ΠΡΑΚΤΟΡΙΣΣΕΣ VS CHARLIE’S ANGELS = 1 – 0!

Tags

ARS & VITA

 

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Πριν ξεκινήσω να σας αναλύω πως προέκυψε το «σκορ» του τίτλου θα ήθελα να ξεκαθαρίσω, ότι γενικότερα είμαι κατά της μεταφοράς γνωστών κινηματογραφικών ταινιών στο θέατρο ή αντίστοιχα της παρωδίας αυτών και ως εκ τούτου ουδέποτε έχω παρακολουθήσει παράσταση βασισμένη σε ταινία του εγχώριου ή διεθνούς κινηματογράφου (…εκτός από το FESTEN – Οικογενειακή Γιορτή που ήταν ξεχωριστή περίπτωση απ’ όλες τις απόψεις…) παρόλο που σε πολλές από αυτές τις παραγωγές οι συντελεστές ήταν αξιολογότατοι καλλιτέχνες και πολύ καλοί μου φίλοι.

Με βάση τα παραπάνω, ομολογώ ότι αρχικά ήμουν αρκετά επιφυλακτική απέναντι στην κωμωδία-παρωδία ταινιών κατασκοπείας «ΠΡΑΚΤΟΡΙΣΣΕΣ» του Γιάννη Καλαβριανού, που παρουσιάζεται με αξιοσημείωτη επιτυχία στο γνωστό και αγαπημένο Πολυχώρο VAULT, φοβούμενη ότι μία μικρή σχετικά θεατρική σκηνή δεν επαρκεί, για να φιλοξενήσει κάτι τόσο φιλόδοξο και ταυτόχρονα απαιτητικό, υποκριτικά και κινησιολογικά.

Όλοι οι πράκτορες εν δράσει…

Οι λόγοι που με έκαναν να αγνοήσω τις αμφιβολίες μου και να παρευρεθώ στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης, τη Δευτέρα 23/11, είναι πολλοί και έχουν να κάνουν με τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο που σκηνοθετεί την παράσταση και αποτελεί εγγύηση ποιότητας και προσεγμένης αισθητικής, με το εκλεκτό καστ των πρωταγωνιστών – ειδικά η Ευγενία Αποστόλου (..η αλλιώς η Ελληνίδα Meryl Streep…)  είναι από μόνη της ένας καλός λόγος για να δεις οτιδήποτε αρκεί να συμμετέχει – και φυσικά για τον πρότερο έντιμο βίο ενός θεατρικού χώρου με άποψη και προσωπικό στίγμα, που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ με τις καλλιτεχνικές του επιλογές (…ο Δημήτρης Καρατζιάς ξέρει πολύ καλά τι κάνει…).

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Αυγουστίνος Ρεμούνδος

Ε ναι λοιπόν, πέρασα πολύ ωραία στις ΠΡΑΚΤΟΡΙΣΣΕΣ! Γέλασα με τα εύστοχα, κινηματογραφικού τύπου γκαγκς, εντυπωσιάστηκα με τις υποκριτικές και σωματικές ικανότητες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών, θαύμασα το δεμένο κείμενο του Γιάννη Καλαβριανού με τις ευφυέστατες ατάκες και επιτέλους πείστηκα, ότι το ζήτημα δεν είναι τι μεταφέρεις και που, αλλά με ποιον τρόπο το κάνεις.

Καταιγιστικός ρυθμός, άρτια χορογραφημένες σκηνές δράσεις, διαπεραστικό χιούμορ – ενίοτε black – απίστευτες σκηνικές εναλλαγές και μία πολυσυλλεκτική ομάδα ικανών ηθοποιών έτοιμη για όλα…και συγκεκριμένα για να σώσει τον κόσμο από τα καταστροφικά σχέδια της σατανικής Λουκρητίας (…όχι Βοργίας, αν και θα μπορούσε…). Χάρη στην εξαιρετική απόδοση των πρωταγωνιστών αυτού του, Χολιγουντιανών προδιαγραφών, θεατρικού blockbuster, ο αρχικά περιορισμένος σκηνικός χώρος άρχισε να μου φαίνεται ξαφνικά τεράστιος, γεμάτος εντυπωσιακά σκηνικά και εφάμιλλος ενός πλήρως εξοπλισμένου κινηματογραφικού πλατό.

Μία Λευκορωσίδα / Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, μία Ιταλίδα / Μάρα Δαρμουσλή και μία Ελληνίδα / Αλκμήνη Σταθάτου (…αυτό θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και ανέκδοτο…) καλούνται να ξαναθυμηθούν το “πρακτοριλίκι” , ύστερα από πρόσκληση της αρχηγού Ζαμπίνε / Ευγενία Αποστόλου. Κάπου εκεί ενδιάμεσα χωράει και η “παράξενη” βοηθός της αρχηγού Γιαννούλα / Χριστίνα Δενδρινού (…η ταλαντούχα ηθοποιός εμφανίζεται σε πολλούς ρόλους…), ένας Αμερικανός Πρέσβης/Αυγουστίνος Ρεμούνδος άνευ προηγουμένου απ’ όλες τις απόψεις, μια επιχειρηματίας εσωρούχων (…η Χριστίνα Δενδρινού ξαναχτυπά…) και φυσικά η διαβόητη Λουκρητία (…αγνώστων λοιπών στοιχείων…) με τον απροσδόκητα συμπαθητικό υποτακτικό της ΤΙΜΟΤΕΙ/Πωλ Ζαχαριάδης (…ναι όπως το σαμπουάν…). 

Οι Πρακτόρισσες: Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, Αλκμήνη Σταθάτου και Μάρα Δαρμουσλή,  με την αρχηγό τους Ευγενία Αποστόλου.

Πάνω σ’ αυτόν τον εξωφρενικό δραματουργικό άξονα, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, οι επτά πρωταγωνιστές αυτής της σπαρταριστής κωμωδίας, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό υποδυόμενοι απλά και απόλυτα φυσικά χαρακτήρες τραβηγμένους απ’ τα μαλλιά,  δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να ξαναθυμηθεί αγαπημένες ταινίες δράσης και να γελάσει με όλα αυτά τα κιηματογραφικά κλισέ, που αγαπάμε να μισούμε και που όσο κι αν δεν το ομολογούμε, θα μας ασκούν πάντα μία ανεξήγητη γοητεία, όσο κι αν ο εκλεπτυσμένος εαυτός μας προστάζει να τα σνομπάρουμε.

“Οι Πρακτόρισσες” ήταν για μένα μία από τις πιο ευχάριστες θεατρικές εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων και νομίζω πως θα αποτελέσουν και μία πολύ καλή αφορμή, ώστε να απενοχοποιηθεί επιτέλους η κωμωδία σε αυτήν τη χώρα, που ενώ τη “γέννησε” μαζί με την τραγωδία (…άσχετα αν η δεύτερη επικράτησε κυριολεκτικά και μεταφορικά…)  επιμένει να τη θεωρεί υποδεέστερη καλλιτεχνικά και αισθητικά, γεγονός που με βρίσκει εκ διαμέτρου αντίθετη (…και επιπλεόν με θυμώνει…).

Τα υπόλοιπα κάθε Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή στις 18.00, στον τρίτο όροφο του Πολυχώρου VAULT (Μελενίκου 26 – Βοτανικός). Μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας χαρτομάντηλα γιατί θα κλάψετε σίγουρα…από τα γέλια…

Λουλούδια και χειροκροτήματα. Ο ιδανικός επίλογος μίας λαμπερής πρεμιέρας.

