Tags
Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Ε Υ Γ Ε Ν Ι Α Α Π Ο Σ Τ Ο Λ Ο Υ
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Κρίνοντας απ’ τις σπουδές σου και παρακολουθώντας την πορεία σου στο χώρο, συνειδητοποιεί κανείς ότι ανήκεις και εσύ, όπως οι περισσότεροι απ’ τους σύγχρονους ηθοποιούς, στην κατηγορία των ευρύτερα μορφωμένων και ταυτόχρονα καλλιεργημένων καλλιτεχνών. Μπορεί να «υπάρξει» κάποιος στο σημερινό – άκρως απαιτητικό κοινωνικό και επαγγελματικό γίγνεσθαι, χωρίς αυτήν την πολυσυλλεκτικότητα γνώσεων και δεξιοτήτων;
Ζούμε ούτως ή άλλως σε μία πολύ σύνθετη εποχή και είναι φυσικό να κάνουμε πολλά και διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα, προσλαμβάνοντας καθημερινά έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών. Σημασία βέβαια έχει, το πως φιλτράρονται όλα αυτά τα ερεθίσματα προκειμένου να μπορέσει, να κάνει ο καθένας την δική του σύνθεση. Απ’ εκεί και πέρα σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους, που είναι πιο εστιασμένοι και διαθέτουν πηγαίο ταλέντο, επιλέγοντας ν ‘ αφοσιωθούν σε ένα μόνο τομέα, σκοπό, τέχνη, μέσα από μία απλότητα και μία σοφία που φέρει αυτή ακριβώς η απλότητα. Εμείς οι ηθοποιοί απ’ την άλλη οφείλουμε, να καλλιεργήσουμε κάθε πτυχή του εαυτού μας, διευρύνοντας συνεχώς το γνωστικό μας πεδίο.
Ενώ είσαι μία ηθοποιός με μακρόχρονη πορεία και ως εκ τούτου εμπειρία, απ’ την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε μου έδωσες την αίσθηση μίας πολύ προσγειωμένης γυναίκας και παράλληλα προσιτής, που δείχνει να ξέρει που πατάει και που βρίσκεται. Πόσο δύσκολο είναι να μην ξεμυαλιστεί ένας καλλιτέχνης απ’ τις διάφορες «σειρήνες» του καλλιτεχνικού χώρου, που είναι ομολογουμένως πολύ σαγηνευτικές;
Ο ηθοποιός έχει να κάνει με το θέαμα, δηλαδή με το «φαίνεσθαι», οπότε είναι πολύ εύκολο να μείνει κάποιος στην εικόνα και να μην θελήσει να πάει πιο βαθιά. Έχει να κάνει όμως και με την προσωπικότητα του καθενός. Γιατί διάλεξες αυτή τη δουλειά; Για ποιο λόγο κάνεις θέατρο; Προσωπικά, απ’ την αρχή της πορείας μου στο χώρο, δεν είχα τέτοιες ανησυχίες και δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα το κομμάτι του «φαίνεσθαι», χωρίς να το υποτιμώ κιόλας, γιατί κακά τα ψέματα η προβολή και η αναγνωρισιμότητα είναι ένα σημαντικό και χρήσιμο κομμάτι της δουλειάς μας. Χρειάζεται διαρκής επαναπροσδιορισμός και διάλογος με τον εαυτό μας, ώστε να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε, για να το επιτύχουμε.
