• About

ΑΛΛΙΩΣ

~ Το ηλεκτρονικό περιοδικό για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό

ΑΛΛΙΩΣ

Monthly Archives: October 2015

Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ & ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΣΙΜΑΡΑΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ & ΕΚ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΣ ΕΚΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ, ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΟ “ΛΟΞΟ” ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΠΡΟ(Σ)ΚΑΛΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΠΙΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ…

30 Friday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

ΠΡΟΣΩΠΟ-ΚΕΝΤΡΙΚΑ

   ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΙΜΑΡΑ ΤΖΑΝΑΤΟ

TSIMARAS 12edited bllack & white 1

“Τεράστια η απόσταση από σώμα σε σώμα. Γι’ αυτό λαχανιάζουμε στον Έρωτα. Διασχίσαμε πολλά χιλιόμετρα, για να φτάσουμε. Στον άλλον…”

Δεσποινίς Δυστυχία

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


Ορίζεται, καθορίζεται, περιορίζεται η Τέχνη;

Για μένα η Τέχνη είναι ο μόνος τρόπος για να αφήσει ο άνθρωπος το αποτύπωμα του ως προσωπικότητα στον κόσμο. Εκεί έχω καταλήξει κι αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό. Γι’ αυτό και θεωρώ, ότι στην Τέχνη πρέπει να είναι κανείς αληθινός, απόλυτα ειλικρινής και διαυγής, τόσο που να εκθέτει ακόμα και τον εαυτό του. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να το κάνεις αυτό, δεν έχεις λόγο να ασχοληθείς με την Τέχνη. Τώρα σχετικά με το αν περιορίζεται- ναι περιορίζεται. Περιορίζεται πάντα από τις συνθήκες και το εκάστοτε κοινωνικό πλαίσιο, που κι αυτό με τη σειρά του “περιορίζεται” απ’ τους ανθρώπους. Και σε πολλές περιπτώσεις κι από τον ίδιο τον δημιουργό. Αλλά η Τέχνη απ’ την φύση της πρέπει να “σπάει” τους περιορισμούς. Άρα για μένα η Τέχνη ορίζεται, καθορίζεται, αλλά δεν περιορίζεται.

TSIMARAS 7

Ισχύει, ότι στην Ελλάδα είμαστε ολίγον «φωτεινοί παντογνώστες» και πάντα πιστεύουμε, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερα τη δουλειά του άλλου;

Ναι ισχύει και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό.  Δεν ξέρω αν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά είμαστε στην Ελλάδα και μιλάμε ως Έλληνες. Θεωρούμε, ότι επειδή έχει ο καθένας μας κι από ένα μικρόκοσμο, οι δικές μας εμπειρίες είναι και εμπειρίες όλου του κόσμου. Ας πάρουμε ως παράδειγμα το θέμα της σεξουαλικότητας και την φασίζουσα αντίληψη που έκτισε πολιτισμούς και κοινωνίες, και συνεχίζει ακόμα δυστυχώς παρά την επίφαση μιας ψευδοελευθεριότητας-: θεωρούμε πως δικαιούται ο καθένας να λέει αυτό είναι σωστό κι αυτό είναι λάθος, αυτό φυσικό και αυτό αφύσικο.  Και να αναγάγει αυτή την καταστροφική για τον άνθρωπο κατασκευή περί του «φυσικού» και του ορθού, σε κανόνα ζωής.  Όχι φίλε μου, αυτό είναι κανόνας θανάτου, όχι ζωής. Μιλάς με βάση τις «δικές» σου, «προσωπικές» προτιμήσεις και εμπειρίες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκφράζεις ένα ευρύτερο σύνολο ανθρώπων. Σεξ που δεν έκανες, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Άλλωστε ο ερωτισμός και η σεξουαλική έκφραση μαζί με το λόγο είναι και τα μόνα χαρακτηριστικά, που μας διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα ζώα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τα πάντα και δεν χρειάζεται να ξέρουμε τα πάντα και σίγουρα δεν οφείλουμε να έχουμε γνώμη για τα πάντα. Όταν δεν ξέρουμε, ρωτάμε να μάθουμε. Αλλιώς δεν δικαιούσαι να μιλάς για κάτι που δεν ξέρεις. Πες μου για σένα, πες μου για τη ζωή σου, μη μου λες θεωρίες  για τον κόσμο.

TSIMARAS 18

Ποιες είναι κατά την άποψη σου, οι βασικές αιτίες της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής μας κατάρρευσης;

Με ρωτάς τώρα για ένα θέμα, που τους τελευταίους ειδικά μήνες έχω πια ξεκαθαρίσει, ότι πραγματικά δεν μπορείς να έχεις καμία τελική άποψη για τίποτα. Φτάσαμε σε ένα σημείο τόσο εφιαλτικό, που οποιαδήποτε γνώση ή αντίληψη και να είχαμε όλους αυτούς τους μήνες, κάθε μέρα έφερνε κάτι άλλο που ματαίωνε οτιδήποτε είχες πει την προηγούμενη, δημιουργώντας σε όλους μία τρομακτική ανασφάλεια. Βέβαια αυτό έχει κι ένα καλό, που κρύβει όμως και μία αγριότητα. Νομίζω, ότι τελειώνει μία μεγάλη “ασπρόμαυρη” περίοδος της εποχής και του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά το εν λόγω τέλος είναι “μακράς διαρκείας”, όπως έχει πει και ο Αξελός. Το τέλος, διαρκεί, δεν είναι στιγμή. Θεωρώ, πως αυτό το τέλος –που διαρκεί- βιώνουμε και απλώς η Ελλάδα έτυχε να βρίσκεται λόγω ειδικών συνθηκών, στο επίκεντρο αυτής της κατάστασης. Είμαστε το πρώτο σύμπτωμα αυτής της κοσμοϊστορικής αλλαγής. Όσα βιώνουμε εμείς τον τελευταίο καιρό σταδιακά διογκώνονται και αρχίζουν να εξαπλώνονται και στην υπόλοιπη Ευρώπη – και πέρα απ’ την Ευρώπη – και τώρα πια δεν έχουν περιθώριο να παραμένουν θεατές, όπως ήμασταν κι εμείς κάποτε. Κλείναμε την τηλεόραση και αδιαφορούσαμε για τέτοιου είδους καταστάσεις. Τώρα όμως δεν είμαστε πια θεατές, είμαστε το γεγονός το ίδιο. Το “συμβάν”. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη τραγωδία. Αλλά και ο ορισμός της τραγωδίας: να είσαι το “συμβάν”. Να εγκλωβιστείς  και να μη βλέπεις πουθενά μία έξοδο.

TSIMARAS 11

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά, που θα έπρεπε να διαθέτουν απαραιτήτως, όσοι ασχολούνται με τα κοινά;

Για μένα το σημαντικότερο είναι να επανέλθει στο προσκήνιο η έννοια της συλλογικότητας. Αν και οι πολιτικοί – μέσω της πολιτικής που ασκούν – κάνουν ότι κάνουν με πρόφαση τη συλλογικότητα, στην ουσία όλο αυτό είναι μία επίφαση. Συλλογικότητα σημαίνει να προσπαθείς για το σύνολο μαζί με τους άλλους κι όχι να χρησιμοποιείς τους πάντες για να ικανοποιήσεις τις προσωπικές σου φιλοδοξίες. Απ’ την άλλη για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο καθένας μας ως πολίτης, έχει και τα κλισέ του και τις κονσερβοπιημένες ιδέες του και ίσως θα πρέπει να κάνουμε κάποια στιγμή την αυτοκριτική μας. Γιατί ακόμα κι εμείς που είμαστε ας πούμε πιο ψαγμένοι και προερχόμαστε από την Αριστερά – αν και πια δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι – συνηθίσαμε να μιλάμε με τσιτάτα και συνθήματα άλλων εποχών. Αυτή η γενικευμένη απαξίωση της πολιτικής – που έχει ένα έντονα επικίνδυνο λαϊκίστικο στοιχείο – είναι μεν εύλογη, αλλά δεν βοηθάει. Όπως δεν βοηθάει και η μετάθεση ευθυνών. Η εκάστοτε πολιτική κατάσταση της χώρας είναι καθρέφτης μας. Δεν είμαστε ένας αγνός και καθαρός οργανισμός οι Έλληνες ως «λαός»  -λαός: άλλη μια λέξη με «θρησκευτικό» φορτίο εν τέλει και ελάχιστα πολιτικό τώρα πια- με μόνο θετικά πρόσημα και φαντασιωτικά προορισμένοι για το μεγάλο. Τάχα. Μεγαλομανείς είμαστε. Με την ψυχιατρική έννοια του όρου. Αρνούμαστε το πραγματικό έχοντας ψευδή αίσθηση της ταυτότητάς μας. Εντέλει, μήπως πρέπει να αλλάξουμε εμείς για να αλλάξουν κι οι άλλοι;

TSIMARAS 9edited black & white 2

Το θέατρο για σένα είναι διδασκαλία ή διδαχή;

Για μένα το θέατρο είναι βιωματική εμπειρία. Αυτό είναι η Τέχνη γενικότερα. Το θέατρο συγκεκριμένα εμπεριέχει μία τεράστια, αρχετυπική δύναμη και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι χρησιμοποιείται σαν εργαλείο “θεραπείας” διεθνώς. Το θέατρο για μένα είναι σαν μία πελώρια μεταφορά του τι είναι ο ψυχισμός του ανθρώπου. Γι’ αυτό θεωρώ τον Άμλετ ένα συγκλονιστικό κείμενο. Μιλάει για την αλήθεια και το ψέμα κι εκεί έγκειται κι η τραγωδία του ήρωα. Ανακαλύπτει πως ο κόσμος είναι ένα απόλυτο θέατρο. Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο, ότι η αποκάλυψη της αλήθειας γίνεται μέσω μίας θεατρικoποιημένης αναπαράστασης που στήνει ο Άμλετ για να τσεκάρει τις αντιδράσεις των σφετεριστών του θρόνου, που εντέλει αναγνώρισαν τους εαυτούς τους μέσα σ’ αυτήν την θεατρική πράξη προδίδοντας την ενοχή τους. Άρα ποια είναι η δύναμη του  θεάτρου; Ότι είναι ένας τρομακτικός καθρέφτης ή όπως έχει πει ο Μπρεχτ ένας μεγεθυντικός φακός. Επίσης, ο Φρόυντ έχει βάλει σαν προμετωπίδα στο έργο του ‘Ερμηνεία των Ονείρων“, μία ρήση που πραγματικά συμπυκνώνει ευφυέστατα την ουσία αυτών που συζητάμε, λέγοντας χαρακτηριστικά: “η αλήθεια είναι υπερβολική, για να φαίνεται.”

TSIMARAS 10edited black & white 3

Χρησιμοποιώντας τον τίτλο μίας από τις πιο δυνατές και επιτυχημένες δουλειές σου – μιλάω για την «ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ» – ποια είναι η δική σου, μεγαλύτερη καλλιτεχνική και προσωπική εκκρεμότητα ;

Αισθάνομαι, ότι δεν έχω κάποια καλλιτεχνική εκκρεμότητα, με την έννοια της αγωνίας να πραγματοποιήσω κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που εκκρεμεί πάντα είναι η συνάντηση με την πραγματικότητα και κατ’ επέκταση το “πραγματικό”.  Η ιστορία της εκκρεμότητας καταλήγει λέγοντας στον ήρωα “ξέρετε εκκρεμεί χρόνια για σας, η παραλαβή μίας πραγματικότητας” κι εκεί τελειώνει το έργο. Αυτό για κάποιους θεατές ήταν πολύ σοκαριστικό. Λυτρωτικά σοκαριστικό, ευτυχώς.  Εγώ είμαι γενικά υπέρμαχος της πραγματικότητας κι ας χρησιμοποιώ, ως επί το πλείστον, το φαντασιακό μου δυναμικό, όπως κάθε δημιουργός. Ακόμα και στον έρωτα θέλω να ερωτευτώ την πραγματικότητα κι όχι να φαντασιωθώ τον άλλο.  Η πραγματικότητα είναι τρομερό πράγμα. Αυτό ισχύει και για την πολιτική.  Οι ιδεολογίες είναι η αποθέωση του φαντασιακού εις βάρους του πραγματικού. Κάθε ιδεολογία εμπεριέχει και μία θρησκεία. Η καταγωγή των ιδεολογιών είναι θρησκευτική. Και παραμένει, χωρίς να το ομολογούμε. Ο Θεός “πέθανε” και τον αντικαταστήσαμε με κάτι άλλο, γι΄αυτό είμαστε και τόσο φανατικοί στις πεποιθήσεις μας. Εμένα με ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα πόσο δημοκρατικός είναι ο άλλος, όλα τα άλλα δεν με αφορούν καθόλου, ή με αφορούν λιγότερο. Τώρα πια.

