Tags

WILLIAM TURNER PAINTER

Joseph Mallord William Turner – “Moonlight on Lake Lucerne with the Rigi in the Distance” c.1841

“Το Κορίτσι της Δύσης”

…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου

Λίγο πριν τη δύση. Του ήλιου. Της ευθύνης. Της ψυχραιμίας.

Σε μία παιδική χαρά, αδειανή από παιχνίδι. Φωνές ανηλίκων εν τη ερήμω…

Κρύφτηκα σε μία ξύλινη κούνια απ’ αυτές τις παλιακές, που σνομπάρουν τις εξελίξεις.

Στη ραγδαία αναπτυσσόμενη αγορά της κινητής τηλεφωνίας

κούνιες, τσουλήθρες, τραμπάλες ακόμα πιο σταθερές αξίες. Ανεκτίμητες.

_ _ _    _ _ _     _ _ _

Γεμίζω σελίδες με άχρηστες προβολές.

Λίγο πριν με πνίξουν οι σανίδες της σωτηρίας, αρνούμαι να φωνάξω βοήθεια.

Σ’ ένα σπιράλ απ’αυτά που σε τυλίγουν στη δίνη τους, οι λέξεις μου επαναστατούν.

Απ’ την παλιά ιδεολογία, πιο φανατικός ο έρωτας.

Η αγάπη έχει άρωμα ιδρωμένης φανέλας.

Χωρίς ονόματα κι αριθμούς. Επιδεικτικά αχαρακτήριστης.

Δίχως κομματισμούς και πανό. Χωρίς λάβαρα.

Με τους σταυρούς και τα σφυροδρέπανα, δεν εξαγνίζονται οι αυθαιρεσίες.

Η θλίψη για τα δημόσια δεινά, δεν υπερνικά το θόρυβο, της ατομικής ευτυχίας.

_ _ _    _ _ _    _ _ _

Τι καλά που οι άντρες μένουν πάντα παιδιά!

Απαλύνουν στα δύσκολα τις δικές μας ωδίνες.

Δεν ζητάνε πολλά, οι άντρες.

Μόνο σεξ, αφοσιώση, θαυμασμό και ενίοτε

την ψευδαίσθηση της ελευθερίας.

Δεν ρισκάρουν. Δεν απαιτούν αρκετά, οι γυναίκες.

Αρκούνται σ’εκείνα που τους προτείνουν

περιοδικά και βιτρίνες.

_ _ _    _ _ _   _ _ _

Πέσαμε στην παγίδα της χειραφέτησης

με κομμένα τα φτερά της ανεξαρτησίας.

Εκείνοι χαμογελούν άλλοτε ειρωνικά, συχνότερα με κατανόηση, κάπου- κάπου

μ’ αναλγησία.

Τα παντελόνια κοντά και μία μπάλα ανά χείρας.

Ακατέργαστα κορμιά ξορκίζουν το θάνατο

σε γήπεδα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης, αφοπλιστικής ειλικρίνειας.

Μήπως πρέπει κορίτσια της Δύσης, της Ανατολής, του Βορρά και του Νότου

να βάλουμε – επιτέλους! –  φωτιά στους γυναικωνίτες;

_ _ _    _ _ _    _ _ _

Λίγο πριν τη δύση. Του ήλιου. Της λογικής. Της συνεργασίας.

Οι σκέψεις λυγίζουν

υπό το βάρος των περιστάσεων.

Παρατηρώ αθλούμενους και φιλάθλους.

Ίδιο πάθος, διαφορετική οπτική γωνία.

Θα επιλέγω πάντα τη δράση κι ας βασίζεται – σχεδόν αποκλειστικά –

σε χειρόγραφα αμφιλεγόμενης σημασίας.

_ _ _    _ _ _   _ _ _

 Παλαιό Φάληρο, 9.17 μετά μεσημβρίας, χθες…

Ο ήλιος βασιλεμένος.

Στα έδρανα της Βουλής, στα γήπεδα, στις παιδικές χαρές

μία παρατεταμένη σιωπή, προηγείται της καταιγίδας.

Μείναμε πάλι οι δυο μας.

Δύο ρομαντικοί, βορά στον ορυμαγδό της δημαγωγίας.

_ _ _    _ _ _   _ _ _

Ομόνοια, 12:30, Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015…

Τα βαθύτερα θέλω μας, απαράλλαχτα ίδια.