Ταραγμένη θαλασσα – Ιβάν Κονσταντίνοβιτς Αϊβαζόφσκι (1817 – 2 Μαΐου 1900)
“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Θηλάζει ο θάνατος, αναπνοές.
Λαίμαργο βρέφος, κρεμασμένο απ’ το στήθος
της ιμπεριαλιστικής αυταπάτης.
Επαίσχυντες υποσχέσεις, πνίγουν και πνίγονται
στις ρευστές κατακόμβες της θάλασσας.
Πριν αφεθείς στην αρένα της ελευθερίας
σε καταπίνουν ανήμερες τίγρεις και εξημερωμένα λιοντάρια.
Υποκρισία, αδιαφορία, συγκάλυψη.
«Αγαπητοί μετανάστες, ευχαριστούμε που εμπιστευτήκατε
το δουλεμπορικό μας, για τον επαναπατρισμό σας.
Ουδεμία ευθύνη φέρουμε εκ της απομακρύνσεως
απ’ το λιμάνι.
Μην αγωνιάτε για την ασφαλή επιστροφή σας.
Όλα εδώ θα μείνουν, μεταξύ ημών και του πελάγου…»
Κίνδυνος ή κινδυνολογία
ο προμαχώνας της δημόσιας ασφάλειας;
Περιχαρακωμένες ζωές!
Ας κοιμηθούμε μακάριοι, σε χαμηλοτάβανα υπνοδωμάτια…
Ευσυγκίνητη η κοινή γνώμη
(…πουθενά μία συγνώμη…)
διαβάζει στα επίκαιρα
για κάτι πολύνεκρα ναυάγια
ρίχνοντας κλεφτές ματιές
στις αστρολογικές προβλέψεις της ημέρας
του μήνα…της ερχόμενης εβδομάδας.
Οι ποιητές εμπνέονται ωδές στην οδύνη.
Σύμφυτοι οι στίχοι, με διανοουμενίστικο πόνο.
Θολός σπαραγμός, διάστικτος με ατομικές φιλοδοξίες
για καθολική αναγνώριση.
Ντύνουν με μαύρο οι μαθητές, μπλε τετράδια
ταλαιπωρημένα απ’ την αχρηστία.
Φοιτητές ασχημονούν στα εξώφυλλα, παρωχημένων βιβλίων
ως ένδειξη ομοιοπαθητικής διαμαρτυρίας.
Διαχρονική τροφή για το πνεύμα, ο πόνος του άλλου
δεν αντιμετωπίζεται έτσι απλά…με παστίλιες…
Φλέγεται πάλι η Μεσόγειος…
Φλέγεται!
Η Μεσόγειος όμορφα καίγεται…
Στ’ ανοιχτά της «Λαμπηδούσα» αχνίζουν οι στάχτες…
Μαύρη Θάλασσα – Ιβάν Κονσταντίνοβιτς Αϊβαζόφσκι (1817 – 2 Μαΐου 1900)
*…για αυτούς που χάθηκαν…για αυτούς που θα χαθούν…για εμάς που χανόμαστε…*
ΑΛΛΙΩΣ 