TSIMARAS 2

«Δεσποινίς Δυστυχία» είναι ο τίτλος της νέας σου συγγραφικής πρόκλησης. Γιατί θέλησες να μας αφηγηθείς τη συγκεκριμένη ιστορία;

Όταν γράφω, το κάνω γιατί κάτι βαθιά μέσα μου πιέζει να βγει κι αυτό έχω μάθει να το ακούω. Η “Δεσποινίς Δυστυχία” είναι μεν ένα φανταστικό πρόσωπο, αλλά υπάρχει στη ζωή μας και γίνεται αντιληπτή σε όλους εκ του αποτελέσματος. Είναι μία αλλόκοτη γυναίκα που δεν έχει ηλικία, σχεδόν αμίλητη, η οποία απ’ όπου περνάει αφήνει το αποτύπωμα της και όλα γύρω της καταρρέουν, ενώ ότι αγγίζει καταστρέφεται. Στην ουσία είναι σαν ένας μεγάλος σκοτεινός καθρέφτης. Ίσως αυτό που με ώθησε να φτιάξω τη Δυστυχία έτσι όπως κατέληξε να είναι, έχει να κάνει με το γεγονός, ότι αυτό που λέμε «δυστυχία» -καθ’ υπερβολήν- και έχει να κάνει με την οδύνη του ανθρώπου, το έχω δει από πολύ νωρίς – και ο καθένας από εμάς –  μέσα μου και γύρω μου. Και έχω καταλάβει πως η φύση του ανθρώπου είναι συνυφασμένη με την οδύνη.  Εξ’ ου και υπάρχει ένα κομβικό σημείο στο βιβλίο,  όπου το πρόσωπο μιλάει για τα δύο στοιχεία που ενυπάρχουν στον άνθρωπο, σαν δύο ερπετά μέσα του, τη «δυσφορία» και την «ανακούφιση». Ο άνθρωπος ποθεί διακαώς, να ξεφύγει κάποια στιγμή απ’ την εγγενή οδύνη του. Αυτήν την απέλπιδα προσπάθεια την αποκαλούμε χαρά, την αποκαλούμε ευτυχία, αλλά δυστυχώς δεν έχει διάρκεια και ίσως αυτό να θέλει να μας πει η “Δεσποινίς Δυστυχία”, ότι δηλαδή θα πρέπει να συμφιλιωθούμε κάποια στιγμή με τη διττή μας φύση. Έχουμε μάθει να τα βλέπουμε όλα είτε άσπρα ή μαύρα, αλλά ο κόσμος είναι πολύχρωμος και μάλιστα διαθέτει μια απίστευτη παλέτα αποχρώσεων. Αφόρητα ιλιγγιώδη. Με την έννοια του υπαρξιακού ιλίγγου. Το συγκεκριμένο έργο τελικά αποδείχτηκε προφητικό, με ένα σουρεαλιστικό τρόπο, γιατί μιλάει για ένα “τέλος”, παρόμοιο με αυτό που βιώνουμε στις μέρες μας και παράλληλα έχει να κάνει με την ασθένεια του κεντρικού ήρωα, η οποία θα τον οδηγήσει σε ένα πιο ρεαλιστικό και σαφώς πιο επώδυνο τέλος, αν και δύσκολα μπορεί να διαχωρίσει ο αναγνώστης τι απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν είναι αλήθεια και τι ψέμα. Επίσης, η “Δεσποινίς Δυστυχία” αποδείχτηκε προφητική και σε ατομικό επίπεδο, γιατί στην πορεία ήρθα κι εγώ ο ίδιος αντιμέτωπος με ένα προσωπικό θέμα υγείας, το οποίο ευτυχώς ξεπέρασα, αλλά έκτοτε έχει αλλάξει ριζικά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζω ανθρώπους και γεγονότα. Όταν συναντιέσαι με οριακές καταστάσεις φωτίζονται αλλιώς τα πράγματα και σαφέστατα επαναπροσδιορίζεις τη σχέση σου με τη ζωή, που πάντα συμπορεύεται με το θάνατο.

TSIMARAS TZANATOS DESPOINIS DYSTYXIA

Η “Δεσποινίς Δυστυχία” του Τσιμάρα Τζανάτου

DESPOINIS DYSTYXIA AFIERWSI

…κι ενα αναπάντεχο δώρο…(έχει και αφιέρωση!!)…

Υπάρχουν έργα κρυμμένα στα συρτάρια σου, που από αιδώ ή φόβο, ακόμα διστάζεις να τα παρουσιάσεις στο κοινό;

Σε μία περίπτωση, περιέργως, έχω ένα δισταγμό και ένα μικρό φόβο και γι΄ αυτό το κρατάω εδώ και δύο χρόνια, αν και είναι σχεδόν έτοιμο. Είναι ένα έργο που λέγεται “Πόσα ζώα χωράει ένας άνθρωπος;” (…μια Κιβωτό ολόκληρη είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα και αναλυθήκαμε σε ηχηρά γέλια…), το οποίο είναι και το μόνο θεατρικό που ακόμα δεν του έχω κάνει ούτε μία πρώτη παρουσίαση και πρέπει να το αποφασίσω κάποια στιγμή, για να ξεπεράσω το φόβο μου. Πρόκειται για μία σουρεάλ, ανατρεπτική κωμωδία, που παίζει με τρόπο τελείως Αριστοφανικό με τη φόρμα και εμπεριέχει τρομερό χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα αποπνέει μία έντονη μελαγχολία, εκ διαμέτρου αντίθετη – φαινομενικά μόνο – με αυτή που ενυπάρχει στην Εκκρεμότητα και την πιο πρόσφατη Δυστυχία. Ενώ σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει αντίθετο με προηγούμενα έργα μου, στην ουσία φέρει ακριβώς τα ίδια στοιχεία, ειπωμένα με διαφορετικό τρόπο. Γενικότερα πάντως ντροπή και φόβο να φανερώσω πράγματα ή για να εκφραστώ έτσι όπως θέλω μέσα από τη δουλειά μου, δεν είχα ποτέ. Θα έλεγα μάλιστα, ότι αυτό που με χαρακτηρίζει ως δημιουργό, αλλά και ως άνθρωπο, είναι μία έμφυτη τολμηρότητα, που εγώ δεν την καταλαβαίνω, γιατί απ’ τη φύση μου είμαι ένας άνθρωπος “εκτεθειμένος”. Στην Εκκρεμότητα αυτό που φοβόμουν περισσότερο απ’ όλα, ήταν μήπως λόγω διαφόρων “μικροαστικών” αντιλήψεων παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου, κάτι που ευτυχώς δεν έγινε, αν και ο σκηνοθέτης της παράστασης Βασίλης Νούλας, αντιμετώπισε το έργο με την ανάλογη τολμηρότητα και δεν δίστασε να πει τα πράγματα με το όνομα τους, όπως ακριβώς κάνει και το έργο θέλοντας βέβαια να πει κάτι άλλο, βαθύτερο και πιο ουσιαστικό. Ήμουν πολύ τυχερός σε όλα τα επίπεδα και η συγκεκριμένη δουλειά έτυχε απίστευτης και αναπάντεχα ένθερμης υποδοχής και εντέλει αποδοχής, από ένα πολυσυλλεκτικό και ετερόκλιτο κοινό κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να προσφερθεί σ’ έναν δημιουργό.

ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ

Η παράσταση «Άγριες Νότες» που παίζεται για 2η χρονιά στο «Αγγέλων Βήμα» γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Για ποιο λόγο  συνεχίζει το κοινό, να χορεύει στο ρυθμό τους και πόσο «άγριες» είναι οι δικές σου «νότες» μέσα στο έργο;

Έχω την αίσθηση, ότι το κείμενο της Νίνας Ράπη, σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη, λαμβάνοντας υπόψη και την πρώτη διανομή με την Αθηνά Μαξίμου και τον Μάνο Καρατζογιάννη, αλλά και με τους τωρινούς συνεργάτες: τη Βάλια Παπαχρήστου,  το Λευτέρη Παπακώστα και πάντα τη Χριστίνα Χειλά- Φαμέλη και εμένα – που δεν έχουμε αλλάξει – είναι ίσως μερικοί από τους λόγους, που η συγκεκριμένη παράσταση είχε και έχει απήχηση. Η παράσταση επικοινωνεί με ιδιαίτερη αισθητική ένα σύγχρονο κείμενο, που έχει άμεση σχέση με το τρέχον κοινωνικοπολιτικό αίσθημα, για το πως δηλαδή οι άνθρωποι είμαστε εγκλωβισμένοι σε διάφορους μηχανισμούς  και καμιά φορά γινόμαστε και οι ίδιοι μηχανισμοί ενός συστήματος.  Στην ουσία το έργο αναφέρεται στον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι πολλά κομμάτια του εαυτού του πνίγονται στα γρανάζια του κοινωνικού μηχανισμού και σ’ έναν ρόλο, που συνήθως του επιβάλλεται απ’ τους άλλους. Εγώ ας πούμε υποδύομαι ένα “φασιστοειδές”, όπου μέσα του κρύβει το στοιχείο μίας εξέγερσης, ενώ παράλληλα είναι και βαθιά διχασμένος. Ο ρόλος μου πατάει σε εικόνες ανθρώπων της επταετίας και της χούντας, αλλά και τους μεταγενέστερους, ένθερμους συνεχιστές της “πολιτικής” τους. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι ακόμα και σε έναν τέτοιο άνθρωπο αποκαλύπτεται κάποια στιγμή, το πόσο είναι εγκλωβισμένος στον κοινωνικοπολιτικό ρόλο που του έχει δοθεί και ο ίδιος κινδυνεύει να χαθεί ή πιθανότατα και να έχει ήδη χαθεί. Αυτή θεωρώ πως είναι η δύναμη που διαθέτουν οι “Άγριες Νότες”. Μιλάει για την εποχή μας, με τα λόγια της εποχής μας.

TSIMARAS 3

Όταν η παράσταση στο Αγγέλων Βήμα «κλείσει» τον κύκλο της – για φέτος τουλάχιστον – ποιος θα είναι ο νέος θεατρικός προορισμός σου;

Θεατρικά σαν ηθοποιός γενικά είμαι διστακτικός, εξ’ ου και απείχα πολλά χρόνια και επέστρεψα υποκριτικά την τελευταία διετία, κατ’ εξαίρεση. Αυτό που ετοιμάζουμε αυτές τις μέρες είναι ένα αναλόγιο, στο πλαίσιο των αναλογίων που παρουσιάζει η Σίσσυ Παπαθανασίου στο Θέατρο Τέχνης. Την 1η Νοεμβρίου 2015 θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία της Σοφίας Φιλιππίδου, η οποία θα το υποστηρίξει και υποκριτικά, ένα θεατρικό αναλόγιο το οποίο μου πρότεινε η ίδια και λόγω της ιδιαίτερης εκτίμησης που τρέφω στο πρόσωπο της, είπα “ωραία ας το κάνουμε”, για να στηρίξω και το θεσμό των αναλογίων, αφού εκεί πρωτοπαρουσιάστηκαν και τα δύο μου θεατρικά έργα, η “Εκκρεμότητα” στο Εθνικό Θέατρο και η “ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑ” που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε θεατρική μορφή στο Θέατρο Τέχνης. Επειδή εκτιμώ πολύ τη Σοφία Φιλιππίδου και παράλληλα ήθελα να στηρίξω αυτό το  εγχείρημα που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, το  “ΜΑΥΡΟ ΓΑΜΟ”, όπου μία ψυχαναλύτρια-ψυχίατρος η Χλόη Κολύρη κάνει μία θεατρική μεταφορά με έναν ιδιαίτερα «λοξό» τρόπο, και εμένα προσωπικά το «λοξό» με έλκει. Γενικά, οτιδήποτε «λοξοδρομεί» από την πεπατημένη, αποτελεί για μένα μεγάλη πρόκληση και μου αρέσει πολύ να το υπηρετώ καλλιτεχνικά  και να το στηρίζω. Αυτός είναι και ο λόγος, που μόλις προχθές είπα ναι στην πρόταση του Αιμίλιου Χειλάκη να συμμετέχω σαν ηθοποιός στη παράσταση  «Ταρτούφος» του Μολιέρου, η οποία θα ανέβει στο θέατρο «Κιβωτός», ανεξαρτήτως ρόλου. Εκτιμώ ανθρώπους σαν τον Αιμίλιο αλλά και την Αθηνά Μαξίμου, που έχουν «λοξή» ματιά και- πίστη. Πίστη σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη σου. Απόλυτα. Και να υπερασπίζεσαι την επιλογή σου κάθε φορά. Άλλη πίστη για μένα δεν υπάρχει.  Και για να επιστρέψω στο προηγούμενο:  το λοξό είναι και το κανονικό. Αυτό που θεωρούμε ως κανονικό και ευθεία γραμμή – το ίδιο πραγματεύονταν και η Εκκρεμότητα – ουσιαστικά δεν υπάρχει. Το κανονικό είναι μία σειρά από διαφορετικότητες, που έχουν συμπιεστεί και στη συνέχεια τετραγωνιστεί, για να χωρέσουν στον ασφυκτικό κλοιό του ανθρώπινου πολιτισμού. Με αυτή μου τη συμμετοχή λοιπόν είναι σαν να στηρίζω αυτή τη “λοξότητα”, που είναι εννοείται και προσωπική μου. Στην πορεία ανακαλύψαμε με τη Σοφία λόγου χάρη, αλλά και τον Αιμίλιο και την Αθηνά, ότι έχουμε μία “εκλεκτική συγγένεια”, γιατί βλέπουμε τα πράγματα μέσα από το ίδιο “λοξό” πρίσμα, που κάνει τα πράγματα και κατ’ επέκταση την Τέχνη, απείρως πιο ενδιαφέρουσα και ουσιαστική. Επίσης, καλώς εχόντων των πραγμάτων, φέτος, ελπίζω να καταφέρει να βρει σκηνικά τον δρόμο της η θεατρική εκδοχή του «Δεσποινίς Δυστυχία» που η πλήρης παραστασιακή της παρουσίαση εκκρεμεί από πέρυσι…

MAYROS GAMOS

“ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΜΟΣ” του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, σε σκηνοθεσία Σίσσυς Παπαθανασίου / ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ 2015


Ο ηθοποιός, συγγραφέας και “ακτιβιστής” Τσιμάρας Τζανάτος, δεν χωρά εύκολα σε χαρακτηρισμούς, επιθετικούς προσδιορισμούς και παντός τύπου “πλαίσια”. Τον συμπαθούσα και τον εκτιμούσα πριν καν τον γνωρίσω, αλλά δεν περίμενα ποτέ, ότι θα νιώσω απ’ την πρώτη στιγμή τόσο οικεία, άνετα και ζεστά με έναν άνθρωπο που συναντούσα για πρώτη φορά, σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο.

Ο πάγος έσπασε αμέσως με μία “σφιχτή” χειραψία κι ενώ έφτασα ελαφρώς αργοπορημένη στο ραντεβού μας στο γνωστό κι αγαπημένο καλλιτεχνικό στέκι SALERO 20  “SALERO”  (Βαλτετσίου 51, Αθήνα), εκείνος με περίμενε με ένα εγκάρδιο χαμόγελο γεμάτο κατανόηση, έτοιμος να απαντήσει στις ερωτήσεις μου με μία αμεσότητα, που με έκανε να τον βάλω για πάντα στην καρδιά μου (…δεν βγαίνει με τίποτα τώρα!…) .  Μετα απο την πολυωρη συζήτηση μας, μου έδωσε με τη γενικότερη στάση ζωησ του και τις εύστοχες απαντήσεις του, το έναυσμα να διερευνήσω περαιτέρω την καλλιτεχνική του πορεία και να ανακαλύψω, ότι είναι τόσο πολυδιάστατη, ανατρεπτική και ταυτόχρονα γοητευτικά “αντιφατική”, όπως ακριβώς είναι κι ο ίδιος.

