γράφει ο Χρήστος Σούτος
Πέρασαν κιόλας 42 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την νύχτα του Νοεμβρίου του 1973. Μια νύχτα, που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της χώρας. Μια νύχτα που έφερε την δημοκρατία ξανά στο προσκήνιο και οδήγησε την χώρα στην λεγόμενη περίοδο της μεταπολίτευσης. Μια νύχτα τραγική, αλλά συνάμα και μαγική. Μια νύχτα διεκδικήσεων, πάλης, αντίστασης στον φασισμό, στην απολυταρχία, στην τρομοκρατία, στο φόβο. Μια νύχτα μηνυμάτων τόσο ζωντανών και επίκαιρων όσο ποτέ.
Ήταν ξημερώματα 17ης Νοεμβρίου όταν η χούντα των συνταγματαρχών αποφάσισε την βίαιη και αιματηρή καταστολή της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο. Μιας εξέγερσης που ξεκίνησε ως φοιτητικό κίνημα καταλήψεων πανεπιστημιακών σχολών και ιδρυμάτων και γιγαντώθηκε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό πολλών διαφορετικών κοινωνικών ομάδων αλλά και απλών ανθρώπων που το φοιτητικό κίνημα τους έδωσε το θάρρος και τα φτερά που τους έλειπαν για να βγουν στους δρόμους και στις πλατείες να διαδηλώσουν, να διεκδικήσουν, να ζήσουν ελεύθεροι.
φωτογραφία αρχείου
Όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν έγιναν αναλύσεις επί αναλύσεων για τα μηνύματα και τις προεκτάσεις της αντίστασης των νέων της εποχής εκείνης. Αν η εποχή που ακολούθησε μετά τη χούντα δικαίωσε τις προσδοκίες και τους αγώνες. Η τωρινή κατάσταση που βιώνει η χώρα έχει αυξήσει κατακόρυφα την διάθεση μηδενισμού, κυρίως από μεριάς των νέων, της μεταπολίτευσης και των προσώπων που πρωταγωνίστησαν σε αυτήν. Η κριτική που ασκείται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου, και ειδικότερα στη λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, είναι σκληρή αλλά όχι εντελώς άδικη. Στα μάτια των σημερινών ανέργων, των φοιτητών που οι σπουδές τους δεν έχουν αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας οι εκπρόσωποι της γενιάς του Νοέμβρη του 1973 φαντάζουν ως οι βολεμένοι, τα γρανάζια του συστήματος, οι καταστροφείς της χώρας και των ονείρων ενός ολόκληρου έθνους, ως οι συμβιβασμένοι. Ναι αληθές, όχι όμως για όλους. Ναι η φωνή του Πολυτεχνείου, επί παραδείγματι, έγινε η φωνή του ΔΝΤ, πράγμα εξαιρετικά θλιβερό. Ναι προσδοκίες διαψεύστηκαν, αγώνες δεν δικαιώθηκαν στο σύνολο τους, αλλά πάντα μια ” κακή” δημοκρατία, μια δημοκρατία με προβλήματα είναι καλύτερη από μια δικτατορία, μια χούντα, ένα φασιστικό καθεστώς.
φωτογραφία αρχείου
Η πολύ μεγάλη ευθύνη της γενιάς αυτής, που θα τους βαραίνει ιστορικά, είναι πως τα συνθήματα και τα μηνύματα εκείνης της εξέγερσης παραμένουν ακόμα ζωντανά. Αν και στην εξουσία για πάνω από τρεις δεκαετίες δεν μπόρεσαν να κάνουν πράξη τα αιτήματα που οι ίδιοι διατύπωναν με θέρμη απέναντι στα τανκς της Χούντας. Οι έννοιες ψωμί, παιδεία, ελευθερία παραμένουν, από διαφορετικό πρίσμα πάντως, σε πρώτη γραμμή. Άνθρωποι πεθαίνουν στο δρόμο καθημερινά από την ανέχεια στις μέρες της αφθονίας και του καπιταλισμού, η παιδεία βρίσκεται σε δεύτερο πλάνο μόνιμα στα σχέδια των εκάστοτε διοικούντων, με σχεδόν μηδενικά ποσοστά στους ετήσιους προϋπολογισμούς και η ελευθερία, τόσο η ατομική όσο και η κοινωνική, δοκιμάζεται καθημερινά. Η λαική κυριαρχία, όπως αυτή εκφράζεται μέσω της προσφυγής στις κάλπες, μοίαζει σαν κακόγουστο αστείο. Η εθνική ανεξαρτησία δοκιμάζεται συνεχώς. Από τη μια οι πιέσεις των δανειστών, από την άλλη οι εθνικιστικές κορώνες από τις γειτονικές χώρες δημιουργούν ένα νεφελώδες και συνάμα εφιαλτικό τοπίο για το αύριο.
Η χώρα και η νέα γενιά φωνάζουν, κραυγάζουν για βοήθεια. Ποιος, από που και πότε θα δώσει την λύση άγνωστο. Πρόσφορο έδαφος φτιάχνεται για την ανάπτυξη ακραίων φασιστικών ιδεολογιών που σε μια χώρα με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, και κυρίως ανύπαρκτο εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς ιστορική μνήμη φαντάζουν στα μάτια των απελπισμένων ως ” ιδανικοί” τιμωροί του φαύλου πολιτικού προσωπικού της πατρίδας μας. ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!
φωτογραφία αρχείου
ΑΛΛΙΩΣ 