---

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Συγγραφέας: Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνοθεσία: Αυγουστίνος Ρεμούνδος

Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης

Σχεδιασμός φωτισμού: Τάσος Σκλαβούνος

Κοστούμια – Σκηνικά: Τόνια Αβδελοπούλου

Video: gcl dp Γιώργος Συμεωνίδης – Άρτεμις Σταθάκου
Φωτογραφίες: Νικολέττα Γιαννούλη

Trailer: gcl dp

Πολεμικές τέχνες: Τάσος Δαρδαγάνης

Αφίσα: Αλέξανδρος Βενιέρης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Παραγωγή: VAULT

Παίζουν: Ευγενία Αποστόλου, Μάρα Δαρμουσλή, Χριστίνα Δενδρινού, Πωλ Ζαχαριάδης, Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Αλκμήνη Σταθάτου, Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη

Vault

Μελενίκου 26, Βοτανικός ,Βοτανικός
Τηλ : 2130356472, 6945993870
Παραστάσεις : Mέχρι : 10/1/2016
Πληροφορίες : Απόγ.: Κυρ. 6 μ.μ. Βραδ.: Σάβ. 9 μ.μ.
Τιμη : € 15, 10, προπώληση: € 10.
Aπό: 10/10

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

https://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1/?fref=ts

Facebook page: https://www.facebook.com/praktorisses

BACKSTAGE PHOTOS

Όλος ο θίασος των Πρακτόρων ποζάρει ικανοποιημένος από την επιτυχία της αποστόλης…

Από αριαστερά και δεξιόστροφα: Μάρα Δαρμουσλή, Χριστίνα Δενδρινού, Αλκμήνη Σταθάτου, Ευγενία Αποστόλου, Λίλα Παπαπάσχου, Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη & ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος

Advertisements

Ο Σύλλογος Αποφοίτων «Μαρία Κάλλας» του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας, σε συνεργασία με τον Εκδοτικό Οίκο ANIMA, παρουσίασαν τη μουσικοθεατρική παράσταση «LES MEMOIRES”, με τον απολαυστικό Γιώργο Ηλιόπουλο να κερδίζει τις εντυπώσεις στο ρόλο μίας «σωστής κυρίας»…

Tags

ARS & VITA

 

Το πορτραίτο μίας κυρίας…

---

γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Το έργο «LES MEMOIRES» (της Λαίδης Ίνιτ Στρουγκένιεφ – Χίλκρεστ) παρουσιάστηκε στην Αθήνα για δύο μόνο παραστάσεις το Σάββατο 21 & την Κυριακή 22/11 2015 (..ευχόμαστε το Αθηναϊκό κοινό να έχει την ευκαιρία μίας νέας παρουσίασης στο άμεσο μέλλον…) και η στήλη  ARS & VITA είχε τη χαρά να παρευρεθεί στην παράσταση της Κυριακής.

Στον πρόσφατα ανακαινισμένο Πολυχώρο των Εκδόσεων ANIMA (Φαιδριάδων 8 – Κυψέλη) που φιλοξενεί θεατρικές παραστάσεις, καλλιτεχνικές δράσεις, σεμινάρια και λοιπές εκδηλώσεις, ο ηθοποιός Γιώργος Ηλιόπουλος και οι συνεργάτες του μας απέδειξαν, ότι για να κάνεις Τέχνη δεν χρειάζονται απαραίτητα υπέρογκα ποσά, εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια (…αν και από σκηνογραφικής και ενδυματολογικής άποψης η παράσταση ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή τηρουμένων των αναλογιών, με την Αγγελική Σάμπαλη να υπογράφει τα «υψηλής ραπτικής» ρούχα και αξεσουάρ της εκκεντρικής Λαίδης…) και παρόμοιου τύπου υλικές προδιαγραφές, αλλά όσο το δυνατόν περισσότερη έμπνευση και το πάντα «θαυματουργό» πνεύμα ομαδικότητας και συνεργασίας.

Άποψη του σκηνικού χώρου

Ο κωμικοτραγικός μονόλογος που παρακολουθήσαμε στον ασφυκτικά γεμάτο χώρο του Εκδοτικού Οίκου ΑΝΙΜΑ, αποτελεί συνέχεια της παράστασης του Συλλόγου με τίτλο «ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΪΚΑ», που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε, με σκοπό την στήριξη του Κέντρου Ημέρας Παιδιών & Εφήβων με Αυτισμό Μεσσηνίας. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σύλλογος Αποφοίτων «Μαρία Κάλλας», ιδρύθηκε το 2007 και είναι ένας μη κερδοσκοπικός Σύλλογος που από την αρχή της ίδρυσης του έχει διοργανώσει μία σειρά από εκδηλώσεις/σεμινάρια/εκθέσεις/θεατρικές παραστάσεις/συναυλίες κ.α. αφιλοκερδώς ή πάντα στο πλαίσιο κάποιου φιλανθρωπικού σκοπού.

Επίσης, o Σύλλογος των Αποφοίτων του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας διαθέτει στο ενεργητικό του και μία σημαντικότατη καλλιτεχνική πρωτοβουλία, αφού προ διετίας πραγματοποίησε με επιτυχία, την πρώτη εβδομάδα αφιερωμένη στη Μαρία Κάλλας, στον τόπο καταγωγής της σοπράνο, την Καλαμάτα Μεσσηνίας.

CASTA DIVA…

Με πρωτεργάτη τον Γιώργο Ηλιόπουλο, ο οποίος διαθέτει εκτός από έμφυτο υποκριτικό «τάλαντο» και το ανάλογο σκηνοθετικό, η πολυσυλλεκτική ομάδα νέων δημιουργών κατάφερε να δημιουργήσει μία υπερπαραγωγή δωματίου, τοποθετώντας τον ικανότατο ηθοποιό στο επίκεντρο μίας εκ βαθέων εξομολόγησης, την οποία μας εμπιστεύτηκε ως μία – τέως –  καθώς πρέπει κυρία του καλού κόσμου (…λέμε τώρα…). Δίχως να υπονομεύσει στο ελάχιστο τη συνδρομή των συνεργατών του στο φαντασμαγορικό τελικό αποτέλεσμα, ο ηθοποιός με τις κοινωνικές ευαισθησίες κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις, με τη σαρωτικά αστεία απόδοση ενός πολυεπίπεδου γυναικείου χαρακτήρα (…χωρίς ευτυχώς να γίνει καρικατούρα…) χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο και μεταδίδοντας στους θεατές λίγη απ’ την αστείρευτη ενεργητικότητα του.

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος σε “χορευτικό” ενσταντανέ…

Ενδεδυμένος, σε βαθμό απόλυτης ταύτισης, την περσόνα της ξεπεσμένης Λαίδης Ίνιτ Στρουγκένιεφ – Χίλκρεστ ο Γιώργος Ηλιόπουλος μας ψυχαγώγησε επί της ουσίας, χρησιμοποιώντας με μέτρο και θεατρική οικονομία τα πληθωρικά εκφραστικά του μέσα και απευθυνόμενος πότε στο κοινό και πότε σε ένα βλοσυρό, σιωπηλό και “απειλητικό” γυναικείο πορτραίτο με ονοματεπώνυμο…

Η Ίρμα η…γλυκιά;

Τη δική της θέση στη σκηνή διεκδίκησε επάξια η καλλίφωνη και ευπαρουσίαστη Μαρία Τσώνη, που ήταν χάρμα οφθαλμών – και ώτων – παρεμβαίνοντας στην “κωμική” ατμόσφαιρα που τόσο έντεχνα είχε δημιουργήσει ο Γιώργος Ηλιόπουλος με τη δραματική της performance, που έδωσε στην παράσταση τον τόνο μίας άλλης εποχής, τότε που οι άνθρωποι ήταν ίσως πιο ρομαντικοί (…ίσως…) και τα “μεγέθη” – καλλιτεχνικά & άλλα – πολύ μεγαλύτερα (…και πάλι ίσως…).

Η ταλαντούχα ερμηνεύτρια κλασικού τραγουδιού Μαρία Τσώνη

Στα συν της παράστασης τα υπέροχα βίντεο vintage αισθητικής (…με  αέρα βωβού & παλιού ελληνικού κινηματογράφου…) του Ανδρέα Καρασπήλιου, τα οποία διάνθιζαν τη χειμαρρώδη αφήγηση μίας «χαροκαμένης» και «χαπακωμένης» πρώην αριστοκράτισσας και νυν “θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου”, η οποία παλεύει απεγνωσμένα να κρατηθεί στη ζωή, διατηρώντας παράλληλα σώας τας φρένας (…όχι με ιδιαίτερη επιτυχία…).