TSIMARAS 16edited BLACK & WHITE 4

Η κουβέντα μας συνεχίστηκε και αφότου είχαν ολοκληρωθεί οι ερωταπαντήσεις τησ συνεντευξησ και ενδεχομένως να τελείωνε το επόμενο πρωί (μεσημέρι…βράδυ…) αν δεν ειμασταν και οι δύο τόσο πιεσμένοι από αμείλικτα χρονικά περιθώρια. Τον ευχαριστώ για την “ένεση” αισιοδοξίας, θετικής ενέργειας και ουσιαστικησ επικοινωνίας.

Εύχομαι να ξανασυναντηθούν σύντομα οι “καλλιτεχνικοί” μας δρόμοι, αναμένοντας με μεγάλο ενθουσιασμό τις νέες του συγγραφικές και θεατρικές προκλήσεις…

για να τιμήσω κι εγώ με τη σειρά μου το “λοξό” που τόσο αγαπα και στηριζει, αντί για μία φωτογραφία αρχείου σας παραθέτω δύο…έτσι προς χάριν μίας λοξοδρόμησης αλά ARS & VITA…

TSIMARAS + LILA 13edited BLACK & WHITE 5

Ο ηθοποιός και συγγραφέας Τσιμάρας Τζανάτος και η υπογράφουσα τη στήλη πίσω από ένα κλασικό παραβάν….

TSIMARAS + LILA 21edited BLACK & WHITE 6

…και μπροστά από ένα “μοντέρνο” τοίχο…

                            

BREAK THE CHAIN – Η ΙΟΥΛΙΑ ΣΙΑΜΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΕΚ ΝΕΟΥ ΣΕ “ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ” ΚΑΙ ΜΑΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΞΕΝΗ, ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΦΟΥΡΝΟΥΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΠΟΛΗΣ ΣΕ ΧΩΡΟ ΘΥΣΙΑΣ, ΜΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΥ…

29 Thursday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

12181806_10153663285869941_2006657407_n

Η Ιουλία Σιάμου ως Κασσάνδρα “θρηνεί” για τα δεινά της Πολυξένης…και τα δικά μας…


γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


Με αφορμή την Πανευρωπαϊκή ημέρα κατά της Εμπορίας Ανθρώπων, διοργανώθηκε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων (24-25/10/2015) ένα διήμερο Φεστιβάλ πολλαπλών δράσεων, με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού για το τεράστιο και πολυεπίπεδο θέμα του trafficking, που δυστυχώς αποτελεί μία από τις πιο – ραγδαία – επεκτεινόμενες κοινωνικές “μάστιγες” της εποχής μας.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Η.Ε. (ILO), περίπου 21 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως (3 στους 1.000) πέφτουν θύματα εξαναγκαστικής εργασίας (…συμπεριλαμβανόμενης της σεξουαλικής εκμετάλλευσης…), ενώ στην Ελλάδα (…που αποτελεί χώρα προορισμού, αλλά και διέλευσης για τα θύματα διακινούμενης εμπορίας…) σύμφωνα με εκτιμήσεις των ΜΚΟ, περίπου 20.000 γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων και 1.000 ανήλικων κοριτσιών, παραμένουν στην ελληνική βιομηχανία του σεξ.

Η καμπάνια BREAK THE CHAIN   BREAK THE CHAIN FESTIVAL  στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάστηκε το Διήμερο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ, αποτελεί μία πρωτοβουλία του Ηρακλή Μοσκώφ, του Εθνικού Εισηγητή για την Καταπολέμηση της Εμπορίας Ανθρώπων στο Υπουργείο Εξωτερικών και υλοποιήθηκε σε συνεργασία με την Τεχνόπολη Δ.Α., την πολιτιστική πλατφόρμα ελculture και τη ΜΚΟ PRAKSIS. Στόχος της καμπάνιας και κατ’επέκταση του Φεστιβάλ ήταν να αναδείξει τους τρόπους, με τους οποίους μπορούμε όλοι να συμβάλουμε με μικρές πράξεις και καθημερινές επιλογές, ώστε να σπάσει επιτέλους η αλυσίδα της ντροπής και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

12182024_10153663285824941_1023787759_n

Ιουλία Σιάμου – Κασσάνδρα και στο βάθος ο μουσικός Ντένης Κωστόπουλος

Η στήλη ARS & VITA βρέθηκε στην Τεχνόπολη και συγκεκριμένα στους Παλαιούς Φούρνους, το Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015, προκειμένου να παρακολουθήσει μία performance με αφορμή την παράσταση Κασσάνδρα / voces, που βασίζεται στο μυθιστόρημα ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ της Christa Wolf. Η εν λόγω παράσταση είχε παρουσιαστεί με επιτυχία στο Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού BETON7,  αφήνοντας τις θετικότερες των εντυπώσεων, με την Ιουλία Σιάμου να ερμηνεύει τη μάντισσα που κανείς δεν πιστεύει, με τρόπο πραγματικά συνταρακτικό.

12178315_10153663286119941_1301114292_n

Η Ιουλία Σιάμου – Κασσάνδρα “λυγίζει” υπό το βάρος του “χαρίσματος” της…

Αυτήν τη φορά το καλλιτεχνικό δίδυμο Ιουλία Σιάμου και Ζωρζίνα Τζουμάκα, που υπογράφει από κοινού τη σκηνοθεσία της σύντομης, αλλά περιεκτικότατης υποκριτικά, εικαστικά και δραματουργικά performance, επέλεξε να μας μιλήσει για την Πολυξένη, η οποία “πουλήθηκε” από τους δικούς της στον εχθρό ως ερωτικό λάφυρο, προκειμένου να κερδίσουν τον πόλεμο οι Τρώες. Άραγε πως είναι δυνατόν να ανταλλάξει κανείς μία ζωντανή γυναίκα, με έναν νεκρό άντρα;” Προφανώς η ανήθικη “ηθική” κάθε πολέμου επιτρέπει και υποθάλπει τέτοιου είδους αγοραπωλησίες, τότε, τώρα κι ας ευχηθούμε όχι για πάντα, αν και δυστυχώς οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης. 

12177918_10153663288874941_2074819832_n

Η Ιουλία Σιάμου…εγκλωβισμένη σ’έναν “πλαστικό” κλοιό…

Στον υποβλητικά “αποδομημένο” χώρο των Παλαιών Φούρνων, η Ιουλία Σιάμου εμφανίστηκε ως Κασσάνδρα και Πολυξένη μαζί, αφού οι δύο ρόλοι ενυπήρχαν μέσα της και εναλλάσσονταν καθόλη τη διάρκεια της μισάωρης performance, έτοιμη να στηλιτεύσει την αναλγησία της οικογένειας της, μα και του αντίπαλου δέους – των Ελλήνων – που ανάγκασε την αδελφή της και στην πορεία και την ίδια, να παραδοθεί ως αντάλλαγμα – δώρο – λάφυρο (…όπως και να το ονομάσουμε η ουσία δεν αλλάζει…) προς χάριν μίας νίκης που εντέλει δεν επιτεύχθηκε ποτέ…

Σπαρακτική και ταυτόχρονα αποφασισμένη να μιλήσει έξω από τα δόντια, για όσα έχουμε εκπαιδευτεί παιδιώθεν να θαυμάζουμε ως ένδοξα, ενώ στο βάθος κρύβουν ένα σκοτεινό και διόλου “ηρωικό” παρασκήνιο, η ηθοποιός κατάφερε να υποστήριξει τόσο υποκριτικά, όσο και σωματικά, την εμπνευσμένη σκηνική σύνθεση που συν-σκηνοθέτησε με τη Ζωρζίνα Τζουμάκα.  Ως ανθρώπινο “σκουπίδι” τυλιγμένο σε μία διάφανη πλαστική μεμβράνη και έτοιμο να ριφθεί στον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας, η Κασσάνδρα της Ιουλίας Σιάμου μας ανάγκασε να κοιτάξουμε πολύ βαθιά μέσα μας και να αναρωτηθούμε σχετικά με τις δικές μας ευθύνες, απέναντι σε ένα τεράστιο ζήτημα που αδιαμφισβήτητα μας αφορά όλες και όλους.

12179577_10153663285844941_2109430532_n

Στιγμιότυπο από την performance

Έχοντας τη σκηνική συνδρομή της Ζωρζίνας Τζουμάκα (φωνή) και τις live μουσικές παρεμβάσεις του Ντένη Κωστόπουλου ως συνοδοιπόρο σ’ αυτή τη μοναχική κατά τα άλλα εξομολόγηση, η γνωστή και καταξιωμένη ηθοποιός μας παραχώρησε μία ιδιότυπη “συνέντευξη” (… στο ρόλο της δημοσιογράφου η Μαριλού Θεοδωρίδου που φιλοτέχνησε και το ευφάνταστο κοστούμι…) αποκαλύπτοντας τις άγνωστες πτυχές μίας “επικών διαστάσεων” αγοραπωλησίας, που φέρνει στο νου συνειρμούς άκρως επίκαιρους και σοκαριστικούς.

12182303_10153663285944941_1463850283_n

Ζωρζίνα Τζουμάκα – Το πρόσωπο πίσω από τη “φωνή”…

12179777_10153663288859941_248097505_n

Ντένης Κωστόπουλος – Ο μουσικός επί το έργον…

Μακάρι ο σκοπός της καμπάνιας BREAK THE CHAIN να στεφθεί και στην πράξη με επιτυχία, συνδράμοντας επί της ουσίας στον περιορισμό (…γιατί η πλήρης εξάλειψη του φαινομένου μοιάζει μάλλον ουτοπική…) της διακίνησης και της στυγνής εμπορίας ανθρώπινων σωμάτων και ψυχών και συμπεριλαμβάνοντας στο πρόγραμμα αφύπνισης του κοινού παρόμοιες καλλιτεχνικές δράσεις, γιατί όπως αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά η Τέχνη αποτελεί διαχρονικά τον πιο άμεσο και αποτελεσματικό δίαυλο επικοινωνίας ιδεών και απόψεων, βοηθώντας έμπρακτα στο δύσκολο έργο της αφύπνισης ανθρώπων, κοινωνιών και…συνειδήσεων.

Όσο για την καλλιτεχνική σύμπραξη της Ιουλίας Σιάμου και της Ζωρζίνας Τζούμακα ένα είναι βέβαιο…Έχουμε πολλά ακόμα να περιμένουμε και από τις δύο, ενώ με βάση αυτό που είδαμε το Σάββατο στην Τεχνόπολη, σίγουρα ανυπομονούμε για την καλλιτεχνική τους – ατομική και ομαδική – συνέχεια…

12188511_10153663286074941_998878447_n

Μία εικόνα που μιλάει…χωρίς λέξεις…


Συντελεστές:

Μετάφραση : Θωμάς Νικολάου
Διασκευή : Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνοθεσία : Ιουλία Σιάμου & Ζωρζίνα Τζουμάκα
Μουσική : Ντένης Κωστόπουλος
Κοστούμι : Μαριλού Θεοδωρίδου
Φωτογραφίες : Αλέξανδρος Αναστασίου
Κασσάνδρα : Ιουλία Σιάμου
Μουσικός : Ντένης Κωστόπουλος
Φωνή : Ζωρζίνα Τζουμάκα

LOGO-3 BREAK THE CHAIN

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

http://www.breakthechain.gr/

KAFKA’S FREAKS ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΥΡΝΟΣ – Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΒΑΓΙΟΝΑΚΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΙΔΙΟΜΟΡΦΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΩΝ, ΔΕΝ “ΦΡΙΚΑΡΕΙ” ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΟΥ ΚΑΦΚΑ…

23 Friday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

??????

ΝΙΚΟΛΑΣ ΒΑΓΙΟΝΑΚΗΣ Vs ΚΑΦΚΑ


γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


‘Υιοθέτησα τη συμπεριφορά σας και επέζησα με τους δικούς σας κανόνες, με τη δικιά σας πλασματική ελευθερία”

Τάδε έφη Κάφκα


Το θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ το γνωρίζω πολύ καλά και από πολύ παλιά. Η πρώτη παράσταση που είδα εκεί ήταν το υπερεπιτυχημένο “ΤΟ ΠΑΡΤΥ” (… μόλις είχα πάει στη δραματική σχολή…). Μία παράσταση σταθμός για τα μέχρι τότε θεατρικά δεδομένα της χώρας μας, που έφερε την καλλιτεχνική υπογραφή της ομάδας OLD GLOBAL MACHINE και εισήγαγε από τις πρώτες τον ανοιχτό διάλογο με το κοινό με έναν πολύ μοντέρνο,  διαδραστικό τρόπο.

Έκτοτε παρακολουθώ την πορεία του χώρου ανελλιπώς και με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα δημιουργικής ύφεσης (…το οποίο δικαιολογείται απόλυτα τηρουμένων των κοινωνικοπολιτικών αναλογιών…) διαπιστώνω με χαρά πως συνεχίζει να καινοτομεί, να ρισκάρει και να δίνει βήμα σε ιδιαίτερες και προκλητικές παραστάσεις, έχοντας ως γνώμονα πρωτίστως την καλλιτεχνική τους αξία, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι οι εκάστοτε παραγωγές που φιλοξενεί στερούνται ευρύτερης απήχησης ή αντίστοιχα εμπορικής επιτυχίας.

Από τις 7 Νοεμβρίου 2015 έως και τις 17 Ιανουαρίου 2016, το Θέατρο Φούρνος παρουσιάζει την physical performance του Νικόλα Βαγιονάκη “KAFKA’S FREAKS”. Τρία διηγήματα του Φραντς Κάφκα, ενός συγγραφέα ορόσημο για τη λογοτεχνία του εικοστού αιώνα με τη μοναδική ιδιομορφία της τέχνης του, να αγγίζει τα έως τότε ανεξακρίβωτα όρια του παραλόγου, σηματοδοτούν την επιστροφή του πολυτάλαντου καλλιτέχνη στη σκηνή του Φούρνου.

IMG_4698

Ο εκφραστικότατος Νικόλας Βαγιονάκης, βυθίζεται υποκριτικά και κινησιολογικά στο ζοφερό κόσμο του Κάφκα

“Αναφορά σε μία ακαδημία”, “Ο καλλιτέχνης της πείνας”, και “Μεταμόρφωση” είναι τα τρία έργα του σπουδαίου συγγραφέα που μιλά με γρίφους και που ακόμα και οι πιο μυημένοι στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας δυσκολεύονται να “αποκωδικοποιήσουν”, πάνω στα οποία θα βασιστεί ο Νικόλας Βαγιονάκης για να μας παρουσίασει με τον δικό του μοναδικό τρόπο έναν διαφορετικό μονόλογο, με έντονα στοιχεία physical theater.

