Tags
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Ο γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης, υπογράφει άλλη μια ανατρεπτική σκηνική σύνθεση – παράσταση, μεταφέροντας μας απ’ την ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη Αθήνα σε ένα σκοτεινό και εκκεντρικό οικοτροφείο θηλέων κάπου στην Ευρώπη, όπου οι μαθητευόμενες οδηγούνται στον κόσμο των ενηλίκων, έχοντας προετοιμαστεί για να τον εξυπηρετήσουν ερωτικά, ως οι αντίστοιχες δυτικές “γκέισες”…
Η παράσταση εντάσσεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεατρικές Συνθέσεις 2014-2015, το οποίο έχει ως δραματουργικό άξονα τους συγγραφείς Ρακίνα και Μολιέρο και αποτελεί μία πρωτότυπη θεατρική δημιουργία βασισμένη στο “Σχολείο Γυναικών” του Μολιέρου και στη νουβέλα “Mine ha-ha” του Φρανκ Βέντεκιντ. Μέσα απ’ τα γεμάτα ειρωνεία και διάχυτη περιφρόνηση για την ανωτέρα τάξη κείμενα δύο εκ των σπουδαιοτέρων θεατρικών “στοχαστών” στηλιτεύεται ο φαρισαϊσμός, η πνευματική χρεωκοπία και ο ωμός κυνισμός της αριστοκρατίας, καθώς και η διάχυτη υποκρισία των απανταχού “εξουσιαστών”, που δεν διστάζουν να καταφύγουν στα πιο σκληρά μέτρα καταστολής, προκειμένου να ελέγχουν αέναα τις αποπροσανατολισμένες και στρεβλώς εκπαιδευμένες, λαικές μάζες.
Μολιέρος (γαλλικά: Molière – Μολιέρ, κανονικό όνομα Jean-Baptiste Poquelin – Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν, Παρίσι 15 Ιανουαρίου 1622 – Παρίσι 17 Φεβρουαρίου 1673)
Φρανκ Βέντεκιντ (Frank Wedekind, 24 Ιουλίου 1864 – 9 Μαρτίου 1918)
Με αυτό το σκεπτικό ο Πέρης Μιχαηλίδης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ο ίδιος ως ένας “αιρετικός” της τέχνης, αφού επιμένει να υπηρετεί με συνέπεια- τα τελευταία χρόνια ως συντονιστής ενός απ’ τους πιο γνήσια εναλλακτικούς χώρους της Αθήνας – την ελεύθερη θεατρική έκφραση, συστήνοντας παράλληλα στο Αθηναϊκό κοινό μερικά από τα σημαντικότερα έργα της διεθνούς και εγχώριας δραματουργίας. Ταυτόχρονα ο δημοφιλής καλλιτέχνης (…ο οποίος παραμένει πάντα αγαπητός στο κοινό παρόλο που συχνά εκφράζεται αφοριστικά σε σχέση με την επιτυχία και την καταξίωση…) καταφέρνει να δημιουργήσει πάντα παραστάσεις που θα συζητηθούν έντονα είτε για καλό (…όπως συμβαίνει συνήθως…) είτε για κακό (… ούτως ή άλλως αυτό δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα…) ταράζοντας συχνά τα λιμνάζοντα – ως επί το πλείστον – καλλιτεχνικά ύδατα μίας χώρας σε κρίση…αξιών…
Η παράσταση “ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ – Ό, τι είναι να γίνει, ας γίνει…” αποτελεί μία ερμηνευτική, χορευτική και συνάμα μουσική σπουδή πάνω στην αντρική και την γυναικεία ψυχολογία, η οποία μάλλον παραμένει αναλλοίωτη στους αιώνες (…με πρόσκαιρες κατά τόπους διαφοροποιήσεις…) καταδεικνύοντας ότι ασχέτως της σεξουαλικής ή οποιασδήποτε άλλης επανάστασης παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε πολυάριθμα κοινωνικά και θρησκευτικά στεγανά, καταπιέζοντας σταθερά και αμετανόητα την πραγματική μας φύση, η οποία είναι – εξ’ ορισμού – αχαλίνωτη και επαναστατική. Απ’ την άλλη βέβαια θα μπορούσαμε να ζήσουμε αρμονικά, αν δεν υπήρχε κάτι να σεβόμαστε ή για να το θέσω όπως ακριβώς συμβαίνει, για να φοβόμαστε; Μπορεί ο άνθρωπος να επιβληθεί στον εαυτό του και να ζει με εγκράτεια, χωρίς να υπερβαίνει τα όρια της ελευθερίας του άλλου; Αυτά είναι μερικά μόνο απ’ τα πολλά ερωτήματα που μας απασχόλησαν, κατά την διάρκεια αλλά και μετά το τέλος της παράστασης.
