Tags

images

Birds Flying In The Sky- imagefriend.com

Στον Κ.

Μπορείς σε παρακαλώ πολύ να μου εξηγήσεις γιατί πεθαίνουν τα πουλιά; Θέλω να πω- πως είναι δυνατόν ετούτα τα μικροσκοπικά πλασματάκια, που χαϊδεύουν τα σύννεφα, κάθε μέρα, να είναι καταδικασμένα σ’ ένα τέτοιο τέλος. Να. Άνοιξε το παράθυρο. Κοίτα. Κοίτα απέναντι. Εκεί βρε, κοντά στην μάντρα του παππού. Βλέπεις; Πρόσεξε τα χρώματα.

Το συγκεκριμένο πρέπει να είναι κοτσίφι.

Όταν ζούσε ο παππούς εσύ ήσουν ακόμη αγέννητο. Με έπερνε από το χέρι και με ξεναγούσε στον παραμυθένιο κόσμο της φύσης. Ήξερε όλα τα είδη των πουλιών, των φυτών και των ζώων, που βρίσκονταν σε τούτη την ξεχασμένη -απ’ τον θεό- γη. Τον ζήλευα. Κάθε βράδυ προσπαθούσα μάταια να αποστηθίσω όλα όσα μου μάθαινε την μέρα.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο αρχικό ερώτημα. Γιατί πεθαίνουν τα πουλιά; Μήπως πληρώνουν το τίμημα της ελευθερίας, που τους χαρίζει η φτερωτή τους μοίρα; Μήπως για να μην μας διηγηθούν τα όσα βλέπουν εκεί πάνω; Μήπως οι θεοί φοβούνται το τραγούδι τους και το σωπαίνουν;

Μα, απάντησέ μου σε κάτι τέλος πάντων.

Ξέρεις. Πολλές φορές έχω φανταστεί πως πεθαίνω. Θέλω να πω- όχι ακριβώς πως πεθαίνω… να… σαν ο χρόνος να είναι έτοιμος να ξεζουμίσει το κορμί μου. Στην αρχή, πίστευα πως θα φοβόμουνα. Πως θα πάγωνα, μπροστά στην προοπτική του τέλους. Κι όμως, τίποτα το αρνητικό δεν παρουσιαζόταν εκείνη την ώρα. Μονάχα, γαλήνη και μια τρυφερή ιδέα νοσταλγίας. Που σταμάτησε ο λεπτοδείκτης;

Και φαντάσου, πως όλη τους η ζωή είναι ένα ταξίδι. Μια αδιάκοπη πορεία… για ποια πατρίδα; Λες και δε τα χωράει ο ίδιος τους ο εαυτός…

Σαν εμένα. Σαν εσένα. Πόσα χρόνια περιπλανόμαστε σε τούτη τη χώρα; Με τι αγωνία ψάξαμε να βρούμε μια γωνιά, που να την πούμε σπίτι μας. Πατρίδα μας. Οικογένεια.

Μια φτερωτή αγωνία και η δικιά μας.

Μικρέ μου, τα πουλιά πεθαίνουν γιατί ακριβώς δεν έχουν σπίτι. Δεν έχουν προορισμό. Δεν έχουν πατρίδα.

Τα πουλιά πεθαίνουν, ως μιαν ύστατη προσπάθεια επαναπατρισμού. Αυτό είναι το τίμημα της ελευθερίας.