ερμηνεία της στην Κατερίνα, το αυτοβιογραφικό έργο της προσωπικής μου αδυναμίας – του Αύγουστου Κορτώ – που έφερε την σκηνοθετική υπογραφή του επίσης χαρισματικού και αγαπημένου Γιώργου Νανούρη…).

Γνωρίζω πολύ καλά, ότι με την παραπάνω δήλωση, σχετικά με την ερμηνευτική απόδοση της talk of the town Λένας Παπαληγούρα την οποία συνεχίζω να εκτιμώ βαθιά (…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν με ενοχλεί λίγο αυτή η γενικότερη τάση υπερεξειδανίκευσης προσώπων και καταστάσεων απ’ την οποία συχνά παρασύρομαι κι εγώ…) ενδεχομένως να αποκτήσω αρκετούς επικριτές, αλλά ειλικρινά όχι μόνο δεν με απασχολεί, αλλά ως ένα βαθμό με χαροποιεί κιόλας. Άλλωστε είμαι σίγουρη, πως στο πλαίσιο αυτής της μαζικής υστερίας προς το πρόσωπο της, η δημοφιλής ηθοποιός θα λάβει ως επί το πλείστον διθυραμβικά σχόλια και για αυτή την μέτρια κατά την γνώμη μου ερμηνεία και ποιος ξέρει;…ίσως όχι άδικα (…είπαμε στην Τέχνη όπως και στη ζωή όλα είναι υποκειμενικά…). 

Ανεξαρτήτως προσωπικών απόψεων και λοιπών καλλιτεχνικών αποκλίσεων, η παράσταση “ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ” – διανθισμένη με τις υπερκόσμιες μουσικές που υπογράφει η Μόνικα –  δεν παύει να αποτελεί ένα γνήσιο καλλιτεχνικό δημιούργημα, με αναπάντεχα όμορφες εικόνες και στιγμές αυθεντικής, ερμηνευτικής ανάτασης, το οποίο παρόλο το ευσύνοπτο μεγέθος του (…χρονικά και δραματουργικά…) κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον των πολυάριθμων θεατών σε ικανοποιητικότατα επίπεδα, αποδεικνύοντας περίτρανα, ότι τελικά τόσο στο θέατρο όσο και στην ενίοτε πεζή καθημερινότητα μας: “ουδέν λαοφιλέστερον του κλασικού…” 

---

Φ. Ντοστογιέφσκι

ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ

ADELFOI KARAMAZOF

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν
Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα
τηλέφωνο ταμείου: 2103228706

προπώληση: http://www.viva.gr/

Πρεμιέρα Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Παραστάσεις:
14 Απριλίου έως 19 Μαϊου
Ημέρες & Ώρες παραστάσεων
Δευτέρα ‐ Τρίτη 21.00
Κυριακή 22.00
και
15.4 & 16.4 στις 21.00
25.4, 29.4, 9.5 & 13.5 στις 18.00

Διάρκεια 150 λεπτά

Εισιτήρια
Καθημερινά: 18 € & 14 € μειωμένο ‐ φοιτητικό
Κυριακές: 15 € & 12 € μειωμένο ‐ φοιτητικό

Advertisements

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 2015 ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ: ΟΙ ΕΦΗΒΟΙ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ & ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ…

Tags

ARS & VITA

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

“Περιφέρεια: Απομόνωση ή προοπτική;”

Σ’ αυτό το εξαιρετικά δύσκολο και πολύπλοκο ερώτημα – δίλημμα κλήθηκαν να απαντήσουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες και συγγραφείς, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με πάνω από 150 μαθητές γυμνασίων και λυκείων, καθώς και με εκπροσώπους θεατρικών ομάδων δήμων, απ’ όλη τη χώρα. Το καθιερωμένο πια Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής ζωής της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, αλλά και των νέων που συμμετέχουν σε αυτό, ανεβάζοντας κάθε χρόνο το επίπεδο και χαρίζοντας στο κοινό (…που έδωσε και φέτος δυναμικά το παρόν του…) στιγμές γνήσιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, ολοκληρώθηκε χθες μετά από τέσσερις ημέρες επιτυχημένης διαδρομής.

Μία ομάδα από το Αγρίνιο και 9 ομάδες από την Αθήνα συνεργάστηκαν με την Σοφία Βγενοπούλου, την Κατερίνα Σκουρλή και τον Βαγγέλη Κυριακού, τα μέλη δηλαδή της “Grasshopper Youth”, με την υπεύθυνη του εκπαιδευτικού προγράμματος της Στέγης Μυρτώ Λάβδα, καθώς επίσης και με τους σταθερούς συνεργάτες της Grasshopper Youth: Κατερίνα και Παναγιώτα Κωνσταντινάκου , Γεωργία Μαυραγάνη, Άρτεμις Μάνου, Θανάση Μεγαλόπουλο, Μιχάλη Πανάδη, Ελίνα Ρίζου, Γιάννη Παπαγκίκα, Ελένη Βαρδαβά,  Γιάννη Λεοντάρη, Δημήτρη Κασσιμάτη  Νατάσσα Αρέθα για δεύτερη χρονιά και για πρώτη φορά με τον Χρήστο Χωμενίδη, τον Ανδρέα Φλουράκη, τον Δημήτρη Ξανθόπουλο, τον Ηλία Βογιατζηδάκη, την Μυρτώ Πανάγου, τον Κώστα Σεβδαλή, την Ειρήνη Κουμπαρούλη και την Σταυρούλα Σιάμου, προκειμένου να  συνδημιουργήσουν διαφορετικές ιστορίες “καθημερινής εφηβικής τρέλας”.

Οι νέοι και ωραίοι της Ελλάδας, με τις ευαίσθητες κεραίες τους τεντωμένες και σε πλήρη σύνδεση με το ανεμοδαρμένο σήμερα, συνέλαβαν τις υψηλές συχνότητες της εποχής και κατέγραψαν την εμπειρία μιας γενιάς που ενώ σημαδεύεται από την κρίση, συνεχίζει να ελπίζει, να ονειρεύεται και κυρίως να δημιουργεί! Με την ανεκτίμητη βοήθεια και υποστήριξη των αφοσιωμένων και ακαταπόνητων μελών της Grasshopper Youth και της Στέγης, παρουσιάστηκαν 10 διαφορετικές, μοναδικές και πολύ ιδιαίτερες θεατρικές παραστάσεις, σε έναν τετραήμερο μαραθώνιο εφηβικού θεάτρου.

Η στήλη ARS & VITA σ’ ένα πέρασμα αστραπή απ’ την Στέγη, το Σάββατο 25 Απριλίου (…δυστυχώς ο χρόνος περιορισμένος και οι υποχρεώσεις πολλές και πολυεπίπεδες…)  πρόλαβε να παρακολουθήσει δύο απ’ τις δέκα παραστάσεις, που συμμετείχαν στο φετινό φεστιβάλ. Η πρώτη είχε τον υπαινικτικό και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο τίτλο “ΑΡΤΖΙ ΜΠΟΥΡΤΖΙ & ΛΟΥΛΑΣ” και έφερε την καλλιτεχνική υπογραφή του 1ου Λυκείου Ηρακλείου, αποτελώντας ένα ευφυέστατο οδοιπορικό στην ιστορική και γεωπολιτική μας μνήμη, με τα πάσης φύσεως μνημεία να παίζουν καθοριστικό ρόλο στο ταξίδι, το οποίο σε κάθε στάση του μας επιφύλασσε κι από μία έκπληξη. Μέσα από τις κωμικοτραγικές αφηγήσεις των νεαρών μεν, αλλά άριστα καταρτισμένων ξεναγών μας, μεταφερθήκαμε νοητά στην “όμορφη και παράξενη πατρίδα” που αγαπάμε κι ας μας πληγώνει, εγκαινιάζοντας μία άλλη οπτική πάνω σε πρόσωπα, πράγματα και ιστορικά γεγονότα, που εκπαιδευτήκαμε να θεωρούμε δεδομένα και αδιαμφισβήτητα, ή αντίθετα τα αγνοούσαμε πλήρως.

Στιγμιότυπο από την παράσταση “ΑΡΤΖΙ, ΜΠΟΥΡΤΖΙ & ΛΟΥΛΑΣ”, του 1ου Λυκείου Ηρακλείου

Η ομάδα Grasshopper ήταν η καλλιτεχνική αυτουργός της δεύτερης παράστασης που είχα το προνόμιο (…έτσι το αισθάνθηκα….) να παρακολουθήσω στο πλαίσιο του προαναφερόμενου φεστιβάλ και δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από μία παράσταση ενηλίκων και μάλιστα με επαγγελματίες συντελεστές. ” ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ” μας φόβισε, μας προβλημάτισε, μας συγκίνησε, μας έκανε να γελάσουμε αυθόρμητα και δυνατά, αναδεικνύοντας τρία τεράστια ταλέντα: τους εκπληκτικούς Αναστάση Γεωργούλα και Αλίνα Σιντόρβα και κυρίως τον εντυπωσιακά χαρισματικό ηθοποιό, περφόρμερ, μίμο και χορεύτη Κωνσταντίνο Ζωγράφο (…σημειώστε το όνομα του γιατί θα το ξανακούσετε πολύ σύντομα….).

“ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ”, ένα μοντέρνο παραμύθι, ειπωμένο με λόγο σκληρό και άμεσο, για μία έκπτωτη πριγκίπισσα και τον “ροκ” –  ασθενή μπαμπάς της, απρόσμενα αθυρόστομο, αλλά και γεμάτο ποιητικότητα, μας έκανε να ξεχάσουμε ότι στην ουσία οι συντελεστές της παράστασης είναι ακόμα σχεδόν…παιδιά. Ευχαριστώ όλους τους συντελεστές για την σπάνια και ανεπανάληπτη αυτή εμπειρία και εύχομαι στους τρεις νεαρούς πρωταγωνιστές, σε περίπτωση που το επιθυμούν φυσικά, να παραμείνουν επί σκηνής και στο μέλλον, γιατί νομίζω πως εκεί είναι ο φυσικός τους χώρος.

Από αριστερά και δεξιόστροφα το”νέο αίμα” (…που βράζει…): Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Αλίνα Σιντόρβα & ο Αναστάσης Γεωργούλας

Καινοτομία στον θεσμό του Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου, αποτέλεσε η συνεργασία με τον Συνήγορο του Πολίτη, ο οποίος με την ιδιότητα του ως Συνήγορος του Παιδιού ανέπτυξε μία δράση με εφήβους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές ή που βιώνουν την απομονώση με διάφορους τρόπους και με τη συνδρομή εκπαιδευτικών, φορέων και οργανώσεων συγκρότησε μία ομάδα εφήβων, οι οποίοι συναντήθηκαν διαδικτυακά με μία θεατρική ομάδα μαθητών της Αθήνας και συγκεκριμένσ με μαθητές από το 1ο Λύκειο Ηλιούπολης. Μέσα απ’ την ανταλλαγή μηνυμάτων τροφοδοτήθηκε η συγγραφή ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου με τίτλο “Συναντήσεις στις άκρες του ορίζοντα” και διαμορφώθηκε μία συλλογική παράσταση, στην οποία αποτυπώνονται τα βιώματα, οι ανάγκες και οι προβληματισμοί των εφήβων στις μέρες μας. Ο Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού κ. Γιώργος Μόσχος, τον οποίο συναντήσαμε στην Στέγη και μας τίμησε με μία σύντομη, αλλά περιεκτικότατη δήλωση, είναι ο πλέον αρμόδιος για να μας διαφωτίσει, σχετικά με αυτή την πολύ σημαντική πρωτοβουλία:

“Σε συνεργασία με την ομάδα Grasshopper Youth και συγκεκριμένα με τη Σοφία Βγενοπούλου και τον Βαγγέλη Κυριακού, επιλέχτηκε μία ομάδα μαθητών από το 1ο Λύκειο Ηλιούπουλης (..περίπου 10 παιδιά…) και ξεκίνησαν να γίνονται συναντήσεις, ασκήσεις και αυτοσχεδιασμοί, ώστε να μπουν τα παιδιά στην ιδέα και τις τεχνικές του εφηβικού θεάτρου και παράλληλα εμείς – σε επίπεδο φορέα –  φτιάξαμε την περιφερειακή ομάδα, μέσω επαφών που είχαμε σε όλη την Ελλάδα. Όλα τα παιδιά που επιλέξαμε είχαν κάποια βιώματα, που θα μπορούσαν να τα οδηγήσουν σε μία αίσθηση κοινωνικής απομόνωσης. Τα 16 παιδιά με τα οποία οριστικοποιήσαμε την επικοινωνία μας, συμφώνησαν ότι θα απαντούν σε διάφορα ερωτήματα – τα οποία ονομάστηκαν “δοκιμασίες” – και στη συνέχεια θα επικοινωνούν μαζί μας μέσω ενός ηλεκτρονικού forum που δημιουργήσαμε. Τα ερωτήματα μας τα προωθούσε η κα. Βγενοπούλου και εμείς με την σειρά μας τα στέλναμε σε νέους από διάφορα μέρη της Ελλάδας και τα απαντούσαν ένα – ένα, γνωρίζοντας ότι με τις απαντήσεις τους συνεισφέρουν στη συγγραφή ενός πρωτότυπου θεατρικού έργου. Μέσα απ’ αυτήν την διαδραστική διαδικασία και με την βοήθεια των υπόλοιπων μελών της συγγραφικής ομάδας δημιουργήθηκε το κείμενο του έργου, το οποίο κατά την διαδικασία των προβών άρχισε να παίρνει σιγά – σιγά την τελική του μορφή. 

Στιγμιότυπο από τις πρόβες των μαθητών του 1ου Λυκείου Ηλιούπολης

Το συγκεκριμένο έργο, όπως και το Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου στο σύνολο του, αποσκοπεί στην ενσωμάτωση μέσα από την θεατρική έκφραση, των μηνυμάτων που προέρχονται από την σκέψη, το συναίσθημα, τους φόβους, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς ενός παιδιού που προετοιμάζεται για την ενηλικότητα, εφόσον όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στο προαναφερόμενο project ήταν από 15 έως 18 ετών. Εμάς μας ενδιαφέρει πάρα πολύ – ως Συνήγορος του Παιδιού –  όλα τα παιδιά κατά την ενηλικίωση τους να έχουν την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους,  να ασκούν τα δικαιώματα τους και να μοιράζονται από κοινού την αγωνία “πως πορεύομαι προς την ενηλικότητα;”. Μια σύνθεση ήταν αυτή η παράσταση, παιδιών που κατοικούν στην ΑΘήνα και παιδιών που ζουν μακριά.  Αυτό που εμείς ως θεσμός – και ανθρώπινα – θέλουμε να στείλουμε σαν μήνυμα στην κοινωνία είναι ότι κάθε έφηβος κουβαλάει την δική του ιστορία – ενίοτε σκληρή – και οφείλουμε να την σεβαστούμε και παράλληλα να βοηθήσουμε για την ομαλή μετάβαση των παιδιών στον κόσμο των ενηλίκων, που σίγουρα δεν είναι τέλειος και επιδέχεται μεγάλης βελτίωσης. Η διαφορετικότητα δεν θα πρέπει να αποτελεί στοιχείο σύγκρουσης, αλλά στοιχείο σύνθεσης.”

Από αριστερά και δεξιόστροφα: Ματούλα Παπαδημητρίου (Συντονίστρια επικοινωνίας με εφήβους του Συνηγόρου του Παιδιού) Σοφία Βγενοπούλου ( Ψυχοθεραπεύτρια & σκηνοθέτης – Grasshopper Youth) μαζί με τον Βοηθό Συνήγορο του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού κ. Γιώργο Μόσχο

Ολοκληρώνοντας το σημερινό αφιέρωμα στην πρωτοβουλία της Grasshopper Youth και της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση, που κάθε χρόνο μας εκπλήσσει όλο και πιο ευχάριστα, θα ήθελα να τονίσω την σημασία της προβολής των επιτευγμάτων των νέων αυτής της χώρας σε μία ευρύτερη κλίμακα. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός, ότι ενώ τα παιδιά της ψηφιακής εποχής βιώνουν τόσο έντονα στην καθημερινότητα τους τα κενά και τις παραλείψεις των μεγάλων, δεν πτοούνται και δεν αποδέχονται τον συμβιβασμό, ούτε την άνευ όρων συνθηκολόγηση. Οι δυσκολίες και τα αδιέξοδα της εποχής όχι μόνο δεν ισοπεδώνουν τους νέους, αλλά δρουν πάνω τους καταλυτικά, αναγκάζοντας τους να αντιδράσουν απέναντι στα αναρίθμητα κακώς κείμενα αυτής της χώρας (…αυτού του κόσμου…) διεκδικώντας την προσοχή και το ενδιαφέρον, που αδιαμφισβήτητα τους αξίζει!

Όλοι οι συντελεστές της παράστασης “ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ” επί σκηνής, απολαμβάνουν το παρατεταμένο και αποθεωτικό χειροκρότημα του ένθερμου κοινού

---

http://www.efivikotheatro.gr/

Λαμπηδούσα…(Ποιητικό Χρονογράφημα)

Tags

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

Ταραγμένη θαλασσα – Ιβάν Κονσταντίνοβιτς Αϊβαζόφσκι (1817 – 2 Μαΐου 1900)

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

Θηλάζει ο θάνατος, αναπνοές.

Λαίμαργο βρέφος, κρεμασμένο απ’ το στήθος

της ιμπεριαλιστικής αυταπάτης.

Επαίσχυντες υποσχέσεις, πνίγουν και πνίγονται

στις ρευστές κατακόμβες της θάλασσας.

Πριν αφεθείς στην αρένα της ελευθερίας

σε καταπίνουν ανήμερες τίγρεις και εξημερωμένα λιοντάρια.

Υποκρισία, αδιαφορία, συγκάλυψη.

«Αγαπητοί μετανάστες, ευχαριστούμε που εμπιστευτήκατε

το δουλεμπορικό μας, για τον επαναπατρισμό σας.

Ουδεμία ευθύνη φέρουμε εκ της απομακρύνσεως

απ’ το λιμάνι.

Μην αγωνιάτε για την ασφαλή επιστροφή σας.

Όλα εδώ θα μείνουν, μεταξύ ημών και του πελάγου…»

Κίνδυνος ή κινδυνολογία

ο προμαχώνας της δημόσιας ασφάλειας;

Περιχαρακωμένες ζωές!

Ας κοιμηθούμε μακάριοι, σε χαμηλοτάβανα υπνοδωμάτια…

Ευσυγκίνητη η κοινή γνώμη

(…πουθενά μία συγνώμη…)

διαβάζει στα επίκαιρα

για κάτι πολύνεκρα ναυάγια

ρίχνοντας κλεφτές ματιές

στις αστρολογικές προβλέψεις της ημέρας

του μήνα…της ερχόμενης εβδομάδας.

Οι ποιητές εμπνέονται ωδές στην οδύνη.