Στιγμιότυπο από το εμπνευσμένο video art του Ανδρέα Καρασπήλιου

Δυστυχώς η σκληρή πραγματικότητα – τότε & τώρα –  και κατ’ επέκταση ο εκάστοτε κοινωνικός περίγυρος, δεν είναι ποτέ επιεικής με τους «ευγενείς» και τους συναισθηματικά ευάλωτους αυτού του κόσμου, ειδικά αν κάνουν το λάθος  να αντιταχθούν στις επιταγές του επιλέγοντας τον δικό τους δρόμο, που οδηγεί πολλές φορές σε ένα τέλος μοιραίο και…προδιαγεγραμμένο.

Ακόμη και το “τέλος” όμως της περίφημης Λαίδης Στρουγκένιεφ – Χίλκρεστ εμπεριείχε το στοιχείο της σάτιρας κι εμείς ξαναγελάσαμε εκεί που δεν το περιμέναμε – γλυκόπικρα αυτήν τη φορά – βλέποντας στο πρόσωπο μίας ταλαιπωρημένης από τη ζωή και τους ανθρώπους γυναίκας κάτι από…τον εαυτό μας; Διόλου απίθανο…

Ένα βλέμμα = χίλιες λέξεις…

Η πολιτιστική στήλη ARS & VITA υποδέχεται πάντα με ενθουσιασμό – και ταυτόχρονα στηρίζει – δράσεις σαν αυτή που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την Κυριακή 22/11, στον Πολυχώρο των Εκδόσεων ΑΝΙΜΑ, ειδικά όταν πραγματοποιούνται στο πλαίσιο συνεργασίας και στήριξης φορέων, όπως το Κέντρο Ημέρας Παιδιών & Εφήβων με Αυτισμό Μεσσηνίας.

Καλή συνέχεια, καλή δύναμη και καλή επιτυχία σε όλες τις μελλοντικές προσπάθειες του Συλλόγου! Εμείς θα ξαναβρεθούμε σίγουρα κάπου εκεί κοντά, για να συνδράμουμε στο καλλιτεχνικό και ανθρωπιστικό έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου και της παρέας του, όπως και όσο μπορούμε…

---

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

les memoires

https://www.facebook.com/groups/299356720588/?fref=ts

http://animapublications.blogspot.gr/

& 

BACKSTAGE PHOTOS

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος & μέλη του Συλλόγου Αποφοίτων “Μαρία Κάλλας” του Μουσικού Σχολείο Καλαμάτας “ποζάρουν” μαζί με τη Λίλα Παπαπάσχου

Από αριστερά και δεξιόστροφα: Μαρία Τσώνη, Άννα Ραζή / Εκδόσεις ΑΝΙΜΑ, Γιώργος Ηλιόπουλος (ως Λαίδη Στρουγκένιεφ – Χίλκρεστ), Λίλα Παπαπάσχου και ο Χρήστος Σούτος

Η πόλη του φωτός…φέρνει στην Ευρώπη το σκοτάδι.

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

---

Παρίσι Παρασκευή 13/11 του τρέχοντος έτους. Μια συνηθισμένη Παρασκευή για την όμορφη γαλλική πρωτεύουσα. Κόσμος γεμίζει τις πλατείες, τα μαγαζιά, τους δρόμους, τα καφέ, τα εστιατόρια. Πολιτιστικές δράσεις, συναυλίες, εκθέσεις, δρώμενα σε όλο το μήκος της πόλης σε εξέλιξη. Μια πόλη πολύχρωμη, πολυπρόσωπη, πολυπολιτισμική, κουλτούρες από όλο το κόσμο συνυπάρχουν αρμονικό σε ένα σφιχταγκάλιασμα, που όμοιο του δύσκολα συναντάς. Ένα πολύβουο μελίσσι. Την ίδια μέρα στο περίφημο και επιβλητικό Stade de France οι εθνικές ομάδες Γαλλίας και Γερμανίας έδιναν μεγάλο φιλικό αγώνα προάγγελο της τεράστιας διοργάνωσης του Κυπέλλου Εθνών Ευρώπης το επόμενο καλοκαίρι στη γαλλική πρωτεύουσα.

Και ξαφνικά ΣΟΚ!!!!!!!!. Στην αρχή αντικρουόμενες πληροφορίες για κάποιες εκρήξεις περιμετρικά του γηπέδου. Δειλά δειλά κάνουν την εμφάνιση τους πληροφορίες για επιθέσεις σε διάφορα σημεία. Ξένα και τοπικά μέσα ενημέρωσης μετά από λίγη ώρα αρχίζουν να μιλούν για πολλαπλά χτυπήματα που κρύβουν οσμή τρομοκρατίας και πιθανό οργανωμένο σχέδιο. Κανείς δεν θέλει να ξεστομίσει αυτό που όλοι σκέφτονται. Τα γεγονότα όμως είναι καταιγιστικά.

φωτογραφία αρχείου

Η καρδιά της Ευρώπης, η πόλη του φωτός, η Γαλλία είναι ανοχύρωτη στο έλεος των τρομοκρατών μαχητών του ISIS. Οι φράσεις από τους απεσταλμένους των μεγάλων τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δικτύων βγαίνουν με δυσκολία και προκαλούν τρόμο. Το ισλαμικό χαλιφάτο μέσω των μαχητών του ” πάτησε” πόδι στον δυτικό κόσμο. Ο φόβος είναι εδώ, μας χτυπάει την πόρτα. Η καθημερινότητα των πολιτών δεν θα είναι πια η ίδια. Ο κόσμος άλλαξε και η εικόνα σοκάρει. Λίγες μέρες μετά το Παρίσι, αναβάλλεται ποδοσφαιρικός αγώνας στην Γερμανία, στο Ανόβερο, υπό τον φόβο νέου χτυπήματος. Οι Βρυξέλλες μοιάζουν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε σαν έρημη πόλη. Στρατός στους δρόμους, κάτοικοι στα σπίτια τους, η ηρεμία αναζητείται.

φωτογραφία αρχείου

Τι περιλαμβάνει η επόμενη μέρα; Συνεχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Ισλαμικού κράτους από το σύνολο των ισχυρών του κόσμου. Η.Π.Α, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία και λοιποί σύμμαχοι θα επιτεθούν, όπως δηλώνουν, πάση δυνάμει κατά της διεθνούς τρομοκρατίας. Από κοντά και η Ρωσία του Πούτιν, που πρώτη επλήγη από την δράση των τζιχαντιστών, με την ανατίναξη του αεροπλάνου που στοίχισε την ζωή σε τόσους αθώους πολίτες. Από την άλλη οι τρομοκράτες με κάθε ευκαιρία απειλούν. Οι πολίτες φοβούνται πια, σε πολλές πόλεις, να κάνουν τα αυτονόητα. Η αλήθεια όμως βρίσκεται αλλού. Το ισλαμικό χαλιφάτο το εξέθρεψαν και το γιγάντωσαν οι σημερινοί διώκτες του με την πολιτική τους. Όσο εξυπηρετούσε τα σχέδια τους ήταν καλά. Όσο ο ISIS σκότωνε μικρά παιδιά και αμάχους στη Συρία δεν υπήρχε πρόβλημα. Τις εικόνες αυτές τις έβλεπαν τρώγοντας μπροστά σε μια ανοικτή τηλεόραση.  Τώρα που είναι στις αυλές τους αλλάζουν ρότα  Το παραμύθι έχει πια δράκο.

