Tags
Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Α Ν Τ Ω Ν Η Σ Γ Κ Ρ Ι Τ Σ Η Σ
γράφει & επιμελείται
η Λίλα Παπαπάσχου
Έχεις σπουδάσει κλασική φιλολογία στην Κρήτη και υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης. Τελικά σε κέρδισε η δεύτερη. Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που ένιωσες, ότι δεν μπορείς να ζήσεις, χωρίς να «υποκρίνεσαι»;
Νιώθω πολύ χαρούμενος με τις σπουδές που έχω κάνει. Ασχολήθηκα με αυτά που πραγματικά ήθελα και θυμάμαι τα φοιτητικά χρόνια με φοβερή νοσταλγία. Πάντα αντιμετώπιζα τις σπουδές μου ως αλληλοσυμπληρωματικές. Πότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι δεν μπορώ να ζήσω, χωρίς να υποκρίνομαι; Νομίζω, ότι δεν το έχω νιώσει. Ακόμα το ψάχνω ή μπορεί και να υποκρίνομαι συνέχεια. Αστειεύομαι, τέλοσπαντων, θεωρώ, ότι ο στόχος του ηθοποιού είναι να μην υποκρίνεται. Ο λόγος που αποφάσισα να κάνω θέατρο, ήταν γιατί ήθελα η κάθε μέρα μου να τελειώνει με μία γιορτή. Επίσης, κάνω θέατρο για λόγους ομοιοπαθητικής. Είμαι γενικά δύσκολος άνθρωπος και με προβληματίζει η συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Το θέατρο αποτελεί για μένα ένα μέσο διαφυγής απ’ την καθημερινότητα, την πεζότητα, την ρουτίνα, απ’ οτιδήποτε μας τραβάει προς τα κάτω. Προσπαθώ όμως παράλληλα, να συμφιλιωθώ και με την «γήινη» πλευρά μου.
Προέρχεσαι από καλλιτεχνική οικογένεια;
Όχι, δεν προέρχομαι από καλλιτέχνες, ωστόσο νομίζω ότι πήρα πολλά ερεθίσματα απ’ την οικογένεια μου προς αυτή την κατεύθυνση. Την πρώτη μου παράσταση την είδα στα 12 και μάλιστα ζήτησα ο ίδιος απ’ τον πατέρα μου να με πάει στο θέατρο. Οι γονείς μου πήγαιναν κάποιες φορές και δεν κοιμόμουν μέχρι να γυρίσουν, ενώ συνήθιζα να γκρινιάζω, γιατί δεν με έπαιρναν μαζί τους. Υπήρχε κι ένας αγαπημένος θείος στρατιωτικός γιατρός, που νομίζω θα του πήγαινε περισσότερο να γίνει φιλόλογος. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είδε τυχαία κείμενα μου και με ενθάρρυνε να συνεχίσω να γράφω. Θυμάμαι διαφωνίες για το Χατζιδάκι και το Θεοδωράκη, για τη Βουγιουκλάκη και την Καρέζη, τις Κυριακές που μαζευόμασταν για φαγητό και ακούγαμε στον Αθήνα 9.84 «ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» με τον Γιώργο Μαρίνο ή τη θεία μου που έπαιζε χαρτάκι με τη Μοσχολιού και την είχα κάνει “χρυσή” να μου τη γνωρίσει και γενικά θυμάμαι πόσο μας άρεσε σαν οικογένεια να σκαρώνουμε νεροπόλεμους τα καλοκαίρια στην αυλή και γλέντια απ’ το πουθενά ή ακόμα και αυτοσχέδιες παραστάσεις ανάλογα με την περίσταση και την διάθεση της στιγμής. Άρα υπό αυτή την έννοια ίσως και να προέρχομαι από καλλιτεχνική οικογένεια…
Η στάση των φίλων σου απέναντι στην απόφαση σου να γίνεις ηθοποιός, ήταν ενθαρρυντική και εν συνεχεία υποστηρικτική;
Οι φίλοι μου ήταν πάντα υποστηρικτικοί απέναντι στις επιλογές μου και συνεχίζουν να είναι. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι αρκετά εσωστρεφής δεν έχω και τόσες πολλές παρέες και οι φιλίες που έχω διατηρήσει είναι πολύ δυνατές, γι’ αυτό παραμένουν σταθερές και αμετάβλητες στο χρόνο. Οι φίλοι μου πάντα πίστευαν και συνεχίζουν να πιστεύουν σε μένα, πολλές φορές περισσότερο απ’ ότι εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου. Είμαι πολύ ευτυχισμένος με τους φίλους μου και με αυτούς που είχα πριν και με αυτούς που έκανα στην πορεία, γιατί έχω κάνει φιλίες και μέσα απ’ τη δουλειά. Δεν είμαι πολύ των Δημοσίων Σχέσεων, πιστεύω περισσότερο στις γνήσιες και ουσιαστικές σχέσεις.