Σύμφυτοι οι στίχοι, με διανοουμενίστικο πόνο.

Θολός σπαραγμός, διάστικτος με ατομικές φιλοδοξίες

για καθολική αναγνώριση.

Ντύνουν με μαύρο οι μαθητές, μπλε τετράδια

ταλαιπωρημένα απ’ την αχρηστία.

Φοιτητές ασχημονούν στα εξώφυλλα, παρωχημένων βιβλίων

ως ένδειξη ομοιοπαθητικής διαμαρτυρίας.

Διαχρονική τροφή για το πνεύμα, ο πόνος του άλλου

δεν αντιμετωπίζεται έτσι απλά…με παστίλιες…

Φλέγεται πάλι η Μεσόγειος…

Φλέγεται!

Η Μεσόγειος όμορφα καίγεται…

Στ’ ανοιχτά της «Λαμπηδούσα» αχνίζουν οι στάχτες…

Μαύρη Θάλασσα – Ιβάν Κονσταντίνοβιτς Αϊβαζόφσκι (1817 – 2 Μαΐου 1900)

---

*…για αυτούς που χάθηκαν…για αυτούς που θα χαθούν…για εμάς που χανόμαστε…*

Επί πτωμάτων , Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

 

Θυσία εμβόλιμος

του απροσδιόριστου κάπου·

-κάπου-  στα ακροδάχτυλα μιας

ήδη

περασμένης θυσίας.

Αυτό είναι που ονομάζουμε

επιβίωση.

Από τον Κάιν και τον Άβελ

μόνο πατώντας επί πτωμάτων

αφήνεις την στιγμούλα

να χορέψει

πάνω στο παχύρρευστο παρόν σου.

 

Μια θηριωδία είναι η ζωή σου

μια ματωμένη λήξη

στου αγνώστου το σάβανο.

“ΓΗΣ ΜΑΔΙΑΜ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ! ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 2015 μ.Χ. Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΟΥΡΛΑΜΠΑΣ, Ο ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ & Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΥΒΡΗΣ ΜΑΣ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΛΗ ΤΗ ΒΙΒΛΟ (ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ) ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΑΚΡΥΖΟΥΜΕ…ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΛΙΑ!

Tags

ARS & VITA

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Έχοντας (…εκ γενετής νομίζω…) μία φυσική προδιάθεση προς το δράμα, επιλέγω ως επί το πλείστον να παρακολουθήσω παραστάσεις, απ’ αυτές που συνήθως αποκαλούνται  “βαριές” (…και ενίοτε ασήκωτες θα ήθελα να προσθέσω…) αποφεύγοντας ακούσια (…εντάξει και λίγο εκούσια…) οτιδήποτε θα μπορούσε να με κάνει, έστω να χαμογελάσω. Λάθος, μέγα λάθος και μάλιστα “Βιβλικών” προδιαγραφών. Δεν υπάρχει τίποτα πιο λυτρωτικό και ταυτόχρονα ψυχο–θεραπευτικό από το γέλιο, ειδικά όταν αυτό προκύπτει αβίαστα, μέσα από γνήσια κωμικές καταστάσεις, τις οποίες δημιουργούν επί σκηνής ταλαντούχοι και καταξιωμένοι ηθοποιοί, όπως είναι η “τριανδρία” που κατοικοεδρεύει από τις 18 Απριλίου στο Θέατρο Βικτώρια και έχει βαλθεί να μας τρελάνει με τα καμώματα της.

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς (…απίστευτος!…), ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης (…ποιος Γαλυφιανάκης και κουραφέξαλα, δεν έχουν δει τον Ιωσήφ γι’ αυτό εκστασιάζονται με τον Ζακ τα Αμερικανάκια…) και ο Σωτήρης Δούβρης (…μία ολόκληρη “αποκάλυψη” από μόνος του..) με την σκηνοθετική καθοδήγηση της αξιοθαύμαστης Αθανασίας Καραγιαννοπούλου (…η οποία πιθανότατα διαθέτει θηριοδαμαστικές ικανότητες…) παρουσίασαν στο Θέατρο Βικτώρια ένα μαραθώνιο γέλιου, στον οποίο στεφθήκαμε όλοι νικητές.

Η σκηνοθέτης αυτής της σπαρακτικά αστείας παράστασης, βασίστηκε πάνω σε ένα ακόμα “αφοριστικό” έργο (…αναλαμβάνοντας και τη μετάφραση…) της γνωστής και επιτυχημένης ομάδας συγγραφέων: A. Long, R. Martin & A. Tichenor, οι οποίοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί του ανοσιουργήματος “ΟΛΟΣ Ο ΣΑΙΞΠΗΡ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ”, που έτυχε- επίσης – τεράστιας αποδοχής παγκοσμίως. Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου έδεσε με απαράμιλλο σκηνοθετικό στυλ (…και σεξ – απήλ…) τα δαιδαλώδη και φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια ενός θρησκευτικού παζλ αιώνων, προκειμένου να συνοψίσει την ιστορία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης σε μία ώρα και κάμποσα λεπτά, τα οποία πραγματικά θα μας μείνουν – κυριολεκτικά –  αξέχαστα (…όπως όλα τα ψυχικά τραύματα…).

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω; Ποιον να πιάσω και ποιον ν’ αφήσω; Τι να πω και τι να αποσιωπήσω; Η κατάσταση αυτού του (παρά)θρησκευτικού τρίο είναι χωρίς καμία υπερβολή…απερίγραπτη! Τίποτα δεν άφησαν όρθιο και τίποτα δεν πέρασε ασχολίαστο. Ξεχάστε, όσα ξέρατε για το Προπατορικό Αμάρτημα, τον Κάιν και τον Άβελ, τη Σαλώμη, τον Σαμψών, τον Πόντιο Πιλάτο, τον Μωυσή, τις Δέκα Εντολές, τον Μυστικό Δείπνο και κυρίως για την Κιβωτό του Νώε (…σας μιλάω εκ πείρας η Κιβωτός του Νώε χρήζει ιδιαίτερης προσοχής διοτί θα κληθείτε να συνδράμετε στο κουπί και όχι μόνο…). 

Οι τρεις γλαφυρότατοι αφηγητές μας, χωρίς καμία πρόθεση να γίνουν βλάσφημοι ή να εκμαυλίσουν πέραν του δέοντος τα “ιερά και τα όσια” κατάφεραν να μας συμπαρασύρουν στο δικό τους ψυχεδελικό σύμπαν, στο οποίο κυριαρχεί η ανελέητη σάτιρα, ο καλός εννοούμενος χαβαλές και μία έντονη καυστική διάθεση, η οποία επεκτάθηκε κλιμακωτά προς πάσα κατεύθυνση. Με τρόπο άμεσο και σε πολλά σημεία αυτοσχεδιαστικό/διαδραστικό, οι τρεις χαρισματικοί ηθοποιοί έθιξαν με ισοπεδωτικό χιούμορ σε συνδυασμό με την απαραίτητη δόση ευαισθησίας στην πίστη του καθενός, τα κακώς κείμενα όλων των θρησκειών, αλλά και των απανταχού θιασωτών τους  (…βλέπε Γραμματείς & Φαρισσαίοι…) που ενώ επικαλούνται τον Θεό για να μας πείσουν για τις αγνές τους προθέσεις, στο τέλος καταλήγουν να υπηρετούν μόνο το δόγμα, μαζί με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, θυσιάζοντας τους (ευκολο)πιστούς, στον βωμό του κέρδους και της απληστίας.

Προς Θεού! (…εδώ κολλάει τέλεια…) όταν μιλάμε για υποκρισία, δεν είναι απαραίτητο να πάρει η μπάλα το σύνολο του κλήρου ή των ανθρώπων που επιμένουν να τηρούν το τελετουργικό κομμάτι της εκάστοτε θρησκείας, άλλωστε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο όλοι ανήκουμε σε κάποια από τις προαναφερόμενες κατηγορίες, αλλά αυτούς που οχυρωμένοι πίσω απ ‘ την σοβαροφάνεια και το “πίστευε άνευ έρευνας”, επιμένουν να αναμασάνε αναχρονιστικές ανακρίβειες, φτάνοντας πολλές φορές στα άκρα (…δυστυχώς γίναμε και προσφάτως μάρτυρες πολλών αιματηρών επιθέσεων εκπορεύομενων από θρησκευτικό φανατισμό…)  με απώτερο σκοπό, να επιβάλλουν στους “άπιστους” τις – κατά την γνώμη τους  – ορθές τους απόψεις.