H METAMORFOSI

O KALLITEXNIS THS PEINASΟι αριστοτεχνικά συμβολικοί ήρωες του συγγραφέα συνθέτουν για τον σκηνοθέτη και ερμηνευτή ένα “τριγωνο”, εντός του οποίου το παράλογο εμφανίζεται ως καθολική καταδίκη για την ανθρώπινη ύπαρξη, δίχως να υποδεικνύονται πουθενά περιθώρια διαφυγής. Στην performance του Νικόλα Βαγιονάκη όμως οι εγκλωβισμένοι ήρωες των τριών διηγημάτων κατακρίνουν τη συνθήκη που τους έχει επιβληθεί και αφυπνισμένοι αντιστέκονται, υπερασπίζοντας το δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία.

Ο ταλαντούχος performer, που τα τελευταία χρόνια ζει και δραστηριοποιείται στο Λονδίνο (…δημιουργώντας και λαμβάνοντας μέρος σε διάφορες καλλιτεχνικές παραγωγές…)  στο KAFKA’S FREAKS στην ουσία απομονώνει τους ήρωες του πιο “δυσνόητου” και συνάμα παρερμηνευμένου συγγραφέα της εποχής μας, παρουσιάζοντας στο αθηναϊκό κοινό μία σκηνική σύνθεση – καταγγελία του ίδιου του συστήματος που μας περιβάλλει σαν ένδυμα λασάροντας μία πλασματικά ελεύθερη κοινωνία, χρησιμοποιώντας ως υπέρτατο ερμηνευτικό όπλο το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό.

Μία παράσταση – βιωματική εμπειρία που αν μη τι άλλο μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και γιατί όχι την περιέργεια (…αφήστε κατά μέρος αυτά που λένε για γάτες και σκοτωμούς, η περιέργεια είναι η μητέρα της γνώσης…) για να δούμε επί σκηνής με ποιον τρόπο ο προφητικός και διορατικότατος Κάφκα, θα φωτίσει με το σκοτάδι του την σκηνή του Θεάτρου ΦΟΥΡΝΟΣ, κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21.00…εν έτη 2015 στην Ελλάδα….εν μέσω σεισμών, λοιμών και καταποντισμών…

Τρεις ήρωες ενός από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του 20ου αιώνα, σε μία παράστασταση αφιερωμένη στον Οργανισμό υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων…ένα καλλιτεχνικό γεγονός που η στήλη ARS & VITA δεν πρόκειται να χάσει με τίποτα…

ALK_9346

Ο Νικόλας Βαγιονάκης αναρωτιέται: Πόσο ανελεύθεροι είμαστε τελικά;


Η ταυτότητα της παράστασης

Σύνθεση-διασκευή-σκηνοθεσία-ερμηνεία: Νικόλας Βαγιονάκης

Μετάφραση: Παναγιώτης Κατσόλης

Επιμέλεια φωτισμών: Αποστόλης Τσατσάκος

Trailer: Θανάσης Τότσικας

Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλίδου

Κατασκευή σκηνικών: Βίκτορ Γκέκας

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00

Τιμές

10€, Φοιτητές 8€, Άνεργοι & ατέλειες: 5€

Προπώληση

Στα ταμεία του θεάτρου Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Τηλ.210.6460748

Διάρκεια: 70΄

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

KAFKA ΔΤ

&

ΔΕΙΤΕ TO TRAILER ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 

https://www.youtube.com/watch?v=HZVJBNnov0M

Το SKROW THEATER υποδέχεται το Νοέμβριο με τρεις πρεμιέρες…

22 Thursday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

SKROW THEATER 2


γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


Ομολογώ ευθύς εξαρχής, ότι είμαι μεγάλη φαν του θεάτρου που πρεσβεύει ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και οι αξιόλογοι συνεργάτες του (ειδικά μετά την παράσταση “Η Ιστορία της Αυτοθυσίας”, που για μένα προσωπικά συγκαταλέγεται στις καλύτερες των τελευταίων χρόνων), γιατί πέρα απ’ οτιδήποτε άλλο κατάφεραν, με περισσή τόλμη και την ανάλογη διάθεση πειραματισμού, να δημιουργήσουν μία καλλιτεχνική “φάμπρικα”, η οποία κάθε χρόνο μας επιφυλάσσει πολλές και ως επί το πλείστον ευχάριστες εκπλήξεις.

Ο φετινός Νοέμβριος ξεκινάει για το Skrow Theater με τρεις πρεμιέρες, προβάλλοντας όπως πάντα νέους δημιουργούς, που μέσα από το έργο τους έχουν σίγουρα πολλά να μας πουν κι ακόμα περισσότερα να μας δείξουν. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, στη συγκεκριμένη περίπτωση χρονολογική. Για να δούμε λοιπόν τι θα δούμε από τον επόμενο μήνα στο Skrow Theater:

Ο ΜΑΔΑΦΑΚΑΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ

του STEVEN ADLY GUIRGIS

σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη

                                 01.11.2015 έως 12.01.2016                                                              

Την Κυριακή 1η Νοεμβρίου, στις 21.00, παρουσιάζεται για πρώτη φορά το έργο του Steven Adly Guirgis “Ο Μαδαφάκας με το καπέλο”, σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη, με τους: Ορφέα Αυγουστίδη, Αντρέα Κοντόπουλο, Κώστα Κορωναίο, Ειρήνη Μπούνταλη και Ειρήνη Φαναριώτη. 

ΘΑΝΟΣ ΤΟΚΑΚΗΣ

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Θάνος Τοκάκης

Ο τιμημένος με το βραβείο Χορν, Θάνος Τοκάκης, μετά την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα με την παράσταση “HANNELE” του Gerhart Hauptmann (Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο 104), παρουσιάζει για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό το έργο “Ο Μαδαφάκας με το καπέλο” του Στίβεν Άντλι Γκίρκις (Βραβείο Πούλιτζερ 2015).

Το έργο του Γκίρκις είναι μία σύγχρονη αμερικάνικη κωμωδία που μιλά για την αντρική φιλία, τον ανομολόγητο πόθο, τον ξεπεσμένο έρωτα, αλλά και την παντοτινή αγάπη κι όλα αυτά πασπαλισμένα με πολλά ναρκωτικά, άφθονο αλκοόλ, ένα ξεχασμένο καπέλο και ένα όπλο.

Ένας άντρας αποφυλακίζεται, βρίσκει δουλειά και πάνω που πάει να ξαναφτιάξει τη ζωή του, βρίσκει δίπλα στο κρεβάτι της γυναίκας της ζωής του ένα αντρικό καπέλο και τότε…ο κόσμος γυρίζει ανάποδα….

Το μόνο που μένει είναι να ανακαλύψουμε κι εμείς μαζί με τον κεντρικό ήρωα του έργου, τι ακριβώς συμβαίνει όταν ο κόσμος ενός ανθρώπου έρχεται τα πάνω – κάτω και αν τελικά υπάρχει τρόπος να επιστρέψουν τα πράγματα σε μία ισορροπία. Από 1η Νοεμβρίου έως 12 Ιανουαρίου 2015, οι απαντήσεις (…αν υπάρχουν…) επί σκηνής…

OΜadafakasMeToKapelo@NikosKatasros

Ο ΜΑΔΑΦΑΚΑΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ, σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη φωτογραφία: Νίκος Κατσαρός

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ 

ΔT_O Mαδαφάκας με το καπέλο_ΘάνουΤοκάκη


ΜΑΜ του Σάκη Σερέφα

σε σκηνοθεσία

Αναστασίας Γιαννάκη, Γιάννη Δενδρίνου, Κατερίνας Λάττα

11.11.2015 έως 28.01.2016

Το “ΜΑΜ”, το πρώτο θεατρικό κείμενο του συγγραφέα Σάκη Σερέφα, που τιμήθηκε με το βραβείο νεοελληνικού έργου “Κάρολος Κουν 2007” της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών Κριτικών”, κάνει πρεμιέρα στις 11 Νοεμβρίου στο Skrow, ενώ θα συνεχίσει να μας απασχολεί έως και τις 28 Γενάρη 2015, κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στις 21.00. Η παράσταση φέρει την σκηνοθετική υπογραφή τριών σημαντικών, νέων δημιουργών: της Αναστασίας Γιαννάκη, του Γιάννη Δενδρινού και της Κατερίνας Λάττα.

SAKIS SEREFAS

Ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας

Ένας μαθητής, ο Ζόζεφ, και ένας οδηγός σχολικού λεωφορείου, ο Μεγάλος, αναπτύσσουν μία απρόσμενη, επταετή φιλία και το σχολικό λεωφορείο γίνεται καταφύγιο εξομολόγησης εμπειριών και τόπος παρασκευής τροφής για σκέψη. Με εργαλείο επτά φαγητά που κρύβουν από ένα πολύτιμο μάθημα, η φιλία αυτή θα αποτελέσει για τον Ζόζεφ μία μύηση στη ζωή, ενώ αντίστοιχα για τον Μεγάλο, αφορμή για επαναπροσδιορισμό της έως τώρα ζωής του.

Το βραβευμένο ΜΑΜ του Σάκη Σερέφα ειδωμένο μέσα από την καλλιτεχνική ματιά τριών σκηνοθετών, θα μας παραδίδει από τα μέσα Νοεμβρίου έως και τα τέλη του Γενάρη, μικρά γευστικά μαθήματα που όλοι θα πρέπει να δοκιμάσουμε (…και να δοκιμαστούμε…) αναζητώντας μαζί με τους ήρωες του έργου τα βασικά συστατικά της ιδανικής συνταγής ζωής. Άραγε…είμαστε τελικά αυτό που τρώμε;

photo_Mam@AnastasiaGiannaki

“ΜΑΜ” του Σάκη Σερέφα Φωτογραφία: Αναστασία Γιαννάκη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

ΔT_MAM του Σάκη Σερέφα 


ΜΠΙΛ & ΛΟΥ      

    σε σκηνοθεσια δημητρη μπογδανου

για 2η χρονιά στο Skrow Theater

από Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Η αλληλογραφία συνεχίζεται!….και φέτος….Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία της παράστασης τον περσινό χειμώνα και τις αλλεπάλληλες παρατάσεις λόγω της αθρόας προσέλευσης του κοινού, οι δύο αντιφατικοί φίλοι, ο Μπιλ και η Λου, θα συνεχίσουν να ανταλλάσσουν τα γράμματα τους κάθε Παρασκευή – Σάββατο, στις 21.00 και κάθε Κυριακή, στις 19.00. 

BILL & LOU

ΜΠΙΛ & ΛΟΥ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου από 28 Νοεμβρίου 2015

Με αφορμή μία αληθινή και άκρως συγκινητική ιστορία ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπογδάνος, μετά το ΓΑΜ, την ΤΕΛΕΙΑ και το ΓΑΡΓΑΛΗΣΤΗ, σκιαγραφεί μαζί με τους πρωταγωνιστές Βασίλη Μαυρογεωργίου, Στέλιο Ιακωβίδη και Λυδία Τζανουδάκη, την ιδιαίτερη σχέση δύο αγνώστων που κατάφεραν να χτίσουν μία δυνατή εικοσαετή φιλία μέσω αλληλογραφίας.

Με σαρκοβόρο χιούμορ και αφοπλιστική ωμότητα, το παραμύθι αυτό θίγει την παιδική παραμέληση, τη σχολική βία, τη μοναξιά, την αυτοεκτίμηση και την κοινωνική απομόνωση, αλλά πάνω και πέρα απ’ όλα αναγάγει τη φιλία και τον σεβασμό σε υπέρτατα αγαθά επιβίωσης.

Το θεατρικό ανέβασμα, εμπνευσμένο απ’ την ιστορία αυτή, επιδιώκει να φωτίσει τη συναισθηματική δυσλεξία της κοινωνίας μας, αλλά κυρίως να την αντικρούσει χρησιμοποιώντας το ελπιδοφόρο παράδειγμα αυτών των δύο ανθρώπων.

Μπιλ & Λου λοιπόν και το 2015…Προφανώς οι δύο εξ΄αποστάσεως (…μόνο χιλιομετρικής…) φίλοι έχουν πολλά να μας πουν ακόμα, τα οποία καλά θα κάνουμε να τα ακούσουμε με τη δέουσα προσοχή και…ευαισθησία…

BILL & LOU 2

ΜΠΙΛ & ΛΟΥ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ, από αριστερά και δεξιόστροφα: Λυδία Τζανουδάκη, Βασίλης Μαυρογεωργίου & Στέλιος Ιακωβίδης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

ΔΤ_Mπιλ & Λου για δεύτερη χρονιά


Η στήλη ARS & VITA χωρίς να έχει καμία πρόθεση χειραγώγησης, του ούτως ή άλλως υποψιασμένου αθηναϊκού κονού, στηρίζει το SKROW THEATER που σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς – για την Τέχνη και γενικότερα – αγκαλιάζει το εναλλακτικό επί της ουσίας, καθιστώντας το εντέλει και εμπορικό, ή μάλλον για να είμαστε απόλυτα ακριβείς καταργεί εντελώς το διαχωρισμό ανάμεσα στα δύο…η συνεχεια παντα επι τησ σκηνησ…και στη δικη μασ περιπτωση…επι τησ οθονησ…

to be continued

Intihar Uçağı…(Ποιητικό Χρονογράφημα)

15 Thursday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in "Το κορίτσι της Δύσης"

≈ Leave a comment

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

[Clio Team] 1918 Otto Dix Tranchée Gouaché- 39x41 cm

1918 Otto Dix Tranchée Gouaché


“Το Κορίτσι της Δύσης”

…ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου

10620124_10203850971568097_8561179947259916890_o


Ακρωτηριασμένα μυαλά, παράγουν καμένες σάρκες.

Αίμα, αίμα, αίμα…

Τότε και τώρα…για πάντα;

_ _ _ _ _ _ _

Άσε τους να σφάζονται ρε αδερφέ !

Εμάς στην τελική τι μας νοιάζει;

Ξένος τόπος. Ξένος πόνος.

_ _ _ _ _ _ _

Έχουμε εγχώρια δεινά.

Θεσμικά κατοχυρωμένες βόμβες

από στιγμή σε στιγμή, θα μας ξετινάξουν.

_ _ _ _ _ _ _

Η χώρα τελεί υπό καθεστώς συνεχούς επιτήρησης.

Κινητά, ακίνητα, χώροι εστίασης, συνεστίασης

και λοιπά κεκτημένα

θα φορολογηθούν ως “πειστήρια ευημερίας”.