Βιοπορίζεσαι μόνο από την τέχνη; Είναι εφικτό κάτι τέτοιο στη χώρα μας;
Το να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα – γενικότερα καλλιτέχνης -είναι αρκετά δύσκολο. Επικίνδυνο άθλημα…Παλιότερα οι συνθήκες ήταν – σαφώς – καλύτερες απ’ αυτές που ισχύουν τώρα. Απ’ το 2011 και μετά μάλιστα τα πράγματα έχουν ξεφύγει, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο, γενικώς…
Υπάρχουν πολλοί – καλλιτέχνες και μη – που υποστηρίζουν ένθερμα, ότι η τέχνη δεν θα έπρεπε να γίνεται επάγγελμα και κατ’ επέκταση προϊόν προς πώληση. Θεωρείς, ότι στον βωμό του κέρδους, είναι μοιραίο να θυσιάζεται η ποιότητα του τελικού αποτελέσματος;
Πιστεύω, ότι γίνονταν, γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται ευκαιριακά πράγματα στην Τέχνη, με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Νομίζω όμως, ότι αυτού του είδους ο τυχοδιωκτισμός δεν βοηθάει σε τίποτα. Συνήθως λειτουργεί ανασταλτικά για αυτούς που πραγματικά έχουν κάτι να πουν, ενώ στην ουσία δεν βοηθά ούτε αυτούς που τον επιδιώκουν. Πέρα απ’ την ανεμπόδιστη έκφραση όμως, πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες θα πρέπει και να αμείβονται. Απ’ την άλλη η τηλεόραση καθιερώνει κάποιους ανθρώπους και απ’ εκεί και ύστερα τους ζητάει να επαναλαμβάνουν συνέχεια τον ίδιο ερμηνευτικό τύπο. Θεωρώ, ότι αυτό είναι και λίγο κατάλοιπο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Φτιάχνουμε έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου και τον αναγάγουμε σε μύθο, τον οποίο όμως έτσι όπως τον φτιάξαμε, το ίδιο εύκολα τον γκρεμίζουμε απ’ το βάθρο του. Έχω την αίσθηση, ότι αν ένας άνθρωπος θέλει να βρει την αλήθεια σ’ αυτό που κάνει, θα τα καταφέρει στο τέλος κι αυτό θα τον προχωράει πάντα μπροστά και μάλιστα στο σωστό δρόμο, όποιος κι αν είναι αυτός…
Στην χώρα μας «ιστορία γράφουν οι παρέες» ή αυτό είναι απλώς ένας ευφημισμός για να ξορκίσουμε τον σκληρό ανταγωνισμό, την κεκαλυμμένη μνησικακία και την εθνική μας διχόνοια;
Η έννοια της «παρέας» επιδέχεται διπλής ανάγνωσης. Απ’ τη μία έχει την έννοια της συντροφιάς και της πραγματικής φιλίας και απ’ την άλλη μπορεί να σημαίνει και «κλίκα». Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανθίσει σε μία δημιουργική συντροφιά και υπάρχουν και άνθρωποι που δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν μέλη μίας κλίκας κι αυτό τους στέρησε την ευκαιρία να είναι δημιουργικοί, ενώ θα μπορούσαν. Για παράδειγμα μπαίνοντας στην ομάδα NOVA MELANCHOLIA δεν ήμουν φίλος από πριν με αυτούς τους ανθρώπους, αλλά υπήρχε το κατάλληλο κλίμα, ο σεβασμός του ενός προς τον άλλο και έτσι δημιουργήθηκε άμεσα μία αίσθηση οικειότητας και εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Γι’ αυτό μπορέσαμε να λειτουργήσουμε αρμονικά, αν και έχουμε εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι πρέπει να παραμείνουμε φίλοι και στη συνέχεια. Είναι η δουλειά μας αυτή και οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, για να μπορέσουμε να την κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα.