φωτογραφία αρχείου

Όταν εδώ και καιρό αφήνεις την εν λόγω οργάνωση να δρα ανεξέλεγκτα και να βρίσκει πόρους όχι μόνο φταις αλλά είσαι και συνένοχος. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν άνθρωπο που είναι αποφασισμένος να πεθάνει. Η λύση σε καμία περίπτωση δεν φαντάζει και δεν είναι απλή. Πρέπει να κοπεί η χρηματοδότηση του χαλιφάτου με κάθε τρόπο. Ο τρόμος και ο φόβος είναι εδώ. Ο κακός τους ξάδελφος ο ρατσισμός επίσης. Δεν θα νικήσουν όμως. Όλοι μας έχουμε ευθύνη να μην το επιτρέψουμε αυτό. Στην καθημερινότητα μας, στις δουλειές μας, στις επαφές μας. Ο απλός πρόσφυγας δεν είναι τρομοκράτης. Είναι άνθρωπος ξεριζωμένος από την εστία του και ζητά βοήθεια που οφείλουμε να του δώσουμε. Η ευθύνη των αρχών, όμως, να ξεχωρίσουν τον πιθανό τρομοκράτη από τον ταλαιπωρημένο πρόσφυγα παραμένει μεγάλη. Υπομονή σε όλους μας.

φωτογραφία αρχείου

[Υπομονή …], Όλγα Γκρίζη

Tags

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

By: wallpaperscraft.com

 

-Δεν αντέχω άλλο.

– Υπομονή!

– Με ποιο απ΄όλα;

– Με όλα…

Και τότε συνειδητοποίησα πως από τη στιγμή που γεννήθηκα κάνω υπομονή. Γεννήθηκα ΓΙΑ ΝΑ κάνω υπομονή…

Υπομονετικά βιώνω την απογοήτευση. Τη φοβάμαι, τη νιώθω να με πλησιάζει συνέχεια. Υπομονετικά προσπαθώ να την αγνοήσω. Υπομονετικά. Όπως τώρα. Στην κορυφή του κάστρου, στη μικρή μου κρυψώνα, στην άκρη της πέτρας με το ένα πόδι στον αέρα. Στο μόνο μέρος που δεν περιτριγυρίζομαι από κάγκελα και τείχη. Στο μόνο μέρος που βλέπω μακριά και καθαρά. Υπομονετικά περιμένω μία δήθεν σημαντική στιγμή, που ποτέ δεν έρχεται. Την αλλαγή των εποχών. Το πέρασμα του χρόνου. Τον άνθρωπο να αλλάξει…

Υπομονετικά συναναστρέφομαι με πολλούς για να γνωρίσω, να συμπαθήσω και να κρατήσω στο τέλος ελάχιστους.

Υπομονή…

Και όταν τελειώνει η υπομονή; Όταν κανείς δεν νοιάζεται και δεν αλλάζει; Όταν δε δέχεσαι να κάνεις άλλο το μαλάκα; Τότε απλά σε ρωτάνε:  “γιατί δεν είσαι υπομονετικός;”, “Γιατί είσαι βίαιος και αυτοκαταστροφικός;”, “Γιατί γινεσαι άδικος;”…

Και ποιος σου είπε ότι είναι αδικία το να μην σε αντέχω άλλο, γιατί τα σκάτωσες με τη ζωή μας. Τη δική μας ρε γαμώτο, την κοινή. Όχι τη δική σου.

Και ποιος σου είπε ότι είναι αυτοκαταστροφικό να μένω μόνη και να νιώθω μελαγχολία όταν βρίσκομαι συνέχεια μεταξύ ηλιθίων σαν εσένα, που κυνηγάνε την επιβεβαίωση σε βλέμματα άσκοπα και λόγια ψεύτικα; Μεταξύ ηλιθίων που αναλώνονται…

…………..

Φιλική συμβουλή. Άνοιξε τα μάτια σου και δες.

Δες ότι σε εγκαταλείπω.

Νομίζω πως ήρθε η σειρά σου να κάνεις υπομονή, με ανθρώπους όπως εσύ η ίδια. Μέχρι τελικά να μάθεις… Να σου μιλάς, να σε ακούς, να σε σιχαίνεσαι και να σε αγαπάς, να σου δίνεις ελαφρυντικά και να σε κρίνεις…

Εγώ εγκαταλείπω.

Για όλους τους λόγους που αδυνατείς να κατανοήσεις.

To Skrow Theater και ο Σάκης Σερέφας μας προτείνουν να κάνουμε τη ζωή μας…”ΜΑΜ”!

Tags

ARS & VITA

Οι συντελεστές της παράστασης αντιμέτωποι με ένα αδηφάγο ψυγείο…

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου έκανε πρεμιέρα στο Skrow Theater το “ΜΑΜ” του Σάκη Σερέφα και η στήλη ARS & VITA  ήταν εκεί για να καταγράψει άλλη μία επιτυχημένη προσπάθεια της πολυμελούς και δημιουργικά εναλλασσόμενης θεατρικής παρέας του Skrow, που με βάση όσα έχουμε παρακολουθήσει τον τελευταίο καιρό, τείνει να γίνει καλλιτεχνικός μας… εθισμός.

Ο γνωστός συγγραφέας Σάκης Σερέφας παρουσιάζει το πρώτο του θεατρικό έργο και βάζει στο μικροσκόπιο τις ορέξεις μας, την αγία ελληνική οικογένεια, τα “σκουμπριά” και τους “λύκους”, τις αγωνίες και τα ερωτηματικά της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, τους φόβους μας, τους παρθενικούς μας έρωτες, τη διαχείριση των αναμνήσεων μας, την αγωνία να ενταχθούμε στο κοινωνικό σύνολο και πολλά ακόμα, τόσα που ενδεχομένως δεν φτάνουν ούτε δέκα τόμοι για να αναλυθούν επαρκώς.

το πρώτο θεατρικό έργο του Σάκη Σερέφα

Τρεις νέοι καλλιτέχνες με γνήσιο δημιουργικό όραμα και πρωτότυπες ιδέες υπογράφουν τη σκηνοθεσία της παράστασης: Αναστασία Γιαννάκη, Γιάννης Δενδρινός & Κατερίνα Λάττα, καθοδηγώντας υποκριτικά τρεις εξίσου ταλαντούχους ηθοποιούς που με τις γενναιόδωρες ερμηνείες τους, ανέδειξαν στο έπακρο ένα κείμενο γεμάτο ευφυέστατους συμβολισμούς για τη ζωή, τη σύνδεση του σύγχρονου ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την απώλεια, τις κοινωνικές συμβάσεις, και φυσικά για το φαγάκι το επιούσιο, που συνδέεται με όλα τα προαναφερθέντα, με τρόπο ιλαροτραγικό (..στην συγκεκριμένη περίπτωση και ξεκαρδιστικό…).

Οι ηθοποιοί Χρηστίνα Γαρμπή, Θανάσης Ζερίτης & Γιώργος Κισσανδράκης αποτέλεσαν μία δεμένη ομάδα, χωρίς ωστόσο να “ομαδοποιηθούν”, διατηρώντας ανέπαφη την προσωπική τους έκφραση και προσφέροντας ο καθένας ξεχωριστά – και όλοι μαζί- στιγμές γέλιου, συγκίνησης, περίσκεψης, νοσταλγίας και σαφώς προβληματισμού, απευθυνόμενοι κάθε τόσο ποικιλοτρόπως στο αφοσιωμένο και καλλιτεχνικά ενημερωμένο κοινό του Skrow.