Επιστρέφοντας μετά απ’ αυτήν την σύντομη (…φιλοσοφικής χροιάς….) παρένθεση στο Θέατρο Βικτώρια και την παράσταση “ΟΛΗ Η ΒΙΒΛΟΣ (λέμε τώρα)” θα ήθελα να αναφερθώ διεξοδικά στους τρεις πρωταγωνιστές της πιο ολοκληρωμένης κωμωδίας που έχω δει στο θέατρο τα τελευταία χρόνια (…αφού σας είπα νωρίτερα, ότι δεν πάω συχνά σε κωμωδίες τι περιμένατε, να μην ενθουσιαστώ;…). Θα ξεκινήσω απ’ τον Θανάση Κουρλαμπά, που ήταν πραγματικά καταπληκτικός σε όλους τους ρόλους που κλήθηκε να αποδομήσει (…εδώ κολλάνε κι άλλα ρήματα εις -μήσει, αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το υψηλό επίπεδο του περιοδικού και φυσικά την πανταχού παρούσα λογοκρισία…) αποκαλύπτοντας ένα κωμικό ταλέντο, το οποίο δεν γνώριζα ότι διαθέτει σε τόσο μεγάλο βαθμό, ενώ ταυτόχρονα κατάφερε να μας πείσει (…εκ νέου…) για το πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι, αποτολμώντας κάθε είδους υποκριτκό πειραματισμό. Ο Σωτήρης Δούβρης, μας χάρισε απίστευτες στιγμές γέλιου γεμίζοντας την σκηνή με την θετική του ενέργεια και μία χαριτωμένη αγαρμποσύνη, που ήρθε και κούμπωσε με τις υποκριτικές απαιτήσεις των πολλαπλών του μεταμορφώσεων, οι οποίες ήταν κάτι παραπάνω από εύστοχες και ξεκαρδιστικές. Χωρίς όμως να θέλω να αδικήσω κανέναν εκ των δύο άξιων συμπρωταγωνιστών του, θα ήθελα να ρίξω τους πιο εκτυφλωτικούς προβολείς στον ένα και μοναδικό Ιωσήφ Ιωσηφίδη, ο οποίος μας χάρισε άλλο ένα ρεσιτάλ ερμηνείας (…μετά την πρόσφατη συγκλονιστική και διαπεραστικά δραματική ερμηνεία του στο εξαιρετικό ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ…) αποδεικνύοντας περίτρανα, ότι το ταλέντο σε συνδυασμό με το ήθος και η συνέπεια σε συνδυασμό με την σκληρή δουλειά, είναι τα βασικότερα εφόδια στην φαρέτρα ενός καλλιτέχνη.  Εμείς, ως ορκισμένοι πλέον φαν του, υποκλινόμαστε μπροστά στο αδιαμφισβήτητο χάρισμα με το οποίο τον προίκισε – ποιος άλλος; – ο Μεγαλοδύναμος (…και μόνο αυτό αρκεί για να πιστέψει και ο πιο δύσπιστος…).

Για όλους τους παραπάνω λόγους η στήλη ARS & VITA σας προτείνει να δείτε την παράσταση για καθαρά θεραπευτικούς λόγους, αφού είναι απόλυτα σίγουρο (…εδώ δεν χωράνε αμφισβητήσεις & περιττοί προβληματισμοί…) ότι τουλάχιστον για δύο ώρες θα ξεχάσετε όλα αυτά που σας βαραίνουν, σας στενοχωρούν, σας σπαζοκεφαλιάζουν και εντέλει σας εμποδίζουν να ξεσπάσετε χωρίς κανένα φυσικό ή τεχνητό εμπόδιο σε μακρόσυρτα, βροντερά και εντελώς απενοχοποιημένα…γέλια! Όσοι πιστοί προσέλθετε στο Θέατρο Βικτώρια χωρίς κανέναν φόβο, αλλά με πολύ πάθος και θεατρική “κατάνυξη”…και τι άλλο να πω κι εγώ…ο Θεός μαζί σας (…το νου σας στην Κιβωτο του Νώε!!).

---

Η ευχάριστη ατμόσφαιρα της παράστασης “ΟΛΗ Η ΒΙΒΛΟΣ (λέμε τώρα)” συνεχίστηκε και backstage…από αριστερά και δεξιόστροφα: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Λίλα Παπαπάσχου και ο Σωτήρης Δούβρης

“Ολη η Βίβλος (λέμε τώρα)”

ΒΙΚΤΩΡΙΑ,
Μαγνησίας 5 & 3ης Σεπτεμβρίου 119, Αθήνα ,
Τηλ.: 210-8233125

Συγγραφέας: Άνταμ Λονγκ, Ρηντ Μάρτιν, Ώστιν Τίχενορ

Σκηνοθέτης: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Ηθοποιοί: Θανάσης Κουρλαμπάς, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Σωτήρης Δούβρης

Συντελεστές:

Επιμέλεια κειμένου: Θόδωρος Τσεκούρας,

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Σκηνογραφική – Ενδυματολογική επιμέλεια: Χαρά Κονταξάκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα

Μουσική επιμέλεια: Αθανασία Καραγιαννοπούλου

Φωτογραφίες: Γεωργία Σιέττου – Στέλιος Δανιήλ

Illustrator: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

18 Απριλίου – 3 Μαΐου

Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.00

Διάρκεια: 80′

Εισιτήρια: 12 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ γενική προπώληση (Δίκτυο Viva.gr), 8 ευρώ φοιτητικό/συνταξιούχων, 5 ευρώ ανέργων

 

“Bernarda Alba in memoriam”, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: 7 γυναίκες, 7 μετόπες, 7 ζωές εγκλωβισμένες σε μια εν ζωή, ανυπαρξία…

Tags

ARS & VITA

---

γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Την Τετάρτη 15 Απριλίου η στήλη ARS & VITA βρέθηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, για την πρεμιέρα της σκηνικής σύνθεσης – performance “Bernarda Alba in memoriam”, η οποία όπως προδίδει και ο τίτλος της είναι βασισμένη στο γνωστό και ιδιαίτερα δημοφιλές έργο του Frederico Garcia Lorca “ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΔΑ ΑΛΜΠΑ”, το οποίο μετέφρασε απευθείας από το ισπανικό κείμενο η Πολυξένη Σταύρου, προσδίδοντας στο λόγο του συγγραφέα μία αύρα αυθεντικότητας και μία διάσταση αρκούντως σημερινή και άμεση.

Το αρχικό concept ανήκει στον ίδιο τον σκηνοθέτη και τον Σταύρο Γασπαράτο, ο οποίος επιμελήθηκε τα μουσικά θέματα μίας πολύ προσεγμένης performance (…μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια…) τα οποία αξίζει να σημειωθεί, ότι αποτελούν πρωτότυπες συνθέσεις, ειδικά προσαρμοσμένες στις αυξημένες σκηνικές απαιτήσεις της παράστασης και τονίζω το αυξημένες, γιατί δεν υπάρχει κατά την γνώμη μου πιο δύσκολη σκηνική απεικόνιση, απ’ αυτήν της στατικότητας…της ακινησίας…της αδράνειας, που θα πρέπει όμως να εμπεριέχει μία στοιχειώδη δράση, προκειμένου να έχει υπόσταση σε μια θεατρική σκηνή.

Ο ηθοποιός Γιάννης Τσορτέκης που υπογράφει την σκηνοθεσία αυτής της άκρως αφαιρετικής και μινιμαλιστικής – στα όρια της πλήρους αποστασιοποίησης – performance, επέλεξε μία καθαρά εικονοκλαστική απεικόνιση της ζοφερής καθημερινότητας επτά γυναικών, καταδικασμένων σ’ έναν αποτρόπαιο και στην ουσία παράλογο κατ’οίκον περιορισμό, ο οποίος τουλάχιστον για τα δικά μας πολιτισμένα – δυτικά – πρότυπα φαντάζει εντελώς ανεδαφικός, για να μην πω εξωφρενικός.

Επτά διαφορετικές γυναίκες. Επτά ταλαιπωρημένες γυναίκες. Επτά γυναικείοι ψυχισμοί, ο καθένας με τα δικά του θέλω, τα οποία είναι κατά βάση αντικρουόμενα, όσο και κοινά. Επτά καταπιεσμένες γυναίκες. Επτά μαρμαρωμένα γυναικεία σώματα. Επτά εγκλωβισμένες ψυχές, μέσα σε μία ιδιόμορφη φυλακή, χωρίς κάγκελα και δεσμοφύλακες, αλλά με όλα τα βασικά γνωρίσματα μίας φυλακής. Δηλαδή…τον αποκλεισμό απ’ τον έξω κόσμο, την στέρηση της ελευθερίας και τον αναπόφευκτο, τελικό αλληλοσπαραγμό, τον οποίο καμία δύναμη καταστολής δεν είναι ικανή να αποτρέψει. Επτά γυναίκες “in memoriam” ενός παρελθόντος που τις στοιχειώνει και στο παρόν, κρατώντας την μνήμη τους ισοβίως αιχμάλωτη. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, που το παρελθόν τέμνει κάθετα το παρόν, ορίζεται και ο συγκρουσιακός χώρος, απ’ όπου εκκινεί ο εγκλεισμός – αποκλεισμός και εκπορεύεται η καταστολή.

Στον πυρήνα ενός ουδέτερου χωροχρόνου – είναι προφανές ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να τονίσει την οικουμενικότητα κάθε κατάστασης παρόμοιας με αυτή στην οποία έχουν περιέλθει οι ηρωίδες του έργου – δεσπόζει η Μπερνάρδα Άλμπα, ως αδυσώπητη δυνάστης και ταυτόχρονα ένα ευάλωτο πλάσμα γεμάτο οργή και φόβο, που στέκει μόνο και αποκομμένο απ’ τις υπόλοιπες γυναίκες, που άθελα τους μετατράπηκαν σε υποχείρια της και παλεύουν η καθεμία ξεχωριστά κι όλες μαζί, να ανασάνουν λίγο καθαρό αέρα μέσα σ’ αυτόν τον ασφυκτικό θάλαμο αερίων, στον οποίο παγιδεύτηκαν ερήμην. Αξιοσημείωτη (…και διόλου τυχαία κατά την γνώμη μου…) είναι η απουσία της μητέρας της Μπερνάρδα Άλμπα (…Μαρία Χοσέφα…), του όγδοου δηλαδή προσώπου του έργου που αποτελεί κατά κάποιον τρόπο την φωνή της συνείδησης μίας εκ των αυταρχικότερων ηρωίδων της παγκόσμιας δραματουργίας. Η Μπερνάρδα του Γιάννη Τσορτέκη δεν έχει ρίζες, δεν γνωρίζει από συναισθηματισμούς, δεν κάμπτεται από κανέναν και από τίποτα, ούτε καν από το ένστικτο της μητρότητας, που συνήθως δρα προστατευτικά και όχι αυτοκαταστροφικά.

