Μικρέ μου,
Φθινοπώριασε. Κι όμως, το δάκρυ δε λέει να συνταιριάξει την γύρω νηνεμία. Στο παράθυρο οι ακτίνες επιβάλουν διάθεση ταξιδιού- σχεδόν ξεχασμένου νόστου. Αταίριαστη με την επίμονη δική μου μνήμη. Γιατί η επιστροφή προϋποθέτει αναχώρηση κι εγώ δεν έφυγα ποτέ απ’ όσα σ’ έχω αγαπήσει.
Κοιτάζω στο σώμα μου τις πληγές. Χαρτογραφώ το παρελθόν, ψάχνοντας εναγωνίως σημεία του μέλλοντός μας. Ρωτώ την σιωπή μήπως σε άκουσε μέσα στη νύχτα. Κι ούτε μια μισοσβησμένη κραυγή δεν γλύκανε λίγο την ερημιά μου.
Το πακέτο που άφησες πριν φύγεις είναι ακόμα εδώ. Μυρίζω τα τελευταία χάδια. Ζηλεύω την τόση τρυφερότητα των δαχτύλων σου σ’ αυτό το άσπρο πακέτο. Έ λλ ει ψ η λέγεται…
Mόνη παρουσία στο δωμάτιο. Οι φωτογραφίες σου. Το ναρκωτικό μου. Που κάπως ξέρει να κατευνάζει τους δαίμονές μου.
Εσύ. Η σιωπή. Και τα φαντάσματα.
Τελικά, η αγάπη είναι η πιο βάρβαρη ξεφτίλα. Μα δίχως αυτή, δεν ανασαίνεται η ζωή.
Όσο κι αν φοβάμαι να το πω: “ρε σ’ αγαπάω ακόμα”.
(Και κάτι μέσα μου ακόμα περιμένει….)
ΑΛΛΙΩΣ 