Οι τρεις πρωταγωνιστές σε..πτήση…

Ο Γιώργος Κισσανδράκης ως Ζοζέφ, δηλαδή ο νεαρός μαθητής και επιβάτης του σχολικού λεωφορείου με τον εκκεντρικό οδηγό που ακούει στο όνομα “Μεγάλος”, ήταν κάτι παραπάνω από επαρκής, προσδίδοντας στο ρόλο του αφελούς πλην περίεργου και φιλομαθή νεανία, μία  υπερ-ρεαλιστική διάσταση που απολαύσαμε κατά τη διάρκεια της παράστασης και χειροκροτήσαμε στο τέλος με θέρμη και ενθουσιασμό. Ο “Μεγάλος” του Θανάση Ζερίτη, δηλαδή ο έμπειρος και φιλοσοφημένος ενήλικας που μυεί τον άγουρο Ζοζέφ στα μυστικά της ζωής και την υψήλη τέχνη της γαστρονομίας, ήταν απλά υπέροχος – χωρίς ίχνος υπερβολής – καταφέρνοντας να κερδίσει τις εντυπώσεις και στο ρόλο του ταλανισμένου πατέρα του νεαρού ήρωα, που αγαπά τη φύση σχεδόν όσο και τους ανθρώπους (…ίσως λίγο περισσότερο τη φύση…). Η υποκριτική αποκάλυψη όμως της βραδιάς ήταν η ασύλληπτα εύελικτη, σωματικά και φωνητικά, Χρηστίνα Γαρμπή, που δεν σταμάτησε λεπτό να μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις συνεχείς μεταμορφώσεις της, εκμαιεύοντας αβίαστα το γέλιο και τον θαυμασμό μας. Αστεία, προκλητική, “φυτό”, έφηβη ντίβα, τρελαμένος χιπ-χοπάς, σουρεάλ γριά, νευρωτική μητέρα, η νεαρή ηθοποιός ήταν άψογη σε όλους τους ρόλους και της αξίζει ένα τεράστιο μπράβο και πολλά (…μα πάρα πολλά…) συγχαρητήρια!

ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο…αρχίζοντας με το Γιώργο Κισσανδράκη…

…συνεχίζοντας με το Θανάση Ζερίτη….

και ολοκληρώνοντας με την υπέροχη Χρηστίνα Γαρμπή…

Ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα σε μία ξεχωριστή παράσταση, αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα (…εντελώς συμπτωματικά…) είναι η Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού και νομίζω πως το timing δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, εφόσον το έργο του Σάκη Σερέφα έχει ως κεντρικό ήρωα ένα ανήλικο αγόρι που μέσα σε επτά χρόνια και τα αντίστοιχα μαθήματα “μαγειρικής” ενηλικιώνεται και παράλληλα μαθαίνει πως όλα είναι προς βρώσιν. Ακόμα – ή μάλλον κυρίως – και η ίδια η ζωή.

Προτείνω να ακολουθήσετε το παράδειγμα του μικρού μαθητή με τη μεγάλη όρεξη  και να ανοίξετε άφοβα την πόρτα του δικού σας “ψυγείου”, αρχίζοντας να καταναλώνετε άμεσα, όσα σημαντικά και ασήμαντα συσσωρεύετε κάθε τόσο, με σκοπό κάποια στιγμή να τα κάνετε “ΜΑΜ”. Καλό θα ήταν να μην το καθυστερήσετε πολύ, γιατί η ζωή όπως και τα φαγητά έχουν ημερομηνία λήξης…και μάλιστα σύντομη.

---

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Αναστασία Γιαννάκη, Γιάννης Δενδρινός, Κατερίνα Λάττα
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου    
Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτογραφία: Αναστασία Γιαννάκη

Παίζουν: Χρηστίνα Γαρμπή, Θανάσης Ζερίτης, Γιώργος Κισσανδράκης

Τοποθεσία:

Skrow Theater, Αρχελάου 5, Παγκράτι

Ημερομηνία:

Πρεμιέρα: 18 Νοεμβρίου 2015
Έως 28 Ιανουαρίου 2016

Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00

Τιμές εισιτηρίων: 12 € γενική είσοδος, 8 € μειωμένο, 5 € ατέλεια.

Πληροφορίες: Τηλ.: 2107235842
www.skrowtheater.com

H ΣΤΗΛΗ ARS & VITA ΒΡΕΘΗΚΕ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΣΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΣΜΟ & ΤΟ ΦΟΒΟ…

Tags

ARS & VITA

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

 

 

---

Υπόσχεση

Τα δάκρυα που στα μάτια μας

θα δείτε ν’ αναβρύζουν

ποτέ μην τα πιστέψετε

απελπισιάς σημάδια.

Υπόσχεση είναι μοναχά

γι’ Αγώνα υπόσχεση

(ποίημα του Αλέξανδρου Παναγούλη – Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972 – Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974)

---

 

Γλυπτά του Μιχάλη Κάση

---

Η γνωριμία με τον διεθνούς φήμης εικαστικό Μιχάλη Κάση, με αφορμή εκδήλωση αφιερωμένη στην εξέγερση των φοιτητών κατά της Χούντας, επιβεβαίωσε μία πολύ αισιόδοξη αίσθηση που είχα ανέκαθεν, δηλαδή ότι δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «ηλικία». Ο άνθρωπος γερνά, όταν το μυαλό και η ψυχή του το αποφασίσουν και ο φημισμένος γλύπτης από την τιμημένη Μάνη, είναι η τρανότερη – ζωντανή – απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού.

Την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015, στις 8 το βράδυ, στο ατελιέ (…ένα από τα πολλά…) του Μιχάλη Κάση στο Φάληρο, που λειτουργεί παράλληλα κι ως χώρος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, παρακολουθήσαμε τον αεικίνητο, «αιώνιο έφηβο» δημιουργό, να ξαναθυμίζει σε μας τους νεότερους που δεν βιώσαμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου από πρώτο χέρι, αλλά και τους παλαιότερους που διατηρούν ακόμα νωπές τις μνήμες μίας εποχής που απεύχονται την αναβίωσή της, όλα αυτά για τα οποία αξίζει να πολεμάμε, να αντιστεκόμαστε και να παλεύουμε να κατακτήσουμε, ενίοτε και με σκληρούς αγώνες.

Ο Μιχάλης Κάσης απαγγέλει…

Μέσα από το ρεαλιστικά συγκινητικό και ταυτόχρονα τρυφερά λυρικό ποίημα του Μιχαλή Κάση με τίτλο «ΧΡΕΟΣ», αλλά και την κατοπινή εξιστόρηση των γεγονότων του Νοέμβρη του ‘73,  τα οποία σημάδεψαν κοινωνικοπολιτικά και τις επόμενες γενιές με τρόπο ανεξίτηλο, ο «πεφωτισμένος» καλλιτέχνης μας συγκίνησε, μας προβλημάτισε, μας αφύπνισε, βάζοντας μας “δύσκολα” και προ(σ)καλώντας μας να πάρουμε θέση στα πράγματα, όπως οφείλουμε ως πολίτες της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία και αποτελεί ακόμα και σήμερα στην – σύμφωνα με  πολλούς – παρακμή της, λίκνο του Πολιτισμού, των Τεχνών & των Γραμμάτων.

…αφηγείται και απευθύνεται στο προσηλωμένο κοινό του

Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε την προβολή ασπρόμαυρου φιλμ (…μία πολύ σπάνια κόπια στην οποία αφηγητής ήταν ο ίδιος ο Αλέξανδρος Παναγούλης…) με θέμα την πορεία προς εκείνο το ζοφερό ξημέρωμα της 17^ης Νοεμβρίου 1973, που μας στοιχειώνει έως σήμερα (…ενδεχομένως για πάντα…), ενώ μετά το τέλος της διαφωτιστικής και ταυτόχρονα σοκαριστικά ρεαλιστικής απεικόνισης των γεγονότων εκείνης της μοιραίας νύχτας, απολαύσαμε όλοι μαζί γευστικότατα εδέσματα που μας φίλεψε ο πάντα χαμογελαστός, αν και βαθιά προβληματισμένος, οικοδεσπότης μας.

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση

Μια βραδιά μνήμης και ταυτόχρονα υπόμνησης, μία γιορτή του πνεύματος που δεν φυλακίζεται ποτέ, μία φιλική συγκέντρωση ανθρώπων όλων των ηλικιών και ένας φόρος τιμής στους δεκάδες νεκρούς που προσέφεραν εαυτούς στον αγώνα για την ελευθερία, με φόντο τα υπέροχα «ομιλούντα» γλυπτά του Μιχάλη Κάση, τα οποία όπως κι ο ίδιος εκπέμπτουν ένα φως…100% ελληνικό, καθάριο και μεγαλειώδες !