Πως αντιμετώπισες τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις; Παρακολουθείς γενικότερα την τρέχουσα επικαιρότητα;
Ανήκα σ’ αυτούς, που ήταν πολύ δυσαρεστημένοι με την προηγούμενη κατάσταση και την βίωνα πολύ έντονα, για να μην πω αφόρητα. Ένιωθα εξαιρετικά ανελεύθερος. Οπότε η αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, μόνο θετική μου φάνηκε. Έκτοτε, παρακολουθώ τις εξελίξεις πολύ σκεπτικός και προβληματισμένος. Δεν περίμενα βέβαια, ότι θα αλλάξουν μαγικά τα πράγματα απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Νομίζω, ότι τα πράγματα έχουν γίνει τόσο δύσκολα, που δεν έχουμε πια την υπομονή να αφήσουμε το περιθώριο στην ελπίδα – την πραγματική ελπίδα, όχι την ελπίδα σύνθημα – να ανθίσει. Απαιτούμε άμεσα αποτελέσματα κι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε βιαστικές κινήσεις, που εμπεριέχουν τους ανάλογους συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Είμαστε ένας λαός που θέλουμε απεγνωσμένα έναν ηγέτη, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε, ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ηγέτες του εαυτού μας. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.
Υπάρχουν πολιτικοί που πραγματικά θαυμάζεις και κυρίως…πιστεύεις;
Δεν πιστεύω στους πολιτικούς, ούτε τους θαυμάζω. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που βαφτίζει τον εαυτό του πολιτικό, ουσιαστικά υπεκφεύγει. Χρησιμοποιεί την ιδιότητα του ως δικαιολογία ή σαν μία δήλωση ενδιαφέροντος για το κοινό καλό, αλλά επί της ουσίας δεν έχω δει κανέναν απ’ αυτούς, να επιλύει στην πράξη τα προβλήματα. Θα ήταν ωραίο να μπορεί να είναι κάποιος βουλευτής για οκτώ χρόνια και όχι επ’ άπειρον. Δύο τετραετίες και τέλος. Άν έπρεπε να ονοματίσω κάποιον που θεωρώ ότι διαφέρει, θα αναφερόμουν στην Μαριέττα Γιαννάκου – Κουτσίκου, η οποία θα ήθελα να είχε προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γιατί πιστεύω πως είναι μία προσωπικότητα που έχει ήθος και παράλληλα ένας άνθρωπος που έχει πονέσει και ως εκ τούτου δεν βγάζει προς τα έξω το προφίλ του υπεράνθρωπου. Αυτό που με εξοργίζει με τους πολιτικούς είναι ότι πασχίζουν να μας πείσουν, ότι είναι υπεράνθρωποι, ενώ εντέλει αποδεικνύονται φαύλοι και ότι κι αν κάνουν για να προσεγγίσουν ένα πιο ανθρώπινο προφίλ, είναι ντεμέκ.
Κατά την γνώμη σου ένας ηθοποιός, μπορεί να ασχολείται ενεργά και με την πολιτική, αποδίδοντας το ίδιο καλά στις αυξημένες υποχρεώσεις δύο τόσο ετερόκλιτων ιδιοτήτων; Ισχύει, ότι στην Ελλάδα ψηφίζουμε «τηλεοπτικά»;
Είμαι κατά της «στρατευμένης τέχνης». Δεν θέλω να εμπλέκεται γενικά η τέχνη με την πολιτική κι ούτε θα έβαζα ποτέ υποψηφιότητα. Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω, πως οι άνθρωποι δεν πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματα τους ή ότι δεν πρέπει να υπάρχει κράτος, απλά να μην ταυτίζουμε την πολιτική και την τέχνη με κάτι ξεκάθαρα στρατευμένο. Είναι σίγουρο ότι ψηφίζουμε τηλεοπτικά και σαν μην έφτανε αυτό έχουμε φτιάξει τηλεοπτικά κόμματα, τηλεοπτικές βουλευτικές καριέρες και τα Μ.Μ.Ε. έχουν ένα τεράστιο κομμάτι ευθύνης στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης . Ακόμα και το ζήτημα της κρίσης το αντιμετωπίζουμε σαν reality show, σαν το νέο μας μελό. Απ’ την άλλη, στους δέκτες, υπάρχει ένας λαός που γερνάει. Η “παλαιά γενιά” δεν φαίνεται διατεθειμένη να βγει απ’ τη βολή της, ενώ αντίστοιχα και η νεολαία δεν έχει τη διάθεση να προβληματιστεί λίγο περισσότερο και να αρχίσει να ψάχνεται. Κρίνονται όλα πολύ γρήγορα, πρέπει να αναδείξουμε τον νικητή του Μεγάλου Αδελφού, που θα τα σπάσει το βράδυ της Πρωτοχρονιάς επειδή είναι αγανακτισμένος και γιατί αυτό σημαίνει ελληνική λεβεντιά. Γιατί να μην ψάξουμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς; Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας; Γιατί είμαστε Έλληνες; O Δημητριάδης λέει ότι «Έλληνες δεν είμαστε, επειδή γεννηθήκαμε κάτω απ’ την Ακρόπολη.» και ο Καβάφης μας καλεί «να γίνουμε ελληνικοί». Το να γίνει «ελληνικός» κάποιος σημαίνει ουσιαστικά, ότι η αναζήτηση της πραγματικής μας ταυτότητας θα πρέπει να είναι μία διαδικασία καθημερινή και αέναη.