_ _ _ _ _ _ _ 

Εθιστήκαμε στο λίγο.

Ευτυχώς αντιμετωπίζουμε την κρίση σαν ευκαιρία.

Επιτέλους γίναμε πιο φιλάνθρωποι!

«Ο δημαγωγός» (1928), του Γκέοργκ Γκρος

«Ο δημαγωγός» (1928), του Γκέοργκ Γκρος

 Μας δελεάζουν με ύβρεις

τάζοντας μερίδιο απ’ την ήττα.

Εσωκομματικές διαπλοκές, κυβερνητικές παρεκτροπές

ζωντανές αναμεταδόσεις  απ’ τα παγκόσμια σφαγεία.

Αν είναι έτσι ο κόσμος, αιτούμαι άμεση αποβίβαση

η έστω προσωρινή μετεγκατάσταση στην ρετρό πραγματικότητα

μίας ασπρόμαυρης φωτογραφίας.

_ _ _ _ _ _ _

Κι άλλοι νεκροί! Πόσοι νεκροί; Όχι άλλοι νεκροί!

Στοιβάζονται  θύτες και θύματα, στον ίδιο σωρό.

Αυξάνονται τα κουφάρια στις κατακόμβες της Ιστορίας.

Στον πανάρχαιο βωμό της θυσίας

άλλος ένας “ηρωϊκός” καμικάζι.

” Πριν οδηγηθώ στον ιερό μου θάνατο

θα πάρω μαζί μου όσους περισσότερους μπορώ

απ’ τους άπιστους

για να εξιλεωθώ στον προφήτη και να γνωρίσω μετά θάνατον

ζωή χαρισάμενη…

Μόνο που να…πληγώνει τα μάτια μου το φως της μέρας

Αφήστε τουλάχιστον τον ήλιο να κλάψει

  τα διαμελισμένα κομμάτια μου…

                                      Intihar Uçağι “

Όττο Ντιξ, «Ecce Hommo III», 1949.

Όττο Ντιξ, «Ecce Hommo III», 1949.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ BETON7 ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ, ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΤΗΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “ΑΤΡΕΙΔΕΣ: ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΚΡΙΣΗΣ”…

13 Tuesday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

photobynikosstathopoulos2

“ΑΤΡΕΙΔΕΣ: τετράδια κρίσης”  φωτογραφίες: Μαρίλια Φωτοπούλου Νίκος Σταθόπουλος


Γγράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


Το Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού BETON7 BETON 7 LOGO 2  ενώνει τις δημιουργικές του δυνάμεις με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης IMK LOGO  για να μας παρουσιάσουν για έξι μόνο παραστάσεις:  

4, 5, 6, 7, 8 & 26 Νοεμβρίου 2015

μία πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή καλλιτεχνική σύμπραξη-σύνθεση, εγκαινιάζοντας μία νέα εποχή στο διαδραστικό θέατρο και αφυπνίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνική μας συνείδηση. 

Η παράσταση “Ατρείδες: τετράδια κρίσης” θα πραγματοποιηθεί  στο πλαίσιο του προγράμματος Arts for Social Development της EUNIC  και μέρος των χρημάτων θα δοθούν στο φορέα ΜΕΤΑδραση για τη βοήθεια και την προστασία της εξαιρετικά ευάλωτης ομάδας των ασυνόδευτων ανηλίκων μεταναστών, καθώς επίσης και στο ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ Α’ ΑΘΗΝΑΣ που υποστηρίζει τη βοήθεια των μεταναστών στην ενσωμάτωση τους στην Ελλάδα.

atreides4

“ΑΤΡΕΙΔΕΣ”:τετράδια κρίσης” φωτογραφίες: Μαρίλια Φωτοπούλου Νίκος Σταθόπουλος

Στην ουσία η προαναφερόμενη πειραματική, θεατρική πρωτοβουλία, της οποίας τη δραματουργία, τη σύλληψη και την δραματουργική επεξεργασία υπογράφει η Ραφίκα Σαουίς  – ερμηνεύοντας παράλληλα μαζί  με τη Δήμητρα Δρακοπούλου –  αποτελεί μία διαδρομή στην ιστορία της κρίσης στην Ελλάδα. Κρίση ταυτότητας, κρίση υπαρξιακή και εντέλει κρίση οικονομική… 

Στόχος της παράστασης είναι με αφορμή την Ηλέκτρα, την Αντιγόνη του Σοφοκλή, την Ιφιγένεια η εν Αυλίδι και τις Τρωάδες του Ευριπίδη, την Ορέστεια και τους Πέρσες του Αισχύλου, να ανοίξει ένας διάλογος βασισμένος στην πολιτική υπόσταση των έργων, σε άμεση σχέση και σύνδεση με αυτά που μας απασχολούν σήμερα στη χώρα μας. Όλη η παράσταση είναι μια μεγάλη οπτικοακουστική εγκατάσταση, στην οποία εντάσσονται οι θεατές και αλληλεπιδρούν με τους ερμηνευτές. Στην πολυεπίπεδη σκηνική σύνθεση, συμμετέχουν παιδιά μεταναστών. Την παράσταση θα προαναγγείλει ένα έργο video art του Νίκου Σταθόπουλου, για τους άστεγους, θύματα της οικονομικής κρίσης, με τίτλο: “Athens Omonoia, 2011”.

photobynikosstathopoulos1

“ΑΤΡΕΙΔΕΣ: τετράδια κρίσης” φωτογραφίες: Μαρίλια Φωτοπούλου Νίκος Σταθόπουλος

Πόσο έχει αλλάξει πραγματικά η ιστορία των Ατρειδών; Η παράσταση που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Ίδρυμα Κακογιάννη, στηρίζεται θεματολογικά και αποτελεί  εξέλιξη της πειραματικής παράστασης “Ριπές”, η οποία έχοντας στοιχεία από θέατρο –ντοκουμέντο στα έργα του Σοφοκλή «Αντιγόνη» και «Ηλέκτρα» και Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», παρουσιάστηκε με επιτυχία σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού & Επιστημών, στο Θέατρο ΟΥΗΛ στις 17,18 & 19 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο της διεκδίκησης του τίτλου της ευρωπαϊκής πολιτιστικής πρωτεύουσας. 

atreides6 (1)

“ΑΤΡΕΙΔΕΣ: τετράδια κρίσης” φωτογραφίες: Μαρίλια Φωτοπούλου Νίκος Σταθόπουλος

Με γνώμονα και οδηγό τη διάθεση καλλιτεχνικού πειραματισμού των συντελεστών, σε συνδυασμό με την πρόθεση τους να ευαισθητοποίησουν ένα ευρύτερο κοινό, σχετικά με το “καυτό” ζήτημα της κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικής “κρίσης” και των συνεπειών της παγκοσμίως, απώτερος σκοπός της προαναφερόμενης θεατρικής, κινηματογραφικής, φωτογραφικής και συνάμα κοινωνικής δράσης, είναι να αναδειχθεί η αναγκαιότητα της αλληλεγγύης στις σημερινές κοινωνίες και ο προβληματισμός πάνω στην ιστορική συνέχεια. Επιπρόσθετα, η προοπτική της δεν περιορίζεται στην παρουσίαση σε καθαρά θεατρικούς χώρους, αλλά και σε χώρους όπου δραστηριοποιούνται διάφορες συλλογικότητες. Ένας πειραματισμός που εντάσσεται, επίσης, στα όρια της αρχαίας τραγωδίας.

Το Κέντρο Τεχνης & Πολιτισμού ΒΕΤΟΝ7 και το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης δίνουν το καλό παράδειγμα, κάνοντας τη διαφορά στο εγχώριο καλλιτεχνικό μας γίγνεσθαι, που ενίοτε βρίθει ανούσιων ανταγωνισμών και καλά καμουφλαρισμένων εγωϊσμών, σε μία εποχή που πρέπει να καταστεί όσο το δυνατόν πιο σαφές, ότι η μόνη πραγματική δύναμη βρίσκεται στον ουσιαστικό διάλογο, την ανθρώπινη συνεργασία και τη δημιουργική συνύπαρξη. 

photobynikosstathopoulos3

“ΑΤΡΕΙΔΕΣ: τετράδια κρίσης” φωτογραφίες: Μαρίλια Φωτοπούλου Νίκος Σταθόπουλος

Συντελεστές

Δραματουργία- Σύλληψη: Ραφίκα Σαουίς

Ερμηνεύουν οι : Ραφίκα Σαουίς – Δήμητρα Δρακοπούλου Κείμενα: Ηλέκτρα|Σοφοκλή, Ορέστεια|Αισχύλου, Ιφιγένεια εν

Αυλίδι|Ευριπίδη, Αίαντας|Σοφοκλή, Εκάβη|Ευριπίδης, Τρωάδες|Ευριπίδης

Σκηνοθεσία: Ραφίκα Σαουίς – Νίκος Σταθόπουλος – Δήμητρα Δρακοπούλου

Σκηνικά: Νίκος Σταθόπουλος

Δραματουργία Οπτικοακουστικού υλικού : Άρης Χατζηστεφάνου

Μοντάζ- Ηχητικό μιξάζ- Μάνθος Σάρδης, Λεωνίδας Παπαφωτίου

Βοηθός Σκηνοθέτη- Κατερίνα Καττάκη

Φωτογραφίες: Νίκος Σταθόπουλος

Στα γυρίσματα συνεργάστηκαν οι:

Διεύθυνση Φωτογραφίας – Ολυμπία Μυτιληναίου

Α’ βοηθός κάμερας- Καλλιόπη Πέρδικα

INFO
Ημερομηνία: 4,5,6,7,8 Νοεμβρίου 2015
Ώρα: 21:00
Διάρκεια: 55 λεπτά

ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ – ΑΙΘΟΥΣΑ BLACK BOX

Πληροφορίες για την αγορά εισιτηρίων: (Αναλυτική version)
Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του Ιδρύματος (Πειραιώς 206, Ταύρος)

Δευ-Παρ 11:00 – 14:00 και τα απογεύματα μία ώρα πριν την παράσταση

Αγορά με πιστωτική κάρτα: Τηλεφωνικά στο 210 3418579 Δευ-Παρ 11:00 – 14:00 και στην ιστοσελίδα του
Ιδρύματος http://www.mcf.gr

Εισιτήρια προπωλούνται και Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου),         Ticket Services

Ωρ. λειτουργίας: Δευ. & Τετ. 09:00 – 17:00, Τρ., Πεμ. & Παρ. 09:00 – 20:00, Σαβ. 10:00 – 14:00
Εισιτήρια προπωλούνται και σε επιλεγμένα καταστήματα Forthnet (Πειραιά, Καλλιθέας (Θησέως), Αιγάλεω, Συντάγματος, Γλυφάδας, Αμαρουσίου, Αγίου Δημητρίου, Νέας Σμύρνης)

atreides3

“ΑΤΡΕΙΔΕΣ: τετράδια κρίσης” Φωτογραφίες: Μαρίλια Φωτοπούλου Νίκος Σταθόπουλος

ΦΟΡΕΑΣ ΜΕΤΑδραση

Η ΜΕΤΑδραση, επιχειρησιακός εταίρος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και μέλος του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2009 με πρωταρχικό στόχο τη στήριξη της διαχείρισης των μεικτών μεταναστευτικών ρευμάτων, με τρόπο που να διασφαλίζεται ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της διεθνούς και εθνικής νομοθεσίας.
Δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στην υποστήριξη της εξαιρετικά ευάλωτης ομάδας των ασυνόδευτων ανηλίκων, η ΜΕΤΑδραση υλοποιεί τις παρακάτω δράσεις:
Συνοδεία ασυνόδευτων ανηλίκων από κέντρα κράτησης σε κατάλληλες δομές φιλοξενίας, Δίκτυο Επιτροπείας Ασυνόδευτων Ανηλίκων, Νομική στήριξη ασυνόδευτων ανηλίκων και προσωρινή φιλοξενία σε οικογενειακό περιβάλλον.

Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Arts for Social Development που οργανώνεται από την EUNIC (European Union National Institutes for Culture) H EUNIC (European Union National Institutes for Culture) έχει ως κύριο στόχο τη δημιουργία συνεργασιών και δικτύων επικοινωνίας, τη βελτίωση και προώθηση της πολιτισμικής ποικιλομορφίας, τη κατανόηση ανάμεσα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες και την ενίσχυση του διεθνούς διαλόγου και συνεργασίας. Στο πρόγραμμα Arts for Social Development, συμμετέχουν το British Council, το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού, η Νορβηγική πρεσβεία και το Νορβηγικό Ινστιτούτο, το Σπίτι της Κύπρου και το Σουηδικό Ινστιτούτο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

ATREIDES TETRADIA KRISIS

ΟΙ «ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ» ΑΛΛΑΖΟΥΝ…& ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ «ΠΡΟΣΩΠΟ-ΚΕΝΤΡΙΚΑ»! Η ηθοποιός Ηλιάνα Μαυρομάτη πρωταγωνιστεί στην επίσημη «πρεμιέρα», χαρίζοντας λίγη από την έμφυτη λάμψη της στην ανανεωμένη παρουσίαση των συνεντεύξεων της στήλης ARS & VITΑ, με αφορμή την πολυαναμενόμενη παράσταση «ΑΘΗΝΑ ΧΑΤΖΗΕΣΜΕΡ, ετών 17», που ξεκινά το Νοέμβριο, στο Black Box του Θεάτρου ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ.

09 Friday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

Ars & Vita

ΠΡΟΣΩΠΟ – ΚΕΝΤΡΙΚΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΑΝΑ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗ

ΗΛΙΑΝΑ 10

“Μη φοβάστε τόσο πολύ το θάνατο, όσο μία ανεπαρκή ζωή.”

Μπρεχτ

γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


Πόσο ζόρικο είναι να είσαι νέα, όμορφη, σκεπτόμενη και καλλιτέχνης στην Ελλάδα των μνημονίων και της κρίσης;

Καταρχάς ευχαριστώ για τους ωραίους χαρακτηρισμούς. Ζόρικο είναι για οποιονδήποτε άνθρωπο, ασχέτως φυσικής κατατομής και λοιπών χαρακτηριστικών και προσόντων, να ζει στην Ελλάδα της κρίσης. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκεις, αν δεν είσαι πλούσιος και αστός, επιβιώνεις πάρα πολύ δύσκολα στην εποχή των Μνημονίων.