Έχεις συνεργαστεί με μερικούς από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του θεάτρου – Λ. Κονιόρδου, Γ. Χουβαρδά, Μ. Κάλμπαρη, Ν. Κοντούρη, Δ. Μαυρίκιο κλπ – και έχεις ερμηνεύσει πολύ σημαντικούς ρόλους του εγχώριου και διεθνούς ρεπερτορίου. Ισχύει, ότι οι πιο αναγνωρισμένοι σκηνοθέτες είναι συνήθως και οι πιο δύστροποι και απαιτητικοί;
Εν μέρει ισχύει αυτό. Μέσω της προσωπικής μου εμπειρίας πάντως, έχω καταλάβει ότι πίσω απ’ την απαιτητική, περίεργη ή ενίοτε εκκεντρική συμπεριφορά κάποιων χαρισματικών και αναγνωρισμένων καλλιτεχνών κρύβεται η ανάγκη ενός ανθρώπου, να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα όραμα και προσπαθούν να το υλοποιήσουν, αγγίζοντας πολλές φορές τα όρια της τελειομανίας, κάτι που εμένα προσωπικά μου αρέσει και παράλληλα με ιντριγκάρει. Αν φύγεις απ’ το προσωπικό κομμάτι και δεις την πρόθεση που έχει ο εκάστοτε δημιουργός, τότε θα απελευθερωθείς σε μεγάλο βαθμό και θα δεις το πεδίο που σου ανοίγεται. Τότε παύεις να τον αντιμετωπίζεις σαν αντίπαλο και αρχίζεις να τον αισθάνεσαι συνοδοιπόρο. Πρέπει σ’ αυτήν την σχέση, να είσαι λίγο «δούλα και κυρά»…(…αχ Ευγενία μου…μην τους δίνεις θάρρος!)
“ΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΡΟΥΧΟ” της Ευγενίας Φακίνου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
Ποια είναι κατά την γνώμη σου η πιο επίπονη περίοδος για έναν ηθοποιό; H διαδικασία των προβών που συνεπάγεται την ενδελεχή μελέτη του ρόλου ή το μετά, η ίδια η παράσταση δηλαδή και το γεγονός, ότι στην ουσία ποτέ δεν ξέρεις αν οι κόποι σου θ’ ανταμειφθούν και το τελικό αποτέλεσμα θα αρέσει στον κόσμο, δικαιώνοντας την επιλογή σου;
Δεν ξεχωρίζω κάποιο στάδιο. Όσο κόπο και να έχει το καθένα ξεχωριστά, έχει άλλη τόση χαρά. Θα το παρομοίαζα με τη διαδικασία της σύλληψης, της γέννας και της ανατροφής ενός παιδιού. Εμπεριέχει την χαρά και την αγωνία, για το πως θα διαμορφωθεί αυτό το πλάσμα μέσα σου (…έχουμε δει ουκ ολίγες καλλιτεχνικές τερατογενέσεις!) και στη συνέχεια πως θα εξελιχθεί αν θα καταφέρει να αγγίξει τον κόσμο, τι πορεία θα έχει κλπ. Πάντως γενικά απολαμβάνω όλα τα στάδια, όσο επίπονα κι αν είναι.
Πιστεύεις, ότι οι ηθοποιοί – γενικά οι καλλιτέχνες είναι φύσεις άστατες και τυχοδιωκτικές;
Με την έννοια του «αναζητητή» είμαστε τυχοδιώκτες και εκ των πραγμάτων βρισκόμαστε σε μία διαρκή εσωτερική αναζήτηση – και αναζήτηση εργασίας! – οπότε αναγκαστικά μπαίνουμε συνεχώς σε νέες περιπέτειες. Παρόλα αυτά οι ηθοποιοί είναι πολύ ευαίσθητα, πολύ δοτικά, πολύ ιδιαίτερα και πολύ όμορφα πλάσματα. Με την έννοια τώρα του αριβίστα και του πατάω επί πτωμάτων, προκειμένου να ανελιχθώ, νομίζω ότι αυτό ισχύει σε όλα τα επαγγέλματα και είναι στο χέρι του καθενός πως θα διαχειριστεί τις ευκαιρίες ή τα προνόμια, που θα του προσφερθούν στην πορεία. Γι’ αυτό θα κρατήσω απ’ την λέξη τυχοδιώκτης την έννοια της αναζήτησης, της περιπέτειας και της επαγρύπνησης.
