Tags
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Ένα έργο αναζητά τον πραγματικό του συγγραφέα…Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο Σιμώ που όχι μόνο υπογράφει το έργο “Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ”, αλλά παράλληλα εμφανίζεται ως ο κεντρικός ήρωας – αφηγητής, ενσαρκώνοντας στην ουσία τον εαυτό του; Το παραπάνω ερώτημα δεν μπόρεσε να απαντηθεί ούτε απ’ τον ίδιο τον εκδοτικό οίκο, που ανέλαβε να συστήσει το ακραία τολμηρό έργο του μυστηριώδη Σιμώ στα Γαλλικά γράμματο το 1996. Πρόκειται όντως για κάποιον άγνωστο συγγραφέα ή πίσω από το ψευδώνυμο αυτό κρύβεται ένας καταξιωμένος λογοτέχνης, που για τους δικούς του λόγους προτίμησε να κρατήσει την ταυτότητα του μυστική;
Στην παράσταση πάντως που σκηνοθέτησαν με διαπεραστική ευαισθησία και υψηλή αισθητική (…οπτικοακουστική…) η Μαριάννα Κάλμπαρη και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, το τελευταίο πράγμα που μας απασχόλησε ήταν η πραγματική ταυτότητα του συγγραφέα. Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης μεταμορφώνεται (…τόσο πειστικά!…) σε Σιμώ, δηλαδή έναν νεαρό Γάλλο με Άραβες γονείς, ο οποίος μεγαλώνει στο γκέτο ενός παρισινού προαστίου, για να μας αφηγηθεί την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα, απ’ αυτούς που παραμένουν ανεξίτηλοι και μας σημαδεύουν εφ’ όρου ζωής και…θανάτου. Ο Σιμώ είναι άνεργος (…κατ’ επέκταση άφραγκος…) και η καθημερινότητα του είναι γκρίζα και απόλυτα κενή νοήματος. Αντί για όνειρα, έχει φόβους και αγωνίες για το αύριο, το οποίο φαντάζει το ίδιο εχθρικό με το παρόν του. Βυθισμένο σ’ αυτό το κοινωνικό, ψυχολογικό και υπαρξιακό τέλμα τον επιλέγει ένας “άγγελος” έκπτωτος μεν, αλλά παρόλα αυτά άγγελος, με σκοπό να τον διασώσει και να…διασωθεί. Μέσα στην απέραντη σκουπιδούπολη στην οποία ζει και κινείται ο ήρωας μας, ξαφνικά “εγένετω φως!”…με την μορφή ενός πανέμορφου, αν και απρόσμενα αθυρόστομου και σεξουαλικά ακόρεστου, κοριτσιού.
Το όνομα αυτής (…του διαμονισμένου αγγέλου…): Λίλα. Εκ πρώτης όψεως η Λίλα διαθέτει όλο το πακέτο και ο Σιμώ δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, απ’ το να παραδοθεί άνευ όρων στη σαγήνη της. Ένα ξανθό κορίτσι, γεμάτο νιάτα, ομορφιά και ενάρετη λάμψη, που ξεστομίζει ξεδιάντροπα τα πιο χυδαία λόγια…όλα αυτά εκ πρώτης όψεως, γιατί όσο την γνωρίζουμε καλύτερα, τα πάντα ανατρέπονται…Η Λίλα είναι σίγουρα διαφορετική, πολύ διαφορετική απ όλα τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της “μαχαιρώνει” τον έμφυτο ρομαντισμό του Σιμώ (… διαφέρει κι εκείνος από τα υπόλοιπα αγόρια της ηλικίας του…) μαστιγώνοντας λεκτικά (…με επιδεικτικό σαρκασμό και πορνογραφικές προεκτάσεις και υπαινιγμούς…) και την δική μας εφησυχασμένη συνείδηση, η οποία μας επιβάλλει να υποκρινόμαστε τους κόσμιους, τους αξιοπρεπείς και τους συνετούς, καταπατώντας συνήθως τα βαθύτερα και πιο πηγαία θέλω μας.
Η Λίλα του Σιμώ λέει και κάνει πράγματα, τα οποία οι περισσότεροι από μας ντρέπονται ακόμα και να φαντασιωθούν, με τρόπο όμως τόσο φυσικό, χαριτωμένο και ανεπιτήδευτο, που αντί να σοκάρει, συγκινεί βαθιά, ενώ ταυτόχρονα αφυπνίζει την πιο τρυφερή και αθώα πλευρά του “ευνουχισμένου” ερωτισμού μας. Ο Σιμώ μαγεύεται τόσο πολύ απ’ τη Λίλα, που δεν διστάζει να την αναγάγει στην σφαίρα του Θείου (…θα τιμωρηθεί για την ύβρη του;…). Προπαθώντας να υπερασπιστεί το αντικείμενο (…υποκείμενο για την ακρίβεια…) του πόθου του απέναντι σε όλους τους επικριτές της, προστατεύοντας το πολύτιμο φως αυτής της παράξενης και αντιφατικής κοπέλας, από έναν κόσμο ανάλγητο και διαβρωτικό, που σκοτώνει κάθετι ωραίο και αληθινό εν τη γενέσει του…καταλήγει να θρηνεί την απώλεια της ίδιας της αθωότητας του.