Τον ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία και ευχόμαστε ολόψυχα να έχει πάντα την έμπνευση, τη δύναμη και τη σωματική ενέργεια να δημιουργεί, να μεταλαμπαδεύει τη γνώση του και να οργανώνει βραδιές σαν αυτή που ζήσαμε την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου…

---

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΟΥ  ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΣΗ

…για τη Μάνη…

…ένας υπέροχος πίνακας του Μιχάλη Κάση…

Προτομή του ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου

…η Μάνη πρωταγωνιστεί και όχι άδικα…

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση που κοσμεί την είσοδο του ατελιέ του στο Φάληρο

Ο γνωστος δημοσιογράφος Χρήστος Σούτος ποζάρει δίπλα σε μία από τις δημιουργίες του φημισμένου γλύπτη

…δημιουργική ακαταστασία….

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση που κοσμεί την είσοδο του ατελιέ του στο Φάληρο

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση

Η γνωστή αρχαιολόγος Μαρία Κασίμη – Σούτου, ο Μιχάλης Κάσης και η Λίλα Παπαπάσχου απολαμβάνουν κεράσματα και κρασί από τη Μάνη…εις μνήμην των πεσόντων…

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση

Φωτογραφικό αρχείου…επί τοίχου κρεμάμενο…

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση

Γλυπτά του Μιχάλη Κάση

Γλυπτά – προτομές του Μιχάλη Κάση

Ο Μιχάλης Κάσης…μας κοιτάζει αγέρωχος…

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση

Γλυπτά του Μιχάλη Κάση

Γλυπτό του Μιχάλη Κάση

 

 

Άτιτλο, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Tags

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

By: tumblr.com

 

Να μένεις αμετακίνητος

μπροστά στο άναρχο πέταγμα

της Μαύρης Πεταλούδας.

 

Όσο κι αν η μαγεία της στιγμής

στρέφει τον πρωτεργάτη ενθουσιαμό

στα φτερωτά

τα ά- λογα

τα συντμημένα σήματα του Χάους

εσύ κράτα απόσταση φυγής·

μη τύχει και υποκλιθεί

σε συστροφή σκότους

η τόση τυχαιότητα.

 

Σε ρέον έδαφος

εμπιστεύσου

τα άνθη όλο σπέρμα.

Το Πολυτεχνείο…ζει; Από σήμερα, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου και σε τακτά χρονικά διαστήματα ο δημοσιογράφος Χρήστος Σούτος θα βλέπει την πραγματικότητα “αλλιώς”…

---

γράφει ο Χρήστος Σούτος

 

 

 

---

Πέρασαν κιόλας 42 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την νύχτα του Νοεμβρίου του 1973. Μια νύχτα, που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της χώρας. Μια νύχτα που έφερε την δημοκρατία ξανά στο προσκήνιο και οδήγησε την χώρα στην λεγόμενη περίοδο της μεταπολίτευσης. Μια νύχτα τραγική, αλλά συνάμα και μαγική. Μια νύχτα διεκδικήσεων, πάλης, αντίστασης στον φασισμό, στην απολυταρχία, στην τρομοκρατία, στο φόβο. Μια νύχτα μηνυμάτων τόσο ζωντανών και επίκαιρων όσο ποτέ.

Ήταν ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου όταν η χούντα των συνταγματαρχών αποφάσισε την βίαιη και αιματηρή καταστολή της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο. Μιας εξέγερσης που ξεκίνησε ως φοιτητικό κίνημα καταλήψεων πανεπιστημιακών σχολών και ιδρυμάτων και γιγαντώθηκε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό πολλών διαφορετικών κοινωνικών ομάδων αλλά και απλών ανθρώπων που το φοιτητικό κίνημα τους έδωσε το θάρρος και τα φτερά που τους έλειπαν για να βγουν στους δρόμους και στις πλατείες να διαδηλώσουν, να διεκδικήσουν, να ζήσουν ελεύθεροι.

φωτογραφία αρχείου

Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν έγιναν αναλύσεις επί αναλύσεων για τα μηνύματα και τις προεκτάσεις της αντίστασης των νέων της εποχής εκείνης. Αν η εποχή που ακολούθησε μετά τη χούντα δικαίωσε τις προσδοκίες και τους αγώνες. Η τωρινή κατάσταση που βιώνει η χώρα έχει αυξήσει κατακόρυφα την διάθεση μηδενισμού, κυρίως από μεριάς των νέων, της μεταπολίτευσης και των προσώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν. Η κριτική που ασκείται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, και ειδικότερα στη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, είναι σκληρή αλλά όχι εντελώς άδικη. Στα μάτια των σημερινών ανέργων, των φοιτητών που οι σπουδές τους δεν έχουν αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας οι εκπρόσωποι της γενιάς του Νοέμβρη του 1973 φαντάζουν ως οι βολεμένοι, τα γρανάζια του συστήματος, οι καταστροφείς της χώρας και των ονείρων ενός ολόκληρου έθνους, ως οι συμβιβασμένοι. Ναι αληθές, όχι όμως για όλους. Ναι η φωνή του Πολυτεχνείου, επί παραδείγματι, έγινε η φωνή του ΔΝΤ, πράγμα εξαιρετικά θλιβερό. Ναι προσδοκίες διαψεύστηκαν, αγώνες δεν δικαιώθηκαν στο σύνολο τους, αλλά πάντα μια ” κακή” δημοκρατία, μια δημοκρατία με προβλήματα είναι καλύτερη από μια δικτατορία, μια χούντα, ένα φασιστικό καθεστώς.

φωτογραφία αρχείου

Η πολύ μεγάλη ευθύνη της γενιάς αυτής, που θα τους βαραίνει ιστορικά, είναι πως τα συνθήματα και τα μηνύματα εκείνης της εξέγερσης παραμένουν ακόμα ζωντανά. Αν και στην εξουσία για πάνω από τρεις δεκαετίες δεν μπόρεσαν να κάνουν πράξη τα αιτήματα που οι ίδιοι διατύπωναν με θέρμη απέναντι στα τανκς της Χούντας. Οι έννοιες ψωμί, παιδεία, ελευθερία παραμένουν, από διαφορετικό πρίσμα πάντως, σε πρώτη γραμμή. Άνθρωποι πεθαίνουν στο δρόμο καθημερινά από την ανέχεια στις μέρες της αφθονίας και του καπιταλισμού, η παιδεία βρίσκεται σε δεύτερο πλάνο μόνιμα στα σχέδια των εκάστοτε διοικούντων, με σχεδόν μηδενικά ποσοστά στους ετήσιους προϋπολογισμούς και η ελευθερία, τόσο η ατομική όσο και η κοινωνική, δοκιμάζεται καθημερινά. Η λαική κυριαρχία, όπως αυτή εκφράζεται μέσω της προσφυγής στις κάλπες, μοίαζει σαν κακόγουστο αστείο. Η εθνική ανεξαρτησία δοκιμάζεται συνεχώς. Από τη μια οι πιέσεις των δανειστών, από την άλλη οι εθνικιστικές κορώνες από τις γειτονικές χώρες δημιουργούν ένα νεφελώδες και συνάμα εφιαλτικό τοπίο για το αύριο.

Η χώρα και η νέα γενιά φωνάζουν, κραυγάζουν για βοήθεια. Ποιος, από που και πότε θα δώσει την λύση άγνωστο. Πρόσφορο έδαφος φτιάχνεται για την ανάπτυξη ακραίων φασιστικών ιδεολογιών που σε μια χώρα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, και κυρίως ανύπαρκτο εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς ιστορική μνήμη φαντάζουν στα μάτια των απελπισμένων ως ” ιδανικοί” τιμωροί του φαύλου πολιτικού προσωπικού της πατρίδας μας. ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!

φωτογραφία αρχείου

KAFKA’S FREAKS – Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΒΑΓΙΟΝΑΚΗΣ “ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ” ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΦΟΥΡΝΟΣ, ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ…ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΣΤΕ!