Στην παράσταση «Ιππόλυτος» που παρουσιάστηκε το 2014 στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, έπαιζε και ο Μιχάλης Σαράντης, ο φετινός νικητής του Βραβείου Χορν; Έχοντας μία πιο προσωπική εμπειρία πιστεύεις ότι κέρδισε την τιμητική αυτή διάκριση επάξια και κυρίως αξιοκρατικά; Τι σημαίνει για σένα ένα βραβείο;
Ο Μιχάλης είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, τον οποίο όντως γνωρίζω και παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια και αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι, ότι εργάζεται σκληρά και διαρκώς εξελίσσεται. Θεωρώ ως εκ τούτου, ότι του άξιζε το βραβείο, χωρίς να θέλω να αδικήσω τους συνυποψήφιούς του, γιατί δεν έχω παρακολουθήσει όλες τις άλλες παραστάσεις. Τι σημαίνει για μένα ένα βραβείο; Σημαίνει προφανώς, ότι σε τιμούν για μία εργασία που έχεις κάνει και με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίστηκε η αξία της. Δεν μπορεί να κρίνει ένα βραβείο την πορεία ενός καλλιτέχνη και την συνολική προσπάθεια που έχει καταβάλλει, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και εντέλει να καταξιωθεί. Το κατά πόσο είναι αξιοκρατικό ένα βραβείο θα το δείξει η ιστορία, γιατί ο καλλιτέχνης κρίνεται πάντα εκ των υστέρων, για το συνολικό του έργο.
Την ίδια χρονιά συμμετείχες και στην παράσταση «Ποιος ήταν ο κύριος;» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που παρουσιάστηκε στον Πολυχώρο VAULT, σε σκηνοθεσία Κ. Πολυχρονοπούλου. Εκ διαμέτρου αντίθετα έργα και ρόλοι; Σε ιντριγκάρουν γενικά οι αντιθέσεις και οι περίπλοκες καταστάσεις;
Η ίδια η ζωή είναι γεμάτη από αντιθέσεις και περίπλοκες καταστάσεις, αλλά εμένα μου αρέσει πολύ έτσι όπως είναι. Αυτή η συνεχής εναλλαγή και η κάθε είδους εξωγενής ή εσωτερική μεταμόρφωση, είναι ένας απ’ τους βασικούς λόγους που επέλεξα να γίνω ηθοποιός. Θεωρώ, ότι «όλοι είμαστε φτιαγμένοι απ’ το ίδιο υλικό» όπως λέει και ο Σαίξπηρ και διαθέτουμε τις ίδιες καλές ή κακές ποιότητες. Ο καθένας επιλέγει φυσικά ποιες θα υπερισχύσουν στο τέλος για να τις βγάλει στην επιφάνεια και να πορευτεί στη ζωή του.
Στην προαναφερόμενη παράσταση, συνεργάστηκες με ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών – Βίβιαν Κοντομάρη, Γιάννης Νικολάου & Ιωσήφ Ιωσηφίδης – με τους οποίους πέρα απ’ την αδιαμφισβήτητη σκηνική χημεία βγάζατε προς τα έξω και μία υγιή παρασκηνιακή σχέση; Με δεδομένο τον ανταγωνισμό που επικρατεί στα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, νιώθεις τυχερή για τις έως τώρα συνεργασίες σου; Έχεις κακοπέσει ποτέ;
Ήταν πραγματικά πάρα πολύ ωραία αυτή η συνεργασία. Είναι όλοι υπέροχοι άνθρωποι. Το πιο σημαντικό δε είναι, ότι το καλό καμαρίνι προέκυψε από την καλή συνεργασία πάνω στην σκηνή. Δεν ήμασταν δηλαδή τέσσερις φίλοι, που μαζεύτηκαν για να κάνουν μία παράσταση και να περάσουν ωραία. Γενικά τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω κακοπέσει ιδιαίτερα και επιπλέον έχω κρατήσει και πάρα πολύ καλές φιλίες μέσα από το χώρο. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν έχω συναντήσει ανταγωνισμό, αλλά ουδέποτε μπήκα στην διαδικασία, να με απασχολήσει τόσο σοβαρά.
“ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ;” του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, Πολυχώρος VAULT
Ποιος θεωρείς ότι είναι ο μεγαλύτερος φόβος μίας γυναίκας ηθοποιού; Η προοπτική της μητρότητας και πως θα καταφέρει να την συνδυάσει με την καριέρα της, οι περιορισμένοι γυναικείοι ρόλοι, το αναπόφευκτο γήρας, η μήπως η περιλάλητη σεξουαλική παρενόχληση;
Αν αφήσεις τον εαυτό σου να καταληφθεί απ’ τον φόβο, μετά φοβάσαι τα πάντα και γίνεται ο φόβος τρόπος ζωής. Το θέμα της μητρότητας είναι ένα ζήτημα για τις ηθοποιούς, κυρίως λόγω της έλλειψης πρόνοιας και στήριξης απ’ το κράτος. Θα πρέπει να σταματήσεις να δουλεύεις και κάποιος να σου εξασφαλίζει την επιβίωση, εκτός αν είσαι σε κάποιον κρατικό οργανισμό, αλλά και πάλι η αντιμετώπιση δεν είναι η ίδια. Ξέρω ευτυχώς πολλές γυναίκες που καταφέρνουν και συνδυάζουν με επιτυχία την οικογένεια με την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα. Όσον αφορά τους ρόλους θεωρώ, ότι έχουν γραφτεί υπέροχοι γυναικείοι ρόλοι για όλες τις ηλικίες και στην τελική αν θεωρούμε ότι δεν επαρκούν, φτιάχνουμε καινούργιους. Το θέμα των γηρατειών είναι μία πολύ σκοτεινή και νεφελώδης προοπτική για όλους μας. Είναι κάτι αναπόφευκτο και θα πρέπει κάποια στιγμή να συμφιλιωθούμε με την ιδέα της φθοράς, για να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε. Η πολυαγαπημένη μου Αλέκα Παΐζη (…και δική μου!…) την οποία είχα την χαρά και την τύχη να ζήσω από κοντά ήταν ερωτική, δημιουργική και φρέσκια στα 90 της χρόνια! Θα κλείσω με το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης που έθεσες, λέγοντας πως κατά την γνώμη μου αφορά (…και όντως συμβαίνει…) όλους τους κλάδους εργασίας, οπότε είναι άδικο να υπερτονίζεται σε τέτοιο βαθμό η ύπαρξη του στον δικό μας χώρο.
Πιστεύεις, ότι οι Έλληνες – ανεξαρτήτως φύλου – έχουν εσφαλμένη γνώμη για τους ηθοποιούς; Ισχύει κατά την γνώμη σου αυτό που συνήθως μας προσάπτουν για τη ροπή προς το ψέμα; Πιστεύεις, ότι τους μπερδεύει το γεγονός, ότι εκπαιδευόμαστε για να υποκρινόμαστε;
Ισχύει όντως αυτό που λες. Υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων που το πιστεύουν αυτό, διότι πιθανότατα – εικάζω – δεν πηγαίνουν συχνά στο θέατρο. Θέλω να πιστεύω, ότι ένας καλλιεργημένος και φιλότεχνος άνθρωπος καταλαβαίνει απόλυτα τα όρια ανάμεσα στην τέχνη της υποκριτικής και το κοινό ψέμα. Άσε που ο ηθοποιός είναι επί της ουσίας, το άκρως αντίθετο. Ένας ακούραστος αναζητητής της αλήθειας. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά των ηθοποιών απ’ τους πολιτικούς. Ο ηθοποιός μεταμορφώνεται σε ένα ζωντανό έργο τέχνης κάθε φορά κι αυτό με τίποτα δεν μπορεί να είναι ψέμα. Ένας ερμηνευτής είναι πάντα επί σκηνής, ο φορέας μίας καινούργιας και αυταπόδεικτης αλήθειας.
Επιστρέφοντας στην πρώτη ερώτηση, σχετικά με την κοινωνική εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου, θεωρείς ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας έχουν κάνει λίγο Δόκτωρ Τζέκιλ & Μίστερ Χάιντ; Σου έχει τύχει ποτέ ενώ γνωρίζεις κάποιον πολύ καλά, να τον βλέπεις να πλασάρεται με εντελώς διαφορετικό/επίπλαστο τρόπο στα social media; Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία “μεταμοντέρνα” μορφή ψυχικής διαταραχής;
Ο τρόπος που έχουν διαμορφωθεί τα social media ενισχύει αυτή την ανάγκη για «εξωραϊσμό» της πραγματικότητας. Γιατί πάντα οι άνθρωποι έχουν μία τάση, όταν είναι να παρουσιαστούν κάπου, να βάζουν τα καλά τους. Τώρα, αν κάποιος προβάλλει δημόσια ένα εντελώς ψεύτικο προφίλ, τότε αυτό σίγουρα εμπεριέχει μία μορφή διαταραχής. Εμένα με ενδιαφέρει η αυθεντικότητα και η αλήθεια των ανθρώπων. Ο τρόπος που παρουσιάζεσαι οπουδήποτε, έχει σχέση μ’ αυτό που είσαι και με την γενικότερη στάση ζωής σου. Δεν θα με αφορούσε ένας τέτοιος άνθρωπος.