Ο Βασιλής Μαυρογεωργίου / Σιμώ και η Λένα Δροσάκη / Λίλα, έμοιαζαν σαν από πάντα πλασμένοι για να ερμηνεύσουν τους συγκεκριμένους ρόλους, καταφέρνοντας να μας μεταδώσουν αυτούσια την γλυκόπικρη μελαγχολία των απανταχού ερωτευμένων, που αργά ή γρήγορα βρίσκονται αντιμέτωποι με την κοινή γνώμη, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι φιλική προς οποιονδήποτε τολμά να δηλώνει, πόσο μάλλον να είναι…ευτυχισμένος. Οι δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί – ως ένα σώμα, μία ψυχή – λειτούργησαν αλληλοσυμπληρωματικά, προκαλώντας συνεχώς ο ένας τα ερμηνευτικά όρια του άλλου (…όπως ακριβώς κάνουν και οι δύο ήρωες του έργου με τα δικά τους όρια…).
Αν και φαινομενικά η Λίλα της Λένας Δροσάκη μιλάει περισσότερο και με καταιγιστικό ρυθμό, δίνοντας την ευκαιρία σε μία από τις πιο χαρισματικές εκπροσώπους της νέας γενιάς ελλήνων ηθοποιών, να αναδείξει στο έπακρο τις απεριόριστες υποκριτικές της ικανότητες, ο Σιμώ του Βασίλη Μαυρογεωργίου δεν παραμένει σε καμία περίπτωση ένας παθητικός ακροατής. Οι κωμικοτραγικές του αντιδράσεις απέναντι στα φοβερά και τρομερά που ακούει, βλέπει και βιώνει δια στόματος – κι άλλων σημείων της ανατομίας – της αγαπημένης του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην βαθύτερη κατανόηση ενός πραγματικά εκπληκτικού κι απόλυτα επίκαιρου κειμένου (…έμμεσα θίγεται και το ιδιαίτερα προβεβλημένο θέμα της ανεξέλεγκτης βίας ανάμεσα σε παιδιά και εφήβους…) αλλά και στην άρτια σκηνική απεικόνιση του, την οποία θα χαρακτήριζα με μία λέξη απλά…συγκλονιστική!
Με το “Playground Love” των Air να δεσπόζει μουσικά, ντύνοντας τις γεμάτες νόημα σιωπές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές αυτού του απρόσμενα αστείου, αστικού και πολυεστιακού δράματος (…γενικά οι μουσικές επιλογές του Γιάννη Σορώτου ήταν απόλυτα εύστοχες…) μας ήρθαν στο νου κινηματογραφικοί συνειρμοί – το εν λόγω έργο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο το 2004 σε σκηνοθεσία Ziad Doueiri – και ενώ σε μία πρώτη ανάγνωση η σύγκριση με τις “Αυτόχειρες Παρθένους” της Σοφίας Κόπολα μοιάζει προφανής και αυτονόητη, προσωπικά πιστεύω, ότι η ταινία ο Ρόκκο και τα Αδέλφια του (Rocco e suoi fratelli 1960) σκηνοθετημένη υποδειγματικά από τον Λουκίνο Βισκόντι, με πρωταγωνιστές τους ανυπέρβλητους: Αλέν Ντελόν, Κλαούντια Καρντινάλε, Κατίνα Παξινού, Ρενάτο Σαλβατόρι, Ανί Ζιραρντό, Σπύρο Φωκά & Πάολο Στόπα, έχει πολύ περισσότερες ομοιότητες με το έργο του Σιμώ (…ίσως όχι τόσο εμφανείς αλλά πιο ουσιαστικές…) απ’ ότι η προαναφερόμενη ταινία της Κόπολα.
Τελειώνοντας η παράσταση ένιωσα μια πρωτόγνωρη συντριβή, σαν αυτό που μόλις είχε συντελεστεί στην σκηνή του Υπογείου του – σημαδιακού για μένα – Θεάτρου Τέχνης, να με αφορούσε προσωπικά (…όχι μόνο λόγω ονόματος…) γεγονός που σπάνια μου συμβαίνει (..κάτι παρόμοιο είχα νιώσει πρόσφατα στην “Κατερίνα” του Αύγουστου Κορτώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη) και όσο επίπονο κι αν είναι αυτό το συναίσθημα προσωπικής εμπλοκής, τελικά λειτούργησε μέσα μου με έναν τρόπο καθολικά λυτρωτικό και καθαρτικό.
Η παράσταση “Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ”, που κανονικά είχε προγραμματιστεί να παίζεται μέχρι και τις 7 Απριλίου, πήρε παράταση και ευτυχώς θα συνεχίσει να μας απασχολεί έως και τις 19/5/2015. Η Μαριάννα Κάλμπαρη, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και η “αγγελικά” πλασμένη Λένα Δροσάκη θα συνεχίσουν μέχρι τα τέλη Μαίου, να μας σοκάρουν δημιουργικά και να μας υπενθυμίζουν, ότι ο έρωτας παραμένει ακόμα και στα χρόνια του άκρατου υλισμού και της κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης, η πιο γνήσια και αποτελεσματική μορφή αντίστασης και…επανάστασης…
Η Λίλα (…Παπαπάσχου…) λέει, να πάτε να δείτε άμεσα την παράσταση με ανοιχτό μυαλό και ακόμα πιο ανοιχτή…καρδιά…
“Η ΛΙΛΑ ΛΕΕΙ”
Σιμώ
ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ “ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ”
Πεσμαζόγλου 5,Κέντρο
Τηλ : 2103228706
Παραστάσεις : Mέχρι : 19/5/2015
Πληροφορίες : Βραδ.: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ.
Τιμη : € 15, 10.
ΑΛΛΙΩΣ 