Μέσα σε ένα ασπρόμαυρο – σχεδόν – σκηνικό, στο οποίο κυριαρχούσε το εξαιρετικό παιχνίδι με το φως και τις σκιές του Σάκη Μπιρμπίλη, που επιμελήθηκε τους φωτισμούς και την φωτογραφία (…εξαιρετική η δουλειά του και στα δύο…) οι κινήσεις των επτά γυναικών ήταν αργές, ανεπιτήδευτες, τελετουργικές. Η κάθεμια μία από την δική της μετόπη, ως αφοσιωμένη ιέρεια και ταυτόχρονα ιερή θυσία, στην πιο σκοτεινή θεότητα, που δεν είναι άλλη απ’ την ίδια την μισαλλοδοξία, άρθρωσαν τον δικό τους λόγο, ενάντια στην στυγερή μάνα – δεσμοφύλακα. Ο λόγος των εντοιχισμένων γυναικών εξίσου αδρός, αν και σε κάποια σημεία ξέφευγαν κάποιες νύξεις συναισθήματος μέσω των υπερβολικά στυλιζαρισμένων σωματικών ακροβολισμών, οι οποίες υπογραμμίζονταν απ’ τις διακυμάνσεις στην ένταση και το βάθος των επτά φωνών, χωρίς όμως να χάνεται αυτή η αίσθηση της ολότητας που έδιναν οι έξι απ΄τις επτά γυναίκες, γιατί εξ’ ορισμού η κεντρική ηρωίδα του έργου εμφανίζεται απ’ την αρχή έως το τέλος, πλήρως διαχωρισμένη απ’ τις υπόλοιπες, ως φυσική και συμβολική στάση.

Η παράσταση του Γιάννη Τσορτέκη αποτελεί δουλειά συνόλου και γι΄αυτό δεν θα ήθελα ξεχωρίσω ερμηνευτικά κάποια απ’ τις επτά πρωταγωνίστριες αυτής της οικογενειακής τραγωδίας. Η Φανή Αποστολίδου, η Έλενα Αρβανίτη, η Δόμνα Ζαφειροπούλου, η Ελευθερία Ρουσάκη, η Ιωάννα Πιατά, η Ειρήνη Τσατώβ & η Ελένη Φορτώση, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό επί σκηνής, δεμένες η μία με την άλλη άρρηκτα και την ίδια στιγμή περιχαρακωμένες στη δική τους μετόπη, ξένες μεταξύ συγγενών και εχθροί μεταξύ φίλων. Μου φάνηκαν όλες πολύ δουλεμένες, τόσο σωματικά όσο και φωνητικά, κάτι που έγινε ορατό στο κοινό απ’ την ώρα που ξεκίνησε η παράσταση και ευτυχώς παρέμεινε ορατό και αδιαμφισβήτητο, έως και το τέλος της.

Γενικά δεν τάσσομαι υπέρ του ακραιφνούς στυλιζαρίσματος στο θέατρο, αλλά ούτε και της επικρατούσας τάσης της ολικής αποδόμησης ενός κειμένου – σημείου αναφοράς (…οι νεωτερισμοί δεν φέρουν πάντα κάτι καινούργιο…) πόσο μάλλον όταν στο πλαίσιο των προαναφερόμενων πειραματισμών/νεωτερισμών το λιτό κινδυνεύει να γίνει λίγο και το απέριττο, απλά ανύπαρκτο. Παρόλα αυτά οφείλω να παραδεχτώ, ότι η ματιά του Γιάννη Τσορτέκη – και των αξιολογότατων συνεργατών του –  πάνω στο εμβληματικό έργο του Λόρκα (…το οποίο για λόγους που δεν μπορώ να προσδιορίσω επακριβώς, έχει αρχίσει να με κουράζει…) είχε όντως κάτι πολύ ενδιαφέρον να μας πει, επιλέγοντας τον δύσκολο και συχνά δύσβατο δρόμο του “less is more”…

  

---

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Concept: Γιάννης Τσορτέκης, Σταύρος Γασπαράτος

Μετάφραση: Πολυξένη Σταύρου

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Τσορτέκης

Μουσική σύνθεση: Σταύρος Γασπαράτος

Χορογραφία: Νάνση Σταματοπούλου

Φωτισμοί/Φωτογραφία: Σάκης Μπιρμπίλης

Κοστούμια: Κυριάκος Κατζουράκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξία Γιαννοπούλου

Ηθοποιοί: Φανή Αποστολίδου, Έλενα Αρβανίτη, Δόμνα Ζαφειροπούλου, Ελευθερία Ρουσάκη, Ιωάννα Πιατά, Ειρήνη Τσατώβ, Ελένη Φορτώση

Θέατρο του Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος τηλ. 210 9212900

Μέρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21.15 & Κυριακή 19.00

Τετάρτη 15 Απριλίου- Κυριακή 31 Μαΐου

Διάρκεια παράστασης: 60΄

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΧΝΟΣ “ΤΟ ΤΡΙΟ ΡΑΪΧ” ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΘΕΝΑΡΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΠΑΝΤΟΣ ΤΥΠΟΥ & ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑΣ…

Tags

ARS & VITA

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας η στήλη ARS & VITA δράττοντας την ευκαιρία της εορταστικής περιόδου, επισκέφθηκε διάφορα Αθηναϊκά θέατρα, με σκοπό να διερευνήσει σε βάθος τι συμβαίνει αυτήν την στιγμή στην πιο ενεργή – θεατρικά και γενικότερα – πρωτεύουσα της Ευρώπης, αλλά και να ενημερωθεί για όσα πρόκειται να μας απασχολήσουν στο μέλλον. Μία απ’ τις ενδιάμεσες στάσεις της στήλης, αποτέλεσε το Θέατρο ΛΥΧΝΟΣ – Τέχνης & Πολιτισμού, το οποίο χωροταξικά ανήκει στο Γκάζι (…μια γειτονιά με έντονη καλλιτεχνική δράση…). 

Τι ανακαλύψαμε εκεί; Την Θεατρική Ομάδα “Από δω και πέρα” να συμπράττει καλλιτεχνικά με τον διεθνούς φήμης μουσικό Νίκο Τουλιάτο, σε μία πολύ πρωτότυπη σκηνική σύνθεση με τον προβοκατόρικο τίτλο “ΤΟ ΤΡΙΟ ΡΑΪΧ”. Η κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτοσχεδιαστική παράσταση μίας σχετικά νέας ομάδας, έμελλε να μας ψυχαγώγησει επαρκέστατα, βάζοντας μας ταυτόχρονα σε μία διαδικασία αναστοχασμού…

Ο Τάσος Δαρδαγάνης που υπογράφει την σκηνοθεσία της προαναφερόμενης μουσικοχορευτικής performance, συμμετέχοντας παράλληλα ενεργά ως ένα από τα μέλη αυτού του ιδιόμορφου και πολυμορφικού τρίο, κατάφερε να δώσει τις απαραίτητες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις σ’ ένα πολυσυλλεκτικό κείμενο με σαφείς αναφορές στον Μπρεχτ και την δική μας Επιθεώρηση, το οποίο αποδόθηκε ανάλαφρα και χιουμοριστικά μεν, καθόλου ανώδυνα και επιφανειακά δε…

Τόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης, όσο και η πανέμορφη (…εντελώς αντικειμενικά…) και απ’ ότι αποδείχτηκε ερμηνεύτρια αξιώσεων Μάρα Δαρμουσλή (…εξάλειψε με αναπάντεχη ευκολία τις αρχκές μου αμφιβολίες για την απόδοση της, ναι το ομολογώ είχα πάρα πολλές…) φάνηκε να απολαμβάνουν τους πολλαπλούς ρόλους και τις συνεχείς μεταμορφώσεις τους, ενώ την ίδια στιγμή πλασίωναν επάξια τον Νίκο Τουλιάτο στα εμβόλιμα,  μουσικά επεισόδια της παράστασης.

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε επίσης και η υποκριτική συνέπεια του Νίκου Τουλιάτου, ευρύτατα γνωστού και αναγνωρισμένου σε παγκόσμια κλίμακα για τα περίφημα κρουστά του  – και όχι μόνο – με τα οποία έχει κοσμήσει πολλές διεθνείς διοργανώσεις  (…βλέπε Ολυμπιακοί Αγώνες 2004 κλπ…). Ο δημοφιλής καλλιτέχνης με το χαρακτηριστικό στιλ (…αν και χωρίς καπέλο…) εμφανίστηκε στην σκηνή του θεάτρου ΛΥΧΝΟΣ άνετος, σαρκαστικός, κεφάτος και χωρίς ίχνος υπερβολής και υποκριτικής δηθενιάς έπραξε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, να συνθέτει δηλαδή υπέροχη μουσική, χρησιμοποώντας ως μουσικά όργανα ακόμα και τα πιο ευτελή σκηνογραφικά αντικείμενα.

Μέσα από “ΤΟ ΤΡΙΟ ΡΑΪΧ”, μία κατ’ουσίαν σατιρική performance του Τάσου Δαρδαγάνη (…ο οποίος εκτός των άλλων διαθέτει γνήσια κωμική φλέβα…) στηλιτεύεται ανήλεα η σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα (…η οποία θυμίζει επικίνδυνα μερικές απ’ τις πιο σκοτεινές περιόδους της πρόσφατης ιστορίας μας…) χωρίς ωστόσο να λείπει η απαραίτητη δόση αυτοκριτικής για τον δικό μας ρόλο ως πολίτες, που είναι πολύ πιο σύνθετος και απαιτητικός, απ’ ότι ενδεχομένως νομίζουμε.