Αν κάποιος σε ανάγκαζε να καταργήσεις το προφίλ σου στο facebook/twitter και τα συναφή και παράλληλα να μην έχεις πια ηλεκτρονική διεύθυνση ή οποιοδήποτε άλλο ηλεκτρονικό ίχνος, πιστεύεις ότι για κάποιους θα ήταν σαν να έπαυες να ζεις ανάμεσα μας; Πόσο εθισμένους μας θεωρείς και κατ’ επέκταση σε θεωρείς – στα προϊόντα της τεχνολογίας;
Το Facebook και όλα τα συναφή είναι το καινούργιο μας «παιχνίδι». Άλλωστε πάντα οι άνθρωποι εφεύρισκαν και συνεχίζουν να αναζητούν αδιάκοπα εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας, οι οποίοι στην εποχή μας συνεχώς εκσυγχρονίζονται. Έχει σαφώς τα θετικά του, αλλά σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να γίνει επικίνδυνο, όπως όλοι οι εθισμοί. Είδα πρόσφατα μία καταπληκτική Κορεάτικη ταινία, που λέγεται «ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΠΙΤΙ» , η οποία έχει ως κεντρικό ήρωα έναν πιτσιρικά εθισμένο στην τεχνολογία και πραγματικά φωτογραφίζει αυτό που συζητάμε, με έναν τρόπο άμεσο και συγκλονιστικό. Εγώ είμαι λίγο της παλαιάς σχολής. Δεν μου αρέσει να κοινοποιώ που είμαι και με ποιον και τι ακριβώς κάνουμε, ανα πάσα στιγμή. Η θετική του πλευρά είναι ότι συγκεντρώνει πολλές πληροφορίες και αποτελεί τον πιο απλό, ανέξοδο και άμεσο τρόπο για να προωθήσεις την δουλειά σου.
Σε ενοχλεί να είσαι σε μία πολύ προσωπική στιγμή και να χτυπήσει το κινητό σου; Θα το σηκώσεις για να δεις ποιος είναι; Το κλείνεις ποτέ;
Ναι το κλείνω. Ειδικά όταν είμαι σε προσωπικές στιγμές ή θα το χαμηλώσω ή θα το κλείσω. Με ενδιαφέρει να είμαι παρούσα σ’ αυτό που συμβαίνει εκείνη την στιγμή. Θεωρώ, ότι είναι προσβλητικό να είμαι εδώ μαζί σου και να πίνουμε καφέ και ξαφνικά να σε παρατήσω και να μιλάω στο κινητό. Θα απαντήσω μόνο αν προκύψει κάποια συγκεκριμένη ανάγκη ή εάν γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι υπάρχει κάποιο θέμα υγείας ή δουλειάς, οπότε σ’ αυτήν την περίπτωση είμαι πιο ελαστική.
Δίνεις την εντύπωση ανθρώπου ήπιων τόνων (…απεχθάνομαι την λέξη χαμηλών…) αλλά την ίδια στιγμή μπορεί κάποιος να σε φανταστεί «αλλιώς», κυρίως γιατί διαθέτεις ένα καθαρό και «αστιγμάτιστο» πρόσωπο, ανοιχτό σε πολλαπλές αναγνώσεις. Θεωρείς, ότι συγκαταλέγεται στα ατού σου αυτή η έμφυτη καθαρότητα και η φινέτσα που αποπνέεις;
Ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, ακούγεται πολύ ωραίο. Δεν ξέρω πως φαίνεται στους άλλους. Απλά, έτσι είμαι. Έχω παίξει και αρκετούς κόντρα ρόλους, όπου υποδύομαι την πιο τσαλακωμένη ή λαϊκή γυναίκα, οπότε εκεί δεν στηρίχτηκα στην φινέτσα ή την καθαρότητα που λες. Πάντα με ενδιαφέρει να ψάχνω τα πράγματα σε βάθος και να ανακαλύπτω τις λεπτές ισορροπίες τους. Πιστεύω, ότι είναι όμορφο αυτό που βλέπουν σε μένα (…κι εμείς το ίδιο πιστεύουμε…) και με έχει βοηθήσει αρκετά κατά την διάρκεια της καλλιτεχνικής μου πορείας.