Τι άλλο κάνουμε οι Έλληνες που το θεωρείς πραγματικά εξοργιστικό και αντίθετα ποιο πιστεύεις, ότι είναι το πιο όμορφο και εποικοδομητικό χαρακτηριστικό μας;
Αυτό που δεν μου αρέσει στην σύγχρονη μας πραγματικότητα είναι, το πόσο έχει γιγαντωθεί η αγένεια μας. Την είχαμε πάντα, αλλά τώρα με αφορμή την όλη κοινωνικοπολιτική κατάσταση, νομίζω ότι έχουμε αποθρανσυθεί τελείως. Έχει ελαχιστοποιηθεί η ανοχή που δείχνουμε απέναντι στον συνάνθρωπο μας και αυτό είναι πολύ δυσάρεστο. Βέβαια εμένα πάντα όταν μιλάμε για τον Έλληνα, έρχεται στο μυαλό μου ο μυθικός Οδυσσέας. Απ’ τη μία έχουμε τον πολυμήχανο ήρωα κι απ΄την άλλη τον κουτοπόνηρο καταφερτζή. Κατά την γνώμη μου το θετικό αυτής της προσωπικότητας έχει να κάνει με τον βαθμό της αμφισβήτησης, που διαθέτει η περσόνα του Οδυσσέα. Θα ήθελα να ξαναβρούμε λίγο το μικρόβιο της αμφισβήτησης που είχαμε ως Έλληνες και το έχουμε χάσει τελευταία. Την κριτική και ελεύθερη σκέψη μας απέναντι στα πράγματα.
Με βάση το πλούσιο και πολυσυλλεκτικό βιογραφικό σου θα χαρακτήριζα την καλλιτεχνική σου πορεία μέχρι τώρα τουλάχιστον, ως μία συνεχή ακροβασία ανάμεσα στο εναλλακτικό και το λεγόμενο εμπορικό θέαμα. Πως συνδυάζεται ένας αυτοδιαχειριζόμενος χώρος όπως το «Μπαγκλαντές» με το Mega Channel;
Δε νομίζω, ότι έχω κάνει πολύ εμπορικά πράγματα, ούτε έχω κάνει θέατρο “αναγνωρισμένης ποιόητητας”. Έχω κάνει κάποια μικρά συμπαθητικά πράγματα, αξιόλογα κατά την γνώμη μου, αλλά έως εκεί. Τα μεγάλα πράγματα δεν τα έχω αγγίξει. Υπάρχει μία ολόκληρη κατηγορία ηθοποιών, στους οποίους δεν επιτρέπεται η πολυτέλεια της επιλογής και έτσι προχωράμε με αυτό που προκύπτει. Η επαφή μου με το Μπαγκλαντές ξεκίνησε, όταν ύστερα από κάποια σεμινάρια στο BIOS με το Βασίλη Νούλα και την Αγγελική Παπαθεμελή – την οποία παρεμπιπτόντως θεωρώ μεγάλη δασκάλα και παράλληλα αγαπώ και εκτιμώ πάρα πολύ – μου προτάθηκε απ’ το Βασίλη η συμμετοχή μου στις «ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ» και είπα απ’ ευθείας το ναι γιατί λατρεύω την ποίηση του Ασλάνογλου. Τώρα όσον αφορά τις «ΗΡΩΪΔΕΣ» στο MEGA CHANNEL, προέκυψε κι αυτό ομαλά και αβίαστα. Δεν το επιδίωξα. Με την σεναριογράφο (…και ηθοποιό…) της σειράς Αλεξάνδρα Κ* γνωριζόμασταν από ένα επεισόδιο που κάναμε μαζί στο ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ. Μου πρότεινε να παίξω τον συγκεκριμένο ρόλο στον πιλότο του σήριαλ και ήταν ευτυχής συγκυρία το γεγονός, ότι τελικά το καστ παρέμεινε το ίδιο με αυτό των πιλοτικών επεισοδίων, εφόσον ενέκρινε τα συγκεκριμένα πρόσωπα και το κανάλι. Είμαι πολύ χαρούμενος, που συμμετέχω στο καστ αυτής της σειράς, γιατί μου άρεσε πολύ το σενάριο και παράλληλα η συνεργασία με όλους τους συντελεστές μου είναι πολύ ευχάριστη.
