A kiss for baby Anne (1887) Mary Cassatt
“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
«Αγαπητό μου παιδί,
Όλες αυτές τις μέρες παρακολουθώ το θρίλερ
της πολυήμερης εξαφάνισης σου.
Μεταξύ άλλων θεμάτων “πρώτης γραμμής”
δόθηκε εκτενέστατη δημοσιότητα στην φωτογραφία σου.
Έχει μεγάλη πέραση στο φιλοθεάμον κοινό
η τρυφερή ηλικία
ιδίως όταν συνδέεται
με την επίκτητη σκληρότητα των ενηλίκων.
Χάρηκα πολύ όταν πληροφορήθηκα
πως σε βρήκαν να τρως παγωτό – χωνάκι φράουλα –
σε ένα πάρκο, μόλις λίγα μέτρα
κάτω απ’ το σπίτι σου.
Ευτυχώς ενδιαφέρθηκε για την τύχη σου
μία διερχόμενη κυρία, αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Έσπευσε να σου εξασφαλίσει ασφαλή επάνοδο
με σάουντρακ τον ήχο μιας πόλης
που ξεσυνήθισε την ησυχία.
Στον δρόμο της επιστροφής
χοροπηδούσες ανέμελη, σφίγγοντας με δύναμη
τα χέρια του πατέρα και της μητέρας…
Η γειτονιά – ο κόσμος όλος – ενθουσιάστηκε
όταν σε είδε
να επιστρέφεις, σώα και αβλαβής, στην πατρογονική εστία.
Συγγενείς και φίλοι άνοιξαν την αγκαλιά τους
με στοργή και ανακούφιση
αφού πρώτα σε μάλωσαν
για την αδιαμφισβήτητη ψυχική οδύνη
της παρατεταμένης απουσίας.
Τα μάγουλα σου ροδοκόκκινα, απ’ τον αιφνίδιο ήλιο.
Στο βλέμμα μία διαπεραστική λάμψη
αδιάσειστης ευτυχίας.
Είμαι πολύ χαρούμενη για την αίσια έκβαση
αυτής της σύντομης περιπλάνησης.
Δεν σου κρύβω, ότι στην αρχή είχα πειστεί
για την ανυπαρξία ελπίδας.
Ξέρεις πόσα παιδιά εξαφανίζονται καθημερινά;
Δεν είναι ποτέ υπέρ τους, τα προγνωστικά.
Αμείλικτα αστυνομικά αρχεία…
Βλέπω παντού το χαμογελαστό σου πρόσωπο.
Πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες.
Μία κρεμασμένη λεζάντα, έξω από συνοικιακά περίπτερα.
Κάτω απ’ το όνομα σου, εμφανίζεται με πηχυαίους τίτλους
η περίληψη μίας – παρατρίχα – τραγικής ιστορίας.
Τα τηλεοπτικά δίκτυα μεταδίδουν εικόνες
οικογενειακής επανένωσης…θαλπωρής…αρμονίας…
Ίσως βέβαια, αν σε έβρισκαν νεκρή
να ευνοούνταν περισσότερο
η ημερήσια κυκλοφορία.
Η κοινή γνώμη αρέσκεται σε κιτρινοτυπίες.
Βλέπω παντού το πρόσωπο σου.
Μοιάζεις τόσο ευτυχισμένη, τόσο γαλήνια…
Ανυποψίαστη για τις επερχόμενες τυμβωρυχίες.
Το χαμόγελο σου δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας.
Είναι σαν να κραυγάζει, βουβά
πως τίποτα απ’ όλα αυτά
δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Εύχομαι να μην ξαναπεράσεις ποτέ, παρόμοια ταλαιπωρία
αν και στο δικό σου μυαλό
όλα φαντάζουν μία απέραντη αταξία.
Μείνε δυνατή…
Σε περιμένουν χρόνια ευτυχισμένα, δημιουργικά
γεμάτα απελπισμένους έρωτες, μουσικές, αγάπες, ταξίδια…
Σε φιλώ και να προσέχεις!
Με πολλή αγάπη,
Μία ανώνυμη φίλη»
Ξύπνησα σήμερα το πρωί μ’ εκτεταμένη κεφαλαλγία.
Είδα στον ύπνο μου – σαν όνειρο μέσα σε εφιάλτη-
ένα εναλλακτικό σενάριο
απ’ αυτά που καταδικάζει η ζωή
να μην καταλήξουν ποτέ ολοκληρωμένη ταινία.
Καθώς αναβράζει στο ποτήρι η θεραπεία placebo
πετάω στον κάδο των αχρήστων
ένα ανώφελο γράμμα «без получател».
Σ’ ελεύθερη μετάφραση…«άνευ παραλήπτη»…
ΑΛΛΙΩΣ 