Ονομάτισε ορισμένες συναδέλφους σου – μόνο γυναίκες – τις οποίες θεωρείς κορυφαίες ηθοποιούς, της παλαιότερης ή νεότερης γενιάς και ενδεχομένως θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους μελλοντικά.
Έχω την τύχη να έχω ήδη συνεργαστεί με πάρα πολλές συναδέλφους μου, τις οποίες θεωρώ κορυφαίες. Δεν θα ήθελα να τις ονοματίσω όλες, γιατί είναι πολύ μεγάλη η λίστα των γυναικών που εκτιμώ, αλλά μπορώ να σου αναφέρω έτσι ενδεικτικά δύο απ’ αυτές, οι οποίες τυγχάνει να είναι και συνονόματες: την Λυδία Φωτοπούλου και την Λυδία Κονιόρδου που τυγχνάνει να είναι και δασκάλα μου και φυσικά μία κορυφαία ηθοποιός. Υπάρχουν βέβαια και πάρα πολλές ακόμα, με τις οποίες δεν έχει τύχει να δουλέψουμε μαζί και πραγματικά θα χαιρόμουν πολύ αν συνέβαινε στο άμεσο μέλλον (…μακάρι! στο ευχόμαστε ολόψυχα..) Το πολύ ευχάριστο είναι, ότι υπάρχουν και πολλά νέα κορίτσια με σημαντικές ποιότητες και ταλέντο, τα οποία διαβλέπω, ότι θα εξελιχθούν και θα προχωρήσουν.
Έχοντας μία σημαντική παρουσία στην τηλεόραση – και μικρότερη στον κινηματογράφο – θεωρείς ότι ένας ηθοποιός για να καταφέρει να γίνει ευρύτερα γνωστός και να επιβάλλει αν θες τους δικούς του όρους (…και το δικό του κασέ…) πρέπει να εμφανίζεται τακτικά στο μέσο, έστω συμμετέχοντας σε κάποιες δουλειές, που δεν πληρούν απόλυτα τα θέλω του; Έχει όριο ο συμβιβασμός;
Είναι όντως μία πραγματικότητα αυτή και καθορίζει είναι η αλήθεια καριέρες, κασέ κτλ. Το λεγόμενο τηλεοπτικό star system. Όλα βέβαια εξαρτώνται από την προσωπικότητα και τις ατομικές φιλοδοξίες του κάθε ηθοποιού. Εννοείται πως αν μου έκαναν μία καλή πρόταση, θα δεχόμουν με χαρά. Είναι κι αυτό κομμάτι της δουλειάς μας, όμως δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε απέναντι σ’ ένα σύστημα που διαμορφώνει καλλιτεχνικά είδη και καθοδηγεί τον κόσμο προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις και πρόσωπα. Το θέατρο είναι ένα, δεν υπάρχουν είδη θεάτρου. Η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος καθορίζει τα πάντα. Ο κόσμος δεν είναι χαζός και αν μια παράσταση είναι καλή, διαφημίζεται από στόμα σε στόμα και το κοινό θα την αναζητήσει κι ας μην διαθέτουν τα πιο προβεβλημένα τηλεοπτικά ονόματα.