ΗΛΙΑΝΑ 15

Σε ενοχλεί να σε ρωτούν συνέχεια για τους «διάσημους» γονείς σου;

Όταν οι γονείς σου έχουν εκτεθεί στα φώτα της δημοσιότητας, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και το κοινό που τους γνωρίζει, ξαφνικά βλέπει το παιδί τους να δραστηριοποιείται στον ίδιο χώρο,  είναι λογικό να θέλουν να ρωτήσουν σχετικά με αυτή τη σχέση. Όσο περνούν τα χρόνια, ευτυχώς αποσυνδέεται η πορεία μου από αυτή των γονιών μου και ειδικά τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση, ότι αντιμετωπίζομαι τόσο από τους ανθρώπους του χώρου, όσο κι από τα ΜΜΕ, ως μία αυτόφωτη  – και αυτόνομη – καλλιτεχνική προσωπικότητα.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ήρθες σε πραγματικά δύσκολη θέση από κάποιον σκηνοθέτη-συνεργάτη-θαυμαστή;

Δεν έχω έρθει ποτέ σε δύσκολη θέση από κάποιο θαυμαστή και δεν μου έχει συμβεί ποτέ κάτι ακραίο. Στη δουλειά μου έρχομαι σε δύσκολη θέση, όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τους συνεργάτες μου, κυρίως καλλιτεχνικά. Σπάνια δημιουργώ στη δουλειά προσωπικές σχέσεις, γιατί κύριο μέλημα μου είναι να επικοινωνήσω δημιουργικά κι όχι σε φιλικό επίπεδο. Τώρα αν καταφέρω να συνεννοηθώ με τους εκάστοτε συνεργάτες μου και σε πιο προσωπική κλίμακα έχει καλώς, αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Όσο για τους σκηνοθέτες, είναι από τη φύση του δύσκολος και κάπως άχαρος ο ρόλος τους, γιατί ο σκηνοθέτης λειτουργεί σαν τον “μπαμπά” της παρέας. Πρέπει να είναι πολύ ικανός για να μπορέσει να εμπνεύσει, να συντονίσει και να πάρει την ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, δεν αντιμετώπισα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα σε καμία από τις συνεργασίες μου, έως τώρα τουλάχιστον.

ΗΛΙΑΝΑ 13

Οι σημερινοί νέοι – καλλιτέχνες και μη – είναι όντως «απολιτίκ», ή αποτελεί κι αυτό άλλον έναν αστικό μύθο;

Δεν αποτελεί καθόλου αστικό μύθο. Όντως οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι αρκετά α-πολιτικοποιημένοι. Πάνε απ’ το ένα κόμμα στο άλλο, σαν να αλλάζουν γειτονιές, χωρίς να έχουν σαφή ιδεολογική κατεύθυνση. Δεν έχουν καθόλου επαφή με την ιστορία, την φιλοσοφία, τα διάφορα επαναστατικά και ιδεολογικά κινήματα. Γαλουχηθήκαμε ολόκληρες γενιές με το σκεπτικό, ότι όσο λιγότερο ασχολούμαστε με όλα αυτά, τόσο πιο καλά θα περάσουμε. Σ’ αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η παιδεία, αλλά κι ο φόβος απέναντι σε προοδευτικές ιδέες και τους εκφραστές τους, που ειδικά  κατά τις προηγούμενες δεκαετίες κυνηγήθηκαν πάρα πολύ. Υπάρχουν και σήμερα πρωτοποριακές ιδέες, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει και ίσως η πολιτική δραστηριότητα να εκφράζεται πια  με διαφορετικό τρόπο.

Άκουσα πρόσφατα – και πολύ μου άρεσε – τον όρο «γερολαία», ο οποίος αναφέρθηκε για να περιγράψει μία μερίδα νέων ανθρώπων γερασμένων τόσο ιδεολογικά, αλλά και από άποψη σωματικής ενέργειας & πνευματικής ενάργειας. Είμαστε όντως μία κουρασμένη γενιά;

Γενιά χωρίς όραμα, φαίνεται να είναι μία κουρασμένη γενιά. Φαίνεται όμως, γιατί βιολογικά δεν νομίζω ότι έχουμε κάποια διαφορά από τις προηγούμενες γενιές. Δεν είμαστε εμπνευσμένη γενιά και ίσως αυτό μας έχει γεράσει πριν από την ώρα μας. Εδώ  προκύπτει η ανάγκη χειραφέτησης των ανθρώπων της ηλικίας μας – και κατ’ επέκταση όλης της κοινωνίας – που είναι κατά τη γνώμη μου και το ζητούμενο.

DSCN0030

Ιωάννα της Λωραίνης, Ηρώ Κωνσταντοπούλου, Άννα Φρανκ, Αθηνά Χατζηεσμέρ…όλες «χάθηκαν» πρόωρα με τους χαρακτηρισμούς επαναστάτριες και  ηρωίδες, να τις ακολουθουν έως τις μέρες μας. Πόσο «επαναστάτρια» και πόσο «ηρωιδα» αισθάνεται μία νέα γυναίκα εν έτη 2015;

Δεν έχω την αίσθηση, ότι αυτές οι κοπέλες αισθάνονταν ηρωίδες. Απλά αγωνίστηκαν γι’ αυτό, που θεωρούσαν δίκαιο και έφτασαν ερήμην τους στον ηρωισμό. Στις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα είναι δύσκολο ένας άνθρωπος να φτάσει στον ηρωισμό, γιατί δεν είναι τόσο ακραίες,  όσο εκείνες στις οποίες  έζησαν οι συγκεκριμένες κοπέλες. Αν όμως βρεθούμε κάποια στιγμή αντιμέτωποι με παρόμοιες καταστάσεις, πιστεύω ότι μπορεί να συμπεριφερθούμε αντίστοιχα και να προκύψουν εκ νέου ήρωες και επαναστάτες. Θα πρέπει βέβαια, να οχυρωθούμε από πριν προς αυτήν την κατεύθυνση, για να μπορέσουμε να αντιδράσουμε επί της ουσίας. Αυτές οι νεαρές γυναίκες, ήταν κορίτσια των καιρών τους και αγαπούσαν τόσο πολύ τη ζωή, που την υπερασπίστηκαν ως το θάνατο. Για μένα αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του επαναστάτη. Δεν πάει για να πεθάνει, πάει για να διεκδικήσει μία καλύτερη ζωή για όλους. Οι γυναίκες αυτές αγαπούσαν τη ζωή, μέχρι θανάτου!

ΗΛΙΑΝΑ 19

Πιστεύεις, ότι στην εποχή της κακώς εννοούμενης και ακόμα χειρότερα εφαρμοζόμενης παγκοσμιοποίησης είναι εφικτή η ουσιαστική αντίσταση ενός λαού, απέναντι στις διάφορες μορφές πολιτικής εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης;

Αν ο λαός αποκτήσει συνείδηση του εαυτού του, είναι εφικτή και η αντίσταση. Οι εποχές δεν είναι τελικά και τόσο απρόσωπες και τα όπλα δεν είναι και τόσο μακριά. Η μάχη σώμα με σώμα δεν είναι κάτι τελείως ξένο και όλοι γνωρίζουμε, ότι μαίνονται πόλεμοι γύρω μας, παντού… Θεωρώ πολύ υποκριτική την “ποινικοποίηση” της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, αφενός γιατί δεχόμαστε βία καθημερινά και αφετέρου αν το δούμε ιστορικά και φιλοσοφικά, γιατί μέσα από τη σύγκρουση, προκύπτει συνήθως το “άνοιγμα” της ανθρωπότητας και όχι μέσα από ατελέσφορες διαπραγματεύσεις και διπλωματικές λοβιτούρες.

Υπάρχει όντως χώρος για όλους στο εγχωριο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι ή σώζων εαυτόν σωθήτω;

Εξαρτάται τι εννοείς καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Υπάρχει μία  εγχώρια βιομηχανία του θεάματος, όπου εκεί υπάρχει χώρος για όποιον είναι αρκετά φιλόδοξος και αντιμετωπίζει τον εαυτό του περισσότερο ως προϊόν και λιγότερο – έως καθόλου –  ως καλλιτέχνη. Στη μόνη περίπτωση που δεν μπορώ να είμαι επικριτική, είναι όταν κάποιος έχει βιοποριστικό πρόβλημα και παράλληλα μία οικογένεια να θρέψει, οπότε αναγκαστικά θα ρίξει τα στάνταρντ του, προκειμένου να επιβιώσει, αρκεί βέβαια να είναι κι αυτός συνειδητοποιημένος και να μην θεωρεί, ότι παράγει υψηλή τέχνη. Από  εκεί και πέρα έχω την αίσθηση, ότι ο ευρύτερος χώρος της τέχνης χωράει οποιονδήποτε έχει κάτι να πει και να εκφράσει, επικοινωνώντας επί της ουσίας με το κοινό του. Απλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να βιοποριστεί κανείς από αυτό…

ΗΛΙΑΝΑ 7

Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση…μπήκες από μικρή στα δύσκολα. Πρόλαβες να χαρείς τη δική σου παιδική ηλικία;

Δεν θα έλεγα ότι θυμάμαι τον εαυτό μου ως ανέμελο παιδί, όχι γιατί μπήκα από μικρή στο χώρο του θεάματος, αλλά γιατί ήμουν ένα ανήσυχο πνεύμα κι αυτό δεν μου επέτρεπε να βιώνω τη ζωή ανέμελα. Για να είμαι ειλικρινής, βιώνω τη ζωή πιο χαλαρά τώρα, ως ενήλικη. Έπρεπε να δουλέψω πολύ με τον εαυτό μου, για να καταφέρω να πετάξω από πάνω μου βάρη – δικά μου και επίκτητα – και να μπορέσω να αισθανθώ πραγματικά ελεύθερη κι ως εκ τούτου ανέμελη. Ήμουν ένα βαθιά προβληματισμένο κι ανήσυχο παιδί είναι η αλήθεια…

ΗΛΙΑΝΑ 4

Αθηνά Χατζηεσμέρ ή Εσμερίδου, ετών 17, σε σκηνοθεσία και σύλληψη όλης της ομάδας των συντελεστών, στο Θέατρο επί Κολωνώ, έναρξη Νοέμβριος 2015. Μίλησε μας λίγο για την «ανυπότακτη» Αθηνά και τον τρόπο με τον οποίο επιλέξατε, να  μας αφηγηθείτε  την ένδοξη και συνάμα τραγική ιστορία της…

Η Αθηνά προέκυψε ως θέμα για παράσταση, όταν μας προσφέρθηκε από το Θέατρο “Επί Κολωνώ” το Black Box, για να κάνουμε μία δική μας δουλειά. EPI KOLOWNWΜέσα από διάφορες διεργασίες για το τι ακριβώς θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο, το μυαλό μου πήγε στις διηγήσεις της γιαγιάς μου, η οποία ήταν οργανωμένη στην ΕΠΟΝ και κολλητή της φίλη ήταν η Αθηνά Χατζηεσμέρ. Μέσα από τις διηγήσεις της γιαγιάς μου, αγάπησα την Αθηνά και την ιστορία της και μου – μας – φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, να φέρουμε αυτό το καθημερινό κορίτσι, που έφτασε ερήμην του στον ηρωισμό, στο δικό μας σήμερα. Είναι σαν να θέλαμε ένας νέος, επαναστατημένος άνθρωπος του τότε, να συνομιλήσει με τον νέο άνθρωπο του σήμερα, λέγοντας του, ότι η νεότητα εκπληρώνεται μέσα από την επανάσταση.

assets_large_t_193761_53984335

Επίσης, με έναν πολύ περίεργο τρόπο, οι τότε συνθήκες – παρόλο που στην εποχή μας δεν είναι ακριβώς εμπόλεμες – μοιάζουν πάρα πολύ με τις παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Εμείς αυτό που παρουσιάζουμε στην παράσταση είναι τα τελευταία δευτερόλεπτα της ύπαρξης της και τον απολογισμό, που κάνει η ίδια για τη σύντομη ζωή και τη δυσανάλογα πλούσια σε εμπειρίες πορεία της. Μέσα σε μία ώρα διαστέλλουμε τα τελευταία δύο λεπτά της ζωής της και μαθαίνουμε όσα πρέπει να μάθουμε μέσα από την αφήγηση της, η οποία συνδιαλέγεται με τη μουσική. Μαζί μου στη σκηνή θα είναι ο Ισίδωρος Πάτερος, που είναι μουσικοσυνθέτης και μέσα από τη δική μας σχέση ζωντανεύει στην ουσία και η ιστορία της Αθηνάς.