Ας μείνουμε λίγο στο «Μπαγκλαντές» για να αναφερθούμε στην «μνημειώδη» ερμηνεία σου στην performance ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ, που ήταν βασισμένη στην ποιητική συλλογή του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου και έφερε την υπογραφή της ομάδας NOVA MELANCHOLIA. Είχα την τύχη να την παρακολουθήσω και ομολογώ, ότι μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Μίλησε μας για την εμπειρία της προαναφερόμενης παράστασης, αλλά και για την καλλιτεχνική προσπάθεια που γίνεται στον συγκεκριμένο χώρο.
Το ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ είναι ένας υπόγειος, αυτοδιαχειριζόμενος χώρος στην Χαλκοκονδύλη. Ο χώρος ανήκε παλιότερα στην Μπαγκλαντεσιανή κοινότητα και αποτελούσε έναν κοινό τόπο συνάντησης, μουσικών εκδηλώσεων και άλλων δρώμενων, ενώ υπάρχουν ακόμα τα σημάδια που άφησαν πίσω τους αυτοί οι άνθρωποι, μαζί φυσικά με το όνομα του χώρου. Αν και το σημείο που βρίσκεται θεωρείται επικίνδυνο και προκαλεί φόβο σε πολλούς οι «ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ» είχαν μία εξαιρετική επιτυχία, όπως και όλες οι performances που παρουσιάστηκαν πέρυσι και φέτος στο ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ. Η συμμετοχή μου στην παράσταση οφείλεται στην γνωριμία μου με τον Βασίλη Νούλα (συνιδιοκτήτης του χώρου μαζί με τη Βάσω Καμαράτου και τον Κώστα Κουτσολέλο). Μου πρότεινε τη συνεργασία με την ομάδα NOVA MELANCHOLIA, η οποία κατά καιρούς ασχολείται με λογοτέχνες και ποιητές (Το Αηδίασμα του Ν.Γ. Πεντζίκη, Εκτοπλάσματα του Μ. Σαχτούρη) και τώρα έχουν ετοιμάσει πάλι σε ένα μικρό διαμέρισμα στα Εξάρχεια μία οικιακή περφόρμανς με τίτλο «ΆΠΝΟΙΑ», βασισμένη στα κείμενα του Μάριου Ποντίκα. Ο Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου είναι ένας ποιητής που λατρεύουμε όλοι. Αυτό που στήσαμε θύμιζε λίγο ένα ονειρικό μάθημα νεοελληνικής λογοτεχνίας ή μία ιδιόμορφη λογοτεχνική βραδιά με προεκτάσεις διάδρασης, η οποία περιελάμβανε όλα τα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν σε μία τέτοια εκδήλωση, με πολλές αναφορές, κυρίως κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους, στον Αρθούρο Ρεμπό, τον Παζολίνι…μέχρι και στον Αντώνη Σαμαρά…με όλο τον σαρκασμό, την πικρία και την απογοήτευση που αρμόζει στα πρόσωπα και τις καταστάσεις. Συνάντησα πολύ τον εαυτό μου και την τέχνη μου μέσα σε αυτή τη δουλειά και είναι απ’ τα πιο προσωπικά πράγματα που έχω κάνει στο θέατρο.