Παράλληλα με τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές σου δραστηριότητες, διδάσκεις Θεατρική Έκφραση στην «Ψυχοδό». Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη μέθοδο ή αφήνεις το ένστικτο σου να σε καθοδηγήσει στον σωστό δρόμο, λαμβάνοντας υπόψη και το εκάστοτε «υλικό» που έχεις στην διάθεση σου;
Όταν ξεκίνησα να διδάσκω, δεν είχα κάποια συγκεκριμένη μέθοδο στο μυαλό μου. Άρχισα να το επεξεργάζομαι σε συνεργασία με την «Ψυχοδό» και κάποιους ανθρώπους που δουλεύουν πάνω στο κομμάτι της ψυχολογικής υποστήριξης, οπότε εγώ κλήθηκα να εργαστώ με βάση τόσο την θεατρική, όσο και την προσωπική μου εμπειρία, με έναν τρόπο πιο θεραπευτικό, βασιζόμενη σε πολλές και διαφορετικές μεθόδους. Προσπαθώ διαρκώς να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου και να ερευνώ το αντικείμενο μου, πάντα σε σχέση με το εκάστοτε υλικό. Διδάσκω και διδάσκομαι. Παίρνω και πολύ ωραίο feedback από τους ανθρώπους, με τους οποίους δουλεύω κι αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Να καταφέρουμε να γίνουμε συνδημιουργοί.
Θα παρατούσες το θέατρο για χάρη ενός μεγάλου, ισοπεδωτικού έρωτα; Θα μπορούσες να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου αποκλειστικά ως μητέρα, σύζυγος και νοικοκυρά; (…να σημειωθεί ότι δεν βρίσκω τίποτα υποτιμητικό σε αυτό…)
Τα’ χουμε ζήσει όλοι αυτά τα μεγάλα πάθη και πάντα μαθαίνουμε μέσα από τέτοιου είδους εμπειρίες. Η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο και οπωσδήποτε δεν με ενδιαφέρει ένας ισοπεδωτικός έρωτας. Ένας μεγάλος έρωτας ναι, αλλά με την έννοια της κινητήριας δύναμης, όχι της ισοπέδωσης. Δεν μπορώ να υποσχεθώ, ότι θα εγκατέλειπα το θέατρο, είναι ένα κομμάτι της ζωής μουτόσο σημαντικό, που δύσκολα μπορώ να το απαρνηθώ.
Δεδομένης της πρόσφατης επικαιρότητας, σχετικά με τις επιθέσεις φανατικών Ισλαμιστών σε αντιφρονούντες και «απίστους», αλλά και των εκτεταμένων περιστατικών βίας κατά των γυναικών που ζουν σ’ αυτές τις χώρες, πιστεύεις ότι οι άνθρωποι του Δυτικού κόσμου – ειδικότερα οι γυναίκες είμαστε στ’ αλήθεια τόσο ελεύθεροι και τυχεροί, όσο θέλουμε να νομίζουμε; Η τεράστια επιτυχία – παγκοσμίως – της ταινίας “Fifty shades of Gray”, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο best seller, μήπως αποδεικνύει ότι ενυπάρχει μέσα μας μία πλευρά άκρως «ανατολίτικη»;
Θεωρώ, ότι την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είμαστε τυχεροί που ζούμε στη Δύση, γιατί συγχρονικά είναι πιο προχωρημένη σε κάποια θέματα. Βέβαια στο παρελθόν έχουν γίνει τέρατα κατά των γυναικών και στα δυτικά κράτη – πχ ζώνη αγνότητας – και πολλά ακόμα εγκλήματα, αποτρόπαια και ειδεχθή. Μακάρι κάποια στιγμή, ν’ αφυπνιστούν και στην Ανατολή και να βελτιωθούν οι συνθήκες για τις γυναίκες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στοιχεία πολιτισμού και κουλτούρας και στις περισσότερες ανατολικές χώρες. Η επιτυχία τώρα της ταινίας που ανέφερες, είναι κατά την γνώμη μου πλασματική. Την είδα εντελώς τυχαία για να είμαι ειλικρινής – γιατί πήγαινα με την πρόθεση να δω μία άλλη ταινία που ήθελα – και εντέλει κατέληξα σ’ αυτή τύπου κομμάτια να γίνει. Ήταν πολύ φασαρία για το τίποτα κι εγώ δεν είδα να θίγεται τόσο το θέμα της υποταγής, αλλά αυτό της συναισθηματικής αναπηρίας ενός ανθρώπου, που αδυνατεί να συνδεθεί ουσιαστικά με έναν άλλο άνθρωπο. Έχουμε χάσει λίγο τα όρια μας οι γυναίκες και χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός απ’ όλους μας ώστε να ξαναβρούμε την φύση μας…την αληθινή μας φύση.