Tags

ARS & VITA

Μεταμορφώσεις ενός αληθινού καλλιτέχνη…

---

γράφει & επιμελείται

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Η στήλη ARS & VITA σε πρόσφατο αφιέρωμα της είχε προαναγγείλει τη physical performance που δημιούργησε με περισσή έμπνευση και άλλη τόση σκηνική ευφυία ο Νικόλας Βαγιονάκης και χθες το βράδυ βρέθηκε στο Θέατρο Φούρνος για να επιβεβαιώσει κάτι που από την αρχή υποψιαζόταν. Το “KAFKA’S FREAKS” είναι ένα καλλιτεχνικό…διαμάντι…

Ο γνωστός ηθοποιός και περφόρμερ μας άφησε άφωνους με την ευελιξία και τη βουβή εκφραστικότητα του σώματός του, αλλά και με την απίστευτη υποκριτική του δεινότητα, που του επέτρεπε να αλλάζει με άνεση ηχοχρώματα, συναισθηματικές αποχρώσεις και ταυτόχρονα να κινείται ακόμα κι όταν έμενε αδρανής, με μία φλεγματική κομψότητα που είχαμε καιρό να δούμε στο ελληνικό θέατρο.

Ο Νικόλας Βαγιονάκης ως θηρίο “ανήμερο”…βαθιά πληγωμένο και εκ φύσεως εγκλωβισμένο στον εαυτό του…

Υπογράφοντας ο ίδιος τη δραματουργική σύνθεση, τη διασκευή των τριών διηγημάτων του Φραντς Κάφκα  (Αναφορά σε μία Ακαδημία, Ο Καλλιτέχνης της πείνας και Μετάμορφωση, όλα σε μετάφραση Παναγιώτη Κατσόλη…) και τη σκηνοθεσία, τοποθέτησε τον εαυτό του σε ένα κλουβί (…λιτή αλλά τρομερά εύστοχη η σκηνογραφική άποψη του Βίκτορα Γκέκα…) και κατάφερε να μας καθήλωσει με την απίστευτη ερμηνεία του, κάνοντας τα ζοφερά κείμενα ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς παγκοσμίως, να ακούγονται πιο κατανοητά, πιο σημερινά, πιο επίκαιρα από ποτέ.

Εκμεταλλεύομενος στο έπακρο την επιβλητική του παρουσία,  με τη βοήθεια των κα-τα-πλη-κτι-κών φωτισμών που επιμελήθηκε ο Αποστόλης Τσατσάκος (…εξαιρετική δουλειά…) και σε συνδυασμό με τις “ονειρικές” μουσικές παρεμβάσεις που επένδυσαν ιδανικά τις μεταβάσεις ενός νεόκοπου Καφκικού ήρωα, τον οποίο έπλασε με αυθεντικότητα και πρωτοτυπία χρησιμοποιώντας τον εμβληματικό λόγο του σπουδαίου λογοτέχνη ως καμβά, για να φιλοτεχνήσει μία από τις ωραιότερες, πλούσια μνιμαλιστικές performances που έχω παρακολουθήσει έως σήμερα (…σε ελληνική σκηνή τουλάχιστον…). Ο γνωστός καλλιτέχνης που ζει και δραστηριοποιείται τα τελευταία δέκα χρόνια στο Λονδίνο, μας μετέφερε την ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στα τρία καυστικά διηγήματα του Κάφκα, με το δημιουργικό αέρα της Γηραιάς Αλβιώνας να πνέει ούριος καθόλη τη διάρκεια της ωριαίας σκηνικής σύνθεσης.

Ένα πρόσωπο tabula rasa…ανοιχτό σε πολλαπλές αναγνώσεις…

Μόνο που στην περίπτωση του Νικόλα Βαγιονάκη το θέμα δεν ήταν να παρουσίασει επί σκηνής το σκοτεινό κόσμο του συγγραφέα αυτούσιο και ασχολίαστο, σαν μία ντοκιμαντερίστικη απεικόνιση του συμβολικού λογοτεχνικού του ύφους, που ακόμα και σήμερα κι ενώ τόσα έχουν γραφτεί για το έργο του, παραμένει ένα μυστήριο τόσο για τους αναγνώστες του, όσο και για τους απανταχού βιβλιοκριτικούς, που ασχέτως αν καμώνονται τους ειδικούς διατηρούν ανέπαφα τα ερωτηματικά και τις απορίες τους σε σχέση με το συγγραφικό φαινόμενο:Κάφκα. Αυτό που προσπάθησε να κάνει ο χαρισματικός καλλιτέχνης (…και εντέλει το πέτυχε!…), ήταν να αμφισβητήσει, να σχολιάσει και γιατί όχι να αποδομήσει παντός τύπου “αυθεντίες”, χαρίζοντας στο κοινό μία πέρα για πέρα ουσιαστική ελευθερία, οικουμενική και πανανθρώπινη, αυτήν της προσωπικής επιλογής.

Μία επίκληση στον “άνθρωπο”…

Ο ήρωας του Νικόλα Βαγιονάκη, με τα εναλλασσόμενα πρόσωπα (…και προσωπεία…) όλα στο ίδιο σημειολογικό λευκό, στο τέλος σπάει τα επίκτητα δεσμά του και βγαίνει από τη “φυλακή” της μοναξιάς του, προσπαθώντας να αντικρίσει κατάματα τον κόσμο, που στην αρχή τον τυφλώνει, αλλά στη συνέχεια όσο συνηθίζουν τα μάτια του στο εκτυφλωτικό φως, συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ελευθερία κι ας εμπεριέχει την ευθύνη, μία έννοια τόσο περίπλοκη, τόσο αρχετυπική, τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φύση του ανθρώπου. Ελεύθερος και υπεύθυνος. Αυτός είναι ο πραγματικά εξελιγμένος άνθρωπος σύμφωνα με το Νικόλα Βαγιονάκη και με βάση όσα παρακολουθήσαμε χθες στην σκηνή του θεάτρου ΦΟΥΡΝΟΣ, δεν είναι και τόσο ανέφικτη η επίτευξη μίας σχετικής ατομικής ελευθερίας, που μοιραία θα μας οδηγήσει κάποια στιγμή (…ευελπιστούμε σύντομα αν και τα γεγονότα μας διαψεύδουν…) και στη συλλογική.

Ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος = ένας ελεύθερος (και απελευθερωμένος) άνθρωπος…

Εν μέσω των πρόσφατων τραγικών και δυσοίωνων ειδήσεων (…και  εικόνων…), οι οποίες έφτασαν σε όλη τους τη φρίκη στους δέκτες μας σε απευθείας σύνδεση με τη Γαλλική πρωτεύουσα, προοιωνίζοντας έναν καινούργιο (…είναι όντως τόσο πρωτοφανή όλα αυτά;….) αιματηρότατο πόλεμο, όπου θύτες και θύματα γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα, η καλλιτεχνική πρόταση του Νικόλα Βαγιονάκη θέτει τα δικά της ερωτήματα, αφήνοντας ανοιχτό ένα παράθυρο αισιοδοξίας, χωρίς ωστόσο να αιθεροβατεί. Αυτός ο κόσμος πάντα πήγαινε μπροστά με φωτιά και με μαχαίρι, αλλά υπάρχει ακόμα καιρός γι΄αυτούς που κάθε φορά τα κρατούν και τα κραδαίνουν μπροστά μας….να αναθεωρήσουν…και να εξανθρωπιστούν…

Κάθε Σάββατο & Κυριακή, στις 21.00, στο Θέατρο Φούρνος, ο Κάφκα…αλλιώς….