Ο Αντώνης Γκρίτσης ως “πρίγκιπας-alter ego του ποιητή” στις “ΩΔΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ” του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα
Η τηλεόραση θα μπορούσε να είναι ένα μέσο πραγματικά ποιοτικό και γιατί όχι ουσιαστικά εκπαιδευτικό;
Ναι, γιατί όχι; Ως παιδί έβλεπα πολύ τηλεόραση και μάλιστα φανατικά, αλλά από το 2009 και μετά δεν έχω καν τηλεόραση στο σπίτι μου, γιατί έχει αλλάξει κατά πολύ αυτό το μέσο και πλέον δεν αισθάνομαι, ότι με αφορά. Νομίζω ότι παλιότερα η τηλεόραση ήταν οργανωμένη και στελεχωμένη, με πιο αγνό τρόπο. Τώρα αισθάνομαι, ότι η τηλεόραση ομφαλοσκοπεί και μεγαλοπιάνεται, ενώ παράλληλα πάμε να προσεγγίσουμε κάτι, που μας έχει φορεθεί από ξένες αγορές, με τα αντίστοιχα πρότυπα. Την εποχή των ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΩΝ και του σήριαλ – σταθμού, τις «ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ», ή – ακόμα πιο πίσω – του «ΟΡΚΙΣΤΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ» δεν υπήρχε τόση υστεροβουλία και καιροσκοπισμός. Οι συνθήκες έχουν – σαφώς – αλλάξει άρδην και μαζί τους και η ποιότητα του εν λόγω μέσου.
Στο σήριαλ «Ηρωίδες» υποδύεσαι έναν χαρακτήρα που για πολλούς συνανθρώπους μας αποτελεί ακόμα, εν έτη 2015, ταμπού και ενίοτε όνειδος… Πόσο δύσκολο είναι να ενσαρκώσεις έναν ομοφυλόφιλο άνθρωπο, χωρίς ωστόσο να τον γελοιοποιήσεις, παρουσιάζοντας τον ως καρικατούρα;
Το δύσκολο για μένα θα ήταν να κάνω μία καρικατούρα ή να γελοιοποιήσω έναν τέτοιο ειδικά χαρακτήρα. Έχουμε συνηθίσει να παρουσιάζονται κάπως έτσι οι ομοφυλόφιλοι στην τηλεόραση. Εμείς θελήσαμε να τους παρουσιάσουμε ως κανονικούς ανθρώπους, με όλη τη σημασία της λέξης «κανονικός». Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες δεξιότητες, τα ίδια αδιέξοδα, τους ίδιους φόβους…Υπάρχουν γύρω μας, είναι πάρα πολλοί, ενεργοί και χρήσιμοι σε όλα τα επίπεδα και όσο κι αν εθελοτυφλούμε, δεν αναιρείται ούτε η ύπαρξη τους, ούτε τα δικαιώματα τους και σίγουρα ούτε η αξία τους. Γενικά η σειρά παίζει με τους όρους της πραγματικότητας. Είναι μία προσγειωμένη σειρά κι αυτός είναι πιστεύω κι ο λόγος της επιτυχίας της, μαζί με το χιούμορ και την ενσωμάτωση του στοιχείου του παραμυθιού μέσα σε μία σκληρή και συχνά πεζή πραγματικότητα. Χαιρόμαστε όλοι για αυτήν την συνεργασία και ευχόμαστε να έχουμε μία καλή συνέχεια…
Πιστεύεις, ότι στο κομμάτι της ανοχής έχουμε κάνει πρόοδο; Είμαστε επί της ουσίας ανοιχτόμυαλοι, ή απλά υποκριτές;
Θεωρώ, ότι η ελληνική κοινωνία εθελοτυφλεί. Η λέξη “εθελοτυφλεί” βέβαια μπορεί να είναι πολύ ήπια σε σχέση με αυτό που κάνει η ελληνική κοινωνία απέναντι σε διάφορα φαινόμενα και δη απέναντι στην ομοφυλοφυλία. Ως έννοια η πρόοδος σημαίνει, ότι μπορούμε να σημειώσουμε και μεγαλύτερη πρόοδο. Όταν θα πάψουμε να αντιμετωπίζουμε την οποιαδήποτε συνθήκη – για παράδειγμα την ομοφυλοφιλία – ως μία ιδιαίτερη συνθήκη, τότε όλοι μας θα έχουμε καταφέρει να γίνουμε λίγο πιο κανονικοί άνθρωποι, με το “κανονικοί» πολύ συνειδητά επιλεγμένο, γιατί παίζει με την έννοια του τι είναι τελικά «κανονικό» σ’ αυτήν την κοινωνία.