Επιλέξαμε είναι αλήθεια έναν δύσκολο δρόμο, αυτόν της συνδημιουργίας και της ομαδικότητας και νιώθω πολύ τυχερή γιατί συνεργάζομαι με πολύ αξιόλογους ανθρώπους, με τους οποίους ευτυχώς εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένας σκηνοθέτης, αλλά μοιραζόμαστε όλοι μαζί την ευθύνη, είναι όντως μία εξαιρετικά δύσκολη συνθήκη, αλλά στην περίπτωση μας η δημοκρατικότητα θριάμβευσε και παράλληλα επιβεβαιώθηκε η διαίσθηση μου, σχετικά με την επιλογή των συνεργατών μου. Η Φαίδρα Σούτου, με την οποία έχω συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν,  μας καθοδηγεί κινησιολογικά, ο Ηλίας Παπανικολάου  επιμελήθηκε την σκηνική εγκατάσταση και η Θαλασσιά Αντωνοπούλου ανέλαβε τη συγγραφή του κειμένου, το οποίο είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό κείμενο, με διεισδυτικό λόγο, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει μία σπάνια ευαισθησία  για  τις μέρες μας.    

athina_xatziesmer

“ΑΘΗΝΑ ΧΑΤΖΗΕΣΜΕΡ”, ετών 17″, έρχεται από τις 13 Νοεμβρίου 2015, στο BLACK BOX του Θεάτρου ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ – πρωταγωνιστούν: Ηλιάνα Μαυρομάτη & Ισίδωρος Πάτερος



Με την Ηλιάνα βρεθήκαμε στον Ταύρο, τη γειτονιά της Αθηνάς, ένα σχετικά ηλιόλουστο φθινοπωρινό απόγευμα και μέσα από μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και φορτισμένη συναισθηματικά περιπλάνηση στα μέρη που έζησε και η ίδια η Αθηνά Χατζηεσμέρ, αποτυπώσαμε φωτογραφικά το φευγαλέο της στιγμής…

ΗΛΙΑΝΑ 17edited

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο “CRÈME ROYALE” 11200889_634387910029252_7919695184943274870_n Bake House Café στην Καλλιθέα (Λεωφ. Ελ. Βενιζέλου 136 – τηλ. 210 9512200), όπου πραγματικά μας φιλοξένησαν υποδειγματικά και έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν (..είναι και φιλόζωοι!…)  ώστε να αισθανθούμε σαν στο σπίτι μας…

ΗΛΙΑΝΑ 20

Στο πλασίο των ακόμα πιο προσωπικών συναντήσεων με καλλιτέχνες που έχουν πάντα κάτι να πουν μέσα απ’ το έργο τους (αλλά και τη γενικότερη στάση ζωής τους) εντάσσεται πλέον και μία συλλεκτική φωτογραφία αρχείου – πάντα “εν δράσει” – με την υπογράφουσα την στήλη και τον εκάστοτε καλεσμένο της, αρχής γενομένης με την εντυπωσιακά όμορφη, ταλαντούχα, και εκ πεποιθήσεως πολιτικοποιημένη  Ηλιάνα Μαυρομάτη…  

ΗΛΙΑΝΑ & ΛΙΛΑ 11edited

ΠΑΡΚΟ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ – ΤΑΥΡΟΣ

“ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨΩΔΙΑ ΕΨΙΛΟΝ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΠΟΣ , ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ…

08 Thursday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA

Ο ένας καθρέφτης του άλλου…


γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


Ομήρου Οδύσσεια: Ραψωδία Ε

«Στη ραψωδία Ε επαναλαμβάνεται η απόφαση των θεών για τον νόστο του Oδυσσέα και πραγματοποιείται η αποστολή του Eρμή στην Ωγυγία. O θεός ανακοινώνει στην Kαλυψώ τη θεϊκή απόφαση, και η νεράιδα, παρά τις αρχικές αντιδράσεις της, υπακούει τελικά στην εντολή του Δία και βοηθάει τον Oδυσσέα να κατασκευάσει μια σχεδία για το ταξίδι του νόστου. Mε τη σχεδία αυτή ταξίδεψε ο ήρωας σε ήρεμη θάλασσα ως τη στιγμή που τον αντιλήφθηκε ο Ποσειδώνας. Ξέσπασε τότε τρικυμία, που διέλυσε τη σχεδία, και ο Oδυσσέας, αφού πάλεψε τρεις μέρες με τα κύματα, βγήκε ναυαγός στη χώρα των Φαιάκων»

_ _ _       _ _ _      _ _ _

Χρησιμοποιώντας την παραπάνω σύνοψη της Ραψωδίας Ε του Ομήρου ως δραματουργικό καμβά και βασιζόμενος στην υπέροχη μετάφραση του Ζήσιμου Σιδέρη, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Γεωργαλάς παρουσίασε τη Δευτέρα 5/10, στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ένα κομψοτέχνημα λόγου και εικόνας.

Ο τρόπος που επέλεξε να αποδώσει θεατρικά, ένα σημαντικότατο απόσπασμα απ’ το πιο δημοφιλές και πολυδιαβασμένο έπος παγκοσμίως, έκανε τις όποιες αναστολές μου σχετικά με το κατά πόσο η έντονα στυλιζαρισμένη κίνηση μπορεί να συνθλίψει ένα κείμενο γεμάτο αρχετυπικά νοήματα και φιλοσοφικές προεκτάσεις,  να πάνε περίπατο μαζί με όλα τα κλισέ που είχα στο κεφάλι μου για το μοντέρνο – εναλλακτικό θέατρο  (…με την καλή και την κακή έννοια…) και τους απανταχού εκφραστές του.

DIMITRIS GEORGALAS

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Γεωργαλάς

Τελικά ναι! Λόγος και κίνηση – πνεύμα και σώμα, μπορούν να συνυπάρξουν επί ίσοις όροις, ειδικά όταν ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του διαθέτουν γνήσιο όραμα και ένα καθαρά προσωπικό ύφος θεατρικής έκφρασης, το οποίο θεωρώ ότι όσες παραστάσεις κι αν έχουμε παρακολουθήσει, δεν θα πάψουμε ποτέ να το θεωρούμε απώτερο ζητούμενο, για να μην πω προαπαιτούμενο.

Ο Δημήτρης Γεωργαλάς, πολύ σοφά και έξυπνα σκεπτόμενος επέλεξε δύο νέα και εξαιρετικά ταλαντούχα παιδιά για να υποδυθούν στην ουσία όλα τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στη Ραψωδία Ε, με τον Χρήστο Καπενή να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας (…χωρίς καμία υπερβολή…) ως ένας «εγκλωβισμένος» άνθρωπος, έρμαιο στις διαθέσεις (…ενίοτε και τις ορέξεις…) των θεών, που  αγωνίζεται να γυρίσει στην πατρίδα του μετά από την πολύχρονη και πολυτάραχη περιπλάνηση του σε άγριες θάλασσες και αφιλόξενες στεριές. Σημειολογικά ο ήρωας του Ομήρου, τον οποίο ενσάρκωσε ιδανικά ο νεαρός ηθοποιός (…ως επί το πλείστον γιατί και οι δύο ηθοποιοί ερμήνευσαν όλους τους ρόλους..) θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς τους κοινούς θνητούς, που παλεύουμε καθημερινά με τους προσωπικούς μας δαίμονες, γι’ αυτό άλλωστε και το έργο του κορυφαίου ποιητή παραμένει ισοβίως επίκαιρο και δεν σταματά ποτέ να μας συγκινεί και να μας γυρνάει πίσω σε χρόνια μαθητικά, τότε που δεν ξέραμε πώς ακριβώς να διαχειριστούμε τους  «θησαυρούς» που κρύβονταν στα βιβλία μας.

12086752_10153629965654941_105374136_n

…με τάση προς τα πάνω και προς τα κάτω…οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…

Με βάση τη μυθολογία, μετά από μία σειρά από απίστευτες περιπέτειες και αψηφώντας ακόμα και την οργή των θεών, ο πολυμήχανος Οδυσσέας καταφέρνει να φτάσει αρχικά στη χώρα των Φαιάκων και στη συνέχεια στην δική του Ιθάκη. Τώρα τι ακριβώς βρίσκει εκεί είναι ένα άλλο – τεράστιο – ζήτημα, το οποίο ενδεχομένως αποτελεί από μόνο του υλικό για παράσταση. Πάντως, θα ήταν πραγματικά ανούσιο να προσεγγίσει κάποιος την συγκεκριμένη καλλιτεχνική πρόταση με γνώμονα μόνο τη λογική και τις «κυριολεξίες» παντός τύπου, προσπαθώντας να μεταφέρει την αίσθηση που του προκλήθηκε κατά τη θέαση, γιατί το όλο εγχείρημα του Δημήτρη Γεωργαλά εμπεριέχει μία καλώς εννοούμενη «τρέλα» που εκφράζεται τόσο μέσα από τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, όσο και από το σκηνογραφικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκείνοι δρουν, το οποίο θυμίζει ένα υδάτινο καθαρτήριο – ψυχών; – με πολλαπλούς αντικατοπτρισμούς, φωτιστικούς και άλλους …(…εντυπωσιακότατη η δουλειά του Βασίλη Αποστολάτου σκηνογραφικά και «φωτιστικά»…)

12085296_10153629965914941_403587099_o

…αντικατοπτρισμοί…

Ο εμπνευσμένος σκηνοθέτης ευτύχησε να έχει στην ομάδα του μία πολύ άξια κινησιολόγο – η Φαίδρα Σούτου αντιλήφθηκε και σεβάστηκε απόλυτα τη «ρευστή» ατμόσφαιρα που ήθελε να διοχετεύσει στο κοινό ο σκηνοθέτης της, απελευθερώνοντας παράλληλα τα σώματα των ηθοποιών – με αποτέλεσμα να απολαύσουμε επί σκηνής ένα θέαμα υψηλής αισθητικής και διεθνών προδιαγραφών (…μακάρι αυτή η συνεργασία να συνεχιστεί και να έχουμε τη χαρά στο άμεσο μέλλον  να παρακολουθήσουμε  μία νέα σύμπραξη  των δύο καλλιτεχνών…)

12092519_10153629965729941_1750641031_n

…μία ακατάπαυστη ροή ενέργειας, κινήσεων & συναισθημάτων, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή…

Σωστά μελετημένες εναλλαγές σιωπών και έντονης λεκτικής δραστηριότητας, έντασης και ηρεμίας, πάθους και παραίτησης, διεκδίκησης και συμβιβασμού, αγάπης και μίσους, σε αρμονικό συνδυασμό με μία θεσπέσια μουσική επένδυση (…σαν της νεράιδας σαγηνευτικό και συνάμα σπαρακτικό το τραγούδι της Κωνσταντίνας Ψωμά…) και η Ραψωδία Ε του Ομήρου ξαφνικά πιο ενδιαφέρουσα, πιο διαπεραστική, πιο ατμοσφαιρική,  πιο ολοκληρωμένη,  πιο «ανθρώπινη» από ποτέ…

12092387_10153629966154941_1831456955_n

…ένας άρτια χορογραφημένος –  “επί σκηνής” -εναγκαλισμός…

enagalismos

…κι ένας βαθιά ανθρώπινος και συναδελφικός…

Τα εκφραστικά και ευέλικτα σώματα των δύο ηθοποιών – ο Στέλιος Δημόπουλος με εντυπωσίασε με την φυσική του δύναμη και την υποκριτική του στιβαρότητα –  δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να πάλλονται μέσα κι έξω από το νερό, ενώ ο λόγος τους έρρεε αβίαστα, πότε ταχύτατα και βροντερά σαν ορμητικός καταρράκτης και πότε αργά και ξέπνοα, σαν εκκολαπτόμενο έλος. Αρχικά, δεν είχα πρόθεση να ξεχωρίσω υποκριτικά κάποιον από τους δύο πρωταγωνιστές αυτής της πραγματικά υπέρ-σύγχρονης παράστασης, αλλά θα αδικούσα κατάφορα τον Χρήστο Καπενή αν δεν το έκανα, κυρίως γιατί επωμίστηκε το πιο απαιτητικό – υποκριτικά και κινησιολογικά – κομμάτι της παράστασης, αφού από ένα σημείο και μετά μεταμορφώθηκε εξ’ ολοκλήρου σε έναν από τους πιο «αμφιλεγόμενους» ομηρικούς ήρωες, αφήνοντας ένα εντελώς προσωπικό υποκριτικό αποτύπωμα, απ’ αυτά που πολλές φορές καθορίζουν και την μετέπειτα πορεία ενός καλλιτέχνη.

12077068_10153629965864941_819327933_n

Χρήστος Καπενής..μία εικόνα = χίλιες λέξεις…

Σε μια εποχή που το θέμα των πολιτικών προσφύγων, της οικονομικής μετανάστευσης (…καλό είναι να μην τα συγχέουμε αυτά τα δύο…) καθώς και του επαναπατρισμού εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, δεν μπορούμε ν’ αγνοήσουμε τους συνειρμούς, που γεννάει η παράσταση του Δημήτρη Γεωργαλά, αν και η «ντελικάτη» και ανοιχτή σε πολλαπλές αναγνώσεις σκηνοθεσία του δεν άφησε πολλά περιθώρια για τετελεσμένα συμπεράσματα και βεβιασμένα κοινωνικοπολιτικά «πορίσματα», απ’ αυτά που πιστεύω πως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του, απεύχεται να του αποδοθούν ως προμελετημένα και εξ’ επί τούτου…

12077523_10153629966189941_1732791230_n

Ο Στέλιος Δημόπουλος περιθάλπει με στοργή το ναυαγό Χρήστο Καπενή – Οδυσσέα…

Η παράσταση “ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΡΑΨΩΔΙΑ ΕΨΙΛΟΝ “που έκανε πρεμιέρα στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, τη Δευτέρα 5/10, χρησιμοποιώντας ως αφορμή τον ομηρικό ήρωα, μας προτρέπει να ανατρέξουμε στον εσώτερο εαυτό μας, για να βρούμε – ενδεχομένως – τις απαντήσεις στα όποια ερωτήματα μας απασχολούν και ταυτόχρονα μας ταλανίζουν (…ποικίλουν για τον καθένα μας… είναι όμως και τόσο κοινά…) και ίσως έτσι καταφέρουμε κι εμείς μία μέρα να επιστρέψουμε στη δική μας Ιθάκη, ή γιατί όχι να τολμήσουμε (επιτέλους!!!) να δημιουργήσουμε από την αρχή μία εντελώς καινούργια, που δεν θα θυμίζει σε τίποτα την παλιά, γκρεμιζοντας οριστικά τα Τείχη, τους Δούρειους Ίππους και τις ανθρώπινες προκαταλήψεις και (δια)στρεβλώσεις…

Καλό ταξίδι Οδυσσέα…

Τελικά αυτό μετράει περισσότερο απ’ τον εκάστοτε προορισμό.

12071528_10153629966344941_1209606221_n

Η κινησιολόγος Φαίδρα Σούτου, ο σκηνοθέτης της παράστασης Δημήτρης Γεωργαλάς και οι δύο πρωταγωνιστές: Στέλιος Δημόπουλος & Χρήστος Καπενής, αφήνονται στην κρίση του κοινού, που υποδέχτηκε την δουλειά τους με ειλικρινή ενθουσιασμό και ένα εξίσου αληθινό, δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα…


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Ζήσιμος Σιδέρης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γεωργαλάς
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Σκηνικό-Φωτισμοί: Βασίλης Αποστολάτος
Σχεδιασμός προβολών: Peter van Til

Ερμηνευτές: Στέλιος Δημόπουλος, Χρήστος Καπενής

Τραγούδι: Κωνσταντίνα Ψωμά

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

 Πρεμιέρα: Από 5/10/2015 μέχρι 1/12/2015

 Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Δευτέρα 21:15, Τρίτη 21:15

 Χώρος: Δώμα

 Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 12€, Φοιτητικό / Άνω των 65 ετών 10€, Ανέργων 8€

 Διάρκεια: 60 λεπτά

 Προπώληση: www.viva.gr, τηλ. 11876, Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots, Ιανός, Reload,  MediaMarkt

Θέατρο του Νέου Κόσμου (http://nkt.gr/)

Αντισθένους 7 και Θαρύπου , Αθήνα /   Στάση Μετρό-Τραμ «Συγγρού-Φιξ»

Τηλέφωνο: 210 9212900

 

 

 

 

 

“ΕΛΙΦ” = ΜΑΓΕΙΑ! Η ΑΝΙΜΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ & Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ DESTINΈE ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΨΑΝ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ, ΣΕ ΠΑΤΡΙΔΕΣ “ΧΑΜΕΝΕΣ”, ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΕΣ…

06 Tuesday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in Ars & Vita

≈ Leave a comment

Tags

ARS & VITA


ELIF 8

Άρωμα από “ΕΛΙΦ”…


γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

10501827_10202807133112788_2181839448895293073_n


Το Σάββατο 3 Οκτωβρίου, στον υποβλητικό χώρο του Κόμη (Λασκαράτου 20 – Άνω Πατήσια), οι Εκδόσεις ΑΝΙΜΑ 1922089_471015126331582_425967479_n και η νεοσύστατη Θεατρική Ομάδα DESTINΈΕ  THEATRIKI OMADA DESTINEE  μας μετέφεραν σε θεατρική μορφή λίγη  απ’ την υπερβατική γοητεία που κρύβεται στο βιβλίο της Άννας Ραζή “ΕΛΙΦ”, προσφέροντας στους θεατές μία πρώτη γεύση (…θέλουμε κι άλλη….) από μία, απ’ ότι όλα δείχνουν, λαμπρή θεατρική συνέχεια.

