“Το Κορίτσι της Δύσης”
…κατά κόσμον Λίλα Παπαπάσχου
Η σιωπή αγορεύει. Ο διάλογος στο αθόρυβο.
Σημαιάκια, αφισοκολλήσεις, πανό, μικροφωνικές εγκαταστάσεις…
Πουθενά μία συγνώμη. Όχι δήθεν.
Συνθήματα μίσους, οργής, αγανάκτησης…
Πουθενά μία λύση. Όλα δήθεν.
Στο ντιμπέιτ με την αλήθεια, νοκ άουτ η λογική.
– Από πού είσαι;
– Συρία…
Θάλασσα, πικροθάλασσα…
Αν δεν ήσουν τόσο ρευστή
θα καταδίκαζες σε ισόβια δεσμά – δίχως καμία αναστολή –
ισχυρούς πρωτεργάτες και ανώνυμους διεκπεραιωτές
της πιο στυγνής εκμετάλλευσης.
Εισερχόμενοι – εξερχόμενοι, γηγενείς…σε ημιθανή κατάσταση.
Το πραγματικό στοίχημα κάθε στημένου αγώνα
παίζεται στον αστάθμητο παράγοντα.
– Από πού είσαι;
– Αφγανιστάν…
Τα πεδία μαχών είναι σαν τη Λερναία Ύδρα.
Κόβεις ένα, προκύπτουν τρία…κεφάλαια…
Τα γυναικόπαιδα πληρώνουν ακριβά.
Αντί να μειωθεί το χρέος, γιγαντώνεται.
Τόσα πολλά σύνορα…κι ούτε τόση δα ασφάλεια!
Να μείνεις ή να φύγεις;
Εάν φύγεις, που έχει μείνει να πας;
Εάν μείνεις, πώς να σε παραστήσεις
αδιάφορο…αδιάφθορο…αδαή;
– Από πού είσαι;
– Ελλάδα…
Νυχτώνει στη χώρα της ελπίδας…
Τους διανοούμενους τους πήρε το ποτάμι
η προοδευτική νέο-αριστερά κρέμεται απ’ τους δεξιούς της
οι σειρήνες του καπιταλισμού υπνώτισαν τους σοσιαλιστές
πρώην κυβερνητικά στελέχη υπερασπίζονται ετοιμόρροπες
αριστερές πλατφόρμες
τ’ απομεινάρια του Γ’ Ράιχ αμετανόητα, πλασάρουν εαυτούς
ως πατριώτες – σωτήρες – απελευθερωτές
και το πλήθος πάντα εκεί, να ζητωκραυγάζει.
Άνθρωποι καθημερινοί, ευπαρουσίαστοι, με πρόσωπα οικεία
αποθεώνουν
τη βία, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, τον σκοταδισμό, την ξενοφοβία…
– Από πού είσαι;
– Δεν θυμάμαι…
Σε άλλα νέα…
τα χωρικά μας ύδατα σε συνεργασία με τα αστικά μας μίντια
συνεχίζουν να ξεβράζουν νεκρούς
με σαφή προτίμηση σε βρέφη και νήπια.
Οι ζωντανοί σταμάτησαν πια να πενθούν
εκτός εάν το διαδικτυακό τους προφίλ χρήζει ενίσχυσης δημοφιλίας.
– Από που είσαι;
– Δε γνωρίζω, δεν απαντώ…σιγοτραγουδώ…
«Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι
που έμεινε α-α-άταξιδευτο, οέ, οέ … οηέ, οηέ … οιμέ, οιμέ…»