Ο ήρωας του Μολιέρου Αρνόλφος και η ηρωίδα του Βέντεκιντ, η οποία αλλάζει ταυτότητες καθόλη την διάρκεια της παράστασης, περνώντας από την εφηβεία στην ενηλικότητα, επιδίδονται σε μία σκηνική αναμέτρηση, που δεν αφορά μόνο τα δύο φύλα, αλλά και τον ευρύτερο τρόπο εκπαίδευσης κυρίως των γυναικών (…που με τη σειρά τους εκπαιδεύουν τους άντρες να τους συμπεριφέρονται με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο…). Γυναίκες διδάσκονται τα πάντα γύρω από τους άντρες, από άλλες γυναίκες (…οποία ειρωνεία!!…). Τώρα εδώ γεννάται η εξής απορία: “κόρακας κοράκου μάτι βγάζει;” ή “δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα;” Ένα εξίσου ενδιαφέρον ζήτημα προς διερεύνηση…
Τα απαιτητικό και πολυεπίπεδο ερμηνευτικό ντουέτο αυτής της προκλητικά επιθετικής παράστασης με την “goth” αισθητική και την πλήρως εναρμονισμένη μουσική επένδυση, κλήθηκαν να ερμηνεύσουν η Λίνα Καλπαζίδου (…γνωστή και αγαπημένη από το εξαιρετικό Hannele…) και ο Γρηγόρης Πατρικαρέας, οι οποίοι ομολογουμένως έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να υποστηρίξουν τόσο την ατμόσφαιρα που ήθελε να δημιουργήσει ο σκηνοθέτης, όοο και τις πολυάριθμες μεταμορφώσεις τους, που μόνο εύκολες δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Αρωγός σ’ αυτήν τους την προσπάθεια, εκτός από τον δημιουργό του “Σχολείου Γυναικών”, στάθηκε και η χορογράφος – σκηνοθέτης Φένια Αποστόλου (…”Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ, CHAIR’S TRAGEDY, OTHERSIDE κλπ…) που υπογράφει τις πολύ όμορφες και αισθησιακές χορογραφίες της παράστασης, αφήνοντας το δικό της καλλιτεχνικό στίγμα.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μία μικρή παρένθεση, για να διατυπώσω μία μικρή ένσταση – πρόταση, σχετικά με τον τρόπο απεικόνισης των ερωτικών αναζητήσεων της ηρωίδας του Βέντεκιντ, ο οποίος θεωρώ ότι σε κάποια σημεία θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν ήταν περισσότερο υπαινικτικός και λιγότερο…επιδεικτικός. Ο λόγος που θα επιμείνω σ’ αυτό έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός, ότι τον τελευταίο καιρό έχω δει πολύ γυμνό στο θέατρο και ως εκ τούτου θεωρώ, ότι θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον για έναν σκηνοθέτη, κατ’ επέκταση και για το κοινό, αν μπορούσε να προκληθεί η ίδια αίσθηση με όσο το δυνατόν λιγότερη έκθεση σάρκας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ένα καλαίσθητο γυμνό (…και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν βρήκαμε τίποτα μεμπτό…) δεν αποπνέει την ίδια δύναμη.