ELIF 7

…όταν οι μοίρες προστάζουν…οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα επιλογής;

Ο Δημήτρης Κατσιδονιώτης σκηνοθέτησε υποδειγματικά (ατμοσφαιρικότατοι φωτισμοί, συνεπής αποτύπωση της εποχής, αποτελεσματικό μανατζάρισμα ηθοποιών και σύνδεση των επιμέρους σκηνών…με νόημα…) την πρώτη θεατρικοποιημένη παρουσίαση του βιβλίου της Άννας Ραζή, βασισμένος στην θεατρική διασκευή της ίδιας (με τη θεατρολόγο Ανδριάνα Μουρελάτου να έχει επιμεληθεί δραματουργικά το θεατρικό κείμενο…) καταφέρνοντας να μας μεταφέρει πότε στη Σμύρνη και πότε στα Καλάβρυτα της εποχής εκείνης (…την γνωρίζουμε καλά εκείνη την εποχή…) μέσα από αλλεπάλληλα flash back, που μας σύστησαν έναν – έναν τους ήρωες του βιβλίου και παράλληλα μας οδήγησαν σε μία ελεύθερη κατάδυση στον κατασκότεινο βυθό μίας οικογένειας με “υπερφυσικές” ικανότητες, που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά και ουκ ολίγες φορές επισύρουν οδυνηρές (…για να μην πω ολέθριες…) συνέπειες.

ELIF 5

Γιαγιά και εγγονή…μοιράζονται καλά κρυμμένα μυστικά…

ELIF 3

Δύο γυναίκες που τις ενώνει μία επώδυνη αλήθεια και ένα ακόμα πιο επώδυνο ψέμα, αντιμέτωπες με τη μοίρα και κυρίως τους εαυτούς τους…

Ο έρωτας, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών,  δεν θα μπορούσε να λείπει από την πολυτάραχη ιστορία που επέλεξε να μας διηγηθεί με τόση μαεστρία η Άννα Ραζή, μόνο που στην περίπτωση των δικών της ηρώων βιώνεται, ως επί το πλείστον, βίαια και παθιασμένα, παραμένοντας βασανιστικά ανεκπλήρωτος ή αντίθετα όταν τελικά εκπληρώνεται, γίνεται τόσο καταστροφικός, που στο πέρασμα του σαρώνει τα πάντα και τους πάντες…

ELIF 12

Ανάμεσα σε δύο γυναίκες…ένας άνδρας…αινιγματικός όσο κι ο ίδιος ο έρωτας…

ELIF 17

…κι ένας έρωτας δίχως αύριο…απολαμβάνει το παρόν του…

Επανερχόμενη στον Δημήτρη Κατσιδονιώτη και τον ευφάνταστο τρόπο με τον οποίο μας παρουσίασε θεατρικοποιημένα αποσπάσματα από ένα βιβλίο που βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοση του (…ευελπιστούμε ότι θα υπάρξουν κι άλλες…) είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού, να καταπιάνεται σκηνοθετικά ένας νέος και πολλά υποσχόμενος καλλιτέχνης με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα κι ένα εξίσου “εύθραυστο” κείμενο. Γεμάτο έντονα και βαθιά νοήματα και συναισθήματα, αλλά και συνεχείς εναλλαγές τοποθεσιών και εικόνων, το βιβλίο της Άννας Ραζή φέρει την αύρα άλλων εποχών, τις οποίες οι σύγχρονες γενιές γνωρίζουμε μόνο μέσα από διηγήσεις (…επιζώντων και των απογόνων τους…) τα σχετικά αρχεία (…φωτογραφικά και άλλα…) και τα αδιάσειστα ιστορικά ντοκουμέντα.

ELIF 16

Η συγγραφέας Άννα Ραζή και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κατσιδονιώτης  ικανοποιημένοι από την πρώτη επαφή με το κοινό…και δίκαια…

Για όλους τους παραπάνω λόγους και επιπρόσθετα για το γεγονός, ότι προστάτεψε τους ηθοποιούς του από διάφορα υποκριτικά κλισέ και λοιπές σκηνικές υπερβολές που συνηθίζονται σε θεατρικοποιημένες παρουσιάσεις βιβλίων (…ίσως γιατί ο χρόνος προετοιμασίας είναι λιγοστός και οι πληροφορίες που πρέπει να αφομοιώσουν οι θεατές δυσανάλογα πολλές…) αξίζουν θερμά και ειλικρινή συγχαρητήρια στον Δημήτρη Κατσιδονιώτη – και στην Θεατρική Ομάδα DESTINΈΕ –  που απέδωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την δραματοποιημένη εκδοχή ενός πολύ δυνατού βιβλίου, που η σκηνική του απεικόνιση αναμένεται να μας απασχολήσει έντονα και μάλιστα στο άμεσο μέλλον, αφού η ολοκληρωμένη θεατρική μεταφορά του βιβλίου αναμένεται μέσα στον Φεβρουάριο του 2016…

ELIF 6

… το “χάρισμα” αντιμέτωπο με τη “μοίρα”…

Το Σαββατόβραδο της 3ης Οκτωβρίου, σε έναν κατάμεστο ΚΟΜΗ (…άνθρωποι κάθε ηλικίας παρακολουθούσαν σιωπηλοί και πλήρως αφοσιωμένοι σ’ αυτό που έβλεπαν…) γίναμε όλοι ένα με τη Σουλτάνα (…πειστικότατη η Χριστίνα Γώγου στον ομώνυμο ρόλο…) την Ανθία, τη Μέλια, τη Ζαχαρένια, το Φώτη, τον Παύλο, το Γεράσιμο, αλλά και τους υπόλοιπους ήρωες της Άννας Ραζή, που μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Κατσιδονιώτη απέκτησαν μία εντελώς άλλη διάσταση, σχεδόν…”υπερφυσική”…

ELIF 2

…και στο τέλος η μεγαλύτερη ανταμοιβή…το ένθερμο χειροκρότημα του κοινού…


…και μερικές backstage photos με τους συντελεστές….

ELIF 15

…όλοι μαζί και χωρίς καμία πόζα…

ELIF 14

…όλοι μαζί και με λίγη πόζα…

ELIF 10

…και για το τέλος…από αριστερά και δεξιόστροφα (με επιμελώς ατημέλητη πόζα): Άννα Ραζή, Λίλα Παπαπάσχου, Χριστίνα Γώγου, Δημήτρης Κατσιδονιώτης και ο δημοσιογράφος Χρήστος Σούτος

ELIF 11

…ιδού και το “ιλάτσι” που σας υποσχέθηκα….εις υγείαν!

Θ.Α.Λ.Π.Ω.Ρ.Η. (Ποιητικό Χρονογράφημα)

01 Thursday Oct 2015

Posted by lilapapapaschou in "Το κορίτσι της Δύσης"

≈ Leave a comment

Tags

Το Κορίτσι της Δύσης

V. Van Gogh, Σιταροχώραφο. 1888. Van Gogh Μουσείο. Άμστερνταμ.

V. Van Gogh, Σιταροχώραφο. 1888. Van Gogh Μουσείο. Άμστερνταμ


“Το Κορίτσι της Δύσης”

…ή αλλιώς Λίλα Παπαπάσχου…

10620124_10203850971568097_8561179947259916890_o


Θερισμός…

Στάχυα ξανθά, αγκαθωτά, ανυπόταχτα.

Προτείνεις δρεπάνι, σου δίνουν ψωμί.

Σαρώνει των χωραφιών τις χρυσαφένιες σιωπές

το τραγούδι της συγκομιδής.

Χαϊδεύω τα νωπά μαλλιά σου, την ώρα που οι θεριστές

σκουπίζουν τον ιδρώτα, απ’ τα μελαψά τους μέτωπα

αγωνιώντας για το μέλλον της φετινής εσοδείας.

C. Pissarro, Η συγκομιδή. 1857. Ιδιωτική Συλλογή.

C. Pissarro, Η συγκομιδή. 1857. Ιδιωτική Συλλογή.

Αλώνισμα…

Σαν τα δεμάτια των θεριστών κείτονται ράθυμοι άνθρωποι

στων καναπέδων την επίπλαστη άνεση.

Τις νύχτες λερώνουν σεντόνια με πρόσκαιρες ηδονές.

Δεν υποφέρουν από αϋπνίες, η διαταραχή τους αποκαλείται ναρκισσισμός.

Ξεγελούν και ξεγελιούνται.

Δεν αγαπούν κι ας αγαπιούνται.

Ξεχνούν και λησμονούνται.

Όσο κι αν προσπαθήσουν να ξεφύγουν

η Νέμεσις θα τους βρει.

Της ιστορίας, δεσμοφύλακες και δραπέτες

αντιμέτωποι με την ίδια ποινή.

O Θερίσμος, Πωλ Γκωγκέν

O Θερίσμος, Πωλ Γκωγκέν

Λίχνισμα…

Πρώην σύντροφοι και συναγωνιστές

σε πέρασαν από κόσκινο

μέχρι να υπογράψεις μετάνοια

για παλιές ιδεολογίες.

Σαν ηφαίστεια κι αυτές, επιφανειακά ανενεργές

με τους πυρήνες να σιγοκαίνε.

Αδικίες και σφάλματα στοιχειώνουν τα όνειρα σου

κι ας αρνείσαι πεισματικά, να τα πολιτογραφήσεις ως εφιάλτες.

Πρωί…

Μην σε μελαγχολεί η έλευση του φθινοπώρου.

Ας συμφιλιωθούμε με την εποχή.

Οι αλλαγές αποτελούν τη μοναδική σταθερότητα.

Απ’ τη ζωή ως το θάνατο, η απόσταση μηδαμινή, τεράστια, απειροελάχιστη…

Ας καλωσορίσουμε την αλλαγή.

Σαν αντίδοτο, στην έμφυτη ροπή μας, προς το εφησυχάζειν.

Ώχρα…

Έλα να ξαποστάσουμε ο ένας στην κούραση του άλλου

πάνω στο σωρό των κιτρινισμένων φύλλων.

Όπως εμείς, τα φύλλα πέφτουν, σαπίζουν και χάνονται…

Αέναος ο κύκλος της ύπαρξης.

Εις τον αιώνα των αιώνων…αμήν…

J. Francois Millet, Noonday rest. 1866. Museum of fine Arts Boston Μεσημεριάτικη Ξεκούραση Μουσείο Καλών Τεχνών Βοστόνη

J. Francois Millet, Noonday rest. 1866. Museum of fine Arts Boston Μεσημεριάτικη Ξεκούραση Μουσείο Καλών Τεχνών Βοστόνη

Ροή…

Η αναπνοή σου μοσχοβολά, σαν το βρεγμένο χώμα.

Πίνω στάλες βροχής, απ’ τις άκρες των βλεφάρων σου.

Μιλάμε ψιθυριστά, προστατεύοντας μυστικά επτασφράγιστα.

Αποκλειστική κληρονομιά των ερωτευμένων

όλα αυτά που οι άλλοι ονομάζουν – επιεικώς –

τετριμμένα, ουτοπικά και ανώφελα.

Ημερολόγιο…

1η Οκτωβρίου 2015, μεσημεριάζει…

Η φύση – μαζί με σένα-  σκορπίζει ευωδιές.

Επτά μήνες παρά μία ημέρα.

Κι η δική μας σελίδα, σαν να ξεκίνησε μόλις να γράφεται…

Henri Martin- Οι εραστές

Henri Martin- Οι εραστές

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Subscribe

  • Entries (RSS)
  • Comments (RSS)

Archives

  • July 2022
  • April 2022
  • July 2021
  • June 2021
  • March 2021
  • January 2021
  • November 2020
  • October 2020
  • September 2020
  • July 2020
  • May 2020
  • December 2019
  • June 2019
  • March 2019
  • February 2019
  • January 2019
  • December 2018
  • October 2018
  • September 2018
  • August 2018
  • July 2018
  • June 2018
  • April 2018
  • February 2018
  • January 2018
  • December 2017
  • November 2017
  • October 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • April 2017
  • March 2017
  • February 2017
  • January 2017
  • December 2016
  • November 2016
  • October 2016
  • September 2016
  • August 2016
  • July 2016
  • June 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • June 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • March 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • December 2014
  • November 2014
  • October 2014
  • September 2014
  • August 2014
  • July 2014
  • June 2014
  • May 2014
  • April 2014
  • March 2014
  • February 2014
  • January 2014
  • December 2013
  • November 2013

Categories

  • "Το κορίτσι της Δύσης"
  • Ars & Vita
  • BLAME IT ON THE STARS
  • Αγαπητό μου ημερολόγιο…
  • Βαλκανιογνωμόνιο
  • Εικαστικά
  • Η πραγματικότητα αλλιώς…
  • Κριτική Βιβλίου
  • Λογοτεχνικά Κείμενα
  • Μουσικό Καφενείο
  • ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
  • Συνεντεύξεις
  • Σεκάνς
  • Τέχνες
  • Splendide mendax
  • Uncategorized

Meta

  • Register
  • Log in

Create a free website or blog at WordPress.com.

Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Following
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Join 54 other followers
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • ΑΛΛΙΩΣ
    • Customize
    • Follow Following
    • Sign up
    • Log in
    • Report this content
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Collapse this bar
 

Loading Comments...