Edward Henry Potthast, Springtime
“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Τέλος εποχής.
Η Ώρα Θαλλώ στέκεται στην προκυμαία, σκυφτή.
Θλιβερή η σκηνή του αποχωρισμού.
Δεν είναι εύκολο να αποδημήσεις προς κλίματα τροπικά
με ψαλιδισμένα φτερά, απ’ το ανθρώπινο κτήνος.
Θα σε βρω στην γραμμή εκκίνησης
του πιο ευτυχισμένου καλοκαιριού.
Τόσα χρόνια τα πέρασα έτσι…στην σπατάλη…
Τέλος εποχής.
Μπροστά μας ανοίγονται θάλασσες και πελάγη
– Αιγαίο, Ιόνιο, Ατλαντικός –
μην λυπάσαι για τα λουλούδια
είναι στη φύση τους να καλπάζουν.
Θα μας ιππεύσουν ξανά
στη χαραυγή μίας προπορευόμενης Άνοιξης.
Τέλος Εποχής.
Σήμερα γιορτάζουν φίλοι, μαμάδες, εραστές και ανικανοποίητοι σύζυγοι.
Κωνσταντίνου & Ελένης
μία σύζευξη αγιοσύνης, μία πανελλήνια συνάθροιση.
Στην εκπνοή του Μαίου, σε γιορτάζω και με γιορτάζεις
κι ας μας βάφτισαν με ονόματα, άλλα…
Προσποιήσου πως με λένε Ελένη – φώναξε με Λενιώ-
θα σε αποκαλώ κι εγώ Κωνσταντή.
Θα υποκριθούμε την κάθε μέρα γιορτή
το κάθε τέλος αρχή
την κάθε στιγμή αιωνιότητα.
Τέλος εποχής.
Τώρα θα σου αποκαλυφθώ
όπως ποτέ δεν σ ‘ έχω αφήσει να με κοιτάξεις.
Γυμνή από ρούχα, προφάσεις…αντιστάσεις…
Παρέσυρε το κορμί μου στην ραστώνη μίας αιώρας.
Θάψε βαθιά, στη λευκή, ρευστή αγκαλιά
της ψιλότερης άμμου
κάθε υποδόρια πληγή
που υπονομεύει τα χάδια μας.
Δεν θέλω ν’ ακούω άλλο για διαπραγματεύσεις, διακανονισμούς, διαπομπεύσεις.
Μονάχα διαφάνεια, του νερού και της σκέψης.
Να ατενίζω αμίλητη
την κινητικότητα των ψαριών
με γόνατα μουσκεμένα από θάλασσα
την ώρα που η ανάσα σου
θολώνει τα βλέφαρα και την φθορά μου.
Τέλος εποχής.
Λίγες μέρες απέμειναν.
Κλιμακώνεται η προσμονή για ευτυχία, μαζί με τον υδράργυρο.
21η Μαίου 2015…
Συνομιλώ με τις απορίες μου
γράφοντας ευχητήρια μηνύματα, χωρίς ανταπόκριση.
Τέλος εποχής.
Μην δακρύζεις για την Άνοιξη.
Μην λυπάσαι που είχες άλλα τόσα να πεις
να διεκδικήσεις
να χάσεις…
Στάσου μπροστά στον καθρέφτη και δες καθαρά.
Μόνο έτσι θα καταλάβεις.
Μη με ψάξεις στους φόβους σου.
Μη με γυρέψεις στις προσωρινές σου παράνοιες.
Μην με ενταφιάσεις ζωντανή στων εμμονών σου, τα οστεοφυλάκια.
Θα σε περιμένω όπως πάντα – δίχως αποσκευές –
στο παλιό
στο πιο δικό μας…λιμάνι…
Edward Henry Potthast, Purple Beach Scene
ΑΛΛΙΩΣ 