Αν θέλετε να προβληματιστείτε –  ευφραινόμενοι –πάνω στην τρέχουσα επικαιρότητα, η οποία συνδέεται άρρηκτα με το παρελθόν, προγραμματίστε μία βόλτα προς το Γκάζι, στις αρχές της επόμενης εβδομάδας και συγκεκριμένα απ’ την Δευτέρα 20/4 έως και την Τετάρτη 22/4, προκειμένου να προλάβετε μία από τις προγραμματισμένες, τελευταίες παραστάσεις.

Στο θεάτρο ΛΥΧΝΟΣ σας περιμένει ένα καυστικό τρίο, που απαρτίζεται από οικεία πρόσωπα του ζοφερού μας σήμερα. Άστεγοι, αλλά όχι επαίτες, ρημαγμένοι, αλλά όχι ηττημένοι, προδομένοι, αλλά όχι μνησίκακοι…οι σύγχρονοι άνθρωποι κόντρα στις αναρίθμητες αντιξοότητες δεν χάνουν το κουράγιο τους και συνεχίζουν ν’ αναζητούν την δική τους διέξοδο “…στο χάος που μας ενώνει…” 

---

Από αριστερά & δεξιόστροφα: Τάσος Δαρδαγάνης, Λίλα Παπαπάσχου, Νίκος Τουλιάτος & η Μάρα Δαρμουσλή.

---

Συντελεστές

Συμμετέχουν: Τάσος Δαρδαγάνης, Μάρα Δαρμουσλή, Νίκος Τουλιάτος

Σκηνοθεσία: Tάσος Δαρδαγάνης

Φωτισμοί: Πάνος Γιατρός

Φωτογραφίες: Φώτης Φωτόπουλος

Info

Ημέρες Παραστάσεων: Μ.Δευτέρα 6/4, Μ.Τρίτη 7/4, Μ.Τετάρτη 8/4 στις 21.30

και Δευτέρα 20/4, Τρίτη 21/4 και Τετάρτη 22/4 στις 22.30

Τιμές Εισιτηρίων: 10€, 5€ (μειωμένο, ανέργων- φοιτητικό)

Διάρκεια 60’

ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΧΝΟΣ ΤΕΧΝΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Χαλκιδικής 83 και Ιερά Οδός, Γκάζι

Τηλ. Κρατήσεων 211-0121686

Απόστολος Αρμάγος: «Η ζωή είναι μια μάχη, είναι γεμάτη συγκρούσεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δυναμικές και στο σύμπαν υπάρχει γενικά μια συνεχής κίνηση και δεν υπάρχει σταθερότητα πουθενά. Αυτό νομίζω έχει σχέση και με την αγάπη».

Tags

ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

 

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο

Τον γνώρισα κάπου στα Εξάρχεια. Ένας ενδιαφέρον άνθρωπος, προσηνής και ευγενικός. Μου προκάλεσε αμέσως το ενδιαφέρον. Το ίδιο κιόλας βράδυ έψαξα για την δουλειά του. Εκείνο που μου έκανε αίσθηση ήταν η καθαρότητα του ήχου του. Τίποτα το περιττό… τίποτα το βεβιασμένο. Μονάχα αυτός και η ιδιαίτερη αισθαντικότητά του.

«Κι αν όλα ξεθωριάσανε
ακόμα πριν αρχίσουν
δε μένει να ελπίζω πια
ο έρωτας σαν φεύγει
μια βόλτα μόνο κόστισε
ολόκληρη η ζωή μου»

Το Μουσικό Καφενείο έχει την τιμή να φιλοξενεί τον Απόστολο Αρμάγο και να συζητά μαζί του εφ’ όλης της ύλης.

• Σ’ ένα μεγάλο μέρος του έργου σου φαίνεται να σε απασχολεί το θέμα της αγάπης. Τι είναι, για σένα, αγάπη;

Έλα ντε…δεν είμαι σίγουρος. Όσο γερνάω, που λέω και στο τραγούδι μου, πιστεύω πως είναι δύσκολο να αγαπάς πραγματικά. Η ζωή είναι μια μάχη, είναι γεμάτη συγκρούσεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δυναμικές και στο σύμπαν υπάρχει γενικά μια συνεχής κίνηση και δεν υπάρχει σταθερότητα πουθενά. Αυτό νομίζω έχει σχέση και με την αγάπη. Άλλες φορές, πιστεύω, πως υπάρχει αγάπη κι άλλες όχι. Δεν ξέρω τί είναι πάντως. Ίσως η κατανόηση και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των ανθρώπων, καθώς και ο σεβασμός απέναντι στη φύση.

• Μουσικά που εντάσεις τον εαυτός σου;

Θεωρώ τον εαυτό μου τραγουδοποιό, που ‘φτιάχνει’ τραγούδια με ελληνικό στίχο. Δεν τον εντάσσω κάπου, γιατί στα cd μου κάποιος θα ακούσει κλασική, παραδοσιακή, ποπ, ροκ και λαϊκή μουσική. Με λίγα λόγια, γράφω μουσική με ελληνικό στίχο.

• Πόσο δύσκολο είναι για έναν μουσικό να συνοδεύσει τις μελωδίες του με στίχους;

Εξαρτάται από το ταλέντο, τις εμπειρίες του και την ανάγκη να εκφραστεί. Δε γνωρίζω για τους άλλους∙ εγώ γράφω στίχους, αλλά δε μου είναι το ίδιο εύκολο, όπως το να συνθέτω μια μελωδία. Στη δική μου περίπτωση, για να καθίσω να γράψω, χρειάζομαι κίνητρα γιατί αλλιώς ξεχνιέμαι και αφήνω το χρόνο να κυλάει.

• Τι μουσική ακούς;

Ακούω διάφορα πράγματα. Ελληνική και ξένη μουσική πολλών ειδών. Μου αρέσει πολύ η κλασική, η ροκ και η τζαζ, καθώς και η ελληνική παραδοσιακή μουσική.

• Θα ήθελες να μας μιλήσεις για την συνεργασία σου με την ερμηνεύτρια Ξένια Ροδοθεάτου;

Με την Ξένια γνωριζόμαστε από το 2004. Πέρασε αρκετός καιρός ώστε να συντονιστούμε και να δημιουργήσουμε κάτι μαζί. Μου άρεσε η φωνή της και συμφωνήσαμε να κάνουμε ένα ντέμο με δικά μου τραγούδια στο στούντιο του φίλου της Νίκου Ξύδη. Το ντέμο κατέληξε να γίνει κανονικό cd με πέντε κομμάτια και κυκλοφόρησε το 2013 με τίτλο ‘Το η του ήλιου’.

• Τον Νοέμβριο βγήκε ο νέος σου δίσκος «Απόσχιση». Μίλησέ μας γι’ αυτή σου τη δουλειά.

Η ‘Απόσχιση’ είναι το δεύτερο cd μου, αλλά ουσιαστικά η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, που έκανα μαζί με την Ξένια Ροδοθεάτου. Περιλαμβάνει εννέα τραγούδια σε στίχους δικούς μου, αλλά και άλλων νέων στιχουργών. Στο δίσκο συμμετέχουν πολλοί αξιόλογοι μουσικοί που είναι και οι ίδιοι δημιουργοί, πράγμα πολύ σημαντικό, και υπάρχει ένα ντουέτο που ερμηνεύει η Ξένια με τον Αλέξανδρο Καψοκαβάδη, από τους Ματ σε δυο υφέσεις. Πιστεύω πως είναι μια δουλειά που αξίζει να ακουστεί και όσοι ακούνε ελληνική μουσική θα την απολαύσουν.

• Ένας νέος μουσικός τι δυσκολίες συναντά σήμερα στην προώθηση του έργου του;

Μεγάλη κουβέντα αυτή. Ενώ στις μέρες μας είναι γενικά εύκολο να κυκλοφορήσεις τη μουσική σου σε φυσικό προϊόν -δηλαδή να φτιάξεις ένα cd- για να το προωθήσεις, αναγκάζεσαι να κάνεις ένα σωρό άλλα πράγματα, που δεν έχουν σχέση με τη δημιουργία. Επειδή οι εταιρίες πλέον δεν στηρίζουν τους νέους καλλιτέχνες, πρέπει τα κάνεις όλα μόνος σου.

Το ραδιόφωνο, δε βοηθάει ιδιαίτερα, μη σου πω σχεδόν καθόλου, έναν νέο καλλιτέχνη. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο παίζει τα ίδια πράγματα συνεχώς που ναι, είναι ωραία, αλλά ως πότε θα τα ακούμε πια. Επίσης, ο περισσότερος κόσμος, πιστεύει πως ό,τι ακούμε στο ραδιόφωνο είναι καλό και άξιο και ό,τι δεν ακούγεται σημαίνει πως μάλλον δεν αξίζει και τόσο. Κακά τα ψέματα, το ραδιόφωνο το έχεις ανάγκη γιατί έτσι σε μαθαίνει ο κόσμος και μπορεί να έρθει εκεί που εμφανίζεσαι. Ας μη μένουμε μόνο στα αρνητικά όμως. Ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο όπου μπορείς να διαδόσεις τη μουσική σου και να γνωστοποιήσεις το έργο σου, ανεβάζοντας τα κομμάτια σου ή τα video clip σου. Και τα ιντερνετικά ραδιόφωνα είναι πιο φιλικά απέναντι στους νέους καλλιτέχνες.