Φτάνοντας στο τέλος μίας ακόμη υπέροχης διαδρομής, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο σου και παράλληλα να σου ζητήσω να μοιραστείς μαζί μας όλα αυτά που αφορούν το καλλιτεχνικό σου παρόν, αλλά και όσα σχεδιάζεις στο άμεσο μέλλον. Που σε βρίσκουμε φέτος και τι περιμένεις να φέρει το αύριο; Καλλιτεχνικά και όχι μόνο…
Θα με βρείτε στο θέατρο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ και συγκεκριμένα στην παράσταση «ΠΟΡΤΕΣ», που βασίζεται σε ένα καινούργιο έργο που έγραψε η Χρύσα Σπηλιώτη γνωστή από το «ΠΟΙΟΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;», το οποίο είχαμε παρουσιάσει με τη Βίβιαν Κοντομάρη στο VAULT, με μεγάλη επιτυχία απ’ ότι μας είπαν…Η τωρινή παράσταση εντάσσεται στο Φεστιβάλ Νουάρ, που παρουσιάζεται στο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ εδώ και αρκετό καιρό και το έργο είναι καινούργιο και ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, οπότε αυτό έχει από μόνο του μεγάλο ενδιαφέρον. Συμπρωταγωνιστώ με τον Σπύρο Βάρελη και τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο, που έχει αναλάβει και την σκηνοθεσία. Το έργο πέρα από το νουάρ χαρακτήρα του, διαθέτει και πολύ χιούμορ, κάτι που γενικά συνηθίζει να κάνει η Χρύσα ως συγγραφέας, παντρεύοντας πάντα με επιτυχία το σασπένς με την κωμωδία. Κατά την διάρκεια της παράστασης κάνουμε όλοι πολλούς και διαφορετικούς ρόλους και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενη που είμαι σ’ αυτήν την δουλειά. Μακάρι να αρέσει και στον κόσμο. Μελλοντικά θα ήθελα να πραγματοποιήσω κάποια ταξίδια. Θα ήθελα ας πούμε να πάω στην Κούβα, να ξαναπάω στην Ιαπωνία και το Παρίσι, αλλά και στο Λονδίνο. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο και δεν έχω καταφέρει να πάω στο Λονδίνο. Γενικά επιθυμώ να υπάρχει μία ροή στη ζωή μου. Να μην φυλακίζομαι σε ιδέες, σε χώρους, σε καταστάσεις. Άλλωστε η δουλειά του ηθοποιού έχει να κάνει με το «πηγαίο» και πρέπει να λειτουργείς και λίγο σαν παιδί, απολαμβάνοντας συνεχώς τη χαρά του παιχνιδιού.
Την Ευγενία την πρωτογνώρισα πέρυσι στον Πολυχώρο VAULT, με αφορμή την παράσταση “ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ”, στην οποία πρωταγωνιστούσε εκείνη την περίοδο και έκτοτε…την λάτρεψα…
Με την ίδια γλυκύτητα, φιλική διάθεση και ευγένεια (…το όνομα της πραγματικά την περιγράφει απόλυτα…) που με υποδέχτηκε στο VAULT, μου άνοιξε και την πόρτα του υπέροχα διακοσμημένου διαμερίσματος της (..το οποίο εκτός των άλλων διαθέτει εκπληκτική θέα στην Ακρόπολη…) και μέσα από μία πολύωρη, αλλά καθόλου φλύαρη και ταυτόχρονα άκρως εποικοδομητική συζήτηση (…και φωτογράφιση!…) προέκυψε η πολύ ενδιαφέρουσα ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ της.
Την ευχαριστώ από καρδιάς για την “κατ’οίκον” φιλοξενία και εύχομαι να πραγματοποιήσει όλα τα ταξίδια – καλλιτεχνικά και άλλα – που δεν σταματά ποτέ να οραματίζεται, αναζητώντας πάντα την ομορφιά στο καινούργιο, την αλήθεια στο πηγαίο και τη χαρά στις στιγμές…
ΑΛΛΙΩΣ 
Pingback: Η ΕΥΓΕΝΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙ ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ | Καλώς ήρθατε στην Ψυχοδό !