Επιστρέφοντας στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, ο Γρηγόρης Πατρικαρέας ενδεδυμένος τον ήρωα του Μολιέρου (…αλλά και τον ίδιο τον Μολιέρο…) απέδωσε με άνεση, σκηνική χάρη και άρτια αγγλική προφορά τις πολλαπλές περσόνες του, επιβιώνοντας του ερμηνευτικού τυφώνα, που ακούει στο όνομα Λίνα Καλπαζίδου. Η εντυπωσιακά ταλαντούχα ηθοποιός (…περφόρμερ-τραγουδίστρια…) δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει ευχάριστα, με τις υποκριτικές της ικανότητες, αλλά και με την ευκολία που διαθέτει στον εξωτερικ’ο και κυριότερα στον εσωτερικό μετασχηματισμό. Αν και πολύ νέα ηλικιακά διαθέτει έναν τεράστιο σκηνικό όγκο και μία άκρως γυμνασμένη φωνή που προσαρμόζεται, ή μάλλον προσαρμόζει τα πάντα κατά το επιθυμείν. Αποτελεί πραγματικά ευχής έργο η σύμπραξη μίας τόσο ελπιδοφόρας ηθοποιού, με έναν γνήσια αντισυμβατικό σκηνοθέτη και αυτό αποδείχτηκε έμπρακτα, μέσα από μία θεατρική παράσταση – σκηνική εμπειρία απ’ αυτές που σίγουρα προκαλούν αντιδράσεις παντός τύπου, αρνητικές ή θετικές (…αυτός δεν είναι άλλωστε και ο βασικός σκοπός της Τέχνης;…).
Φέτος την Άνοιξη, στο Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού BETON7 η αφύπνιση της φύσης συμπίπτει με την ερωτική αφύπνιση ενός νεαρού κοριτσιού, που σύντομα θα κληθεί να μετεξελιχθεί σε γυναίκα, προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν αντρικά φτιαγμένο κόσμο, με όπλα αμφιβόλου ποιότητας και…αποτελεσματικότητας. Τελικά γυναίκα γεννιέσαι ή γίνεσαι; Ένα σύντομο, αλλά πολύ περιεκτικό μάθημα στο νεοσυσταθέν “Σχολείο Γυναικών” του Πέρη Μιχαηλίδη και των συνεργατών του, θα σας βοηθήσει να διευρύνετε το γνωστικό σας πεδίο και να αναζητήσετε μόνοι σας τις όποιες απαντήσεις, αν φυσικά πιστεύετε, ότι το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης αξίζει να διελευκανθεί. Όπως πολύ ορθά (…σοφά θα έλεγα…) ανέφερε και ο σκηνοθέτης της παράστασης “…δεν χρειάζεται να επεξηγούνται όλα στην τέχνη…ή τη ζωή…”
Θεατρικές Συνθέσεις
Μολιέρου «Σχολείο γυναικών- ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει»
Συντελεστές
Μετάφραση – Ξένια Καπλάνη
Σκηνοθεσία – Πέρης Μιχαηλίδης
Κοστούμια – Δέσποινα Χειμώνα
Χορογραφία – Φένια Αποστόλου
Φωτογράφηση – Βίντεο Έφη Γούση
Βοηθός σκηνοθέτη – Μαρίτα Πέστροβα
Ερμηνεύουν
Λίνα Καλπαζίδου – Γρηγόρης Πατρικαρέας
INFO
Ημερομηνίες: 4,5,11,12,18,19,25,26 Μαΐου 2015
Ώρα έναρξης: 22:00
Διάρκεια Παράστασης: 50’
Τιμή Εισιτηρίου: 10€ Κανονικό & 5€ Φοιτητικό, Μαθητικό, Ανέργων
BETON7 | Πύδνας 7, Βοτανικός – Αθήνα 11855 | (στάση μετρό ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ) τηλ.2107512625
ΑΛΛΙΩΣ 