• Εκτός από μουσικοσυνθέτης διδάσκεις και στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Πως συνυπάρχουν αυτοί οι δύο ρόλοι;

Άλλος το πρωί κι άλλος το βράδυ που λένε. Και τα δυο έχουν σχέση με τη μουσική, δεν είναι πως δουλεύω σε σούπερ μάρκετ, όπως στο παρελθόν. Επίσης, και τα δυο σχετίζονται με τη δημιουργία.

Δεν είναι εύκολος ο ρόλος του δασκάλου και μιλάμε για το δημοτικό σχολείο. Ευαίσθητες ηλικίες, τα παιδιά ρουφούν όλη σου την ενέργεια και πολλές φορές αρκούν 45 λεπτά για να κουραστείς. Βέβαια, καθημερινά ακούς ατάκες που σε κάνουν χαρούμενο και ξεχνάς την κούραση και τις δυσκολίες. Πέντε δύσκολες ώρες κάθε μέρα αλλά και πέντε ατάκες που ισοφαρίζουν την κούραση και έτσι περνάει ο καιρός. Μέσα μου πιστεύω πως κάτι θα τους μείνει και φέτος, μια πληροφορία, ένα τραγούδι, δυο-τρεις λέξεις, οι όμορφες γιορτές.

Και όταν γυρίζεις πίσω στο σπίτι κάνεις την τρίτη σου δουλειά που είπαμε πριν. Προσπαθείς να προωθήσεις το έργο σου. Τα βάζω κάτω και λέω: Πόσες δουλειές κάνω; Είμαι μουσικοσυνθέτης, είμαι δάσκαλος, είμαι μάνατζερ, είμαι μουσικός που κάνω και live. Ξεχνάω κάτι;

• Ετοιμάζεις κάτι αυτή την περίοδο;

Ετοιμάζω δυο πράγματα. Ένα πρότζεκτ με την Ξένια Ροδοθεάτου και ένα άλλο με έναν νέο ερμηνευτή. Με αυτά θα ασχοληθώ πιο ειδικά μετά την παρουσίαση του δίσκου μας στο ΡΥΘΜΟΣ stage στην Ηλιούπολη, την Κυριακή 19 Απριλίου. Εγώ και η Ξένια Ροδοθεάτου θα μοιραστούμε τη σκηνή με τη Χρυσούλα Κεχαγιόγλου, η οποία θα παρουσιάσει κι αυτή τον πρώτο της δίσκο.

• Με ποιο τραγούδι θα ήθελες να κλείσουμε την συνέντευξη;

Με τον ‘Στόχο’. Είναι ένα σκοτεινό τραγούδι, εσωστρεφές. Για άλλους το καλύτερο του δίσκου και για άλλους το χειρότερο.

ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ “Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ” ΛΟΓΙΑ ΣΚΛΗΡΑ, ΧΥΔΑΙΑ, ΑΙΧΜΗΡΑ & ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΕΚΣΤΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΤΗΣ ΛΕΞΗ…

Tags

ARS & VITA

 

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Ένα έργο αναζητά τον πραγματικό του συγγραφέα…Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο Σιμώ που όχι μόνο υπογράφει το έργο “Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ”, αλλά παράλληλα εμφανίζεται ως ο κεντρικός ήρωας – αφηγητής, ενσαρκώνοντας στην ουσία τον εαυτό του; Το παραπάνω ερώτημα δεν μπόρεσε να απαντηθεί ούτε απ’ τον ίδιο τον εκδοτικό οίκο, που ανέλαβε να συστήσει το ακραία τολμηρό έργο του μυστηριώδη Σιμώ στα Γαλλικά γράμματο το 1996. Πρόκειται όντως για κάποιον άγνωστο συγγραφέα ή πίσω από το ψευδώνυμο αυτό κρύβεται ένας καταξιωμένος λογοτέχνης, που για τους δικούς του λόγους προτίμησε να κρατήσει την ταυτότητα του μυστική;

Στην παράσταση πάντως που σκηνοθέτησαν με διαπεραστική ευαισθησία και υψηλή αισθητική (…οπτικοακουστική…) η Μαριάννα Κάλμπαρη και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, το τελευταίο πράγμα που μας απασχόλησε ήταν η πραγματική ταυτότητα του συγγραφέα. Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης μεταμορφώνεται  (…τόσο πειστικά!…)  σε Σιμώ, δηλαδή έναν νεαρό Γάλλο με Άραβες γονείς, ο οποίος μεγαλώνει στο γκέτο ενός παρισινού προαστίου, για να μας αφηγηθεί την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, απ’ αυτούς που παραμένουν ανεξίτηλοι και μας σημαδεύουν εφ’ όρου ζωής και…θανάτου. Ο Σιμώ είναι άνεργος (…κατ’ επέκταση άφραγκος…) και η καθημερινότητα του είναι γκρίζα και απόλυτα κενή νοήματος. Αντί για όνειρα, έχει φόβους και αγωνίες για το αύριο, το οποίο φαντάζει το ίδιο εχθρικό με το παρόν του. Βυθισμένο σ’ αυτό το κοινωνικό, ψυχολογικό και υπαρξιακό τέλμα τον επιλέγει ένας “άγγελος” έκπτωτος μεν, αλλά παρόλα αυτά άγγελος, με σκοπό να τον διασώσει και να…διασωθεί. Μέσα στην απέραντη σκουπιδούπολη στην οποία ζει και κινείται ο ήρωας μας, ξαφνικά “εγένετω φως!”…με την μορφή ενός πανέμορφου, αν και απρόσμενα αθυρόστομου και σεξουαλικά ακόρεστου, κοριτσιού.

Το όνομα αυτής (…του διαμονισμένου αγγέλου…): Λίλα. Εκ πρώτης όψεως η Λίλα διαθέτει όλο το πακέτο και ο Σιμώ δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, απ’ το να παραδοθεί άνευ όρων στη σαγήνη της. Ένα ξανθό κορίτσι, γεμάτο νιάτα, ομορφιά και ενάρετη λάμψη, που ξεστομίζει ξεδιάντροπα τα πιο χυδαία λόγια…όλα αυτά εκ πρώτης όψεως, γιατί όσο την γνωρίζουμε καλύτερα, τα πάντα ανατρέπονται…Η Λίλα είναι σίγουρα διαφορετική, πολύ διαφορετική απ όλα τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της “μαχαιρώνει” τον έμφυτο ρομαντισμό του Σιμώ (… διαφέρει κι εκείνος από τα υπόλοιπα αγόρια της ηλικίας του…) μαστιγώνοντας λεκτικά (…με επιδεικτικό σαρκασμό και πορνογραφικές προεκτάσεις και υπαινιγμούς…) και την δική μας εφησυχασμένη συνείδηση, η οποία μας επιβάλλει να υποκρινόμαστε τους κόσμιους, τους αξιοπρεπείς και τους συνετούς, καταπατώντας συνήθως τα βαθύτερα και πιο πηγαία θέλω μας.

Η Λίλα του Σιμώ λέει και κάνει πράγματα, τα οποία οι περισσότεροι από μας ντρέπονται ακόμα και να φαντασιωθούν, με τρόπο όμως τόσο φυσικό, χαριτωμένο και ανεπιτήδευτο, που αντί να σοκάρει, συγκινεί βαθιά, ενώ ταυτόχρονα αφυπνίζει την πιο τρυφερή και αθώα πλευρά του “ευνουχισμένου” ερωτισμού μας. Ο Σιμώ μαγεύεται τόσο πολύ απ’ τη Λίλα, που δεν διστάζει να την αναγάγει στην σφαίρα του Θείου (…θα τιμωρηθεί για την ύβρη του;…). Προπαθώντας να υπερασπιστεί το αντικείμενο (…υποκείμενο για την ακρίβεια…) του πόθου του απέναντι σε όλους τους επικριτές της, προστατεύοντας το πολύτιμο φως αυτής της παράξενης και αντιφατικής κοπέλας, από έναν κόσμο ανάλγητο και διαβρωτικό, που σκοτώνει κάθετι ωραίο και αληθινό εν τη γενέσει του…καταλήγει να θρηνεί την απώλεια της ίδιας της αθωότητας του.

Ο Βασιλής Μαυρογεωργίου / Σιμώ και η Λένα Δροσάκη / Λίλα, έμοιαζαν σαν από πάντα πλασμένοι για να ερμηνεύσουν τους συγκεκριμένους ρόλους, καταφέρνοντας να μας μεταδώσουν αυτούσια την γλυκόπικρη μελαγχολία των απανταχού ερωτευμένων, που αργά ή γρήγορα βρίσκονται αντιμέτωποι με την κοινή γνώμη, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι φιλική προς οποιονδήποτε τολμά να δηλώνει, πόσο μάλλον να είναι…ευτυχισμένος. Οι δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί – ως ένα σώμα, μία ψυχή – λειτούργησαν αλληλοσυμπληρωματικά, προκαλώντας συνεχώς ο ένας τα ερμηνευτικά όρια του άλλου (…όπως ακριβώς κάνουν και οι δύο ήρωες του έργου με τα δικά τους όρια…).