Έχεις όντως κόλλημα με την «εθνική μας σταρ» Αλίκη Βουγιουκλάκη; Τι θα απαντούσες σε όλους αυτούς (…και είναι πολλοί ανάθεμα τους…) που αμφισβητούν την καλλιτεχνική αξία και το υποκριτικό της ταλέντο;
Ναι την αγαπάω την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Την αγαπούσα από μικρό παιδί. Στο debate βέβαια Βουγιουκλάκη – Καρέζη, θα μπορούσα να είμαι ο ιδανικός θαυμαστής και των δύο. Πέρασα την φάση μου στην εφηβεία που την αμφισβήτησα, αλλά μετά πήγα και την είδα στο θεάτρο και αναθεώρησα. Δεν υπήρχε κανένας λόγος, να αμφισβητήσει κανείς αυτό το φαινόμενο. Είχα πάει να την δω στο ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΥΡΙΑ και καθόμουν στον εξώστη του θεάτρου ΑΛΙΚΗ, γραπωμένος από την κουπαστή και επειδή σκέφτηκα πολυ έντονα ότι θέλω να γυρίσει να με δει γιατί την αγαπούσα εκείνη την στιγμή υπερβολικά πολύ, εκείνη όντως γύρισε, με κοίταξε, μου χάρισε ένα αχνό, μελαγχολικό χαμογελάκι και ο αδελφός μου σχολίασε χαριτολογώντας «μα καλά, που σε κατάλαβε;» Μετά στο διάδρομο προς τα καμαρίνια και ενώ δεν είχε ιδιαίτερο φως, η ίδια εξέπεμπε – ή μάλλον ήταν – φως. Έχω φτιάξει μία προσωπική σχέση με την Αλίκη, αν και δεν την γνώρισα ποτέ προσωπικά. Την αντιμετωπίζω ως καταφύγιο, μία υπέρβαση απ’ την πραγματικότητα και ως ένα φίλτρο διαθλάσεων. Είναι όντως το πιο λαμπρό αστέρι, αλλά μέσα απ΄αυτές τις διαθλάσεις μπορώ να δω πολύ ενδιαφέρουσες αναγνώσεις του φαινομένου της. Οι επικριτές της δεν την επικρίνουν τόσο ως ηθοποιό, αλλά ως την περσόνα που τελικά έγινε. Την κατηγορούν επίσης για τους μανιερισμούς και τους βεντετισμούς της, χωρίς να έχουν απόλυτα άδικο σ’ αυτό το κομμάτι. Προσωπικά πιστεύω , ότι ακόμα και μέσα σ’ αυτήν την πόζα, υπήρχε μία αφοπλιστική ειλικρίνεια στο βάθος της ύπαρξης της κι αυτή είναι που βρίσκω συγκνητικά ενδιαφέρουσα.
Υπάρχουν γυναίκες ηθοποιοί που στην θυμίζουν έντονα; Θεωρείς, ότι άθελα της – ή εσκεμμένα – δημιούργησε «σχολή»;
Δεν βλέπω κάποια ηθοποιό, που να της μοιάζει και δεν νομίζω, ότι ενδιέφερε και την ίδια την Αλίκη, να αφήσει πίσω της μία διάδοχο. Έχω την αίσθηση ότι κανέναν απ’ αυτούς τους «μεγάλους», ούτε καν τον Κουν ή τον Βογιατζή, δεν τους απασχόλησε ποτέ να δημιουργήσουν «σχολή». Αυτό όταν γίνεται, έχει να κάνει περισσότερο με τους επιγόνους, που συνήθως θέλουν να οικειοποιηθούν κάτι που προϋπήρξε. Να ενταχθούν σε μία παράδοση. Γιατί να το κάνουμε όμως αυτό; Μπορούμε να την αγαπήσουμε την παράδοση, αλλά να κάνουμε και κάτι δικό μας, επιτέλους!
Ποιους διάσημους ηθοποιούς – καλλιτέχνες γενικότερα – μπορείς να μιμηθείς με ευκολία; Θα σε ενδιέφερε να κάνεις κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που κάνει ο Τάκης Ζαχαράτος;
Μικρός είχα ένα ταλέντο σε κάποιες μιμήσεις, το οποίο με τον καιρό ατόνησε, αλλά ακόμα μπορώ να μιμηθώ κάποιους επώνυμους – και μη – για την παρέα μου ας πούμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα με ενδιέφερε να κάνω κάτι τέτοιο επαγγελματικά. Δεν με αφορά. Εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό και μάλιστα το κάνουν και πολύ καλά, όπως για παράδειγμα ο Τάκης Ζαχαράτος, ο οποίος κατά την γνώμη μου είναι άψογος σε αυτό που κάνει και εννοείται ότι μου αρέσει πάρα πολύ.