*Μια παράσταση αφιερωμένη στον Οργανισμό υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Συντελεστές:

Σύνθεση-διασκευή-σκηνοθεσία-ερμηνεία: Νικόλας Βαγιονάκης
Μετάφραση: Παναγιώτης Κατσόλης
Επιμέλεια φωτισμών: Αποστόλης Τσατσάκος
Trailer: Θανάσης Τότσικας
Φωτογραφίες: Μαριλένα Σταφυλίδου
Κατασκευή σκηνικών: Βίκτορ Γκέκας

Εισιτήρια

Τιμές: 10€
Φοιτητές: 8€
Άνεργοι & ατέλειες: 5€

Προπώληση
Στα ταμεία του θεάτρου: τηλ. +302106460748

Πληροφορίες εκδήλωσης

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα (Εξάρχεια) , +30-210-6460748, 6420451 , http://www.fournos-culture.gr/Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00

Διάρκεια: 70′

Είσοδος 5 – 10 ευρώ

---

“Ποιος είναι ο Δόκτωρ Κόρτσακ;” του Ντέιβιντ Γκρεγκ – Το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης παρουσιάζει ένα μοναδικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με αφορμή μία παράσταση…

Tags

ARS & VITA

Ο παδίατρος, παιδαγωγός & συγγραφέας Γιάνους Κόρτσακ  (Janusz Korczak, 22 Ιουλίου 1878 ή 1879 – 5 Αυγούστου1942)

---

γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης    παρουσιάζει από τις 12 Νοεμβρίου έως τις 11 Δεκεμβρίου 2015, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Πόρτα και με την συνεργασία του Συνηγόρου του Παιδιού  και της UNICEF, το συγκλονιστικό έργο “Ποιος είναι ο Δόκτωρ Κόρτσακ;” του πολυβραβευμένου συγγραφέα Ντέιβιντ Γκρέγκ. 

Τη μετάφραση του έργου “Dr Korczak’s example” του Ντέιβιντ Γκρεγκ, υπογράφει η Ξένια Καλογεροπούλου – η δημοφιλής ηθοποιός διαθέτει πολλές περγαμηνές στο παιδικό θέατρο – τη δραματουργική επιμέλεια ο Θωμάς Μοσχόπουλος και τη σκηνοθεσία η Άννα Μιχελή, ενώ παίζουν οι ηθοποιοί: Ρομπέρτα Βέγκα, Τάσος Δημητρόπουλος, Δαυίδ Μαλτέζες, Μιχάλης Μιχαλακίδης και Αλκιβιάδης Μπακογιάννης. Το πραναφερόμενο έργο του σκωτσέζου συγγραφέα έχει μεταφραστεί και παιχτεί ήδη σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες σε σχολεία, θέατρα, ακόμα και ραδιόφωνα και έχει βρει ανταπόκριση τόσο στο παιδικό και νεανικό κοινό, όσο και στους ενήλικες.

Η γνωστή ηθοποιός και “στυλοβάτης” του παιδικού θεάτρου Ξένια Καλογεροπούλου

Οι παραστάσεις θα δίνονται καθημερινά για τους μαθητές των σχολείων της ευρύτερης περιοχής, ενώ την ερχόμενη Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015, θα παρουσιαστεί στο κοινό στις 7 το απόγευμα, στην Αίθουσα Τέχνης του Δήμου Κοζάνης, παρουσία του Βοηθού Συνηγόρου του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού κ. Γιώργου Μόσχου.

Μετά την παράσταση θα ακολουθήσει συζήτηση του κοινού με την Ξένια Καλογεροπούλου, την σκηνοθέτη του έργου Άννα Μιχελή και το Συνήγορο του Παιδιού, Γιώργο Μόσχο. Στη συζήτηση θα συμμετέχουν επίσης: η ψυχολόγος και Διευθύντρια της Δ/νσης Κοινωνικής Προστασίας, Παιδείας & Πολιτισμού του Δήμου Κοζάνης, Ευαγγελία Μαστοροδήμου και εκπρόσωπος από τη μη Κυβερνητική οργάνωση Άρσις, παράρτημα Κοζάνης. Τη συζήτηση θα συντονίζει η Ελένη Δημοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης. 

Ο Συνήγορος του Παιδιού Γιώργος Μόσχος

Αξίζει να σημειωθεί ότι η παράσταση θα συνοδεύεται από ειδικό εκπαιδευτικό υλικό που θα προσφέρεται στους εκπαιδευτικούς πριν και μετά, σαν ένα πολύτιμο βοήθημα για χρήση εντός της σχολικής αίθουσας. Όλες οι εργασίες που θα πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο αυτής της καλλιτεχνικής και εκπαιδευτικής πρωτοβουλίας, θα παρουσιαστούν στα τέλη Μαϊου σε ειδική εκδήλωση, με το τέλος των παραστάσεων στην Αθήνα, καθώς και θα συνεχιστούν στο Θέατρο Πόρτα. 

Οι παιδαγωγικές ιδέες του Κόρτσακ, αλλά και τα όσα εφάρμοσε στο ορφανοτροφείο του, αν και αποτέλεσαν τη βάση για τη διαμόρφωση των σημερινών μας ιδεών σε σχέση με τα παιδιά και την διαπαιδαγώγηση τους, θεωρούνται ακόμα και σήμερα πρωτοπόρες και ριζοσπαστικές. Ο γνωστός, σκωτσέζος συγγραφέας Ντέιβιντ Γκρεγκ θέλησε να χρησιμοποιήσει τις ιδέες αυτές σε ένα πλαίσιο προβληματισμού τόσο των παιδιών, όσο και των εκπαιδευτικών και των γονέων. Καθώς εξελίσσεται η ιστορία που αφηγείται το έργο του Γκρεγκ μέσα στο περιβάλλον του γκέτο, ο ιδεαλισμός του Κόρτσακ και η απόλυτη πίστη του στη δυνατότητα του ανθρώπου για το καλό, έρχονται αντιμέτωπα με τη δυνατότητα της ανθρώπινης φύσης για το χειρότερο κακό. Το ερώτημα που διατρέχει το έργο και κατ’ επέκταση την παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά των παιδιών είναι:

“Όταν έρθουμε αντιμέτωποι με την καταπίεση και την αδικία αντιστεκόμαστε επιθετικά και υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας όπως ο Άντζιο; Ή αντιστεκόμαστε με το παράδειγμα μας; Με την άρνηση μας να επηρεαστούμε από τον κυνισμό και τη διαφθορά; Με την επίκληση του καλού;”

Στιγμιότυπο από την παράσταση

Σε μία εποχή που καθημερινά γίνονται ολοένα και πιο έκδηλα τα κενά στην παιδεία – ειδικά η σχολική εκπαίδευση όλων των βαθμίδων που αποτελεί θεμέλιο λίθο στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και μετέπειτα σκεπτόμενων και ενεργών πολιτών βάλλεται από παντού – πρωτοβουλίες σαν αυτή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης μας βρίσκουν αρωγούς και συμπαραστάτες και πραγματικά ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλοι καλλιτέχνες, δημόσιοι & ιδιωτικοί οργανισμοί και λοιποί αρμόδιοι φορείς το παράδειγμά τους, προσφέροντας στα παιδιά την ευκαιρία να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα πνευματικά εφόδια, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν έναν κόσμο ατελή και σε πολλές περιπτώσεις αδυσώπητο ή όπως λέει και ο Γιάνους Κόρτσακ…

“τα εκπαίδευσα για έναν τέλειο κόσμο. Πως θα επιβιώσουν σε αυτόν εδώ;”

Στιγμιότυπο από την παράσταση

---

Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου
Δραματουργική επιμέλεια: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνοθεσία: Άννα Μιχελή                                                     Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής
Σκηνικά: Ευαγγελία  Θεριανού
Κουστούμια: Κλαιρ Μπρέσγουελ
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Με τους: Ρομπέρτα Βέγκα, Τάσο Δημητρόπουλο, Γιάννη Καραούλη, Γιάννη Κλίνη, Άλκη Μπακογιάννη

Πρώτη παράσταση στην Αθήνα: Δεκέμβριος 2015
Πρώτη παράσταση στην Κοζάνη: Νοέμβριος 2015
Σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης

*Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

                  

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS  

«Το Δώρο» δωρίζεται και η αγάπη χαρίζεται 10/9 στην Κεντρική Πλατεία Κοζάνης

http://www.porta-theatre.gr/

http://www.0-18.gr/

https://www.unicef.gr/