Αν και φαινομενικά η Λίλα της Λένας Δροσάκη μιλάει περισσότερο και με καταιγιστικό ρυθμό, δίνοντας την ευκαιρία σε μία από τις πιο χαρισματικές εκπροσώπους της νέας γενιάς ελλήνων ηθοποιών, να αναδείξει στο έπακρο τις απεριόριστες υποκριτικές της ικανότητες, ο Σιμώ του Βασίλη Μαυρογεωργίου δεν παραμένει σε καμία περίπτωση ένας παθητικός ακροατής. Οι κωμικοτραγικές του αντιδράσεις απέναντι στα φοβερά και τρομερά που ακούει, βλέπει και βιώνει δια στόματος – κι άλλων σημείων της ανατομίας – της αγαπημένης του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην βαθύτερη κατανόηση ενός πραγματικά εκπληκτικού κι απόλυτα επίκαιρου κειμένου (…έμμεσα θίγεται και το ιδιαίτερα προβεβλημένο θέμα της ανεξέλεγκτης βίας ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους…) αλλά και στην άρτια σκηνική απεικόνιση του, την οποία θα χαρακτήριζα με μία λέξη απλά…συγκλονιστική!

Με το “Playground Love” των Air να δεσπόζει μουσικά, ντύνοντας τις γεμάτες νόημα σιωπές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές αυτού του απρόσμενα αστείου, αστικού και πολυεστιακού δράματος (…γενικά οι μουσικές επιλογές του Γιάννη Σορώτου ήταν απόλυτα εύστοχες…) μας ήρθαν στο νου κινηματογραφικοί συνειρμοί – το εν λόγω έργο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο το 2004 σε σκηνοθεσία Ziad Doueiri – και ενώ σε μία πρώτη ανάγνωση η σύγκριση με τις “Αυτόχειρες Παρθένους” της Σοφίας Κόπολα μοιάζει προφανής και αυτονόητη, προσωπικά πιστεύω, ότι η ταινία ο Ρόκκο και τα Αδέλφια του (Rocco e suoi fratelli 1960) σκηνοθετημένη υποδειγματικά από τον Λουκίνο Βισκόντι, με πρωταγωνιστές τους ανυπέρβλητους: Αλέν Ντελόν, Κλαούντια Καρντινάλε, Κατίνα Παξινού, Ρενάτο Σαλβατόρι, Ανί Ζιραρντό, Σπύρο Φωκά & Πάολο Στόπα, έχει πολύ περισσότερες ομοιότητες με το έργο του Σιμώ (…ίσως όχι τόσο εμφανείς αλλά πιο ουσιαστικές…) απ’ ότι η προαναφερόμενη ταινία της Κόπολα.

Τελειώνοντας η παράσταση ένιωσα μια πρωτόγνωρη συντριβή, σαν αυτό που μόλις είχε συντελεστεί στην σκηνή του Υπογείου του –  σημαδιακού για μένα – Θεάτρου Τέχνης, να με αφορούσε προσωπικά (…όχι μόνο λόγω ονόματος…) γεγονός που σπάνια μου συμβαίνει (..κάτι παρόμοιο είχα νιώσει πρόσφατα στην “Κατερίνα” του Αύγουστου Κορτώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη) και όσο επίπονο κι αν είναι αυτό το συναίσθημα προσωπικής εμπλοκής, τελικά λειτούργησε μέσα μου με έναν τρόπο καθολικά λυτρωτικό και καθαρτικό.

Η παράσταση “Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ”, που κανονικά είχε προγραμματιστεί να παίζεται μέχρι και τις 7 Απριλίου, πήρε παράταση και ευτυχώς θα συνεχίσει να μας απασχολεί έως και τις 19/5/2015. Η Μαριάννα Κάλμπαρη, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και η “αγγελικά” πλασμένη Λένα Δροσάκη θα συνεχίσουν μέχρι τα τέλη Μαίου, να μας σοκάρουν δημιουργικά και να μας υπενθυμίζουν, ότι ο έρωτας παραμένει ακόμα και στα χρόνια του άκρατου υλισμού και της κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης, η πιο γνήσια και αποτελεσματική μορφή αντίστασης και…επανάστασης…

Η Λίλα (…Παπαπάσχου…) λέει, να πάτε να δείτε άμεσα την παράσταση με ανοιχτό μυαλό και ακόμα πιο ανοιχτή…καρδιά…

 

---

“Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ”

Σιμώ

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ “ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ”

Πεσμαζόγλου 5,Κέντρο
Τηλ : 2103228706
Παραστάσεις : Mέχρι : 19/5/2015
Πληροφορίες : Βραδ.: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ.
Τιμη : € 15, 10.

ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ! (Ποιητικό Χρόνογραφημα)

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

“Το φιλί”, έργο του Νορβηγού Έντβαρτ Μουνκ το 1897.

---

“Το Κορίτσι της Δύσης”

….κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

---

*

“…Βροχή και σήμερα κι ούτε ένα γράμμα σου

κι ούτε ένα μήνυμα στον μαύρο ουρανό

φυλάξου αγέρα μου, φυλάξου αγρύπνια μου, φυλάξου αγόρι μου

από τον κεραυνό…”

Υπάρχει μία στιγμή. Η τέλεια στιγμή.

Υποταγμένοι οι εγωισμοί, στις απότομες εναλλαγές της φύσης.

Ακολουθούμε – ετησίως & ανελλιπώς – τον ανθοστολισμένο Επιτάφιο.

Προς άγραν Ανάστασης και της πνευματικής μας ανάτασης.

Απελπισμένοι θνητοί.

Επιθυμώντας διακαώς την αιώνια ζωή, συμβιβαζόμαστε

με τον λιγότερο επώδυνο, θάνατο.

Αμέτρητα κεριά. Στολισμένα, λιτά, μυρωμένα, λευκά.

Μια πομπή δίχως τέλος κι αρχή

προς το άπλετο φως της υπέρτατης φώτισης.

Ο Θεός που (επ)αναπαύεται μέσα μας

δίνει την καθιερωμένη του μάχη

με το δέκα των εντολών

το επτά των θανάσιμων αμαρτήματων

το αναρίθμητο του ανθρώπινου όνειδους.

“ΟΥ” το ένα, “ΟΥ” το άλλο

αλυσοδεμένη η ζωή μας

με υπερκόσμιες προστακτικές, μεταθανανάτιες εμμονές, θεόσταλτες απαγορεύσεις.

Δύο μαζί διαπερνούν πιο εύκολα το σκοτάδι της άγνοιας.

*

“…βρέχει, σταγόνα γίνομαι μικρή

που αγγίζει απαλά το πρόσωπο σου

λίγο προτού παγιδευτεί, σε μια ρωγμή

στην άκρη των χειλιών σου…”

Υπάρχει μία τέλεια στιγμή. Σταματάει η αλόγιστη ροή του χρόνου.

Υπάρχει ένα ακλόνητο μαζί. Ακυρώνει τη μοναξιά του συνόλου.

Η εξιλέωση αργεί, όμως η αγάπη τάσσεται ανέκαθεν

υπεράνω ειδώλων.

Η αγάπη…πέντε γράμματα = ένας λαβύρινθος συναισθημάτων

Η αγάπη… μία υπερβατική εξίσωση… πάθους και αυτοθυσίας…

Η αγάπη…ελιξήριο της νεότητας!

Λειαίνει τις ρυτίδες της μοναξιάς, σκοτώνει το τέρας του φόβου

αποκαθιστά τις κακώσεις.

Δεν υπάρχουν “γιατί”…μόνο “πως”…

Όλα συμβαίνουν για έναν κρυφό

απώτερο λόγο…σκοπό…μη ρωτάς…θα σου αποκαλύψω το μυστικό…

όταν θα είσαι έτοιμος, να πιστέψεις….

Άκου τη βροχή…κάτι προσπαθεί να μας πει

μην τη φοβάσαι…

Είναι όπως εμείς

  ρευστή… διάφανη…προσωρινή.

Όλα θα στεγνώσουν με την πρώτη λιακάδα.

Τα ρούχα μας, τα μαλλιά, τα πικρότερα δάκρυα.

*

“…βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα σ’ αυτή την αγκαλιά

στα σκουριασμένα σύννεφα, στα φύλλα

στης βρέγμενης γης τη μυρωδιά…

Ας ήτανε να πνιγώ, σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

Βροχή μου!

σκέπασε αυτή την γωνιά

τούτο το σώμα που διψά…”

Υπάρχει μία τέλεια στιγμή.

Ακούς από αόρατα μεγάφωνα τις πιο ονειρεμένες

μουσικές συνευρέσεις…

Ο ήλιος, ασυνήθιστα διαπεραστικός

ξεπροβάλλει καθάριος. μέσα απ’ το χαλάζι της διάψευσης.

Τον αντικρύζεις  – επιτέλους –  κατάματα

και δεν τρυπάνε πια οι φλεγόμενες ακτίνες

το βλέμμα σου.

Υπάρχει μία τέλεια στιγμή.

Ως και ο θάνατος θα εξοστρακιστεί

απ’ τα αλύγιστα θέλω μας.

Μην χαραμίσεις άλλη ευχή

όπως έκανες πέρυσι…και πρόπερσι…και πάντα…

Άναψε το κερί μου, να ανάψω κι εγώ το δικό σου.

Αρχίζει σιγά-σιγά το πλήθος, να ακολουθεί σαν υπνωτισμένο

ομοιώματα καθαγιασμένων τάφων

 με μόνα παρθένα τα άνθη.

Μας προσκαλεί ο ουρανός…

η βροχή…

τα αγέννητα παιδιά μας…

Χαίρε ω Χαίρε! 

Ό,τι  έχω και δεν έχω…ποντάρω ξανά…

στην πιο γλυκιά αυταπάτη!

Χαίρε ω Χαίρε!

*

“…οι δρόμοι λες και έχουνε αδειάσει, τα φώτα ανάψανε δειλά

δεν έχει ακόμα σκοτεινιάσει κι όλα μπερδεύονται γλυκά…”