Προγραμματίζεις διακοπές το φετινό καλοκαίρι; Έχεις αγαπημένους προορισμούς;
Δεν έχω συγκεκριμένους προορισμούς. Το πιο αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα είναι οι Δελφοί, γιατί όταν πηγαίνω εκεί ηρεμώ πραγματικά και αισθάνομαι ότι αδειάζω. Δεν μου αρέσει όμως να πηγαίνω στα ίδια μέρη, προτιμώ να εξερευνήσω και καινούργιους τόπους. Όσον αφορά το Εξωτερικό, έχω πάει στο Παρίσι και τη Ρώμη, δύο πόλεις στις οποίες θα ήθελα σίγουρα να ξαναπάω, ειδικά η Ρώμη ήταν και είναι η εμμονή μου. Θα ήθελα επίσης να πάω στη Λισαβόνα, αλλά δεν έχω ας πούμε την τρέλα της Νέας Υόρκης, γιατί φοβάμαι πολύ και τα αεροπλάνα. Υπάρχουν κάποιες ιδέες γενικά, αλλά θα δούμε τι θα προκύψει το φετινό καλοκαίρι…παραμένω ανοιχτός σε προσκλήσεις -προκλήσεις…
Δυστυχώς Αντώνη φτάσαμε στην τελευταία ερώτηση (…μακάρι να είχαμε άλλες τόσες…) και πριν σε αποχαιρετήσουμε, θέλω να μας μιλήσεις για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα καλλιτεχνικά σου σχέδια, όνειρα, επιθυμίες ή για οτιδήποτε άλλο θα ήθελες, να μοιραστείς μαζί μας…
Έχω πάρα πολλά όνειρα, χωρίς να είναι απαραίτητα συγκεκριμένα. Αυτό που θα ήθελα σίγουρα είναι να εξακολουθήσω να έχω έμπνευση, να συνεχίσω να γράφω και να μπορώ να είμαι ηθοποιός. Στην παρούσα φάση παρακολουθώ ένα εργαστήριο ποίησης στο Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος, έχω ένα καλλιτεχνικό – λογοτεχνικό blog http://www.rimeimprovvisate.blogspot.gr/ , στο οποίο γράφω τα δικά μου και εκείνο που θέλω να διαφυλάξω ως κόρη οφθαλμού, είναι το δικαίωμα μου στην αποτυχία…
Ο Αντώνης Γκρίτσης δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικά καλός ηθοποιός, αλλά και ένας σκεπτόμενος, προσγειωμένος (…& απογειωμένος…) σεμνός άνθρωπος, με πολλές γνώσεις κι άλλες τόσες δεξιότητες. Ψάχνει & ψάχνεται, προβληματίζεται, διαβάζει, γράφει και αλλάζει ρόλους και οπτικές γωνίες, αναζητώντας πάντα τις αιτίες πίσω απ’ τις αφορμές.
Κάναμε την βόλτα μας στον Κεραμεικό και κάθε τόσο σταματούσαμε για να βγάλουμε φωτογραφίες σε διάφορα σημεία του αγαπημένου Πεζόδρομου σαν ντόπιοι-τουρίστες με τα σακίδια επ’ώμου, την φωτογραφική μηχανή ανά χείρας και τον Αντώνη να μεταμορφώνεται συνεχώς και με εντυπωσιακή άνεση, διατηρώντας ανέπαφη την εκφραστικότητα, την παιχνιδιάρικη διάθεση και την έμφυτη γοητεία του.
Η αλήθεια είναι πως μαγεύτηκα απ’ την προσωπικότητα του Αντώνη Γκρίτση, τον οποίο γνώριζα μόνο ως καλλιτέχνη και νιώθω πολύ χαρούμενη και συνάμα περήφανη, που μας δόθηκε η ευκαιρία μίας τόσο όμορφης, ενδιαφέρουσας και πιο προσωπικής συνάντησης, απ’ την οποία προέκυψε μία συναρπαστική “ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ”.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην καφετέρια “ΛΟΥΞ” (Θεσσαλονίκης 9 – Θησείο) για την φιλοξενία, καθώς και για την ευγενική παραχώρηση του χώρου, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η εσωτερική φωτογράφιση.
Αντώνη, μπορεί η Αλίκη να μην σε γνώρισε ποτέ, αλλά είμαι σίγουρη πως αν τελικά γνωριζόσασταν θα συμφωνούσε μαζί μου, ότι είσαι και εσύ αν όχι το πιο λαμπρό, πάντως σίγουρα ένα από τα πιο φωτεινά αστέρια του καλλιτεχνικού στερεώματος και εύχομαι να συνεχίσεις να μην υποκρίνεσαι ή να υποκρίνεσαι στο διηνεκές…γιατί “η θέση σου είναι στην Αθήνα, πρίγκιπα…”
ΑΛΛΙΩΣ 